Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size
December 2013 - april 2014, Joep en Marijke

Vrijdag 28 maart 2014

22 maart zaterdag Joep

Om de lezers niet bang te maken hadden we in het verslag van afgelopen vrijdag  niet alles verteld en met name voor de vrienden van Ton en Tsjitske. Als ze aankomen in het kleine restaurantje voor het avondeten voelt Ton zich niet goed. Volgens Tsjitske is het net of de symptonen van diverculites weer op beginnen te komen. Normaal  voelt hj dit veel eerder en nu is het vrij plotseling. We bestellen wat te eten , behalve Ton want die begint zich steeds beroerder te voelen. Besloten wordt dat ik Ton terug ga brengen met de taxi, hij op zijn kamer een pilletje inneemt en dan op bed gaat liggen. Eful is ook aangeschoven om  het gehuurde motortje weer terug in ontvangst te nemen en de toer die ze morgen willen maken wordt afgezegd. Eful vertelt dat als er iets is dat we midden in de nacht een beroep op hem kunnen doen. Als ik weer terug ben zijn Tsjitske en Marijke nog volop aan het eten en ik eet mijn koude portie ook maar op. De eetlust is een beetje vergaan temeer omdat het WiFi gebeuren in Holliday In een grote ramp is, ondanks dat het hotel er mee adverteert. Moet eigenlijk niet kunnen voor zo’n hotel. Contact met het thuisfront is dan nauwelijks (of heel duur) mogelijk.
Om zes uur worden we wakker gebeld door Tsjitske, Ton zijn temperatuur is gestegen naar 38 graden en ze vertrouwen het niet meer. Een bezoek aan het ziekenhuis stelt hen meer op hun gemak. We spreken af dat we om acht uur bij hen zijn en lopen naar Eful om hem wakker te maken en het probleem voor te leggen. Hij probeert een auto te versieren en zal er om 8 uur zijn. Wij eten een beetje en stappen dan op ons motortje om naar Holliday Inn te gaan. Tegen achten belt Eful op dat hij op dat moment niet aan een auto kan komen, die waarover hij kan beschikken zijn allemaal bezet. Met twee taxi’s pikken we Eful op en rijden naar het nieuwe moderne ziekenhuis: Harapan Keluarga. We hadden er al van gehoord en als we er aankomen kijken we onze ogen uit, zo modern is het en bovenal super schoon. Eerst moet de patiënt geregistreerd worden en gelukkig hebben we Eful bij ons want helaas gaat dat niet in het Engels en zover spreken wij de taal ook niet. Ton kan doorlopen naar de Emergency en wordt meteen onder handen genomen. Een urine monster en een bloedtest worden gedaan en er moet een formulier getekend worden voor de kosten van een eventuele scan. Ook willen ze wat van zijn ontlasting hebben maar Ton is al helemaal leeg. De bloedtest is prima en ook de urinetest is goed, wel wordt er een infuus toegediend. Op de vraag aan Ton of overgeeft en Ton nee zegt, willen ze hem er toch medicijnen voor geven maar dat is onzin volgens  Ton en Tsjitske. Conclusie:  een kleine voedselvergiftiging en uitdroging. Hij wordt er dringend op gewezen om veel te drinken. Ton voelt zich inmiddels al een heel stuk fitter. En hij mag het ziekenhuis verlaten na het betalen van de rekening. Er wordt ruim 4 miljoen Rp. gevraagd maar als Eful de rekening vraagt, blijkt er veel op te staan wat niet klopt. O.a. de scan die 800.000 Rp zou kosten. Na heel veel gebabbel van Eful’s kant blijkt de rekening uiteindelijk iets meer te zijn dan 450.000 Rp. Verbaasd lopen we het ziekenhuis uit richting taxi’s. Maar goed dat we Eful bij ons hebben, we raken er niet over uitgepraat. We droppen Eful in Senggigi en rijden door naar het Holiday Inn waar we Ton en Tsjitske lekker bij laten komen en klimmen op ons motortje richting ons huisje gaan. O ja, Terwijl we in het ziekenhuis waren kregen we een telefoontje van iemand die voor ons huisje op ons terrasje zat. Hij praat zo vlug dat ik hem bijna niet kan verstaan en we spreken af om elkaar te treffen vanavond om 7 uur bij Happy Cafe in Senggigi. Als ik ophang weet ik nog niet wie ik aan de lijn had maar het leven bestaat gewoon uit verrassingen. Het is inmiddels 13.30 uur als we thuis zijn. We frissen ons wat op en gaan op pad om bij Adam en Moon aan het strand onze bestelling op te halen maar daar horen we dat ze er niet zijn. Dan maar door om nog enkele boodschappen te doen in de supermarkt . Vervolgens even wat pulsa (beltegoed) voor onze telefoon en voor ons kleine internetmodempje. Even alles naar huis brengen, helmpje op en naar Ampenan want onze het blijkt dat onze twee “ loungebanken” er kaal uit zien met maar 10 kussens, we halen er nog 4 bij. Bepakt rijden we langs het huisje van Isac en Ayu, want daar zullen we de directeur treffen van het schooltje in het noorden waar de officiële opening van de watertank met filter hebben bijgewoond. Hij wilde ons nog persoonlijk bedanken voor onze aanwezigheid en we hebben met hem en zijn vrouw een bepaalde klik. Als we bij het huisje arriveren zijn ze er nog niet dus bekijken we nog even alle foto’s en filmpjes die gemaakt zijn op het grote feest. Als ze eindelijk er zijn krijgt Marijke 2 durians (ja, Elise!) van hen waarvan er eentje meteen opengemaakt word en heerlijk opgesmikkeld. De andere gaat mee naar ons huisje voor Adi en Mariam. Dan moet ik op het grasveldje gaan staan en word er officieel een geweven sjaal om mijn nek gedropt door Moon, die men speciaal voor mij  heeft laten maken. Een heel lief gebaar. Ze vertellen ook dat de mensen bij de opening meer onder de indruk waren geweest van ons als van de Bupati (Regent) en zijn gevolg. Ja, wat wil je ook als je door iemand gekenmerkt word als lopende museumstukken omdat veel mensen ons kennen of zich ons herinneren!! We nemen afscheid van iedereen, crossen naar huis en hebben nog een half uurtje tijd voor ons op te frissen. Als we bij Happy Café aankomen zien we twee mensen zitten waarvan er eentje de filmcamera al in aanslag heeft. Onze vermoedens bleken juist, het zijn Corinne en Rob, onze lieve buurtjes uit Nederland. Ook verwoede reizigers in hart en nieren, hadden door Australië gereisd, wilden hier in Indonesië nog wat eilandjes pikken om vervolgens door te reizen naar Kuala Lumpur. En dan, vonden ze, konden ze net zo goed een kopje koffie drinken bij hun buurtjes op Lombok. Door te telefoon had ik hun al verteld dat we om 20.30 weer een afspraak hadden en zo eten we gezamenlijk wat en nodigen zij ons uit om morgenavond ons te treffen om een pilsje te drinken op het feit dat Rob dan jarig is. Morgenavond komen ze om half zes bij ons langs want ze willen de kampung ook nog even bekijken. Om half negen rijden we naar huis om Mariams verjaardag van gisteren te vieren en een eind te maken aan onze befaamde Joker kaartcompetitie. Marijke leidt met 7x dagwinnaar, Ikke met 6x , Adi met 5x en last but not least Mariam met helaas maar 1x. Als ik dan ook nog vanavond win staan Marijke en ik gelijk en moet er afgekaart worden tussen ons tweetjes. Tot groot(?) genoegen van Adi word ik de algemeen winnaar want hij gunde het de dames niet, zo had hij Elise, die op de achtergrond in Nederland meeleefde, ook te pakken. Heel moe van de drukke dag zoekt iedereen zijn bed op. Gelukkig maar dat niet elke dag er zo uit ziet want dan moeten we echt op vakantie!!!!

23 maart zondag Marijke

Met Mohni hadden we afgesproken dat we vandaag met Ton en Tsjitske naar gili Air gaan. Daan heeft besloten om samen met Aini en Dylan mee te gaan. Op de boot zit ook Corry. Wat heerlijk, kunnen we ook van haar nog afscheid nemen. Ton blijkt dus nog echt niet fit. Op Gili Air gaan we op een beruga zitten en Ton gaat lekker lang uit met een grote fles water voor zijn neus. Ik loop lekker het water in, maar het hele water zit vol met hele wolken super kleine jellifisch. Echt steken doen ze niet, maar ze prikken wel. Ook Daan, die even het water in loopt met Dylan, blijft er niet lang in. Straks nog maar een keertje proberen. We brengen de tijd door met lekker in alle rust samen praten. Dan kan hier prima in de schaduw met een windje vanaf zee. Want het is warm, heel warm. Ton brengt bijna de hele tijd slapend door. Hij moet gewoon uitzieken. Na de lunch is het water helder en kunnen we lekker met Dylan in het water spelen. Wat is dat toch een heerlijk knulletjes. Hij loopt tussen Daan en mij heen en weer en laat zich dan voorover vallen. Kwestie van snel grijpen voor hij weer water binnen krijgt. Gelukkig kent het manneke totaal geen angst voor water. Aini vind het maar niks dat Dylan zo lang in de zon bezig is. Niets zo erg als dat je kindje een donkere huid krijgt. Wij willen niets liever als dat dat manneke een kleurtje krijgt. Ja, toch duidelijk een cultuurverschil. Joep en ik gaan nog een stukje lopen, maar gili Air is maar een straatje en er is niet echt veel te zien.  Wat jammer is, is het feit dat er aan het strand allemaal restaurantjes staan en je niet lekker onder een boom op het strand kunt gaan liggen.  In ieder geval op dit stuk waar wij aan land zijn gegaan. Tegen vier uur komt de boot van Lombok Dive weer aan en stappen wij in. Iedereen is moe en we zijn stil op de terugweg. Ik besef dat dit voorlopig de laatste keer is en geniet nog maar eens extra van het prachtige uitzicht op de bergen van Lombok. De terug reis loopt verder voorspoedig en we zetten Ton en Tsjitske bij Holiday Inn af. Ze blijven vanavond rustig in het hotel en hopen dat het dan zo langzaam aan beter gaat met Ton. Wij rijden door naar het kantoor van Lombok Dive en daar begint dan het eerste moeilijke moment. Afscheid van lieve, heerlijke Corry met wie ik altijd aan het steggelen ben en waarvan we allebei zo genieten. Corry gaat zelf donderdag weer naar huis, dus misschien gaan we elkaar nu in Nederland weer ontmoeten. Afscheid van Daan, Aini en kleine Dylan. Super lieve mensen, waar we zo’n fijne tijd mee gehad hebben.  Daan troost zich met de gedachten dat zijn duikmaatje Nick met Elise in juli al weer komt. Mohni en Umpuk. Geweldige mensen die altijd voor ons klaar staan. Jongens we gaan jullie echt missen. Dan naar huis en al het zand en zeezout af spoelen.  We wachten in alle rust op Rob en Corinne. De buurtjes zijn naar Masbagik voor het huwelijk van Abdul. Wat waren we daar graag bij geweest, maar we moeten keuzes maken. Rob en Corinne komen gezellig met Joep (die ze al tegemoet gelopen was) aanzetten. Ze bekijken ons huisje en we drinken even wat. Dan lopen we met z’n vieren naar Angels. Ik heb Joep al aangegeven dat ik niet terug wil lopen. Ik ben nu al bekaf, maar wil heel graag de verjaardag van Rob vieren. We vinden het zo leuk dat ze hier zijn. Och, zegt Joep, ik regel straks wel iemand die me even naar de kampung brengt om ons motortje op te halen. Het wordt een gezellige avond, waarbij heel wat afgepraat wordt, onder het genot van een glaasje Bintang. Zo rond elf uur heb ik het echt gehad en aangezien Rob en Corinne morgenvroeg naar Gili Trawangan vertrekken zetten we er een punt achter. Ik weet al wat Joep denkt, Och, kom op Marijke loopt dat stukje wel. Niet dus en we doen iets heel decadents, we nemen een taxi terug naar huis. Kost bijna niks en mama rasta kan eindelijk lang uit. Wat voelt dat bed heerlijk! Selamat tidur.........

24 maart maandag Marijke

Oh, heerlijk bij geslapen, maar toch weer om 6 uur present. Lekker even rustig aan gedaan en laatste spulletjes bij gewassen. Tegen de middag naar Adam om de nog wat bestelde spulletjes op te halen en dan door naar Ros, de vrouw van Belo. Ze werkt bij Rinjani travel naast Bale Tajuk. We nodigen haar uit om samen te lunchen en nog wat te babbelen. Het is een super leuke meid. In september verwachten ze hun eerste kindje en lachend zegt ze, tegen de tijd dat jullie weer hier zijn, staart de kleine je al aan. Ze noemt me nu dus ook consequent oma. Ja, de familie wordt groot. Belo was met de baas op stap maar komt gelukkig op tijd terug, zodat we ook van hem afscheid kunnen nemen. Dan terug naar huis en alvast uitzoeken wat mee gaat en wat hier blijft. Tegen vijf uur halen we de laatste was op en om zeven uur hebben we afgesproken met Ton en Tsjitske. Gelukkig gaat het nu prima met Ton en ook Tsjitske voelt zich redelijk fit. Ze voelen zich een beetje schuldig, maar dat is natuurlijk onzin, ziek is ziek. Bijna iedereen die hier komt, ligt wel een paar dagen plat. Maar als je maar een paar dagen hebt is dat vervelend. Wij hebben genoten van hun aanwezigheid en vanavond tijdens het eten hebben we een super fijn gesprek over het leven. Het is dan ook niet van harte dat we afscheid nemen van deze twee bijzondere mensen. Tsjitske overhandigt ons een donatie namens hun tweetjes. Zo mooi en lief. Terima kasih lieve vrienden. Veel plezier bij Beppie Tan (de vriendin van Tsjitske) in Java en geniet nog van deze laatste dagen in Indonesie. Wij gaan naar huis en controleren snel de mail. Ons e-ticket is nog steeds niet binnen en dat zit ons niet echt lekker. We weten wel de tijden, maar hebben nog geen vluchtnummers of niets. Oke, slapen en morgen weer hopen dat de gegevens binnen komen.

25 maart dinsdag Marijke

Om vijf uur ben ik wakker en begin meteen te malen. Slapen lukt niet meer, dan maar opstaan.  Meteen de mail weer geopend, maar nog niets. Maar ik krijg wel Saskia op de chat, die zorgt dat ons huisje in Nederland weer klaar is en onze eerste boodschappen doet. Wat een lieverd. Ja, onze vrienden  uit Nederland staan voor ons klaar en we zijn eigenlijk ook wel blij dat we de kids en de kleinkinderen weer gaan zien. Ja, als je weet dat je naar huis gaat, dan zitten je gedachten ook meteen meer daar.  Dan begint de leuke klus. Wat gaat er mee, wat blijft er hier. Tegen de middag gaan we naar Suzanne. We hebben in deze maanden een fijne band gekregen en willen zeker van haar, Opik en de kinderen persoonlijk afscheid nemen. Och en ja wat moet je dan zeggen. Het blijven rot momenten. Terwijl we bij Suzanne zijn horen we dat Boung om 4 uur met een van de gasten de berg op gaat. Dus spreken we af om om 3 uur bij Boung en Sareah afscheid te gaan nemen. Terug naar huis. Aangezien ik al rond vijf uur wakker was, probeer ik even nog wat slaap in te halen. Met deze hitte is het goed toeven, languit op de bedbank met de fan die me koelte toe wuift. Om 3 uur dan richting Boung en Sareah. We praten gezellig en ik merk dat ik met Sareah toch steeds makkelijker praat. Zou de taal dan eindelijk over die magische grens heen zijn van iets kunnen verstaan. Ik hoop het wel. Zolang ze hun dialect weg laten gaat het steeds beter. Morgen komt de echte afscheids knuffel en nu gaan we nog even naar Eful en Kartini. Ook daar praten we even. Sane onze buurvrouw zit er ook. Ik maak me zorgen over haar. Ze hoest de longen uit haar lijf en is ontzettend moe. Op mijn vraag of ze al bij een dokter is geweest, vertelt ze, al twee keer en daarom heeft ze massage gekregen in de onderrug. Daar heeft ze ook heel veel pijn. Sane werkt ontzettend hard en ik denk dat haar rug een heel stuk versleten is. Ben benieuwd hoe het af loopt met haar gezondheid. Dan terug naar huis, motortje pakken en naar June en Cuk. Ook daar brengen we nog een uurtje door. We praten de laatste dingen van het project door. Cuk is wat dat betreft echt onze steun en toeverlaat. Als we zeggen dat we met de taxi naar het vliegveld gaan, zegt Cuk waarom bel je Mus niet. Natuurlijk, wat stom van mij. Mus was vroeger de chauffeur van de bemo, maar omdat hij daar zijn inkomsten niet meer mee kon verdienen, is hij taxi gaan rijden.  Ik bel Mus en vraag hem om morgen om 12 uur voor te rijden (nou ja, in ieder geval tot de watertank, verder kun je hier bij ons niet voor rijden). Dan is ook dit stukje geregeld. Wij rijden naar warung Ijo voor ons laatste maaltje hier. Dan terug naar huis en weer snel de mail checken. Hoewel VakantieXpert ons bevestigd dat we niet echt een ticket nodig hebben, zit het ons toch niet lekker dat we geen ticket hebben en blijven hopen voor vertrekt onze ticket te krijgen. Tussen door krijgen we berichten van Ton en Tsjitske. Ze staan op het vliegveld in Jakarta en de vlucht naar Semerang heeft vertraging. Die twee hebben ook niet echt mazzel op deze reis. Ben benieuwd of ze straks als ze weer thuis zijn Indonesië nog zo leuk vinden. Ja, soms heb je gewoon heel veel pech op een reis en dat drukt dan toch de stempel op je gevoelens. We gaan een laatste avondje kaarten met Adi en Mariam. Dit zijn onze mooiste avonden hier geweest en zo willen we ook afsluiten. Als we om 23.00 uur weer onze huisje binnen gaan, zijn de tickets eindelijk binnen. Morgenvroeg maar meteen proberen on-line in te checken en dan nog ergens een printer zoeken. Hoezo alles op het laatste moment.

Woensdag 26 maart Marijke

Dag van vertrek! Om half zes zit ik al weer achter de laptop en check in on-line.  Het wordt een lange dag. Vanmiddag om 12.00 uur gaan we met een taxi naar het vliegveld hier op Lombok om op  14.40 uur te vertrekken naar Jakarta om vervolgens daar om 0.15 uur op 27 mrt. naar Dusseldorf (via Dubai) terug te vliegen. Dan zijn we zo rond 13.00 uur in Dusseldorf waar onze supervrienden Nick en Elise ons op zullen wachten. Nu nog die lastige laatste uurtjes. Nog even dit, nog even dat. Die laatste knuffels. Bah, afscheid nemen blijft afschuwelijk, maar ik wil wel graag naar huis toe nu. Daar wacht een hele club mensen waar we ook heel veel van houden!! De laatste spulletjes naar de buren brengen. En dan de deur dicht trekken. Adi en Mariam vertrekken met de motor richting vliegveld. Ze willen echt daar afscheid nemen en zullen vervolgens doorreizen naar Masbagik, naar de familie van Adi. We knuffelen Sane en vervolgens verder naar Sareah waar we van iedereen daar afscheid nemen. Boung is aan het werk en van hem hebben we gistermiddag afscheid genomen. Door naar June, terwijl onze koffers door de kinderen van de kampung gesjouwd worden. Trots lopen ze met ons mee. Nog even praten met June en zoon Judy en dan komt Mus, onze ex bemo chauffeur met de taxi voorrijden. Niet rekken nu, gewoon vertrekken, want het is en blijft moeilijk. Voor aan de straat bij de Moneychanger stoppen we nog even om afscheid te nemen van Cuk. Thanks dear friend, for everything. Wel leuk om samen met Mus deze vervelende rit te maken. Dan hebben we wat te kletsen en dat leidt ons van dat vervelende gevoel van afscheid. Op het vliegveld staan onze twee lieve, lieve buurtjes te wachten. Gelukkig hebben we nog tijd om even nog wat te drinken samen. Joep maakt maar wat grapjes. Hij weet hoe moeilijk die twee het nu hebben. Ze troosten zich met de gedachten dat over 3 maanden Nick en Elise weer komen. Wij zeggen lachend, dat ze nu even 3 maanden kunnen uitrusten en dat dan de drukte weer begint. Dan moeten we toch echt naar binnen. Dit wordt weer het moeilijkste van allemaal. Als ik Mariam vast pak, schiet ik toch weer vol. Deze twee lieve mensen hebben zoveel voor ons gedaan en vooral door hen is het wonen in Lombok een genot. Mariam die altijd voor ons klaar staat en Adi die ons zoveel vertelt en uitlegt. Het zijn gewoon echte schatten. Dan toch maar naar binnen, hoe moeilijk het ook is. Onze koffers wegen respectiefelijk 24.6 en 23,4 dus een overgewicht van bijna 8 kg. voor Garuda, waar we maar 20 kg. mee mogen nemen. Het klopt vrij aardig met wat we thuis gewogen hadden met onze digitale reisweegschaal. Och, met bijbetaling van 203.000 rph (13 euro) is ook dat opgelost. Gezien alle extra kosten de afgelopen dagen van reizen omboeken en zo, is dit peanuts en gaan we vrolijk verder. De vlucht gaat ietsje later en in de stromende regen (Lombok huilt, bij ons vertrek) gaan we richting Jakarta. Een klein anderhalf uurtje later staan we weer op de plek waar we 18 jaar geleden het eerst voet zetten op Indonesische bodem. Dan begint het lange wachten. Naar binnen kunnen we pas tegen negen uur vanavond, aangezien onze vlucht naar Dubai pas om 0.15 uur vertrekt. We slenteren met de koffers wat buiten rond omdat er nergens buiten of vlak voor de incheckbali een storage room is. Zien alle winkeltjes en restaurantjes hier buiten een keer of vier, zitten wat op de grond of harde bankjes en besluiten even een hapje te eten bij warung Bumbu. De gado-gado is tot mijn verbazing de lekkerste die ik hier in vier maanden heb gehad. Eenmaal binnen aangekomen, vraagt de dame aan de balie bij het inchecken of ik inderdaad medicijnen bij me heb. Lachend zeg ik dat ik inderdaad met 10 spuiten Indonesië binnen gekomen ben en nu met 1 spuit Indonesië verlaat. Maar ze willen de brief zien van de dokter en deze wordt gekopieerd. Goh, Indonesië blijft ons verbazen. Zeker als we op de weegschaal zien dat onze koffers nu 18 en 17 kilo wegen. Onderweg zijn we dus aardig wat aan gewicht kwijt geraakt. Raar maar waar. We gaan naar de lounge van Batavia. Corry had ons deze tip gegeven. Daar kunnen we het laatste uurtje op een zachte bank en onder het genot van een bakkie koffie vol maken.

27 maart donderdag Marijke

We mogen inchecken en stappen in voor de vlucht naar Dubai. Ik heb niet eens meer het opstijgen meegemaakt. Voor die tijd slaap ik al, rechtop zittend en bekaf. Joep houdt het wat langer vol, maar de nodige uurtjes brengen we slapend door. In Dubai hoeven we maar 3 uurtjes te verblijven. Dus dat valt wel mee. Dan de vlucht naar Dusseldorf. Ik heb met het online inchecken niet zo goed opgelet en we zitten dus in het 4 stoels middengedeelte met links en rechts van ons de plaatsen bezet. De meneer rechts van mij behoort niet tot de slankste, dus met opgevouwen armen proberen we te ontbijten. Och, gewoon een beetje behelpen. Ook tijdens deze vlucht dommelen we regelmatig weg. Het voelt net alsof ik gedrogeerd ben en ik blijf maar rechtop zittend weg dutten. Na nog keurig een lunch te hebben gekregen, landen we dan om 12. 45 uur in Dusseldorf. Nog even wachten op de koffers (wat duurt dat toch altijd extra lang als je weet dat je vrienden buiten op je wachten). En dan, ja hoor daar staan Nick en Elise klaar. Zij waren er op bedacht dat het langer zou duren omdat er uitgerekend vandaag  een grondpersoneelstaking is. Oh, wat heerlijk om die twee in de armen te sluiten. Buiten schijnt warempel de zon en op mijn slippers ga ik naar buiten. Oke, de wind is koud, maar voor de rest valt het reuze mee. Snel naar huis, waar alles er keurig bij ligt en de boodschappen al klaar staan, inclusief de zuurkool voor Joep. Dank je lieve Saskia. De laatste schone was van vier maanden geleden ligt ook keurig klaar. Thanks Lieske. We raken natuurlijk niet uitgepraat met Nick en Elise. Joep probeert nog even of de auto het doet. Jammer maar helaas, de accu is leeg. Jammer dan, het ging zo goed. We bellen even naar Indonesië om Adi en Mariam te laten weten dat we goed aangekomen zijn. Nick moet straks nog werken, dus, hoewel ze dat niet echt willen, nemen we toch afscheid. Even een telefoontje naar de zoons, waarbij ik Paco meteen vraag of hij  de snelstarter even kan brengen om de auto weer te kunnen starten. Ze gaan morgen naar Nijmegen voor de 20 weken scan, ja ja van Elke, die dan ook nog jarig is. Leuk kadootje toch. Daarna zal Paco de snelstarter even afgeven. Dankjewel zoon. Fijn om de kids weer om ons heen te hebben en niet alleen om onze problemen op te lossen ha-ha. Saskia komt vanavond nog even aan. Tegen negen uur zit ik er echt bij als een zombie en lukt het me niet meer om mijn ogen open te houden. We spreken af om in het weekend verder bij te praten en nemen afscheid. Ik rol mijn bed in en kruip lekker onder het dikke dekbed. Toch heel anders dan slapen onder de fan ha-ha.

28 maart vrijdag Marijke

Om vier uur ben ik klaar wakker. Ja het wordt even een paar dagen aanpassen en dan zijn we weer helemaal terug hier. Och, ik sta maar op want ik ben klaar wakker. Nog geen half uurtje later is ook Joep wakker. Morgen slapen we weer iets langer en zo komen we langzaam terug in Nederland.
Een weekje Thailand en vier maanden Indonesië zijn voorbij. Wat hebben we weer ontzettend veel geleerd, gezien, meegemaakt en mogen genieten. Het project loopt prima, zeker dankzij onze vier geweldige vrienden Eful, Cuk, Boung en Adi. Maar ook buiten dat nieuwe mensen mogen ontmoeten, teveel om ze allemaal bij naam te noemen. Genoten van project Planet Water waar we mee mochten kijken en ook veel van geleerd hebben, dank je Isac en Ayu. Weer iets verder mogen duiken in de Indonesische cultuur en weer nieuwe dingen gezien en bovenal geleerd. Vooral dank aan onze geweldige buurtjes Adi en Mariam, die zorgen dat ons thuis daar ook echt ons thuis is!! Ook dank aan Bidy-tours in Senggigi en VakantieXpert in Venray, die zich ingezet hebben om ons via de snelste weg weer thuis te brengen.
En hier in Nederland de kinderen en lieve vrienden die gezorgd hebben dat ook hier alles prima verliep en ons op de hoogte hebben gehouden van het wel en wee in Nederland.
We willen even ook geestelijk landen, dat duurt altijd wat langer. In april beginnen we dan met het aanschrijven van de sponsors.
Hier eindigt ons verslag en begint het leven in Nederland weer en vandaag snel naar de kleinkinderen YES!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Bedankt iedereen voor de belangstelling, de reacties, mailtjes  en dit verhaal wordt beslist eind 2014 vervolgd.
Sampai bertemu lagi (tot ziens)

Marijke en Joep



 

Vrijdag 21 maart 2014

15 maart zaterdag Marijke

We willen richting Nipa gaan om dr. Holis op te zoeken, als Suzanne met de kinderen voor de deur staat. Gezellig toch en we gaat genoeglijk op onze provisorische bank zitten. 2 matrassen boven op elkaar, mooie doek erover en tien kussens als rugleuning. Suzanne vind het heerlijk zitten en beseft dat zij dat thuis ook makkelijk kan maken. Ze heeft nog reserve matrassen voor de kamers en kan deze dus zolang gebruiken. We moeten eigenlijk ontzettend lachen dat we allemaal dezelfde goedkope leuk smaak hebben. Gooi wat matrassen op de grond en we zijn al helemaal tevreden. Even later komt Edu (die hierboven op de berg woont ) ook even aan. We spraken elkaar gisteren al even bij Bayan en nu komt hij ook even bijpraten. Leuk. Dr. Holis gaan we niet meer halen,maar die zien we beslist volgende week nog wel een keertje. Als iedereen weer vertrokken is, gaan wij aan de slag. Inmiddels wonen we hier dus ook ruim acht jaar en hebben aardig wat vergaard. Och, je weet hoe dat gaat, je bewaart altijd teveel. Alle kasten en hoekjes worden nagekeken en er wordt aardig wat weg gegooid. Vooral die spullen waarvan je denkt ze ooit nog te gebruiken en dat toch niet doet. Lekker gevoel, zo opruimen. Daarna is het heerlijk genieten met een goed boek op onze prachtige sofa met de vele kussens. Wat hebben we het toch slecht. Om zeven uur staan Belo en Ros voor de deur. Belo kennen we al jaren en vorig jaar is hij getrouwd met een super leuke meid. Belo betekent eigenlijk “lange”. Zo heet Maliki omdat hij zo ontzettend groot is voor een Indonesier. Ros is daar het tegen over gestelde van en is zelfs nog een stuk kleiner dan ik. Een prachtig gezicht die twee naast elkaar. Ros heeft heel lief tempe goreng voor me mee gebracht. We snoepen er even van, maar niet teveel want we gaan lekker samen uit eten. Samen rijden we naar warung Senggigi, waar we het eten heerlijk laten smaken. Ros is een ontzettend leuke meid, die super goed Engels spreekt en waarmee ik een geweldige klik heb.

Joep


Allebei zijn ze een beetje aangeslagen omdat alle travelagency’s bericht hebben gekregen van de regering  dat vanaf 16 maart de entreegelden voor de nationale parken in Indonesie  met hun bezienswaardigheden fors gestegen zijn. Voor de Rinjani trekking (vulkaan) betaal je als toerist nu 250.000 rupiah, dus alleen de entree! Een bezoekje aan Narmada kost normaal als entree 20.000 en word nu 250.000 rupiah. Let wel, dit komt bovenop de prijs van gids en transportkosten. En dat geld dus ook voor de waterval bij Kerandangan, ietsjes verderop maar ook voor de Bromo op Java.  Adi belt zo tegen half tien. We zouden om negen uur terug zijn, maar ja het is weer zo gezellig. Snel nemen we afscheid en terug naar huis. Daar wacht de durian en nog wat spelletjes kaarten uiteraard. Winnaar van de avond, Marijke.

16 maart zondag Marijke

We moeten wat boodschappen doen, maar besluiten om het motortje thuis te laten. Ook als is het bloedheet, we gaan wandelen. Op het strand is het heerlijk en we kletsen een poos met een moeder van twee kinderen die bij ons in het project zitten. Zij heeft een winkeltje hier op het strand. Dan gaan we een stukje verder onder een boom zitten en genieten van de  zachte wind en het uitzicht. Na een poos gaan we verder. Niet ver hoor, via Lina lopen we terug naar de straat en gaan richting Taman. Daar halen we het brood. Een stuk lekkerder dan bij de supermarkt. Joep ziet ook nog donuts liggen. Die moeten dus ook mee. Dan nog even naar de supermarkt. Daarna een lekkere salade bij Terrazzo en door de zinderende hitte terug naar huis. Bij de beruga van Boung aangekomen stoppen we even en bewonderen het nieuwe winkeltje van Sareah. Ze gaat het weer eens proberen. Het is een super klein winkeltje, maar ze maakt ook soto, plecing en pecel. Op de beruga is het gezellig met dochters Ani en Ana en schoonzoon Wawan en kleindochter Olivia. We zijn toch wel heel bezweet dus lopen door naar huis voor een lekkere frissen mandi.  Tegen vieren ga ik richting Kartini, maar ze is niet thuis. Een uurtje later zie ik dat ze thuis is en ga even bij haar op bezoek. We praten wat dingetjes uit, want we begrijpen elkaar niet altijd en ik hou van duidelijkheid, meer dan de Indonesiers. Maar het gesprek verloopt prima, de lucht is geklaard en we nemen als goede vrienden afscheid. Als ik thuis kom is Joep met Elise in Nederland aan het bellen. Ja, natuurlijk wil ik ook even met haar praten. Heerlijk om die stem weer te horen. Het is dan ook al ruim zeven uur geweest als we richting restaurants willen gaan. Buiten staan Adi en Mariam. Ze willen in Mataram op zoek gaan naar een dokter kulit (huidarts). Mariam heeft al weken last van onstoken ogen en de oogarts zei dat ze naar een huidarts moest gaan. Nu gaan ze die zoeken in Mataram. Ik geloof er niks van dat ze een huidarts nodig heeft, maar ja. Als we terug komen van het eten, zijn zij ook net terug. Niets kunnen vinden en geen idee hoe het nu verder moet. Ik stel voor om morgenvroeg samen naar puskesmas Nipa te gaan en dr. Holis even te laten kijken. Als zij niet kan helpen, weet ze misschien wel waar ze dan wel moeten zijn. Twee vliegen in een klap, Mariam geholpen en wij kunnen dan meteen even afscheid nemen van dr. Holis. Ik hoop dat zij Mariam kan helpen.

17 maart maandag Marijke

Onder begeleiding van een stralend zonnetje, rijden wij met Adi en Mariam naar Nipah. Daar aangekomen, krijgen we te horen dat Dr. Holis pas om 11.00 uur aanwezig. Ze schijnt opgeroepen te zijn om ergens een spoedgeval te helpen. Gaat uiteraard voor. We besluiten om maar door te rijden naar Taluk Nare. Daar gaan we lekker aan zee zitten in ons favoriete restaurantje hier. Onder het genot van een lekker drankje is het hier goed vol te houden. Tegen elven gaan we dan terug. Dr. Holis zit al op ons te wachten. Ik ga samen met Mariam naar binnen, de mannen wachten buiten. We worden hartelijk begroet en meteen kijkt Dr. Holis naar Mariam haar ogen. Het verbaast me hoe mondig Mariam is. Ze legt goed uit wat ze voelt en hoe lang ze deklachten al heeft. Knap hoor, want meestal slaan de mensen hier dicht als ze bij de dokter zitten.  Toch denkt ook Dr. Holis dat ze naar de huidarts moet. Ik zal het wel niet snappen, maar vind het zo vreemd. Mariam haar huid ziet er prima uit, maar onder haar ogen zitten een behoorlijke verdikking, die nu langzaam aan ook op haar neusbrug te zien is. Ik ben dan wel geen dokter, maar heb echt het idee dat er van binnen uit iets zit. Zal mijn mond maar verder houden. Mariam krijgt een zalfje en tabletjes. Als het na 3 dagen (de beroemde 3 dagen hier) nog niet beter is, moet ze toch maar naar de huidarts gaan. Haar bloeddruk wordt nog even gemeten en die is prima. Ik laat ook even mijn bloedduk meten, die jaren te hoog was, maar nu volgens mij  prima is. Inderdaad het ziet er prima uit. Helemaal tevreden. Dr. Holis heeft nog een andere patient en komt daarna gezellig bij ons buiten op een bankje zitten om bij te kletsen. Ik vraag haar hoe de huwelijksreis naar Bali en Solo was. In Bali, bekent ze, is ze het hotel niet uit geweest. Het grote nieuws is dan ook, dat ze waarschijnlijk al in verwachting is, ha-ha. Het mooiste wat je hier kan gebeuren is meteen zwanger raken. Maar eerlijk gezegd, geeft ze toe, had ze nog even willen wachten. Haar plannen zijn om in mei een test te doen om toelating te krijgen voor een vier-jarige opleiding voor specialist Neurologie. Ja, deze dame wil echt verder. We nemen nu definitief afscheid van haar. De eerste van de vele waar we afscheid van zullen nemen. Met z’n vieren rijden we terug naar huis. Joep heeft geen zin meer om te gaan zwemmen. Hij vindt het te laat om nog te gaan, maar ik wil graag de verkoeling van het water in. Dus Joep dropt me bij Hotel Graha en rijdt weer naar huis. Na een uurtje van lekker badderen en relaxen wordt het langzaam maar zeker bewolkt. Balen. Ik bestel een late lunch en tijdens een kleine regenbui eet ik deze op, onder de parasol. Even later is het weer droog en ik blijf optimitisch, maar niet voor lang. Joep smst dat hij me wel op komt halen. Ja doe maar, want dit wordt niks. Terwijl ik me aankleed wordt het weer langzaam aan beter, maar nog steeds bewolkt. Ik loop alvast langzaam richting Pos Ronda. Dan zie ik een groepje mooi geklede dames en vermoed dat er een huwelijksstoet gevormd gaan worden. Als Joep erbij komt wachten we rustig af en ja wel hoor, na anderhalf uur is de georganiseerde chaos weer compleet.  Ze lopen met mooie traditionele muziek en de groep die de bruidegom begeleiden dragen de echte oude tradtionele kleding.  Maar omdat Joep mij even op kwam halen, heeft hij zijn tas met fototoestel thuis gelaten. Och, we hebben al zoveel foto’s van trouwerijen. Het is wel goed zo. Na de stoet bewonderd te hebben, keren we huiswaarts. Ons avondeten wordt vanavond weer genoten bij Young cafe. De moeder van Djordi is er vanavond, dus geen problemen met de stagiairs. Ze doet gewoon alles zelf,maar of de stagiairs daar ook wat van leren? We halen nog snel even shampoo en Adi staat ons op straat al op te wachten. Ja hoor, er moet nog een durian opgegeten worden en onze competitie is ook nog niet ten einde. De durian is heerlijk en ik win ook nog vanavond. Lachend kijk ik naar boven en roep: “Elise, help me”. Als ik dan ook nog win is Adi behoorlijk verbolgen. Maar de lachsalvo’s klinken weer als vanouds.

18 maart dinsdag Marijke

Aangezien we morgen met Isac en Ayu mee gaan, heb ik Iba gevraag of ze vandaag wil komen. Terwijl we op haar wachten, komt Adi even aan. We hadden gisteren een heel gesprek over onze bestelde bedbanken. Maan zou zo’n tien dagen nodig hebben om ze te maken. Met een beetje geluk zien we ze net nog voor vertrek en anders mogen Nick en Elise de bedbanken in juli inwijden. Adi heeft vanmorgen met Maan gebeld om te vragen hoe het gaat. Wat blijkt, Maan vond het zo zielig dat wij nog maar zo weinig tijd hadden, dat ze er met 3 mensen aan gewerkt hebben. Met een beetje geluk komen de banken morgenavond al. YIPPIE.................. als dat eens waar is. Ik ben helemaal super blij. Nu nog even afwachten of het allemaal gaat lukken. Indonesie blijft verbazen, sommige dingen duren ongelooflijk lang en soms gaat het super snel!!!! Iba komt binnen en omdat Joep vandaag nog even naar de kapper wil, gaat hij als eerste. Ik werk ons verslag bij en let verder ook niet op. Pas als ze aan mij begint, begint ze ook te praten. Ze heeft last van haar rechterhand en of het iets minder mag. Ik leg haar uit, dat ze helemaal niet hoeft te masseren als het niet gaat, maar ze staat erop, deze laatste keer de massage te doen. Alles gebeurt werkelijk met een hand en zo goed en zo slecht als het gaat, probeert ze er toch iets van te maken. Omdat het de laatste keer is druk ik haar wat extra’s in de hand en dan steekt ze haar inmiddels opgezwollen rechterhand naar me toe en vertelt dat ze in haar ringvinger geen gevoel meer heeft.....en dan komen de tranen. Ze is voor in de 50 en vreest het moment dat haar handen de kracht verliezen om te kunnen masseren. Ik pak haar vast en vraag dringend aan haar om naar de dokter te gaan en voorlopig dus echt niemand meer te masseren. Shit, had ik maar beseft hoe erg het was Die Indonesische zwijgzaamheid, je zou er soms gek van worden. Ik voel me machteloos, maar kan en wil niet alle problemen hier op lossen. We nemen dan ook met moeite afscheid en ik moet haar beloven Elise haar telefoonnummer te geven. Natuurlijk doe ik dat. Ik weet dat Nick en Elise de massage ook graag willen. Heel zielig zegt ze dan: Als ik het niet meer kan, weet ik wel een goede vervanging. Arm sieske. Onze massage matras is inmiddels doordrenkt van de olie in deze afgelopen maanden en ik ga naar Mariam om een grote bak te vragen. Toch proberen dat ding schoon te krijgen. Mariam kijkt me verontwaardigd aan, nu toch niet. Het is veel te heet. Morgen heel vroeg moet ik er maar aan beginnen.  Dan ben ik toch zo’n lekkere eigenwijze Belanda en begin met de grote poets. Ik poets niet vaak, maar als ik begin dan ga ik er ook echt aan en komt alles, maar dan ook alles aan de beurt. Het zweet gutst van me af. Hier doet men het zware werk ’s morgens om een uur of zes of na zonsondergang, maar mijn hoofd staat om zes uur ’s morgens niet naar poetsen, dus betaal ik nu de prijs. Terwijl de buurtjes hun siesta houden, Joep onderhanden genomen wordt door de kapper, ben ik hier binnen als een idioot bezig. Maar het lukt. Het dweilwerk wordt straks door Joep gedaan. Ik voel me vies en vuil en het zweet loopt in stroompjes van me af, maar ons huisje wordt schoon. Als ik net klaar ben, komt Joep thuis en of het timing is, want hij is nog niet binnen of de hemelsluizen breken open. Joep neemt de vloer onderhanden en het zaakje is klaar. Nu snel de was wegbrengen en even kijken of Bidi-toers onze online checkin kan doen. Wij krijgen bij Air Asia alleen maar de Indonesische tekst. Bij Bidi toers gaan ze meteen even voor ons kijken en dan gaat het goed mis....... Air Asia accepteert mijn paspoort niet omdat de einddatum 8 augustus 2014 is. We hadden bij de Indonesische ambassade nagevraagd of die 6 maanden bij aankomt of bij vertrek geldt. Voor Indonesie was het bij aankomst dus geen probleem. Maar nu komt het katje: wij hebben er totaal niet aan gedacht dat wij in Thailand ook een paspoort moeten hebben dat nog 6 maanden geldig is. Daar gaan we dus goed de mist in. Straks maar even een mailtje naar Vakantiexpert. Kijken of die een oplossing weten. Terwijl we staan te pinnen, belt Isac ivm met onze afspraak voor morgen. Hij nodigt ons uit om even een kopje koffie te komen drinken en de dag van morgen door te nemen. We rijden naar hen toe en  krijgen een beetje het programma van morgen te horen. Nathalie wordt steeds vrijer tegen ons en begint ook al een beetje te plagen. Zelfs kleine Alisia huilt niet meer als ze ons ziet. Van Isac uit rijden we meteen door naar Mata Hari voor ons avondeten. Vervolgens op tijd naar huis. Nog snel een mailtje naar het reisburo, want van de visumsite wordt ik niet echt wijzer en dan slapen. Morgenvroeg loopt de wekker om 5.15 uur af.


19 maart woensdag Joep


Om 5 uur in de morgen staan we op en checken eerst onze mail. Een antwoord van het reisburo uit Nederland maakt ons niet vrolijk. Bij binnenkomst in Thailand moet het paspoort inderdaad nog 6 maanden geldig zijn. En dat is het dus niet. Het kan zijn dat we op de vlucht van Bali naar Bangkok geweigerd worden en zouden we hieraan kunnen ontkomen kan het zijn dat Thailand ons niet binnen laat. Even alles laten bezinken want het word tijd voor een bijzondere dag.  Om kwart over zes lopen we richting mainstreet want daar worden we opgepikt door Isac en Ayu om mee te gaan naar het noorden waar het vandaag voor veel mensen een bijzondere dag word. We bezoeken de school waar we enkele maanden geleden ook waren en waar we verrast werden door een cobra. Er is toen van alles opgemeten en ook werden er GPS coordinaten gemaakt zodat de sponsor van de waterfiltertank  precies kon zien waar de ligging was. Als we er aankomen worden we hartelijk verwelkomt door de schooldirecteur waar we een bijzondere band mee hebben gekregen de vorige keer. Al het materiaal wat nodig is voor de waterfiltertoren ligt keurig als een bouwpakket klaar. De groep leraren wordt in twee teams opgedeeld en Marijke komt in het team van klasvoorlichting en ik in de bouwploeg. Al vrij snel heb ik een kletsnatte blouse aan. Het zweet loopt in stralen van me af en ik merk dat ik bij mijn vorige werkgever nog nooit zo hard gezweet heb. Onder aanvoering van twee werknemers van “Planet Water” staat er 3 uur later een toren die het waarempel ook nog doet. Het verbaasd me dat er structuur in zit want eigenlijk had ik verwacht dat men wel enkele parts vergeten zou hebben maar dan heb ik het falikant mis. En alles past ook nog, ongelofelijk maar waar. Isac heeft een heel gesturctureerde werkwijze, erg on-Indonesisch. Maar hij zegt zelf: als je hier wat vergeet, dan moet je dus uren op en neer rijden voor de onderdelen, dus moet alles kloppen. Knap hoor.

Marijke

Ondertussen mag ik Ayu wat helpen in de klas. Deze is onderverdeeld met divese leerlingen en leerkrachten. Zij leren de basisbegrippen van hygiene. Vooral het cuci tangan (handen wassen) komt aan bod. Ze heeft een hartstikke leuk programma zelf in elkaar gezet. Bijvoorbeeld om aan te tonen hoe bacterien van de een naar de ander gaan, laat ze twee leerkrachten hun handen insmeren met vaseline. Dan krijg ze glitters op hun handen geschud. Ze wrijven hand handen tegen elkaar en gaan dan iedereen een hand geven. Nu zitten alle handen onder de glitters. Zo zien de kinderen dat ook baterieen overgebracht kunnen worden. Even later krijgen een leerkracht en wat kinderen poeder in hun handen geschud. Dan moeten ze zogenaamd niezen. Je ziet het poeder overal heen vliegen. Nu staat het poeder voor bacterieen. Dit is iets wat de kinderen hier begrijpen. Het uitbeelden van deze dingen. Zo ontzettend leuk in elkaar gezet. Het enige nadeel is dat de andere kinderen niet van de ramen (waar geen glas in zit) en deur weg kunnen blijven en Ayu behoorlijk hard moet praten om overal boven uit te komen. Als we klaar zijn en buiten komen zie ik, tot mijn verbazing, dat de watertoren al helemaal klaar staat. Isac geeft 2 leraren instructies over het onderhoud van de filter. Dan mogen de kinderen om de beurt hun handen wassen, daarbij het liedje zingend van “jalan Sesamu” (sesamstraat), cuci tangan. Isac houdt van grapjes en wil kinderen altijd wat uitdagen. Hij zegt tegen een kind, spat je buurman maar nat en hij doet zelf ook mee. Dan is het hek van de dam en het water vliegt alle kanten op. Even later pakt Isac de slang en spuit over de kinderen heen. Het is bloedheet dus de kinderen juichen en springen in het water. Schitterend gewoon. Wij praten nog even wat na met de leerkrachten en worden dan naar de lerarenkamer geroepen voor de lunch. De kinderen gaan even naar huis, of wachten buiten het schoolplein. Sommige wonen zo ver weg, dat naar huis gaan geen optie is. Na het eten zitten we buiten op de veranda met een kopje koffie als de eerste zwarte auto aankomt. De eerste man onder de bupati (regent) komt in een zwarte auto aanrijden. Iedereen springt gehaast overeind en begroet deze hoogwaardigheidsbekleder (wat een woord).  Hij vind de boleh (blanke) heel interessant en knoopt in goed Engels een geprek met me aan. Joep komt er ook bij zitten en als zij samen zitten te praten, loop ik met Moon (de directeur van de school) naar buiten om te kijken naar de muziek. De kinderen van SMP (junior highschool) die ook in dit gebouwtje de school volgen, hebben een traditioneel gamelanorkest op gezet. Prachtige kleding en prachtige muziek. Tot hilariteit van de dorpsbewoners, die inmiddels gearriveerd zijn, gaan Moon en ik staan dansen voor de muziek. Even later vertrekken alle muzikanten om een kwartiertje later de bupati te begeleiden. Het stikt nu van de zwarte auto’s en mensen in uniform met heel veel streepjes op de mouwen. De bupati schudt vele mensen de hand en wordt dan door zijn 2de man aan mij voorgesteld. Als ik zeg: nama saya Marijke, dari Belanda (ik heet Marijke en komt uit Nederland), zegt hij: Hoe gaat het met u? Dus ik vraag of hij Nederlands spreekt, maar lachend zegt hij, dat dat het enigste is wat hij weet. Meneer 2 (ik weet zijn officiele titel niet) staat erop dat ik naast de Bupati ga zitten. Nou daar zit Marie dan naast de bupati. Ieder eiland heeft een gouverneur die ondersteund wordt door vier bupati’s. Eentje voor Oost, West , Zuid en ik zit dus nu naast de Bupati van Noord. Het zal wel zijn omdat ik de enigste blanke hier ben. Warm heb ik het wel hoor. We praten een beetje, zover dat gaat met mijn kromme Indonesisch en dan beginnen de speeches. De kepala Desa praat even en gebruikt meteen het moment om de Bupati te vragen om de weg naar boven te maken. Alle auto’s hebben nl. over een zandweg moeten rijden die zo slecht is dat de auto’s af en toe vervaarlijk overhellen naar een kant.  Slimme jongen die kepala Desa. Dan komt Isac aan de beurt en vertelt van het Planet Water project. Hierna neemt de Bupati het woord en hij noemt ook nog even ons Project, wat Isac tussen door aan hem uitgelegd heeft. Ook beloofd hij als de mensen de weg wat breder maken, hij voor het asfalt zal zorgen. Goed gelukt dus. Ook spreekt hij speciaal de kinderen aan om toch vooral hun best te doen op school en dan educatie zo belangrijk is. Dan neemt Moon weer het woord en kondigt Papu Belanda aan. Jakkes, ook ik moet speechen. Isac vertaalt want verder dan Bapak bapak dan ibu ibu (heren en dames, hier zeg je dat andersom) kom ik niet. Ik complimenteer Planet Water voor dit geweldige project en geef uiteraard ook de regering een compliment dat ze aan dit project meewerken (de regering betaalt 25%) om de leefomstandigheden in Indonesie te verbeteren. Dan vertel ik ook nog kort over de ontmoeting met de mevrouw van de Russische ambassade die kinderen uit heel Indonesie dus de kans wil geven om in Rusland naar de universiteit te gaan. Met zweet in mijn handen laat ik het hierbij. Verschrikkelijk en het is toch al zo warm. De weergoden vinden het ook welletjes en een fikse stortbui daalt neer op de tent waar we onder zitten. We kruipen allemaal wat dichter bij elkaar en wachten tot de ergste regen voor bij is. De bupati gaat nog even in een klaslokaal kijken en neemt dan afscheid. Zo dat was dus de bupati. Iedereen heeft het erover dat ik naast de bupati mocht zitten, maar ik voel me er doodongelukkig over. Links van de bupati zat Isac, daarnaast Joep en langs hem zit de hoogste man van Cultuur en Onderwijs. Ayu, die ook zo’n belangrijke taak heeft had aan de andere kant moeten zitten. Al zegt ze honderd keer dat het niet erg is en dat zij toch foto’s moest maken voor Planet Water.  Nu nemen we van alle lieve leerkrachten en Moon de directeur afcheid en lopen terug naar de auto. Die staat een behoorlijk stuk naar beneden. Wat de zwarte auto’s wel durfden, maar wat Ayu niet durfde, was de auto helemaal naar boven te laten rijden. De weg naar onder is modderig door alle regen. Bij de beruga aan gekomen pakken Isac en Joep de auto, maar wij lopen nog een stuk verder naar beneden. Er komt namelijk nog een stuk waar de auto, flink stuitert en heel scheeft gaat hangen. Wij lopen liever. Het uitzicht hier boven is fantastisch. Tussen de rijstvelden en vooral katjang (pinda) velden lopen we naar beneden. In de verte zien we de zee liggen.  Onderweg fantaseren Ayu en ik om op zo’n plek te mogen wonen. Het leven van deze mensen hier is super simpel. Geen tv, een klein beetje electriciteit voor school. De huizen hebben meestal geen stroom. Maar bovenal hebben ze nu schoon water. Toch een heel bijzonder project, waarbij de mensen de komende 3 jaren ondersteuning blijven krijgen. We zijn trots dat we  hier bij mochten zijn vandaag. De auto staat keurig op Ayu en mij te wachten. Dan de lange weg terug naar huis. Wat hebben Joep en ik respect voor die twee. Wat een werk en wat doen ze toch hun best. In de kampung aangekomen, spoeden we ons naar huis. Adi zit al te wachten, want Maan heeft gebeld dat hij onderweg is met onze 2 zitbanken. Nog maar even wachten met de mandi. Even later komt Maan aan met zijn maat en de twee banken. Ze worden binnen neergezet en ik ben helemaal blij. Ze zijn erg groot maar het zit heerlijk. Onze oude sofa verhuist naar de buurtjes die nu ook helemaal gelukkig zijn. Dan snel mandieen en even naar warung Ijo voor een snelle hap. We zijn bekaf. Maar daar komt Cuk aan zetten met zijn laptop. We kopieeren de kasboeken en praten nog even na, maar om negen uur hebben we het echt gehad. Thuis aangekomen kijken we nog even de mail na en dan ga ik slapen. Het was een lange, heel bijzonder indrukwekkende dag. Joep komt niet veel later ook naar bed. Onze terugreis gooit nu een bepaalde domper over ons heen. Dan kom ik overeind en zeg tegen Joep: Ik besef nu plotseling dat we in Thailand op het oude vliegveld aankomen met Air Asia. We vliegen vanuit het nieuwe vliegveld verder naar huis. Nu beseffen we dat we dit nooit klaar spelen. We komen Thailand niet in.

20 maart donderdag Marijke

Om half twee in de nacht ben ik klaar wakker. Ik duik achter de computer en kijk of er verbindingen zijn met de Emirates van Jakarta naar Dusseldorf voor 30 maart (31 maart verloopt ons visum in Indonesie). We zullen onze plannen echt aan moeten passen. Ook stuur ik een mailtje naar Nick en Elise om ze bij te praten over de gewijzigde situatie.  Tegen 3 uur duik ik weer het bed in en slaap door tot half acht. Gelukkig maar. Elise heeft een mailtje terug gestuurd en vermeldt daarin dat zelfs Duitsland de 6 maanden geldigheid hanteert. Joep en ik besluiten om te kijken of we onze vlucht van Bangkok naar Dusseldorf kunnen wijzigen naar Jakarta-Amsterdam. Dan zijn we rechtsteeks in Nederland. Voor dit moment de beste optie. Ik stuur een mailtje naar Vakantiexpert met de vraag of ze willen kijken of ze iets kunnen verzetten. Anders zijn we behoorlijk wat geld kwijt voor de vlucht. Wij zullen dan gewoon de 26ste uit Lombok vertrekken en dan op 29 maart van Bali naar Jakarta vliegen. Dat kunnen we zelf wel regelen. De geweldig mooie dag gisteren met de bupati en het in ontvangst nemen van de slaapbanken heeft wel een domper gekregen. Maar het is niet anders en rustig wachten we de berichten van Nederland af. Ondertussen wachten we ook op Tsjiske en Ton die vandaag vanuit Bali zullen arriveren. Tegen de middag komt er een telefoontje van Ton. We spreken af dat we tegen half twee bij het hotel zullen zijn. Het regent dus we doen rustig aan. Na de bui gaan we naar Holiday Inn en daar staat het tweetal al te wachten. Wat ontzettend leuk om elkaar hier te zien.  Ze willen meteen mee naar de kampung dus we laten ons motortje staan en gaan met z’n vieren in de taxi naar Loco. Daar wordt de rest van de middag ingevuld met op ons terras duchtig bijkletsen. Met Tsjitske gaat het gelukkig weer redelijk. Haar darmen waren even van streek. Maar dat heeft bijna iedereen hier wel  een keer in de eerste dagen. Het is al tegen half zeven als we richting Senggigi lopen. Bij Angel eten we een hapje en we zijn nog lang niet uitgepraat. Eful komt op mijn verzoek even langs en zorgt voor een motortje voor morgen. Dan gaan we nl. onze beroemde toer weer maken. Ben wel benieuwd hoe het weer is morgen, want vandaag hadden we best veel regen. Tegen tienen laten we een vermoeide Tsjitske en Ton achter en vertrekken naar huis. Daar is inmiddels een mailtje binnen gekomen van ons reisburo. Waarschijnlijk gaan we de 27ste al naar Nederland. Even kijken hoe de verbindingen zijn. Jammer dan voor Thailand, maar het is onze eigen schuld. Selamat tidur.


21 maart vrijdag Joep


Het blijft door je hoofd spelen, stommerikken dat we zijn. Maar gelukkig hebben we nog de tijd om te schakelen. Bij het online inchecken ging het al mis, een ticket werd niet geaccepteerd vanwege de 6 maanden na de geldigheid van het paspoort. Als we aan de desbetreffende bali hadden gestaan was het iets moeilijker geweest en hadden we daar gestaan niet wetende wat en hoe, nu hebben we nog een paar dagen tijd om wat te regelen. We durfden het er niet op te gokken want op internet hebben we ons rotgezocht naar soortgelijke gevallen en het eind van het verhaal was dat er veel geld en een hoop tijd mee was gemoeid. Nu valt de schade enigzins mee en kunnen we de vlucht omboeken dankzij o.a. Vakantie Experts Venray. De kleinere vlucht regelen we zelf. Was ons schema Lombok-Bali, Bali-Bangkok (een weekje daar), Bangkok-Dusseldorf. Nu word het dus Lombok-Jakarta en aansluitend Jakarta-Dusseldorf. Ons dagje Bali en ons weekje Bangkok gaan dus niet door. Och, er zijn ergere dingen in het leven. We reizen al vanaf 1996 en dit is de eerste keer dat we iets over het hoofd hebben gezien, ja, dat kan gebeuren. De bevestiging voor onze vlucht verwachten we vandaag.

Marijke

Om negen uur zitten we dan weer voor Bidi-tours te wachten tot het open gaat. Ik krijg een brok in mijn keel, zo zaten we vorig jaar ook. Och, maar even niet aan denken.  Het ticket Lombok-Bali zijn we qua geld dus gewoon kwijt. Dan toch maar Lombok-Jakarta geboekt. Ook  gevraagd of ze Air-Asia door willen geven dat we die vlucht niet gebruiken op 28 maart. Is niet meer dan fatsoenlijk. Zij hebben ons vorig jaar ook keurig behandeld. Nu is het afwachten of in Nederland Vakantiexpert alles rond krijgt. Wij gaan naar Ton en Tsjitske. In de immense hal van Holiday In resort wachten we op hen. Tsjitske vindt het best wel spannend en dat gevoel kan ik me nog heel goed herinneren van mijn eerste keer op zo’n motortje. Ja, het zijn echt motortjes, waarmee je snelheden van 90 tot 100 km per uur kunt halen. 90 haalt onze ouwe, trouwe brandweerauto amper. Vol goede moed gaan we op pad en het gaat prima. Ze rijden achter ons aan in de drukte, richting Gunung Sari. Bij de pasar daar is het echt opletten geblazen en staan we gewoon in een echte file. Ton vraagt dan ook lachend, of we daar met een uurtje wel uit zijn. Verder gaat de tocht naar de rivier voor de mooie foto’s op deze bijzondere plek. Dan omhoog de Pusukpas beklimmen. Bij de stalletjes naast de weg, vraag ik Joep even te stoppen en wijs ze op Durian, Ramboetan en Tuak manis (palmwijn zoet en fris) en Tuak tua (oudere palmwijn die door de ouderdom alcohol bevat). De meest verkochte spulletjes hier. Een stukje verder houden we halt omdat hier schijnbaar een vergadering is van de Makaken. Deze aapjes zitten overal en poseren gewillig voor de camara van Ton. Verder gaat de tocht naar de beruga. Daar stoppen we voor een drankje. En dat is dan weer echt Lombostijl, binnen de korste keren hebben we een leuk gesprek met de lokale mensen die hier zitten en zo vliegt de tijd. We nemen afscheid en gaan verder voor onze lunch. Ja hoor het restaurantje aan zee wordt weer bezocht. Ik heb het idee dat Ton en Tsjitske genieten van de tocht. Ja daar doen we het toch voor, maar zeker ook omdat we het zelf zo ontzettend leuk vinden. We maken nog een stop bij het heerlijke leuke strandje en Tsjitske en ik genieten van het verse kokosnootsap. Weer opstappen en terug naar Holiday In waar Ton het motortje nog even houdt om er vanavond mee naar Senggigi te rijden. Wij gaan naar huis en gaan meteen kijken of onze vlucht al geboekt is. We wachten met spanning af en jawel, de toezegging hebben we, alleen moeten we nog wachten op het E-ticket.  Tegen zeven uur vertrekken we naar Young cafe, waar even later Ton en Tsjitske aankomen. We eten een hapje, maar maken het niet laat. Iedereen is moe naar deze vermoeiende en zeker ook spannende dag. Ik besef dat volgende week het laatste verslag geschreven gaat worden. Vreemd, maar ik wil nu ook best wel naar huis, waar drie prachtige kleindochters wachten. Hoezo, ik mis ze?

 

Vrijdag 14 maart 2014

8 maart zaterdag Marijke

Helemaal vergeten te vertellen. Afgelopen week werd Joep ’s nachts een keertje wakker van een lichte aardbeving. Het bleek dat er tussen Sumba en Sumbawa een aardbeving geweest was. Ik heb trouwens heerlijk doorgeslapen. Vandaag lekker thuis bezig. De dossiertje gemaakt van de kinderen voor de sponsors die dat gevraagd hebben. We gaan tegen half vier even bij Corry op bezoek. Wat woont ze toch mooi met een geweldig uitzicht. Hier buiten op het terras zitten is gewoon puur genieten. Niet dat ik jaloers ben hoor. Ons huisje is en blijft onze villa, waar we het uitstekend naar onze zin hebben. Als we bij Corry zijn, krijgen we een telefoontje van Isac. Zijn jongste dochtertje is 3 maart een jaar geworden en dat wordt morgen gevierd. Leuk. Het toeval wil dat we toch al morgen naar hen toe wilden gaan. Nog geen minuutje later krijgt Corry telefoon. Ook zij wordt uitgenodigd om naar de verjaardag te komen. We spreken meteen af dat Joep en ik morgenvroeg wel even naar Mataram gaan om een gezamelijk kadootje te zoeken.  Het is al half zeven als we weer vertrekken en we rijden maar meteen door. We zien bij de ondergaande zon dat gunung Agung op Bali prachtig zichtbaar is, dus crossen we even door naar de heuvel achter Sheraton om een paar mooie foto’s te maken. Het weer is de laatst weken uitstekend, geen wolkje aan de lucht en Corry vertelde ons vanmiddag dat het zelfs een keertje 38 graden geweest is. Wij zoeken hier meestal de schaduw op en op het motortje is het heerlijk om rond te tuffen. Het zonnetje is er al en de wind maken we zelf. Maar daardoor is de lucht ook echt helder en zijn er de mooiste zons ondergangen te zien. Een dagelijks kado. We gaan naar Young cafe voor ons avondeten en daarna even naar Abdul. Die is er niet verteld Bardan. Hij voelde zich niet helemaal lekker en krijgt dus nu in Senggigi een stevige massage. Ja, je hebt hier de lekkere massage, die heerlijk is voor je spieren, maar ook de zware massage waarbij je flink aangepakt wordt en je daarna ook echt moet bijkomen. Ooit heb ik deze ook meegemaakt en daarbij had ik tranen in mijn ogen, maar achteraf gewoon heerlijk. Bardan heeft het winkeltje van Abdul overgenomen en is goed bezig. Op een gegeven moment komt er een jong stelletje. Die blijven zo’n anderhalf uur zitten. Maken foto’s van de spullen, blijven smssen en uiteindelijk kiezen ze voor een paar parelkettingen. Wat een engelengeduld van Bardan. Inmiddels is Abdul ook terug gekeerd en laat wat nieuwe spullen zien. Ja hoor, zeker weer de moeite waard. We zitten weer heerlijk te kletsen en voor we het weten is het elf uur en keren we huiswaarts .

9 maart zondag Joep


Rustig vanmorgen opgestaan en horen we dat de buurtjes vandaag naar Oost-Lombok gaan. Tegen 10 uur het motortje gepakt om deze bij de moneychanger te stallen om daar een taxi te pakken naar Mataram. We willen gaan kijken of we zo’n ding kunnen vinden waar een klein kind in kan zitten en wat door een ouder iemand voortgeduwd kan worden. We hebben er talrijke gezien en dat moet toch niet moeilijk zijn om zo’n ding te vinden. Aangezien het best wel groot is zien we er ons niet mee rijden op het motortje, vandaar een taxi. De taxichauffeur blijkt goede muziek te hebben, Eagles, Santana, U2 en noem maar op en zingt zelfs mee. Hij blijkt een muzikant te zijn dus we raken niet uitgepraat. Elke avond vertoond hij zijn kunsten op Gilli Trawangan. Bij Mataram Mall aangekomen denken we dat we zo klaar zijn maar dat blijkt tegen te vallen, de enkele die we zien blijken allemaal het model te hebben van een auto en dat vinden we niet zo leuk voor een een-jarig meisje. We kiezen dan maar voor een grote knuffel. Uiteraard nemen we ook een kleinigheidje voor haar iets oudere zusje Nathalie. We slagen bij de grote winkel van Tiara en als we vragen of ze het in kunnen pakken moeten we eerst inpakpapier kopen. Daar word een enorme zak van gevouwen en keurig alles aan elkaar geplakt met plakband. Er staan wel 5 verkoopsters omheen en nu snappen we waarom er in zo’n winkels zoveel personeel is. We lopen nog een stukje en zoeken dan een taxi op om weer terug te gaan naar huis. Dezelfde taxichauffeur komt al op ons aflopen dus we zijn weer voorzien van goede muziek. Onderweg stoot ik Marijke lachend aan. Een winkel met alleen maar van die duwkarretjes. Het laatste stukje rijden we op ons motortje en je ziet de mensen nieuwsgierig kijken wat er in die grote zal zit. Tegen vieren gaan we richting Isac en Ayu en daar aangekomen zien we de restanten van een kinderfeestje. Vanmorgen was het voor de kinderen en vanaf drie uur voor de ouderen. Isac laat ons zien wat er allemaal gedaan is en we zien dat ze creatief bezig zijn geweest. Wat wil je met Ayu, we hebben haar talrijke keren bezig gezien voor klassen en om voorlichting te geven van het waterproject waar ze nu werkzaam voor zijn. We treffen er een oom van Isac die hoofdonderwijzer is geweest in eenschool in Ampanan die we al eerder hebben ontmoet. Helaas is het hoofd van de school die we ontmoet hebben in een dorpje in het noorden van Lombok al weg, maar die ontmoeten we op 19 maart wel omdat we op die dag uitgenodigd zijn om de opening van een waterproject door de Regent van Noord Lombok bij te wonen. Dit project is gesponsord door Sesam Straat. Er zullen dan tal van regeringsmensen aanwezig zijn. En daartussen die twee kleintjes uit Nederland! We moeten wat eten en langzaam schuifelen we langs de tafel waar in schalen het een en ander opgediend staat. Het mooiste vinden we dat het hier niet draait om de verjaardag van hun kleine dochter maar dat er extra eten is voorbereid voor een kleine gemeenschap waar veel arme kinderen wonen. Op deze manier willen Isac en Ayu hun kinderen leren dat het niet een feest is om te krijgen maar om te geven. Even later komt Corry binnenvallen, en ja, dan is het hek van de dam. Corry en Marijke blijven op elkaar uitdagend katten maar wel op een positieve manier. Even later komt Mohni ook nog langs. Als die ook nog begint en vraagt wanneer we weer meegaan op de boot en we vertellen dat dat aan Corry ligt, begint Corry ineens te slijmen. Een afspraak is zo gemaakt. A.s. woensdag verzetten we onze massagedag en gaan wij mee de boot in.Als we in de grote drukte op de weg huiswaart keren komen we toevallig Ibu Iba tegen en is de massage geregeld. Eten hoeven we niet meer en we genieten dan van een heerlijke rustige vrije avond.

10 maart maandag Marijke


Zonnetje check, beetje wind check, bikini check, zwembroek check, Graha here we come. Niks te klagen over het weer de laatste weken. Volop zon, ja in Nederland gaat het ook goed. Jullie mogen best wat hebben want wij hebben hier genoeg. Het water is weer heerlijk en de wind zorgt voor die lekker verkoeling die we af en toe nodig hebben. Het leven is weer super mooi. We houden het vandaag vol tot 3 uur. En dat grote prachtige zwembad lijkt wel bijna prive bezit. Een andere dame komt even zwemmen, maar voor de rest zijn wij de enige. Heerlijk hoor en het voelt zo lekker decadent als ze dan jouw lunch komen serveren.  Terug in de kampung gaat het leven van alledag door. Wij hebben vandaag echt lekker hari libur (vakantie).  Thuis horen we van Mariam dat Adi is gaan vissen. Hij gaat op deze super warme dagen iedere middag vissen. Gelijk heeft hij, er is ’s middags toch geen mens op straat en daarbij hebben ze zo weer een gratis maaltje. Hier geen sportvissers maar puur voor een gratis maaltje. Als je ze hier vertelt dat er in Nederland sportvissers zijn, zouden ze het echt niet begrijpen. We vertellen het dus maar niet. Klinkt ook zo raar in een land waar mensen gewoon vissen om te kunnen overleven. Hetzelfde zie je hier als er toeristen aan het rennen zijn. Je ziet ze denken, waar rennen die naar toe? En waarom zou je rennen, daar wordt je toch gewoon moe van. Vanavond gaan we eten bij Mata Hari. Het personeel verdient een pluimpje, zo vriendelijk en zo attent. Het nadeel is dat de verkopers gewoon om achter  elkaar binnen lopen. Niemand valt ons lastig, maar ik zie een man die bij nummer vijf die hem aanspreekt, vertwijfeld zijn handen in de lucht gooit en zegt, nee, ik heb echt niets nodig. Je moet er maar tegen kunnen om door vele, vele verkopers achter elkaar, of soms tegelijk, aangesproken te worden. Het is voor de locals heel gewoon en die trekken zich er niets van aan, maar de toeristen menen iedere keer even netjes te moeten bedanken, maar worden er langzaamaan dood ziek van.  Mata Hari heeft nog iets heel bijzonders. Iemand heeft het idee gehad om een spiegel op het toilet neer te hangen. Het bijzondere aan deze grote spiegel is het feit dat je jezelf op de pot zit zitten. Stel je voor zij aanzicht van je zelf met je broek op je enkels.  Een heel bijzonder gezicht en ik krijg er iedere keer de slappe lach van.  Daarna rijden we richting Abdul. Daar zitten ook Adi en Bardan weer en de nodige andere verkopers. We praten gezellig een tijdje en houden Abdul voor de gek. Hij gaat in april trouwen en wordt regelmatig door zijn vriendinnetje gebeld. De andere verkopers houden hem daar heel graag mee voor de gek. Tegen negenen gaan we nog snel even wat boodschappen doen en dan huiswaarts. Even later komt onze Adi ook en komen de kaarten weer tevoorschijn. Zittend op de beruga met kopi tubruk en teh, niet te vergeten met salak en krupuk, komen we de verdere avond door. Voor diegene die de competitie volgen, Joep is de winnaar.

11 maart dinsdag Joep


Net als we zitten te ontbijten gaat de telefoon en we zien “Corry” op het scherm staan. Als Marijke opneemt blijkt het Daan te zijn. Wat is het toch een hampeleman. Hij had ons gisteren een sms-je gestuurd of we i.p.v. woensdag niet vandaag mee konden gaan de boot op. Hij heeft XL als provider van zijn telefoon en wij hebben Simpati. XL is goedkoper maar buiten dat je er elke dag heel veel reclame op door krijgt is de ontvangst niet zo goed. Daarbij heeft hij een speciaal pakket dat hij gratis , nou ja, gratis, naar Xl telefoons kan bellen. Naar andere providers kan hij dus niet bellen. En waarvoor heb je een telefoon? Juist ja, voor bellen of sms. Zodoende hebben wij zijn berichtje gemist. Wel kan hij ons ontvangen. Erg handig is dat dus niet. Het leek hem wel gezellig om vandaag te gaan aangezien zijn vrouwtje Aini morgen terugkomt uit Europa. Helaas moeten we hem teleurstellen, wij hebben de massage al verplaatst naar morgen en vandaag willen we op stap gaan naar een bedbank. Dus tegen tienen op ons motortje om op zoek te gaan nar zo’n bedbank. Nu hebben we een sofa maar we willen eigenlijk een houten bank waar het zitgedeelte ongeveer dezelfde afmetingen heeft als een eenpersoonsbed oftewel 90 bij 200 cm.  We zien wel eens banken van bamboe maar die hebben de grootte van een tweepersoonsbed en die zijn veel te groot. Eerst rijden we om te kijken wat de matrasmaten zijn die je hier kunt krijgen en daar zijn we snel mee klaar. Dan rijden we langs diverse kleine bedrijfjes en bij sommige is het net of we met iets nieuws aankomen of kunnen ze er geen prijs aan koppelen. Bij een bedrijfje wat veel maakt en exporteert vinden we iets en vragen om hetzelfde maar dan iets simpeler. Als we dan de prijs horen draaien we ons om want hij geeft ook een exportprijs. Onderweg naar huis beseffen we dat Maan, die ook onze beruga heeft gebouwd dit ook kan maken omdat hij timmerman is. Waarschijnlijk is het dan stukken goedkoper en hebben we het precies zoals we het willen. We verzamelen nog even de was, wisselen wat geld voor Nick en Elise die over een paar maandjes hier zitten en zien dat de koers langzaam aan het dalen is. Op internet zagen we dat de koers hoger is als in werkelijkheid. Een rondje langs de diverse moneychangers laat zien dat de moneychanger waar Cuk werkt, het hoogste geeft voor de euro en als we er binnen zijn krijgen we zelfs meer als op het bord buiten vermeld staat. Hij werkt met de index vanuit Jakarta en is altijd up to date. Tegen zevenen stappen we op het motortje om samen met de buurtjes een hapje te gaan eten bij de warung Bakso van Bahar, tegenover het Bintang Hotel richting Ampanan. Adi had ons geadviseerd om eerst even ergens anders wat te gaan eten omdat hij niet wist of wij dat wel lusten. En iets anders hebben ze niet. Wij negeren zijn advies en laten ons de bakso heerlijk smaken, het is als een bord soep met ballen erin en wat mie. Hier voeg je ketjap en sambal aan toe naar smaak en eventueel lontong (kleefrijst, opgerold in een palmblad). Tot Adi’s verbazing vraag ik om een tweede portie en Mariam doet met mij mee. Beiden hebben we bij de laatste happen er wel een beetje moeite mee want het is net iets teveel, maar we krijgen het op. Pfffff... Enak sekalih (erg lekker) Daarna naar huis waar Marijke de dagwinnaar word bij onze kaartcompetitie.  We kaarten de laatste tijd buiten op de beruga aangezien de temperaturen de laatste weken tamelijk hoog zijn. Buiten is het dan heerlijk in de avonduren.

12 maart woensdag Marijke

We kijken buiten en schrikken van de grauwe, donkere lucht. De hele dag op de boot zitten in de regen, is niet echt leuk. Het heeft vannacht ook al lekker geregend. Mag best hoor, want het is al behoorlijk lang droog. Ik kijk richting zee en zie zware bewolking hangen. We overleggen wat we doen. Joep is zo slim om te zeggen: weet je wat, we gaan gewoon richting kantoor van Lombok Dive en dan zien we wel. Nou, bij aankomst daar schijnt de zon. Dus we gaan lekker mee. In de auto zit vandaag alleen Mohni, Corry en wij tweetjes. Wat een luxe. Maar met de boot worden de andere gasten opgehaald. Eentje op gili Air en nog een 5 personen op gili Meno. Tot onze verbazing stapt op gili Meno Zen, met vrouw en zoontje op de boot.  Zen hebben we 6 jaar geleden onmoet, toen Mohni een kantoortje opende in Kuta. We hebben die avond leuk zitten praten, maar elkaar daarna nooit meer gezien. Zen is daarna naar Montreal vertrokken, waar hij nu woont met vrouw en zoontje. Het is hartstikke leuk om elkaar weer te zien en vooral om zijn vrouw en zoontje te leren kennen. Het wordt een prachtige dag, met volop zon, terwijl we zien hoe grijs en grauw het boven Lombok is. Met Corry heb ik het weer gezellig aan de stok en we gaan samen lunchen op gili Tranwangan. Daarna weer de boot op voor de middagduik. Terwijl iedereen in het water ligt, heb ik veel plezier met het zoontje van Zen. Praten met hem gaat wat moeilijk, want mijn Frans is minimaal en iedere keer als ik wat bedenk, komen er Indonesische woorden tussen drijven. Dan maar gebarentaal, begrijpt ieder kind. Dit manneke dus ook. Tegen drie uur is iedereen weer aan boord en gaan we richting Meno en Air om de gasten weer af te zetten. Op Air moet Mohni nog even iemand spreken en terwijl we braaf zitten te wachten, hebben de wolken toch gili Ar bereikt en begint het te regenen. Onder de handdoek, bibberend, aanvaarden we na een tijdje de terug tocht. Och, het grootste gedeelte van de dag was het heerljk droog en mooi weer.  Natuurlijk wil Corry met de staf en met ons naar Yunas om de dag af te sluiten. Ik doe mee met een biertje en goh, het smaakt ook nog. Inmiddels begint het echt te hozen en kijken wij lekker droog naar deze gigantische regenbui. Als het even minder wordt, pakt Joep snel de regencape uit ons motortje en gezamelijk onder een cape rijden we naar huis. Natuurlijk begint het nu weer te hozen en behoorlijk nat komen we thuis aan. Dus dan maar een lekkere koude douche en we zijn weer helemaal fris, maar wel moe, van het niks doen uiteraard. Het blijft maar regenen, dus besluiten we vanavond maar lekker thuis te blijven. BVN kijken en zien wat er in Nederland en Belgie allemaal loos is. Als de stroom uitvalt, gaan we gewoon allebij in ons e-book lezen. De e-book heeft een eigen verlichting dus dat gaat prima. Om half tien vallen echter langzaam mijn ogen dicht. Ik was dan ook om half zes wakker. Dus selamat tidur.

13 maart donderdag Marijke

Weer om half zes wakker. Het moet niet gekker worden. Maar och, dan is het hier nog heerlijk fris. Na ons ontbijt, komt Iba alweer aangewandeld. We worden weer goed onder handen genomen. Ik besef plosteling dat volgende massage echt de laatste keer is. De tijd begint nu een beetje te vliegen. Maar dat maakt niks uit. Nog een paar leuke dagen met Tsjitske en Ton en dan gaan wij ook vertrekken, richting  Bali, dan Bangkok en dan naar huis. Na de middag willen we bij Adam aan gaan, maar eerst even lunchen bij Young cafe. Dan begint het weer te hozen en sms ik naar Adam dat we morgen wel aankomen. Nu is het even niet te doen. Als we zo op ons dooie gemakkie naar de regen zitten te kijken, komt er plotseling een ijswagen langs rijden. Ze verkopen schoon ijs voor de hotels en restaurants. De opschrift luidt: “es higienis” Wat is de schrijfstijl toch lekker gemakkelijk hier. Gewoon schrijven zoals je het zegt en niks met sch en/of ie. Na een tijdje doen we de regencapes maar aan, om nog even wat boodschappen te doen. Dan gaan we ook maar meteen naar Bidi toers om ons ticket naar Bali te regelen. Toch maar met Garuda. Het lijkt duurder, maar het is inclusief tax en we mogen 20 kilo mee nemen. De andere maatschappijen hebben het gewicht terug gebracht tot 10 kilo en als je het overgewicht bijbetaald hebt, ben je zo ongeveer hetzelfde kwijt als bij Garuda. Dan nog het voordeel dat Garuda bijna altijd op tijd vliegt. Dat kan bij de andere maatschappijen ook nog wel eens wisselen. Dus ticket klaar en weer naar huis. Het is weer even droog. Op de beruga kletsen we gezellig een tijdje met onze buurtjes. Het blijft gezellig. Tegen zes uur komt Maan, onze befaamde timmerman. We willen ons interieur veranderen. Nu staat er een sofa die ik altijd gewoon de minst lelijke vond van alle sofa’s, maar mooi heb ik hem nooit gevonden. Joep ligt graag een boek te lezen en ligt dan vaak op bed. Dat bracht me op het idee om 2 bedbanken te plaatsen. En we kunnen lekker zitten en we hebben altijd logeerbedden. Mariam wil onze sofa graag hebben en de stoelen gaan ook naar hen en eentje naar buurman Mami, die ’s avonds zo graag op een stoel wat voor zich uit zit te staren.  We waren al bij verschillende mebelzaken (meubelzaken) geweest, maar konden echt niets vinden of het was onbetaalbaar. Maan maakt nu precies wat we willen en met wat geluk, kunnen we er ook nog zelf op zitten voor we vertrekken. Hebben wij weer, om op het laatste moment met zo’n idee te komen. Maar och, hier krijg je alles geregeld. Gewoon even zoeken waar je moet zijn en dan kun je weer verder. Maan gaat het voor een faire prijs maken en we nemen afscheid. We gaan vanavond naar Bale Tajuk. Ik vind kokkie dit jaar anders, rustiger. Ze mist een beetje het enthousiasme wat ze vroeger had. Ik vraag me af wat er aan de hand is. Zie haar man ook veel minder dit jaar. Och, het gaat me niks aan. Het valt me gewoon op. We rijden even door naar Bayan voor nog een kadootje voor iemand (zeggen even niet voor wie, stel voor dat diegene het leest ha-ha). We willen ook nog wat spulletjes bij Abdul ophalen, maar gezien het druilige weer, zit hij er niet vanavond. Terug naar huis, waar we dan eindelijk de film: Twelf years a slave (of zoiets) zien. Hoewel de film 3 oscars heeft gewonnen, ben ik niet echt onder de indruk. Het kan ook komen door het feit dat we niet echt filmkijkers zijn. Geef ons maar een goed boek.  En nu snel naar bed. Het is al tegen half een en dan toch elke dag zo vroeg op, wauw.

14 maart vrijdag Marijke

Vandaag gaan we op pad om matrassen te zoeken voor onze bedbanken. Maan moet immers de dikte weten voor de maten. We willen een beetje op tijd op pad gaan, maar de regen steekt er een stokje voor. Rustig wachten we tot het minder wordt. Als we dan eindelijk vertrekken, rijden we tot de pos ronda en gaan daar maar weer schuilen, omdat het even weer flink plenst. Een half uurtje later houdt het dan echt op en vertrekken we. Al met al hebben we 5 winkels bezocht, voordat we de keuze konden maken. De prijs verschilt echt van winkel tot winkel en dan wil ik natuurlijk ook nog discount omdat ik 2 matrassen en de nodige kussens koop. Bij de laatste zijn we dan allebei ook tevreden en de arabier (de meeste meubelzaken worden gerund door arabieren) beloofd ons om vanmiddag rond 3 uur de spullen af te leveren.


Joep


Ook zoeken we Adam en Moon even op. We hebben voor iemand iets moeten laten maken en als alles goed is de bestelling klaar. Omdat het vanmorgen aardig wat heeft geregend en het houten bankje voor hun shop nat is gaan we maar even binnenzitten en even later stroomt het zweet ons over ons gezicht. Net of de koppakking kapot is, zo lijkt het wel. Tegen drieen gaat de telefoon en het is de arabier om te zeggen dat hij elk moment voor de deur kan staan met het bestelde van vanmorgen. En dan is het dus snel naar huis . We leggen de twee matrassen op elkaar, draperen dit met een grote doek en de stapel kussens doet wonderen. Zit toch heel anders als een sofa en is veel meer onze stijl. Ben benieuwd als de bankjes klaar zijn. Als we Facebook checken zien we de actie van “ Point Black Tattoo & Piercing “ voorbij komen. Marsha, Madeleine en Vincent zullen op zondag 27 april kleine tattoo’s zetten en de opbrengst is voor ons Proyek. Geweldig, en ondanks dat het hier erg warm is krijgen we er kippevel oftewel kulit ayam van. Point Black Tattoo’s & Piercing waren afgelopen jaar elke dag wel  op tv te zien. Dus, willen jullie nog een kleine tattoo, zondag 27 april van 12 tot 17 uur in Weert. Na het eten spoeden we ons weer naar het plekje voor Bayan waar Adi, Abdul en Bardan hun waren proberen aan de man/vrouw te brengen. Na hier ruim twee uur gezeten te hebben keren we huiswaarts om dit verslag af te maken en het weer te publiceren voor iedereen die er op zit te wachten en dat zijn er heel wat zien we in de statistieken.



 

Vrijdag 7 maart 2014

1 maart zaterdag  Marijke

We rijden naar de supermarkt en zetten ons motortje daar neer. Ik loop naar binnen om de mevrouw van de supermarkt te condoleren. Haar man is enkele weken geleden door een tragisch ongeluk om het leven gekomen.  Het wordt even heel emotioneel. Ik kan het niet nalaten om haar even te knuffelen.  We kijken elkaar aan met tranen in de ogen. Soms zijn woorden overbodig en laat verdriet zich in al zijn wreedheid zien.  Daarna lopen Joep en ik naar Adam zijn winkeltje. De motor laten we bewust staan, want 5000 rph betalen voor het parkeren, vinden we een beetje belachelijk. Bij Adam en Moon komt meteen weer de thee te voorschijn en zitten we genoeglijk samen te praten. Het valt niet mee om hun spulletjes schoon te houden, want door de droogte dwarrelt het stof keer op keer op als er iemand langs komt. Er komt een handkar, vol geladen met vis voorbij en dan valt er recht voor Adam een tonijn van de kar. Adam raapt hem lachend op en zegt; zie je dat ik op het zand kan vissen. Er schijnt vannacht aardig wat vis uit het water gehaald te zijn, want kar na kar vol geladen met tonijn komt voorbij. De zee is wat dat betreft ook behoorlijk willekeurig. Gisternacht is er amper wat gevangen en afgelopen nacht is de buit kollosaal. Ja, de natuur doet wat hij wil, gelukkig maar. Tegen twee uur lopen we terug en gaan even lunchen bij Young cafe. Ondertussen bel ik met Peter en Susan, die vandaag hun laatste dag hebben hier. Het blijkt dat ze twee deuren verder bij Mario’s zitten. Dus komen ze even later gezellig erbij zitten. Ze hebben voor 15 kilo aan lekkers gekregen om mee naar Nederland te nemen, dus de koffers zitten weer bomvol. Wat heel leuk is voor mij, want er was nog een flesje lekkere wijn, waar ze van af willen. Nou daar zit ik dus helemaal niet mee om dat aan te nemen. Terima kasih Peter en Susan. Daar ga ik lekker van genieten. We zitten vervolgens geruime tijd samen te praten over het project. Het is hartstikke interessant en verfrissend om het beeld van anderen te krijgen en samen te brainstormen over de toekomst en nadenken over waar we mee bezig zijn.  De uurtjes vliegen voorbij, maar dat maakt hier niets uit. Tijd is momenteel voor ons een heel ruim begrip. De zon staat al behoorlijk laag als we dan eindelijk afscheid nemen. Nog snel even boodschappen doen en dan bijna onze billen verbranden op het zadel van ons motortje. Die stond namelijk vol in de zon en dat voel je heel goed als je erop gaat zitten.  Abdul had aan Adi gevraagd of we vanavond even aan wilde komen. Hij gaat voor drie dagen naar oost-Lombok en wilde ons nog eerst zijn laatste gemaakt spullen laten zien. Na een lekkere maaltijd bij Terrazzo gaan we dan ook naar Bayan, waar de verkopers op straat zitten. Als ik aan kom lopen wordt mijn kleine krukje al meteen klaar gezet. Ik vind het heerlijk om hier op straat tussen de verkopers te zitten en met hen over ons vak te praten en ideeen uit te wisselen. Dan komen Peter en Susan nog even langs lopen. Ze wilde naar Bayan om nog wat laatste soeveniers mee te nemen. Maar, gelukkig voor Abdul, vinden ze bij hem al alles wat ze nog zochten. Lachend zeg ik tegen Abdul, waar blijft mijn commissie. Iets wat hier dus dood normaal is. Maar voor ons is en blijft dit systeem erg vreemd en zal ik er nooit aan wennen. Als wij in Nederland een klant krijgen, die bij ons niet kan vinden wat hij zoekt en we weten welke stand dat wel heeft, zullen we ze altijd door sturen naar de juiste stand. Je gunt je collega ook de verkoop, tenminste wij zeker wel. Nu nemen we echt afscheid van Peter en Susan en wensen ze selamat jalan (goede reis). Daan komt ook langs en stopt even om ons te begroeten. Hij had een afspraak met iemand, maar weet niet precies waar. Slim hoor. We zullen binnenkort weer wat afspreken met hem. Terwijl ik met Abdul weer over van alles en nog wat babbel en weer andere ideeen opper (waarvan eentje door Daan gegeven, thanks my dear) praat Joep gezellig met Bardan een andere verkoper. Adi is thuis, er is voetballen op TV. Ja, dat moet hij toch zien, anders gaat het niet door ha-ha. Als de grote winkel Bayan gaat sluiten, gaan ook wij langzaam aan huiswaarts. Het is inmiddels 11 uur ’s avonds. Time flies when you’re having fun.

2 maart zondag Marijke

Suzanne heeft ons gevraagd om dit weekend weer te gaan zwemmen met Sem en Sofie. Iets waar we maar al te graag ja tegen zeggen. Dus om tien uur arriveren we allemaal bij Graha. Het beloofd een super warme dag te worden, dus waar kunnen we dan beter zijn, dan in het water. Sem ligt er al lang in, voor dat wij betaald hebben en ook het water in gaan. Sem heeft een klein brilletje en verbaasd ons allemaal door in het diepe te gaan en flinke stukken te zwemmen. Half onder, half boven water. Maar die jongen kent totaal geen angst. Dat duurt niet lang meer en dan zwemt hij als een echte waterrat. Maar ook kleine Sofie heeft er zin in en met de bandjes om haar armen loopt ze zo het water in. Het wordt een super dag vooral als er een man met zijn zoontje komt zwemmen. De jongen draagt een zwemvest en kan amper bewegen in het water. Als Sem contact met hem maakt, wat bij Sem heel snel lukt, vraagt Suzanne aan pa of het goed is dat we het jongetje ook arm zwembandjes aan doen. Het kind heeft nu tenminste bewegingsvrijheid en durft steeds meer. Vooral omdat hij Sem na wil doen. De nodige tijd amuseren de twee jongens zich met pa die aan de andere kant in het diepe is en waarmee ze contant de bal over gooien. Sofie is in mijn ogen een tweede Robin (onze kleindochter). In ieder geval qua karakter. Zij bekijkt alles rustig en doet dan precies wat zij wil. Door de bandjes durft ze te drijven en ook al een beetje te zwemmen. Klasse voor zo’n kleine meid. Plotseling heeft ze wat nieuws ontdekt. Water in de mond en dan ons volsproeien. Het ziet zo komisch uit, dat we allemaal in de lach schieten. Wat zijn dit toch leuke kinderen. Tussen de middag zijn er natuurlijk de beroemde frietjes. Ja wat dat betreft zijn Sem en Sofie echt 50% Nederlands, maar hun Nederlandse taal is doorspekt met Indonesische woordjes, wat het alleen maar leuker maakt. Het water wordt met het uur warmer en ’s middags lijkt het bijna wel een badkuip met warm water. Nee Elise geen lauwe soep, maar echt warm water. We genieten met z’n allen tot wel vier uur en gaan dan toch maar eindelijk huiswaarts. We zijn net een half uurtje thuis als Nasup zich meldt. Hij werkt als stagiair in het Sheraton en komt tussendoor toch nog even voor de foto. Even later komt er een meisje voor een schrit en een pen. Adi herkent de kleine meid. We waren ze al een poos aan het zoeken. Zij en haar broertje zitten in het project, maar we zien de familie nooit in de kampung. Haar moeder staat op een afstand toe te kijken en Adi vraagt of ze even haar man er bij wil halen. Cuk komt ook net aanlopen en gezamelijk wachten we op de rest van de familie. Vorig jaar hadden we al het idee dat de familie niet meer in de kampung woonde, maar zij hielden vol van wel. Nu vertelt vader dat ze naar Kerandangan verhuist zijn, maar dat ze daar in kos (gehuurd) wonen. Toch moeten we nu onze regels hanteren en ze uitleggen dat we alleen de kinderen uit kampung Loco sponsoren. Ook als ze in kos wonen. Hier wonen namelijk ook heel veel gezinnen in kos, maar die zitten wel in het project, als ze tenminste minimaal een jaar hier wonen. Cuk legt ze uit dat ze, zolang ze in Kerandangan wonen, niet in het project kunnen. Mochten ze ooit besluiten om weer in Kampung Loco te gaan wonen, dan zijn ze weer welkom. De ouders begrijpen de regels. Hoewel ik het heel moeilijk vind om deze beslissing te handhaven, blijven we toch bij onze opzet, omdat we weten dat dit het beste werkt. Ook wachten we nog op een meisje van de junior high-school. Ze is door diverse mensen aangesproken om een foto te laten maken. Haar jongere zusje is al lang geweest, maar zij heeft er geen zin in. Dan houdt het voor ons op. Ook een jongen, die waarempel achter ons huis woont, komt niet voor de foto. Adi heeft een gesprek gehad met zijn moeder. Het is een triest verhaal. Moeder is gescheiden en woont gehuurd samen met haar drie kinderen. Deze jongen is de oudste en is halverwege vorig jaar een beetje los geslagen. Hij verblijft constant met een surfplank op zee met wat coole vrienden en weigert nog naar school te gaan. Moeder kan hem niet bereiken, wat ze ook praat, hij gaat weg en het interesseert hem allemaal niet meer. Ze heeft nog twee kinderen in het project en wil ze daar ook heel graag houden.  Er rest ons nog maar een ding te doen en dat is ook deze jongen uit het project zetten.  Dit zijn de moeilijke en negatieve dingen die gebeuren, maar het heeft geen zin om alleen maar de mooi weer verhalen te vertellen. Dit is zoals het gaat in een project en buiten dat het met 92% goed gaat, zit er altijd een andere kant waar het minder gaat en je beslissingen moet nemen die tegen je gevoel indruisen. Toch hebben de afgelopen jaren ons geleerd dat je met medelijden geen project kunt hebben. De laatste 8% hebben allemaal een verhaal en dit moet dus gewoon opgelost worden.  De regels zijn door ervaringen van de afgelopen negen jaar ontstaan en we zullen ze dan ook handhaven.  Natuurlijk is niet alles zwart wit, maar soms zijn de verhalen voor ons duidelijk en maken we keuzes. De projecten die alleen maar positieve verhalen vertellen, houden het negatieve verhaal weg van de sponsors. Dit willen we niet. Wij vinden dat de sponsors recht hebben op het hele verhaal. We sluiten de avond af bij Young cafe en leggen dan uiteraard, gezeten op de beruga, nog een kaartje met ons buren.

3 maart maandag Marijke

Als Nederland 3 dagen carnaval kan vieren, kunnen wij wel 2 dagen gaan zwemmen. Maar eerst komt er om acht uur nog een meisje voor de foto. Ze loopt stage bij restaurant Square, goed adresje. Cuk komt haar brengen en zo hebben we op 1 kind na alles vastgelegd en uitgezocht. Samen met Cuk overleggen we hoe we met het hele team alle laatste ontwikkelingen kunnen bespreken. Ik stel voor om morgenavond naar Warung Senggigi te gaan met z’n zessen en dan na het eten even bij te praten. Nou daar heeft Cuk wel oren naar. Adi wordt ook meteen verwittigd. We vertekken naar Graha, waar Raoup en zijn vrouw het strand schoonmaken. We gaan even naar Raoup. Hij komt van de berg en weet als geen ander de ins and outs daarboven. Als we Raoup de foto van het laatste kindje laten zien, vertelt hij meteen dat het kind pinda (verhuist) is. Oke, probleem opgelost en wij hoeven niet nog een keer die hele klim naar boven te maken (gelukkig). Na een lekker ontbijtje gaan we het zwembad opzoeken. We zijn weer de enigste gasten. Hoe relaxed en ontspannen kan dit zijn. Terwijl in Nederland het vocht rijkelijk vloeit, laten wij ons regelmatig in het verkoelende vocht zakken. Na de middag begint Joep zich wat beroerd te voelen en zijn darmen roeren zich hevig. Op weg naar huis treffen we Boung en nodigen hem uit voor morgenavond. Tegen vieren zijn we thuis en Joep loopt cq. rent regelmatig richting kamar kecil. Na al die maanden is hij nu toch een keertje aan de beurt. Voelt zich wat slap, maar heeft vooral last van zijn darmen. Ik bel Eful even en ook hij is van de partij morgen avond. Joep wil toch mee gaan eten, maar houd het bij een pannekoekje en een kopje thee. Daarna rijden we even door naar Warung Senggigi om ze te waarschuwen dat we morgenavond met zes man komen eten. Het restaurantje draait minimaal. De toeristen hebben de weg naar deze warung nog niet echt gevonden. Om zeker te zijn dat ze morgenavond alles in huis hebben, waarschuwen we maar even van te voren. Dat wordt zeer in dank afgenomen.  Is toch gewoon een kwestie van meedenken. Thuis aangekomen, zitten Mariam en Adi al te wachten met de durian. Ja, vandaag is er weer fruit ingekocht en daar hoort de durian uiteraard bij. Voor Joep wordt de salak klaar gezet. Hij kijkt er naar, maar bij de geur van de durian, excuseert hij zich en na nog eenmaal de kamar kecil bezocht te hebben, duikt  hij het bed in. Wij genieten van de durian en daarna nog een lekker bakkie kopi tubruk. Adi en ik raken weer eens in gesprek over het grote verschil in cultuur. We merken dat de mensen hier niet praten over problemen, maar hopen door hun mond te houden alles wel vanzelf oplost. Onze cultuur is toch veel meer, het probleem voorleggen en een oplossing proberen te bedenken. Dat maakt het hier ontzettend lastig om te ontdekken wat er mis is, waarom een kind bijvoorbeeld niet meer naar school gaat, of verhuist is. Adi vertelt dat hij liever ons geen negatieve dingen vertelt, wat dan voelen wij ons niet prettig. Echt een Indonesische denkwijze. Ik probeer hem uit te leggen dat wij oud en wijs genoeg zijn om met tegenslagen om te gaan en veel  liever de problemen horen, dan er zelf met veel moeite achter te komen. Dat is ookde reden waarom ik hier vaak zeg: we moeten de dingen horen, die niet gezegd worden. Erg lastig maar dat lukt steeds beter.  Veel projecten hier stranden op dit lastige cultuur probleem. Men hoort de klacht dat er geen informatie gegeven wordt. Juist ja, dat klopt. Maar vervelende dingen spreken ze gewoon liever niet over, dan is het net of de problemen niet bestaan.  Fijn dat ik in ieder geval met Adi hier zo goed over kan praten. Hij gaat zijn best doen om naar ons toe meer open te zijn. Ik ben benieuwd. Als ik thuis kom, ligt Joep al uren in dromenland.

4 maart dinsdag Joep

Vandaag maar even rustig aan doen (net zoals alle andere dagen!) en langzamerhand voel ik me een stuk beterder dan gisteren. Dan krijgen we een sms-je van Corry, voor een gezellig babbeltje. We spreken af om 12 uur bij Young Cafe waar we uiteindelijk elkaar zoveel te vertellen hebben dat we na ruim 6 uur afscheid nemen van elkaar. Je raakt hier niet uitgekletst. Ondertussen belt Gert nog even vanuit Nederland. Hij is gisteren weer begonnen met werken (voor ons pensioen) na een klein maandje hier te zijn geweest. Ja, verschil moet er zijn! Dan nog even snel wat boodschappen doen en naar huis voor een verfrissende douche. Tegen zevenen op naar Warung Senggigi voor een hapje te eten met de rest van de staf van het project om de laatste stand van zaken door te nemen. Gezamelijk nemen we alle zes standpunten in voor als we iemand uit het project zetten of er iemand mee stopt. Dan volgt er een discussie over de douche en de wc die sponsors Peter en Jaqueline hier hebben neergezet langs de watertank. Herhaaldelijk is de boel opgeknapt maar na een korte tijd liggen de deuren er weer uit of zijn de muren bekladderd. Ook hier heb je hangjongeren net zoals bij ons in Nederland. In het begin ging alles goed maar na een tijdje begonnen de vernielingen. Het project pompt er alleen maar geld in en dat is natuurlijk niet de bedoeling. De betreffende jeugd is hier tal van keren over aangesproken maar zonder succes. Uiteindelijk komen we tot een gezamelijke oplossing. We geven de mensen die van de gebouwtjes gebruik maken twee weken de tijd om er iemand verantwoordelijk te stellen , zo niet, breken wij de boel zelf  helemaal af. Het is triest als dat moet gebeuren maar zo stel je de ouders ook verantwoordelijk voor de daden van hun kroost. We blijven geen geld steken in het telkens weer opknappen. Het is voor de mensen gebouwd en dan zal er ook verantwoordelijkheid tegenover moeten staan.  Boung verteld dat hij een familie die een huisje aan het bouwen was, verboden heeft om water uit de watertank te gebruiken voor het aanmaken van cement, daar is dit water niet voor bedoelt. Ze hebben er meteen gehoor aan gegeven. De man die het water uit de tank nam kwam niet uit deze kampung en wist daarom niets van de afspraken die hierover gemaakt zijn.Dat kan natuurlijk ook gebeuren. Verder geven we aan dat we nog enkele gezinnen willen bezoeken en spreken we af dat we dat morgen met Boung gaan doen. Tot slot van de kleine vergadering neemt Cuk nog even alle punten door en zijn we weer helemaal bij. We laten het eten weer heerlijk smaken en crossen dan huiswaarts.

5 maart woensdag  Marijke

Ja, jullie weten het al, massage dag. Makkelijk toch als je voor op weet wat er komt. Tegen vier uur gaan we naar Boung, want we gaan samen met hem wat families opzoeken. Dit op verzoek van enkele sponsors. Natuurlijkis het onmogelijk om ze allemaal te bezoeken, maar als de sponsor er naar vraagt proberen we wat meer info te krijgen. Als eerste gaan we naar Dina Ariana. Zij woont samen met moeder en twee grotere broers achter ons huis. Daar staat een huis half afgebouwd en daarvan huren ze een klein kamertje. Het is nauwelijks meer dan een hok, maar genoeg voor vier mensen! Moeder is aan het werk in haar winkeltje aan het strand, maar van Hariadi en Dina kunnen we een foto maken.  Dan lopen we verder naar Acha Ramadani. Ook hier weer een ruimte en een stukje terras, waar dan tevens de keuken is. De vrouwen in de buurt komen er allemaal even gezellig bij staan en willen weten wat we aan het doen zijn. Ik voel me altijd een beetje een voyeur als we foto’s maken van de armoede van de mensen, maar ik vertel maar dat de sponsor dit graag wil zien. Ja, ik weet het, het is een slap excuus, maar helpt me wel. De dames willen dan allemaal met mij op de foto. Maar natuurlijk dat doen we toch. Het wordt weer lachen, gieren, brullen. Dat zijn de super leuke momenten. Dan lopen we het bruggetje bij Cuk over en gaan naar Nugi. Het blijkt dat we zijn vader Zaki al langer kennen. Hij is verkoper. Ze hebben een mooi huisje en moeder probeert als wasvrouw mee te verdienen. Nou, deze mensen komen er wel. Mooi huisje, mooie tuin. Ze proberen er echt iets van te maken. Verder gaat het weer nu naar Esnaitun. Zij woont samen met pa en ma en nog een zusje en broertje in een klein vrij staand huisje. De bouw is nog niet klaar, maar ja eerst moet er weer geld zijn. Echt bewondering voor hoe de mensen proberen iets op te bouwen. De laatste die we opzoeken  is Ahmad Zakaki die vlak bij Esnaitun woont, dus allebei de families zijn aanwezig. Nu kunnen we de foto’s en klein verslag aan de sponsors sturen als we terug in Nederland zijn. Langzaam maar zeker zijn de projectwerkzaamheden nu voltooid. Suzanne had van Sem (haar zoontje)gehoord dat we daar rond lopen, dus ze komt even vragen of we naar de nieuwe kamer komen kijken. De eerste kamer is klaar. Was er eerst een traditionele mandi gebouwd in de kamer, nu hebben ze een Europese open badkamer gebouwd, achter de bestaande kamer. Het gevolg, de kamer is een stuk groter en de douchruimte is prachtig geworen. Dus lieve mensen, zoek je een leuke kamer in een prachtige omgeving, midden in de kampung, ga dan eens kijken bij Indah Homestay. Daar hebben ze dus niet om gevraagd, maar wij vinden dat ze deze reclame verdienen. Opik en Suzanne doen echt heel erg hun best om hier iets op te bouwen en daar hebben we respect voor. Terug naar huis en snel even verfrissen voor we weer op pad gaan voor het avond eten. Dit keer bij Bale Tajuk. Ati, de super leuke kokkie is er niet, maar het eten smaakt verder prima. Op de terug weg treffen we Adi bij de supermarkt Yaya Abadi. We stoppen uiteraard even voor een praatje en spreken af dat we morgenavond weer gezellig kaarten en durian eten. Even later komt Kartini aangereden. Ze komt meteen naar me toe en vraagt wanneer ik haar op kom zoeken. Ja, en dan ben ik dus weer de botte Hollandse en spreek haar aan op haar gedrag van laatst. Ik wil niet gecontroleerd worden door haar en vind het erg vervelend dat ze zo met me om gaat. Na wel 10 keer sorry gezegd te hebben, zeg ik haar dat ik binnenkort wel even met haar kom praten.  Misschien dat ze dan afleert om zo jaloers te zijn en alles te zien wat ik doe. Ik weet dat sommige dames jaloers zijn op mijn contact met Mariam. Maar ik woon hier, dus natuurlijk heb ik intensief contact met Mariam. Ze wennen er maar aan. Ik probeer heel veel te begrijpen hier, maar ik ben en blijf papu Belanda (oma van Nederland) die niet met zich laat sollen. Zo, genoeg gemopperd en terug naar de orde van de dag. Wij duiken vroeg ons bed in want morgenvroeg willen we samen met de bemo mee gaan. De kinderen wegbrengen.

6 maart donderdag  Joep


De wekker op half zes gezet, kunnen we langzaam wakker worden en nog een kop koffie drinken. Het is net of er een ingebouwde klok in me zit want tegen vijven word ik al wakker. Rond kwart over zes lopen we richting Cuk waar we niet de eersten zijn, er zitten al een paar kinderen in de bemo die nog onder het afdak staat. Dan komt Cuk erbij zitten voor zijn kop koffie nadat hij de bemo heeft gestart voor hem warm te laten lopen. Natuurlijk maak ik gebruik van de gelegenheid en rij het ding vast voor. De kinderen die inmiddels al achterin zitten zie ik verschrikt kijken en met name als ik hem in de achteruit zet en over een verkeersdrempel  rij. Als de koffie op is neemt Cuk plaats achter het stuur en wij nemen plaats voor in de cabine omdat het achter al vol zit. We slaan eerst rechtsaf, dus noordwaarts om ter hoogte van Cak Poer enkele kinderen uit te laten stappen voor hun school in Senggigi. We draaien en rijden terug nu zuidwaarts en stoppen bij de school in Batu Bolong en dan gaat Marijke tussen de kinderen achterin zitten. Dan naar de school in Batu Layar en als we langs een bakso-tentje rijden zie ik Bahar lopen en schreeuw hem toe. Vroeger toen we nog in Bumi Aditya verbleven was Bahar een van de drijvende krachten aldaar. Nu is hij met zijn familie een bakso-tentje begonnen. Het is hier algemeen bekend dat je onderweg overal wat kunt eten. Veelal word dit door de mensen meegenomen als ontbijt. Waarom zou je het zelf maken als het overal tegen een spotprijs te koop word aangeboden. Onze rit gaat door naar Ampenan waar we nog bij drie scholen stoppen en bij de Pasar Nurul afzetten die stage loopt in Mataram. Aangezien onze bemo maar een vergunning heeft tot Ampanan neemt zij hier een bemo of rijdt met een vriendin mee. Met name in Ampanan staat een complete file want het is echt spitsuur. Mensen gaan naar hun werk en de meeste kinderen worden door ouders op het motortje naar school gebracht. Zo vervoert Cuk op dit moment  elke dag maar een stuk of 15 kinderen. Komt natuurlijk ook dat de aanvangsuren van de diverse scholen heel verschillend zijn en het niet te doen is om ze allemaal bij hun school op het juiste tijdstip af te leveren. Anders zouden sommige kinderen twee uur te vroeg op school zijn. Gelukkig is dit ingezien door de ouders en brengen de meesten hun kind op het motortje naar school. Zodra de scholen uit zijn komen de kinderen op eigen gelegenheid naar huis is met alle ouders afgesproken omdat Cuk ook een baan heeft en het rijden belangeloos doet. Met zijn werkgever is overeengekomen dat als hij vroege dienst heeft dat hij dan wat later mag beginnen. Als we terugkomen in de kampung kletsen we nog wat bij voor het winkeltje van June en zien we de eerste bedrijvigheid . We lopen naar huis om ons ontbijtje te nuttigen . Leuk om dit weer meegemaakt te hebben.  We doen het rustig aan en tegen een uur of een laat Adi weten dat hij weer met Mariam gaat rijden.  Marijke neemt ook van de gelegenheid gebruik om aan het stuur plaats te nemen. Met een slakkegangetje rijd Mariam noordwaarts, daar is weiniger verkeer als richting Ampenan dus een stuk veiliger voor haar. Marijke tuft er keurig achteraan, ze wil Mariam niet opjagen. Mijns inziens gaat het nog lang duren voordat Mariam alleen op pad kan gaan. Ze mist nog de controle over het voertuig en bij elke tegemoetkomende auto neemt haar snelheid af en staat volgens mij het zweet in haar handen. Bij elke bocht valt de snelheid terug tot een kilometer of 20 of nog lager. De toekomst zal het leren. Als we weer omgedraaid zijn, ter hoogte van Mangsit rijden we terug ricting Kampung Loco. Wij haken af bij Bale Tajuk en nuttigen daar een kleinigheidje. En dan komt Ros, het vrouwtje van Belo ons gezelschap houden. Ze werkt in het er naast gelegen Travel burootje. Het is laagseizoen en er is niet veel werk dus wat let je. Een uurtje later komt Belo erbij zitten, hij werkt bij hetzelfde travelburootje en was even onderweg geweest. Hij, bijna 2 meter lang en zij net onder de 1,5 meter zijn een leuk koppel. We horen weer veel over de tradities en gebruiken hier op Lombok en dat verschilt soms echt van dorpje tot dorpje. Tegen zessen nemen we afscheid van elkaar en rijden dan naar huis om ons wat op te frissen om daarna een hapje te gaan eten. Daar horen we van Adi dat Mariam moeite had gehad om vanaf de watertank naar ons huisje te rijden . Je moet eerst een haakse bocht makenen dan gas geven om naar boven te rijden, iets voorover buigend. Zij hing achterover en vergat gas te geven, ja, dan kun je wel een duwtje in de rug gebruiken. Adi heeft al van iemand te horen gekregen hoe hij het in zijn hoofd haalde om Mariam alleen te laten rijden als ze nog niet eens kon rijden. Ja, en dan ga je af, je leidt dan een soort van gezichtsverlies. Ondanks dat ze het aan het leren is!  Even nog Facebook nachecken en we lezen het bericht dat Tsitske en Ton uit Nederland de 20e arriveren op Lombok en weer op de 25e vertrekken. Komt goed uit want ons vertrek hier staat gepland op de 26e maart. Na het eten nog even naar Abdul voor wat armbandjes en dan terug naar huis waar de Durian (Ja, Elise!) en de Salak ( en Nick!) al samen met Adi en Mariam op ons zit te wachten. Bahar komt plosteling aanlopen. Hij ismet vrouw en de 2 dochters op bezoek bij Hamad, zijn vroegere collega bij Bumi Adytia. We praten even bij en beloven hem om a.s. dindagsvond bakso te komen eten bij zijn warung.  Daarna komen de kaarten weer op de beruga en is de dagwinnaar eindelijk Mariam!

7 maart vrijdag Marijke

Tegen de middag rijden we weg. Het is momenteel iedere dag schitterend weer en op ons motortje in de wind is het heerlijk toeven. Dus rijden we vandaag onze favoriete route weer. Het blijft genieten. Op een gegeven moment zie ik zoveel dat ik de camera maar bij de hand hou. Ik, die normaal nooit foto’s maak, wil op eens creatief worden. Maar ik heb onderweg altijd het idee, als ik links kijk, zie ik recht niets en als ik rechts kijk, zie ik links niet. En op de Pusukpas kijk ik vaak omhoog naar de gigantische groene bergen waar we tussen door rijden en samen fantaseren we wat daar allemaal rond kruipt en sluipt. Zeker niet alleen de Makaken die langs de weg zitten, maar alleen zij laten zich zien. Bij de beruga wordt weer gestopt voor een heerlijk kopje tubruk. De familie met het leuke dochtertje zijn nu niet in het winkeltje. Een oudere man staat er. We genieten hier een half uurtje van het heerlijke uitzicht en verbazen ons over de voertuigen die voorbij komen. Op een gegeven moment komt een motor voorbij, die, iedere keer als hij het gas loslaat, een ontzettend knal geeft. Het klinkt alsof hij schoten lost. Deze motor is dan ook qua geluid tot ver naar beneden te volgen.  Ook wij vervolgen onze weg en houden nog verschillende malen halt om een foto te maken. Tussen Bangsal en Taluk Nare ontdekken we plosteling een weg naar links. Die rijden we in. Dan zie ik beneden in de rivier een vrouw die zich aan het wassen is. Het is zo’n ontzettend mooi gezicht, dat ik van het motortje afstap en door de struiken heen een foto van haar maak. Ik geef toe, niet zo heel netjes, maar het is zo ontzettend mooi en zo dicht bij de natuur. Dan belanden we weer in een dorpje. Het is ontzettend rustig het is immers gebedstijd op vrijdagmiddag en dan zijn de moskees vol en de dorpen super rustig. We draaien om en rijden door naar Taluk Nare, waar we van een heerlijke lunch genieten. Ondertussen geboeid luisterend naar een Thais dame met een oudere heer, die een Amerikaans echtpaar van alles aan het uitleggen zijn  hoe het hier toe gaat. Alleen bleef de Thaise dame maar praten over resort hier en resort daar, terwijl het echtpaar bleef herhalen dat ze low-budget iets zochten. Wa s wel een leuk gesprek en we merken dat luisteren en niet mee praten af en toe erg leuk kan zijn. Goh, waar moet dat heen met ons, dames die baden fotografen, mensen afluisteren. Lijkt wel  007 ha-ha. We gaan weer verder en zoeken een leuk plekje om te stoppen en te fotograferen. Vroeger hadden we op de kustweg verschillende super mooie plekken om te stoppen, maar die zijn inmiddels met beton en reling verandert in officiele stops met de nodige winkeltjes en drukte. Dus zoeken wij gewoon daartussen mooie plekjes en die zijn er ook nog genoeg. Op een plek is het net of de huid van de berg af gestroopt is. Hier zijn drie graafmachines bezig om het land voor bebouwing klaar te maken. Volgens de verhalen heeft een Rus het land gekocht en wil hier een villa gaan bouwen. Toch ziet het uit als een wond op de berg. De rotsblokken zijn al naar onder gerold tijdens de regentijd. Gelukkig is het nu al een poos droog, dus met een beetje geluk worden al kraampjes die aan de andere kant van de weg staan, niet door de rotsblokken weg gespoeld. Wij crossen door en na een goed uurtje zijn we weer thuis. Heerlijk is dan die mandi en even pauze. Tegen vijf uur krijgen we concert aan huis. Zara het dochtertje van Sane en Mami is al net zo vindingrijk als haar oudere broer Ismael . Met een oude pan en een stuk hout en met nog een stel kinderen houden ze een concert voor ons huis. Het geluid is niet om aan te horen, maar  niemand die zich er aan stoort of de kinderen weg stuurt. Zou je in Nederland niet moeten proberen, maar hier wordt nog geaccepteerd dat een kind een kind is en kunnen ze vrij veel verdragen.  Wij sluiten de dag af met een maaltijd bij Terazzo en een leuk filmpje (makkelijk als je buurman die verkoopt) thuis.

 

Vrijdag 28 februari 2014

22 febr zaterdag Marijke

Gisteravond rolden we om 24.00 uur ons bed in. Het verslag moest immers verstuurd worden. Dat is maar half zo erg, maar deze ochtend loopt de wekker om vijf uur af. Ton vertrekt om zes uur en we willen hem toch uitgeleide doen. Om half zes zijn we al bij Bumi Aditya, waar Ton met een trui aan zit te wachten. Nu is het nog heerlijk fris buiten, maar straks wordt dat toch wel anders. Maar Ton zit dan in het vliegtuig of wacht ergens op het vliegveld. Overal is airco en het kan best wel fris zijn dan. Keurig op tijd komt de auto, die Henro uit Java geregeld heeft, weer voorrijden. We nemen afscheid en dan zit de vakantie voor Ton erop. Alleen is hij nu nog zo’n 30 uur onderweg voordat hij thuis aankomt. Wat zal hij moe zijn. Wij lopen terug naar huis en proberen nog een beetje te slapen, maar dat lukt niet meer. Koffie en een ontbijtje en we rijden naar het kantoor van Mohni. Even later komt Mohni met Corry en Gert. De begroeting is weer allerhartelijkst, alleen kunnen Corry en ik het niet laten om elkaar te klieren. Dat houden we ook nog de rest van de dag vol. Ook is er een meisje uit Seattle aan boord. Leuke meid en leuke gesprekken. Ze reist al een half jaar in haar eentje door Azie en heeft al het nodige beleefd. Over een week of 5 gaat ze naar huis. Wat zal ze het moeilijk krijgen, aangezien niemand verder in de familie reizen leuk vind. Dus ik ben benieuwd of ze ergens met haar verhalen naar toe kan. Er word een ochtendduik gemaakt en ik probeer voor op de boeg wat te dutten. Stom, stom, stom. Het is bewolkt en ik vergeet mijn gezicht in te smeren (sorrie Elise). Het gevolg een knal rooie kop. Ja hoor, de lobster is er weer. Och, thuis weer gel van Banana Boat erop smeren en het leed is weer geleden. Ze maken in de middag pauze nog een snelle duik en wij gaan lekker lunchen samen met Corry en Gert. Zittend op een beruga met een heerlijk kussen in je rug, val je bijna weer in slaap. Gert en Joep proberen het tenminste wel.  Corry en ik tetteren veel te veel ha-ha. Als de boot terug komt, is iedereen klaar en gaan we dus linea recta terug naar Lombok. Lekker op tijd zijn we terug bij het kantoor van Mohni. Daar komen net Peter, Marianne, Toos en Theo aangereden. Ook Toos en Theo vertrekken vandaag en  komen nu even afscheid nemen. Peter en Marianne hebben nog 3 dagen te gaan. Wij gaan even later met de hele club naar Yunas, waar ik ook maar eens een pilsje probeer. Och, slaap heb ik toch al. Het is hartstikke gezellig, maar we knappen langzaam maar zeker af. Net als we naar huis willen gaan, begint het te stortregenen. Adi dive (de man van Nur, die we zo noemen omdat hij bij Mohni werkt) haalt voor ons de regencapes uit de motor. Terima kasih en dan snel naar huis toe. Even het zout van ons lijf afspoelen en dan naar warung Ijo voor ons avondeten. We zitten daar nog even na te kletsen als Henry en Marij uit Venlo er ook aan komen. Zij weten ook altijd snel de juiste adresjes voor het eten te vinden. We praten nog even na, maar ik val bijna om. Thuis aangekomen, duik ik dan ook het bed in. Het is 8 uur ’s avonds. Joep houdt het een half uurtje langer vol, maar is dan ook bekaf.

23 febr zondag Marijke


Er moeten nog een paar kinderen komen, dus wij zitten weer braaf op de beruga bij Cuk. June zorgt voor koffie en vertrekt dan weer snel naar de pasar. Alleen op zondag is de motor thuis, omdat Judy dan niet naar school gaat. De deal is dat June dan snel naar de pasar gaat en dat Judy dan op de winkel past. Goed geregeld. Er komen nog een paar kinderen en de verdere tijd gebruiken Joep en Cuk om de lijsten bij te werken en te vergelijken. Joep werkt een dik uur om een lijst in exel  helemaal bij te werken en drukt dan op de verkeerde knop. Niks gesaved, alles voor niets. Er is een meisje wat niet goed op de foto staat. Ze heeft de ogen dicht. Cuk ziet haar moeder en vraagt om het meisje te sturen. Ze woont immers boven op de berg. Alleen heeft Cuk niet goed naar de foto gekeken en het verkeerde meisje komt helemaal voor niks naar beneden lopen. Joep maakt dan toch maar een foto van haar en we hopen dat zij het juiste meisje naar beneden stuurt. We zitten er tot 12 uur, maar er komt niemand meer. De kinderen die stage lopen, zullen proberen deze week later in de middag even aan te komen. Prima. Wij keren huiswaarts, waar Joep weer vrolijk (nou ja vrolijk) opnieuw aan de lijst begint. Maar dit keer gaat het wat vlotter en met een uurtje is het weer klaar en nu wel goed opgeslagen ha-ha.

Joep

De buurtjes zijn een dagje naar Oost-Lombok en wij blijven heerlijk thuis. Er zouden nog wat kinderen kunnen komen die vanmorgen hebben moeten werken. We genieten van de muziek op ons kleine “Beatboxje”. Hebben we hier aangeschaft vanwege het geweldige geluid. Het is een klein cilindervormig speakertje waar je een kleine memorycard in kunt doen waar we muziek op hebben gezet en wel de Top 2000 van 2010. Alle bekende nummers staan hier op. Ook kunnen we de muziek afspelen via bluetooth van onze telefoon en kunnen we het alseen extern speakertje ergens op aansluiten. Toen ik het ding net had vroeg ik Adi of hij muziek op zijn telefoon had staan. Het beatboxje had ik verstopt. Ik liet hem de muziek afspelen via bluetooth en je had zijn gezicht eens moeten zien toen er ineens geluid te horen was op het speakertje. En dat nog wel zonder kabeltje!  We frissen ons wat op en nemen het witte motortje. We hebben een maand de motor gepakt van Fitriani, de dochter van Boung, de maand erop van Eful, daarna de motor van Boung en voor de laatste maand weer terug naar Eful. Eerlijker kan het niet. Allemaal 125 cc maar zo verschillend. De laatste van Boung had een aardig benzineverbruik en regelmatig moesten we stoppen voor een fles of twee benzine. Nou kost de benzine hier in tegenstelling tot Nedeland wel niks. Bij een officieel tankstation betaal je 6.500 Rp. Voor een liter en langs de weg betaal je er 8.000 Rp. voor dus respectievelijk 40 en 50 eurocent. Na zessen zoeken we een restaurantje op en doen nog even wat boodschappen in de supermarkt waarna we huiswaarts keren en genieten van een rustig avondje.

24 febr maandag Joep

Precies om zeven uur in de morgen gaat de telefoon en horen we vanuit Nederland een welbekend liedjeonze gehooringang passeren. “Happy Birthday” werd uit volle borst gezongen door onze twee maatjes in Nederland, Nick en Elise. En eerlijk gezegd doet je dat wel wat. Heerlijk om die twee lieve stemmen te horen. We kletsen gezellig een half uurtje bij en checken daarna Facebook en email. Op Facebook stromen de berichtjes binnen. Voor de lezer, ik word vandaag 65 dus bereik de AOW leeftijd. En zoals gewoonlijk wil ik die dag hetzelfde als normaal vieren oftewel geen party, geen cadeau’s of noem maar op. Dus vandaag net zoals elke maandag hier, breakfast bij Graha en daarna daar het zwembad in. Heerlijk zitten (of liggen) op een stretcher, effe  genieten van het snelle internet e-readeren en natuurlijk mijn lieftallige echtgenote. Dat is pas genieten!! Uit mijn ooghoekenzie ik Peter en Marianne Geurts aan komen lopen met de camera in aanslag. Zij komen me even feliciteren en tevens afscheid nemen want morgen vertrekken ze weer naar huis. Ook met hen praten we even bij en genieten dan van de rust aan het zwembad. We blijven er tot ruim 4 uur.Vanmorgen toen we op het terras aan het strand wilden zitten bij Graha bleken er een kleine 100 gasten te zijn. 3 Grote bussen stonden er geparkeerd en de inhoud ervan had deels hun ontbijt op. De straat/strandverkopers deden goede zaken alhoewel het allemaal  lokale toeristen waren uit Bandoeng-Java. En die kunnen beter handelen als buitenlandse toeristen. Een half uur later is de rust wedergekeerd en kunnen wij genieten van het uitzicht en de rust. Als we uiteindelijk weer thuis zijn praten we even met Adi en Mariam bij over onze “ vakantiedag “  en tegen zevenen gaan we even eten met hen bij Warung Senggigi. Eddy, de “ bedrijfsleider “ was natuurlijk ingeseind door Marijke dat ik jarig was en ik kreeg me toch een massage! Traditional Lombok zei hij daarbij, maar ik had tranen in mijn ogen van de pijn en het zweet druppelde van mijn voorhoofd. Net of ik net een bord sambal op had. De anderen hadden tranen in hun ogen van het lachen. Dit is maar een welcome massage zei hij daarbij en straks als ik wegging kreeg ik er nog een. Nou, dan blijf ik maar voorlopig hier of ik nestel me hier vannacht op een bankje! Uiteindelijk kom ik er nog goed vanaf en bij het afscheid pak ik hem terug en knijp hem heel hard terug in zijn rug. Frank van Gerrie uit Nijkerk schijnt zo’n behandeing ook een keertje te hebben gehad. Maar eens horen wat hij er van vond. Trouwens toen we thuiskwamen hadden we toevallig een mailtje van hen in onze mailbox. Zij hadden met vrienden over ons project gepraat en meteen werd er een donatie gedaan voor de medicijnpot. Geweldig toch, of is het telephatie op afstand?  Thuis nemen we met ons viertjes plaats op de beruga en komen de kaarten tevoorschijn. Tijdens Ton’s aanwezigheid hebben we Funjoker gespeeld maar nu moeten we toch echt doorgaan met de competitie die we in het leven hebben geroepen. Alle vier voorzien van een leesbrilletje lijken we wel “ profesors “  zoals Adi het zegt. Bij het laatste spelletje gooit Adi een aansluiter weg waar ik dankbaar gebruik van maak en het laatste spelletje win. Dit onder gekreun en gesteun van Adi. Marijke gaat vavond met de eer strijken gevolgd door Mariam, ik word derde en Adi hangt weer achteraan. Laat op de avond checken we nog even onze mail en Facebook en zien dat er aardig wat felicitaties hier naar toe zijn gestuurd. Waarvoor uiteraard onze hartelijke dank!

25 febr dinsdag Marijke


Aangezien we morgenvroeg naar de immigratie moeten, heb ik Iba gisteren gebeld en gevraagd of ze vandaag kon komen. Tidak apa apa (geen probleem). Terwijl de muziek heerlijk zachtjes op de achtergrond speelt, lig ik op een dun matrasje midden in de kamer te genieten, onder de stevige kleine handen van Iba. Het leven is mooi.... Nadat ook Joep lekker weer los gemasseerd is, vertrekt onze kanjer weer naar huis. Tegen twee uur gaan we op zoek naar Adam. We rijden met ons motortje door de verzengende zon naar Pasar Seni. Zetten daar het motortje neer en gaan bij Coco Loco eerst even genieten van een lekkere lunch. De wind vanaf zee maakt het heerlijk om hier te zitten. Na de lunch lopen we dus via het strand naar Adam. Hun winkeltje is tot onze verbazing gesloten en Joep krijgt het goede idee, om via de straat weer terug te lopen naar Pasar Sini. Nu geen zuchtje wind en het heetste moment van de dag. Lekker hoor. Bij Padjeri, die werkzaam is in een klein winkeltje langs Jessy cafe  gaan we even in de schaduw zitten en kletsen wat. Het gaat goed met hem. De slangebeet is goed behandeld en zijn been heeft weer de normale proporties aangenomen. Wat later pikken we ons motortje weer op en gaan even een stukje rijden. Heerlijk, de wind zorgt voor de verkoeling en wij kunnen genieten van het uitzicht. Vanavond gaan we eten bij Bale Tajuk. Het is al weer een tijdje geleden, dus even bij kokkie aan. De beroemde knuffel krijgen we eerst en dan lekker makan. Fruitsalade toe en op pad naar Abdul. Ik heb van Corry weer een bestelling gekregen en wil nu ook echt een bestelling voor onszelf plaatsen. We hebben de ontwerpen uitgedacht en nu kan hij aan de slag. We brengen weer 2 genoeglijke uurtjes op straat door. Er is niet veel te doen, maar Abdul en ik amuseren ons prima, door weer vanalles te bedenken. Joep kletst gezellig met Adi, want die heeft ook geen verkoop. Veel toeristen zijn er momenteel niet. Maar als er iemand interesse toont komen de verkopers altijd van alle kanten aansnellen. Ja, dan weet je zeker dat de toeristen niks meer willen. Zo gaat het hier al jaren en zal ook nog wel jaren zo door gaan. Selamat tidur.

26 febr woensdag Joep


Vandaag dus op weg naar de immigratiedienst in Mataram. Het rijden op het motortje heb ik , al zeg ik het zelf, al aardig onder de knie. Alle regels in Nederland vergeten en gewoon goed anticiperen. Zelfs een auto van de “ Highway Polisi “ passeer ik aan de verkeerde kant. Aangekomen bij de immigratie geven we ons briefje af en een klein koelkastmagneet in de vorm van Delftse klompjes. We wisten dat de betreffende dame deze spaarde. Ze ging meteen in een stapel zoeken en acht miuten later werden we al naar een klein kantoor gebracht. Het kwartje viel meteen bij ons. Bij een vorige 2e verlenging moesten de papieren opgestuurd worden naar een ander departement en sinds de vernieuwing van het gebouw zijn ze nu natuurlijk bij elkaar gevoegd. Bij twee dames moeten we nu op een formulier een duimafdruk zetten en krijgen we te horen dat we maandag terug moeten komen. Marijke herinnert zich dat vrijdag ons visum verlopen is en dat zeggen we keurig tegen de twee dames. Die blijven het houden op maandag. Maar dan zijn ze nog niet van ons af en zeggen we dat we door de werkwijze van de immigratie 3 dagen illegaal in Lombok zitten en iemand hoger willen spreken. Die word er uiteindelijk bijgehaald en weer vertellen we ons verhaal. Ook hij zegt dat we maandag terug moeten komen maar ook hem zeggen we dat dat officieel niet kan. Dan begint hij te praten over een miljoen dollar en wijs ik hem erop dat er bij de bali een spandoek hangt dat de immigratie niet corrupt is. Meteen hierop zegt hij 400.000 rupiah en dan snel er achter aan Teman- teman (vriend – vriend). Als laatste zegt hij dat we vrijdag om 14.00 uur ons paspoort af kunnen halen.  Om ons heen staan 4 ambtenaren van de immigratie en een 5e  zit al die tijd patience te spelen op de computer. Zo, ik ben benieuwd of het allemaal gaat lukken en wij onze vaste vakantiedag/zwemdag niet hoeven te laten schieten. Want daar was het ons om te doen!!!  We weten dat er een Nationaal Museum is en dat besluiten we even te gaan bekijken. Eerlijk gezegd is dat best wel de moeite waard en zien we mooie gebruiksvoorwerpen van vroeger. Ook een vijf gulden biljet met Wilhemina erop. De Japanners maakte later ook papier geld met de Nederlandse tekst:  5 gulden uit te betalen aan toonder. Raar maar waar. Toch zien we in de grote hal dat er een klein gedeelte is afgesloten door een groot hek. Op de vraag waarom dat is krijgen we te horen dat dat de directeur had gedaan. Door de ramen zien we dat de collectie daar van grote waarde is en dat zelfs op de vloer een  vloertapijt ligt. Misschien iets voor zijn hogere gasten?  We krijgen maar een vaag antwoord van Huberto, de man die ons rondleidt. Het terrein is ontzettend groot en heeft heel veel bijgebouwen, terwijl het museum zelf maar 2 ruimtes beslaat. Waar al die andere gebouwen dan voor zijn? We drinken er nog een koffie en rijden dan naar de kleine pasar in Ampenan. Het is nu het heetst van de dag en in de stalletjes heerst weinig bedrijvigheid. Bij de groente/fruit en vlees zie je hoe ze de vliegen die op de waren zitten kapot slaan met een oude krant. We lopen er even rond en zoeken dan weer de verkoeling op van ons motortje en rijden terug naar Senggigi. Bij Young cafe wordt even geluncht en daar zien we dat het volhouden van de verkopers toch wat oplevert. Er zit een groep Australische jeugd. Een meisje geeft aan dat ze wel een dvd wil proberen, omdat de kopieen niet altijd werken. Best wel slim. Maar een andere dame koopt er meteen toch 10. De 2de verkoper verkoopt een portemonnee die je in brand kunt laten vliegen (moet je wel de fles met gasvulling constant bij je hebben ha-ha). De meneer met polsbandjes heeft pech en ook nog een verkoper die blikjes muziek verkoopt Zoiets als onze beatbox maar dan verpakt in een blikje Bintang. Dus soms loont het wel om met z’n allen een groep toeristen aan te vliegen. ’s Avonds proberen we het kleine restaurantje “ Mata Hari “ weer uit. Jarenlang hebben we hier gegeten, het eten en de sfeer was goed. Tot er een nieuwe bedrijfsleider kwam. Hij stond voor bij de ingang om klanten te ronselen maar deed dat op zo’n brutale manier dat we (en vele anderen)  het restaurantje oversloegen. Nu heeft het een andere eigenaar en is de bedrijfsleider vertrokken. Als we plaatsnemen aan een tafeltje worden we allervriendelijkst ontvangen. Wat wil je, zij zagen ons altijd links of rechts in een restaurantje verdwijnen. Het eten is prima en we maken een praatje met de vrouw Waywan, die hier werkt. Zij heeft lange tijd  gewerkt voor Foster Parents. Die stuurden de regering geld voor een project maar vaak kwam het geld in de verkeerde zakken. Daarom had men haar benaderd. Ze moest rapporten maken en kinderen bezoeken totdat Foster Parents op Lombok stopte. Daarna is ze begonnen met werken in een van de kleine restaurantjes. We hebben een leuk gesprek met haar en gaan daarna even op ons motortje verkoeling zoeken. Het is leeg op straat en doelloos lopen of zitten de verkopers om toch nog te proberen hun waren aan de man te brengen. Wij dwalen nog even door de winkel van Bayan en natuurlijk blijft er wat aan onze vingers plakken waarna we weer huiswaarts keren.

27 febr donderdag Marijke

Lekker even rustig aan deze ochtend. De was weer wegwerken enons huisje een beetje kuisen. Dan gaan we aan de wandel, waar tijd verder geen invloed op heeft. Onderweg stopt Monica, een lieve vrouw uit de kampung, met haar motortje bij ons, met een serieus gezicht. Ze wil wat vragen. Hoe ik toch zoveel afgevallen ben. Zij spreekt geen Engels en ik nog steeds mondjes maat Indonesisch. Maar mijn uitleg van geen nasi, komt binnen. Ze heeft weinig tijd, maar wil graag veel meer weten. We spreken af dat ik morgenavond even bij haar langs ga. Goed voor mijn Indonesisch ha-ha. Dan gaat de tocht verder. Op ons straatje een kleine dode slang zien liggen en daar wel een foto van durven te maken. Bij de Pos Ronda zitten en kijken naar maffe verkeer en bekenden groeten. Vol belangstelling toekijkend hoe vier mannen 2 bamboeladders aan elkaar binden, waarna er eentje een scheef staande mast in klimt en die mast nog wat schever trek, door met een spankabel de elektriciteitskabel wat strakker te zetten. Wanneer zal de mast omgaan? Kwestie van tijd, maar leuk om te zien. Door naar het strand. Even voorbij Graha zitten in het zand en genieten van de zee en de stilte. Weer een stukje verder zitten op een muurtje en kijken naar de vissers. Dan klauteren via het water om over het zwaar beschadigde stuk heen te komen (je had gelijk Marianne!). Weer even zitten genieten van de vissers en voeten en slippers laten drogen. De punt voorbij en genieten van de wind, die er nu speels bij komt. Dan Adam treffen en met hem praten over het leven en een stukje verder gaat dat gesprek vrolijk verder met Hakim, de altijd optimitische verkoper, die me stiekem toch wat probeert aan te smeren, dat lachend geweigerd wordt. Coco Loco komt als volgende stop, waar de salade met ice-lemon tea weer heerlijk smaakt. Tussendoor een telefoontje van Adi, hij gaat nu met Mariam oefenen. Snel afrekenen, naar de straat en een gespannen Mariam voorbij zien komen, met achterop nog een meer gespannen Adi. En een lol dat we hebben. Terug naar Pasar Sini. Nu eens rustig rondkijken en wat leuks voor allebei vinden. Dan de warme terugweg via de mainroad. Bij Padjeri toch nog wat bijkletsen en dan neerstrijken bij Ana’s giftshop, waar we de nodige tijd besteden om met Diana bij te praten over het leven in Lombok en Nederland. Dan toch echt doorlopen om thuis te komen, onderweg nog even met de stagiaire van Young cafe praten, die in ons dorpje in “kos” (kosthuis) woont en even later met Cuk, die nu zijn pauze heeft. Links en rechts proberen de kinderen te benaderen op verzoek van de moeders en snel terug deinzen als de kleintjes het op een brullen zetten. Zo dan om half zes ons huisje binnen rollen, lekker bezweet en nog nagenietend van een dagje “zomaar even wandelen”.  Wat is dan die verfrissende douche met koud water toch heerlijk. Ons avondmaaltje wordt vandaag genuttigd bij Angels, waarna we Adi gaan vragen of er gekaart wordt. Dan thuis een stralende Mariam vinden, die niets liever doet dan kaarten. Maar niet voordat ze ons voorzien heeft van haar heerlijke kopi tubruk, die niemand zo lekker kan maken als zij. Luisterend naar Adi’s praatjes als hij deze avond gewonnen heeft, sluiten we deze heerlijke dag af.

28 febr vrijdag Joep


De koelkastmagneet afgelopen woensdag heeft zijn vruchten afgeworpen. Als we ons om 2 uur aan de balie bij de immigratie ons melden en het papiertje afgeven moeten we weer plaatsnemen op de metalen bankjes. Er zitten verschillende andere toeristen ook al te wachten. We hebben ons net geinstaleerd voor, zoals gewoonlijk een momentje van een uur, toen na nog geen drie (3) minuten onze namen worden afgeroepen door de desbetreffende dame.  Op de balie liggen keurig onze paspoorten . Een snelle blijk levert ons het bewijs dat het weer 30 dagen verlengd is. Na ons uitgeschreven te hebben in een soort van dagboekje lopen we naar buiten. Ongelooflijk maar waar. Het hele gebeuren heeft alles bij elkaar nog geen 5 minuten geduurd. Meteen naar Mataram Mall gereden voor een heerlijke ijscafe, dat hadden we wel verdiend. Nog even wat rondwandelen, ook al omdat het hier wat koeler is als buiten, en voor onze buurtjes allebei een brillenkoker gescoord te hebben, aanvaarden we maar weer de terugweg. Het gekke is dat ik me steeds beter thuisvoel hier in het verkeer, links en rechts voorbijgaan heb ik inmiddels al onder de knie. We komen in een politiefuik terecht maar we mogen ongecontroleerd doorrijden. Ja, het is alweer einde van de maand en het salaris van de agenten zal weer wat aangevuld moeten worden want als ze een overtreding bemerken moet je de boete meteen betalen en krijg je geen bonnetje. Het geld verdwijnt in uniformzakken.  Thuis aangekomen wacht ons een heerlijke koele douche/mandie, warm kan niet want we hebben geen warm water. Missen we ook niet hoor want af en toe staan we wel 5 tot 6 keer per dag in onze badkamer.

Marijke

 Vanavond maar even snel een hapje eten bij warung Ijo, waarna Joep thuis lekker een boek leest en ik nog een uurtje bij Monica op het terras, haar tekst en uitleg geef over mijn voeding. Ze is dol enthousiast en vertelt lachend: dat wanneer ik terug kom volgend jaar, zij er ook zo uit wil zien. Lief hoor. Ik ben benieuwd.  We sluiten de avond lekker rustig al lezend af.



 
  • «
  •  Start 
  •  Prev 
  •  1 
  •  2 
  •  3 
  •  4 
  •  Next 
  •  End 
  • »


Page 1 of 4