Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size

Vrijdag 3 februari 2012

Zaterdag 28 januari 2012
Marijke

Gisteravond nog even de slappe lach gehad. Dit moest een serieus gesprek worden tussen Joep en Adi. Adi dacht vorig jaar dat het dak lekte, dus Joep vraagt aan Adi: “Adi did you take de dakpannen dur allemoal aaf”. Adi gaat hier serieus op in, maar kan niet doorpraten omdat ik zit te snikken van het lachen. Zo praten die twee dus altijd. Joep zo krom als het maar kan, gewoon voor de lol en Adi verstaat alles. Maar ja, terug naar de orde van de dag. We hebben net ons ontbijt op en maken plannen om richting Mataram mall te gaan, als Ton voor de deur staat. Ton en Jeanne waren vorig jaar ook hier op vakantie en we hebben ze in Nederland ook al een paar keer ontmoet. Dit keer is vriendin Mary meegekomen. Ton vraagt of we een idee hebben voor een hotel of zo. Ze zijn gisteravond aangekomen vanuit Soerabaya en konden een nacht in Graha verblijven, maar dat is voor het weekend volgeboekt, dus ze moeten voor 12 uur iets anders hebben. Joep gaat met Ton even bij Bumi Adytia kijken en daarna komen Jeanne en Mary kijken. Iedereen gaat akkoord.. Joep regelt nog even een bemo voor het ophalen van de koffers bij Graha en iedereen weer tevreden. Ze komen nog even een bakkie thee drinken en gaan dan terug naar Bumi. Tussen door komt Susan, die hier samen met Opik, sinds vorig jaar ook een guesthouse heeft even hallo zeggen en haar prachtige dochter van 3 maanden voorstellen. Haar zoontje hadden we al eerder mogen ontmoeten. Het is wat druk, dus echt bijpraten met Susan gaan we een andere keer doen. Als iedereen weer verdwenen is gaan wij naar de “grote weg” en nemen een taxi naar Mataram Mall. Hier vindt Joep twee geweldige boekjes om hem op weg te helpen met zijn Bahasa Indonesia. Maar waarom zou hij het proberen te leren, Adi verstaat hem perfect en als er iemand Indonesisch met hem wil praten, haalt hij mij er bij en verdwijnt vervolgens stilletjes op de achtergrond. Slimme jongen! Vanavond wil ik toch weer eens naar tenda Cak Poer, waar het eten goed en goedkoop is. Maar toch zijn we weer teleurgesteld. Joep heeft het al lang en breed op, als ze plotseling in de gaten krijgen dat ze mij vergeten zijn. Het smaakt prima, maar de goede service van vroeger, toen pa de tent (letterlijk, want het is een tent) runde, is voorbij. Zoonlief heeft het overgenomen en nu mist het toch wat van vroeger. Och, er zijn ergere dingen, maar het is wel jammer.

Zondag 29 januari 2012
Marijke
Terwijl we rustig wakker worden, zie ik in mijn ooghoeken een klein wit beestje op de muur fladderen. Wat?? Geen idee, maar moeder natuur komt al in actie, van een andere hoek komt een super kleine cicak (heel klein hagedisje) aanrennen, ja werkelijk rennen. Ze kunnen echt snel zijn als het moet. Het beestje wordt gevangen en verorberd. Cicak (spreek uit als, tjitjak) tevreden, wij tevreden. Trouwens afgelopen week, terwijl we zaten te kaarten op de beruga, zat er een flinke kakkerlak op de muur, vlak bij me (ja Elise, jij was niet blijven zitten) en jawel hoor even later zit hij op mijn been. Bang ben ik niet, maar ik hou niet van kakkerlakken! Ik sla het ding weg en de kakkerlak belandt weer op de muur. Ook hier kwam de natuur prachtig in actie. Aangezien de kakkerlak echt te groot was voor een cicak, kwam er een tokké (oftwel gekko) te voorschijn. Een behoorlijk maatje groter dan de cicak. Ook nu werd er goed werk geleverd. Kakkerlak verdween voor onze ogen. Ik ben niet blijven kijken, zo smakelijk vond ik het nou ook weer niet, maar wel een mooi staaltje natuur!
Joep
Met de benenwagen gaan we na het ontbijt op pad en dat word toch wel door iedereen heel raar gevonden. Die twee uit Nederland hebben een motortje voor de deur staan en dan gaan ze nog lopen ! Als het even kan word er door hen zelf geen meter gelopen want dat is toch verspeelde energie! Adi is al op pad met zijn spullen want vanmorgen hoorde ik hoe zijn motor op de standaard een kwartier lang warm aan het lopen was. En dit bij een temperatuur van dertig graden. Ja, en als wij gaan lopen dan duurt dat uren want veel mensen houden ons staande voor een praatje, een begroeting, een uitnodiging voor koffie en noem maar op. Vooral de kleine eetstraatkraampjes die bemand/bevrouwd worden door mensen uit onze kampung willen allemaal dat we bij hen iets nuttigen dus ook hier moet je een roulatieschema op toepassen anders is het niet eerlijk tegenover een ander eetkraampje. Maar ook hier vinden we onze weg in. Vandaag is het zondag en iedereen trekt dan naar de zee en is het op de weg een drukte van belang. Op de terugweg komen we Ton, Jeanne en Mary tegen en aangezien een dochter van Ton en Jeanne een bloemenwinkel hadden geopend in NL. en daarbij een collectebus met foto’s van Adam en zijn vrouw hadden geplaatst op de toonbank om zijn “Holland- House “ af te maken, wilden ze even met Adam regelen over het hoe en wat.
Dan lopen wij weer terug naar ons huisje na een best wel lange trip en nemen het er van. Even de binnenkant van de oogleden bekijken. Tegen vijven lopen we naar Bumi Aditya waar het gezelschap uit NL. zit maar daar liggen ze waarschijnlijk ook op een oor want de deuren staan open en we horen niemand. Marijke gaat bij de dames zitten bij het winkeltje van Cuk en June en ik loop naar huis om vanuit ons huisje oftewel “de Sky Box “ naar het voetballen te kijken. Adi komt even later bij me zitten en vertelt dat hij met Mariam op pad is geweest om lekkere (nou, ja!!) durian te scoren. Ik weet zeker dat Elise nu haar vingers af aan het likken is, want als er iemand gek is op deze stinkvrucht is zij het wel! Dus na het eten doen Mariam, Marijke en Adi zich tegoed aan deze lekkernij terwijl ik speciaal gekookte aardappelen voorgeschoteld krijg omdat er nog geen Salak Montong te krijgen is maar dat komt nog wel. Bij deze willen we ook iedereen bedanken die zo met ons meeleeft en ons wil helpen voor wat betreft de niet werkende pinpasjes van de Rabo. Er blijken meer slachtoffers te zijn in Indonesië die dus hun pasjes niet meer kunnen gebruiken. Wij zijn uit de problemen alhoewel we hier voorlopig niet kunnen pinnen met deze pasjes. Voor de volgende reis zoeken we wel een oplossing.

Maandag 30 januari 2012
Marijke

Hari Libur (vakantiedag). Een rare gewoonte van vorig jaar, die we er toch maar in houden. Op maandag ontbijten aan de zee en daarna zwemmen bij Graha. Het is er erg rustig. De grote groep die er dit weekend zat is verdwenen. We reserveren alvast een kamer voor Nick en Elise. Ze blijven zolang, dat we een goede deal kunnen maken. Iedereen weer tevreden. Wij zijn in het zwembad de enigste gasten. Decadent heerlijk, van niemand last. Nou ja, niemand: eerst komt Ani hallo zeggen, dan komt even later Juliana hallo zeggen, dan komt Madé even een praatje maken en na het wisselen van de diensten komt ook Ochong de andere badmeester nog even aan. Dit zijn intermezzo’s die gewoon horen bij het leven hier en door ons niet meer storend worden ervaren. Alleen zijn is eigenlijk onmogelijk in Indonesië. Toevallig had ik van de week een heel gesprek hierover met June en de zus van Cuck. Zij begrijpen absoluut niet dat die expats prachtige grote huizen bouwen boven op de berg. Ja, je hebt dan wel een mooi uitzicht, maar je bent helemaal sendiri (alleen!) en dat benadrukken ze door te zeggen: “makan sendiri (alleen eten), minum sendiri (alleen drinken), tidur sendiri (alleen slapen)”. Voor hen een super trieste bedoening als je alleen bent. Ze vinden dan ook dat wij het veel slimmer aanpakken, door gewoon in de kampung te gaan wonen. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik het ook best wel eenzaam zou vinden in zo’n villa met grote muur er om heen. Wij maken gewoon de deur dicht als we rust willen en verder keuvelen we met iedereen. Het is maar net wat jezelf prettig vind. Maar verder hebben we dus vandaag een lekker luie dag, die we thuis gewoon voortzetten met een goed boek. Er ligt nog een durian te wachten voor vanavond, maar die laat ik Adi en Mariam lekker oppeuzelen. Ik vond het heerlijk gisteren, maar het is een behoorlijk pittige vrucht en ik heb er even genoeg van gehad. Ik wacht wel tot Elise en Nick hier zijn en dan kan ik met Elise weer heerlijk van de durian genieten. Joep en Nick zullen iets anders moeten verzinnen. Ze lusten het gewoon niet.

Dinsdag 31 januari 2012
Joep

Kijken of het er vandaag van komt. De kasboeken controleren is een van de eerste dingen die we doen als we hier zijn. Probleem nu is dat er elke keer wat tussenkomt, hetzij bij Cuk, of bij Eful of bij ons. Wij hebben de meeste tijd! Zij hebben ook hun normale dagelijkse bezigheden en als zij ingehuurd worden als chauffeur of als gids betekent dat voor hun inkomsten die ze goed kunnen gebruiken. Na de kascontrole houden we dan een algemene vergadering met Eful, Cuk, Adi, Boung en wijzelf en daarna prikken we een datum waar we traditie getrouw een hapje gaan eten op onze kosten bij een door hun uitgekozen restaurant. Maar het ziet er naar uit dat er vandaag weer niets van terecht komt, Cuk is met Ton, Jeanne en Mary op pad. Maakt niets uit, morgen is weer een dag. Terloops doen we in de loop van de morgen nog even wat boodschappen en worden overvallen door een flinke moessonbui waarbij de straat bij de supermarkt compleet is veranderd in een zwembad wat we in die jaren inmiddels gewend zijn. Na de middag probeer ik samen met Adi zijn keukenkraan te maken omdat die vreselijk lekt. Ik heb het vermoeden dat het een rubbertje of leertje is en voorzichtig proberen we de boel te demonteren met als gevolg dat de kraan afbreekt waar hij in de muur is bevestigd. Nu word het dus iets meer als een rubbertje of leertje vervangen. Rij je in NL. even langs de kranenboer of een of andere “doe het zelf” shop, hier ligt de zaak iets anders. We rijden langs 4 zaken waar we vermoeden dat ze zoiets hebben en men laat ons een kraan zien die er uitziet als degelijk chroomwerk maar in werkelijkheid niets voorstelt. Veel te licht van gewicht (net plastic) en het chroom is al af aan het bladderen. Uiteindelijk vinden we er een van een iets betere kwaliteit, althans dat hopen we. De prijs is er tenslotte naar Indo begrippen wel naar. Thuis aangekomen heeft buurman Ibrahim het afgebroken stukje al uit de pijp in de muur kunnen halen en kan de nieuwe kraan geplaatst worden. Resultaat mag er zijn, het werkt perfect. Laat in de middag lopen we nog even naar Cuk die net terug is van het tripje en maken een copy op onze memorystick van de kasboeken, dan kunnen we daar al vast op ons gemak naar gaan kijken en bewonderen zijn nieuwe “Kantoor“ op de eerste verdieping van zijn huisje. Ziet er goed en verzorgd uit.
Marijke
We praten wat over het project en ik hoor van Cuk dat er kinderen gestopt zijn, of niet eens naar een andere school gegaan zijn. De Nederlandse ik wordt behoorlijk kwaad, maar de Indonesisch ik praat rustig verder. Joep wil even meteen de lijst na lopen, maar dat vind ik niet eerlijk nu. Dan moet Cuk alle antwoorden geven, terwijl hij eigenlijk prima zijn werk doet. De vier kasboeken zien er echt prima uit. Maar ik wil toch een hartig woordje met Eful spreken. Al die maanden in Nederland horen we niets en gaan ervan uit dat alles prima gaat. Dus vragen we de sponsors om hun bijdragen. Komen we hier terug en horen dan wat er niet goed gegaan is. Hoe krijgen we ze toch aan het verstand gebracht, dat we daarvoor internet hebben en sms. Dat ze ons dat door moeten geven. Het is net alsof we voor hen niet bestaan als we in Nederland zijn. Dat zijn dingen, die we maar niet kunnen begrijpen, laat staan dat de sponsors deze verhalen begrijpen. Ik hoop dat we op korte termijn de vergadering kunnen houden.
Joep
Tegen de avond als we willen gaan eten komen we Ton, Jeanne en Mary tegen en besluiten we gezamenlijk te gaan eten, terwijl, als we eenmaal zitten, de regen er weer met bakken uit komt vallen. Het ziet er naar uit dat deze langer gaat duren als een kwartiertje dus waarschijnlijk straks als we weer terug moeten zullen we wel nat worden. Gelukkig is dit warme regen en hogere temperaturen als in Nederland waar, zo lezen we in een mailtje, de gevoelstemperatuur in het weekend ongeveer op -19 graden ligt. Succes ermee, we sturen van hieruit wel wat warmte.

Woensdag 1 februari 2012
Marijke

Men zegt wel eens je moet niet achterom kijken. Had ik dat maar wel gedaan, afgelopen maandag. Ik sta er om bekend dat ik eerst een “lobster” wordt, voordat ik een beetje bruin opkleur. En ik heb door schade en schande en vele malen op mijn kop krijgen van Elise, geleerd dat ik moet smeren en nog eens smeren. Dat heb ik maandagmorgen aan het zwembad dan ook braaf gedaan. Vooral de randjes, want die verbranden het eerst. Maar achterom, zit dus mijn rug. Helemaal vergeten. Och het was bewolkt, denk ik nog, maar echt niet. Het is behoorlijk verbrand en ik kan niet op mijn rug liggen. Maar deze ochtend komt dus onze lieve Iba om ons te masseren. Ik ga op mijn buik liggen en vraag haar voorzichtig te doen. Maar natuurlijk, geen probleem en meteen knijpen haar handen in mijn rug. Met mijn tanden op elkaar lig ik dit keer de massage uit, me afvragend wanneer het voorzichtig wordt. Wat is het toch een schatje, maar een rug die verbrand is, snapt ze niet helemaal. Och ook dit gaat voorbij. Ik begrijp dat jullie in Nederland geen problemen hebben op dit moment met de zon. Veel sterkte met de kou hi-hi. Na de middag gaan we weer jalan-jalan kaki (wandelen). Ja het klinkt wat saai, maar hier verveelt dat nooit en onderweg valt er altijd wat te kletsen of wat te zien. Op de terugweg zitten we nog een regenbuitje uit op de pos ronda, samen met Ton en Mary. Het blijft heerlijk om hier te zitten en te kijken naar alles wat er langs komt. Op weg naar huis zien we Eful en spreken met hem af om morgenavond de vergadering te houden van het project. Ik ben benieuwd of het doorgaat. Het zal niet de eerste keer zijn dat er wat verzet wordt. Het gekke is dat ik dat hier makkelijk accepteer. Je zou me dat in Nederland niet moeten flikken. Daar geldt toch de regel afspraak is afspraak. Vanavond  eten we weer eens bij Balé Tajuk. Het is niet druk en dan kan kokkie weer lekker uitkuren. Ze komt zelf het eten brengen en als we het op hebben, staat ze al met een pannenkoekje klaar. Zomaar omdat ze ons leuk vind. Ook iets wat je niet iedere dag tegen komt. (ja wel iemand die ons leuk vind, ahum) maar zomaar een toetje voor ons maken bedoel ik natuurlijk.

Donderdag 2 februari 2012
Marijke

Even shoppen , want als we vergadering hebben, wil Cuk altijd zo graag Green Sand drinken. Ze noemen het hier ook heel ruig Bintang, want als je het in een glas ziet, lijkt het ook een beetje op bier. Aangezien de meesten geen alcohol drinken, vinden ze dit al heel wat. Na de middag gaan we naar Boung en Sareah om even een bakkie te doen en lekker bijkletsen. Het is fijn zitten bij hen op de beruga. Je hebt uitzicht over the highway van het dorpje en ziet iedereen komen en gaan. De plek voor als je wilt weten wat er allemaal speelt in het dorp. Na een uurtje door naar Cuk. Daar gaan we aan het werk! Ja, echt waar. We controleren de boeken en de bonnen die Cuk bewaard heeft. Het is niet te geloven, hoe goed die jongen zijn werk doet. We halen links en rechts wat bonnen te voorschijn en alles is terug te vinden in de boeken. Andersom ook. Nu kan hij de bonnetjes als een mooi vreugdevuur verbranden, m.u.v. de bonnetjes van het waterverbruik bij de watertank. Hij zegt: “die bewaar ik nog even, want ze maken daar nog wel eens fouten”. Goed van hem, hé. We zijn werkelijk hartstikke trots op die jongen. Wat hebben we het getroffen met zo’n kerel in de club. Op tijd gaan we een hapje eten, want na het bidden, zo rond half acht staan ze voor de deur: Eful, Cuk, Boung en Adi en, onder het genot van kopi tubruk en green sand, kan de vergadering beginnen. Eerst lopen we alle lijsten van de kinderen na. Van de 7 kinderen die uit het project zijn, blijken er maar 2 echt een probleem te zijn. Een meisje hebben we de kans gegeven om de lagere school af te maken via het project. Ze was al verhuisd naar een dorpje hier in de buurt, maar we wisten dat haar vader haar niet zou helpen om de school af te maken. Dus dat heeft ze via het project gedaan. Nu houden we ons toch weer aan de regels, hoe moeilijk we dat soms ook vinden. Als ze niet in de kampung wonen, kunnen ze niet in dit project. Twee dames die i.p.v. de universiteit een jaar opleiding volgden, hebben nu allebei een baan. Eentje werkt als secretaresse bij een Notaris en de andere werkt in restaurant Asmara. Een restaurant lijkt niet zo geweldig, maar dit restaurant heeft best een goede naam hier, dus we zijn blij dat dit gelukt is. De schoolopleidingen beginnen toch zijn vruchten af te werpen. Daar doen we het toch voor!! Een jongen die naar de universiteit zou gaan, als hij het toelatingsexamen haalde, kon een baan krijgen. Ja, geld gaat duidelijk voor de studie. Ik kan het ze niet eens kwalijk nemen, als je ziet hoe sommige hier leven. Een meisje zou naar de universiteit gaan, maar wacht een jaartje. Wij zijn daar niet blij mee en zijn benieuwd of ze nog start. Maar we wachten af. Een jongen kwam om het uniform en spullen op te halen in mei. Hij zou het eerste jaar highschool gaan. Hij vond zijn schoenen niet “cool” (alle kinderen krijgen dezelfde soort schoenen, om problemen te voorkomen), de sokken waren niet goed en hij gedroeg zich behoorlijk onbeleefd. De jongens hebben hem naar huis gestuurd zonder spullen en gevraagd of hij zijn ouders wilde sturen. Ze hadden nl. het nieuwe contract nog niet getekend en ze wilden de ouders even aanspreken over zijn gedrag. Alleen de moeder kwam opdagen met de eerste rekening van school, maar praatte verder nergens over. Ze hebben toen nogmaals gezegd dat ze even met vader en moeder wilden praten over het gedrag van de knul. Tot op heden zijn de ouders niet komen praten. Wij zijn het met de jongens van ons project eens. Niemand hoeft op de knieën te vallen voor wat we doen, maar fatsoen en respect naar elkaar verwachten we wel. We geven dat zelf ook. De oudere schoonzus van deze jongen, wilde graag naar de universiteit gaan. We hebben een foto van haar genomen vorig jaar maart en haar 2 x aangesproken dat ze naar Cuk moest gaan voor de registratie. Tot op heden is ze niet geweest. De sponsors van boven genoemde kinderen krijgen allemaal uiteraard een persoonlijk mailtje. Dan leggen we uit, hoe belangrijk het is dat we deze informatie zo snel mogelijk krijgen en niet nu pas in februari. We willen de sponsors ook meteen informeren als er wat speelt. Ze beloven om vanaf nu sneller te schakelen. Maar vaak willen ze geen slecht nieuws doorgeven en wachten ze liever om te kijken of de problemen niet vanzelf overwaaien. Ja, wel leuk, maar zo gaat het niet altijd. Dan blijkt er wat goed nieuws. De eigenaar van de grond aan de andere kant van de rivier, is momenteel hier. Dus de kans dat we een Community Centre kunnen gaan bouwen wordt groter. We hadden vorig jaar toestemming gevraagd om gedeeltelijk boven de rivier te bouwen. De man die de grond aan de andere kant beheerde, dus niet de eigenaar, zei dat dat niet mocht. Nu blijkt dat de eigenaar nergens van wist en lopen de contacten opnieuw. We hopen dat we met de bouw kunnen beginnen, voor wij vertrekken. Dat zou ontzettend fijn zijn, omdat in ieder geval nog op te kunnen zetten dit jaar. Met de ondersteuning van de medicijnen gaat het prima. Daar zijn geen problemen en de mensen komen keurig met kwitanties van de dokter en krijgen dan hun kosten terug. Ze durven nu ook beter naar de dokter te gaan. Dat voelt goed. Een echt succesverhaal dus. We zijn warempel best vroeg klaar met de vergadering, dus nu komt nog een heel belangrijk punt (grapje!!!). Na de grote jaarlijkse vergadering geven wij privé altijd een etentje weg voor het toch wel vele werk wat zij gratis doen. Waar en wanneer gaan we eten? We zijn vorig jaar in Mataram geweest, ik weet de naam van het restaurant niet meer, maar het eten was prima. Later zijn we er nog eens geweest met een hele groep vrienden, Herma, Mesach, Ronald enz…. (weet je nog). A.s. maandagavond gaan we weer lekker uit eten daar. Ik verheug me er al op. Inmiddels klopt de moesson weer aan en giet het behoorlijk. Met Adi en Cuk kletsen we binnen nog gezellig een uurtje na en dan is het echt bedtijd.

Vrijdag 3 februari 2012
Joep

Vroeg in de morgen hoor ik ergens een telefoon afgaan maar ik draai me lekker nog een keer om en dan blijkt achteraf dat dit enkele vrienden zijn geweest die in NL gezellig aan de soto (soep) zaten. Na ons, hebben ze Adi gebeld en die nam wel op. Over ruim een week zien we er twee van hen hier verschijnen en dan praten we wel bij. Wat zullen die andere twee achterblijvers jaloers zijn. We hebben een heel goed gevoel over de grote vergadering van gisterenavond. Wat Marijke vergeten is en waar ik heel benieuwd naar ben zijn de twee “ spandoeken “ die we laten maken en waar op staat dat de ouders in de maand februari op zondagmorgen hun kinderen naar Cuk moeten sturen om op de foto gezet te worden. Aan beide kanten van de rivier komt zo’n doek te hangen zodat iedereen die de kampung verlaat dit ook daadwerkelijk leest en achteraf niet kan zeggen dat hij/zij het niet wist. Komt iemand niet opdagen, jammer dan, maar we willen niet iedereen achterna lopen of ze a.u.b. in het proyek komen. Een stukje eigen verantwoording lijkt ons hier wel op zijn plaats. Deze info hangt ook in ons mededelingenkastje t.o. Cuk’s winkeltje en is vorig jaar met de ouders besproken maar als in dit kastje geen regelmatig nieuws in komt leest men dit niet. De spandoeken kunnen dan elk jaar gebruikt worden om even de mensen weer te attenderen op hun verantwoordelijkheid en voorkomt voor ons heel veel werk.
Rond de middag gaan we weer even naar de supermarkt en zien we dat de moskee uitpuilt van de mensen, ja, het is tenslotte vrijdag en van alle kanten komt men naar deze (onafgebouwde) moskee. Daarom is het nu heel erg rustig op straat  behalve een halfnaakte toeriste die hier in een bikinibroekje rondloopt. Waarschijnlijk zal ze zich verbazen of ergeren als de moskee uit is dat ze nagewezen, uitgelachen en uitvoerig besproken zal worden. Of ze doet het er om!
Wilde ik net gaan schrijven dat het deze week na de storm zo goed ging met de “elektriek “ valt spontaan de stroom uit. Dit is deze week sporadisch gebeurt, je kon het op een hand tellen. Ook hangt er de dreiging van regen in de lucht maar we laten ons niet kennen en pakken de motor en toeren richting Ampanan. We komen langs de lagere school in Duduk en rijden even achterom om te kijken hoe de speelplaats er bij ligt. Hadden hun via een donatie van de Kegg in Venray wat zakken cement geschonken voor het herstellen van de speelplaats. Helaas zien we dat dit niet is gebeurd en we hopen dat er geen leerkracht met de cement is gaan pleiten maar hier komen we nog wel achter. Langzaam rijden we langs de kust weer terug en pauzeren even om naar wat surfers te kijken terwijl donkere wolken zich samenpakken boven het dal waar we wonen. Och, het is maar water en dat droogt vanzelf wel op. Verder gaat onze tocht naar Adam om te kijken of hij al klaar is met zijn voorbeeldopdracht waar we dan een foto van maken en opsturen naar de opdrachtgever in NL. En dan maar hopen voor Adam dat het goed is. Met Cuk, die we tegenkomen, spreken we af om morgen even naar Sweta, een stadje bij Mataram, te gaan om te kijken voor een satellietschotel oftewel waskom. We hebben een klein TV-tje maar geen antenne en met een beetje geluk krijgen we dan ook Europees nieuws. Of we hierop zitten te wachten weet ik niet maar we zien wel. Het is een Free to Air gebeuren, kost bijna niets en Adi heeft er ook wat aan als wij niet hier zijn. Nu maar eerst wat leesvoer op onze site zetten en dan is het weer tijd voor wat te gaan eten.