Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size
December 2010 t/m Maart 2011, Joep en Marijke

Vrijdag 1 april 2011

Zaterdag 26 maart 2011
(Marijke) Ja, daar is ie dan, de laatste dag in Lombok. Nu kunnen we er wel weer moeilijk over doen, maar het komt ieder jaar terug en ook nu gaat het beter. Lekker even na het ontbijt tutten met Adi en Mariam. Wat zal het stil zijn straks. We gaan bij Cuk nog even de laatste stand van buku kas (kasboek) kopiëren voor wie het in Nederland wil zien. Nog wat foto van het feest uitprinten, nog een kopje koffie en dan door naar de straat. Daar staat een stuk verder een grote afvalbak. Daar kunnen we ons laatste plastic bijv. van de shampo en zo ingooien. Dat kun je nl. niet opstoken. Door naar het strand waar Adam en zijn vrouw al op ons wachten. Of we koffie willen. "Nee sorry, nu even niet, maar we willen graag als we terugkomen aan het eind van dit jaar koffie drinken  bij jullie op het terras, bij jullie nieuwe huisje." Beiden kijken ons breed lachend aan. Ja, die twee verdienen alle steun die ze maar kunnen krijgen. Hup weer op ons motortje en dan naar Isac, Ayu en Nathalie, die de laatste twee jaar echte vrienden zijn geworden en waar we diepe bewondering voor hebben. Zelden mensen gezien die zo hard werken en dat allemaal om anderen te helpen. Een voorbeeld voor Indonesië. We praten nog even wat en dan moeten we ook daar afscheid nemen. Lang leve facebook. Met sommige kunnen we straks in Nederland nog praten. Terug naar huis. Even douchen en tijd voor relaxen. Tussendoor belt Roy vanaf Bali. Ze zijn Sanur ontvlucht. Teveel orang tua en weer richting Legian gegaan. Adus bevalt steeds minder, ook ons. Ze hebben nu een hotelletje gevonden, Lumbung Sari en boeken meteen een kamer voor ons voor morgen. Prima toch. Dan gaan ook wij weer verder, even naar Eful en Kartini voor de laatste babbel bij hun thuis. Eful beloofd volgende maand veel foto’s te maken bij het uitdelen van de nieuwe uniformen voor de kinderen. Och, hij doet zo zijn best. Lachend, zeg ik dat hij toch maar een goed salaris heeft. Dit is tegenwoordig onze standaard grap, omdat iedereen maar blijft denken dat de jongens een riant salaris krijgen ipv af en toe vergoeding voor petrol. We lopen door naar Boung en Sareah. Ana komt erbij zitten en ze ziet er goed uit. Haar beentje nog in het verband maar het gips is er allang vanaf. Gelukkig is ze nu super voorzichtig en probeert beetje bij beetje weer te lopen. Nur komt ook nog even afscheid nemen. Ik druk haar toch vooral op het hart om eindelijk eens goed te gaan leren. Ze zegt dat het op de universiteit zo langzaam gaat, maar na vier jaar mag ik toch een Engels gesprek van haar verwachten. Ze beloofd me dat ze haar best zal doen en ik zeg haar dat ik dan heel trots op haar zal zijn. Ja, je moet ze toch blijven motiveren, indien mogelijk. Daarna nog even op het beroemde stoepie bij Cuk en June. Die twee zijn een voorbeeld voor de kampung. Harde werkers, proberen echt wat op te bouwen en doen niet mee aan roddels, hoewel het daar iedere middag vol zit met dames, die heel wat te melden hebben. Dan is het avond en gaan we terug naar huis. Daar zitten er nog twee, die het nu al moeilijk hebben, laat staan morgen. Wat zullen we elkaar gaan missen. We kruipen nog een keer lekker bij elkaar en praten zoals altijd weer de dag door. Dan nog even gauw onder de douche en naar Angel voor ons laatste maaltje hier met de familie Gaspersz. Elise heeft een prachtig filmpje op haar camera staan. Eli, het jongere broertje van Mohni, heeft vandaag meegedaan aan het sickfighing bij Pasar Sini. Ik zie al op de film, hoe fanatiek dat manneke is. Ja, ik zie hem nog steeds als een knulletje, maar dat knulletje is inmiddels al 22 jaar en vader van een zoon. Het wordt weer een gemoedelijke avond met een, sinds dagen de eerste, fikse regenbui. Maar aan alles komt een eind. De meisjes en eigenaresse van Angel staan op een rij om afscheid te nemen. Och, ze nemen zo vaak afscheid van toeristen. Het went, ook voor ons. Dan door de regen naar huis, wat al sinds gisteren geen thuis meer is. Lege kasten, koffers op de grond. Och, het is mooi geweest, letterlijk en figuurlijk. Thailand en straks Belanda wacht.

Zondag 27 maart 2011

(Marijke) De laatste dingen nog snel in de koffer. De batterijen worden uit klok en lampje gehaald. Ja, dat hebben we al geleerd. Ook geurtabletten bij de kleding die hier blijft is een must. De laatste waspoeder is voor Mariam. Ik had bewust nog een grote zak gekocht, met de gedachte dat zij die goed kan gebruiken. Nog heel even samen met z’n vieren op de beruga zitten, nog heel even praten, maar niet lang. Eful komt aanlopen, dus motortje inleveren en betalen. Het modem inleveren en zelfs het telefoonkaartje was van Eful en gaat nu terug. Mus komt al aanrijden met de bemo. De koffers worden naar buiten gesjouwd, nog een laatste blik op een al onbewoond huis. Het hart is eruit. Sane staat ook al te wachten met Zara achter haar sarong verstopt. “Dag Sane, dag lief mens!”Adi, Mariam, Kartini, Eful, Cuk, Nick en Elise gaan mee naar het vliegveld. Nog even stoppen bij Sareah voor een laatste knuffel met de hele familie. Ze zitten allemaal te wachten. Bij Juni ook nog even de laatste knuffel en dan rijden maar. We gaan dit keer niet gezellig samen nog wat drinken op het vliegveld, want zo gezellig is dat niet. We zijn allemaal stil. Afscheid nemen blijft ieder jaar weer moeilijk. Maar ja als het niet zo was, had je ook geen gevoel voor elkaar. Bij de ingang worden de laatste knuffels gegeven en dan komt Mariam en Adi. Adi fluistert in mijn oor: “Sorry for everthing I maybe did or say wrong last year”. De letterlijke vertaling wat de moslimmensen, bij Idul Fitri tegen elkaar zeggen, om het heel goed te doen. Ik kan alleen maar snikken en zeggen: “Adi, you were and are perfect”. Nog een laatste blik en dan doorlopen, want het is en blijft shit. Inchecken met betraand gezicht en dan gauw een bakkie troost, maar dan wel Lombok koffie uiteraard. Wat hebben we een mooie, maar soms ook moeilijke tijd gehad. Wat hebben we weer veel geleerd. Het blijft waanzinnig interessant, ondanks de vaak onbegrijpelijke dingen. De uitdaging is dan om onze Nederlandse gedachten even in de kast te zetten en te luisteren en te leren. Hoe meer we weten, hoe minder we weten. (Kampung Loco terima kasih, kita kembali. (Kampung Loco dankjewel, we komen terug). De vlucht vertrekt keurig op tijd. Och, we zijn we er allebei niet zo mee bezig. Dit is zo’n dag, die je eigenlijk moet overslaan. In Bali gaan we naar een hotelletje dat Roy en Adri voor ons geboekt hebben. Lumbung Sari. Een leuk ding en we hebben een kamer met AC en voor het eerst sinds 4 maanden  warm water, wauw. Twee grote 2 persoonsbedden op de kamer en nog plaats over. Ik moet een flink eind wandelen naar de mandi. Maar het is natuurlijk wel lekker om even zo de dag door te komen. We eten een klein hapje en gaan dan de straat op. Lopen als een stel kippen zonder kop een beetje rond. Richting strand, daar even zitten en een beetje voor ons uit kijken. Goh, wat een leuke dag. Op de terug weg verdwalen we. Ons hotelletje ligt ergens tussenin en we lopen en lopen. Och, natuurlijk is dat wel goed voor ons. Onderweg koopt Joep een nieuwe telefoonkaart. Die wordt gewoon  vanuit Indonesië in juni door Eful opgewaardeerd en zo houden we ons eigen nieuwe Indo nummer. Werkt perfect en kost ons zo € 0,40 per maand. Eindelijk terug bij onze villa. Meteen even kamers geboekt voor de familie Gaspersz. Ze hebben, tot onze verbazing een bungalow op het dak staan, met twee aparte slaapkamers en goedkoper dan 2 aparte kamers. Wij gaan weer naar onze kamer. Geen zin om iets te ondernemen. De rust komt over ons heen. Morgen vertrekken we al om 9.00 uur richting vliegveld en dan Thailand. Bali zegt ons niks, maar het ligt meer aan wat we achtergelaten hebben in Lombok dan aan Bali.
(Joep) We sms-en even met Roy en Adri maar die zitten ergens lekker te eten met een neef van hen en we gaan weer de straat op. Maar we vinden in deze buurt weinig kleine restaurantjes laat staan een warung, veel is al gesloten en we besluiten een taxi te nemen naar Kuta Square om daar bij een voor ons bekend adresje een maaltje te pikken. Als we daar mee bezig zijn belt Roy om te zeggen dat ze gearriveerd zijn en een half uurtje later treffen we hen voor hun kamer waar we de hele avond gezellig kletsend doorbrengen. Uiteraard over Lombok!


Maandag 28 maart 2011

(Joep) Samen met Roy en Adri genieten we van het laatste ontbijtje in Bali en tegen negenen nemen we afscheid met de mededeling voor weer gauw bij te buurten in Venlo met Nick en Elise. Zal gegarandeerd een “Lombok avond “worden. Op het vliegveld hebben we een zee van tijd en het wachten is op het openen van de gate. Daar zitten we nog een half uurtje en dan kunnen we boarden. Hier valt ons de gejaagdheid van vele mensen weer op en we beseffen dat we bij thuiskomst weer een cultuurshock ondergaan. Keurig op tijd zitten we in de lucht en landen we enkele uurtjes later in Bangkok waar Edgar, Pui en Pun Pun al op ons staan te wachten. Wat ons meteen opvalt is de kou, normaal gesproken is het rond deze tijd bloedheet maar nu scheelt het beduidend wat graadjes en het ziet er bewolkt uit. Edgar had ons al gemaild dat we maar een winterjas mee moesten nemen. Temperatuur rond de 20 graden terwijl we net uit een hitte komen van 33 graden met een hoge luchtvochtigheid. Grijs en grauw is het, iets wat we eigenlijk altijd zien als we terugkomen in Nederland. Na alle bagage in hun auto te hebben geladen manoeuvreert Edgar als een geboren Bangkokker ons door het drukke verkeer van Bangkok en brengt ons naar ons hotel wat we vier maanden geleden hebben gereserveerd. Even de spullen op de kamer en dan op naar een restaurantje voor een hapje eten. We maken een afspraak voor aankomende zaterdag om samen met hun naar Ayutthaya te gaan, een oude hoofdstad van Thailand ongeveer 75 kilometer boven Bangkok. Even de toerist uithangen. Daarna naar hun huidige woning en daarna naar de woning, waar ze een oogje op hebben. Lijkt ons wel gezellig met z'n vijfjes. We nemen afscheid van hen en trekken ons terug in de anonimiteit van deze grote wereldstad.

Vandaag 1 april lezen we dat de temperatuur in Nederland ook omhoog aan het gaan is en dat is hier in Bangkok hetzelfde. Zaten we maandag nog op rond de 20 graden, nu zitten we hier al aan de 34 !

Alle lezers bedankt voor het volgen van de verhalen en de vaak aanmoedigende mailtjes. Alle bezoekers ook heel hartelijk bedankt en we hopen dat jullie iets wijzer zijn geworden van de leefomstandigheden in Kampung Loco op Lombok. In Nederland gaan we weer aan de slag en sturen alle sponsors persoonlijk weer een mailtje. Geef ons even tijd om weer te “landen”. Tot binnenkort!

 

Vrijdag 25 maart 2011

Zaterdag 19 maart 2011
(Marijke) Vannacht pas om half twee ons verslag kunnen publiceren. Nou, je moet er wel wat voor doen. Ik moet ook nog een leuke anekdote toevoegen. Woensdag was Iba hier voor de massage van 4 personen. Begrijpelijk dat ze tussendoor even naar het toilet ging. ’s Middags, ontdekte ik dat de spoelboek niet meer werkte. “Och” zei Joep, “daar kijk ik morgenvroeg wel even naar”. Hij maakte de bak open, maar de ketting was niet stuk. Joep dacht dat we nu een groter probleem hadden, watertoevoer verstopt. Tot hij de kraan probeerde. Hij draaide hem open en de stortbak liep weer vol. Wij vermoeden dat Iba zich rot geschrokken is van de grote lading water die uit die bak kwam en snel de kraan dicht gedraaid heeft. Maar terug naar de orde van de dag. Vanmorgen is hier naast op het veldje van Cuk een tent neergezet van 5 bij 10 meter. We hebben nl. morgen een feest. Nick en Elise hadden al lang geleden besloten dat ze een feestje wilden geven als pap en mam ook hier waren. Een soort van on-officieel huwelijksfeest. Het lijkt er op, maar is het beslist niet. Wij mochten dit organiseren en zijn dus de afgelopen weken, aardig bezig geweest hiermee. Toen we erover begonnen met de jongens kregen we een hele lading over ons heen. Alle mensen van de kampung moesten het feest bij kunnen wonen maar we hadden keurig een lijst opgesteld van genodigden. Dit vonden ze maar raar want dat was nog nooit gebeurd. Heel erg duidelijk gemaakt dat dit niets met het project te maken had en we kwamen er maar niet doorheen. Ja, zeiden ze, op een wedding wordt ook iedereen uitgenodigd van het dorpje. Gelukkig is het gebeurd dat wij er niet bij waren op twee van zo’n feestjes, omdat we niet uitgenodigd waren en hiermee konden we ze overtuigen. Dit heeft heel wat zweet gekost. Stel je voor dat je in Nederland een feestje houdt en je moet een heel dorp uitnodigen! Nick en Elise willen een feestje met mensen die zij kennen en niet voor mensen waar ze het bestaan nog niet eens van afweten. En maar zeuren dat het druk was en maar niet vertellen waarom. Zelfs Adri en Roy dachten dat ze voor een feest van ons kwamen, maar het is echt voor Nick en Elise. De vrouwen van de kampung beginnen vandaag al met de voorbereidingen van het koken. Wij hebben vandaag de laatste familie van de lijst uitgenodigd. Want dat doe je ook allemaal persoonlijk. Al weken wordt er fanatiek geoefend door een twintigtal kinderen, die verschillende traditionele dansen uit zullen voeren. We zijn er een avond bij geweest en ik heb weer meegedaan. Het was lachen, gieren, brullen. Aangezien het in deze periode wel eens kan regenen en anders de zon je weg brand, moeten we wel een tent plaatsen. We konden dit alles niet in het verslag zetten. Nick en Elise lezen dat immers ook. Tussendoor zijn we ook druk met de info verzamelen van een paar families. Enkele sponsors hebben laten weten dat ze het op prijs stellen om iets meer te weten van de leefomstandigheden van hun sponsorkind. Dan moet je dus eerst vader te pakken zien te krijgen en netjes vragen of het akkoord is dat je wat info komt halen en foto’s maken. Dit hadden we al eerder willen doen, maar wat hebben we veel bezoek gehad. We dachten ruimschoots de tijd te hebben, maar nu zitten we voor de laatste week. Och, zal wel gaan lukken. Om twee uur zijn we naar een familie gegaan en hebben daar wat info opgeschreven en wat foto’s gemaakt. Eentje klaar en nog zes te gaan. Daarna even ons dutje gedaan en richting Graha om te kijken hoe het daar met de club is. Nick en Roy zijn richting stick-fighting gegaan. Dat wordt nu ieder weekend gehouden op zaterdag en zondag. We hebben geen idee hoeveel weekenden. Het is gewoon afwachten. Informatie krijg je hier niet zoveel. De rest van het gezelschap ligt heerlijk aan het zwembad en geniet van de rust. Nou dat zou ik ook wel willen. Maar maandag ga ik lekker ook, druk of niet. We praten nog een hele poos en inmiddels zijn ook Nick en Roy teruggekeerd. Roy is onder de indruk van het stick-fighting. Dat gaat echt hard zegt hij. Ja, ze houden zich niet in en slaan voluit. Het is voor de toeristen, maar het gaat toch echt hard. Dan, onder aanvoering van Roy begint het hele stel Joep toe te zingen. : “Happy Birthday “ galmt het over het zwembad. Joep prakkiseert zich een ongeluk waarom deze ballade en dan komt het woord eruit, het is vandaag “Sint Joepsdag “ in Nederland. Roy en Adrie hebben op Sumba een echtpaar ontmoet. Hij is van Soerabaya en zij uit Italië. Ze wonen echter in BTN. Hier achter de heuvel. Een soort van wijk, waar veel expats wonen. Ze waren gisteravond verhinderd voor het verjaardagsfeestje dus komen ze vanavond mee eten. Mesach en Herma blijven rustig bij Graha. Herma was gister ontzettend ziek. Het kwam er van boven en onderen uit. Zij is dan ook rustig op de kamer gebleven gisteren en doet ook vandaag heel rustig aan. Wij gaan met acht man naar Bumbu en genieten van een lekker maaltje. Elise is moe van het niks doen zegt ze, maar ik denk ook een beetje spanning voor morgen, dus we lopen redelijk op tijd terug. Nick en Elise gaan naar hun kamer en wij gaan met zes man lekker aan het strand zitten, waarbij Arie een “Graha exotic “ bestelt. Dit is een uitgeholde ananas gevuld met het vruchtvlees en arak. De arak komt in een kannetje erbij en het drankje wordt dan ook steeds sterker, maar lekker! Het is een gezellig afsluiting bij volle maan en we rollen om half twee ons bed in.
PS. Terwijl ik dit (op zondagmorgen tussen de bedrijven door) zit te typen, zit Mesach de vader van Nick bij ons op de bank en moeder kijkt buiten toe bij het koken. Beiden hebben geen idee waar dit feest voor is. Lachen…………………..

Zondag 20 maart 2011
(Marijke) He-he. De dag van het feest. De tent is nog verder opgesierd, maar dat schijnt vannacht te zijn gebeurd. Niemand heeft het gezien. De stoelen en tafels zijn gebracht. Eful is al in alle vroegte met een paar vrouwen naar de pasar geweest om de groente en het vlees in te kopen. Er wordt al volop gekookt en de kinderen zijn al de dansjes aan het oefenen, bij ons achter. Elise komt naar het dorp, maar we vangen haar voor bij het winkeltje van Cuk op. Zij gaat met Cuk kijken voor een traditionele kain en sarong voor Nick. Even laten komen vader en moeder aanwandelen. We weten dat moeder heel graag het koken wil zien en meemaken. Dus die poten we op een stoel tussen de keuvelende vrouwen. Pa gaat lekker bij ons binnen in de koelte zitten en kletst met Joep. Tussendoor ga ik nog even stiekem met Adi onze speech oefenen. Adi moet vertalen en stikt van de zenuwen. Maar hij wil het heel graag doen voor Nick en Elise. Inmiddels zijn gisteravond ook de zus van Adi met man en kinderen uit Oost-Lombok gearriveerd. Dit is weer een verrassing voor Nick en Elise. Die weten dat niet. Ik zal blij zijn als het feest begint, dan zijn we eindelijk klaar met alle verrassingen.
(Joep) Pa en Ma Gaspersz hebben we wijsgemaakt dat het een feestje is waar we allen bij zijn uitgenodigd en dat ze tegen een uur terug moeten gaan om wat te rusten. Maar tegen twee uur arriveer ik met Mariam, die Nick en Elise zal helpen met het aankleden van hun traditionele kleding. Als pa en ma Nick en Elise zien in de kledij komt er van alles naar boven. Nu hebben ze iets in de gaten. Vooral als er twee bont versierde cidomo’s voor de ingang staan en gevraagd word of zij hier in willen stappen. Terwijl ze de kampung inrijden komen uit alle hoeken en gaten bewoners aangestroomd die dit spektakel wel willen zien. De laatste meters naar het feestterrein moeten te voet afgelegd worden en worden ze begeleid door twee schattige super kleine kindjes in klederdracht en enkele meisjes in traditionele kledij. Dan komen de genodigden langzaamaan het terrein op, allen op hun moslimbest gekleed. Twee mooi versierde stoelen staan te wachten op Nick en Elise. Ze worden verzocht om plaats te nemen en de genodigden gaan ook allemaal zitten. Het feest wordt geopend door in groepje jongens in klederdracht, die vanachter ons huis op de muziek komen aanrennen en een prachtige traditionele dans laten zien. Daarna is het de beurt aan de meisjes. Ze hebben avond aan avond geoefend de afgelopen twee weken en dat is te zien. Het is prachtig en ontroerend. Daarna houdt Marijke een speech en Adi vertaalt iedere zin. Het is een soort van onecht in de echt verbinden met de nodige grapjes er tussendoor. Vooral als Nick en Elise op Sasakwijze op alles “Auw” (ja) moeten antwoorden. Hierbij vloeit menig traantje. Maar er wordt ook flink gelachen. Na nog een dankwoordje van Nick worden de mensen uitgenodigd om te eten. Op een tafel staat keurig rijst, kip, rundvlees, saté ayam, sayur, jonge pisangscheuten klaar. Daarnaast op een andere tafel staat een bekertje water, fruit en grote kroepoek klaar. Het zit er allemaal keurig, feestelijk en geweldig uit. En dan te bedenken hoe primitief er vanmorgen gekookt werd. Die vrouwen zijn waarlijk kunstenaars. De genodigden laten zich het eten meer dan goed smaken. We zien zelfs die lieve Raoup met zijn gezin, drie keer terug gaan. Als je beseft hoe arm deze mensen het hebben, dan begrijp je dat helemaal.  Vervolgens is het weer de beurt aan de kinderen die onder leiding van hun dansleraar weer hun kunsten vertonen. Boung en ik hadden Maskur gevraagd om zijn “specialiteit “te laten zien, nl. de Indiase dans en daar moet hij zich even voor omkleden. We hebben deze dans van hem een tijdje geleden ook al gezien en we wisten dat het hele dorp hier verrukt om zou zijn. En inderdaad, alle aanwezigen brulden het uit toen Maskur zijn opwachting maakte. Niets werd ontzien door hem, hij sprong tegen een muur, klom in een boompje, maakte koprollen, wilde een handstand maken waarbij hij flink op zijn rug terechtkwam, niets was teveel. De dans is sierlijk en vrouwelijk en daarbij is Maskur gekleed in een gevechtstenue met bouwkistjes en hij zwaait met allerlei kleurig doeken. Zie je het voor je. Vier toeristen, jonge jongens, die de muziek hadden gehoord kwamen ook een kijkje nemen en worden meegetroond om ook zich aan een dansje te wagen. Petje af, zij dansen keurig mee. De mensen komen echt los en zelfs Martjan en zijn vrouw wagen een dansje. Het ziet er schitterend uit. Gelukkig dat Roy en ik een fototoestel in de hand hebbenen zo komen wij er met een goedkoop smoesje vanaf en hoeven we niet mee te dansen. Uiteindelijk worden de kinderen beloond door Nick en Elise met een klein envelopje en wordt het feest afgesloten. De kinderen stapelen alle stoelen weer op, vegen de boel aan en de kookploeg begint aan de afwas. Wij zitten nog wat na te praten op onze beruga terwijl Adi zijn familie terug gaat brengen is naar Oost-Lombok. Ze moeten met vier personen op een motortje en Adi vind dit niet te doen en biedt aan om mee te rijden. Een tochtje van twee uur en daarna nog twee uur terug in het donker. En dan te weten dat het verkeer op zondag op zijn drukst is.
(Marijke) We spreken af om nog met zijn allen wat te gaan drinken bij Graha aan het strand en lekker nog wat na te kletsen. Daar staat een klein bandje uit Sumatra klaar, wat de mooiste muziek ten gehore brengt. Romantisch voor Nick en Elise en moeder houdt het niet droog als er ook een prachtig liedje van de Molukken komt. We wagen zelfs allemaal een dansje met een volle maan die vanachter de bomen toekijkt. Geluk is soms zo dichtbij!!! Nick neemt dan nog eens het woord en vertelt in super mooie woorden wat onze vriendschap voor hem en Elise betekent. Nu krijg ik het moeilijk. Als dankjewel krijgen Joep en ik allebei een prachtige sjaal uit de Molukken. Speciaal voor ons geweven. In die van mij staat zelfs mijn naam. We hebben een fantastische dag achter de rug met niet een wanklank. Het is en was gewoon geweldig!


Maandag 21 maart 2011
(Joep) De afgelopen weken hebben we veel werk gehad aan het feestje en we voelden de werkdruk die op onze schouders lag. Temeer omdat we tot op het laatste moment zoveel mogelijk geheim wilden houden . In Nederland is dit alles met een poep en een scheet geregeld maar hier werkt het toch iets anders. Gelukkig dat ze hier het woord “Burn-Out “nog niet kennen anders zaten wij daar gegarandeerd tegen aan te hikken. Dus besluiten we, ondanks het werk wat nog allemaal op ons wacht, naar ons lichaam te luisteren en wat rust te nemen aan het zwembad. Iets wat waar we de laatste paar weken geen tijd voor hadden. Wat kan het leven toch heerlijk zijn. Ineens komt er een sms-je binnen van Ronald die op de Gili’s zit en waarin staat dat hij om twaalf uur bij Graha arriveert. Als we kijken wanneer dit verstuurd is zien we dat het gisteren al is verzonden. Als we dan naar de ingang van Graha kijken, want het is inmiddels al twaalf uur, zien we Ronald en Fiona al verschijnen. Af en toe zijn de systemen bijzonder traag. We merken dit bij onze computer, als we willen bellen en bij het versturen van sms-jes. Na even wat met hun gepraat te hebben vertrekken zij naar een villa in de buurt van Mataram met uitzicht over de rijstvelden. Wij genieten totdat de zon in een andere positie staat en we ondanks de parasol er een gebrek ontstaat aan schaduw. Roy en Adri zijn inmiddels ook gearriveerd. We hebben onze motor aan hen ter beschikking gesteld en zij hebben de kustroute gereden. Tegen vieren bellen we Adi om te zeggen dat we vanavond met de hele club langskomen als verrassing voor Mariam, die vandaag jarig is. En hij had hier helemaal niet aan gedacht. Ergens begrijpelijk omdat men dat hier helemaal niet viert. Maar we denken dat het voor Mariam best wel een verrassing is omdat zij van huis uit Christen is. Dan gaan we naar huis voor wat rust. Tegen half acht rijden we met ons viertjes naar het aan de hoofdweg gelegen Padang warungetje waar de hele club al zit te wachten en haar uit volle borst “ Happy Birthday “ toezingt. Na het heerlijke maaltje loopt de club naar onze beruga en Marijke en ik scoren nog snel even voor iedereen een ijsje. Daarom hadden we de motor gepakt. Ook als we al lopende terug hadden gewandeld waren we op verschillende beruga’s uitgenodigd voor een kopje koffie en we willen maar naar een beruga. (voordat ik commentaar krijg waarom ik niet gelopen ben!!) Het ijsje word door iedereen erg gewaardeerd en al smikkelend laten we ons dit smaken. Zelfs Adi helpt Mariam mee met het serveren van koffie. Natuurlijk wel onder dwang van ons! Met zo’n grote club is het onmogelijk om te kaarten dus al pratend, waar Adi en Mariam heerlijk mee zitten te genieten, word het toch weer een latertje. Jullie zie, het leven is hier vol van verrassingen!

Dinsdag 22 maart 2011
(Marijke) We gaan met z’n allen naar Mataram Mall. Mus wordt gevraagd om om negen uur voor te rijden bij Graha. De bemo is een perfect vervoermiddel voor een groep van 8 personen. Bij de Mall gaat ieder zijn weegs. Joep gaat nog even naar de kapper, zijn haar laten bijknippen want hier is dat nog allemaal betaalbaar en we kopen nog snel een USB-stick bij. Dan gaan we ook nog even shoppen om een probleem op te lossen. Na een verblijf van weer vier maanden, zijn we helemaal van het toiletpapier af. We moeten er niet aan denken om terug te gaan naar het papier. Dus wordt er even een handige billen-douche gekocht. Die mag mee naar Nederland. Ja, stiekem veranderen ook wij. We lopen natuurlijk even binnen bij Océanië voor een verfrissing. Als het meisje precies weet wat ik wil drinken, Ice-cappuccino zonder suiker, besef ik dat we hier de laatste tijd te vaak komen. Na dat iedereen tevreden rond gewandeld en geshopt heeft, wordt Mus weer gebeld. Tegen drie uur zijn we weer thuis. Even snel douchen, half uurtje plat en dan naar Boung. Met hem gaan we vier gezinnen opzoeken. Sommige sponsors hadden meer informatie gevraagd van hun sponsorkind en voor ons is het ook super leerzaam om met de mensen persoonlijk in gesprek te gaan. Mijn Indonesisch is inmiddels goed genoeg dat ik de mensen kan uitleggen, waarom we aankomen en ik kan netjes toestemming vragen om wat foto’s te maken. Bij ieder gezin worden we overstelpt met eten en drinken, maar we weigeren beleefd. Nu nog twee kinderen op de berg, maar daar gaat Joep morgen naar toe. In de tussentijd kan ik dan thuis verder met de voorbereidingen voor vertrek. Er moet nog van alles gebeuren. Net als in Nederland, moet ik ook hier ons huis goed achterlaten, want het staat immers 8 maanden leeg. Toch hebben we hier het voordeel van Adi en Mariam, die alles op tijd luchten en Mariam poetst zelfs een keer per maand. Klasse toch. Tegen zeven uur gaan we naar Graha aan de zee zijde om een hapje te eten. Even later komen ook Ronald en Fiona erbij zitten. We hadden Ronald even een smsje gestuurd, waar we waren. We eten met zijn vieren en nog wat later komt de hele club er weer bij. De rest had niet zoveel honger, na vanmiddag de enigste Mc Donalds van Lombok ontdekt te hebben. Fiona werkt al zeven jaar als vrijwilligster in de meest extreme landen zoals o.a. Bangladesh en Iran. Nu werkt ze dan in Timur. Ze zet projecten op voor HIV besmette mensen en soms voor drugs verslaafden (als ik tenminste alles goed verstaan heb). Maar ze heeft geweldige verhalen en we hangen aan haar lippen. Voor Joep en mij is het waanzinnig leerzaam om haar verhalen aan te horen. Tussendoor zitten goede tips om de mensen te motiveren en vooral hoe we kunnen ontdekken wat er echt bij de mensen leeft. Ronald heeft Fiona uit Engeland van de gili’s meegebracht, maar deze vrouw is echt een aanwinst in ons gezelschap. Dus, ondanks dat we het niet laat wilden maken, komen we weer pas rond twaalf uur thuis. We willen nog snel even de mail checken, maar ontdekken dan dat ons modembudget weer op is. Morgenvroeg even Eful vragen om het ding weer te up-loaden. (Zo heet dat toch he). Weer een vermoeiende dag om.

Woensdag 23 maart 2011

(Joep) Gemiddeld staan we om zeven uur langs het bed en worden dan langzaam wakker, zo ook vandaag.  Even met Adi praten die buiten is en aan Eful die net aan komt lopen, vragen we of hij, als hij tijd heeft, het modem kan opwaarderen voor een volgende periode. Hij gaat laat in de middag toch naar Mataram (want daar moet dat gebeuren) en dan komt Ibu Iba al aanlopen. Aangezien ik nog volop bezig ben gaat Marijke als eerste. Daarna ben ik aan de beurt en aangezien het de laatste keer is deze periode maakt ze er ruim 1,5 uur per persoon van. Af en toe merk je dat je gewoon wegdut onder de behandeling. Wat zullen we dit missen.
Door onze verhalen over het prachtige gebouw van het gehandicapten project wilden onze vrienden dit ook wel eens gaan bekijken en omdat we zelf ook even afscheid willen nemen van Isac en Ayu hebben we onze bemo gecharterd om ons allemaal te vervoeren. Eful belt ons net voor twee uur, dat de bemo een half uurtje later komt want er is een school waar een paar kinderen van ons project op zitten die ingelaste lessen hebben en pas om twee uur klaar zijn. Geen probleem, want dat gaat voor. Aangekomen bij het project leidt Isac de gasten rond terwijl wij Pak Win (meneer Win) gadeslaan die met een kind en later met 3 kinderen bezig is. Ayu is druk bezig met de administratie. Stapsgewijs gaat het project nu vooruit. De kinderen zullen de eerste tijd gebracht worden door de ouders en krijgen dan een uurtje les, let wel, een voor een en indien mogelijk met 2 of 3. Daarna gaat men verder met dagopvang en als dat allemaal goed lukt komen de kinderen intern. Zo kunnen kinderen en ouders aan de nieuwe situatie wennen. Lijkt ons een strak plan. Het gebouw en de ruimte is er in ieder geval voor en de stafleden zijn uiterst gemotiveerd. Terwijl Pak Win met de kinderen bezig is knipt de tuinman met een kleine schaar in de felle zon, het hele gazon ( in Nederland zou men hier op zijn minst een motormaaier voor gebruiken) en loopt het poetsvrouwtje met een doek rond.
Na een uurtje vertrekken we weer want we hebben een nogal strak programma voor vandaag. Roy en Adrie hebben afgesproken met Antoinella en Jaba die ze op Sumba hebben ontmoet, Nick en Elise testen het zwembadwater, Marijke moet nog het een en ander regelen, en ik, ik ben de klos en ga de berg op samen met Adi, Boung, Ronald en Fi (ona)om wat informatie bij elkaar te sprokkelen van twee gezinnen. Boung weet waar de families wonen en tegen half vijf, als de ergste warmte achter de rug is, gaan we op pad. Het moeilijkste stuk is op het einde van ons paadje dat naar het huis van Annette leid. Hier houd het paadje op en moeten we een 50 meter klimmen waarbij de helling zeker 45 graden is en de ondergrond zand waar je telkens in terugglijdt. Daarna komen we op een “simpele “weg uit die over de kam loopt waarbij je links ons dorpje ziet en aan de andere kant de wijk “Green Village “ oftewel BTN (Bether Than Nothing). Gelukkig hoeven we niet helemaal tot de top. Bij het eerste huisje wat we tegenkomen wil Boung al een bezoekje afleggen maar ik weet hem toch duidelijk te maken dat we alleen voor de twee families gaan. (anders word het echt nachtwerk) Maar hij gaat in ieder geval vragen waar de twee gezinnen wonen.( ik dacht dat hij dat wist althans dat vertelde hij) Na een behoorlijke klim bereiken we de eerste familie, vader is ergens zijn landje aan het bewerken en we maken daar wat foto’s, vragen wat informatie op en vragen tevens waar de familie van Made Laba woont. Ze wijzen naar boven en Ronald en Fi , waarvan Fi te moe is om verder te gaan, laten we achter met de mededeling dat we ze op de terugweg wel oppikken. Achter Adi en Boung strompel ik verder het smalle paadje op, onderweg vele malen van het uitzicht genietend (rustpauze) tot de pauze’s sneller op elkaar volgen en met de mededeling van het gezinnetje wat we al bezocht hadden dat er waarschijnlijk niemand thuis is daarboven, geef ik mijn camera aan Adi en strompel de berg weer af richting Ronald en Fi. Dit is echt niet te doen en dan te weten dat de gezinnen die hier wonen soms drie keer per dag deze gang maken om onder in het dorp water te halen. Na een kwartiertje komen Adi en Boung terug met de mededeling dat er inderdaad niemand thuis is. Gelukkig hebben ze wel wat foto’s gemaakt hoe deze familie woont. Bij het gezinnetje zitten Ronald en Fi samen achter een glaasje thee en ik krijg er ook een waar ik langzaam van bij kom. Mijn overhemd is doorweekt van het (luie) zweet. Langzaam maar zeker begeven we ons op de terugweg en als we met trillende benen het steile stenen paadje bereikt hebben weet ik dat nu een steil stenen pad naar onderen loopt. Hier heb je het gevoel dat als je onder bent dat je slippers vijf maten groter zijn geworden. Uiteindelijk bereiken we tegen kwart voor zeven, het is inmiddels al donker geworden, ons huisje waar we even wat napraten en ons dan opfrissen want om kwart over zeven worden we verwacht bij Cuk, Juni en Judi om daar met de hele club te gaan eten samen met wat familie van Cuk.
(Marijke) In de tussentijd heb ik was naar Sareah gebracht, zelf alle dingen gewassen die afgeven of wat teer zijn (dat heb ik inmiddels geleerd) en daarna wat dossiers gemaakt van de kinderen, waarvan we nu wat extra informatie hebben. Daar ben ik nog volop mee bezig als de anderen terug komen. Nou deze keer was toch wel heel erg afzien, als ik die koppies bekijk. Ronald, Fi en Joep pakken nog snel een douche en dan gaan we richting Cuk. Daar zit het huis bomvol. June heeft samen met haar zussen gekookt, dus de mannen en kinderen zijn er ook. Dan Adi, Eful en Boung en dan ook nog. Nick, Elise, Herma, Mesach, Ronald, Fi, Joep en Ik. De rijst komt in een mand ter grootte van een kleine wasmand in Nederland. We hebben weer heerlijke urab-urab, gewone ayam, spicey ayam, een overheerlijke saté en nog een soort vlees. Ik ken niet alle namen. Natuurlijk zijn er ook frietjes bij, Joep is er immers. Ze hebben zelfs mayonaise gekocht ha-ha, Er wordt werkelijk genoten van het eten en dat wordt dan weer afgesloten met pisang, orange, een heerlijke zwarte (maar zeker niet droge) cake bij een kopje koffie tubruk. Fi heeft weinig keuze vanavond want ze is allergisch voor chili. En dan in Timur werken, een grote uitdaging ha-ha. Tegen half elf vallen bijna de eerste oogjes toe en wordt er afscheid genomen. Ronald en Fi gaan met een taxi, naar Mataram en Fi vertrekt morgen naar Bali. We zullen je missen Fi. De familie Gaspersz loopt naar Graha en wij gaan met Adi richting huis. Wat was dit weer een heerlijke avond. Ik kan Herma alleen maar bevestigen als ze zegt, dat het eten bij de mensen thuis, tien keer beter smaakt dan in een restaurant.

Donderdag 24 maart 2011

(Marijke) Weer op tijd present (Hoezo druk). We lopen naar Graha om samen met Adrie en Roy de laatste keer te ontbijten. De familie Gaspersz zien we ook nog net. Zij gaan vandaag lekker met Mohni de zee op. Nick duiken en de rest genieten. Nog een laatste knuffel voor Roy en Adrie en dan zijn ze vertrokken richting Bali, waar ze nog een weekje gaan genieten. Hoewel, ze worden terug gehaald voordat ze echt vertrokken zijn. Er schijnt nog een rekening open te staan voor massage. Toevallig waren wij erbij toen die betaald is en als het meisje wat daar werkt erbij gehaald wordt, versta ik dat ze een fout kamernummer opgeschreven hebben. Het was niet 305 maar 205. Nu wordt ik wakker, wat dat is het kamernummer van Nick en Elise. Dus later Elise maar even waarschuwen, want hier klopt iets niet. Adrie en Roy mogen dan echt vertrekken.Waarschijnlijk ontmoeten ze op Bali de familie Gaspersz nog. Wij gaan naar huis, waar nog een grotere berg was dan gisteren op me wacht. Dus doorwerken Marijke en maar zweten en zweten. Daarna alles weer van me afspoelen en na de middag gaan we richting bookshop om de hele lading boeken in te leveren. Dan even naar ATM en vervolgens naar Bidi-tours.
Yep we moeten een ticket hebben. Zondagmorgen om 10.45 uur gaan we Lombok verlaten. Eerlijk gezegd vinden we het niet erg, alleen dat vervelende afscheid van de vier families, blijft een crime. En dan zijn de laatste weken ook wel erg druk geweest en hebben we dus een beetje vakantie verdiend ha-ha. Daar lijkt me Bangkok niet echt de geschikte plaats voor, maar och ook daar kunnen we goed relaxen. De middag vliegt om en we hebben vanavond afgesproken om een laatste avond alleen met Adi en Mariam door te brengen. We missen elkaar een beetje als het zo druk is. Om zeven uur gaan we eten, maar net daarvoor krijgen we een smsje van Ronald. Hij heeft net afscheid genomen bij Graha van pa en ma. Nick en Elise liggen te slapen. Zo’n dagje op het water is best vermoeiend. Wij hebben dus al afgesproken, dus gaat Ronald alleen naar Bumbu. Dit vinden we toch niet echt leuk, dus we zeggen tegen Adi en Mariam dat we even tien minuutjes weggaan. Op het brommertje snel naar Bumbu en daar zit onze grote vriend. Nu kunnen we tenminste fatsoenlijk afscheid nemen. Wat hebben we het leuk gehad samen en dan te beseffen dat we elkaar in Nederland slechts 10 minuutjes gezien hebben. We komen elkaar beslist tegen in Nederland. En dan snel terug naar de kampung waar Adi en Mariam wachten met het eten. Heerlijk weer met z’n viertjes eten, praten. Lekker bakkie koffie toe. Daarna nog wat financiën bespreken, want er moet begin april nog van alles van maart betaald worden. Adi vult weer de sponsorpapieren voor ons in. Dan mogen we tenminste eind van dit jaar weer terug komen en dan natuurlijk kaarten. Lekker samen op de beruga. Het leuke is dat Mariam vanavond alles wint. Het is haar zo gegund. Het is een rustige avond, waarbij Joep en Adi weer als vanouds elkaar klieren en Mariam en ik weer buikpijn krijgen van het lachen.

Vrijdag 25 maart 2011

(Marijke) Vandaag gaan we aan de slag. Alle kasten gaan open, wat gaat mee, wat blijft hier. Ja, als je hier vier maanden woont heb je, net als thuis heel veel spulletjes. De laatste etenswaren gaat naar Adi en Mariam. De koelkast moet ook leeg uiteraard en schoongemaakt. We druipen al weer van het zweet en ons huisje ziet eruit alsof er een tornado doorheen gegaan is. Alle papieren nakijken. Wat blijft hier, wat moet mee. Alle kabels, van de laptop, van het fototoestel, van de telefoon. Ja, als we er in Bangkok achter komen dat we wat vergeten zijn, zijn we wel mooi te laat. Stiekem raken de koffers toch vol. Hoe kan dat nou? We hadden in Bangkok voor Edgar een hele lading spullen achtergelaten en dus plaats genoeg. Dit probleem hebben we dus ieder jaar en we snappen maar niet waar het aan ligt. Daarna nog wat foto’s op de stick gezet. We hebben de moeders van het bruidsjongetje en meisje beloofd om de foto’s af te drukken. Dat doen we dan wel snel even bij Cuk. Als we eindelijk op pad gaan, zien we dat Cuk nog volop aan het werk is bij zijn huisje. Oke, dan morgenvroeg maar. Even door naar Graha, waar Elise, Herma en Mesach heerlijk aan het zwembad liggen. Blweeeeeeeeeeeeeh, dat wil ik ook. Nick is lekker nog een dag gaan duiken. Gelijk heeft ie, nu kan het nog. We spreken af voor vanavond. Iedereen heeft zin in pizza, dus dat wordt Alberto.  We rijden even door naar Senggigi beach om afscheid te nemen van Adam en zijn vrouw. Ja, ook daar vissen we achter het net. Ze zijn naar de pasar in Ampanan, vertelt moeder. Oke, zeg maar dat we morgenvroeg terug komen. Zo krijgen we langzaam maar zeker dus ook weer de laatste dag overvol gepland. Zo gaat het ieder jaar, dus dit jaar ook. Als we thuiskomen komt Adi even binnenlopen en lacht als hij het slagveld bekijkt. Joep wordt heel serieus en biedt zijn excuses aan dat hij Adi zo vaak uitgescholden heeft tijdens het kaarten. Natuurlijk meent hij daar niks van, maar dat is het excuus om Adi een t-shirt te overhandigen wat we vorige maand in Bali gevonden hebben. Het is een wit t-shirt met de kaart van schoppenkoning er groot op afgebeeld. Adi vind het prachtig en doet het dan ook meteen aan. Wat is hij trots. Leuk dat koppie.  Even later komt Kartini aanlopen. Ze is nogal van streek. Ze had gehoord dat wij zondag al vertrekken en had ons nog graag een avondje uit willen nodigen. Ik probeer haar uit te leggen dat het momenteel niet gaat, omdat we gasten vanuit Nederland hebben, die wij ook de nodige aandacht willen geven. Ze zegt dat ze het begrijpt maar kijkt daarbij wel heel zielig. Kartini wil trouwens de computerlessen weer op gaan pakken. Ze heeft tot vorig jaar op de universiteit gezeten ’s middags, terwijl ze ’s morgens gewoon zelf les gaf. Nu heeft ze ’s middags vrij en wil daar wat mee gaan doen. Ik vind het prima,  maar besef maar al te goed, dat het moeilijk is om hier wat op te zetten. Ik hoop dat het haar lukt. Tegen half acht rijden wij even naar Café Alberto en bestellen de beroemde carnavalswagen van hen. We vragen ze over tien minuten voor te rijden bij Graha. Het is zo’n omgebouwde pick-up, waarbij je echt het gevoel krijgt op een carnavalswagen te zitten. We crossen naar Graha, parkeren ons brommertje en wachten met de rest op straat. Keurig op tijd komt de wagen. En wij maar carnavalsliedjes zingen. Erg toch. Bij Alberto gaat het qua service bijna Europees toe. Als we een glaasje witte wijn willen bestellen, wat op de kaart staat, horen we dat dat nu even alleen maar per fles kan. Het rare is, toen we hier vorig jaar februari zaten met Marcus, het ook alleen maar per fles kon. Als we dan de prijs van een fles horen, gaan we allemaal aan het bier, behalve Joep uiteraard en Nick want die is nog groggy van al het duiken vandaag. Het personeel is erg pushing. Na de bestelling willen ze ons nog een voorgerecht aansmeren. Nee dank je. Na het hoofdgerecht willen ze dat we dessert nemen. Nee, dank je. Dan willen ze nog dat we koffie nemen. Nee dank je. De gratis eindborrel slaan we niet af, zelfs Joep niet. We worden een beetje recalcitrant van het gedrag van de obers. We rekenen maar snel af en gaan naar Graha om daar aan het strand nog lekker een slaapmutsje te nemen. Nick heeft dat eigenlijk niet meer nodig, want die valt al bijna om. Hij heeft vandaag ook maar liefst 3 duiken gedaan en dat is niet slecht voor een beginner (maar dat is hij denk ik inmiddels niet meer). Heel laat maken we het niet en ik denk eraan om Elise het verhaal van de massage te vertellen. We lopen samen nog even naar de receptie om na te vragen of er nog een rekening open staat van de massage. En inderdaad nu krijgt Elise de rekening, die allang betaald is op haar brood. Of ze morgenvroeg maar even de rekening van het spa wil laten zien. “Ja maar” zegt ze, “ik heb nog nooit een rekening gehad.” Hier wordt Graha dus duidelijk te grazen genomen door de dames van de spa. Die moeten alles doorsluizen naar Graha, maar ze hadden maar 90.000 rph gevraagd ipv 125.000 (de Graha prijs). Nou, dat lossen ze morgen maar fijn zelf op, wij gaan slapen. Morgen komt de heerlijke vervelende dag van afscheid nemen. Maar die houden jullie nog even tegoed.

 

Vrijdag 18 maart 2011

Zaterdag 12 maart 2011
(Marijke) Wat een drama in Japan. Ja de natuur, doe je helemaal niks tegen. De berichten hier zijn nogal tegenstrijdig en worden steeds bijgesteld. Maar ja, De Molukken en Irian Jaya is ook Indonesië en die zullen meer merken van hoge golven. Hier zouden de golven nog maar zo’n 40 centimeter hoog zijn. We kijken veel TV nieuws, maar de berichten zijn summier. Ik denk dat in Nederland meer nieuws over Japan te zien is dan hier. We doen het rustig aan en Joep gaat tegen de middag richting Graha om te kijken wat de plannen zijn van de familie Gaspersz. Die liggen lekker aan het zwembad om bij te komen van een drukke periode op Ambon. Tegen de tijd dat Joep terug komt, begint het te regenen. Och ja, dat hoort er ook bij. We ontvangen een berichtje van Ronald dat hij gearriveerd is. We spreken af voor morgen. Maar ik besef dat we vanavond toch met de hele club gaan eten. Kan hij net zo goed mee gaan. Ik laat hem weten dat we vanaf een uur of half acht bij Bumbu zijn. Eful komt bijpraten en even later staat ook Elise voor de deur. Nick ging even een dutje doen en zij komt lekker bijkletsen. Ja, we hebben elkaar ook al zolang niet meer gezien. Buiten vallen de druppels gestaag, maar het blijft grimis. Nick en Elise willen morgenvroeg mee gaan naar het schooltje in de bergen, dus moeten we nog snel even een motor regelen. We lopen naar Boung en die is maar wat blij dat hij zijn motor weer kan verhuren. De helmen van Nick en Elise liggen nog bij ons in de kast, dus dat is ook geregeld. We gaan samen met Elise en motor naar Graha, waar Nick lekker zit te lezen. Pa en ma worden erbij gehaald en dan willen we richting Bumbu gaan. Net of ze dat daarboven weten. De regen gaat meteen harder. Dus gewoon even wachten en dan met pajung (paraplu) om de plassen heen laverend naar Bumbu. Nou die zijn maar wat blij met een gezelschap van zes personen. Na een half uurtje komt ook Ronald erbij zitten. Leuk om hem weer te zien. We kennen hem slechts van een gesprek van 10 minuten bij wederzijdse vrienden Ron en Erin in Heythuysen. Daarna hebben we steeds via de mail contact gehad. Het wordt een gezellige avond met zo’n grote club. Alleen voel ik me steeds slechter. Ik snap er niks van. De ouders van Nick gaan al wat eerder terug naar het hotel. Ze moeten echt nog bijkomen. Ze hebben een hele nacht gemist, door de reis van Ambon naar Bali. Wij maken het ook niet zo heel laat en rond 11.00 uur is het zo droog, dat we de weg naar huis aandurven. Onderweg vertel ik Elise dat ik zo’n opgeblazen gevoel heb. Thuis aangekomen meteen richting toilet, waar ik na vijf minuutjes weer afscheid neem van de nasi goreng Bumbu. Ja hoor, alles komt eruit. Maar daarna voel ik me ook weer gelijk een stuk beter. Toch spelen mijn darmen weer behoorlijk op. Ik maak me zorgen, morgenvroeg naar het schooltje in de bergen, geen toilet voorhanden. Ik baal als een stekker!

Zondag 13 maart 2011
(Marijke) Echt fit ben ik niet, maar dit is de laatste keer dat ik les ga geven, dus ik wil er persé naar toe. Al twee maal naar de kamar mandi geweest en toen maar Diapet ingenomen. Op kruidenbasis, dus dat moet goedkomen. Snel naar Graha om Nick en Elise op te halen. Door naar Ayu. Isac is er momenteel niet. Die is naar Yokya waar hij meehelpt om een water project op te zetten voor de mensen daar. Die zitten nog steeds zonder goed drinkwater na de uitbarsting van de Merpati. Via het hindudorpje rijden we richting berg. Dan gaan we de zandpaadjes op en krijgen we weer onze beroemde off-the-road route. Het heeft geregend, dus alles is glad en modderig. Een keertje schiet ons motortje onderuit en denk ik dat we gaan vallen, Nick schuift achter ons aan. Maar we komen zonder kleerscheuren aan bij het schooltje. Dat wil zeggen aan de andere kant van de rivier, die nu uiteraard vol water staat. Oké, daar moeten we dus overheen, maar hoe. Het water stroomt snel en is modderig. Broekspijpen omhoog. We zijn allemaal op slippers, dus dat is geen probleem. Ik ga als laatste over en sta de wankelen in de rivier. Yep, heb ik weer, mijn broek rolt omlaag terwijl ik wil oversteken, dus met zeiknatte broekspijpen kom ik aan de overkant. Och, het mag de pret niet drukken. De kinderen vinden het maar wat leuk dat papu guru (oma lerares) een natte broek aan heeft. We gaan vandaag het lichaam benoemen, hair, eye, nose, mouth, hand, fingers. Joep heeft op het bord een lichaam getekend en met pijltjes alle benamingen erbij gezet. Ik geef de kids opdracht om dit na te tekenen en de juiste woorden erbij te schrijven. Later krijg ik de schriftjes onder mijn neus. Finger wordt pinger, foot wordt poot. Ze blijven grote problemen houden met de F, V en P. Ze horen het verschil ook niet. Vandaag zijn ze onrustig en ook wat ondeugend, maar och, we maken er maar een gezellig les van. Het is immers voor ons de laatste. Na anderhalf uur zit het erop. Nog een foto van de hele club en dan weer richting rivier. Joep heeft iets verderop in de rivier grote stapstenen ontdekt en waarachtig het lukt me om droog naar de overkant te komen. Die broek is trouwens allang weer opgedroogd. We gaan weer crossen en bereiken zonder rare schuivers de normale weg. Bij de grote weg aangekomen zien we ontzettend veel motortjes met berijders staan. Het lijkt wel of er iets gebeurd is. Maar bij navraag blijkt dat er 100 meter verder een politiecontrole is. Iedereen blijft dus gewoon rustig staan wachten tot de politie weg is. Al die mensen die nu staan te wachten hebben dus, of geen geldige papieren, of geen helm op. Aan het aantal te zien is dat dus zo’n 90% van de mensen die rond rijdt. Wij rijden verder. We hebben immers een helm op en de papieren bij ons. Later beseffen we pas, dat Boung de papieren nog niet gegeven heeft. Geluk gehad. Bij Graha ligt Herma lekker in het zwembad en Mesach gaat er even later lekker bij liggen. Wij gaan in het restaurant even een kopje koffie drinken. Ja, zelfs ik. De Diapet heeft zijn werk gedaan. De darmen houden zich rustig. Even later brengt Joep mij naar huis en rijdt richting Puri Mas om Ronald op te halen voor zijn kennismaking met de kampung.
(Joep) Bij Puri Mas kijk ik mijn ogen uit zo mooi is de accommodatie en Ronald vertelt me dat hij geboekt heeft via Agode. Met hem loop ik het complex rond en geen villaatje is hetzelfde. Alles in Balinese stijl gelegen in een hele mooie tuin met veel aandacht voor de aankleding. Als ik de prijs hoor wat hij er voor betaald heeft val ik om van verbazing want de prijzen aan de balie zijn beduidend hoger. Het enigste nadeel is dat het een eind weg van het centrum is waardoor je steeds aangewezen bent op een taxi of een gehuurd motortje.
Eigenaar is een Nederlander die internationaal roem heeft gehaald in de danswereld. Kortom, een paleisje. Met Ronald achterop en op ons hoofd allebei een (duitse) helm toer ik terug naar de kampung. Daar raken we niet uitgepraat en leggen Ronald het probleem voor van zijn sponsorkind. De vader wil dat zijn zoon naar school gaat maar zoonlief wil liever een motor. Daarop is Eful met de zoon gaan praten en die gaf aan dat hij niet naar school wilde. Ja, en daar gaan we dus geen (waarschijnlijk) vergeefse hulp in steken. We hebben wel een andere jongen die door omstandigheden zijn sponsor is kwijt geraakt. Ronald reageert gelijk spontaan. Hij gaat zijn sponsorkind missen, maar begrijpt ons dilemma. Maar de andere jongen, die wel naar school wil, kan nu verder geholpen worden. Na enkele uurtjes binnen gezeten te hebben besluiten we een rondgang door de kampung te maken en we weten dat dat uren kan duren. Als Cuk vol trots de administratie laat zien horen we dat er in de Pasar Sini stokgevechten aan de gang zijn en dat willen we hem natuurlijk niet onthouden. Met 5 man , Eful was ook aangeschoven rijden we snel met de bemo naar het evenement maar aangezien dit nog moet beginnen rijden Cuk en Marijke terug om Herma, Mesach, Nick en Elise op te pikken. Normaal gesproken worden deze traditionele gevechten gehouden in de zomermaanden maar nu blijkt dat er zonder dat er reclame voor is gemaakt deze zondag zo’n gevecht is. Het duurt tamelijk lang voordat de eerste 2 vechters zich hebben aangemeld maar daarna wil iedereen zijn kracht laten zien. Gewapend met 2 bamboestokken en schilden, met ontbloot bovenlijf probeert men elkaar zo hard mogelijk te slaan waarbij de muziek steeds harder gaat naarmate het gevecht spannender word. We zien aardige rode striemen verschijnen op de plaatsen waar men is geraakt en gegarandeert hebben ze morgen, waarschijnlijk nu al, er veel pijn en last van maar dat hoort bij het spel. De winnaar van elk gevecht krijgt een envelop met 10.000 Rp. ongeveer 0,80 eurocent. Maar dan begint het te regenen en wordt alles voortijdig beëindigd. Wij rijden met het hele gezelschap naar Cuk’s huis en genieten daar van een kopje Lombok koffie of thee waarbij natuurlijk Cuk’s trots op tafel komt: de boekhouding van het project. Ronald is zeer onder de indruk van alles en aangezien Elise aan Boung had beloofd om vanavond naar zijn beruga te komen gaan we niet te ver weg om een hapje te eten. We kiezen dit maal voor het restaurant gedeelte van Graha aan de zeezijde. Daar bestaat de menulijst uit Indonesisch en Europees terwijl het restaurantgedeelte aan de landzijde Chinees is. Het smaakt prima en het grote voordeel is dat we dan ook weer snel naar de kampung terug kunnen. Na het eten nemen we afscheid van Ronald, die terug gaat naar Puri Mas, van Mesach en Herma, die de rust van hun kamer opzoeken. Na nog even gepraat te hebben met enkele Nederlandse gasten bij Graha zoeken we Nick en Elise op die inmiddels al een plekje hebben verworven op de beruga bij Boung. Maar tegen half twaalf zoeken wij ook ons huisje op na een dag waar eigenlijk te weinig uren in zaten.

Maandag 14 maart 2011
(Joep) Zwemmen hebben we al een tijdje niet gedaan  dus beginnen we  deze dag met een ontbijtje bij Graha en aansluitend een bezoekje aan het zwembad. Bij het ontbijt zien we Izzy lopen, de vader van Retno, een van de twee kinderen die hier in de verre omtrek uitblinken op school, en waarvan Herma en Mesach de sponsors zijn. Hij nodigt ons uit om vanmiddag even langs te komen om kennis te maken met Retno en de hele familie. We beloven het en dan zoeken we de verfrissing van het zwembad op. Hier zitten, praten, hangen, zwemmen, liggen, doezelen en werken we, ja, ik had ons laptopje meegenomen en konden op het Wifi van Graha komen ondanks dat men er niets van zegt dat dat mogelijk is. Er staan wel twee computers in het restaurant waar de gasten gebruik van kunnen maken. Waarschijnlijk hebben zij het systeem niet beveiligd zodat we er nu gewoon in kunnen. En, het werkt beduidend sneller als ons modempje. Weer een meevallertje. Eful via de telefoon nog even naar Puri Mas gestuurd want Ronald wilde met hem een tour maken. Al snel komt er een vraagje van Ronald of  de familie Gaspersz zin heeft om mee te gaan en uiteindelijk word besloten om morgen een tour te maken. Wij blijven dan lekker thuis, alhoewel, we moeten nog het een en ander voor het project doen. Maar we kunnen in ieder geval lekker uitslapen. Tegen drieën lopen we naar huis om even een verfrissende bezoekje te brengen aan ons badkamertje en om te kijken of de kleur die we vandaag hebben opgedaan niet word weggespoeld met het douche/mandiwater. Dan is het de hoogste tijd om met Herma en Messach een bezoekje te brengen aan hun sponsorkind in het gedeelte van ons dorpje dat aan de andere kant van de rivier ligt. En als we bij het huisje aankomen blijken blijkt Herma en Messach al binnen te zitten, zij konden niet op ons wachten. Op het kleine terrasje van hun huurhuisje, waar door aan de voorkant een bamboegordijn neer te hangen, een extra kamertje is gecreeerd van 1,5 bij 2 meter maken we kennis met de familie onder het genot van een kopje koffie met een pisang goreng en hebben een heel gesprek met de zeer gemotiveerde ouders. Herma had ons al aangegeven dat als het gezinnetje nog een kind hadden wat naar school ging, zij dit kind ook wel wilden sponsoren. We hebben al 10 nieuwe kinderen voor dit jaar en die hebben we al allemaal ondergebracht en het kan goed zijn dat een van deze kinderen hun jongste zoontje is. Maar al bij binnenkomst ziet Marijke dat hun zoontje er nog niet bij ziet. Vader vertelt dat hij  in Juni naar de eerste klas gaat. Hij blijkt nog niet aangemeld te zijn want ze hadden het idee dat daar nog tijd genoeg voor was. Als Marijke hun duidelijk maakt dat er volgende maand al een aanvang word gemaakt om de nieuwe uniformpjes te bestellen en dat dat wel moet met zo’n groot aantal kinderen snappen ze het helemaal. Maar aangezien we nu toch hier zijn maken we meteen maar een foto van Theo, hun jongste voetbalfanaatje en zegt Izzy, de vader dat hij zo snel mogelijk naar Cuk gaat om de verdere administratie door te geven. Na nog wat foto’s gemaakt te hebben lopen we weer huiswaarts. Wij hadden al een goed gevoel over deze gemotiveerde familie maar Herma en Mesach, vertellen ze ons op de terugweg, zijn diep ontroerd over deze familie en ook zij hebben een goed gevoel. Voor ons is het weer een geweldig hoogtepunt van de dag geweest en duidelijk een bewijs waar je dit alles voor doet.
Tegen een uur of zeven komt Elise weer even gezellig bijpraten, de anderen waren nog niet klaar en zullen nakomen. Ronald hebben we via sms laten weten dat hij ook van harte welkom is en als we na een uurtje nog niets hebben gehoord, stuurt Elise een smsje. Zij blijken bij het passeren van Boungs beruga gezwicht te zijn voor een kopje koffie met alle gevolgen vandien. Elise, Mariam, Adi, Marijke en ik besluiten dan maar even te kaarten en als we een spelletje of 4 gedaan hebben komt het andere gezelschap ons versterken. Gegeten hebben we allemaal nog niet dus word er maar terplekke besloten om bunkus te gaan halen. Adi en Nick gaan het halen en als ze na een half uurtje terugkomen van Cap Poer kunnen we de maaltijd lekker laten smaken. Tot grote vreugde van Adi (na allerlei seintjes richting Nick en mij) gaat Mariam koffie maken en dan komen de kaarten op tafel. Herma en Messach zijn moe en zoeken de rust op van hun hotel en dan word de avond besloten met alleen maar gelach waarbij Adi het zwaar te verduren krijgt van de andere deelnemers. De een na de ander wordt moe van het zitten op de harde stenen grond en slaat een ronde over en sommigen verlangen naar een zachte matras. Terwijl Nick en Elise op hun motortje terugkoetsen brengt Adi Ronald nog even terug naar zijn hotel en ruimen wij met Mariam de boel even op.

Dinsdag 15 maart 2011
(Marijke) De familie Gaspersz en Ronald gaan vandaag samen op tour met Eful en Cuk. Wij gebruiken de tijd om thuis orde op zaken te stellen. Nog wat foto’s op facebook zetten, iets wat je snel opschrijft, maar in werkelijkheid uren kost. We zijn blij dat we internet hebben, maar we leren hier ook geduld hebben. Wat is het systeem langzaam. Tussendoor kijken we wat er nog allemaal moet gebeuren voor vertrek. Laten we eerlijk wezen, voor we het weten is het 27 maart en gaan we richting Bali, om vervolgens een dagje later door te gaan naar Thailand. Maar ook daar hebben we vrienden, dus we zullen ons zeker wel amuseren. Alleen dat afscheid iedere keer he. Net na de middag belt Elise nog even op om te vertellen dat ze bij het super restaurantje van Ibu zitten. Ja, inderdaad dezelfde plek waar wij met Edgar, Puy en Punpun zo hebben genoten van het eten. Ze genieten van de dag en zullen vanavond verslag uitbrengen. We spreken om acht uur af bij Angel. Wij genieten  verder toch nog van een dagje rust en tussendoor wat bijkletsen met Adi en Mariam. Ook met hen moeten we nog vanalles afstemmen. Adi heeft bijvoorbeeld vandaag de electriciteit en het water betaald van vorige maand. Dus begin april moet hij nog van maart betalen. We moeten dus genoeg achterlaten dat hij dat nog kan betalen. We beginnen maar met een lijstje van “niet vergeten” dingen.
Zo glijdt deze dag toch nog betrekkelijk rustig voorbij. Tegen acht uur gaan we richting Angel, waar even later ook Nick, Elise en Ronald verschijnen. Mesach en Herma houden het voor gezien na zo’n lange dag. Terwijl we zitten te praten, reageert een leuk jong stel aan een ander tafeltje. Ze komen uit Roermond, en hoorden ons ineens dialect praten. Zijn net vandaag in Senggigi aangekomen van Bali af. We kunnen ze allerlei tips geven, maar dan kunnen we beter in een rustige omgeving doen, dus ze komen morgen even naar de kampung. Ronald wil vrijdag naar de gili Trawangan vertrekken en heeft een ticket geregeld. Wij zeggen hem dat hij ook met Mohni mee had kunnen gaan. Die neemt ook mensen mee als hij met duikers richting de gili’s gaat. Ronald wil toch wel even met hem praten. Oke, even een smsje en dan komt Mohni erbij. Vrijdag wil Nick gaan duiken en Ronald cancelt zijn ticket en gaat ook met Mohni mee. Zelfs het andere stelletje uit Roermond wil graag duiken, dus een goeie avond voor Mohni. Wij gaan misschien samen met Elise met de boot mee, maar dat ligt eraan hoeveel duikers Mohni heeft. We zien wel. Iedereen is moe van de toer, dus we gaan mooi op tijd naar huis.

Woensdag 16 maart 2011
(Marijke) Woensdag, dus Iba dag. Die gaat vandaag goed verdienen. Eerst is Joep aan de beurt. In de tussentijd zit ik buiten in gesprek met Eful. Het schijnt dat er weer geroddeld is. Dit keer heeft Cuk het zelf gehoord en hij ergert zich verschrikkelijk aan de vrouw die hij gehoord heeft. We zullen toch met hem moeten praten. Want er word altijd geroddeld, maar ja als je het zelf hoort is het moeilijker om er afstand van te nemen. Wat ik hier mis, is dat de mensen gewoon op elkaar afstappen om dingen uit te praten. Alles gaat hier met een ongelooflijke omweg. Terwijl ik in de massage zit, komt Nick er aan. Die wordt vervolgens gemasseerd en daarna Elise. Iba vraagt alleen een glaasje koud water en als ik vraag of ze moe is, zegt ze lachend: “Nee, ik kan nu fijn geld verdienen”. Ze gaat trouwens na ons vieren gemasseerd te hebben, nog de heuvel op om Annette, die bij ons boven woont, te masseren. Vijf uur achter elkaar massage. Doe dat maar een na. En dat allemaal met een glimlach van oor tot oor. Wij zitten inmiddels buiten in gesprek met Eful, Cuk en Adi. We stellen de regels op van het project die we tijdens de “ ouderavond “ de mensen hadden medegedeeld en gaan die in de informatiekast ophangen. Dit om te voorkomen dat iedereen denkt beter te weten wat de regels zijn. Och, de roddeltjes houden we toch niet tegen, maar misschien helpt het een beetje. Het wordt weer een intensief gesprek. Wat moet in de regels en wat niet. Vergeten we niets enz. enz. Lachend zegt Cuk op het eind, dat het nu toch wel tijd wordt dat we uit eten gaan, zoals eerder afgesproken. We besluiten gewoon met 11  personen, dus incl. familie Gaspersz en Ronald vanavond met de bemo naar Mataram te gaan.  Zo is het inmiddels al twee uur. Joep loopt naar de straat om Paula en Roel op te halen. Zo heet het stel dat we gisteren in Angel ontmoet hebben. Als ze terugkomen, neemt de rest afscheid, zodat wij rustig kunnen bijpraten. Maar wat nu gebeurt, lijkt wel een slapstick. Op dat moment wordt er begonnen met het omzagen van drie kokosnootbomen, schuin voor ons huis. De enigste mogelijkheid is schreeuwen tegen elkaar. We gaan dan ook maar binnen zitten en sluiten de deur. Zo kunnen we tenminste elkaar nog een beetje verstaan. Wij praten natuurlijk volop over het project maar ook over Lombok en nog vanalles. Waar we kunnen geven we ze informatie en stellen hun tussendoor ook even voor aan Eful. Ze hadden gehoord dat de anderen gisteren een toer hadden gemaakt en dat willen ze waarschijnlijk ook. Goed zo, misschien voor Eful ook nog wat “bisnis”. Om kwart over zes nemen we afscheid en schreeuwen we nog even tegen elkaar, hoe heerlijk rustig het wonen hier is. Om half zeven houdt de cirkelzaag ook zijn mond en liggen er drie bomen verwerkt tot planken klaar. Snel, snel douchen en omkleden en dan met Adi, richting Cuk. Maar ja, Indonesië is Jam karet (rubbertime). Eful komt rustig aangewandeld en Boung crosst nog voorbij op zijn motortje al roepend: “5 minutes”. Och we zijn er aan gewend en wachten rustig af. Even later zijn we dan compleet en gaan richting Graha om de rest op te halen. Eful rijdt, want dat wil hij leren!!! Ondanks dat hij hij al een rijbeweijs heeft. En dat over het smalle zandpaadje naast de rivier. Ik hou me maar goed vast en hoop er het beste van. Gelukkig neemt Cuk het bij Graha over. We gaan weer naar het restaurant in Mataram, waar we de eerste keer, enkele maanden geleden, ook geweest zijn. Nu met een gezelschap van 11 personen. Wat mij verbaasd is, dat ondanks het rommelige opnemen van de bestellingen, alles klopt en ook nog vrij snel opgediend wordt. Ik kies dit keer voor spare-ribs, maar dan natuurlijk van rundvlees. Het vlees is zo mals dat het zo van de ribs afvalt. Iedereen geniet van zijn maaltje. Traditioneel Indonesisch en heerlijk gekruid. Na afloop nog een bakkie koffie, maar die is zo sterk dat Elise haar haren recht op haar hoofd gaan staan. Oke, eerlijk is eerlijk ze helpt zelf een handje mee, maar het klopt wel. Dus vragen we maar even kokend water erbij en maken zo de koffie drinkbaar. Bij het afrekenen maken we dankbaar gebruik van het geld wat we enkele maanden geleden van Theo en Sjan hadden gekregen. Ze hadden gehoord dat we na een staff vergadering altijd gingen eten op privekosten. Dus Theo en Sjan, bij deze, het heeft lekker gesmaakt. Dan hup weer alles in de bemo. Eerst naar Graha en daarna door naar Puri Mas waar we Ronald afzetten en terug naar huis. Joep en ik zijn bekaf. We hebben vanaf vanmorgen negen uur, mensen over de vloer gehad en behoorlijk wat afgepraat. Och, dat hoort er ook bij. Selamat tidur.

Donderdag 17 maart 2011
(Marijke) Deze ochtend zetten we alles eens even goed op een rijtje, want we komen al bijna in tijd nood. Er moet nog vanalles gebeuren en de dagen vliegen voorbij. In ieder geval moeten er vandaag dringend mensen uitgenodigd worden. ?????? Ja, en nog vertellen we niet alles. Want er wordt morgen weer gepubliceerd en a.s. zondag is er een verrassingsfeest voor bepaalde mensen. Ik kan er nog niets over vertellen en daardoor hebben we in het verslag de laatste weken ook niet alle verhalen kunnen zetten. Maar vanaf volgende week beloven we jullie dat je weer volledig op de hoogte bent van wat er gaande is. In ieder geval gaan wij tegen de middag op pad op ons motortje om her en der mensen uit te nodigen. We weigeren alle aangeboden koffie en heerlijkheden, want anders ziiten we hier over een maand nog, en gaan maar door. Maar dan besluiten we om toch maar bij Coco Loco een drankje te pakken. Lekker aan het strand. Terwijl we daar even relaxen zien we twee dames in bikini de zee in gaan. Eentje heeft een string aan. Kleiner kan echt niet. Een visser die in zijn boot zat te dutten is meteen helemaal wakker en de nodige verkopers staan met open mond toe te kijken. We horen de Russische klanken van de gasten als ze met anderen praten. Deze mensen hebben geen idee hoe ze de mensen hier choqueren met hun badkleding. Ik begrijp ook steeds beter dat de mensen hier niks van de toeristen begrijpen. Alles wat een blanke huid heeft is in hun ogen gelijk. Waarom gedragen deze mensen zich dan zo totaal verschillend? Och ja, ze willen meer toeristen trekken, dan zullen waarschijnlijk ook aan mensen moeten wennen die zich zo gedragen op een moslim eiland. Maar is het dan zo moeilijk om een beetje respect te tonen voor het (ei)land waar je verblijft? Ik heb ook regelmatig de tekst gehoord: “Het is mijn vakantie en ik doe wat ik wil”. Prima, ga dan naar een plek, waar men dit begrijpt en er geen moeite mee heeft. Ik streef het na dat mensen doen wat ze zelf willen, maar doe het op een manier dat je andere mensen niet kwetst of chockeert. Wij gaan weer op pad en langzaam ook weer richting thuis. We hebben een paar mensen nog niet kunnen bereiken, dus dat  doen we straks maar. Even thuis de oogjes dicht maar ik kan niet slapen. Er gaat zoveel door je hoofd en als ik al weer wat rond rommel hoor ik buiten Nick aankomen. Elise is vanmorgen met pa en ma op pad gegaan. Wandelen naar Pasar Sini en via het strand terug. Nick komt even gezellig bijkletsen. Rond half vier krijgt hij een smsje. Elise kan de kamer niet binnen, hij heeft immers de sleutel. Wij rijden mee richting Senggigi om snel wat boodschappen te doen. Goed en wel thuis, komt Ronald naar ons toe gewandeld. Hij heeft vandaag ook in Senggigi wat souveniers gevonden en is nog even naar het kantoor van Mohni geweest. Morgen gaan Nick duiken en Ronald lift mee naar de gili’s. Helemaal goed geregeld. Ronald heeft nog een kadootje voor ons. Hij tovert een grote envelop te voorschijn. “Hier hebben jullie nog een bijdrage voor het project”. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Toen Ronald hier zaterdag aankwam, kenden we hem nauwelijks. In een paar dagen hebben we het zo gezellig gehad met hem en de familie Gaspersz. Maar ook in het dorp, met de mensen en de jongens van het project klikte het buitengewoon goed en snel. Samen met Ronald lopen we naar Cuk om daar de envelop te overhandigen. Cuk zegt meteen, zullen we dit maar voor de medicijnenpot gebruiken. Er zijn de laatste dagen nogal wat vrouwtjes uit de kampung in het ziekenhuis bevallen, dus kunnen we meteen deze pot weer aanvullen. Dat is het voordeel van Cuk. Hij weet meteen waar we het bedrag het beste kunnen gebruiken. Inmiddels had Nick ons al gesmst dat we om zeven uur bij Graha verwacht worden. Daar gaan we met z’n allen weer eten. Maar dan wel in het restaurant aan de zeezijde. Daar is het veel lekkerder en ook de sfeer is daar beter. We zitten net aan ons drankje als ik vanuit mijn ooghoeken een man met een pet en een vrouw met hoofddoek aan zie komen. Ik denk nog net: “Wat een rare combinatie” als onder het hoofddoek Adri te voorschijn komt en onder de pet zit Roy. Ik schreeuw het uit. WAT EEN VERRASSING!! Natuurlijk was iedereen op de hoogte behalve wij. Adri en Roy sponsoren samen met hun kinderen ook een kind uit de kampung, maar buiten dat praten wij graag met ze over het wel en wee van het project. Roy heeft een nuchtere kijk op dingen en helpt ons op die manier vaak om alles weer in de juiste verhoudingen te zien. Ja, dan is het feest vanavond natuurlijk compleet en met negen man hebben we een super gezellig avond. Morgen gaat de hele club mee de zee op, inclusief Roy en Adri. Wij hebben besloten om thuis te blijven. Er is teveel te doen en de tijd is te kort. We nemen geen afscheid van Ronald, want, hoewel hij na de gili’s naar Mataram vertrekt, weten we zeker dat hij komende week nog naar de kampung komt. Hij is al uitgenodigd door Cuk om woensdagavond te komen eten. Judy, hun zoon, wordt zondag 15 jaar, maar zondag staat er al iets anders op het programma. Ja sorrie, informatie pas over een week ha-ha. We kletsen met Adri en Roy nog een poos na. Ze waren pas om half zes vanavond in Graha aangekomen, na een weekje Sumba. Adri had op facebook al contact gehad met haar dochter en dat had ik gelezen. Maar aangezien hun dochter reageerde met: “Ik zie jullie al snel weer”. Dacht ik dat ze een weekje zomaar weg waren. Maar op mijn vraag op facebook: “He schuupers, waar zitten jullie”, kreeg ik geen antwoord uiteraard. Ook met hun zoon heb ik nog gechat, maar die wist de vraag: “Of  pa en ma met vakantie waren?”, keurig te omzeilen. Nu valt alles natuurlijk op zijn plek. Het leuke is dat Adri, morgen jarig is en ze nodigen ons allemaal uit om morgenavond bij Cak Poer wat te gaan eten. Ja, nu gaan wij natuurlijk ook wat verzinnen om hun een beetje extra te verwennen. Maar daarover morgen meer. Nog vol adreline van de leuke avond gaan we om half een huiswaarts waar de rust al over de kampung is neergedaald. Ik kan het niet nalaten om nog snel wat naar Lesley en Sidney, de kinderen van Roy en Adri, te sturen en ze te bedanken dat ze zo goed hun mond gehouden hebben.

Vrijdag 18 maart 2011
(Joep) Terwijl de rest van het gezelschap waarschijnlijk al heerlijk ronddobberd op de zee maken wij er maar een werkdag van. Och, verschil moet er zijn. Adi is al bezig met het snoeien van de bamboe en ik help hem daarbij en al vroeg zetten we het een en ander op de memorystick en gaan richting Cuk. Op de beruga bij hem aangekomen zit hij al achter de computer en vol trots laat hij ons de regelementen zien die we samen met de boys hebben doorgenomen. Keurig komt er een stempel en een handtekening op te staan en dan word alles opgehangen in onze publicatiekast tegenover zijn winkeltje zodat iedereen die kan lezen. De mensen die niet kunnen lezen horen dit dan wel van anderen. We kunnen dan iedereen op de regels wijzen want we merken dat door het door vertellen hele gekke toestanden ontstaan. Daarna checken we of wij dezelfde gegevens hebben op onze laptop als de staf hier en als dit gedaan is komt onze memorystick tevoorschijn om het een en ander uit te printen. Een brief, via mail gekregen van een sponsor voor “zijn “kind, enkele foto’s van kinderen en een kleine reportage van de school die we bezocht hebben en waar gastvrij onthaald werden door dansende kinderen. Al met al lopen we vermoeid tegen een uur naar huis. De hitte slaat ongeloofelijk hard toe vandaag. We nemen een uurtje pauze en dan staat Suzan met Sem voor de deur. Zij komen even bijkletsen. Even later staat Boung voor de deur, we wilden nog wat info ophalen van enkele gezinnen van de leefomstandigheden waarin zij wonen. Hier hadden enkele sponsors om gevraagd. Dit schuiven we maar door naar morgen want we willen ook nog op pad voor een taart of iets dergelijks omdat Adrie vandaag jarig is en we uitgenodigd zijn om tussen zeven en acht een hapje te gaan eten bij Cap Poer.
Bij Taman vinden we cake en aangezien zij in de buurt van Cap Poer hun toko hebben lijkt het ons leuk om vanuit Cak Poer, na het eten, even zogenaamd naar de wc te gaan en de cake op te halen. Tuurlijk horen daar kaarsjes op en die vinden we weer tussen het zeeppoeder en de deodorant bij de supermarkt. Thuis aangekomen zit Izzy met vrouw op de beruga met Adi en Mariam te praten en natuurlijk komen we daar ook niet langs. Even een snelle douche en dan is het tijd voor naar Cap Poer te crossen. Tussendoor ook nog een afspraak geregeld met Eful, want Paula en Roel, het stelletje uit Roermond wilde een tourtje maken. En eindelijk kunnen we plaatsnemen op de plastic stoeltjes van Cap Poer en kunnen we van de maaltijd genieten. Daarna even de cake ophalen en als ik terugkom staat Marijke al terzijde om de cake van kaarsjes te voorzien. Omstanders beginnen al te zingen van “Happy Birthday “ en kunnen we naar het tafeltje lopen waar de anderen zitten. Onder het genot van een kopje tubruk laten we de droge cake in onze maag belanden. De dames hebben eigenlijk wel zin in een pinocolada dus op weg naar “Happy Cafe “. We vinden nog een leeg tafeltje en kijken de ogen uit want praten is tijdens het optreden van de band onmogelijk. Het word pas prachtig als iemand uit het publiek een gitaar pakt en samen met de band enkele bluesnummers speelt waar hij kunstig een mondharmonica uit zijn zak tovert en een solo weggeeft. Als dit geen “bejaarde “ muzikant is dan weet ik het niet. De beurt is daarna aan een zangeresje dat meer bekijks heeft om haar strak zittend jurkje als aan haar zangkwaliteiten. We drinken ons drankje op en laten de harde muziek achter ons en besluiten de avond. Thuis aangekomen chat Marijke nog even met haar vriendin in Nederland die ons ontzettend mist en schrijven we snel het verhaal van deze dag om deze week te kunnen publiceren. Het was me een weekje wel

 

Vrijdag 11 maart 2011

Zaterdag 5 maart 2011
(Joep) Vanmorgen na het ontbijt op het motortje naar Ampenan om te kijken of we daar ergens een plastic ladenrekje of iets dergelijks kunnen vinden. In Mataram hadden we al overal gezocht maar we vonden niet het juiste exemplaar. We lopen wat rond op en in de oude markt en vinden bij een winkeltje een plastic bak met deksel wat er mee door kan gaan en even later zitten we al weer op weg naar huis. Het rijden gaat me steeds beter af al is het uitkijken geblazen voor het drukke verkeer. Als je een Cidomo ( paard met wagentje ) passeert moet je niet alleen uitkijken dat het paard een onverhoedse beweging maakt maar ook moet je op de menner letten. Hij wil nog wel eens zijn zweepje laten neerkomen op de rug van het paardje en als hij net uithaalt terwijl jij hem passeert ben jij de ongelukkige die geraakt word. Aangezien Marijke de bak in de hand heeft en we dus ook een stuk breder zijn moet je verder uithalen om iemand te passeren. We stoppen onderweg even bij Isac en Ayu om ze te vertellen dat we morgenvroeg weer van de partij zijn voor hun kleine schooltje. Heelhuids komen we daarna weer thuis aan waar Adi ons al op staat te wachten omdat hij meent dat zijn TV stuk is. Als we de TV op onze antenne zetten doet hij het en is dat voor Adi een grote geruststelling. Samen lopen we zover het kan de verbindingen na maar we komen niet verder als de dakrand. Op een bamboestaak van een meter of 7 heeft hij zijn antenne geplaatst en daar zit waarschijnlijk het probleem. Aangezien Maan de timmerman eerstdaags komt om enkele planken te vernieuwen wil hij daar op wachten. Dit ook omdat we allebei hoogtevrees hebben. Dan besluit ik omdat we op de beruga wel een lamp hebben maar geen stopcontact, een fittingstopcontact te plaatsen. In Nederland zijn deze dingen allang verboden maar hier ligt het volop in de winkel.voor een paar cent. Terwijl spaarlampen hier al jaren een normale zaak zijn. Als ik met dat ding terug kom wil Adi hem wel monteren. Hij draait eerst de fitting erin en daarin de lamp maar dan doet de lamp het niet. Waarschijnlijk binnenin de fitting stuk, dus ik terug met de fitting. Als ik hem ter plaatse in het winkeltje test doet hij het gewoon. Dus weer (door de regen ) terug waar ik het heft (fitting) zelf in de handen neem. Dan blijkt hij het wel te doen. Als ik de boel weer demonteer en Adi het laat doen werkt het weer niet maar als ik dan de fitting er verder indraai werkt het wel. Hij bleek bang te zijn om hem er helemaal in te draaien ondanks dat we de stroom eraf hadden gehaald. Het is me wat met zo’n kerel. Vandaag is er weer een cruise schip binnengelopen en Senggigi zit vol met de inhoud van 15 touringcars die vanaf de haven Lembar hier naar toe zijn gekomen. Maar dat trekt ook weer veel verkopers aan en is de handel maar klein. Trouwens gisteren zaten er buiten bij Adi 3 man op de beruga. Adi zorgt voor een stuk land van een Australiër en die wil het wel verkopen. Adi is de zaakwaarnemer van de Aussie. Nu wil het geval dat een iemand op zoek is naar een stuk land en zijn oog heeft laten vallen op dat stuk. Hij vraagt aan iemand anders of die weet wie de zaakwaarnemer is, maar die moest het ook aan iemand vragen. Zodoende was men na 2  personen gevraagd te hebben, bij Adi uitgekomen. Dat wil zeggen de zaakwaarnemer van de koper en de twee gevraagden. Als nu de verkoop doorgaat verdient de zaakwaarnemer van de koper minstens 10 % en hij moet dit delen met de 2 personen die gevraagd zijn, van wie het land is. Dit is algemeen gebruik hier en hier doet men niets voor niets. Als iemand op straat vraagt voor een restaurantje of hotel en je maakt daar gebruik van zal diegene later de provisie op gaan halen bij het restaurant of hotel. Dat is de manier om hier “Bisnis “ te doen. Zelfs bij het huren van een brommer, krijgt de tussenpersoon zijn deel. Iedereen werkt hieraan mee. Nieuwe restarants en hotels geven in het begin zelfs extra provisie. Zo weten ze dat de lokale mensen gaan proberen klanten naar hun toe te lokken. We wisten dat het zo werkte, maar niet dat velen hier zo een inkomen bij elkaar sprokkelen. Door de grimis rijden we naar een restaurantje eten wat en gaan weer terug naar huis. Het is best wel druk maar dat komt omdat veel moslim Balinesen nu op Lombok zijn vanwege het Nyepi feest. Ook verschillende toeristen zijn nu naar Lombok “gevlucht”. Aangezien heel Bali nu in diepe rust gedompeld is. We hoorden zelfs in het restaurantje van een moslimjongen, dat hij verplicht was binnen te blijven toen hij ooit  op die dag in Bali was. Er wordt streng op straat gecontroleerd, dat niemand het waagt om buiten te komen. Dus vrijblijvend is dit niet voor “niet” Hindu. Weer wat bijgeleerd.

Zondag 6 maart 2011

(Marijke) Half zeven uit de veren, een snel ontbijtje en dan op weg naar Isac en Ayu. We zijn zelfs te vroeg. Ze zijn nog niet klaar en wij lachen ze natuurlijk uit. Isac zei gisteren nog zo mooi in het Nederlands: “8 uur, niet meer en niet minder”. Maar twintig minuten later rijden we richting schooltje. Isac wil weer binnendoor gaan, maar beseft op tijd dat de weg door een Hindu dorp loopt. Nyepi schijnt nog door te leven en dus draaien we om. We rijden via een andere weg. Isac heeft zijn mooie grote motor bij zich, maar die komt niet weg over de smalle paadjes. Dus bij het huis van zijn moeder stelt hij voor om de motors achter te laten en verder te lopen. Tuurlik, doen we even…………….maar het blijkt dus een heel eind en ik ben bekaf af als we eindelijk bij de school aankomen. Er staat al een behoorlijk grote groep kinderen te wachten, maar ibu guru (de lerares) moet echt effe bijkomen van de wandeling. Isac verdeelt de kinderen in 3 groepen. De kleinste gaan met Ayu mee naar een tweetal beruga’s buiten. Isac neemt de oudste groep voor zijn rekening en ik krijg de 3de t/m 6de klas onder mijn hoede. Sommige snoetjes ken ik nog van 2 weken terug, maar de meeste zijn nieuw. Enthousiast zijn ze zondermeer, maar wat is het lastig les geven als je hun taal niet helemaal beheerst. Ik heb wel een ontzettend handzaam boekje van Ayu gekregen en dat helpt. Maar aan grammatica doen ze hier eigenlijk niks. Het is voorlopig alleen woordjes leren, zoals de dagen van de week, tellen in het Engels, de maanden enz. enz. De groep van Isac zegt behoorlijk hard hun lesjes op, dus wij proberen er bovenuit te komen, tot grote hilariteit van de kinderen. Toch lukt het om de kinderen wat bij te brengen. In mijn hart hoop ik dat we in de kampung toch ook een lokatie krijgen om de kinderen les te geven. Ik durf het nu wel aan om zelf les te geven en anders zijn er genoeg studenten aan de universiteit die dit maar van me over moeten nemen, als ik terug ga naar Nederland. Hoewel het gebouwtje prachtig is, zie ik nu ook enkele nadelen. Het wordt dus ook gebruikt als moskee op vrijdag. Het gevolg, Ayu mocht vandaag het gebouw niet binnen omdat ze menstrueerde. Daarom zat ze met de kinderen op de beruga’s. De Hindu kinderen kunnen hier geen les krijgen, want het is een moslim gebouw. Door hier ook vaker te komen, zie je weer andere dingen en andere details. De lessen zitten erop en wij praten nog heel even na. Isac stelt voor om ons motortje op te halen, zodat ik niet de hele weg terug hoef te lopen, maar dat is mijn eer te na natuurlijk. Het is inmiddels wel bloedheet geworden, dus we zijn dankbaar voor ieder stukje schaduw onderweg terug. Net als Ayu zegt, dat het nog maar een minuut of tien lopen is, begeeft mijn slipper het. Och, met gekrulde tenen de slipper vasthoudend, lukt me ook nog dat laatste stuk. Volgende probleem, ze willen bij de moeder van Isac nog even wat drinken, maar dan vraag ik of ik eerst even naar het toilet mag. Isac kijkt me heel zorgelijk aan en zegt, deze toilet is superklein en dat gaat je nooit lukken. Aangezien ik mijn eigen geschravel ken bij de hurkzit, ga ik niet eens in discussie, maar keer samen met Joep op ons motortje huiswaarts. We zijn bekaf moe maar ook heel voldaan. Thuis lekker even onderuit natuurlijk. Dat hebben we vandaag echt verdiend. Tegen vier uur gaan we weer eens lekker richting Pos Ronda. Bij Bumi Adytia treffen we een Fransman die goed Engels spreekt. Hij spreekt ons aan, want het schijnt dat we “wereldberoemd” zijn in de kampung. Of wij die mensen zijn die achter in de kampung wonen. Juist ja. Hij vertelt dat hij getrouwd is met een Javaanse. Die is nu bij haar familie op bezoek in Java. Hij was er ook een weekje, maar het dorpje is zo primitief dat men er alleen maar Javaans spreekt en dus geen bahasa Indonesia. Hij kan daar met niemand praten. Ook vertelt hij dat sommige plekken in Java toch niet zo prettig zijn voor toeristen. Ze zijn daar toch fanatieker moslim. Maar als hij zegt dat hij van Frankrijk komt, valt het wel mee. Jammer, zo kunnen wij ons Java niet herinneren. In 1996 was het eiland geweldig en de mensen vriendelijk en hebben we nooit iets gemerkt van fanatieke moslims. Maar ja, sinds dien is er wel heel veel gebeurd op de wereld. Hij vertelt ook dat Madé hem Bumi Adytia aangeboden heeft, om tien jaar te pachten. Ook hij heeft, net als vele anderen, zijn bedenkingen bij Madé. Wij laten hem dit zelf maar uitzoeken en lopen verder richting Pos Ronda. Dan lopen we de Franse dame, van een paar weken geleden, met haar zoon weer tegen het lijf. Uit hun zeer kromme Engels begrijpen we dat de zoon eigenlijk onderzoek wil doen naar geneeskrachtige kruiden hier in Indonesië. Er zijn er duizenden en ook nog super veel genezers, maar ze spreken niet eens Engels, hoe willen ze dan contact krijgen met wie dan ook. Ze vertrekken morgen naar Flores. We wensen ze goede reis en veel succes. Ik besef dat ze door hun taalgebrek een schat van informatie gaan missen. Hadden ze zich maar wat beter voorbereid. We zijn bijna bij de hoofdweg als we bij het bruggetje drie figuren zien, waarvan er twee ons wel heel bekend voorkomen. Edgar, Pui en Punpun uit Bangkok!!!!!!!!!!!!!!!!!
We hebben hun hele verrassing naar de knoppen geholpen. Ze hadden kleine Punpun naar onze deur willen sturen met de vraag: “You have coffee?” De laatste weken werden we namelijk een beetje tureluurs van de smsjes van Edgar, meestal met: “Hedde koffie?” Maar toch is de verrassing weer geslaagd. We lopen terug met ze naar ons huisje, waar Edgar dan eindelijk zijn lang verwachte koffie krijgt. De mensen in het dorp snappen niks van Pui en Punpun. Ze zien er Indonesisch uit maar komen van Thailand en spreken de taal niet. Ze hebben hier dan ook nog nooit Thaise mensen gezien. In Bali komen wel Thai, maar ik denk dat Pui en Punpun hier op Lombok de eerste zijn. Ook op het vliegveld werd Pui al volop in het Indonesisch toegesproken. “Ik ben maar wat rond gaan kijken, toen ze me aanspraken, want ik snap er niets van” zegt Pui. Ook voor Punpun, die voor de eerste keer buiten Thailand is, is het verwarrend. De mensen hier zien eruit als Thai, maar spreken de taal niet. Voor ons is het in ieder geval hartstikke leuk om nu eindelijk Punpun te leren kennen. We kenden haar alleen van foto’s. Na dat ze wat vertrouwder is geworden met ons, horen we haar ook wat Engels praten. Als ze iets wil hebben van Edgar, spreekt ze best wel goed Engels. Leuk om te horen. Na een tijdje lopen we samen naar Angel. Nou ik doe vandaag wel conditie op, weer niet met ons motortje. Maar al kletsend met Pui is de weg best wel kort. Ze verbaast zich over de armoede hier in Lombok. Dat zie je in Thailand alleen in de hele kleine achter af gelegen dorpjes nog. Edgar vraagt of Eful een leuke dagtrip voor ze kan organiseren, want dit is natuurlijk de kans voor Pui en Punpun om iets van het eiland te zien en Indonesië een beetje te leren kennen. Het programma moet dan wel cultureel zijn. Watervallen en natuur zijn in Thailand zelfs nog mooier dan hier. Bij Angel belt Edgar met onze telefoon naar Adi. Hij vraagt of Adi weet waar we zijn. Adi snapt er niks van, want hij ziet ons nummer. Hij is op dat moment bij de supermarkt en Edgar nodigt hem uit om naar Angel te komen. Daar ziet hij ons samen zitten en begint te lachen. Hij vond het al zo’n super raar verhaal, met onze telefoon bellen en dan niet weten waar we zijn. Adi drinkt nog even wat met ons en gaat dan terug naar zijn bisnis. Wij maken het ook niet laat, want Punpun is vannacht al op moeten staan voor de reis hier naartoe. Vliegen is ze wel gewend, maar dat waren altijd korte binnenlandse vluchten. Deze reis en het andere land, maken toch wel veel indruk. Ze is bekaf. Bij het weggetje naar Senggigi Beach hotel nemen we afscheid. Ja, dat hotel is momenteel goedkoper dan Graha. Wisten wij veel. Morgen mag Punpun zwemmen, maar morgenavond zullen we elkaar weer ontmoeten. Pui wil graag traditioneel Indonesisch eten. Dus nemen we haar morgen mee naar Bale Taju voor de echte Lombokse kost. Wij wandelen naar huis. Weer een dag die compleet anders was dan verwacht. Maar eigenlijk verwachten we ook geen normale dagen meer. Het is iedere keer wel wat. Maar wel leuk. Thuis krijgen we nog een smsje “bedankt vur de koffie”. Wat moet je met zo’n kerel ha-ha.

Maandag 7 maart 2011  
 
(Marijke) Vannacht valt er weer een fikse bui. Maar ’s nachts is natuurlijk geen probleem. Eful komt even aan. Hij gaat zometeen de tickets voor Edgar regelen. We praten even bij. Adi komt ons daarna vertellen dat nu Mariam geveld op de bank ligt. Ik ga even kijken en ja hoor, snotteren, proesten, niezen. Adi heeft haar goed aangestoken. Ik vraag of ik iets voor haar kan doen, maar dan ken je Mariam niet. Ze heeft vanmorgen al gezorgd voor het kopje koffie van
Adi en keurig de afwas klaar. Die laat zich door niks of niemand eronder krijgen. Koorts heeft ze niet. Ik doe onze afwas en buig me over de was. Het is nog steeds bewolkt, dus gaan zwemmen heeft nu toch nog geen zin. Tegen de tijd dat de zon doorkomt, is onze zin om te gaan zwemmen weg. Thuis is genoeg te doen. Joep veegt buiten alles aan, aangezien dat echt te veel was voor Mariam. Rond de middag gaan we richting ATM en even wat drinken bij Coco Loco. Heerlijk zo in de schaduw aan de zee. De wind zorgt voor wat verkoeling. Ik krijg een telefoontje van Edgar, met de vraag waar die souvernierwinkel is met vaste prijzen. Wij gaan ook even later die kant op. Pui is op zoek naar een souveniertje voor haar zus. Maar ik besef plotseling dat alle die traditionele dingen van Lombok, ook in Bangkok verkrijgbaar zijn. Ja, daar importeren ze alles of ze maken het na. Ze kijken nog rustig even rond en wij gaan richting supermarkt voor onze belanja (inkopen). Daar zien we kleine plastic lombokjes hangen, die we nergens kunnen vinden. Dat vinden wij nl. een leuk souvenier van Lombok. Navraag bij de eigenaresse leert ons dat zij die verkopen. Natuurlijk, wat verkopen ze niet. Ze heeft ze onder de toonbank liggen, als zijnde een of andere bijzondere schat. We nemen er twee mee, super kitcherig maar wij vinden ze super leuk. Terug naar huis, waar ook Adi op komt dagen. Hij heeft Mariam naar de naaicursus gebracht. Die meid is niet klein te krijgen. Ondanks haar zieke kop toch naar de cursus. Knap hoor. Adi krijgt een bakkie koffie en we praten even over van alles en nog wat. Hij gaat dan Mariam ophalen en wij gaan heel even plat. Ik wil net gaan liggen als er aan geklopt wordt. Het is de Fransman die we gisteren bij Bumi Adytia even hebben gesproken. Hij wil niet storen, maar komt alleen even afscheid nemen, aangezien hij morgen weer vertrekt. Erg vriendelijk en misschien tot een volgende keer. Na een uurtje rust, zijn we weer present. We hebben om zeven uur vanavond afgesproken bij het Senggigi Beach hotel, waar Edgar, Pui en Punpun nu verblijven. In het donker rijden we het terrein op. We kennen dit hotel alleen van de kleine kliniek, waar ik deze keer gelukkig nog niet ben geweest. Afkloppen!! We zetten ons motortje weg en gaan op zoek naar de receptie. Ze zijn aan het verbouwen en na enig zoekwerk, vinden we de receptie in een restaurant. Dan op zoek naar kamer 234. Wat is dit terrein groot! We lopen en lopen en ik maar denken, vanavond lekker met het motortje. Eindelijk vinden we de kamer en mogen even kijken. Mooie kamer en op dit moment via internet geboekt, goedkoper dan Graha. Maar het terrein is echt immens groot. Samen met de ons Thais bezoek, lopen we naar Bale Taju, waar ze echte Lombok gerechten serveren. Voor Pui wordt het Ikan Pepes (gestoomde vis, met een pittig sausje). Ja, hier zit voor haar meer smaak aan. Jammer genoeg heeft Edgar pech, de saté ayam en gado gado hebben een fout pinda sausje en lijken nog niet eens op de heerlijke maaltijd die hij gisteren had. Punpun geniet van haar spaghettie. Pui is ontzettend geïnteresseerd in het leven hier en ook in het Projekt. We praten honderd uit. Edgar zegt dat het misschien leuk is om morgen ook even bij een school te gaan kijken. De moeder van Pui  is lerares in Thailand en Pui wil de scholen graag vergelijken. Een super groot verschil is al dat de kinderen in Thailand op school altijd een lunch krijgen, betaalt door de regering. Ook voor Punpun is het leerzaam om te zien hoe de kinderen hier moeten studeren. Goed idee dus. We moeten toch nog even naar de school in Senggigi. Als we dat morgen meeplannen, hebben we 2 vliegen in een klap.  Terwijl we zitten te eten begint het te stortregenen. Och we zitten toch (redelijk) droog. Pas als we weggaan merk ik dat mijn sjaal die over de stoel hing, behoorlijk nat geworden is. Laat maken we het niet, want Punpun is best wel moe na een heerlijke dag zwemmen. Dat is een echte waterrat. We lopen door een motregen terug naar het hotel en dan lopen Joep en ik in de inmiddels weer stromende regen op zoek naar de uitgang. Tegen de tijd dat we bij ons motortje zijn, zijn we allebei zeiknat. Joep pakt de jas hujan onder het zadel uit en ik kruip onder mijn toch al natte sjaal. Het is gelukkig niet ver naar huis en daar wordt gewoon alles te drogen gehangen. De regen is hier warm, dus nat worden is maar half zo erg.

Dinsdag 8 maart 2011

(Marijke) Kwart voor negen staan we bij Cuk voor de deur. Cuk is vandaag de chauffeur en Eful de gids. We zijn net na negen uur bij Senggigi Beach Hotel, waar Edgar en zijn dames al klaar staat met koffer en tassen. Ze gaan aansluitend van de tour met het vliegtuig naar Bali. Edgar zei al lachend: “De eerste keer 17 uur, de tweede keer 2 dagen en nu 3 dagen. Ik bouw langzaam op.” We gaan dus eerst naar de school in Senggigi, waar we de klas van lerares Atun bezoeken. Zij wil weer naar de universiteit en Theo en Sjan gaan haar helpen. Alleen moet ze het contract nog tekenen. Onze “strenge” regel. We hadden haar dit al toegezegd voordat we ontdekten dat onze regels voor de universiteit aangepast moeten worden. Beloofd is beloofd, dus zij wordt de laatste die naar een willekeurige universiteit kan. Ik vertel haar dat ze echt de komende week het contract moet komen tekenen, anders kunnen we niet starten. Vele snoetjes in de klas komen ons heel bekend voor en de tweeling Rahman en Rahim komen zelfs even voor op de foto. Pui en Punpun kijken hun ogen uit en Edgar maar foto’s maken. Daarna komt de tekenleraar aanlopen. Hem hebben we vorig jaar geholpen met tekenspullen, gesponsord door een schoolproject van De Keg uit Venray. Hij biedt zijn excuses aan dat hij niet meer gebeld had voor nieuwe spullen, maar hij was het telefoonnummer van Eful kwijt en durfde niet goed in de kampung rond te vragen, waar deze woonde. Ik geeft hem het nummer opnieuw en adviseer hem om maar een keertje contact op te nemen voor wat nieuwe spullen. Wij gaan weer verder, richting Bangsal en Pusukpas. Edgar had deze route zo vaak in onze verslagen gelezen, dat hij die wel eens met eigen ogen wilde zien. We maken een stop bij Malimbu om even van het uitzicht te genieten en rijden dan verder richting Pusukpas. Punpun wil aapjes zien. Alsof ze het weten. Er zitten er meer dan genoeg naast de weg. Maar bij de beruga waar we even stoppen voor een drankje en wat pinda’s voor de apen is buiten ons geen aap te zien en worden de pinda’s alleen verorberd door de hele grote apen, he Edgar. Dan maar weer verder. Even later is het op een kleine parkeerplaats een drukte van belang. Een auto, wat brommers, een paar toeristen en heel veel apen. Nou hier moeten we dan natuurlijk even stoppen. Punpun, die in het begin iedere keer verlegen lijkt, staat al snel tussen de apen en deelt links en rechts pinda’s uit. Haar ogen stralen. Leuk om zo’n tocht nu met een kind te maken. Je ziet het dan toch met andere ogen. Nadat alle pinda’s op zijn en genoeg foto’s gemaakt zijn, gaan de tocht verder via Mataram naar de pottenbakkerij. Pui en ik lopen meteen door naar achteren, maar Punpun, die in slaap gevallen was, wil de auto niet uit. De dames achterin die zitten te boetseren, lachen als ze me herkennen. Ja, ja, wereldberoemd in Lombok. Pui ziet een pinguin. Die gaat ze namaken. Edgar ziet dit en loopt naar de auto. Daar komt Punpun aan. Helemaal enthousiast. Ze is namelijk helemaal weg van de film “Happy feet”. Ze kent niet eens het woord pinguin, maar noemt het beestje dan ook “happy feet”. Ook zij gaat aan de slag. Leuk om moeder en dochter zo samen bezig te zien. Onder de goede begeleiding van de mevrouw van de pottenbakkerij ontstaan zo een moeder en baby pinguin. De namen worden er op gezet en de ongebakken beestjes gaat mee naar de auto. Pui winkelt nog even en dan gaat de reis verder. Inmiddels knorren de magen en Eful vraag Cuk te stoppen bij een klein restaurantje: Restu Ibu. Zittend op een grote beruga met uitzicht over de rijstvelden en een heerlijk windje erbij, krijgen we een prima maaltijd voorgeschoteld. Zelfs de rekening is een kadootje. Eten en drinken voor 7 personen 157.000 ruphia. (ongeveer € 12,-) Dus dames en heren, bij deze warm aanbevolen. Vraag maar aan Eful waar het is. Wij gaan weer verder naar de weverij. De leuke oude dame met de rode “betel”mond zit er nog steeds met naast haar het weduwe vrouwtje (weet je nog Han). Edgar en de dames gaan een rondleiding door het dorp doen, maar ik wil eigenlijk graag met de dametjes kletsen en het wordt dan ook super gezellig. Er wordt weer ijverig Sasakles gegeven en als ik aangeef dat ik het niet begrijp, gaan ze schreeuwen. Geweldig gewoon. Eful vraagt me weer om het lachje van de lampir (heks) na te doen en de jongere meisjes die zitten te weven, gieren het uit. Inmiddels zijn de anderen ook weer terug en nu moet er weer even geshopt worden. Nou met Edgar erbij wordt er echt niet teveel betaald. De arme verkoper wordt eens flink de oren gewassen en Edgar betaalt precies wat hij betalen wil. Het schijnt nogal een leuk verhaal geweest te zijn, alleen zaten wij buiten en hebben we het niet helemaal meegekregen. Maar de verkoper was nog een jongen in de leer en die heeft vandaag dus duidelijk een lesje gehad, maar dan van Edgar. De tijd begint te lopen, dus Pui moet kiezen, het traditiontele dorpje of een tempel. Aangezien Pui heel graag andere tempels wil zien, kiest ze voor de tempel. Het wordt de grootste Hindutempel van Lombok. Helaas is in zo’n tempel weinig te zien. Ja, de drie torens met de negen of elf daken, altijd een oneven aantal, voorstellende Brahma, Vishnu en Shiva, maar verder zal deze tempel zeker pover afsteken, tegen de zo kleurrijke Bhoedistische tempels van Thailand.. We moeten het kort houden. We gaan verder richting vliegveld. Onderweg draait Pui zich om en drukt mij een zwarte plastic tas in de handen. “A present from Edgar, Punpun and me.” Het moet niet gekker worden, eerst Han en nu zij. Ik verwacht eigenlijk weer iets van de pottenbakkerij, waar ook zo’n geweldig leuke spulletjes staan, maar moet wel even slikken. Bij Bayan, de Chinese souvernierswinkel stond een beeldje van Kuan Yin. De godin van vergeving en speciaal voor vrouwen. Ik heb een zwak voor vrouwelijke goden, zoals o.a. ook Tara. Dit beeldje had ik in mijn geheugen gegrifd. Het zou een speciaal souveniertje worden voor onszelf. Ik had ze gisteren dat beeldje aangewezen, omdat in Huan Hin in Thailand hetzelfde beeld staan, maar dan zo’n 20 meter hoog. Ik durf voorlopig niks meer te zeggen tegen onze gasten, maar eerlijk is eerlijk het is geweldig mooi en we zijn er heel blij mee. In de auto vraag ik Punpun of ze het leuk vind als we over een paar weekjes op bezoek komen. Ze zegt heel mooi in het Engels: “Pui say you’re welcome”. En Punpun dan, vraag ik. Nou gelukkig zijn we bij haar ook welcome. Nu ga ik door en vraag of we bij Edgar ook welcome zijn. Punpun kent hem goed en zegt heel lief: “I don’t know”. Een slimme tante, waar we echt van genoten hebben. Dan het afscheid. Nee Edgar, geen tranen, ben maar blij dat we het drie dagen met je uitgehouden hebben. Nee hoor, niet echt. Begin april gaan we ze opzoeken in Bangkok, dus dat is al snel. Zij vertrekken en wij gaan naar huis. Cuk is toch wel blij dat deze dag erop zit. Hij heeft vannacht de bemo moeten rijden. De vrouw van zijn jongere broer is bevallen van een zoontje en ze zijn naar Montong gegaan waar een kliniekje is. Het eerste zoontje heeft ze via een keizersnede gekregen, maar dit is helemaal goed gegaan gelukkig. Een prachtige jongen van 6 pond. Moeder en zoon maken het goed, maar Cuk was lichtelijk geradbraakt. Wij lopen even bij de buurtjes binnen, waar Marian nog steeds behoorlijk zit te hoesten. Maar ze zegt dat het al beter gaat. Adi vertelt ons dat er vanmiddag iemand aan de deur had gestaan. die uit de verhalen te horen, waarschijnlijk een buurman is in Nederland van Nick en Elise en die vandaag of morgen even terug zou komen aangezien hij vrijdag weer doorreist. Dan lekker douchen en we moeten toch wel lachen als we nog een smsje krijgen van Edgar. “Ons verblijf in Lombok is met 50 minuten verlengd”. Vertraging dus. Nog een klein maaltje bij Angel, veel honger hebben we niet . Als we weer thuis zijn horen we in de avonduren het Arabisch gezang van de mannen uit de kampung die achter ons huisje bij het huis van Ibrahim de nieuwe baby verwelkomen met een gebed. Vroeg zoeken we onze slaapplaats op want zo’n dagje gaat je niet in de koude kleren (?) zitten. Klaar voor het volgende bezoek!! Vrijdag arriveert de familie Gasperz met de hele club en zaterdag zal Ronald (ook een sponsor) voet op Lombokbodem zetten.

Woensdag 8 maart 2011

(Marijke) Het is weer woensdag, dus…. Inderdaad Iba met de gouden vingers is weer hier en laat ons tweetjes genieten. Perfecte timing na een dagje rond toeren, nu weer lekker een dagje relaxen. We doen dan ook heerlijk rustig aan. Na de middag nog een dutje en dan boodschappen doen. Tegen vier uur gaan we richting de beruga van Boung. Daar komen we eigenlijk te weinig de laatste tijd, maar hij heeft het ook best wel druk daar. De beruga zit bijna altijd vol met mensen. Ook Jay en zijn vrouw zitten meestal op de beruga. Die wonen bij Boung op een kamertje van 3 x 3 en leven dus veel meer buiten dan binnen. Dan heeft een jongen uit Italië, Marco de beruga ontdekt en zit daar vele uurtjes te kletsen met Jay en Boung. Maar nu is het even rustig. Sareah en de vrouw van Jay zitten er met kleine Ronnie (hun zoontje). Een buurvrouw zit er nog en er wordt rustig wat gekletst. Het is social time. Ik zie de laatste week ook een meisje van een jaar of vier hier rond rennen en vraag van wie dat kind eigenlijk is. Het is dus de oudste dochter van Jay en zijn vrouw en ze heeft gewoon zes maanden bij familie gewoond, zodat moeder de tijd had om een 2de kind te krijgen. Ronnie is namelijk 29 oktober geboren en dus 4 dagen jonger als ons kleinkind Robin. Ze wonen dus met 2 kinderen in dat kleine hokje. Het is heel normaal hier om je kind een hele poos bij de familie onder te brengen. Ik zou er niet aan moeten denken, maar voor hier is het gewoon praktisch en wordt het dus zo gedaan. Ronnie wordt even gewassen en ik kijk mijn ogen uit. Naast de beruga is een kraan met een stukje slang eraan. Ronnie wordt aan een arm en schouder vastgehouden en met de slang natgespoten. Gewoon koud water dus. Dan ingezeept met de hand en weer lekker afgespoeld met de slang en een bakje met water. Al die tijd geeft het kind geen kik. Moeder droogt hem lekker af met de handdoek en blaast dan zijn oortjes en ogen droog. Ik denk aan Robin en alle andere kinderen in Nederland, met eigen badje, water op de juiste temperatuur, speciale zeep, speciale shampo. Zo kan het dus ook. Het verschil is zo ontzettend groot. Hier draaien zelfs de allerkleinste gewoon met de dagelijkse zaken mee. Zijn bedje is een doek, die opgehangen is als hangmat. De baby uitzet hier bestaat dan ook uit gekregen kleertjes en een draagdoek. Voor de rest hebben ze niks nodig. Als Ronnie weer aangekleed is, komt er een buurmeisje en die neemt het oudste dochtertje en Ronnie even mee een stukje wandelen. Moeder heeft dan haar handen vrij om onder die zelfde kraan even de afwas te doen. De spullen blijven buiten onder het afdakje staan om te drogen. Waar ze die spullen in haar kamertje laat. Ik heb geen idee. Binnen kijken is niet netjes, maar hoe doen ze dat in zo’n super kleine ruimte leven. Vele mensen wonen zo gehuurd in de kampung. De kamertjes zijn allemaal zo klein en hebben alleen aan de achterkant nog een super kleine uitbouw, waar een mandibak en een hurktoilet is. Wij zouden ons niet voor kunnen stellen om zo te wonen, maar hier is het heel normaal. Nu moet ik er wel bij zeggen, dat de meeste huurders een huisje hebben in de plaats waar ze eigenlijk vanaf komen. Bijvoorbeeld de verkopers, waarvan de meeste uit Masbagik komen, hebben bijna allemaal nog een huisje in Masbagik, waar dan nog familie woont. Maar aangezien in die omgeving niets te verdienen valt, men kan daar alleen leven van de landbouw, komen de meeste richting Senggigi en proberen via het toerisme een baan te krijgen. Het leuke is ook, dat de meeste toeristen die ons huisje zien, het klein maar voldoende vinden, De meeste lokale mensen vinden ons huis erg groot. Zo worden we hier altijd gezien als de “rijke” mensen. Nou, in Nederland is dat ook een beetje anders ha-ha. Je leeft zo echt tussen twee werelden en kijkt tegen veel dingen anders aan. Ieder jaar leren we hier heel veel dingen bij en leren vooral,  horen zien zwijgen. Onze mening houden we voor ons. Zo zagen we bijvoorbeeld Ana met het gips proberen te lopen, terwijl er onder de voet gewoon inmiddels dus zacht gips zit. De dokter had gezegd dat ze moest blijven oefenen. Toekijken en zwijgen dus, terwijl en Nederland loopgips gegeven zou worden. Iets wat men hier schijnbaar niet kent. We leren het af om onze Nederlandse mening te geven over veel dingen. Dit is Indonesië en hier doen ze het op hun manier. Wij denken alles zoveel beter te weten, maar hier leven en functioneren de mensen ook met al hun corruptie, andere bouwwijze, andere leefwijze enz. enz. Wat is beter, wat is slechter en wie bepaalt dat? Het wordt langzaamaan donker en wij gaan naar huis om even later met ons motortje naar Bumbus 2 te crossen voor onze avondmaaltijd. Vanuit Bumbu stuur ik een smsje naar Mariam “main kartu malam”. (kaarten vanavond). Ik weet niet of ze inmiddels fit genoeg is. Ze hoest nog veel. Maar het antwoord komt al snel “ayo main” (ja graag). Het zal wel de laatste keer worden dat we met z’n viertjes op de beruga zitten te kaarten. Het is weer ouderwets gezellig met een doldwaze Joep en Adi erbij. Joep wint, tot grote “ergernis “ van Adi. Tijdens het kaarten barst de regen los, maar we zitten gezellig droog en gaan gewoon door. Tegen de tijd dat we willen gaan slapen is het even droog en rustig gaan we richting ons huisje. Selamat tidur.


Donderdag 10 maart 2011
(Joep)  Vandaag gunnen we ons zoals zo vele dagen een dagje rust wetende dat we over een maand al weer thuis zijn in het koude Nederlandje. Ontbijten rustig, ruimen wat op en voor we het weten is het al tegen twaalven. Even later staat Suzan met haar zoontje Sem voor de deur en met haar kletsen we gezellig wat bij terwijl Sem aandachtig naar een comic filmpje op tv zit te kijken (erg he, hoe hou je een kind stil). We hebben het erover om vanmiddag naar Bangsal te rijden, lekker uitwaaien, maar Marie wil eerst weer een dutje doen. Als we dan later in de middag getooid met helm op ons motortje stappen om richting Bangsal te rijden, komen we niet ver want terwijl we ter hoogte zijn van de kleine restaurantjes begint het te regenen. Dan maar een jusje bij Angel waar we de steeds heviger wordende regen gadeslaan. Het heeft iets om zo’n moesson bui te zien. Zeker als je zelf lekker droog zit. We nemen er maar een kentang goreng bij. We kunnen toch nergens naar toe. De straat is inmiddels al in een rivier verandert en elke keer als de regen iets minder schijnt te worden breekt de volgende wolkbreuk open. Het is nu zaak om precies tussen de buien door naar huis te rijden en dat kan na precies twee uur. Op drie plaatsen staat de hele straat blank en rijden we tot aan de treeplank door het water. Auto’s hebben hier geen boodschap aan en gooien boeggolven naar de omstanders of het andere verkeer. Maar wat je hier niet ziet zijn dan opgestoken vingers of scheldende chauffeurs. Dit is werkelijk iets waar we thuis dan weer mee om moeten leren gaan, de agressie en de gehaastheid in het verkeer. Als we thuis zijn, komt de regen weer opzetten maar achter een dik boek kan niemand ons meer storen. Wel volgt er nog een sms-je van Nick en Elise die nu nog op Ambon zitten en dat ze morgenvroeg in Bali zijn waar ze proberen de eerstvolgende vlucht te krijgen naar hier. Adi nodigt ons uit voor het avondeten, maar de kentang goreng zit nog te duwen, dus maar niet. Maar hij vertelt ook dat Mariam maiskolven heeft gekookt en die zijn super lekker. Dus gaan we tegen acht uur toch maar even daarvan genieten. We hebben van Adi de film: “Eat, pray, love” te leen gekregen waarvan de hoofdrolspeelster tijdens ons vorig bezoek Bali heeft bezocht omdat daar opnamen zijn gemaakt. Dus bij zo’n avond met constant regen, bij uitstek de gelegenheid om eens een filmpje te pakken. Het is een leuke film, maar kan natuurlijk niet tippen aan het boek, waar Bali leuk wordt weer gegeven. Dit is info voor de liefhebbers uiteraard. Zo zie je maar weer dat ook een avondje regen kan eindigen in een leuke avond.

Vrijdag 11 maart 2011
(Marijke) Vandaag komen ze!!! We krijgen niks uit onze vingers en zitten maar te wachten op het bevrijdende smsje. Ze komen om 10.35 uur aan in Bali en zullen dan proberen de eerstvolgende vlucht naar Lombok te krijgen. We hebben dus nog steeds geen idee hoe laat ze aankomen totdat er een sms-je komt dat ze pas op de vlucht van 17.10 zitten. Dan gaan we maar onze tijd invullen, want wachten duurt veel te lang. Joep stelt voor om lekker via de kustweg naar Bangsal te crossen en weer terug. Zo gezegd, zo gedaan. Ook lekker met dat windje op de motor, want jongens wat is het weer heet. Er zit regen in de lucht, maar we krijgen maar een paar druppeltjes mee, dus dat valt weer mee. Wel zien we dat Bali onder een zwaar wolkendek zit. Tegen drie uur zijn we terug en dus lekker nog even tijd voor ons dutje. Om vier uur maakt Joep me wakker. Mus heeft gebeld. Hij is er met de bemo. Cuk zou eigenlijk rijden, maar er is een oude man in de kampung overleden en om vier uur is er een bijeenkomst in de moskee, met aansluitend de begrafenis. Adi wilde mee naar het vliegveld, maar hij moet eerst naar de moskee. “Gaan jullie maar, ik volg wel met de motor”. Op ons gemakkie gaan we richting vliegveld. We hebben nog tijd genoeg en gaan dus samen met Mus wat drinken. Wat gaat die klok toch langzaam als je wacht. Inmiddels is Adi ook gearriveerd. Hij vertelt hoe hij met zijn mobieltje in de handen heeft zitten bidden, dan kon hij tenminste de tijd in de gaten houden. Hoezo, hij zit op hete kolen. Maar dan wordt het toch eindelijk 10 over vijf en met slechts een paar minuten vertraging, landt Merpati in Mataram. Dan maar loeren of we ze zien en ja hoor. Zwaaien tot je arm bijna lam is en dan maar wachten. Elise komt al eerste naar buiten en jawel hoor, zij in tranen, ik in tranen. Maar we zijn ook zo ontzettend blij om elkaar weer te zien. Vooral ook omdat voor Nick en Elise Lombok ook een 2de thuis is geworden. Dan komen ook Mesach en Herma, de ouders van Nick, en Stance, de zus van Nick en Nick zelf naar buiten lopen. Dat is dus flink knoefelen. Wat heerlijk om die club hier te hebben. Ze zijn bekaf. Vannacht om drie uur opgestaan, op Ambon. Naar Bali gevlogen en daar de hele middag gewacht tot de vlucht van 16.40 uur naar Mataram. We proppen alles in de bemo. Ze vragen of het er wel allemaal in kan. Ooit een bemo gezien die vol was? We hebben plaats genoeg. Herma gaat voorin zitten en kan meteen haar Indonesisch spuien, want Mus spreekt bijna geen Engels. Adi crosst achter de bemo aan. Op naar Graha. Daar komt eerst het welkomsdrankje en wij mogen lekker weer meedrinken. Eful komt ook even hallo zeggen, uiteraard. De club wil heel even douchen en rusten en zullen dan naar de kampung komen. Stance vertrekt trouwens morgenvroeg weer naar Bali, om van daaruit naar huis te vliegen. Ze breekt daarmee het record van Edgar. Die was namelijk de eerste keer 17 uur hier. Stance maar 16 uur. Wij gaan ook naar huis even opfrissen. Mariam zit op hete kolen, ze wil Elise zien. Maar we weten ook dat ze eerst Cuk en Juni en daarna Boung en Sareah zullen begroeten. Ik ga met Mariam op de beruga zitten en vraag of ze zolang wil jokeren. Dan gaat de tijd wat sneller. Graag zelfs. Joep komt even later ook mee doen en zelfs Adi komt weer terug van de verkoop. We willen ze allemaal graag hier verwelkomen. En ja hoor om acht uur komt de hele club aangewandeld. Eerst even een rondleiding in onze kleine villa en dan op naar de beruga, die ze nog niet gezien hebbben. Dan koffie tubruk, want daarvoor is Stance uiteraard meegekomen. Het is wat met die koffie hier. Wat mensen daar niet allemaal voor over hebben ha-ha. Maar we drinken met z’n allen een bakkie koffie en dan gaan we richting centrum. We gaan naar Angel. Goed eten en een rustige plek om bij te kletsen. Het is super gezellig, maar ze zijn allemaal ook aardig moe. Het was voor hen ook een lange dag. Tegen twaalf uur wandelen we dan ook weer terug en nemen we bij Graha weer afscheid van Stance. Haar bezoek was kort, maar heel leuk. Doordat we vandaag zo met ons bezoek bezig waren, hebben we maar half mee gekregen dat hier vannacht om vier uur een aardbeving voelbaar was. Ja, inderdaad de aardbeving bij Japan was zelfs hier voelbaar. Joep en ik hebben er doorheen geslapen, zelfs toen Adi schreeuwde dat we op moesten staan. Ja, wij reageren goed op een aardbeving. Maar zonder flauwekul, we hebben zojuist de beelden bekeken van Japan en het is echt schrikbarend wat daar gebeurd. Er is een waarschuwing afgegeven voor Indonesië. De sunami zou vanavond tegen zes uur Indonesië bereiken. Maar er is nog geen enkele reactie te zien op TV, dus ik denk dat we hier geluk hebben. De natuur is een machtig wapen, daar kan niks tegenop. Maar niemand hoef zich ongerust te maken over ons. Hier gaat alles goed.
 

 

Vrijdag 4 maart 2011

Zaterdag 26 februari 2011
(Marijke) Tegen tien uur gaan we richting Graha, om met Han een stukje over het strand te lopen. Han heeft nog steeds last van dikke enkels, maar om hier naar een dokter te gaan, terwijl ze in Nederland al in behandeling is, lijkt ons niet zo slim. We lopen dan ook maar een klein stukje naar Lina. Maar nu ben ik degene die zich niet fit voelt. Regelmatig bezoek ik het toilet en ik blijf aan het gapen alsof ik bekaf ben. Ik vind het dan ook prima als we rond een uur teruglopen naar Graha. Het lijkt wel of ik totaal geen energie meer heb. Wij gaan terug naar huis en ik duik het bed in. Ik ben nu ook behoorlijk aan de race. Het heeft echt te maken met wat ik gegeten heb. Bepaalde dingen moet ik echt laten staan, zoals een frisse salade of springroll Eggplant. Ik begin te herkennen wanneer ik daarna zo’n aanval krijg. Dit is immers niet de eerste keer dat ik zo onderuit ga. Ik slaap en slaap en tegen zes uur besef ik dat ons etentje vanavond met de jongens, niet gaat lukken. We hadden enthousiast afgesproken om nog een keer lekker uit eten te gaan. Theo en Sjan hadden nog getracteerd hiervoor en we hebben immers goede vergaderingen gehad. Het etentje was steeds uitgesteld, omdat Cuk het druk had met zijn bouw, maar vanavond zouden we gaan, samen met Han. Ik zeg tegen Joep dat ze toch maar moeten gaan en even na zeven uur, komt Adi Joep ophalen. Mariam is tussendoor gauw naar Cuk zijn winkeltje gegaan en heeft Diapet voor me gehaald. Ik twijfel om dit in te nemen, maar ze legt me uit dat het enkel en alleen jamu (geneeskrachtige kruiden) zijn. Ik kijk het toch even na op internet. Lang leve dat systeem en inderdaad, een geneesmiddel puur samengesteld uit kruiden en wortels. In ieder geval brengt het mijn buik tot rust. Mariam wil bij me blijven zitten, je laat immers iemand in Indonesië nooit alleen. Maar ik moet er niet aan denken en kan haar gelukkig overtuigen dat ik alleen maar wil slapen en dat ze maar lekker naar huis moet gaan. Ik zeg haar dat ik weet dat ze vlak bij is voor het geval ik haar nodig heb. Met tegenzin laat ze me alleen. Inmiddels zijn Adi en Joep richting Boung, maar daar gaat het ook niet goed. Ana heeft erg veel last van haar been en Boung wil niet weg nu. Hij denkt er eindelijk over om met haar naar een ziekenhuis te gaan. Gelukkig! Even later komt Joep dus terug en zegt dat het etentje vanavond dus echt niet door gaat. Hij gaat richting Graha naar Han en samen gaan ze bij Angel eten. Ik lig op de bank en herinner me tussen het slapen door dat de stroom uitgevallen is, maar och als je slaapt merk je daar niet veel van. Ik zie Joep thuis komen en val weer in slaap. Hij gaat tussendoor nog bij Adi buiten wat kletsen. Ik wordt zo rond een uur in de nacht weer van de hitte wakker. Weer is de stroom uitgevallen, maar ik ben te slaperig om me er druk over te maken. Tegen  vier uur springt het licht weer aan. Nu kom ik eindelijk van de bank af om de lichten uit te maken en in bed weer verder te slapen. Schijnbaar is dat de beste remedie voor zo’n dag van aan de race zijn. Slappe thee en heel veel slapen.

Zondag 27 februari 2011
(Marijke) Om half zeven wakker, want eigenlijk staat het les geven gepland. Maar dat schooltje in de bergen ligt zover van de bewoonde wereld (lees fatsoenlijke toiletpot) dat ik me afmeld bij Ayu en Isac. Ik voel me al een stuk beter, maar de race is nog niet helemaal afgelopen. Toch ben ik staat om al weer wat thuis te knoemelen en een beetje de was te doen. Het gevolg is wel, tussendoor weer slapen. Ik wist niet dat ik zo’n slaapkop was. Maar het helpt wel. Na nog 3 maal overenthousiast de pot te hebben bezocht, keert de rust terug. Han smst dat ze vandaag ook veel slaapt en ze vraagt of we haar rond half vijf ophalen. Prima zo gezegd, zo gedaan. We drinken effe een bakkie koffie thuis en gaan daarna met haar een ronde maken door de kampung. Ook zij moet afscheid nemen.  Bij Boung en Sareah zitten twee hoopjes ellende op de beruga. Ana en Sareah. Ana huilt van de pijn, Sareah van de machteloosheid. Wat heeft dat kind nou gedaan. Door het rusten was de pijn iets minder geworden en wilde ze gaan staan. Pa en ma vinden alles goed wat ze doet en gingen dus akkoord. Wat er ook in de korte tijd geheeld was, nu is het zeker weer gebroken. Je zou ze toch!!!! Daarop zijn ze dus gaan twijfelen aan de “specialis” en ondanks de angst voor de kosten zijn ze eindelijk gistermorgen voor de eerste keer naar de rumah sakit (het ziekenhuis) gegaan, om te ontdekken dat de dokters daar weekend hebben. Dus maar weer huiswaarts, waar ze het kind voldouwen met medicijnen. Morgenvroeg vertrekken ze met Mus weer richting ziekenhuis. Hij zet eerst de kinderen af en rijdt dan meteen met ze door. Het zijn zulke lieve mensen, maar men verbiedt de kinderen hier niets. Ik hoop dat ze zoveel gips krijgt dat ze geen meter kan lopen. Ja, het klinkt gemeen, maar je wordt zo wanhopig als je ziet wat ze doen. Dit is een Indonesië onder de schil. Dit zie je als je langer hier bent, want voor de buitenwereld wordt dit verborgen gehouden. Je vuile was hang je niet buiten. Han kijkt met verbazing toe. Ze biedt spontaan aan om de verder kosten van behandeling voor Ana te betalen. De bijdrage van het project is niet voldoende. God zij dank, dit kind kan nu geholpen worden. Han leerde in de afgelopen twee weken, in een rotvaart een echt Indonesische leven kennen. Geen poespas, maar de soms rauwe werkelijkheid. Ja, dit was geen twee weken, hotelletjes met strand, maar hotelletje met strand en de echte kampung op de achtergrond. Ze is dan ook echt onder de indruk van het pure maar ook soms zo moeilijke leven hier. Toch dit is waarvoor we hier zijn en ook deze dingen willen we niet uit de weg gaan. Alleen bij een volgende geval, zijn er geen sponsors in de buurt en wat zijn dan de gevolgen. Daarom kunnen we met het project niet anders, dan iedereen een kans gegeven met een gedeeltelijke ondersteuning. Hoe moeilijk zo’n keuze vaak ook is, door de emotionele betrokkenheid. We gaan even door naar Juni en Cuk en natuurlijk moet Han nog even de kasboeken zien, de trots van Cuk .Han waarschuwt hem lachend: “Pas op, ik ben zakenvrouw, dus ik weet hoe de boekhouding eruit moet zien”. Je ziet Cuk daarna dan ook helemaal gloeien als hij weer complimenten krijgt voor zijn administratie. Die jongen is zo goed bezig. Hij biedt zelfs zijn excuses aan dat hij niet helemaal bij is, ivm met de werkzaamheden aan zijn huisje. Wat is hij toch een schat! We lopen terug naar huis en Han stelt voor om bunkus te halen en deze gezellig met Adi en Mariam, bij hen thuis op te peuzelen. Dan ben ik wel even veeleisend, want ik wil perse Cap Coy (Tjap Tjoy) met witte rijst. Niet gekruid en het eerste eten wat ik sinds twee dagen binnen krijg, dus pelan-pelan. Joep en Adi gaan op pad. Het duurt wel even, want het is zondag en Cak Poer is dus dicht. Maar schuin tegenover restaurant Taman, vinden ze een goed alternatief. Alleen duurt de bestelling nog al lang, maar och, om half negen zitten we dan toch te eten. Het smaakt me goed gelukkig. Ik vermoed dat het leed geleden is. De rest zit ook te smikkelen, alleen zwemt de kentang goreng (frietjes) van Joep in de olie. Dan zijn die van Mariam tien keer beter. Dat zegt Joep dan ook  tegen Mariam en zij maar glunderen. Erg laat maken we het niet vanavond en het is ook te laat om de kaarten nog te pakken. Han vraagt of  “Joep, de Ojek “ haar terug wil brengen. Ze wil alles rustig klaar hebben voor morgenvroeg. Als Joep terugkomt, praten we nog heel even maar dan houden we het ook voor gezien.

Maandag 28 februari 2011
(Marijke) Half zeven present en weer helemaal fit. Durf zelfs een bakkie koffie te drinken bij het ontbijt en het smaakt ook nog prima. Dan krijgen we regen en een lekkere wind. Ik moet wel lachen. Nu Han naar huis gaat, wordt het eindelijk ietsje koeler. Maar och, de bui is zo over. We tuffen richting Graha waar Han ook net haar ontbijt opheeft. We praten nog even, maar dan gaan we toch richting receptie en auto van Graha. Eful komt net op dat moment aanlopen. Perfecte timing. Ook hij neemt nog even afscheid van Han. Dan is het moment aangekomen dat we richting vliegveld gaan om Han in de vlieger te zetten naar Bali. Ik mag weer decadent in de auto van Graha meerijden en Joep crosst op ons motortje achter (o nee, hij heeft de smaak te pakken) voor ons uit. Hij wint het dan ook van de auto. Met dit verkeer hier, bijna logisch. Voor Nederland ondenkbaar. We drinken samen met Han nog wat, maar dit zijn die rot momenten, dus niet te lang rekken. Han wil nu ook weg. Nog een laatste knoefel, nog een laatste zwaai en dan is ook zij verdwenen. Wij stappen op ons motortje en rijden super rustig terug. Niet omdat ik zo bang ben, maar omdat we onderweg links en recht kijken voor een plastic kastje voor de badkamer. Het gaat niet lukken, of te lelijk, of te breed, of niet diep genoeg. Ja, Marijke heeft weer de nodige noten op haar zang. Door naar Senggigi Jaya voor de boodschappen…. life must go on. Als we thuis komen is er bij Boung nog niks te zien. Ik ga straks toch of kijken hoe de stand van zaken is. Misschien hebben ze haar wel even in het ziekenhuis gehouden. Ik ben benieuwd. Naar huis en nu aan de slag. Opruimen, afwassen, maar alles pelan-pelan. Het blijft Indonesië toch! Als ik een tijdje bij Mariam heb gestaan en weer binnen kom, zie ik dat Han gebeld heeft. Even terugbellen. “En, zit je al aan de andere kant van het water?” Ze wilde persé op tijd vertrekken, zodat ze heel rustig aan kon doen richting International Airport. Ik versta het maar half en denk dat ik het niet goed  hoor, als ze zegt, dat ze in een hotel zit. Wat blijkt: Han vertekt morgen pas naar Nederland!! Ze heeft zich een dag vergist. Ja, ik heb het ook niet meer nagekeken, Han had zelf de reispapieren toch. Ze heeft een goed hotel gevonden in Bali en vertekt morgenavond, waarschijnlijk, goed uitgerust naar huis. Alleen moet ze de kinderen nog laten weten, dat die dus woensdagmorgen op Schiphol moeten staan in plaats van morgenvroeg. Ongelooflijk, maar waar! Even later belt Isac, hij wil weten hoe het met me gaat, aangezien ik me gistermorgen ziek gemeld had voor het schooltje. Lief dat hij even belt. We gaan boeken ruilen, maar eerst willen we even kijken hoe het met kleine Ana is. Jay en zijn vrouw zitten op de beruga, maar ze zeggen dat Ana binnen is. Daar zit een stralende Ana met Boung erbij. Haar been prachtig van voet tot knie in de gips. Boung komt meteen heel trots met een grote bruine envelop aandragen, met daarin de röntgenfoto van Ana’s been. Het is gelukkig niet gebroken, maar er zit een flinke scheur in het bot, precies halverwege. De eerste rekeningen heeft hij ook al. Het project zal de eerste kosten dekken en daarna zal Han het overnemen. Wat lijkt me dat een ongelooflijk moeilijke keuze als je kind pijn heeft en je geen geld hebt voor het ziekenhuis. Toch heb ik hier ook al situaties gezien, waarbij iemand na een ongeluk naar het ziekenhuis moest. Het hele dorp probeert dan een bijdrage te geven om zo de familie te helpen. Die moeten zich vaak diep in de schulden steken om alles te kunnen betalen. Dat toch maar: lang zal ze leve… ons eigen verzekeringsysteem. Ook al moeten we tegenwoordig waanzinnige bedragen bij betalen. We worden in ieder geval allemaal hoe dan ook geholpen. Wij gaan naar de toko buku en Joep zoekt wat nieuwe boeken uit. Ik heb nog genoeg te lezen. Nog genoeg in te halen. Daarna weer naar huis, waar Adi volop aan het werk is met zijn horlogedoos. Die was stuk, dus alles wordt weer aan elkaar gelijmd en er komen keurig nieuwe plastic zakjes om de horloges. Joep kijkt even in de doos en ja hoor, hij ziet weer een pracht exemplaar. Och Joep blij en Adi ook. Ik zie een prachtige paarse horloge, maar draag nooit zo’n ding. Mariam die er even later bij komt zitten, wijst juist de paarse aan, omdat ze die zo leuk vind. Wij vinden dat Adi die maar cadeau moet geven aan zijn vrouwtje. En ja hoor, ze heeft nu een prachtig horloge. Lachend, zeggen we dat ze nu ook reclame kan maken voor de zaak. Het begint flink te regenen en we gaan naar huis. Even mandiën en dan kijken hoe het weer zich houdt vanavond. Nou dat wordt dus geen restaurant maar mie goreng van Mariam. Nu heb ik toch weer te hoog gegrepen. De rest van de avond voel ik mijn buik en ondanks dat ik win met kaarten, zit ik vannacht toch weer op de pot. We sturen samen met Adi en Mariam nog snel een smsje richting Nederland. Morgen vertrekken Nick en Elise met Nick’s ouders. We verwachten ze rond 11 maart in Lombok. Maar eerste gaan ze nog naar de Molukken.

Dinsdag 1 maart 2011
(Marijke) Time fly’s when you’re having fun. Het is al weer maart. Aan het einde van deze maand zullen we naar Bali en vervolgens naar Bangkok vertrekken. Maar eerst gaan we nog een heerlijke maand tegemoet, waar we beslist weer geweldige dingen zullen ervaren. Het eerste geweldige merkt Joep deze ochtend. Niet alleen ben ik nu aan de race, maar hij doet deze keer fanatiek met me mee. Leuk he, Indonesië. Och, het is maar tijdelijk. Er zijn ergere dingen. We zijn trouwens al sinds gisteren uit de lucht. We moeten iedere maand ons mobiele modempje uploaden. Eful doet dat voor ons. Maar ondanks dat hij al betaald heeft, hebben we nog steeds geen contact. Dus maar braaf geduld hebben. Het is wel ontzettend rustig zo, geen mail, geen facebook. Dan besef je dat je toch al heel gewend bent om altijd overal bereikbaar te zijn. Soms geweldig, soms een last. De rest van de dag brengen we in alle rust door. Joep voelt zich nog echt niet goed en slaapt veel. Isac komt nog even langs en ook Adi komt nog even onze paspoorten halen. We moeten ons vandaag weer melden bij het politiebureau. Daar moet je na 3 maanden opnieuw melden. Ja, denk er maar aan. Gelukkig had Adi dat ergens op geschreven. Joep haalt nog snel even wat stokbrood voor vanavond en wij brengen de rest van de dag heel rustig thuis door.
(Joep) Vanmorgen haalde ik dus net op tijd de wc en na een vijftal bezoeken daaraan voel ik me leeg en moe. Voel me slap en slaap veel dus ben benieuwd of ik vanacht kan slapen. Het gekochte brood blijft er prima inzitten en ik hoop dat morgen de diaree over is.

Woensdag 2 maart 2011
(Joep) Ondanks dat ik gisteren bijna de hele dag heb geslapen en voor mijn doen vroeg naar bed ben gegaan (21.00 uur) doorgeslapen tot ruim half acht. Zal wel nodig zijn geweest maar door het lange rusten en geen beweging voel ik mijn rug. Maar gelukkig komt Iba vandaag weer voor de wekelijkse massage en ik kan jullie vertellen dat ik daarna weer zo fit was als een hoentje. Iba’s bezoek duurt meestal een uurtje of drie en we vervullen daarna nog wat huishoudelijke taken. Daarna gaan we op pad en nemen de benenwagen waar we als eerste Ana aandoen om te kijken hoe het met haar been is gesteld. We hebben nog een strandbal van “VakantieXperts “ en na die opgeblazen te hebben tolde de bal de hele kamer door onder luid gelach van Sareah en kleine Ana. Gelukkig heeft ze nu veel minder pijn en lacht ze alweer. Op de beruga maken we kennis met een Italiaanse jongen waar we nog een leuk gesprek mee hebben en dan gaan we verder op pad naar Cuk. Cuk is druk bezig met Ibrahim om in de droge rivierbedding een hoogteverschil te metselen. Aangezien er bij hoog water veel kinderen in de rivier spelen is het hoogteverschil veel te gevaarlijk voor de spelende kids en trapsgewijs word dit door metselwerk opgelost. We kletsen even wat en gaan verder naar “Homestay Indah “, een nieuwe homestay in de kampung aan de andere kant van de rivier en gedreven door Suzan en Opik. Suzan hadden we al eerder ontmoet en toen we hoorden dat ze Nederlandse was en ook nog in onze kampung woonde kan een bezoekje natuurlijk niet achterblijven. De plek ligt met een betoverend uitzicht op de berg in een grote tuin, heel erg rustig en ziet er proper uit. Voorlopig staan een zestal kamers beschikbaar voor de gasten en de ruimtes waar ze nu zelf in wonen komt ook nog ter beschikking zodra de mogelijkheid er is om een klein huisje te bouwen wat iets los staat van de kamers. De tuin is groot genoeg om heerlijk ’s avonds onder het genot van een gitaar naar de sterrenhemel te kijken. Na een praatje onder het genot van een glaasje thee nemen we weer afscheid en gaan weer huiswaarts om de mail te checken. We zijn bijna 3 dagen internetloos geweest, wat van de ene kant wel lekker was maar er kunnen natuurlijk ook mailtjes tussen zitten van sponsors. Daarna begeven we ons op weg om een hapje te gaan eten. En dan krijgen we ineens Nick aan de telefoon die op dit moment met Elise en zijn ouders in Bali zitten en die morgen naar Ambon afreizen waarna ze aansluitend nog een bezoekje zullen brengen aan Lombok. Als we daarvan terugkeren zien we Adi thuis dik ingepakt in zijn kamer zitten. Dikke paarse sokken, een fleecejas over zijn t-shirt en daarboven dat bruine kopje. Hij heeft het rillerig koud maar straalt veel warmte uit. Gelukkig hebben we een thermometer in huis en gewapend met dat ding en een bloeddrukmeter gaan we hem te lijf. De thermometer laat al een stand zien van 38.9 dus een verhoging, de bloedwaardes zijn prima. Hij hoopt dat het na een nachtrust wel over zal zijn dus we wachten af. Anders moet hij morgen van ons naar de dokter.
(Marijke) Hij is nerveus en blijft maar aan het praten. Net alsof hij bang is dat we weggaan. Hij verteld over het speciale water in Oost-Lombok, dat alleen door super genezers gegeven kan worden. Op een gegeven moment was zijn broer ziek en kon al weken niet naar de wc. De dokters wilden hem opereren, maar hij wilde niet en vroeg zijn vader hem te helpen. Die ging dus samen met Adi op pad. Ze hebben heel Lombok van links naar rechts doorkruist om een speciale genezer te vinden. Adi had rijst, water en nog wat te eten in zijn tas. Dit wilde hij als betaling aan de man geven. Zonder dat de man keek, zei hij dat het niet voldoende was en dat Adi ook maïs moest brengen. Maar hij kreeg wel het water alvast mee. Ze moesten eerst allemaal samen bidden en alleen moeder mocht daarna het water vasthouden. Niemand mocht moeder daarna aanraken. “Ik weet nog” zei Adi, “dat ik als een security om haar heen liep”. Moeder heeft daarop zijn broer laten drinken en met de rest van het water zijn broer gewassen. Even later moest zijn broer een wind laten. Iedereen blij, want ook dat kon hij niet meer. Even later strompelde hij met zijn vrouw naar het toilet en hoorden iedereen een grote knal. Adi vloog op de deur af van het toilet en hoorden zijn schoonzus lachen. “Maak open die deur” schreeuwde hij. Nou broerlief was genezen en de shit zat letterlijk tot bijna aan het plafond. Als goed moslimvrouwtje mocht zijn vrouw dat schoonmaken. “Ja” zegt Adi “je kunt het geloven of niet, maar het had gewerkt”. Later is hij nog de maïs gaan brengen uiteraard. Dit is iets wat nog extreem leeft in Oost-Lombok. Wij denken meteen aan wonderolie, maar wie herinnert zich niet de term “De stille kracht”. Niet alles kan altijd verklaart worden. Hij heeft nog meer van die verhalen. En voor wie het nog niet wist. Midden in de kamer van Adi is een stukje uit een tegel gehaald, iets in de grond geduwd en daarna is dat stukje terug gelegd. Ook is op alle vier de punten van onze gezamelijke tuin iets ingegraven. Hoewel onze kamer geen extra zegening heeft, zijn we toch beschermd zegt Adi. In ieder geval is hij vanavond niet alleen geweest en gaat hij met zijn warme kop voldaan slapen. En wij ook. Het is inmiddels laat genoeg.

Donderdag 3 maart 2011
(Joep) Vandaag voorgenomen om wat aan onze conditie te doen en om de benenwagen weer zijn werk te laten doen. Maar we moeten ook nog het een en ander doen voor het project en dat gaan we eens keurig op een rijtje zetten.De lijsten van Cuk controleren we weer eens met onze lijsten en we zetten de foto’s van alle kinderen keurig bij hun sponsor. Het nieuwe schooljaar begint hier in juni maar zoals elk jaar gaan we er van uit dat de kinderen over zijn gegaan naar een volgende klas/school. Na juni hebben we pas zekerheid of dit ook daadwerkelijk is gebeurd en of de kinderen de voorgenomen school ook hebben gevolgd. Voor ons elke keer weer een verrassing en soms een heel gepuzzel om het een en ander in goede banen te leiden. Wat wil je ook, we hebben momenteel 107 kinderen die naar school gaan, 2 waar we nog op opleidingen zitten te wachten en we hebben te maken met 22 verschillende scholen. Op de website hebben we de nieuwe foto’s nog niet ingevoerd aangezien het systeem uiterst langzaam is en je er dan telkens uitgegooid word, met alle gevolgen vandien. En om dit bij een internet cafe hier te doen is een onmogelijke opgave, dat doen we liever thuis in Nederland op ons gemak. Het weer is bewolkt en gewapend met een paraplu lopen we richting Senggigi Beach hotel om te gaan kijken hoe het met de verkoopstandjes is die verleden week nog op het strand zaten. Daar aangekomen zien we dat alle 15 gebouwtjes bemand/bevrouwt zijn en we ontdekken tussen deze stalletjes de vrouw van Adam. Meteen word er thee voor ons gemaakt en we kletsen wat bij. De verkoop is met deze maatregel van de regering drastisch omlaaggegaan en ze weten niet hoe ze het hoofd boven water moeten houden. Voor de 15 gebouwtjes staan ook een 5-tal tentjes waar de verkopers zitten die sieraden, schelpen en snuisterijen verkopen en het ergste is nog dat ze in de felle zon staan, zonder een beetje schaduw. Als we het strand oplopen zien we dat een van de “wachtruimtes “ voorzien zijn van rotan kleedjes en waar de mensen op kunnen zitten voor verse sate of  een kokosnootdrankje. Men is druk bezig om een pier te maken waar straks de boten aan komen te liggen die naar de Gilli’s gaan. Ook hoorden we dat er vorige week ter hoogte van “ Supermarkt Jaya “ een demonstratie was geweest van vissers die het verboden was om hun boot nog op het Senggigi beach strand te “parkeren “. Al met al totaal geen overleg met de belanghebbenden. Via het strand lopen we richting huis en als we even op de punt gaan zitten om de surfers gade te slaan krijgen we een telefoontje van Mar(t)jan die ons uitnodigt op de inzegening van zijn huis vanavond om een uur of zeven, acht. En het is inmiddels al zes uur. In een iets te hoog tempo lopen we terug naar de kampung maar halverwege worden we ingehaald door de regen. Ja, en dan komt een paraplu best van pas. Als we Cuk’s huis passeren horen we van Cuk dat de inzegening gepaard gaat met eten dus dat sparen we ons ook al uit. Eenmaal thuis aangekomen is een frisse douche/mandi wel op zijn plaats want ondanks de regen is het bloedheet. Tegen achten roept Adi ons al via de muur of we meegaan, hij voelt zich al een heel stuk beter. Mariam heeft samen met enkele buurvrouwen het eten verzorgt en als we bij het huis van Mar(t)jan arriveren blijken we de eerste te zijn. Hij vertelt dat als je in een nieuw huis trekt dat dat dan eerst ingezegend moet worden. Langzaam maar zeker vult zich het huis met bezoekers en zoekt iedereen een plaatsje op de grond. Omdat we als eerste waren hebben we een plekje verovert op het terras en als ik om me heen kijk zie ik dat Marijke de enigste vrouw is die het spektakel mee gaat maken Aangezien er geen camera voor handen is, ben ik op verzoek van Mar(t)an even teruggelopen om onze camera te gaan halen. De vrouwen hebben zich allemaal teruggetrokken bij de kookplaats en wachten totdat de mannen de gebeden hebben gedaan. Judy, de zoon van Cuk en June zit tegenover ons en het beste wat je kunt doen is hem niet aankijken want dan schiet je in de lach en hou je niet meer op. Af en toe zingt hij hardop mee, begint hardop te gapen en het volgende moment krijgt Adi een klap van hem. Wij vinden onze zitplaats op deze manier al lang goed want van de gebeden en gezangen begrijpen we totaal niets. Je moet het een keer mee gemaakt hebben en voor ons is dit al de tweede keer. Na de gebeden lopen enkele mannen naar de kookruimte en met grote schalen, volgestapeld met borden rijst  komen ze terug. Even later volgen de grote schalen waarop de borden met groente, eieren, kip en weet ik veel wat. Overal staan drinkbekertjes water waar je een rietje doorheen prikt en al dan niet de inhoud over je heen krijgt als je het niet goed doet. Na het eten volgt dan de koffie maar die slaan we af want we zitten boordevol. Vervolgens krijgt iedereen nog een plastic zakje mee naar huis en als we in het zakje kijken zien we allerlei kleine versnaperingen zitten. Het gekke is dat als iedereen zijn eten op heeft staat men op, bedankt de gastheer en vertrekt. Wij blijven nog even navloeren  (aangezien we niet aan tafel zitten maar op de vloer) met onze gastheer en zoeken dan ons eigen huisje op en weer is er weer een onverwachte dag voorbij.

Vrijdag 4 maart 2011
(Marijke) Vannacht is de hemel weer los gebarsten en het voelt nu om half zeven nog behoorlijk fris aan. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam zich aan begint te passen aan de temperatuur hier. Ik loop zelfs de laatste dagen met slippers aan mijn voeten binnen, omdat ik de tegels koud vind. Ongelooflijk voor iemand van Nederland, maar volgens mij went je lichaam langzaamaan aan de buiten temperatuur. We hebben deze week een beetje vakantie en doen heerlijk rustig aan. Tegen de middag gaan we richting Senggigi. Even lekker koffie drinken bij de Three C’s. Ze hebben heerlijke koffie. Dan toeren we naar ons favoriete plekje boven het Sheraton hotel en zitten daar lekker in de wind een poosje te genieten. Terug naar Senggigi om boodschappen te doen en daarna door naar huis. Joep gaat even bij Adi, doktertje spelen met de thermometer. Adi zit zielig op de bank thuis. Joep neemt zijn temperatuur op en zegt: “Prima, je hebt geen koorts meer!” Adi reageert met: “Dus ik ben niet meer ziek?” Hij is toch wel erg beïnvloedbaar merken we. Het is een schatje, maar iets meer zelfvertrouwen zou wel mogen. Hij verandert wel, maar stap voor stap. Hij wil het vandaag nog rustig aan doen en blijft nog een dagje thuis. “Ja” zegt Joep lachend: “Het zou wel eens kunnen gaan regenen he, en dan wordt je motor nat”. Adi begint te lachen en voelt zich meteen weer een stuk beter. We gaan naar huis en een uurtje later komen Adi en Mariam gezellig bij ons zitten. Gisteravond bij de inzegening van het huis van Mar(t)jan werd een behoorlijk lang gebed gesproken (klinkt meer als zingen eigenlijk). Ik vraag aan Adi of ze de woorden begrijpen die ze opzeggen. Nee dus. Van jongs af aan wordt de Koran geleerd, maar ze weten niet wat ze zeggen. Och, ik vergelijk het maar met onze vroegere Latijnse mis. We wisten ook allemaal wat we moest zeggen, maar wat het betekende? Ook zag ik mensen die super fanatiek aan het bidden waren, maar die in het dagelijks leven heel anders zijn. Vergelijkbaar met vroeger in onze kerk. Die vooraan zaten en het hoogste woord voerden, waren in het dagelijks leven ook niet altijd zo braaf. Bij heel veel dingen denk ik terug aan mijn eigen jeugd en blijf ik dingen herkennen. Adi en Mariam gaan naar huis en wij gaan richting Angel voor ons avondmaal. Senggigi lijkt wel uitgestorven. Het is er ontzettend stil. Vandaag was in Mataram de grote optocht voor de Hindu. Wij hebben dat in 2001 gezien, samen met Ronald en Ilse. Er worden supergrote beelden van Hindu monsters en allerlei andere rare figuren rond gedragen door de stad. Het lijkt wel een carnavalsoptocht. (Volgens mij dit weekend in Nederland?) Die beelden worden voor middernacht verbrand. Men verbrand de boze geesten en zo begint dan Nippi. Het feest van de stilte. Alle Hindu mensen blijven 24 uur thuis, zonder eten, drinken, praten en of licht. Op Bali, waar 90% Hindu is, is zelfs het vliegveld en de haven gesloten. Daar is morgen echt doodse stilte en zullen de toeristen hun heil ergens anders moeten zoeken, want er is bijna geen Balinees te bekennen. Die zitten thuis. Hier op Lombok, waar maar zo’n 20% Hindu is, zal het vooral in Chakra erg rustig zijn, aangezien daar de meeste Hindu wonen, maar voor de rest merk je er hier weinig van. Alleen zijn er meer winkels gesloten, want ook de Moslim kunnen uit respect hun winkel een dagje sluiten. Het leven wordt hier toch wel een grote lijnen door het geloof bepaald. Vanavond als we thuis komen kletsen we nog even met “zielige” Adi, die alweer aardig praatjes heeft. Dan toch maar snel naar huis om ons verslag af te maken. Het is weer vrijdag!!!



 
  • «
  •  Start 
  •  Prev 
  •  1 
  •  2 
  •  3 
  •  4 
  •  Next 
  •  End 
  • »


Page 1 of 4