Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size
Januari 2012 t/m maart 2012, Joep en Marijke

vrijdag 6 april 2012

Zaterdag 24 maart 2012
Joep

Vandaag kwamen via mail de tickets van Air Asia van Den Pasar. Bali naar Bangkok. Thailand dus meteen maar op een stick gezet en die gaan we vandaag of morgen uitprinten bij Chuk. We lopen even door het huis om te kijken wat mee terug moet naar Nederland en wat hier blijft voor ons volgende bezoek en draaien, nou ja, wassen in een emmertje op de badkamer, onze was want we willen in Thailand met een schone lei beginnen. Gelukkig schijnt de zon en is die dan ook zo droog. Wel merk ik dat een T-shirt wat ik een keer heb aangehad en achteloos over een stoel had geworpen, uitgeslagen is door de hoge luchtvochtigheidsgraad hier. Ook een leren riem in de kast is helemaal uitgeslagen. Het lijstje wat we hadden gemaakt, nadat Nick en Elise zijn vertrokken, en wat we nog allemaal moesten doen, begint aardig afgewerkt er uit te zien. In de middag komt Marcus, eigenaar van “Cafe Lombi“ met zijn zuster en zwager voorbij. Hij heeft 4 waterzakken bij zich van het Zwitserse leger en hij meent dat ze goed gebruikt kunnen worden voor de mensen op de berg. Het zijn waterzakken waarin 20 liter water in kan met aan de onderkant een aftapkraantje, je ziet ze wel eens op campings. Ze zijn dan ook uitermate geschikt voor drinkwater. Nu lopen de mensen met bakken, emmers, flessen, jerrycans de berg op en af. En zegt hij, als ze onder gevuld zijn kan iemand die via een paadje op de bergrug met een motor omhoog brengen. Maar het water via de leiding, ook dat van ons is na een hevige regenbui aardig troebel en er zit zand in. Terwijl dit van de Waterleiding Maatschappij komt! Daarom heeft bijna iedereen drinkwater in huis in grote plastic waterflessen van 18 liter. We weten niet of het plan van Marcus slaagt, we hebben er een hard hoofd in. Zo heeft hij 2 jaar geleden een windmolen in elkaar geknutseld, deze verscheept naar Lombok en boven op de berg geplaatst zodat men zelf elektriciteit op kon wekken. Het plan was goed want wind is tenslotte gratis maar de mensen stonden er niet achter. Wij hebben geleerd om eerst dingen te bespreken met de mensen en dan eventueel uit te voeren en niet andersom. Ook heeft hij twee defibilirators geschonken aan een groot hotel en een duikschool hier maar om policys redenen wilde men die niet accepteren . Nu hangen ze er wel maar is Cafe Lombi eigenaar en controleert hij de beide apparaten. Op die manier zijn de twee instanties niet verantwoordelijk voor die dingen. De tijd zal het leren met de waterzakken. Laat in de middag gaan we nog even op pad om nog wat dingen te regelen bij “Bayan “ de grote houtsnijwerk winkel. Buiten houtsnijwerk heeft hij tal van schilderijen, sieraden (of niet, Marianne) maar ook kleine snuisterijen en we kennen de eigenaar goed dus dat scheelt altijd (in prijs). Van daaruit naar een van onze favoriete restaurantjes “Bale Tajuk” waar kokkie de scepter zwaait en blij is om ons weer te zien. Nu zit er een jongen uit Java op een stoel en zingt, begeleid door zijn eigen gitaarspel, Indonesische liedjes. Als we net zijn begonnen aan onze maaltijd schieten we beiden vol als we het bekende liedje Ambon Manisé horen. Enkele lezers zullen wel weten waarom en zijn in onze gedachten weer bij een persoon. Het haalt zoveel herinneringen naar boven. We vermannen/vervrouwen ons en eten onze maaltijd verder op onder het genot van vele oude Indonesische liedjes. Na de maaltijd hebben we nog een heel gesprek met een jongen die een tijd in Maleisië heeft gewerkt. Hij weet nu wat werken is en zegt dat dat heel anders is in Indonesië. Hij had daar echt een baan van 8 uur en moest doorwerken. Geen tijd om te kletsen. Zo merk je dat mensen die in het buitenland verbleven hebben, een heel andere kijk op het leven hier gekregen hebben.

Zondag 25 maart 2012
Marijke

Voor de laatste keer naar de moneychanger, want in Bali vertrouwen we niemand. We zijn daar jaren geleden zo flink te grazen genomen met geld wisselen, dat we dat nu liever in Lombok doen. Ja, inderdaad de pasjes werken nog steeds niet. Maar wij hebben er geen last meer van gehad. Alles maar cash geregeld. Daarna nog een keer boodschappen en op de terugweg gaan we even bij Graha aan. Onze favoriete receptioniste is er. We vragen of ze weet wanneer Hannie en Jan, vrienden uit Hengelo, aankomen. Vanavond om acht uur. Oke dat dinertje schiet erbij in. We laten een briefje achter voor Hannie en Jan met het bericht dat we morgenvroeg wel komen ontbijten met hen. Kunnen we ze toch nog even zien. O ja, en we moeten de groeten doen aan Princess and Ninja. Is voor de juiste personen wel duidelijk. Ook vragen we voor het contract met Graha, dat hopelijk verlengd wordt. Dan houden we in ieder geval de korting. De kamers zijn met korting nog duur, dus proberen we toch om het contract weer met een jaar te verlengen. Ze zal proberen om het besok besok te regelen. Ik begin te lachen want ze zegt per ongeluk, 2 x besok. Nou dat betekent dus morgen of ooit daarna, een veel gehoorde kreet hier. Lachend maakt ze het goed. Nee hoor, ze heeft de boodschap begrepen, het wordt besok. Morgen dus. Thuis zien we op facebook, dat Daan nog zal proberen om ons op te zoeken om afscheid te nemen. We gaan chatten met het thuisfront. De verbinding is slecht, maar we horen Robin, anderhalf jaar, in een keer heel veel praten. Om eerlijk te zijn, zegt Joep, dat hij denkt dat ze Indonesisch praat. Zoveel verstaat hij er van. Maar we horen haar toch zeker een keer duidelijk opa zeggen. Wauw, wat is ze gegroeid in die korte tijd. Lara komt ook nog even handkusjes geven en ze kent ons gelukkig nog. Ja, die meid is oud genoeg om ons nog terug te kennen gelukkig. Het gesprek valt steeds uit, dus we stoppen er maar mee. Och nog even en dan zien we ze weer live. Dankjewel Cindy voor het gesprek. En dan, jawel hoor om vijf uur staat Daan voor de deur. Eerst een paar uurtjes op de beruga en als het te donker wordt, praten we binnen verder. Wat is dat toch een super fijne knul en al echt een vriend geworden is deze korte tijd. Samen gaan eten zit er niet in. Hij is vandaag samen met zijn (zwangere) vrouw terug gekomen van gili Trawangan. En zij werd behoorlijk ziek op de boot. Dus zij is al thuis en hij wil het ook niet te laat maken. Om half negen nemen we dan toch, met wat moeite afscheid van hem, maar contact zullen we zeker houden. Nog een keer naar Bumbus voor ons avondeten en afscheid nemen van de club daar.. Ik vind het vandaag al lastig, dan zal het morgen wel helemaal een pokkendag worden. Thuis loop ik te sniffen omdat ik de (klein)kinderen en sommige hele dierbare vrienden moet achterlaten, hier loop ik gegarandeerd dinsdag weer te sniffen, omdat ik hier weer dierbaren achter moet laten. Dat is echt een nadeel van het leven zo. Och, over 8 maanden (inshallah) zijn we weer terug hier. En in de tussentijd hebben we ook een prachtig leven in Nederland. De festivals beginnen weer en onze vingers jeuken om weer aan de slag te gaan. Alle vrienden weer opzoeken. We hebben toch het beste van twee werelden, dan maar wat vaker afscheid nemen. Het hoort erbij. En we hebben toch nog een paar leuke dagen in Bangkok tegoed.

Maandag 26 maart 2012
Marijke

Prompt om negen uur staan we bij Graha. Hannie en Jan uit Hengelo zitten er al. Het wordt een behoorlijk lange, maar super gezellig ontbijt. Als we om 1 uur een smsje krijgen van Dr. Holis, beseffen we pas hoe laat het is. We nemen snel afscheid, maar ze komen straks nog heel even naar ons huisje. Wij gaan door naar Dr. Holis. Ze staat al naar ons uit te kijken. Even bloeddruk meten, die is ietsje hoger, maar die zal vandaag nog wel hoger worden, vrees ik. Dan is het ook hier nog even praten en dan afscheid nemen. Maar met haar gaan we zeker contact houden. Het is een super lief dametje, die ook nog ons project gaat helpen. Ik knuffel haar nog even en dan terug naar de receptie van Graha. Daar staat Yanti, de leuke receptioniste weer met haar big smile. Ja hoor, het verlengen van het contract is goed gekeurd. Nu moeten ze het nog even op de computer uitwerken. Dus wie namens het project bij Graha wil verblijven, krijgt 200.000 rph korting per dag. De moeite waard, denken wij. Ook van Yanti nemen we afscheid en inmiddels is het dus drie uur en hebben we nog helemaal niets ingepakt. Thuis worden snel de koffers van de kast afgehaald en beginnen we aan onze grote hobby, inpakken. Binnen een kwartier is de kamer een slagveld en dan komen net Hannie en Jan. Tidak apa apa, kom maar gezellig tussen de rotzooi zitten. Ze drinken nog even een kopje thee, maar gaan dan snel weg. Ze zien wat wij nog allemaal moeten doen. Het is niet alleen inpakken, maar ook de kleine spullen allemaal opbergen in de kast. Adi en Mariam hebben dat gevraagd, aangezien ons huis gebruikt wordt als magazijn voor de uniformen van de kinderen en die kinderen komen ze hier ook ophalen. Adi is bang dat ze ergens aan zitten, dus doen we alles in de kast en sluiten die af. Met 2 koffers half vol en nog behoorlijk wat rotzooi, gaan we toch nog maar even onze ronde maken. Naar Chuk en June. Daar zitten we even bij de dames die zich hier iedere middag verzamelen om de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Dan door naar Boung en Sareah. Boung is nog op de berg met de koeien bezig, maar Sareah is er wel en ook Jay komt er even bij zitten. Ana speelt met kleine Ronnie en hij lacht naar me. Een lekkere knul. Net als we verder willen gaan komt Boung erbij zitten. Ja, dan moet je toch nog even blijven zitten. Vervolgens door naar Kartini. Daar moeten we in de voorkamer zitten en Gilang en Nopy moeten er verplicht bij komen zitten. Je ziet aan de gezichten van beide heren hoe ze dat vinden. Nou ben maar niet bang. Lang zal het niet duren. Kartini laat, met verdiet in haar ogen, nog foto’s zien van het jongetje dat vorige week overleden is, tijdens het zwemmen. Hij zag geld in de zee drijven. Sprong er achteraan en toen kreeg een grote golf hem te pakken. Hij kon niet meer terug en zijn vriendjes konden niet zwemmen. Die moeten nu met dat beeld verder leven. Maar geen opvang voor deze kinderen. Hier leren ze om zelf deze dingen te verwerken. Ze moeten wel. Het is inmiddels half zeven, dus we nemen van Kartini afscheid. Zij is immers morgenvroeg al naar school, als wij vertrekken. Thuis zitten er twee te wachten. Adi gaat samen met Joep bunkus halen en even later zitten we lekker samen te smikkelen. Dan komen voor de laatste keer de kaarten op tafel. Mariam wordt de grote winnaar en krijgt de wisselbeker(tje) die Elise achter gelaten heeft. Het is elf uur en we zijn bek- maar dan ook bekaf. Toch moeten we thuis nog even verder en om twaalf uur, is het ergste achter de rug waarbij ik moet zeggen dat er vandaag geen stroomstoring is geweest want anders hadden we wel heel vroeg de wekker moeten zetten.

Dinsdag 27 maart 2012
Joep

Tegen zevenen haalt de wekker ons uit een diepe slaap en na het laatste vuil verbrand te hebben eten we samen met de buurtjes ons ontbijt. Ze voelen zich net een stel toeristen, brood met kaas in plaats van rijst, maar het smaakt hun wel. Daarna beginnen we weer met de rest in te pakken en de laatste dingen te doen en voor we het weten is het half 10. Met zijn vieren inclusief onze bagage lopen we naar het huis van Chuk, maar onderweg staat Sareah ons al op te wachten en ook Mansur met zijn vrouw komt ons een goede reis toewensen. Kinderen zien we niet of het moeten de kinderen zijn die nog niet op school zitten en nog onder moeders hoede vertoeven. We lopen verder en 10 meter verderop komt Monica, de vrouw van Marjan aangerend met in haar kielzog nog enkele buren van haar. Ook Boung die boven op de berg was met zijn sapi’s (koeien) komt aangestormd. Bij Chuk en June aangekomen zit daar al een hele delegatie van voornamelijk vrouwen en staat de taxi al klaar die door Chuk geregeld is. We vinden het beter zo, omdat bij het wegbrengen van Nick en Elise we de bemo hebben gebruikt aangezien zij op zondag vertrokken en de bemo vrij was. De hele bemo volgepakt zijn we toen in stilzwijgen naar het vliegveld gereden, daar in tranen van hun afscheid genomen en toen zij het airportgebouw binnen gingen zijn we met stille trom weer bijna anderhalf uur teruggereden naar kampung Loco. Onder het mom van: “Toen we aankwamen zijn we met de Damribus gekomen, we zijn er met de bemo geweest en nu willen we ervaring opdoen met de taxi, zo kunnen we mensen die hier naar toe komen advies geven”. Van de andere kant is zo het afscheid nemen niet zo zwaar want niemand kan mee omdat er geen plaats is. Chuk had al voorgesteld om ons te brengen met de wagen van zijn baas, waar hij vroeger voor gereden heeft en die af en toe een beroep op hem doet. En dan kunnen er misschien nog twee meegaan. Maar als we Adi en Mariam meenemen (wat we het liefste zouden doen)  krijgen we scheve gezichten van anderen en dat willen we vermijden. Natuurlijk hebben we dit besproken met Adi en Mariam en zij konden ons alleen maar gelijk geven. Toch vallen hier nog enkele traantjes maar precies om 10 uur vertrekken we naar het vliegveld. Nu even de praktische info. We hadden al gehoord dat de prijzen van de taxi, met de meter 150.000 Rph en zelfs iemand wist te vertellen dat het 180.000 Rph was maar als we precies een uurtje later stoppen voor het airport gebouw staat de meter op 131.350 Rph ( bij een koers van 1 euro = 12.000 Rph) oftewel 10,95 euro. Valt dus best mee. Bij het inchecken zitten we 2 kilo boven het gewicht waardoor we niets bij hoeven te betalen. Terima kasih. Daarna nog even links voor de roltrap naar de Gates de airport tax betalen van 25.000 Rph per persoon en nog een uurtje wachten. Keurig op tijd gaat Lion /Wings Air de lucht in en 30 minuten later zet hij al zijn wielen weer op de grond van Bali. Nadat we het gebouw uitlopen, gaan we eerst even wat drinken waarna we ons door een  taxi bij “Kuta Puri “ in Poppies Lane laten afzetten. Voorheen hebben we hier al 3 keer overnacht, 1996, 2000 en 2002 en raar maar waar, een van de personeelsleden kent ons nog. Het is bloedheet en we nemen even een klein tukje. En heel langzaam laten we de luxe in ons leven weer langzaam tot ons terugkeren. Airco, heerlijk koel en een grotere luxe vinden we het warme water. 2,5 maand hebben we dit niet gehad en het is heerlijk om dat heerlijke warme water over je heen te voelen. Daarna ga we de straat op, zien weer de bekende plekjes, terrasjes en de halfnaakte toeristen. Geef ons maar Lombok want dit lijkt wel het Spanje van Indonesië. Vroeg in de avond zijn we weer terug in onze kamer waar we dit verslag bijwerken en wat lezen. En ons tegoed doen aan een gekocht klein Edammer kaasje. Langzaam keren we terug naar de luxe. Maar oh wat missen we onze kampung met zijn mensen!

Woensdag 28 maart 2012
Marijke

Toch slaap ik erg slecht. Ik word vaak wakker en mis mijn guling. Wat een zeurpiet, bij al die luxe. Maar het is echt zo. Het ontbijt is prima en daarna vertoeven nog wat uurtjes aan het zwembad. Daarna wandelen we via het strand naar Centro. Een supergrote winkelmall. We lopen hier wat rond, maar och wat doen we hier eigenlijk. Als we weer buiten komen, raken we aan de praat met een man. Hij wilde ons wat aansmeren, maar zover is het niet gekomen, want we zijn meteen aan het babbelen over Lombok en over Bali. Hij is al de tweede die ons waarschuwt voor de mensen in Lombok. We worden er niet goed van. Het is net of de Balinezen absoluut niet willen dat mensen naar Lombok gaan. Nou wij maken hem meteen goed duidelijk, dat we ons in Lombok veel veiliger voelen en veel beter behandeld worden als door de Balinezen hier in Kuta. Natuurlijk is het niet overal zo, maar we worden er wel kregelig van dat ze hier zo over Lombok praten. Als we hier over straat lopen horen we niks anders als: “he aussie, he boss” of alleen maar een luid “heeee”. Zo zal niemand ons in Lombok aanspreken. Och ook wij zijn hartstikke bevooroordeeld natuurlijk. Het is gewoon duidelijk, dat Kuta niet ons ding is. Van de andere kant, helpt deze plek ons ook om Lombok los te laten, want missen doen we het nu al. Och, we sluiten ons verblijf hier af, bij een kleine warung, met heerlijk eten en super goedkoop. Ja Elise, waar jullie ook geweest zijn. Naar huis en koffers pakken. Morgen vertrekken we naar Bangkok Als er nog wat leuks te vermelden valt zullen we dat doen, maar zo uitgebreid als het verslag tot nu toe was, is afgelopen. Allemaal bedankt voor het lezen. Nog even en dan zijn wij weer “live” te bezichtigen.

Donderdag 29 maart 2012
Joep

De wekker weer heel vroeg gezet en om zes uur loopt hij af waarna we opstaan. We missen het geluid van kakelende kippen, de hanen, de koeien die naar Sane roepen dat ze uit de stal willen, de kinderen die naar school gaan. Hier is het hartstikke stil. Men kan hier om zeven uur al ontbijten en prompt zitten we om zeven uur in het restaurant maar de bediening is nog druk in de weer om alles klaar te zetten en zo word het half acht als we het eerste boterhammetje op de lopende band zetten voor te roosteren. Koffie en een eitje is er nog niet ondanks dat het restaurant al vol begint te lopen met de eerste gasten. Ineens horen we iemand in het dialect praten en het blijkt een klein gezelschap te zijn uit Venray. Ongelooflijk hoe klein de wereld is en je aan de andere kant van de wereld mensen tegenkomt uit je eigen plaats. Dit roept herinneringen op aan onze eerste reis door Indonesië.Toen hoorden we aan een tafeltje naast ons duidelijk praten over ons, in het Limburgse dialect. En wat er verteld word wil je niet weten: “ Kijk daar. Een bruine die een toeriste versierd heeft, hij zal wel naar Europa willen “, en “ Zij heeft een bruine aan de haak geslagen “ en nog meer van die onzin die ik helaas niet hier neer kan schrijven. Op een gegeven moment hadden de twee koppels eten besteld en een van de mannen hoorde ik zeggen “Wat zal ik eens te drinken pakken “ en toen kon ik het niet laten om me om te draaien en in ons dialect te zeggen: “As ik dich waas noom ik mich ein hallef um“. Dit is half pilsje gemixt met half donker bier, een drankje wat veel in Limburg gedronken word. Verwondering alom en ik heb nog nooit een blanke zo snel rood zien worden. Achteraf hebben we een gezellige avond doorgebracht met de twee koppels uit Blerick en Castenray. Maar het gezelschap van vandaag is gisteren aangekomen, blijft een weekje  en wil tussendoor in een dag op en neer naar Soerabaja, het graf opzoeken van een broer van de vader die ook in het gezelschap zit. Dit zal best emotioneel worden en we wensen hun dan ook een goede reis. Uiteraard geven we hun ook een visitekaartje van ons project. Tegen achten hebben we afgerekend en een kwartiertje later komt de taxi die ons naar het vliegveld brengt. Terwijl men bij de incheck balie zegt dat we pas twee uur van te voren kunnen inchecken en waarmee we het natuurlijk niet eens zijn, op de papieren staat immers drie uur, roept de medewerkster ons terug en neemt ze toch de koffers in ontvangst. Dan lopen we al slenterend door de luchthaven en wachten, de tijd dodend door mensen kijken. Eindelijk kunnen we boarden maar tegen de vertrektijd aan meld men via de intercom dat er bagage van 6 personen uit het vliegveld gehaald word aangezien deze niet zijn komen opdagen. Een half uurtje later verschijnen ze dan toch aan boord en kunnen we vertrekken. De vlucht verloopt voorspoedig en 4.5 uur later landden we in Bangkok waar de tijd een uur word teruggezet ten opzichte van Indonesië. De taxirit naar ons onderkomen duurt lang aangezien de Higway / tolweg een grote file is en in Bangkok zien we rond een groot gebouw tal van tentjes op straat met heel veel mensen. Waarschijnlijk een of andere demonstratie maar dat vragen we wel na aan Edgar. Tegen zessen komen we aan en dan blijkt dat men aan de internetverbinding  aan het werken is en dit een dag of drie zal duren. Veel zin om naar een internetcafé te gaan hebben we niet dus na een verkwikkende douche gaan we de straat op voor wat te eten. Natuurlijk lopen we meteen naar Khao Sarn Road, de backpackers wijk van Bangkok en daar blijkt dat de stroom is uitgevallen. In Lombok waren we dat gewend maar hier oogt dit heel gek. Na ergens een hapje te hebben gegeten lopen we op ons gemak terug naar onze kamer, de luxe opzoekend van airco, de ventilator en warm water om al die autodampen van ons lijf te wassen. In Lombok taalden we niet naar luxe, we misten het niet, maar hier aangekomen merken we dat we weer in het patroon meedraaien.

Vrijdag 30 maart 2012
Marijke

Om zes uur ons bed uit. Hoezo, vakantie. We zitten op tijd aan het ontbijt en nemen een taxi naar het huis van Edgar en Pui. We hebben een mailtje uitgeprint, waarin Pui in het Thais het adres geschreven heeft. Het eerste wat de taxichauffeur zegt is: “That is far away”. Mijn antwoord is dan ook “Yes, that is why we take a taxi. If it is not far away, we can walk”. Hij rijdt een straat verder en belt dan naar het nummer van Pui wat ook in het mailtje staat. Zij legt hem uit waar het is en hij rijdt aan. Hij wil niet via de tolweg, want die is te druk. Oké, maakt ons niks uit, als we er maar komen. Onderweg begint hij te vragen of hij mag wachten. Hij kan waarschijnlijk geen vracht terug krijgen en wil ons dus ook terug rijden. We vinden het prima, maar zeggen hem ook dat dat waarschijnlijk een uur of drie vanmiddag is. Yes, yes no problem. Hij wacht wel. Ik denk nog, als er maar geen misverstand is, om drie uur of over drie uur. Pui heet ons van harte welkom. Edgar is de monniken ophalen voor de inzegening van het huis. Het huis is gevuld met familie en vrienden van Pui en Edgar. We krijgen van iedereen keurig een wai: de handen tegen elkaar en met de toppen ter hoogte van de neus gehouden en een lichte buiging. Wij gaan in een hoekje zitten en wachten rustig af. Even later komen twee andere farangs binnen. Farang is de Thaise benaming voor een westerling. Het is Martin met zijn Thaise vrouw en zijn zoon. Nog twee dames zijn erbij. De vriendin van de zoon en een nichtje. We zitten buiten onder een mooie witte tent en praten wat. Even later komt Edgar met nog twee auto’s, waaruit negen monniken komen. Binnen liggen al mooie matjes klaar voor de monniken. Ze gaan allemaal zitten. Dan wordt er een draad garen, via de huismonnik, een beeldje wat Pui van haar moeder kreeg, toen ze ging samenwonen met Edgar, via alle monniken verbonden. Het gebed begint. Alle Thaise gasten zitten vol devotie te luisteren en af en toe mee te bidden. Ik zit wat achteraan. Dan komt er een piepklein, oud vrouwtje voor me zitten. Ze zit recht voor de ventilator. Ze is zo klein en broos, dat ik bang ben dat ze wegwaait. Later hoor ik van Edgar, dat het de zus is van de al overleden grootmoeder. Ze is tachtig jaar oud, maar geestelijk  nog helemaal prima. Ze heeft zelfs nu voor de eerste keer in haar leven gevlogen om hier in Bangkok te zijn. Schitterend toch! Het is duidelijk dat er vier monniken in opleiding bij zitten. Zij kennen de teksten van de gebeden nog niet en houden daarom wijselijk hun mond. Het is weer een unieke gebeurtenis om mee te maken. Ik geniet en Joep maakt foto’s. Het gaat sneller als het moslim gebed bij een inzegening in Indonesië, maar is zondermeer veel kleurrijker. Dan krijgen de monniken eten en is er ook eten voor de gasten. Als we buiten zitten, komt Edgar mij nog even halen. De monniken gaan Pui en hem nog een keer extra zegenen. Ze krijgen met een rieten roe, water over zich heen gegooid. Ik word met camera en al ook in het wijden opgenomen. Het hoort er allemaal bij. De monniken krijgen nu geschenken van Pui. Acht monniken blijven nog bidden en ondertussen schildert de hoofdmonnik  met zijn vinger nog een teken boven de deur, ter bescherming van de bewoners. Dan is de ceremonie beëindigt en gaan de monniken terug naar hun klooster. Wij blijven lekker eten en drinken. Het is een gezellig boel. Ook met Tip, een vriendin van Edgar en Pui hebben we een leuke babbel. Het is een spontane meid, die super goed Engels praat. Rond twee uur gaan Pui en Tip naar buiten en naar wat we later begrepen, hebben ze de taxichauffeur wat geld in zijn hand geduwd en is hij vertrokken. Hij dacht dus inderdaad drie uur wachten ipv om drie uur vertrekken. Och, het is niet erg, want het is gezellig en we zitten nog wat uurtjes samen te praten. Boven liggen wat familieleden te slapen. Zij zijn vannacht pas om drie uur aangekomen en moeten even wat inhalen. Buiten is het bloed en bloed heet. Het is zo rond de 36 graden en er is geen zuchtje wind. We dachten dat we wat gewend waren, maar deze droge, extreme hitte valt ons vies tegen. Vooral omdat het binnen heerlijk koel is met airco. Dit zorgt er wel voor dat je de hitte buiten steeds goed voelt. Het contrast is groot. Tegen vier uur willen we toch graag terug richting hotel. Als we later gaan, komt er geen auto meer Bangkok in ivm files. Er wordt een taxi gebeld. De chauffeur vraagt of  hij via de tolwegen mag rijden. Dit moeten wij betalen. Veel toeristen begrijpen dit niet en zijn kwaad als een chauffeur geld vraagt. Daarom vraagt deze chauffeur of Pui het ons nog een keer extra wil uitleggen. Maar geen nood, wij snappen de regels van het spel. Hij zet ons, na een behoorlijke lange rit, met weer de nodige files af bij Khao Sarn Road. We lopen naar het hotel, verlangend naar de koelte van de kamer. Even rustig bijkomen en dan op pad voor het avond eten. Al met al een mooie dag en we zijn Edgar en Pui heel dankbaar, dat ze met het plannen van de datum, ons een beetje ingepland hebben. Edgar wist dat we nu hier in Bangkok waren en heeft daarmee rekening gehouden. Nou Edgar en Pui, Kop kun kaa (dankjewel) dat we dit mee mochten maken.  

Woensdag 4 april 2012
Marijke en Joep

Nog vier dagen en dan gaan we weer naar Nederland. Het zit er bijna op. Bangkok is prima om af te kicken van Indonesië. Druk en super warm. Maar dankzij Edgar en Pui, toch weer een geweldige belevenis meegemaakt. Zoiets maak je als toerist nooit mee. Veel wordt in scene gezet voor toeristen, maar dit was echt en voor ons puur genieten. We kennen hier inmiddels ook de nodige mensen, maar het contact is toch anders. Veel mensen die hier werken komen uit Birma, Laos of Cambodja en spreken slechts mondjesmaat Engels. Maar ze doen hun best en zijn echt vriendelijk, maar een gesprek is nauwelijks te voeren. Ja, we missen Lombok, maar het is goed zo. We hebben een heerlijke tijd gehad. Het project loopt goed. We hebben deze keer meer vakantie gevierd. Dit hadden we nodig na de moeilijke tijd in Nederland. Nu zijn we uitgerust en kijken weer uit naar Nederland. De sponsors kunnen binnenkort weer een mailtje van ons tegemoet zien.

Voor alle lezers, dankjewel voor het meeleven tijdens ons verblijf in Indonesië.
Terima kasih en tot ziens…………….


 

Vrijdag 23 maart 2012

Zaterdag 17 maart 2012
Joep

Om half zeven hoor ik het repeterend geluid van ons mobieltje en het blijkt een sms-je te zijn van Nick en Elise die nu op het vliegveld in Ambon zitten te wachten op hun vlucht naar Bali. Voor hen is het nu half zes in de morgen en je ziet dat vakantie niet bestaat uit uitslapen. Het tijdsverschil hier met Nederland is nu 7 uur dat wil zeggen, we lopen 7 uur op jullie voor en gisterenavond hebben we getracht om het verslag op de website te plaatsen zodat we weer keurig op tijd waren maar helaas liet de techniek het afweten. Door de lange wachttijd naar de diverse servers kregen we geen verbinding en om de hele nacht achter de laptop zitten hadden we geen zin in. Waarschijnlijk is het een en ander te wijten aan de slechte weersomstandigheden. Terwijl Marijke dus op de vroege morgen de honger probeert te stillen van de lezers, wat weer moeizaam lukt, leeg ik de beide afvalemmertjes en verbrand de inhoud ervan op het veldje voor ons huis en helaas zie ik dat een stukje verderop een plastic zak met inhoud gewoon word neergesmeten. Stel je eens voor dat in Nederland er geen reinigingsdienst of stortplaatsen waren en iedereen zijn eigen vuil moest opruimen, waar blijf je dan met je afval? Als de reinigingsdienst staakt? En je interesseert je niet voor het milieu? Dan loos je het toch gewoon ergens en zo gebeurd het dus ook hier. Iets wat waarschijnlijk generaties lang zal duren en kom me niet aan dat dit in Nederland niet gebeurt want kijk maar eens wat daar langs de weg, in de bossen en over de reling van bepaalde flats neergegooid word. Wel is het hier redelijk schoon waar een concentratie van buitenlanders woont maar die hebben er ook geld voor over en dat is o.a. iets wat hier ontbreekt bij de mensen. Je gaat toch geen geld uitgeven als je amper wat te eten hebt? Iets op poten zetten moet met en door de hier wonende mensen gedaan worden en niet iets tijdelijks zijn omdat er geld beschikbaar is gesteld. Maar ik geloof dat ik elders in dit verslag al een keertje hier over geschreven heb dus hou ik er maar over op. Indonesisch denken hier en niet westers. Met Adi hadden we afgesproken om op zoek te gaan naar een tweedehands laptop in Nederland maar dan komt de bijkomstigheid dat alle programma’s Engels– of Nederlandstalig zijn dus hadden we besloten om hier op zoek te gaan. We willen dit doen op eigen kosten dus buiten het project om. Tegen elven gaan we dus met ons viertjes, Adi, Mariam, Marijke en ik, naar Mataram om op zoek te gaan naar een goede. We vinden er eentje compleet met muis, tas, koeler en zelfs een muismatje. Aangezien ons telefoonmodem aan de laatste loodjes bezig is, kijken we ook voor een insteekmodem oftewel een soort memorystick. En… niet onbelangrijk, we lopen even de Toko-buku om naar een boekje te zoeken in zijn Indonesisch, “Wat is een computer en hoe werkt hij”. En inderdaad vinden we een beginners boek dat uiteraard mee genomen word. Zo, dat wordt de eerste avonden geen kaarten maar studeren. Als we weer thuis zijn rijdt Adi naar zijn nichtje die in het ziekenhuis ligt in Oost-Lombok en wij wachten dokter Holis op om onze kampung te laten zien, mensen voor te stellen en verdere stappen te bespreken. Het huis van Chuk lijkt ons de geschiktste plaats om de consulten te laten plaatsvinden en tussen June (Chuks vrouw) en Dr. Holis voelen we een klik, als we ze aan elkaar voorstellen. Dus dat zit wel goed. Als we even later naar ons huis lopen gonst het al door de kampung dat er een dokter is, de tam-tam staat niet stil en we zijn verbaasd dat terwijl we met haar op onze beruga zitten en het een en ander met haar bespreken de eerste patiënten al verschijnen. En dat zijn geen mannen die de 23 jarige vrouwelijke dokter willen bezoeken! “Dokter Holis is de oudste van 3 zusjes. Het zusje onder haar is ook met de opleiding medicijnen bezig en haar jongste zuster, die is meegekomen, verteld dat zij een opleiding aan het volgen is als “ dierenarts “. Buiten haar werk in het kleine “Medical Husada Clinic” in Senggigi, waar 4 dokters op toerbeurt zitting hebben, is ze nu gevraagd om 3 dagen in de week bij het nieuwe ziekenhuis in Praya, “Rumah Sakit Harapan Keluarga“ (in centraal Lombok) en nog op een plaats waar ik de naam van ben vergeten. Een bezige bij dus waar we het waarschijnlijk goed mee getroffen hebben.
Marijke
We nemen dus al snel weer afscheid bij het huisje van Chuk. De dames van de kampung zitten weer op hun roddelplekje en roepen dat ik erbij moet komen zitten. Nee dank je, nu even niet. We lopen even naar Bumi Adytia om te kijken hoe de werkzaamheden vorderen en vragen ook even het nummer van Dedy voor mensen die hier straks willen boeken (goed hé, Marianne). Onderweg praten we ook nog even met Boung. We hadden gehoord dat Nur met de schoonfamilie kwam en er was sprake van nog een ceremonie. Maar Boung vertelt ons, dat de familie wel komt maar dat er afgezien wordt van een ceremonie. Ze proberen het verder nu stil te houden, zodat Adi (zo heet de man van Nur en dus geen Agus, sorry hoor) zijn school kan afmaken. Als de school er achter komt dat hij getrouwd is, moet hij nl. van school af. Als ik Boung vraag waar het jonge stel dan van moet leven, zegt hij duidelijk: “Dat is het probleem van de schoonfamilie, niet van ons”. En daar heeft hij dan natuurlijk ook weer gelijk in. Dan terug naar huis, waar Joep een telefoontje krijgt van Adi. Of we hem en Mariam vanavond al les willen geven. Hoezo fanatiek. We gaan een hapje eten en als we terug komen, maakt Adi meteen zijn voordeur open. Hij moet bekaf zijn na zo’n 3 uur op de motor, heen en terug naar Masbagik. Maar niks hoor, hij wil leren. Daar zitten we dan de hele avond achter de laptop, met twee super serieuze leerlingen. Voor we het weten is het al half twaalf en zijn we allemaal bekaf. Net als we afsluiten is het weer mati lampu. Och, om te gaan slapen heb je toch geen licht nodig.

Zondag 18 maart 2012
Marijke

Nog voor we een ontbijt gezien hebben, staat Adi weer voor de deur en het is pas zeven uur. Hij heeft hulp nodig. Hij is al samen met Mariam aan de slag gegaan op de laptop, maar twijfelt nog heel erg. Wat wil je na een avond les. Ze vechten nog met de muis om die de goede richting in te krijgen, maar ooh wat doen ze hun best. Ik vermoed dat er de komende week aardig wat uurtjes ingestoken gaan worden. Maar van de andere kant is het natuurlijk heerlijk dat we straks echt contact kunnen krijgen. Dat hebben we altijd gemist. Nu hebben ze Yahoo mail en een Facebook account. Tot nu toe bleef het beperkt bij af en toe een telefoontje. Na nog de nodige uurtjes spartelen achter de laptop door de heren en ik ondertussen ijverig de was heb gedaan (zondag bestaat hier niet), gaan Joep en ik even snel boodschappen doen, daarna naar Bidi-tours waar we binnen 5 minuten een ticket hebben naar Bali. Ja, dinsdag 27 maart om 12.35 uur gaan we ons geliefde Lombok verlaten. Dan voor de eerste keer sinds lang, weer eens lekker aan de wandel. Het weer is redelijk, dus het werd tijd. We gaan naar het strand en zien dat de golven nog steeds zwaar op het strand denderen. We moeten zelfs een stukje flink door lopen op het “joggingpath” om niet kletsnat te worden. Onderweg natuurlijk links en rechts nog wat praten. Een verkoper vraagt of zijn kinderen in het project kunnen. Wij vertellen hem dat hij naar Chuk moet gaan en daar alle gegevens doorgeven. Dit hebben we al eerder meegemaakt en tegen ons hele verhalen, maar ze gaan zich niet aanmelden. Ja, dan houdt het dus gewoon op. Wij zijn in de loop van de jaren ook sterker geworden en laten ons niet door ieder verhaal ompraten. Na een hapje eten bij Balé Tajuk gaan we richting de kampung. Op de Pos Ronda gezeten, komt Eful er nog even bij zitten. Het is inmiddels half zeven en we gaan verder huiswaarts. Bij de watertank komt ons een ongelofelijke stank tegemoet. De jongens die daar klaar staan om zich te gaan wassen in de mandi, vertellen dat er aan de andere kant van de rivier een dode hond ligt. Die ligt er dus letterlijk weg te rotten, want geen enkele moslim zal het in zijn hoofd halen om het beest te begraven. De stank is enorm, maar liever de stank dan een oneerbaar beest aanraken. Ja, daar komen wij dus nu ook achter. En eerlijk is eerlijk, wij voelen ons ook niet geroepen om het te doen.

Maandag 19 maart 2012
Marijke

Het regent weer eens. Dus geen zwemmen vandaag. We moeten nog van alles afhandelen voor het project, dus gaan lekker samen aan de slag. Ook wordt er nu dagelijks ijverig gewassen. Ja, we proberen toch een beetje alles op tijd in orde te hebben voor we gaan. Maar zoals gewoonlijk zal het toch weer op de laatste dagen aankomen. Zo is het in Nederland ieder jaar en zo is het hier ieder jaar. Tussen door vraagt Adi of we heel even kunnen kijken naar de laptop. Ze kwamen er niet uit. Ik ben benieuwd of deze week genoeg is om ze op weg te helpen. Och, dan halen ze Chuk er maar bij. Die weet er inmiddels aardig wat van. Boung komt even aanlopen. Hij vertelt dat er morgen een ceremonie is voor lieve, zwangere Ani. ’s Morgens wordt er gekookt door de vrouwen en ’s avonds wordt er gebeden door de mannen, die daarna natuurlijk alles weer opeten. Ja, de mannen hebben het hier nog niet zo slecht. Boung nodigt ons uit, maar wanneer we precies verwacht worden en bij welk gedeelte, het koken of het bidden, is weer niet duidelijk uit hem te krijgen. Boung is en blijft altijd super vaag in zijn verhalen. Och, we zien wel morgen. Na de middag pakken we ons motortje en gaan naar Ampanan. Daar amuseren we ons de hele middag en zijn zelfs te laat terug voor de les bij Adi en Mariam. Geeft niks, gaan we gewoon wat langer door. Joep probeert Adi les te geven, maar het is lachen, gieren, brullen. Hij verkoopt Adi gewoon een knal als deze fouten maakt en maakt hem voor van alles uit. Als Mariam het daarna probeert, is Joep super lief. Adi is zwaar verontwaardigd. Waarom is Joep zo aardig voor Mariam, terwijl hij alleen maar uitgescholden wordt. “Ja” zegt Joep “maar van Mariam krijg ik thee, kentang goreng, salak pondok! Dus ik weet tegen wie ik lief moet zijn”.
Joep
Het valt ook niet mee als je iemand computerles moet geven die nog nooit achter zo’n ding gezeten heeft  en er zoveel op je af komt. Gelukkig is veel tekst nu in het Indonesisch. En met name als ik merk dat de handelingen die we hem stapsgewijs op laten schrijven in een schriftje, er niet bij worden gepakt. Bij elke tik op het toetsenbord vraagt hij: “This one”?. Het beste is om hier niet op te antwoorden en het hem zelf te laten uitzoeken. Hij krijgt zelfs al mailtjes binnen en we laten hem mailtjes replyen. Ja, At en Ria, Herrie ? en Frenk, jullie krijgen ook nog een mailtje van hem. We adviseren hem om zijn aantekeningen in het schriftje opnieuw te rangschikken onder de diverse groepen, Opstarten, afsluiten, Google, Facebook, Yahoo mail, Dvd afspelen, alles staat door elkaar in het schriftje en op die manier vinden ze niets terug. Voor de belangstellenden is zijn mailadres: This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it en ook zijn ze te vinden op Facebook onder "Adi Mariam". Verwacht geen lange mail van hen terug, de tijd zal het leren om makkelijker de toetsen te bedienen en onze tijd is te kort hier.
Marijke
Het is inmiddels 7 uur en Mariam vindt het meer dan genoeg. Vanavond wil ze main kartu i.p.v. van dat gedoe met die laptop en gelijk heeft ze. Wij gaan nog snel even eten bij Bumbus en daarna wordt de avond afgesloten met de nodige uurtjes kaartje leggen.

Dinsdag 20 maart 2012
Joep

Vervelend om alweer te zeggen, we lijken wel Nederlanders, maar het kan elk moment weer regenen dus dan maar de laatste administratie verzamelen om deze straks met Chuk door te nemen. Dan staat Mariam voor de deur en vraagt of Marijke mee gaat naar het huis van Boung en Sareah omdat er gekookt gaat worden voor vanavond. Een half uurtje later lopen we allebei richting Sareah waar Mariam al aanwezig is. Ik maak enkele foto’s, terwijl Marijke bij de dames blijft, maar hiervan weet ik niks.
Marijke
Er wordt gekookt en er wordt gekletst. Ik kruip er gezellig tussen en samen met 2 omaatjes en nog wat vrouwen, ga ik groente schoonmaken. Ik begrijp steeds beter waarom de vrouwen dit zo gezellig vinden. Alle nieuwtjes worden uitgewisseld. Ik krijg een opgestoken duim, omdat ik mee zit te helpen en ik vind het heerlijk. Dan krijgen alle vrouwen eten. Ze werken allemaal erg hard, maar er wordt ook nog tussen door voor de dames gekookt. Het is soto en ik smikkel gezellig mee, laat echter wel de sambal achterwege. Het is gewoon super gezellig en heel anders dan wanneer de mannen erbij zijn. De enigste mannen die hier nu rondrennen, zijn Boung, zijn twee schoonzoons en nog wat opgeschoten jongens. Ze pakken alle zware dingen aan, wat de vrouwen niet baas kunnen. Er worden met bakstenen vuurplaatsen gebouwd, meteen aangepast op de maat van de grote pannen. Sommige pannen worden alweer met zand schoon geschuurd. Tussendoor krijgt een kind de borst en keuvelen we allemaal verder. Dit is een gevoel wat je mee moet maken. Super gewoon. Na een tijdje neem ik afscheid en ga richting Chuk.
Joep
Ik loop ondertussen door naar Chuk waar we in zijn “kantor “ plaatsnemen en het is een genot om te zien hoe efficiënt hij alles op de rit heeft staan. Alle 4 de kasboeken zijn keurig bijgewerkt in Excel werkbladen en als ik hem vraag of hij ook op zijn tijd back-ups maakt komt hij met 4 handgeschreven kasboeken op de proppen die hetzelfde laten zien als de computer staten. Ik had twee koude flesjes drank meegenomen uit de koelkast in hun winkeltje en bij het naar boven gaan zie ik Judi op de bank liggen slapen. Ik kan het niet laten om de koude flesjes tegen zijn bovenlijf te houden, wat natuurlijk weer commentaar van hem oplevert. Een uurtje later komt Marijke er ook bij zitten en leren we Chuk hoe hij “anoniem“ berichten kan sturen via Faceboek, omdat hij daarom vraagt. Hij was in de veronderstelling dat wat je op Facebook zette iedereen dat kon lezen. Ook hoe je postings van je : “vrienden “ kon blokkeren want zegt hij, soms staan er berichten op van hun waar ik helemaal niet op zit te wachten. Ja, en dat kunnen we beamen, want sommigen zetten er wat op als ze een bij wijze van spreken een scheet hebben gelaten en daar zitten we niet op te wachten. Tegen tweeën lopen we terug naar huis maar komen dan langs het huis van Sareah.
Marijke
Daar kruip ik op de beruga bij de moeders met de kleinste kinderen. Eentje ervan, Ronny is slechts 4 dagen jonger dan mijn kleindochter Robin. Hij is super leuk en gelukkig niet bang van mij. Ik krijg eerst een salam (hij pakt mijn hand en drukt die tegen zijn voorhoofd) en dan even later zelfs een kus. Ik ga voor hem en de andere kinderen “In de maneschijn” zingen. Naast me zit de zwangere Ani en die zingt met me mee. We kijken elkaar lachend aan en ik denk terug aan de tijd dat ik Ani en haar zusje dit liedje leerde. We beseffen beiden, dat we nu een generatie verder zijn. Een mooie gewaarwording. Er komen weer nieuwe vrouwen aan. Iedere vrouw uit het dorp levert haar bijdrage. Het is gewoon weg schitterend om dit te zien en mee te maken. Dan gaan we toch maar eens op huis aan. Het blijft maar regenen vandaag, maar dat boeit niet. Het is een superdag. We gaan even een tukkie doen en dan ga ik weer naar Adi en Mariam voor de volgende computerles. Tegen acht uur gaan Adi en Joep naar Boung voor het mannengedeelte en pakken Mariam en ik een lekker popmie.
Joep
Als we, Adi en ik, bij Boung aankomen zit het er al behoorlijk vol. We gaan iets achteraan zitten en ik vraag aan Adi hoe lang het kan duren. Ja zegt hij, soms duurt zoiets wel tot middernacht, het ligt er helemaal aan. Waaraan kan hij me echter niet zeggen. We zitten in het kamertje van Ani, gelukkig zit ik met de rug tegen de muur en overal zitten mannen. Bij ons in het kamertje zitten Marjan, Chuk’s zoon Judi en nog twee anderen. Precies om half negen begint er iemand te bidden op zijn Arabisch en iedereen doet mee. Zoals gebruikelijk heb ik ook een sarong aan maar heb geen traditioneel petje. Op de kast ziet Judi een cap liggen en hij zet me dat ding achterstevoren op, gelach alom. Op een gegeven moment herhalen ze een passage uit de koran wel een kwartier lang, hun bovenlichaam schudt van links naar rechts. Het gebeurt zo in een cadans dat het net lijkt of je in een trein zit. Judi die normaal een diepe stem heeft doet hardop mee maar soms gaat hem dit te langzaam en versnelt hij zijn tempo wat hem een klap oplevert van Adi die langs hem zit. Soms, al doorzingend, gaapt hij, wat een raar stemgeluid oplevert. Raar maar waar, maar om negen uur stopt het ineens en worden er borden met rijst en schalen met eten voor iedereen neergezet. In ons kamertje zitten we dus met 6 man maar er staan 12 borden rijst. Ze weten toch dat Nick al weg is? Ook borden met water waarin je je rechterhand moet wassen want aan bestek doen we niet aan. Iedereen valt aan als hongerige wolven en of je het gelooft of niet, door de zes man worden elf borden rijst genuttigd. Daarbij moet ik wel vertellen dat Judi er drie en Marjan er vier voor hun rekening nemen. Als het eten op is en er geen koffie verschijnt hoor ik de Kepala Kampung onder gelach roepen tegen Boung dat je het niet kunt maken om  Pak Joepie geen koffie aan te bieden. Een tactische manier dat zij ook allemaal koffie krijgen. Maar Adi wil naar huis om verder te gaan met de computerles en aangezien ik in de avonduren geen koffie drink volg ik hem, waar Marijke en Mariam al bezig zijn en Mariam meteen opspringt voor de koffie en mijn thee. Het systeem is ontzettend traag dus bekijken we maar wat foto’s die ik op de laptop heb gezet.
Marijke
Adi vertelt mij, hoe onze beiden huizen al drie keer een zegening hebben mogen ontvangen. De eerste keer op de adat wijze. Er zijn toen vijf steentje begraven, Eentje ligt midden in het huis van Adi en op elke hoek van ons land ligt een steentje begraven. Dit alles ter bescherming van de boze geesten. Daarna is er nog een officiële inzegening geweest op de moslimwijze, dus met veel gebed en vooral veel eten. Later heeft Adi, toen zijn vader 100 dagen overleden was, nog een ceremonie laten houden. “Dit geeft de mensen kracht om de problemen en verdriet te overzien” zegt Adi. Het is vooral de steun van alle mensen van de kampung, die de mensen kracht geeft. Een prachtige gedachte. Ook vertelt Adi, dat toen er een man hier was om de muur om ons huisje te maken, deze man vertelde, bij het graven van de fundering, dat hij een droom had gehad. In die droom waren er witte honden, die heel agressief waren, maar nooit de bewoners van dit huis bijten. Adi is er nu van overtuigd dat ons huis beschermd wordt en hij voelt zich hier helemaal veilig. Ook is hij niet bang dat er iets gebeurt als er niemand thuis is. Hij vertrouwt op de droom, ik vertrouw op het wakend oog van buurvrouw Sane, die alles ziet en alles weet. Betere bewaking kun je je niet wensen. Wat begon als een grijze, regenachtige dag, is door de mensen hier voor mij veranderd in een prachtig mooie en leerzame dag.

Woensdag 21 maart 2012
Marijke

In alle vroegte staat onze trouwe Iba al weer voor de deur. Prima, dan krijg ik eerst de massage en heb ik nog tijd over om samen met Mariam naar Boung en Sareah te gaan. Daar is zometeen eten voor alle vrouwen van de kampung. Na de massage en een snelle mandi ga ik naar Mariam. Eerst wens ik haar van harte proficiat. Ze is immers jarig vandaag. Omdat zij voor haar huwelijk katholiek was, weet ze wanneer ze jarig is. De meeste moslim mensen weten dit niet, omdat de datum verder niet belangrijks is in hun religie. Mariam is inmiddels ook al een echte moslima. Dat merk ik als ik vraag hoe oud ze geworden is. Ze denkt zelf 36, maar weet dit niet meer precies. We lopen samen naar Boung. Daar zit het al vol met vrouwen en kleine kinderen en de grote kookpotten staan nog steeds te pruttelen. Boung en Sareah hebben niet geslapen vannacht. Alleen maar doorgewerkt. Ik weet nu wat het feest betekende: het was vanwege het huwelijk van Nur met Adi. Dat willen ze toch in gebed gedenken, ook al wordt het voor de school van Adi stil gehouden want hij zit op de 2e klas van de High School en dan mag je niet getrouwd zijn. Daarna wordt er laat op de avond nog eens gebeden voor (zoals Adi de buurman het zegt) “washing from the baby”. Dit is voor Ani en haar man Waywan. In de hoop dat ze een gezond kind krijgen. Al met al hebben ze gisterenavond dus tot 12.00 uur bij elkaar gezeten met alle mannen. Joep vindt het niet erg dat hij het gemist heeft, want zolang houdt hij het niet vol op de grond. Mariam heeft een grote kom bij zich. Er zit een doek omheen, maar ik vraag toch wat erin zit. Iedere vrouw geeft namelijk zo’n kom af. Hij zit vol met bras, oftewel ongekookte rijst. Ik schat toch minstens 5 kilo per persoon. Dit is om Boung en Sareah te helpen, omdat zij al zo’n 100 kilo rijst gekookt hebben. Zo krijgen ze weer de rijst terug. Het is immers de eerste levensbehoefte van de mensen hier. We moeten weer eten en lekker……… Maar lang blijven we niet. Hoeft ook niet, het is een beleefdheidsbezoek. Ik moet even slikken als de zus van Boung, die eerst altijd wat verlegen was en jaren lang niet tegen me durfde te praten, Joep en mij goede reis toewenst en hoopt dat we gezond blijven en in november terug komen. Meer dan ooit dringen deze woorden tot me door. Ik antwoord “inshallah” (weet niet hoe het geschreven wordt) . Wat op de moslimwijze betekent: “als god het wil”. Niet dat ik gelovig ben geworden, maar het is hier op deze plek en op dit moment, het enige juiste antwoord. Ze knikt me serieus toe. Mariam krijgt haar kom terug, nu gevuld met eten voor haar en Adi. De vrouwen krijgen dus het kado dat ze vandaag niet meer hoeven te koken. Het eten is voor de hele familie thuis. Ik leer heel veel en zie hoe mooi dit alles is. Natuurlijk kost het allemaal handen vol geld, maar dat hadden Boung en Sareah gekregen van de familie van Adi, de man van Nur als een soort van bruidsschat. Dat geld wordt nu gedeeld met de hele kampung. Dit maakt een dorpje zo hecht. Wat de mensen hebben wordt gedeeld met iedereen. Wij gaan terug naar huis, waar Iba nog bezig is met de massage van Joep. Van haar gaan we afscheid nemen. Het grote afscheid nemen is begonnen. Ik zit te bedenken dat Mariam gek is op chocoladecake en besluit even boodschappen te gaan doen, maar op ons lijstje staat ook nog dat we even naar Jabba en Aintoinella moeten in Mangsit. Zij zijn bevriend met Roy en Adrie en we hebben hun vorig jaar ontmoet. Kadootje afgeven vanuit Nederland. Dan maar de helm op en doorrijden naar Mangsit. Ik vraag de weg aan een paar jonge knullen. Jabba en Antoinella kennen ze niet, maar als ik zeg dat de vrouw van Italië komt, weten ze het meteen. Ze wijzen ons de weg en even later staan we voor de poort van Villa Jati. We worden hartelijk verwelkomd door Antoinella en Jabba. Op het terrein staan drie prachtige villa’s, maar het lijkt ook een beetje rondom op een bouwput. Er wordt een zwembad aangelegd. Klaar in juni. Dit belooft veel goeds. De villa’s zijn met smaak en stijl ingericht en voor een heerlijk verblijf in Lombok zeer aan te bevelen. Kijk maar eens op www.villajatimangsit.com Oké, dit is sluikreclame, maar het wordt prachtig en ze verdienen een beetje extra reclame. Als ik later zelf op de site kijk, vind ik de prijsverhouding erg netjes.. Een complete villa voor maar € 50,- per nacht in het hoogseizoen. Genoeg reclame. Na een drankje en een gezellig gesprek met die twee, rijden we richting Bangsal. Nog een keer onze mooie route rijden denken we, maar de lucht zit er nogal dreigend uit, dus maar omdraaien. Op de terug weg stoppen we even bij de minimarket in Mangsit. Peter, onze  buurman, die uit Nederland komt, heeft dit winkeltje geopend en Tony en zijn vrouw Fitri beheren het. Het zit er prima uit en samen met Tony bekijken we de winkel. Dit kon wel eens een gouden zet zijn, een winkel op deze lokatie, tegenover de hotels. Na een lekker koel ijsje, rijden we terug naar Senggigi. Daar vind ik in de supermarkt “Brownies”. Nou dat is echt is voor Mariam. Terug naar huis, waar we even bijkomen van de drukte vandaag. Tussendoor krijgen we nog een telefoontje van Nick en Elise. Het zit erop ze gaan naar huis. Ze leken nog zo dichtbij op Bali, maar nu is het voor hen echt afgelopen. Een uurtje later horen we Adi roepen: “Joep makan”. Ja dus, we gaan als kadootje voor Mariam, naar de rumah padang. Een warung die ik nog niet eerder gezien had, omdat deze wat verscholen ligt, achter andere gebouwen. Nick kent deze wel aangezien hij er een keer met Adi bunkus had gehaald. Heerlijk eten, dus puur genieten. Net voor ons huis, kruist een witte hond ons pad. Ik denk terug aan Adi's verhaal van gisteren! Thuis aangekomen, gaan Adi, Mariam en Joep al bij hun huis naar binnen en loop ik even door. Thuis zet ik een verjaardagskaarsje op de brownie en loop al zingend terug. Dat gezicht van Mariam straalt. Wat kan een mens gelukkig zijn, met zo’n kleinigheid. Ja, en dan doen we toch wat Mariam het allerliefste doet, juist ja kaarten. Weer een geweldige dag en toch komt het afscheid steeds dichterbij. O ja Mariam, heeft even nageteld, ze is 38 geworden ha-ha.
Joep
Als we op de motor stappen om naar de rumah padang te gaan vraag ik Adi of hij Mariam al gefeliciteerd heeft en zegt hij: “No, I forget”. Maar hij heeft wel samen met haar vanmorgen om zes uur al een mailtje gelezen van ons aan haar met de woorden: “Happy Birthday”. Zo zie je maar dat de moslims hier ver van verjaardagen afstaan en hier helemaal niets aan doen.


Donderdag 22 maart 2012
Joep

Het is toch wel Allah’s (Gods)geklaagd. Nick en Elise zijn op dit moment op de terugweg naar Nederland en de zon schijnt hier. Gisterenmiddag liet hij al wat enkele stralen vallen maar nu is het weer echt raak. En dan gaan we natuurlijk doen wat we al lang niet meer hebben gedaan, naar het zwembad bij Graha. Morgen word met name op Bali de heilige Hindu dag “Nyepi” gevierd oftewel een dag van absolute stilte. Geen verkeer op de weg buiten hulpdiensten, geen elektrisch licht, 24 uur geen vliegverkeer naar en van Bali, alle havens en alle winkels en bedrijven gesloten. Dit alles op 23 maart van 06.00 am tot 06.00 am op de 24e maart. Buitenlandse bezoekers krijgen de raad van elk hotel om binnen te blijven. Maar omdat Lombok meer moslim inwoners heeft wijken veel Balinezen uit naar Lombok waar dit alleen word gevierd in de Hindu gemeenschappen. Hotels hier op Lombok hebben speciale “Nyepi” arrangementen. En vandaag is er een grote optocht oftewel “Ogoh-ogoh Parade”in de straten van Mataram. Grote beeltenissen van mythes en legendes worden dan al dansend rondgedragen op bamboestokken, maar ook moderne monsters met politieke karakters of symbolische presentatie’s van emotie’s uit een andere wereld. We hebben deze optocht al een keertje gezien en kiezen voor een dagje zwembad. Temeer omdat het in Mataram hartstikke druk is. Aan het zwembad maken we kennis met een Canadees echtpaar waar we een leuk gesprek mee hebben. Ze zijn hier om hun zoon op te zoeken. Hij is getrouwd met een meisje van hier en ze hebben inmiddels 2 kinderen. Het echtpaar is echt interessant om mee te praten en ze zijn erg open-minded. We zijn dan ook  pas tegen de avond thuis. Even lekker opfrissen en dan valt de stroom uit! Och, dat was lang geleden. Het maakt ons niet zo veel uit, wij gaan Senggigi in voor een hapje eten. Bij Angels worden we aangesproken door een Australisch stel. Zij woont nu twee jaar in Bali en hij werkt in de mijnbouw in Australië en probeert haar zo vaak als maar mogelijk is op t zoeken. Ze zijn een paar dagen naar Lombok gekomen om Nyepi te ontvluchten. Ze nodigen ons uit aan hun tafel en het wordt een gezellig avond, waarbij de wijn rijkelijk vloeit. Als we op stappen, blijkt dat meneer tussendoor al stiekem alles betaalt heeft. Nou daar sta je dan. Terima Kasih, Hedy en (wat was zijn naam ook al weer?). We rijden naar huis en komen terug in een stik donkere kampung. De stroom is nog steeds niet terug. Adi en Mariam zitten in het donker op de beruga. Net op dat moment krijgen we een telefoontje. Nick en Elise zijn veilig aangekomen in Nederland. We praten ze nog even bij. Dan ga ik bij kaarslicht nog even snel de mail checken en duik het bed in. Joep blijft nog wat nakletsen.

Vrijdag 23 maart 2012
Marijke

Nog steeds geen stroom, dus ga ik met mijn thermoskan kan naar Mariam voor wat gekookt water. Het zonnetje staat hoog aan de hemel en zo kunnen we vandaag wat was wegwerken. Joep vraagt of ik zin heb om richting Bangsal te gaan. Alles zit mee, prachtig weer, geen wind, vrijdag, biddag, dus bijna geen verkeer. Ja, leuk op pad. We rijden op ons gemakkie, richting Bangsal. Genieten van het uitzicht. De zee is blauwer dan blauw. Wauw, wat is dat toch mooi. In de haven van Teluk Nare ligt de Bounty Cruise. Een super grote catamaran. We stoppen even om een kijkje te nemen. We zien de auto’s van Lombok Dive staan. Ja, mooi weer, dus ze zijn weer op pad. Dat is de afgelopen week wel anders geweest met die storm. We rijden verder naar Bangsal. Daar slaan we linksaf om te stoppen bij Bunga Bunga cafe voor een brunch. Ontbijten zat er niet in zonder stroom. Het brood is zonder roosteren niet te eten hier. We worden door de eigenaar met handdruk begroet. Ja, we komen hier eigenlijk altijd even aan als we met vrienden of met z’n tweetjes deze route rijden. Maar dat hij ons herkent, verbaasd me een beetje. Daarna rijden we even door naar de haven van Bangsal. Daar zijn we immers al jaren niet meer geweest. Wauw, waar men vroeger door het water naar de bootjes moest waden, is nu alleen nog maar beton en een meterslange pier, waar nu dus waarschijnlijk de boten aanleggen. Hier vertrekken ook de locale boten naar de Gili’s Het is waarschijnlijk een vooruitgang, maar wij missen de sfeer en het simpele van toen. Och, alles verandert, het hoort erbij. We rijden door naar de Pusuk pas. Door een gebied met prachtige sawa’s, waar je af en toe de mensen ijverig op het land bezig ziet. Dan de jungle in. Ja, ik kan het niet anders beschrijven. Het is een asfaltweg, maar je rijdt wel midden door de jungle. De makaken links en rechts van de weg, houden zich rustig bij deze hitte. Het is heerlijk op het motortje en de wind geeft verkoeling. Links en rechts is te zien, dat er toch wat schade aangericht is met de storm. Als er een boom los kwam, nam deze aardig wat begroeiing mee. Je ziet dan ook lege plekken waar alles omlaag gekomen is. Het is allemaal ook al weer opgeruimd. Dat is dan wel weer een groot pluspunt. Wij rijden verder met een prachtig uitzicht op de rivier. Dan komen we bij het minst mooie stuk. Richting Gunung Sari kom je door dorpjes waar meteen bij het binnen rijden het huisvuil links en rechts van de weg opgestapeld ligt. Ook een manier om er vanaf te komen. Ook de grote pasar van Gunung Sari ziet er meestal rommelig en smerig uit. Rechts af, richting Montong, waar we even later nog een binnenweggetje nemen om dan via Batulayar, op de weg naar Senggigi uit te komen. Thuis gekomen, stappen we van ons motortje en dan slaat de hitte toe. We gaan naar binnen en zien dat we nog geen stroom hebben. Maar omdat we alles dicht hadden, is het binnen redelijk koel. Dan dus maar lekker uitpuffen. Om half vijf komt dan eindelijk de stroom terug. 22 uur geen stroom. Daar moet je in Nederland mee aankomen. Hier vindt iedereen het heel gewoon en wij beginnen er ook aan te wennen. Trouwens met de stroom komt er ook een verkoelende regenbui. Zijn we lekker op tijd op pad geweest vandaag. Terwijl we vanavond een hapje aan het eten zijn, komt Markus voorbij lopen. Markus komt uit Zwitserland en heeft hier Café Lombi geopend. Hij heeft zijn zus en schoonbroer bij zich. Maar Markus zou Markus niet zijn als hij weer druk is. Morgen wil hij even aankomen in de kampung. Prima, spreken we hem dan wel even. O ja, Elise ik heb vanavond een heerlijk toetje gehad: Aporado. Moest wel aan jou denken, bij smullen. Wij gaan terug naar huis en gaan nog even naar de buurtjes, waar we weer even Laptop les gaan geven. Adi is nog behoorlijk onzeker, terwijl Mariam hem aanwijzingen geeft. Dat gaat helemaal goed komen. Joep gaat nog even met ze door, maar ik ga naar huis. Het is immers publicatiedag en Nederland wacht.


Jullie hebben hierna nog een verslag te goed, maar we hebben geen idee wanneer we dat versturen. We vertrekken dinsdag naar Bali en de donderdag erna richting Bangkok, waar we een dag later al aanwezig mogen zijn als het huis van Edgar en Pui ingezegend gaat worden door de monniken. We verheugen ons erop.

 

Vrijdag 16 maart 2012

Zaterdag 10 maart 2012
Marijke

Weer een dag van regen en harde wind, maar we amuseren ons prima thuis. Het is bijna lekker, gewoon thuis bezig zijn. Rond de middag komen Nick en Elise. Ze zijn klaar met pakken. Verschillende van hun spullen blijven bij ons in huis liggen. Dat is veel makkelijker dan op en neer sjouwen. 2 Helmen blijven iedere keer hier. Nick laat dit jaar ook zijn duikvest hier, dat is net zo gemakkelijk en scheelt behoorlijk aan gewicht. Ze lopen al een beetje met de ziel onder hun arm. Afscheid nemen, blijft lastig. Elise heeft Adi en Mariam gevraagd, nog een keer op pad te gaan voor Durian. Ze wil die heerlijke vrucht nog een keer proeven. Voor de heren wordt dan uiteraard Salak pondoh. Ze gaan nog even terug naar Graha, voor wat laatste dingen. Nick moet nog even naar Mohni. Nog een laatste formulier invullen en uiteraard weer een afscheid. Als ze terugkomen gaan we nog even op de beruga zitten. Het weer heeft dat niet zo toegelaten de laatste dagen. Eful en Kartini komen er ook nog even bij. Kartini zit te bibberen, het is waarschijnlijk maar 25 graden. Ik heb het nog steeds lekker warm. Ondertussen gaan Nick en Adi op pad om bunkus te halen. Deze keer wordt het de padang, net achter de toegangsweg naar Senggigi. Die hadden we nog niet geprobeerd. Mariam kookt de rijst thuis en maakt meteen weer wat kroepoek. Wat hebben we het toch slecht hier. Als de heren terug zijn, gaan we, voor de laatste keer, met z’n zessen, lekker eten. Ik hou me een beetje in, de Durian wacht immers nog. Maar Nick schept hier regelmatig drie keer op en nog kan hij daarvan genieten. Hij is zelfs afgevallen. Dan ons toetje. Elise kijkt super gelukzalig als ze weer de Durian proeft. Deze keer doe ik ook een beetje meer mee. Voor de een een super vieze stinkvrucht, voor de ander puur genieten. Adi en Mariam helpen ook goed mee en voor we het weten, zijn er twee super grote Durians verdwenen. De derde gaat echt niet lukken. Hebben we voor morgenavond nog een hapje troost als Nick en Elise weg zijn. Dan komt er koffie en de kaarten op tafel (lees: op de grond). We beginnen aan een fanatiek avondje. Joep en Adi zijn het ergste en gunnen elkaar de overwinning echt niet. We lassen op een gegeven moment toch maar even een pauze in. Niet omdat het kaarten zo vermoeiend is, maar onze knieën en ruggen geven het op. Op de grond zitten met gekruiste benen lukt niet iedereen even goed. Dan nog een paar spelletjes en het grote moment van de uitslag. Elise had voor ze hier kwam, ons wel tig keer gemaild, dat zij alles zou winnen. Laat dat nou ook nog lukken. Joep is 2de, Nick 3de, Adi 4de (dit tot groot leedvermaak van Joep) Ik 5de en Mariam (die nu snip verkouden is) wordt 6de. Joep zegt dat hij even naar huis gaat omdat hij naar het toilet moet, maar snel pakt hij de 3 bekertjes en 3 medailles. Al eerder had hij stickers gemaakt van 1 t/m 6. Vlug plakt hij de stickers daar waar hij ze wil hebben en komt terug. Ik overhandig Elise een bekertje met 1 erop. Dan krijgen Joep en Nick een medaille. Adi is blij dat hij ook nog een medaille krijgt. Maar zijn mond valt open als plaats 5 en 6, dus ik en Mariam ook een bekertje krijgen. Hij snapt er helemaal niks van. Hoe wist Joep nou, wie welke plaats had en waarom krijgen de dames een beker en de heren een medaille. We krijgen allemaal ontzettende buikpijn van het lachen. Dat gezicht van Adi is werkelijk ongelofelijk. Hoe kan Joep dit nou geweten hebben? Het is een prachtige afsluiting van een mooie avond. Vermoeid van het lachen, gaan we allemaal huiswaarts.

Zondag 11 maart 2012
Marijke

Klokslag acht uur zit Boung bij ons binnen, om te vertellen dat a.s. woensdag de ceremonie is van Nur. Ze zijn het eens geworden op 4 miljoen ruphia. Boung had maar toegegeven want Nur was huilend aan de telefoon, omdat ze hen zo erg mist. Ze mag haar ouders nl. niet zien, tot de onderhandelingen klaar zijn. Ook vertelt hij dat hij, Sareah en Ana meegaan om afscheid te nemen. Om half negen zijn we present om samen met Nick en Elise nog een keer samen te ontbijten bij Graha. Raup en zijn vrouw komen langs lopen. Ze gaan het strand weer schoonmaken. Krijgen Nick en Elise gelukkig nog de kans om van hen ook afscheid te nemen. De stemming is vreemd bedrukt. Afscheid nemen blijft moeilijk. Ook Hakim, een ontzettend aardige verkoper komt ze nog even de hand drukken. Dan terug naar de kamer, de koffers ophalen en afscheid nemen van iedereen daar. Ani is aan het werk, met haar mooie dikke buikje. Ze wordt nog eens hartelijk geknuffeld. Dan moeten we toch echt gaan. Voorin de bemo, Chuk en Eful, achterin zitten, samen met 2 grote koffers, Adi, Mariam, Kartini, Boung, Sareah, Ana, Nick, Elise, Joep en ik. En de bemo is nog niet eens vol ha-ha. Het is een lange rit en iedereen is best wel stil. Gezellig is anders, maar ja, ook dit hoort erbij. Na ruim een uur zijn we bij het vliegveld. Daar worden we bekeken door de menigte als aapjes in de dierentuin. Het is zondag en central Lombok rukt massaal uit om mensen en vliegtuigen te kijken in dit gebied. Het is voor hen echt een dagje uit, omdat ze zelden blanke mensen zien, maar je voelt de honderden ogen. Snel loop ik naar meneer security en vraag of we met ons groepje door mogen lopen om afscheid te nemen van onze vrienden. Zoals eerder gezegd, staan de hekken veel te ver van de ingang af. Dit moesten ze doen om de dagjesmensen een beetje weg te houden. Het werd een complete pasar met mensen die overal zaten te picknicken voor de ingang. Het gevolg was ’s avonds een gigantische troep. Maar wij lopen dus door en dralen dan ook niet langer. Iedereen wordt door Nick en Elise uitgebreid geknuffeld en verdorie, weer houden we het niet droog. Maar het is zo vertederend om Mariam zo stilletjes te zien snikken en het strakke gezicht van Adi, die zich perse goed wil houden. Nick en Elise lopen maar gauw naar binnen, want praten is niet meer mogelijk. Hoewel we weten dat ze 8 april op Dusseldorf Airport zullen staan, heb ook ik het ontzettend moeilijk. We hebben zo’n ontzettend fijne tijd gehad samen. Zoveel leuke gesprekken gevoerd. Nooit was het teveel, of een verkeerd woord. We zullen ze echt missen, om van de rest van de club maar niet te spreken. We nemen ze allemaal mee naar een klein restaurantje voor een drankje en even uithuilen en bijkomen. Dan de lange, vervelende terug weg. Ook dat hoort erbij. We zijn weer allemaal wat stilletjes. Thuis aangekomen, haalt Joep de motor op die nog bij Graha stond en gaan we even van de rust genieten. Wat heeft zo’n afscheid toch ontzettend veel impact. We zijn allemaal down en stil. Dus gaan we maar even ons schoonheidsslaapje doen. Het is vier uur voor we er erg in hebben. We maken er maar een rustdag van. Tegen half zeven even naar Angels voor een hapje eten. Maar het is vreemd stil zo met z’n tweeën. Dat verandert als er tien super luidruchtige Australiërs binnen komen. Ze zijn zeer aanwezig en het is gedaan met de rust. We gaan naar huis. Daar zit Mariam, snot verkouden en Adi met hoofdpijn. Het gaat lekker. Toch willen ze nog even praten.
Maar laat wordt het niet. Joep ligt al om half tien op een oor en ik lig, tot mijn verbazing, ook al om tien uur op bed.

Maandag 12 maart 2012
Marijke

Vroeg gaan slapen is niet echt slim. Om twee uur wordt ik wakker om vervolgens twee uur te gaan lezen. Dan krijg ik weer wat slaap en om half acht wordt ik verkwikt wakker. Joep houdt het zelfs tot acht uur vol. Een complete slaapmarathon. Maar waarschijnlijk zorgt de hitte er voor dat we hier zo kunnen slapen. Denk maar eens na, hoeveel energie je hebt als het 30 graden is. Dit ervaren wij iedere dag. Het is momenteel benauwd warm. Regelmatig is het bewolkt en het waait flink. Dus geen zwemmen vandaag, maar dat maakt niets uit. Er ligt thuis genoeg werk te wachten. Ons huisje kan wel een schoonmaak beurt gebruiken en we gaan beginnen met Adi wegwijs te maken op de computer en Mariam Engelse les te geven, als ze er tenminste fit genoeg voor is. Ook Chuk heeft gevraagd of we hem willen helpen met wegwijs te maken op internet. Dus we kunnen vooruit.
Joep
Gisteren, naar en van de airport reizende zagen we twee politiecontroles. Schreef ik enkele weken geleden dat er in het zicht van zo’n controle veel motors al  enkele honderden meters aan de kant gingen staan om zo de controle te ontwijken nu is de politie iets slimmer en zijn mobiele agenten meer actief om de wachtende te verrassen en ook deze te controleren. Of hebben ze dit verslag gelezen? Verder zijn er weer de nodige prijsverhogingen i.v.m. de huidige dollarkoers. Moesten we bv. vorige week voor een 18 literfles water (wat veel mensen in huis hebben staan) nog 9.000 Rph. betalen nu is deze gestegen naar maar liefst 12.000 Rph. Een stijging van 1/3de. Ontzettend veel voor de mensen hier. Jullie zien dat dit een aardige prijsstijging is voor de algemene levensbehoeften. Zijn erg benieuwd hoe dit gaat aflopen na de aangekondigde benzineprijs per 1 april. Nu Nick en Elise vertrokken zijn maken we een lijstje voor de dingen die we nog moeten en willen doen want ons afscheid staat er ook aan te komen. Op 27 maart willen we verkassen naar Bali en de 29e staat de vlucht gepland voor Bali-Bangkok. En het is toch eerder dan je denkt vandaar dat lijstje. In de namiddag zoeken we Chuk op om hem wegwijs te brengen in Yahoo mail en Facebook zodat we als we weer terug in Nederland zijn veel makkelijker kunnen communiceren. Het grote probleem is voor hem dat beiden Engelstalig zijn maar we kunnen hem het een en ander bijbrengen. Wat dat betreft is hij een leergierige leerling maar het systeem is ontzettend traag vandaag (ook op andere dagen) dus we zijn met hem nog wel enige uurtjes zoet en voorzien van 2 laptops die allebei op internet kunnen sturen we over en weer enkele berichtjes met attachments zodat hij ziet wat we doen en hij het na kan doen. De cursus die hij 2 jaar geleden gedaan heeft werpt nu ook alweer zijn vruchten af. Buiten is de duisternis alweer ingevallen, tijd voor ons om een hapje te gaan eten en bij “ Bumbu’s “ maken we kennis met een ouder stel, zij is oorspronkelijk uit Griekenland en hij uit Zwitserland. We hadden van Theresa, de kelnerin van ‘Bumbu’s “ al gehoord dat ze geïnteresseerd waren in ons project . We vertellen hun op welke wijze we bezig zijn. Zij hadden door mensen te helpen al een paar keer een wijze les geleerd oftewel dat was niet altijd goed gegaan en ze vinden het knap dat wij stafmensen hebben die niet uitbetaald worden. Als we hartelijk afscheid nemen worden we uitgenodigd om een keertje bij hen op bezoek te komen. Zij verblijven nu elk jaar 2 maanden ergens in een resort in de buurt van Mangsit. Ja, zo zie je maar weer hoe je ontmoetingen kunt krijgen. Als we weer thuis zijn treffen we Adi die net met Mariam naar de dokter is geweest en volgens de dokter heeft ze een infectie in de keel en haar bloeddruk was aan de lage kant. waarvoor ze 3 plastic zakjes vol medicijnen mee heeft gekregen om dit allemaal te bestrijden. Ook Adi heeft bij de dokter advies gevraagd. Sinds zijn galsteen operatie, heeft hij regelmatig een stekende pijn in zijn borst. Ook voor hem 3 zakjes met medicijnen. Nooit doosjes, nooit bijsluiters. De kwitantie had Adi al ingeleverd bij Chuk omdat het project ook hierin voorziet. En als we eenmaal liggen te slapen krijgen we een sms-je van Nick en Elise dat ze al een hele dierentuin (althans kakkerlakken en een rat) op hun dak hadden gekregen op de Molukken. Ja, Elise is een echte "enge beesten"lokker.

Dinsdag 13 maart 2012
Joep

Voorzien van alle papieren inclusief kopieën rijden we naar de “Immigratie” in Mataram. We hebben er bijna 60 dagen op zitten en onze visums moeten worden verlengd. Aangezien we gisteren bij Chuk van alle documenten een kopie hadden gemaakt en we dus goed beslagen ten ijs kwamen (wat een woordspeling in dit land!) bleef de beambte maar zoeken naar een foutje. Uiteindelijk vond hij iets wat we snel konden veranderen. Al 3 jaar proberen we de procedure iets te verkorten want normaal lever je de papieren in bij de balie. Een tweede bezoek is nodig voor de rekening te betalen en bij het derde bezoek kun je je paspoort met verlenging afhalen. Dus in totaal 3 bezoeken moeten er worden afgelegd. Bij de tweede keer verlengen moeten er vingerafdrukken worden gemaakt en ook foto’s. Dat weten we van eerdere bezoeken. Als we dus keurig de papieren hebben afgegeven vragen we of we meteen kunnen betalen maar de beambte moet dit aan zijn meerdere vragen. Als we gaan zitten in enkele stoeltjes zien we dat een verkoper van tijdschriften de loketten langsloopt voor zijn handel. Het lijken wel Indonesische prive’s of story’s want door het vrouwelijk personeel worden deze uitvoerig bekeken en gekocht waarna ze naar hun bureau terugsloffen. Even later worden we naar de balie geroepen en vraagt de vrouwelijke meerdere aan Adi of we al vaker hier zijn geweest. Raar, want ze kan het zien aan de talrijke visums in ons paspoort. Tegen overlegging van 400.000 Rph., de andere jaren was dit 300.000, kunnen we vanmiddag om 15.00 uur terugkomen en na het maken van “ fingerprints “ de paspoorten met verlenging weer ophalen. Vreemd dat was vorig jaar pas bij de 2de verlenging. Als we vragen voor een betalingsbewijs zegt de dame in kwestie dat dan de normale procedure gevolgd moet worden dus meerdere bezoeken. Ook laat ze weten dat de regels veranderd zijn. We laten het hierbij want als we nu gaan terugkrabbelen duurt het nog langer en moeten er waarschijnlijk meerdere keren terugkomen. Ja, dat is de bureaucratie hier en waarschijnlijk betalen we extra voor de versnelde procedure. Je doet er weinig aan. Als we in de middag ons aan het loket melden kunnen we meteen doorlopen om de vingerafdrukken en een foto te laten maken. Je moet je voorstellen: 2 kleine bureau’s waar op elk bureau een monitor, computerkast, printer, scanapparaat, een digitaal handtekening apparaat en nog een of ander ding. Je moet op een stoeltje voor het bureau zitten. Diegene die achter het bureau zit moet moeite doen om over die berg heen te kijken, en die moeite neemt hij niet. De handtekening zetten, een foto maken en van alle vingers een digitale afdruk kost bijna een half uur per persoon. Ondertussen loopt de medewerker naar het raam, kijkt minstens 10 minuten naar buiten en praat ondertussen volop met zijn collega. Ja, en of je wil of niet, je zit er bij en kijkt er naar en angstvallig hou je je mond want het kan tegen je werken. That’s live. Als we uiteindelijk klaar zijn kunnen we de afgestempelde paspoorten weer aan de balie ophalen en na controle blijkt dat we er weer 30 dagen hebben bijgekregen. Een maand verlengen is veel goedkoper dan elke overschreden dag later bij de douane in DenPasar- Bali te moeten betalen. Daar waren we dan enkele miljoenen (Rph.) kwijt geweest voor ons beiden. Als we weer naar huis rijden zien we dat ze tussen Ampanan en Senggigi flink aan de weer zijn met het verwisselen van de oude metalen elektriciteitsmasten. Deze worden vervangen door betonnen palen, maar met het verwisselen van de palen betekent het wel dat we langdurig zonder stroom zitten. Vanmorgen om 10 uur lag de stroom eruit en als we uiteindelijk om 17 uur thuiskomen hebben we nog steeds geen stroom. Tegen half zes eindelijk weer stroom dus dat was weer een dagje met 7,5 uur geen stroom. Gevolg, een flinke waterplas in het koelkastje.
Marijke
Onderweg naar huis, stoppen we even voor een advocadodrankje. Hebben we wel verdiend, na zo’n dag. Maar wel lekker dat alles geregeld is. Klaar in een dag. Kunnen we tenminste de rest van de dagen aan leuke dingen besteden. Straks kwam Boung ook nog even langs. Agus, de (toekomstige) man van Nur was even op bezoek gekomen. Hij wilde graag zijn excuses aanbieden aan Boung en Sareah. Dat schijnt er ook bij te horen. Boung heeft het allemaal al een plaatsje gegeven, maar Sareah was huilend weg gelopen. Ja, dat zal nog wel een tijdje duren voor dat verdriet gesleten is. Maar een keuze heeft ze niet. Vanavond gaan we met de vier heren weer naar restaurant Leko in Mataram. Dat wordt dus de 3de keer voor ons naar Mataram vandaag, maar nu met de bemo. Gelukkig maar, want bij vertrek begint het te stortregenen en dat houdt de rest van de avond niet meer op. Dankzij een lieve sponsor mogen we dus nog een keertje uit eten. Het smaakt weer uit de kunst en we genieten allemaal. Adi wil nog een bakkie koffie voor we gaan, want nu Mariam ziek is en bijna de hele dag slaapt, krijgt hij bijna geen koffie. Misschien toch eens leren, die zelf te maken ha-ha. Ik had hem gewaarschuwd, maar hij wou niet luisteren. Zo goed als het eten is bij Leko, zo slecht is de koffie. Hartstikke sterk. Met een verbeten gezicht drinkt hij de koffie toch op. Hoezo eigenwijs. Door de stromende regen gaan we weer huiswaarts. Adi kijkt hoe het met Mariam is  en komt dan nog even naar ons toe. Hij wil nl. leren op de laptop te werken. We laten hem een mailtje maken voor Nick en Elise. Hij is apetrots als hij op een gegeven moment al met 2 vingers zit te typen. Wat leuk om hem wat te leren. Hij merkt dat het toch wel belangrijk is om via mail met mensen contact te kunnen onderhouden en wil het deze keer serieus leren. We gaan proberen om zodra we terug zijn in Nederland om een 2e hands laptop op de kop te tikken en hij zodoende met een toetsenbord overweg kan. We zijn benieuwd. Na zijn zware inspanning van toch zeker 6 regeltjes, wordt het mailtje vol trots door hem verstuurd. Hij gaat vlug naar zijn zieke vrouwtje en wij kruipen, onder het geluid van de zware regen, ons bed in. Wat slaapt dat toch heerlijk, dat geluid.

Woensdag 14 maart 2012
Marijke

Ik maak een ontbijtje voor vier man. Mariam is immers nog niet fit genoeg en ze vinden een “botterham mit kiës” heel lekker. Terwijl we nog wat zitten te tutten, staat Iba voor de deur. Het is weer massagedag. Ze vertelt vol trots dat haar kleinkind is geboren. We praten samen nog even over het eerste kleinkindje wat het toen niet gered heeft. Maar ze is dolgelukkig dat haar dochter nu een gezonde zoon heeft en ze geniet met volle teugen. We vertellen hoe in mei ons 3de kleindochtertje geboren gaat worden en hoe heerlijk het is om opa en oma te zijn. Buiten raast de wind door de palmbomen en het lijkt op de storm die we al eerder hadden. De mensen zijn verbaasd dat ze nu weer zo’n storm hebben. De golfplaten van het koeienafdakje van Mamy en Sane vliegen weer in het rond. Boung komt even de motor lenen, hij moet nog wat dingen regelen voor de ceremonie, het officieel trouwen van zijn dochter Nur, van vanmiddag. Als ik vraag hoe laat, zegt hij: “Maybe after praying.” Maar ja, praying doen ze vijf keer per dag. Welke keer bedoeld hij nu. Made, de ober bij Graha komt langs op zijn motor en vraagt of we helemaal gezond zijn. Hij had ons al vier dagen niet bij Graha gezien. Ik leg hem uit, dat we altijd kwamen voor Nick en Elise en dat ook het zwemmen afgelopen maandag niet door kon gaan, vanwege het slechte weer. De een vind het bemoeien met, maar hier is het gemeende belangstelling en dat voelt best wel prettig aan. Na de middag gaan we snel even naar Pasar Sini, waar we weer ruim een uur kletsen met een van de jongens die daar een winkeltje heeft. Het is gewoon een super aardige knul. Nog even een drankje bij Coco Loco en dan naar huis. We tutten ons een beetje op en dan staat Junaidi (de jongere halfbroer van Boung) al voor de deur. Zouden we eerst met de motor gaan, nu zijn er twee bemo’s gecharterd voor het vervoer en het is nu nog geen vier uur. Ja, tijd is en blijft een rekbaar begrip hier. Sareah wilde in eerste instantie niet meegaan en ik zie dus alleen maar mannen in de bemo’s stappen. Ik zal nog niet weer de enigste vrouw zijn. Maar na bijna een half uur, wordt er nog wat geschreeuwd en komen Sareah, Diana en Kartini aanlopen. Ani gaat samen met haar man, Waywan, hoogzwanger liever op de motor. We rijden naar Mangsit en hobbelen nog een stukje over een zeer slechte weg. Dan zien we een stellage van bamboe met zeil erover heen gespannen. De mannen gaan daar onder zitten, de vrouwen blijven bij de bemo staan. Dan komt de moeder van de bruidegom Sareah halen om even naar Nur te gaan. Angstvallig houdt ze mijn hand vast, dus ik hobbel er achter aan. Daar staat Nur dan in haar eigen blauwe kebaja met een mooie witte sjaal over haar hoofd. Ze komt eerst op mij af en brengt mijn hand naar haar mond en voorhoofd. Dan pakt ze me even vast. Even slikken dus! Dan pas gaat ze naar haar moeder. Dit had ik niet verwacht. Ook Sareah krijgt de groet van mond en voorhoofd, maar er wordt niet geknuffeld. We mogen even op de beruga zitten maar worden al snel opgehaald. Onder het zeil zitten alleen maar mannen. Wij mogen achter iedereen buiten gaan zitten. Joep loopt rond met de camera en kan gaan en staan waar hij wil. Dan begint de plechtigheid. Boung zit voor het jonge paar en als ik alles begrepen heb, vraagt de jongen nogmaals vergiffenis aan Boung en toestemming om met Nur te trouwen. Dan geeft hij Boung een envelop. De koop is gesloten. Er wordt nog wat officieel gebeden. Inmiddels begint het te regenen en de dames (4) mogen nu ook onder het zeil zitten. Iedereen schuift wat op, zodat wij bijna droog zitten. Het zeil lekt van alle kanten, dus echt droog is het niet. Het valt Joep en mij op, dat we nadrukkelijk bij de dorpsbewoners van kampung Loco betrokken worden en ze iedereen duidelijk maken dat we echt bij hen horen. We worden hier in Mangsit gelukkig niet aangegaapt, aangezien ze bij de grote weg al aardig wat Belanda’s gezien hebben. Er liggen verschillende hotels daar. Dan gaat de microfoon naar guru koran, een man die de kinderen koranles geeft. Hij spreekt het bruidspaar toe, serieus, maar ook krijgt hij vaak de lachers op zijn hand. Als hij de leeftijd van de jongen vraagt, zegt deze 20, maar iedereen weet dat hij pas op de 2de ( ik dacht 3de) klas highschool zat, dus hij is waarschijnlijk 17 jaar. Dan vraagt hij de leeftijd van Nur. Oeps, 21 jaar. Weer wordt er gelachen. Ook vraagt hij hoelang ze verkering hebben gehad. 4 maanden is het antwoord. De jongen heeft een knap snoetje, maar is nog echt een kind. Wat dat gaat worden? De jongen geeft Nur ook nog een envelop en dan kust ze zijn hand en brengt die naar het voorhoofd. Ja, vanaf nu moet Nur hem gehoorzamen. Dan gaat het jonge bruidspaar de eerste rij mensen langs. Ook die krijgen allemaal die mooie groet. Ook ik wordt door bruidegom en bruid bij deze groet betrokken. Het doet je wat. Vervolgens worden de dames weer naar de beruga gebracht en blijven de mannen zitten. Er wordt voor iedereen een super grote bord rijst gezet en op dienbladen daartussen staat de groente en het vlees. Joep en ik delen maar een bord. Dit krijgen we echt niet op. Nur heeft inmiddels andere kleren aangedaan en ook de bruidegom loopt weer gewoon rond. Er moeten nog wat statie foto’s door Joep gemaakt worden en het eten is nog maar amper op als we weer afscheid nemen. Nu wordt Sareah wel door Nur geknuffeld en ook ik knuffel haar even. Ze heeft een keuze gemaakt en zal daar nu mee verder moeten leven. Succes meisje. Het regent nog steeds en we rennen naar de bemo terug. Met volle bemo keren we huiswaarts. We zijn in goed gezelschap zie ik. We zitten met de Iman en de kepala kampung in de bemo. Wie doet je wat! Ik zie Diana heel stilletjes kijken. Ja, ze is stapelgek op Nur, maar die blijft nu in Mangsit wonen. Sareah is er helemaal overheen en babbelt honderduit in de bemo. Bij Chuk’s huis schuilen we even en laat ik June de foto’s zien. Zij kon er, zoals gewoonlijk, weer niet bij zijn. Maar ja, de toko moet open blijven. Als het even iets droger wordt, rennen we gauw naar huis. Lekker drogen kleren aan en een avondje thuis voor de buis tot………….weer de stroom uitvalt. Voor de belangstellenden onder jullie plaatsen we op Facebook gauw even wat foto’s van de ceremonie van vanmiddag en Adi komt er even bij. Hij heeft zojuist weer vol trots een mailtje gestuurd. We praten nog even bij kaarslicht. Na een uurtje komt het licht weer terug, blaas de kaarsen uit en maak ik de lampen uit.

Donderdag 15 maart 2012
Marijke

Om half zes wordt ik onrustig wakker. De storm beukt tegen ons huis en raast door de kampung. De moessonbui gaat hard, heel hard. Wij hebben geluk en hebben een stevig huis, maar velen lopen nu rond met bakken om het water binnen op te vangen en kijken bezorgd naar hun golfplaten dak. Kijken of het blijft liggen of niet. Dan heb je nog de Hindu mensen boven op de berg. Ze vangen de volle wind en hun huisjes zijn gemaakt van rotanmatten. Ik ben benieuwd, hoe groot daar de schade is. Weer valt de stroom uit, maar langzaam wordt het licht. De mensen blijven rustig. Je kunt er toch niets aan doen. Als Joep wakker wordt is het even droog. Hij veegt ons huisje schoon. Er zit een kleine kikker onder de stoel. Zat die in de bezem of is hij onder de deur door gekomen? Wie weet? Maar de kleine prins (ik heb hem niet gekust hoor) wordt met alle blaadjes mee naar buiten gezwiept. Joep gaat op pad om onze watervoorraad weer aan te vullen. Gelukkig is dit niet ver, maar kan hij al bij het winkeltje van Chuk en June terecht. Tijd voor de wekelijkse check up bij Dr. Holis. Onderweg zien we dat zelfs het buigend bamboe het opgeeft. Bij deze storm knapt het af als luciferhoutjes, alleen klinkt het veel harder. Vlak bij de weg is een grote boom omgewaaid. Later horen we van Chuk dat ze vanmorgen om half zeven bezig waren om alles door te zagen. De bemo kon er niet meer uit. Er is ravage alom. We hebben alleen een beetje “grimis” (motregen) onderweg naar de dokter. Alles is goed en dan weer gevolgd met 2 uur kletsen. Er zijn verder geen patiënten, dus ze vindt het heerlijk om wat bij te praten. Op de terug weg zien we Suty (of Tuty, daar zijn Joep en ik het niet over eens wat we verstaan hebben) zwaaien bij Anna’s giftshop. Dat is dus weer 2 uur zitten, mensen kijken en kletsen. Dan nog een drankje onderweg naar huis. Daar vinden we Tony onze buurman, die toekijkt hoe iemand boven in de kokosnotenboom, die zo vervaarlijk staat te zwiepen, tussen onze twee huizen, de kokosnoten verwijderd. Zo hopen we allemaal dat de boom het red. Ik had onze buurman Peter, de eigenaar al gevraagd of hij de boom misschien wilde kappen, maar hij vind hem zo mooi, dat hij dat niet wilde en hij had al zoveel bomen gekapt. Nu kijken we met z’n allen met argus ogen naar de boom. Hoe lang zal het goed gaan? In ieder geval mogen we lekker een kokosnoot leegdrinken en knabbelen. “Elk nadeel heb z’n voordeel”.Het begint langzaamaan bijna beangstigende vormen aan te nemen, zoals het tekeer gaat. De veerboten tussen de eilanden liggen ook stil. Je kunt niets anders doen dan afwachten en hopen dat de schade beperkt blijft. Hoe later het wordt, hoe harder het gaat. Ik word er onrustig van. De storm is nieuw hier in deze tijd van het jaar. Adi kan zich niet herinneren ooit zo’n storm meegemaakt te hebben. Mariam is inmiddels ook weer helemaal fit en wil graag vanavond kaarten. Goed idee, we kunnen toch nergens heen. Bunkus (afhaal eten) zit er ook niet in vanavond. Je gaat nu echt niet op pad. Gelukkig hebben we nog pakjes mie goreng en Mariam maakt voor ons allemaal een bordje klaar. Bij kaarslicht wordt er gegeten. O nee, zo romantisch zijn we niet, maar natuurlijk is de stroom bij dit weer uitgevallen. Even later horen we een grote klap, gevolgd door een hoop gejoel van de jeugd. Een van de kokosnootbomen op het veld is omgewaaid. In het donker met zaklampen proberen ze de kokosnoten te bemachtigen. Wij gaan bij kaarslicht kaarten. Met tactisch opgestelde kaarsen gaat het goed, alleen is het behoorlijk warm zo. Tussen door floept af en toe het licht weer aan, om dan een half uurtje later weer uit te gaan. Och, we komen de avond wel door. Er zijn mensen hier die het veel, veel moeilijker hebben. Maar niemand maakt zich echt druk. Het heeft geen zin.

Vrijdag 16 maart 2012
Marijke

Het eerste wat ik hoor als ik wakker wordt is weer die harde storm. Het houdt maar niet op. Buiten is een ravage van takken en de bladeren liggen overal binnen op de vloer. Ze waaien gewoon onder de deur door. Zorgt Mariam voor ons avondeten, zo zorg ik voor het ontbijt, Kopje koffie en “botterham met kiës”. Maar die laat even op zich wachten. We zitten weer zonder stroom. En zonder broodrooster is het brood niet te eten hier.
Joep
Veel zin om buitenshuis te gaan hebben we niet, het waait heel hard en we zien de klapperbomen gevaarlijk buigen onder het gewicht van de talrijke kokosnoten die er in hangen. Uit welingelichte bronnen vernamen we dat er in Teluk Nare, daar waar de boten liggen om te gaan duiken, al reeds door de storm 5 boten gezonken zijn, zo erg spookt het op de zee. Op het nieuws hier vertellen ze dat er in Bali 3 mensen overleden zijn. Geraakt door omgewaaide bomen. Een ritje op de motor richting het noorden is zelfs af te raden omdat bij elke bocht de wind vrij spel heeft en je verwoede pogingen moet doen om dat ding recht op de weg te houden. Dus we lezen ons wat af vandaag. Beiden zijn we voorzien van een E-reader wat erg handig is omdat we ook een memorystick bij ons hebben waar in totaal een achtduizend boeken op staan dus vervelen doen we ons niet. Heel wat beter als dat gesleep met boeken. Normaal had de bookshop ter plaatse een goede klant aan ons, daar hadden we vorig jaar al wekelijks een gang naar gemaakt en zo een beetje alle Nederlandstalige boeken al gelezen behalve de Bouquet of Harlekijn - reeks (of zoiets), romantische boekjes waar we ons niet aan waagden. O, ja, als je vanaf Bali naar Lombok vliegt is het nu bijbetalen voor je bagage als je meer als 15 kilo bij je hebt. Andersom uiteraard ook, hebben we van Nick en Elise begrepen. Zij moesten voor een paar kilo overgewicht bijbetalen. De kosten per kilo zijn wel in onze ogen laag. Heel wat minder als op de grotere luchthavens, bv. Jakarta. (Of niet Elise?) Wij moesten toen we in Bali incheckten voor 3 kilo overgewicht 50.000 Rph. betalen, ongeveer 4 euro. De handbagage die we bij ons hadden, en die zwaarder was als toegestaan, hebben ze niet naar gekeken. En we hebben dat van meerdere reizigers gehoord die hier vaker kwamen. Ten tijde dat ik dit schrijf is de wind iets gaan liggen en hoor ik buiten hoe Mamy, onze achterbuurman, de bijeengeraapte golfplaten weer op het afdakje van zijn sapi stal (koeiestal) bestaande uit bamboestokken, probeert te timmeren zodat de sapi’s vannacht droog zullen staan. Het voetbalveldje heeft een andere vorm gekregen omdat er een boom is omgevallen en men behendig om de gevallen stam voetbalt. Maar ze hebben net zo veel plezier als anders.
Marijke
Omdat we geen idee hadden hoe het weer zou zijn vanavond, hebben we Mariam gevraagd om voor ons te koken. Ik zei nog: “Hou het maar simpel met een nasi goreng”. Nee hoor, ze heeft urab-urab gemaakt, ayam terbang (kippenvleugeltjes), tempé goreng en daging. Natuurlijk is er voor onze Joep weer extra kentang goreng (frietjes) bij. Daarna wordt er uiteraard gekaart tot half 10, dan even pauze zodat Mariam en ik de laatste durian van dit jaar op kunnen peuzelen. Dan nog even pesten. De winnaars van vanavond, hi-hi een echte ladies night. Eerst win ik het jokeren dan Mariam met pesten! YES. Trouwens, Joep, die het op de grond zitten verschrikkelijk lastig vind, had vanavond de oplossing. Bij Adi en Mariam ligt de voorraad schriften en pennen voor school. De schriften met 20 stuks verpakt, worden met 60 stuks opgestapeld een aardig stoeltje voor Joep. Zo zie je dat je niet eens op school hoeft te zitten om ondersteund te worden door het project.

 

Vrijdag 9 maart 2012

Zaterdag 3 maart 2012
Marijke

De regen valt nog steeds als we wakker worden, dus dit wordt een lekker rustige ochtend. We tuttelen lekker thuis wat, nog even gauw een wasje doen en dan komen Nick en Elise. Nick zou vandaag met Mohni in de haven gaan duiken, maar Mohni is ziek en het weer werkt al helemaal niet mee. Bij Adi en Mariam op het terras genieten we dan ook nog even van een bakkie tubruk. De plannen voor vandaag worden uitgestippeld. Joep wil hier altijd rambut lurus, dus gaan Elise en ik met hem mee naar kapsalon New York in Ampanan. Adi gaat met Nick naar Malimbu. Daar wordt van 1 t/m 4 maart een off-the-road 4-wheel drive rally gehouden. Wij gaan met de bemo, want het blijft maar regenen. Van pasar Keboen Roek is het nog een eindje lopen, maar gewapend met een paraplu gaat dat prima. Terwijl Elise en ik lekker decadent verwend worden met een facial treatment, krijgt Joep zijn "rambut lurus". Dit maal is het een verjaardagscadeautje van Nick en Elise. Leuk idee toch. Tegen de avond komen we terug bij Graha, waar even later ook Nick arriveert. Hij heeft, samen met Adi genoten van de rally. Het waren prachtige jeeps. Eentje helde over naar links en Nick zei tegen Adi, dat daar waarschijnlijk een behoorlijk dikke chauffeur in zat. Toen de jeep dan ook echt omviel, was het lachen, gieren, brullen toen er een lekkere stevige chauffeur uitstapte. Het parcours was behoorlijk heftig en regelmatig moesten ze met hun eigen lier de auto uit de rivier of modder trekken. Nick baalde omdat hij zijn fototoestel was vergeten, maar zijn verhalen waren voor ons levendig genoeg. Omdat het niet echt droog wil worden, gaan we maar dicht bij huis eten en na weer een befaamd kaartavondje gaan we op tijd in de richting. Morgen gaan we immers naar Masbagik. De familie van Adi opzoeken.

Zondag 4 maart 2012
Marijke

Niet om negen uur, maar half tien vertrekken we. Chuk, onze chauffeur, heeft wat moeite met wakker worden. Tidak apa apa. We hebben de tijd. Het is een behoorlijk eind rijden naar Masbagik, maar er is genoeg te zien onderweg. Ik blijf genieten van sawa’s en zie verschillende mensen volop bezig aan de oogst. Elise vertelt onderweg, dat ze dit jaar nog geen enkele huwelijks ceremonie heeft gezien. Inderdaad het verbaast mij ook, want normaal gesproken is er altijd wel ergens een ceremonie. We rijden rechtstreeks naar het huis van de zus van Adi. Egin haar zoon, belt om het kwartier waar we zijn. Als we nog 5 minuten verwijderd zijn belt hij weer. Adi geeft Joep zijn telefoon en als Joep Egin van alles hoort zeggen in het Sasak, praat hij in een heel raar mengelmoesje terug. Egin snapt er niks van, tot hij hoort dat het Joep is. Dan begint hij aan de andere kant te lachen en wij dus ook. Even later hobbelen we over een zandweg, alias modderpoel naar het huis toe. De auto wordt aan de kant gezet en dan moeten we nog een stukje lopen tussen de sawa’s door. En voor de tweede keer zie ik het leuke huisje van de zus van Adi. Het ligt op een prachtige plek tussen de sawa’s en de wind heeft er vrij spel. Het is er dan ook lekker koel. Voor Nick en Elise, die de familie wel al langer kennen, is het de eerste keer dat ze hier komen. Ook zij zijn onder de indruk van de prachtige plek. We hadden onderweg Durian gekocht en deze worden dankbaar in ontvangst genomen. Adi zijn oudste broer is er ook. Wij kenden de hele familie, alleen zijn oudste broer nog niet. Deze is al 22 jaar chauffeur op een lokale bus. Meestal is hij aan het werk. We wilden hem dolgraag ontmoeten. Vooral omdat Adi altijd zegt, dat ze zo op elkaar lijken. Nou, het is inderdaad een oudere uitgave van Adi. Ontzettend leuk om dat te zien. De rest van de familie spreekt geen woord Engels, dus Adi zit er tussen als tolk. Dat gaat prima. Tegen enen wordt de lunch geserveerd. Tijdens een heftige moessonbui gaan wij met gekruiste benen zittend met de hand etend genieten. De hele vloer staat vol, nasi putih, ayam, urab-urab, tempé goreng en overheerlijke maiskoekjes. Dit hemelse maal wordt besloten met Durian. Iedereen zit te smikkelen en smakken, behalve Joep en Nick, die niks van deze verrukkelijke vrucht willen weten. Dan strekt Chuk zich uit voor zijn middagdutje. Ja, hij is immers de chauffeur en die heeft zijn rust nodig. Ondertussen hebben we een interessant gesprek over Nederland en Indonesië. We krijgen het over de Nederlandse bezetting. Waarop Adi vertelt dat op de scholen nooit iets vertelt werd daarover en de geschiedenis helemaal niet klopte met wat hij later op TV zag en hoorde en leerde. Ook in Nederland heeft het behoorlijk lang geduurd voor echt verteld werd wat er allemaal gebeurde onder het mom van de kolonisatie. Maar we hebben nog geen enkele Indonesiër ontmoet die onze generatie ook maar iets kwalijk neemt. Een leerzaam gesprek. Inmiddels is Chuk uitgeslapen en gaan we naar het huis van de broer van Adi. Zijn vrouw heeft voor mij een kussen gemaakt van kapok. Ik had een kussen van Adi en Mariam mogen uitproberen en het sliep heerlijk. Dus hebben we dat besteld bij de vrouw van de oudste broer. Maar ook hier komen we niet weg zonder een kopje koffie genuttigd te hebben. Ze wonen midden in een wijk in Masbagik. Het straatje is niet breder dan anderhalve meter en alleen begaanbaar met een motor of te voet. Hier komt dan ook geen zuchtje wind binnen. De hitte slaat toe, maar we blijven braaf zitten. Dan komt Ozzi binnen, de jongere broer van Adi. Nou, deze kans willen we graag benutten om de drie broers samen op de foto te zetten. Ze zijn zelden alle drie bij elkaar, dus deze foto wordt ook voor hen een schitterende herinnering. Cuk geeft daarna het sein voor vertrek en gaan we, onder uitgeleide van bijna de hele straat (iedereen wil ons zien) richting auto. We beginnen aan de terugweg, maar het duurt niet lang of we belanden in de eerste huwelijksstoet. Elise herhaalt lachend haar woorden van vanmorgen. Nou ze heeft gekregen waar ze om vroeg. We hebben wel 10 ceremonies zien lopen. Chuk zucht op een gegeven moment: “Please no more ceremonies”. We schieten dan ook allemaal in de lach, als we op het laatste stuk van Ampanan naar Senggigi nog eens in een lange file komen te staan voor de laatste van de vele ceremonies. We zijn dan ook pas tegen zeven uur thuis. Iedereen is bekaf, terwijl we eigenlijk niks gedaan hebben.  Maar het was een heerlijke dag.
Joep
Als we in de avond een klein restaurantje bezoeken komt na het eten een van vele straatverkopers met ons een praatje maken. We kennen hem al jaren en hij is altijd de vriendelijkheid zelf en blijft goedlachs, ook als de zaken minder gaan. Hij vraagt of een broer van hem, die een kindje heeft van anderhalf en in kampung loco woont, ondersteuning kan krijgen door het project. We vertellen hem hoe ons project werkt en aangezien de kleine nog niet naar school gaat, hij wel in aanmerking komt voor de gratis medicijnen en hulp bij dokterskosten, maar dat we hem niet ook nog financieel gaan helpen. Sowieso dat niemand in het project geld krijgt. Hij is blij dat hij de informatie rechtstreeks van ons hoort omdat er veel over het project gepraat word en hij dus nu aan andere verkopers kan zeggen hoe de vork precies in de steel zit. Daarna praten we lang over de inkomsten van een verkoper dat door de komst van de vele collega’s straatverkopers steeds lager word, met name in het laagseizoen. Je begint met spullen te verkopen van een andere verkoper, aangezien je geen startkapitaal hebt, en het percentage wat je dan verdient is ontzettend laag temeer als je een eigen gezin hebt om te onderhouden. Heel langzaam word het dan opgebouwd totdat je zelf een voorraadje aan kan schaffen en je dan “zelfstandig “bent. Maar dat is meestal een lange weg. Ook praten we over het gedrag van de toeristen dat nogal verschilt. Vooral de volgende uitspraak: “Maybe tomorow “  door menig toerist brengt nogal wat verwarring. De volgende dag zoekt de verkoper zijn misschien toekomstige koper op maar die blijkt dan al vertrokken te zijn. En dat gebeurt nogal vaak. Weg handel. Hetzelfde verhaal hadden we trouwens ook al van Adi gehoord. Letterlijk gaat het soms als volgt: De koper zegt dan: “Kom morgenvroeg om acht uur maar naar mijn hotel. De verkoper (deze man in kwestie, heeft thuis vrouw, kind van 7 en tweeling van anderhalf), helpt ’s morgens zijn vrouw met de twee kleintjes, maar laat nu alles vallen om op tijd bij het hotel te zijn. Hij wacht keurig voor op straat bij het hotel. Ze mogen niet het terrein op. Na een uurtje gaat hij voorzichtig vragen bij de receptie waar de gast is. Om vervolgens te horen te krijgen, dat deze gast vanochtend om vijf uur is vertrokken. Denk daar maar eens aan, als er weer zo’n vervelende verkoper voor je neus staat.


Maandag 5 maart 2012
Marijke

Geen zwemmen vandaag. Hujan terus (het regent de hele tijd). We besluiten om dan maar naar Mataram Mall te gaan om een paar foto’s te laten afdrukken voor verschillende mensen hier. Maar voor we thuis weggaan, staat Boung voor de deur. Hij draalt een beetje, maar dan komt het hoge woord eruit. Nur kawin! (Nur is getrouwd!) Nur is dus gisteravond niet terug naar huis gekomen, Dat wil zeggen dat ze willens en wetens is weg gelopen naar haar vriend. Dan kan er niets anders dan een huwelijk volgen. Dus zegt Boung dan ook dat ze al getrouwd is, hoewel de ceremonie nog moet volgen. Hij vraagt of we even naar Sareah willen gaan, want die zit thuis, helemaal van streek. Het is ook nogal wat, nadat eerst vorig jaar de tweede dochter Ani weggelopen is, heeft nu de oudste dochter haar voorbeeld gevolgd. We gaan naar Sareah en vinden haar binnen, waar ze als een hoopje ellende zit te huilen. Ze vertelt hoe ze gisteravond overal gezocht heeft en alle vriendinnen van Nur gebeld heeft om haar te vinden. Precies om 23.00 uur kwam er een smsje. Dat is de uiterste tijd waarop een meisje hier thuis in de kampung moet komen, anders moet ze trouwen met de jongen waarbij ze op dat moment is. Het klinkt hard, maar de kinderen gebruiken deze regel dus ook om te trouwen, voordat de ouders het eens zijn over bruidsschat en dergelijke. Sareah blijft maar huilen. Ze vind zichzelf een hele slechte moeder, omdat Nur met haar 21 jaar nog niet kan koken en poetsen. Ik leg haar uit dat Nur zelf dit nooit wilde doen en altijd er tussen uit ging als er gewerkt moest worden. Dus al had Nur nog jaren thuis gewoond, dan had ze het nog niet geleerd. Dat geeft Sareah toe. Als ik dan zeg dat Nur het nu wel moet leren, glimlacht ze zelfs een beetje. Ik maak haar duidelijk dat ze zoveel kan piekeren als ze wil, maar dat het nu eenmaal gebeurd is. Sareah, die zelf zo van een goede roddel houdt, begrijpt dat de kampung nu over haar zal praten. Maar ook daar kan ik haar overtuigen dat ze beter haar tranen kan drogen en met opgeheven  hoofd naar buiten kan lopen. De zorgen van pa en ma zijn uiteraard ook voor de studie van Nur. Ze moet nog een jaartje universiteit. Zou ze nu stoppen dat moet er terug betaald worden aan het Proyek. Erg dubbel dat een van de medewerkers van het proyek nu zelf de dupe kan worden. Sareah droogt haar tranen en wij gaan samen met Nick en Elise naar Mataram. We laten wat foto’s uitprinten, drinken nog wat en gaan dan weer richting thuis. Even een uurtje rust en hup, weer naar Sareah. Die is gelukkig weer op de been. Trots vertelt ze me dat ze niet meer huilt en om te bewijzen hoe sterk ze is, gaat ze koffie en thee voor ons maken. Boung komt er even later ook bij zitten en vertelt hoe het verhaal nu verder gaat. De kepala kampung (hoofd van het dorp) van Loco gaat in gesprek met de kepala kampung van Mangsit, waar de jongen woont. In overleg met de familie, word de bruidsschat besproken. Boung wil dat de familie van de jongen, Nur de kans geeft om de universiteit af te maken. Een goed idee, maar de jongen is pas 19 en zat op de 3de klas highschool. Dit is wel super jammer, want hij moet van school af, terwijl hij eigenlijk nog maar een paar maanden moest voor zijn diploma. Op de highschool mag je nl. niet getrouwd zijn. Op de universiteit maakt dat niets uit. Het knulletje zal dus een baan moeten zoeken om zijn bruidje te kunnen onderhouden. Het lijkt erop dat wij dus nog een huwelijksceremonie mee gaan maken hier. Ik was de laatste maanden zo trots op Nur, omdat ik voor de eerste keer zag, dat ze serieus met haar studie bezig was. Laten we dan maar ook hopen dat ze de universiteit kan afmaken. We merken dat we steeds meer begrijpen van dit land en ook dit verhaal goed kunnen plaatsen, hoe jammer het ook is. Na weer een hele poos met Sareah en Boung gepraat te hebben, moeten we ons haasten naar Eful en Kartini, die thuis met een heerlijke maaltijd op ons zitten te wachten. Kartini heeft vroeger in een restaurant gewerkt en dat is te merken. Ze heeft werkelijk een compleet diner klaargemaakt met als vooraf een krabsoepje. Zelfs Joep die niet van vis houdt, geniet van deze soep. Het is veel, heel veel. We doen ons best, maar niet iedereen krijgt zijn bord leeg. Maaf (sorry) Kartini. We praten na het eten nog even na, wat Kartini erg prettig vindt, omdat ze zo haar Engels wat op kan halen. Om half elf hebben we het helemaal gehad en bekaf rollen we even later ons bed in.

Dinsdag 6 maart 2012
Marijke

Eerst weer een lekkere massage van Iba en vervolgens op naar Graha voor een verkoelende duik. Het is broeierig warm. Nick en Elise liggen als lekker aan en in het water. Mohni is er ook om twee dames van een reisborganisatie uit Jakarta,  hun eerste duik te laten maken in het zwembad. Interessant om te zien, met hoeveel geduld en toewijding hij dit doet. Willen zij duiklessen verkopen dan zullen ze toch iets moeten weten over het duiken. Ik ga proberen te snorkelen. Dat is al weer lang geleden. Maar zodra ik de snorkel een beetje hoor borrelen, krijg ik de kriebels. Nou dit gaat niet zo goed. Wat een held op sokken. We houden het vol tot een uur of drie om vervolgens snel naar huis te gaan. Vanavond is er proyekvergadering en er moeten nog inkopen worden gedaan. Thuis aangekomen, staat Chuk voor de deur met een prachtig overzicht van de financiën van ons project. Dit wil hij ons iedere maand gaan toesturen. Het ziet er keurig uit. Na even nog wat dingen doorgenomen te hebben, vertrekt hij weer en willen wij ook gaan. Dan staat Susan voor de deur. Haar ouders komen in mei logeren en omdat vaders gezondheid niet zo super is, wil ze voor pa en ma een kamer boeken bij Graha. Ze vraagt wat voor prijs wij betalen, inclusief project korting. Voor die prijs wil zij nl. ook proberen een kamer te boeken. We geven haar de gewenste informatie en ik voeg er lachend aan toe: “en al die informatie krijg je gratis. We hoeven geen commissie”. Susan schiet in de lach. Zij woont hier en kent dit land als geen ander. Na de boodschappen, snel, snel mandiën en dan met Nick en Elise snel even naar Cak Poer. Het lijkt wel of we het druk hebben. Na een heerlijke maaltijd, behalve Joep, die vond zijn kentang goreng wel erg vet, keren we huiswaarts. Daar verschijnen al snel de vier heren om de vergadering te beginnen. We bespreken een paar probleem kinderen en hebben nog wat onduidelijkheden over een paar kinderen. In welke klas zitten ze nou precies. Een meisje van de berg is nog steeds niet gekomen voor een foto. Boung zal gaan navragen wat daar precies aan de hand is. Daarna kan ik het goede nieuws vertellen dat Dokter Holis een keer per maand, gratis de mensen die ziek zijn, zal komen onderzoeken. Dit nieuws wordt geweldig ontvangen. Ons communitycenter schiet ook niet op. Ze kunnen de eigenaar van het land aan de andere kant van de rivier maar niet bereiken. Chuk probeert hem zaterdag op te zoeken. Hier wat regelen, duurt lang, heel lang. Bij de rondvraag, geeft Nick een envelop, namens Elise en hem. Dit is voor het verbruik van de watertank. Zij sponsoren dit ieder jaar. De watertank, ooit geschonken door de familie Geurts, is een geweldige oplossing voor de mensen in het dorp en ook de naastliggende toilet en mandi, geschonken door een apotheek in Nederland, wordt veelvuldig gebruikt door de mensen hier. Chuk nodigt ons vervolgens allemaal uit om morgenavond bij hem thuis te komen eten. Tjonge, jonge wat hebben we het toch slecht hier. Dan vertel ik het leuke nieuws, dat we volgende week weer een keertje bij Restaurant Leko mogen gaan eten, op kosten van een anonieme sponsor. De sponsor staat erop dat we gaan eten. “Anders duwen jullie het geld toch weer in het project” waren de letterlijk woorden bij het telefoontje dat we kregen. Dit zorgt voor wat extra gejoel bij de heren. De toebroek die we bij de vergaderingen gebruiken is ook al gesponsord door Nederlandse mensen. Ik vind het heerlijk als we op die manier die vier toch wat kunnen geven. Ze doen al zoveel en dat allemaal gratis! De vergadering gaat buitengewoon goed en snel en om negen uur kunnen we het al afsluiten. Twee uurtjes maar, we gaan vooruit! We praten nog wat na met Chuk en Adi, maar we zijn allemaal bekaf en om half elf nemen we afscheid van Nick, Elise en Chuk. Adi gaat na de andere voordeur en ook wij zijn blij dat we eindelijk kunnen relaxen. Dat valt voor Joep even vies tegen, als blijkt dat de ketang goreng inderdaad te vet was en alles eruit komt. Maar daarna voelt hij zich beter en kan ook hij lekker gaan slapen. Toch weer een miskleun van Cak Poer. De ooit zo geweldige warung, laat bij ons nu toch bijna iedere keer wel een steekje vallen. Jammer!

Woensdag 7 maart 2012
Marijke

Het is grauw en grijs als we wakker worden en er staat een flinke wind. Ik denk deze ochtend nog eens na over het verhaal van Sareah. Wat moet het moeilijk zijn als je kind plotseling gaat trouwen. Ik begrijp haar zo goed, ik ben ook moeder. We hebben net de koffie voor onze neus staan, als Iba, een uur vroeger dan afgesproken, voor onze neus staat. Het is 8 uur. Maar we begrijpen het volkomen, want de regen kan ieder moment losbarsten. Terwijl ze mij begint te masseren, valt inderdaad alles met bakken tegelijk uit de lucht. Zo’n bui is echt een toppertje! Terwijl Iba met Joep bezig is, komen Nick en Elise, gehuld in regenjassen, aanrijden. Elise had om half elf bij ons afgesproken meet Bahman, een verkoper uit onze kampung. Ze wilde nog een cadeautje kopen voor iemand en doet dat liever hier aan huis in alle rust, als bij Graha aan het strand, waar, als je wat koopt, meteen 5 man om je heen staan. Iba masseert rustig verder met Nick en even later is ook Elise aan de beurt. Vier mensen achter elkaar. Als ik haar vraag of dat niet te veel is, krijg ik een big smile. Ze kan wel 10 mensen achter elkaar masseren, is goed verdienen toch! Ondertussen is Joep en Nick richting Adi en Mariam verhuist, waar ze gezellig zitten te praten. Mariam vind het heerlijk en gaat meteen weer aardappelen koken voor Joep. Deze worden in de schil gekookt en hebben een heerlijke zoete smaak. Mariam verwent Joep zo erg, dat ik hem straks niet meer mee naar huis krijg. Als ik haar dat letterlijk zeg, begint ze te stralen. Na de massage is het even droog, zodat Iba veilig naar huis kan, maar de lucht blijft dreigen. Ja, dan ga je toch gewoon een kaartje leggen met de buren. We hebben afgesproken dat we zaterdagavond, de laatste avond dat Nick en Elise hier zijn, samen zullen afsluiten met een competitie. Heel officieel. De lol is dat wij vanuit Nederland, wat plastic bekertjes en medailles hebben meegenomen, dus we gaan de buurtjes zaterdagavond verrassen. Hier is humor een heel simpel gebaar. Het is al laat in de middag als we eindelijk de olie van de  massage gaan afspoelen. Nog even de was doen en daarna ga ik Kartini wat borden terug brengen. Ze komt regelmatig lekkers brengen. Nou, en lekker is het zeker. Kartini en ik zitten ijverig Engels te oefenen. Kartini heeft op universiteit niveau Engels gehad, maar spreekt het nu bijna nooit meer. Ze wil dan ook zoveel mogelijk oefenen. Even later komen Nick en Elise al weer aangecrost. Elise wordt bij ons huisje afgezet en Nick gaat naar Chuk. Hij moet even de tickets uitprinten voor zondag (Bali) en maandag (de Molukken). Ja, nu gaat het snel. Even later gaan Adi, Joep, Elise en ik ook naar Chuck. We zijn uitgenodigd voor vanavond. Chuck heeft zijn huis uitgebouwd, door er een verdieping op te bouwen. Boven heeft hij dus nu een prachtige kamer, die hij ook als kantoor gebruikt voor zijn administratie van de moskee en voor ons project. Daar wordt nu dus ook het avondeten geserveerd. June heeft samen met haar zus gekookt en neefje Jan en zoon(tje) Judy moeten alles naar boven sjouwen. Judy, 15 jaar, kogelrond, hij blijft maar van de eigen winkel snoepen, draait het iedere keer zo, dat Jan de trap op en af loopt en hij het alleen maar boven hoef aan te pakken. De manier waarop hij dat doet, is lachen, gieren, brullen. Het is en blijft een super leuke jongen. Alleen jammer dat hij het snoepen maar niet kan laten. Het wordt een gezellige avond die afgesloten wordt met de door Elise en mij zo geliefde Durian. Maar ook aan Nick en Joep is gedacht hoor. Er is nog een heerlijke chocoladecake toe. Ik neem heel braaf maar twee stukje Durian, maar Elise laat zich helemaal gaan. Ze beseft dat dit waarschijnlijk de allerlaatste keer is dat ze voorlopig die vrucht krijgt. Ik kijk een beetje jaloers toe, maar vind het ook prachtig als ik haar zo zie genieten. We maken het niet al te laat, morgen gaan we immers weer de zee op. Nick gaat weer duiken. Ben benieuwd, want het is immers wel volle maan en dan wil het nog wel eens spoken op zee. Dit hebben we ooit geleerd van de vissers uit Sulawesi en is al vaak waar gebleken.

Donderdag 8 maart 2012
Joep

Vroeg in de morgen staan we op en nuttigen thuis ons ontbijtje wat elke morgen vergezeld gaat met door ons beiden een lading pillen. De inhoud van de door ons beiden meegenomen apotheek zakken is al aardig aan het slinken zodat dat voor ons ook een teken is dat ook voor ons het einde van dit jaarlijks verblijf er aan zit te komen. Tegen achten terwijl de lucht enigszins aan het betrekken is zoeken we Nick en Elise op om samen met hun te wachten op de auto van Lombok Dive. Maar als die tegen half negen komt zit hij al boordevol en nemen we een taxi naar Teluk Nare, een kleine haven van waaruit de meeste duiktrips vertrekken. Daar aangekomen treffen we Mohni, de eigenaar van Lombok Dive die we al “ Happy birthday “ zingend begroeten omdat we vanmorgen op Facebook hadden gezien dat hij jarig was. Dat er niet veel aan verjaardagen word gedaan merken we omdat de hele staf niet weet dat hij jarig is en ik ook niet zie dat hij word gefeliciteerd. We stappen aan boord en buiten de bemanning gaat er nog een Australisch meisje mee met haar bagage voor een verblijf op Trawangan en een Australische familie bestaande uit 2 mannen, 2 dames en een kind. Daarbij Daan, de hier woonachtige Nederlandse jongen en wij met ons viertjes. Nick is blij dat Daan er weer is aangezien ze samen hier aardig wat duiken hebben gedaan. Op Gili Trawangan moeten nog twee duikers opgepikt worden. Marijke had gelijk, de zee is aardig ruw en een van de benzineleidingen van een motor van de boot raakt telkens verstopt. En dan zie je Umpuk weer balancerend bezig om het euvel te verhelpen wat geen pretje is met de klappen die de boot op de golven maakt. Marijke, Elise en ik overleggen of we op Trawangan blijven of dat we meegaan om naar de duikplek te gaan. Maar we besluiten mee te gaan. Nadat iedereen aanwezig is vaart de boot naar voor de kenners het “Shark Riff Point “. In de verte ziet de lucht aardig donker en de duikers gaan van boord, gevolgd even later door de twee mannen, de oudere vrouw van het gezelschap en Marfus die gaan snorkelen. Lijkt me echt geen pretje aan gezien de zee steeds ruwer word. Na een klein half uurtje komen zij met heel veel moeite weer aan boord. We zien de donkere wolken steeds dichterbij komen, de golven steeds hoger worden en even later hangen de Australiërs overboord om de vissen te voeren. Wij houden de blik op oneindig, vragen ons af waarom we niet op Trawangan zijn gebleven maar gelukkig komt de inhoud van onze magen niet naar boven. Een half uurtje later opent Mohammed de hemelsluizen en brengt Umpuk de eerste twee duikers boven het water gevolgd een kwartiertje later de andere twee. Dan volgt het gevecht tegen de woeste zee en probeert Umpuk de boot aan de kant te brengen wat geen gemakkelijke opgave blijkt te zijn. Ondanks dat we nog geen 50 meter van de kant af zitten zien we het eiland amper, alles is grijs en grauw door de hevige regenbui en daarbij moet Umpuk de boot ook nog om een punt laten varen zodat we meer richting open zee gaan. Hij weet de boot met veel moeite toch aan land te krijgen en nat tot op het bot stapt iedereen uit. Umpuk verteld dat hij zo’n weer nog maar zelden heeft meegemaakt. We spreken af dat we om twee uur weer present zijn bij de boot en dat dan bekeken wordt hoe het verder gaat. Door de nog steeds met bakken, neervallende regen lopen we richting het kleine warungetje, het kleine paadje is in een rivier veranderd waar we meer dan enkeldiep door het vuile water lopen en we worden nagestaard door toeristen die verkleumd een afdakje of plek hebben gezocht waar het droog is. Af en toe moeten we opzij springen voor een cidomo die, nu de weg toeristenvrij is, iets harder denkt te kunnen rijden. Gezeten in het kleine warungetje, genietend van onze maaltijd, vormt er weldra een flinke waterplas op de grond waar we zitten en na de maaltijd lopen we even het erlangs gelegen winkeltje in voor wat droge kleren. Althans Elise, Marijke en ik aangezien Nick en Daan hun duikpak aanhadden. En eerlijk gezegd voelt dit goed, droge kleren. Inmiddels is het droog geworden en moeten we weer richting boot dat nog een lange tippel blijkt te zijn aangezien die noordelijk ligt. De ander twee duikers komen niet meer opdagen en het Australische gezelschap blijft op Trawangan. Aangezien de zee nu veel rustiger is besluiten Elise, Marijke en ik toch mee te gaan voor het aanschouwen van de middagduik bij een of ander wrak tussen Trawangan en Meno. Het meisje uit Australië met haar bagage zit ook aan boord en gaat liever naar het rustigere eilandje Meno. Zij zocht een rustig eiland, ipv. wat ze gezien heeft, een party eiland. De duikers verlaten de boot en er word koers gezet naar de kant voor het droppen van het meisje. Als dat gebeurd is neemt de boot weer zijn plekje in voor het wachten op de duikers die na een uurtje weer boven water verschijnen. Dan op naar Trawangan voor het oppikken van het Australische gezelschap waarna koers word gezet naar het vasteland van Lombok. Gelukkig voor ons staat er een taxi en zoeken we, Elise en Nick een warme douche en wij een koude. De zon heeft zich al een paar dagen niet meer laten zien maar wat wil je, we zitten ook in het regenseizoen. In de avond treffen we elkaar weer voor ons avondeten en gezeten in de duisternis aan het strand verteld Nick dat hij nog even naar het kantoortje was geweest bij Mohni, daar zijn duikstempels had gehaald en afgerekend had. Moe maar voldaan gaan we na het eten uit elkaar en zoeken onze kamers op. We zijn blij dat we een dagje op wilde zee ook meegemaakt hebben, een avontuur op zich.

Vrijdag 9 maart 2012
Marijke

Rustdag. Lekker uitgeslapen en dan pelan-pelan. Een beetje opruimen, de natte zooi van gisteren wassen en even naar Dr. Holis voor de wekelijkse check. Nick is in de haven duiken met Mohni, dus Elise gaat even met ons mee. Zo kan ze ook kennis maken met Dr. Holis. Elise is onder de indruk van de hartelijkheid van het meisje. Ja, we hebben echt geluk dat we haar hebben leren kennen. “Elk nadeel, heb z’n voordeel.” Dat ik niet te veel Durian heb gegeten, wordt beloond. Bloeddruk is prima. Goed zo. Dan boodschappen doen, even lekker wat fris drinken en naar huis. Elise gaat nog een keertje proberen van het zwembad te genieten en wij gaan genieten van de rust. Lekker even helemaal niks, daar is vakantie toch voor!
Joep
Maar de hele dag regent het onverwachts zodat als de was bijna droog is ze alweer nat geregend is en een droger of zo hebben we ook niet. Aangezien het veel regent is de luchtvochtigheid ook enorm hoog en het wachten is op de zon. Vandaag heeft Sareah en Boung ons uitgenodigd om te komen eten en volgens Elise, Nick en Marijke maakt Sareah de lekkerste Urap-urap. Gezeten op de grond smullen we van de maaltijd en zoals het gebruik hier eten we met de handen wat we meestal doen als we ergens thuis worden uitgenodigd. Chuk, Boungs broer, komt ondertussen vertellen wat de laatste stand van zaken is rondom de onderhandelingen over de “ Wedding “ van Nur. Boung’s vraag was 5 miljoen roepiah en Nur de Universiteit laten afmaken. Het tegenbod van de bruidegom’s familie was 2 miljoen. Chuk verteld dat het bod van 2 miljoen nu verhoogd is naar 2,5 miljoen. Ik vind het maar koeiehandel maar het is de cultuur hier. Daarbij komen de kosten van het eventuele feest op conto van de familie van de bruidegom. En aangezien de vader van de bruidegom maar een arme visser is denk ik niet dat er een feest komt maar je weet het hier maar nooit. Ook Mamy, Boungs oudere broer komt informeren wat de laatste stand van zaken is. Ja zegt Boung: “Maybe next week wedding”. We wachten wel af maar hopen wel dat Nur haar studie af kan maken. We zien wel. Dan kijken we op tv naar de voetbalwedstrijd Brunei tegen Indonesië met Sareah al slapende achter ons op de vloer. Diana, hun jongste dochter, ligt onder de tv te slapen. In de pauze bedanken we Boung voor de gastvrijheid en gaan naar ons huisje terwijl Nick even Adi gezelschap houdt bij het tweede gedeelte van de voetbalwedstrijd. Tegen elf uur vertrekken Nick en Elise ook om hun bed op te zoeken en dan breekt voor hen hun laatste dag aan die gevuld gaat worden met inpakken, hier en daar afscheid nemen, spulletjes voor hun volgende bezoek bij ons in bewaring geven en de laatste keer gezamenlijk eten met Adi en Mariam uiteraard gevolgd door meerdere spelletjes kaarten waarna de meegenomen plastic bekertjes en medailles gewonnen kunnen worden. Ik hoop dat Adi niet wint want dan moet ik nog enkele weken aanhoren: I am kartu champion 2012 “. Maar jullie lezers, moeten dus een week wachten op de uitslag.


 

Vrijdag 2 maart 2012

Zaterdag 25 februari 2012
Joep

Het lesgeven gisteren op het schooltje in Ampanan is iets teveel geweest voor Marijke en daarom besluiten we vandaag voor een complete rustdag. Nick en Elise willen wat gaan rondrijden op de motor dus dat komt goed uit. We draaien ons wasje, zitten wat op ons terrasje, praten met de buurtjes en kijken dan naar het voetbalgebeuren tegenover ons huisje.
Ben totaal geen voetballiefhebber maar dit is heel wat anders, hier word nog echt bij gelachen.
Op een gegeven moment schoppen ze de bal in de lage struiken en even later zie ik dat meerdere kinderen de struiken ingaan, zoekend naar iets. Als ik het er s’avonds met Adi over heb, vertelt hij dat er een slang zit. Hij maakt het geluid alsof er een digitaal alarmklokje afgaat. En zegt hij, je kunt hem nu horen. Inderdaad horen we het geluid. Hij vertelt ook dat als hij in de rivier gaat vissen dat hij tussen 18 en 19 uur heel stil blijft zitten want dat is de tijd dat de slangen naar hun slaapplek gaan. We hopen maar dat dat beest nu zijn slaapplek heeft gevonden en niet richting ons huisje komt. Als ik hem vraag wat het voor een slang het is zegt hij dat het waarschijnlijk een cobra is. “ Or something like that “. Ja. ja een ruim begrip. Voor ons hoeft het niet. Nick en Elise hadden bunkus (afhaaleten) gehaald bij de warung en daarna ziet Marijke met lede ogen toe hoe er door Mariam, Elise en Adi heerlijk gesmikkeld word van de durian. Helaas levert de vrucht hoge bloeddruk op en dat wil ze vermijden. De stank van de “Koninginnevrucht “ kwam me al tegemoet toen ik bij hun binnenkwam. Nick en ik nemen genoegen met de Salak-Pondoh, die overheerlijk smaakt. Daarna komen de kaarten weer op de vloermat tevoorschijn en met aardig wat gefoetel (vals spelen ) en met name door mij sluiten we de avond af.

Zondag 26 februari 2012
Joep

Vandaag is de laatste  “fotografeerdag “ van de kinderen. Zoals elk jaar zetten we alle kinderen uit het project op de foto die uiteindelijk met hun sponsor op onze website komen te staan en kunnen er ook nieuwe kinderen aangemeld worden. De eerste 80% gaat redelijk snel maar de laatste 20% is nog altijd een achterna geloop om deze op de foto te krijgen, sommige wel een keer of drie, vier. en daar willen we eigenlijk van af. Dit jaar ging de grootste groep zo snel dat we het plan voor de spandoeken hebben laten liggen maar volgend jaar willen we een of twee spandoeken ophangen en dan de verantwoording bij de ouders te leggen. De kinderen op foto te zetten en dat ze ook daadwerkelijk naar school gaan is het enigste wat we van de ouders verlangen. Hoe ze leven en wat ze doen bemoeien we ons niet mee. Als de lange zit in de zon erop zit blijkt dat we nog twee kinderen niet hebben. Van een weten we dat zijn (nog zo jonge) moeder afgelopen jaar is gestorven aan leukemie en men laat de vader dan ook even met rust. Hij zal met zijn zoontje zijn leven opnieuw op moeten pakken. Daar kunnen we ons ook wel wat bij voorstellen. Dit uiteraard in overleg met Cuk en Adi, die de huiselijke omstandigheden weten van dit gezinnetje. Het andere kind komt van de berg maar daar weten we de oorzaak niet van. Beiden zouden naar de eerste klas gaan en hier heb je geen min. of max. leeftijd om naar de eerste klas te gaan. (Althans binnen de perken)  Voor ons breekt nu de tijd aan om alles opnieuw in te delen en zodra we weer in Nederland zijn alle sponsors aan te schrijven en hun te vragen of ze door willen gaan met  “ hun “kind.

Voor de in statistiek geïnteresseerde onder jullie even wat cijfers die nu ingevuld moeten worden:
We hebben 106 kinderen op foto gezet, buiten de twee bovenstaande.
7 kinderen zijn gestopt of hebben een baan
11 nieuwe kinderen  (9x Elementery School – 1x JHS en 2x JHS)
11 stromen door van de ES naar de JHS
9 stromen door van de JHS naar de HS
6 moeten een eerst een klein examen doen om naar de (staats) UNI te gaan.
Aangezien er nog wat kan veranderen in de tijd dat we hier zijn zitten we het nu op 108
kinderen die in het project zitten.  Er zijn al wat betalingen van sponsors binnengekomen maar wij raden u aan om even te wachten omdat het kan zijn dat er een kind naar een hogere klas is gegaan. De sponsors worden allemaal persoonlijk via mail benaderd als we weer thuis zijn. Voor de rest van de staf, Eful, Adi, Cuk en Boung komt er over een maand of drie weer aardig wat werk omdat ze dan de uniformen, tassen, schoenen en schoolbenodigdheden gaan inslaan en moeten verdelen. Altijd een grote klus omdat de kleding en schoenen niet altijd passen doordat er een verkeerde maat is opgegeven. We waren benaderd door iemand die de Universiteit volgde of hij niet wat geld kon krijgen omdat hij zoals hij zei, veel reclame maakte voor ons project maar helaas voor hem moeten we hem teleurstellen, onze eigen staf krijgt zelfs niet uitbetaald en die doen toch het meeste werk. Diezelfde persoon heeft sinds enkele weken zijn zwager in huis gehaald en komt nu vragen of deze ook naar de Universteit kan. Maar volgens ons en de rest van onze staf is deze zwager de kampung ingehaald om even een Universiteitje te doen en dan weer te verdwijnen. We moeten echt streng zijn en onze regels strak in de hand te houden waarbij is gesteld dat men in het project kan komen mits men ook echt deel uitmaakt van deze gemeenschap. In de middag na een verkwikkend straaltje water binnenshuis lopen we richting “Graha” om N en E op te zoeken die daar genieten van een welverdiende massage dus nestelen wij ons met Ochong, de badmeester, op een nabijgelegen beruga. Even later verschijnen Henri en Marij, de achterbuurtjes van Nick en Elise uit Nederland om even tot ziens te zeggen omdat zij morgenvroeg op hun motor richting Bali en Jakarta gaan waarna hun vakantie er bijna op zit. Kasian !!! Vroeg in de avond zoeken we dan een klein restaurantje op om daarna bij de buurtjes de rest van de durian en salak-pondoh op te eten waarna iedereen moe van de warmte zijn eigen stek weer opzoekt.

Maandag 27 februari 2012
Marijke

Bloedheet en maandag, dat kan maar een ding betekenen: zwemmen bij Graha. Ja, wat moet je daarover vertellen, water in, water uit, Het water is net lauwe soep, zegt Elise altijd. En ze heeft gelijk. Panji de neef van Wim en Joyce belt nog even om een afspraak te maken. Hij komt woensdagmiddag even kennis maken met zijn kinderen. Leuk is dat. Hij spreekt ook nog vloeiend Nederlands. Nick gebruikt de tijd om flink te studeren. Aan het eind van de middag gaat hij naar Mohni om examen te doen voor zijn 2de duikbrevet. Wij gaan naar huis om nog wat mailtjes te versturen en inkopen te doen. Een heel belangrijk mailtje gaat naar een sponsor, die ons gaat helpen om onze studentengroep voor de universiteit de kans te geven om deze af te maken. Zoals eerder vermeld, bleek de universiteit veel duurder dat we gedacht hadden. Dankzij deze sponsor hebben we zo meteen genoeg reserve om deze mensen de opleiding af te laten maken. Terima kasih, heel erg bedankt!! Ondertussen gaat Nick naar Mohni. Al het studeren is niet voor niks geweest. Hij slaagt dan ook voor zijn brevet. Lieve Nick, van harte gefeliciteerd. Je hebt er echt je best voor gedaan. We vieren het die avond door zo als iedere dag weer samen te gaan eten ha-ha. Het is super gezellig zo met z’n viertjes en we raken nooit uitgepraat. Ik heb nog steeds last van spanningshoofdpijn, maar wel dragelijk. Er komen geen pijnstillers aan te pas. Maar daardoor voelt het allemaal wel verkrampt aan. Ik besluit om te proberen Iba te pakken te krijgen morgen, voor wat extra massage. Ben benieuwd of het gaat lukken morgenvroeg.

Dinsdag 28 februari 2012
Marijke

Ik probeer Iba te bellen, maar er wordt niet opgenomen. Adi moet toch even naar Senggigi en rijdt dan wel even naar haar huis. Een half uurtje later komt hij terug met Iba achterop de motor. Even later worden alle verkrampte spieren weer heerlijk los gekneed. Je merkt de jarenlange ervaring van Iba, want ze voelt precies waar het allemaal zit. Het resultaat is, dat ik me daarna heel wat beter voel. Dit gaan we dus vaker doen, de komende dagen! Tegen de middag komen Nick en Elise aan. We drinken samen wat en gaan dan gezellig met z’n vieren naar de pasar in Chakra. Het is een hele grote markt waar je van alles tegenkomt. De beneden verdieping heeft kleding, schoenen en gereedschap. Op de eerste verdieping vindt vooral groente, kruiden, vlees en vis. Daar ruikt het dan ook heel anders en de vliegen vermaken zich prima op vis en vlees. Het zouden prachtige opnames zijn voor de “smaakpolitie” of hoe heet dat programma. Wij amuseren ons hier prima en na een tijdje lopen we via een ander winkelstraatje richting Mataram Mall. We zien de winkel waar onze schotel voor de TV vandaan komt en ook de winkel waar Adi zijn DVD’s voor de handel inkoopt. Het is broeierig warm en de uitlaatgassen komen ook lekker onze neus binnen. We zijn dan ook behoorlijk gaar tegen de tijd dat we bij Mataram Mall aankomen. Daar dus snel naar Oceanic voor een koele drank. Daar knapt een mens echt van op. Joep gaat nog even op zoek naar een webcam met ledverlichting zodat het thuisfront ons ook kan zien als we op skype zitten. Meestal proberen we met een zaklamp ons gezicht een beetje te verlichten, maar ik hoor Lara nog zeggen op de skype: “Oma, ik kan je niet zien”. Ja, en dan is het bij Opa met zijn inmiddels bijna zwarte kop, nog moeilijker natuurlijk. Het loopt al tegen half zes als we eindelijk thuis zijn. Ik neem snel een mandi en ga lekker op bed liggen. Joep is dat ook van plan, als dan net Cuk aan de deur komt. Hij heeft het lijstje van Joep nagekeken. Daarop stond iedereen die naar een hogere school gaat. Cuk heeft het gecontroleerd en enkele fouten ontdekt. Tegen de tijd dat ze alles nagekeken hebben is het inmiddels half zeven. Joep maakt mij wakker en baalt dat hij zijn middagdutje gemist heeft. Heb ik even mazzel gehad. Om zeven uur worden we samen met N en E bij Boung en Sareah verwacht voor het eten van soto. Sareah heeft het keurig gedaan. De sambal mag iedereen zelf toevoegen. Zo kan ik dus zonder problemen ook de soto eten. Met lontong en nasi is het een prima maaltijd. Gezellig zitten we daarna op de beruga bij te kletsen. Even later komt ook Belo erbij zitten. Hij stikt van de goochelkunstjes en geeft ons verschillende raadsels op. Hij legt figuren van takjes en wij mogen dat dan oplossen. Het is hartstikke leuk, kinderlijke humor, maar gezellig. Dan horen we Diana roepen voor haar mama. Ze kan niet slapen als Sareah niet in de buurt is, dus wenst Sareah ons welterusten en verdwijnt naar binnen. Zo tegen half elf houden wij het ook voor gezien. Al ruim een week is het ontzettend warm en het dondert en bliksemt af en toe wel, maar de regen laat op zich wachten. Dan ga je bijna verlangen naar een flinke regenbui. We lijken wel Hollanders, altijd wat te mekkeren op het weer!

Woensdag 29 februari 2012
Joep

En dan hebben we weer een dag kado dit jaar, de 29ste. We zullen hem goed gebruiken ha-ha.
Onze spieren worden door Ibu Iba vandaag weer onder behandeling genomen en ik denk dat we dat in Nederland  best wel zullen missen. Bij mezelf constateer ik weer een blauwe plek aan de zijkant van mijn bovenbeen. Ja, de bloedverdunners zorgen ervoor dat ik me bijna als een kasplantje moet bewegen ondanks dat ik er heel erg op let. Iemand vriendschappelijk een por geven is voor mij afgelopen want een por terug betekend een blauwe plek voor mij. En zo zijn er tal van kleine dingen die afgelopen zijn voor mij of waar ik eerst zorgvuldig over moet nadenken zodat de spontaniteit iets verdwijnt. Och, er zijn ergere dingen in het leven.
Laat in de middag verschijnt Panji met zijn twee kinderen en we kletsen gezellig in het Nederlands bij. Bijna accentloos komen zijn woorden uit zijn mond en, gezeten op ons terrasje geniet hij van het uitzicht en de stilte die hier heerst. Twee minuten later word die verbroken door het snerpende geluid van een kettingzaag die bezig is om enkele bomen die eerder geveld waren om te toveren in smalle balkjes. Hijzelf woont in het centrum van Mataram en daar ie het toch wel drukker. Hij verteld dat hij o.a. reisleider is bij OAD en groepen door Java, Bali en Lombok begeleid maar dat hij nu is aangenomen bij “GAP “ (?)
een Canadese tourorganisatie die kleinere, avontuurlijkere reizen organiseert zoiets als Sawadee  en Djoser in Nederland. Nadat hij afscheid heeft genomen en met de kinderen nog even langs de zee rijdt probeer ik met Nick de externe webcam te instaleren. We hadden dat ding in de winkel uit laten testen en hij deed het prima maar ik krijg hem niet aan de praat.
Samen nemen we alles stap voor stap door, schakelen de interne webcam uit, maar bij het inladen van de driver ( via het bijgeleverde schijfje) geeft hij al de melding dat sommige software dingen (of zoiets) niet zijn geïnstalleerd. We gaan toch door en komen een heel eind. Als we uiteindelijk de webcam aansluiten krijgen we een blauw scherm waarop de melding staat dat windows zichzelf heeft afgesloten en in de lange melding enkele storingscode’s en iets over Bios of zoiets. Na dit enkele keren opnieuw te hebben gedaan en zelfs de driver te hebben gedownload van de fabrikant, gooien we het bijltje er bij neer tenslotte hebben we meer verstand van vakantie dan van computers en het zweet loopt nu al over onze rug over het systematisch nadenken over dit probleem. Naar de winkel terug kunnen we ook niet omdat hij het daar wel deed en we het verpakkingsdoosje al hebben vernietigd. Jammer dan.
Voor de techneuten onder de lezers, het is een Lexcron webcamera met de driverversie 5.7.19204   heeft aan beide zijden 3 ledlampjes , geheel verchroomd  (bling-bling) staat op een voetje en het is een fantastisch ding….als het functioneert!! Allee techneuten, suggesties zijn van harte welkom op This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it . De winnaar krijgt een voetreis naar Lombok!!!!! Na het eten verrassen we onze buurtjes weer met een ijsje en na weer een super gezellige kaartavond sluiten we deze dag af.

Donderdag 1 Maart 2012
Marijke

Vandaag gaan we de zee op. Nick gaat duiken en wij gaan hem aanmoedigen of zoiets. Op de boot is het super leuk aangezien het gezelschap bestaat uit: Umpuk, Eli, Harpik en nog een jonge kapitein en Daan. Daan woont in Mataram en is getrouwd met een meisje uit Lombok. Hij heeft haar leren kennen, doordat ze beiden voor dezelfde reisorganisatie werken. Daan is een heerlijke spontane jongen en we amuseren ons prima. Umpuk, Daan en Nick gaan lekker het water in, terwijl op dat moment even de regen met bakken uit de lucht komt. Joep vraagt dan ook of ze een paraplu nodig hebben daar beneden. Even later komt het zonnetje alweer tevoorschijn en wij kletsen rustig en kijken naar de prachtige omgeving met in de verte Lombok en dichterbij de drie eilanden, hier beter bekend als de gili’s, Trawangan, Meno en Air. Voor de lunch gaan we naar Trawangan, waar een geweldige warung zit. Het oude vrouwtje, de heerser van deze warung, kookt fantastisch en we genieten van een super maaltijd. De rendang is de lekkerste die we tot nu toe proeven. We gaan nog even langs het kantoortje van Mohni, wat hij nu hier op het eiland heeft. Een prachtige lokatie. Nu nog zorgen dat er nieuwe klanten komen. Jammer genoeg kiezen de toeristen toch nog vaak voor een Europese of Australische duikschool, terwijl wij allang gemerkt hebben dat Lombok Dive een prima duikschool is met heel betrokken medewerkers. Na de middag nemen de heren nog een duik en tegen vier uur varen we weer richting de haven op Lombok. Ik heb me heel rustig gehouden vandaag, omdat ik weet hoe vermoeiend zo’n dagje op het water kan zijn. We sluiten de duikdag af met een drankje en dan slaat toch de vermoeidheid toe. We gaan naar huis, even mandiën en dan slapen. Het is al zeven uur als ik wakker wordt. Wauw, wat is dat vermoeiend zo’n dag. We gaan samen met Nick en Elise een hapje eten, maar laat maken we het niet. Het was een prachtige dag, maar we zijn allemaal nog steeds moe.

Vrijdag 2 maart 2012
Marijke

Iba staat al om half negen voor de deur. Ze geeft me weer een verkwikkende massage en ik voel hoe mijn nek steeds meer de spanning los laat. Het is lastig en hardnekkig, deze spanningshoofdpijn, maar eens zal het toch over gaan. De massage helpt ontzettend goed, dus laat ik Iba momenteel zo vaak mogelijk komen. Dan naar dokter Holis. Ja, vandaag is groot onderhoud, dus even de bloeddruk checken. Die is prima, dus ik ga nu langzaam de medicijnen afbouwen. He he, langzaam maar zeker. Dan raken we aan de praat en dr. Holis wil alles weten van ons project. Ze stelt voor om gratis een keer per maand naar de kampung te komen en de mensen gratis te onderzoeken en advies te geven. Ze zegt zelf: “I am a Young dokter, but I want to do something for our people. You already do so much!”. Geweldig toch, zo’n aanbod. Ze zegt ook eerlijk, dat het voor haar ook een goede ervaring is waar ze veel van kan leren. Nou, wij zijn er in ieder geval dolblij mee. Terima kasih dr. Holis. Nog even boodschappen doen en naar Nick en Elise, die vandaag een heerlijk dagje zwembad doen. We vertellen even het goede nieuws, drinken samen wat en vertrekken dan weer naar huis. Vanavond gaan we even op de ruige tour. Na een maaltje bij Coco Loco, lekker aan zee, gaan we naar Happy Café. Joep zijn favoriete band speelt er. De oudjes van Pondok Senggigi. We laten de drankjes goed smaken en eindelijk vraagt Joep de naam van een nummer wat al jaren in zijn hoofd speelt, maar hij wist geen titel of zanger. Na 3 Corona’s weet hij het nu wel! Terwijl ik nu langzaam omval van de slaap, maak ik toch onze belofte af, vrijdag is publiceren! En nu ik bezig ben, valt de regen met bakken uit de lucht. Toch fijn dat ze gewacht hebben tot we thuis zijn!




 
  • «
  •  Start 
  •  Prev 
  •  1 
  •  2 
  •  Next 
  •  End 
  • »


Page 1 of 2