Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size
Januari 2017 - Maart 2017, Joep en Marijke

Vrijdag 10 maart 2017

Zaterdag 4 maart
Marijke


Zo, het moment is aangebroken. Na ons ontbijt begint het opruimen en inpakken. Wat blijft hier, wat gaat mee. Dan is meteen ons huis ook niet meer ons huis. Alles ligt even overhoop, maar ja dat hoort er ook bij. Nog even de laatste was ophalen. Gelukkig is Mariam zo lief om de allerlaatste was, beddengoed, handdoeken enz., te doen. We hebben om vijf uur met Ade en Inge van Yayasan (stichting) “Kinderoase Lombok” afgesproken bij Nuf Said. We gaan iets eerder thuis weg om nog afscheid te nemen van Ros en Ati. Ros blijkt ziek thuis te zijn en Ati ligt even te slapen omdat ze vanmorgen vroeg bezig is geweest verteld een van haar stafleden, dus die laten we ook met rust. Dan rijden we in een lekker rustig tempo door naar Nuf Said. Hoewel we weer donkere wolken zien, gaat het deze keer goed. Niet veel later komen Inge en Ade. Heerlijk om met die twee bij te praten. We eten een hapje en tussendoor valt er ook nog een bui. Maar we zitten droog en kijken uit over zee. Tidak apa apa. Het is bewonderenswaardig om te horen, hoe deze twee mensen proberen kinderen te helpen en te begeleiden voor hun toekomst. Zij gaan heel ver hier in. Ze hebben het zelfs zover gekregen dat een meisje naar Duitsland kon voor een vervolg opleiding en nu studeert dit meisje psychologie in Jakarta. Ze vertellen dat in hen in het dorp een familie woont, waarvan de vader alle langere tijd ernstig ziek is. Het probleem is dat deze familie nu dus geen gratis healthcare krijgt. Dus als je al ziek bent en het heel hard nodig hebt, krijg je geen gratis hulp. Zie bijgaande link

http://www.verspers.nl/artikel/join/9443/indonesische-zorgsysteem-is-een-wassen-neus/#.WLt1KjjpXN


Deze tekst geeft heel goed aan waar het probleem ligt. We hebben bewondering voor deze twee mensen. Hoe vaak ze ook de deksel op de neus krijgen, ze gaan gewoon door. Inge vertelt dat Ade heel graag weer een keertje mee naar Duitsland zou willen gaan, naar haar familie, maar sinds 3 jaar is zijn aanvraag kwijt. Onderzoek van hen beiden heeft geleid tot de ontdekking dat de dame die deze aanvraag in behandeling had, gearresteerd is voor corruptie. Alle papieren die zij in haar bezit had, zijn verdwenen. Dus ook de papieren van Ade. Zo gaan de dingen hier in Indonesië. Hij kan wel nieuwe papieren krijgen, maar dat wordt een lange, zeer lange weg te gaan. We kunnen wel klagen in ons kleine landje, maar sommige dingen zijn bij ons wel goed georganiseerd. Hoewel alle regels in Nederland me wel eens frustreren (overgeorganiseerd), zijn er ook veel dingen die wel goed gaan. Toch lijkt het wel of onze zorg ook richting Indonesië gaat. Bijna onbetaalbaar geworden. Waar is de tijd gebleven dat we het zo goed georganiseerd hadden? Waar is het fout gegaan? Och laten we ons maar vast houden aan de dingen die wel goed gaan. Ook hier in Indonesië. We praten er samen over, dat het zo vreemd is dat de probleemgevallen altijd langer blijven hangen en die 90% die goed gaat, vergeet je dan zo gauw. Het is een verademing om te praten met mensen die begrijpen waar we mee bezig zijn en zelf ook vaak tegen dingen aanlopen. Het is tegen 9 uur als we huiswaarts keren. Nog even “Floortje naar het eind van de wereld” meepikken en dan zit weer een van de bijna laatste dagen erop. Mariam is dolgelukkig want sinds vandaag is Aton met Rima weer enkele dagen op bezoek bij haar ouders en Mariam is kapot van de kleine Rima.

Zondag 5 maart
Joep


Hebben we gisteren al afscheid genomen van verschillende mensen, vandaag op naar de beruga van June en Cuke waar we onder het genot van een kopje kopi tubruk en in gezelschap van hun zoon Judi wat bijkletsen en afscheid nemen. Daarna richting Boung die net op het punt staat om naar de moskee te gaan maar niet getreurd, Sareah is er wel met hun dochter Fitrianni en met hen kletsen we een hele tijd maar niet nadat er weer thee en diverse hapjes ten tonele verschijnen. Een drie kwartier later vervoegd Boung zich bij ons. Ook de dochter van Fitrianni komt aangelopen met twee vriendinnetjes. Na een tijdje gekletst te hebben zoeken we toch maar weer ons huisje op. Het weer is klam, snikheet en we verheugen ons op een koude douche. Tegen half vier krijgen we antwoord op ons appje naar Suzanne, zij was met haar moeder die hier nu ook is gezellig met de kinderen naar Mataram Mall geweest. Dus gaan we even langs om ook van hen afscheid te nemen. In de jaren dat we haar kennen is ze een goede vriendin van ons geworden en samen kunnen we uitgebreid praten over de cultuurverschillen tussen Nederland en Indonesië die voor buitenstaanders bijna niet te begrijpen zijn. Als we thuis aankomen zie ik Adi tot mijn verbazing bezig om aan de andere kant van het muurtje bij onze beruga samen met Ibrahim met een schop het met gras overwoekerend paadje grasvrij te maken. Hij verteld dat Cuk er een muurtje gaat bouwen aangezien het vrijliggend stukje land van hem is en Sane, onze achterbuurvrouw, er al een koeienstal heeft gebouwd, bananenbomen heeft geplant en veel afval ligt en het daardoor een doorn in het oog is. Tuurlijk maak ik snel een foto van een werkende en zwetende Adi. We hadden Adi en Mariam uitgenodigd om ergens te gaan eten en zij mochten zeggen waar. Zij hebben gekozen voor “Nuf Said”. Als we er aankomen bestellen we wat en als het opgediend word krijg ik een klein kommetje met wat rood spul. Als ik vraag aan Adi of het hot is zegt hij overtuigend: ”No”. Maar als ik er wat van neem en mijn mond in brand staat kijk ik Adi aan en zegt hij gauw: “ You ask me of it hot is and it is not hot, buth it is really hot”. Wat moet je met zo iemand! Terug thuis ons laatste kaartavondje waar na weer veel gelach ik de dagwinnaar ben. Als dan ook nog blijkt dat ik de algemene winnaar ben van de afgelopen 2 maanden ben krijg ik uiteraard weer commentaar van Adi. Daarna kletsen we tot ver na middernacht nog wat bij om hierna onze laatste nacht ingaan dit jaar op Lombok. We zullen het missen.

Maandag 6 maart
Marijke


Al vroeg zijn we present en dan begint het laatste opruimen, het laatste inpakken. Oh, kon je zo’n dag maar over slaan. Maar om half tien is alles klaar. We gaan op de beruga zitten met ons laatste kopje kopi tubruk. Sareah is ook gekomen. Daan komt nog even met Adji. Aton is er met Rima. Judy komt afscheid nemen, Cuk komt nog even. Zelfs Belo komt nog snel voorbij. Om 11 uur is het dan echt zover. Mif zal ons, met Adi samen, wegbrengen. De laatste knuffel is uiteraard voor Mariam. Dan moet ik toch echt even slikken. Adi en Mariam zijn echt als een broer en zus voor ons. Wat zullen we ze weer missen. In de auto blijven Joep en Adi nog even klieren met elkaar. Toch is het voor beiden toch weer een moeilijk moment van afscheid. Die twee zijn altijd samen aan het dollen, maar stiekem dikke maatjes. De vlucht met Garuda naar Bali loopt voorspoedig. Wat we op de heenweg vergeten waren te vertellen, gebeurt nu weer. De vlucht duurt 25 minuten en in die tijd wordt een doosje met snacks uitgeserveerd. Om dat voor elkaar te krijgen in die korte tijd, lopen de stewardessen met de kar te leuren, als het vliegtuig nog aan het stijgen is. Een prachtig gezicht hoe ze trekken en duwen om de kar berg op te krijgen. Bij Yulia’s krijgen we te horen dat we, ondanks de promo prijs, ook nog opgewaardeerd zijn en nu hebben we dus een super de luxe kamer. Geweldig natuurlijk, maar ik slaap er alleen maar, dus ik hoef niet zo luxueus. We genieten een uurtje van de airco (is toch 2 maanden geleden) en dan gaan we de straat op. Zo komen we toch weer een beetje aan de wandel. Op het strand zitten we een hele poos mensen te kijken. Wat is Bali toch totaal anders dan Lombok. Vooral hier in Kuta heb je het idee dat je in een ander land zit. We gaan een hapje eten en hebben eigenlijk allebei zin in soto ajam. Alleen staat dat niet op het menu bij warung Made. Men vertelt ons dat de soto Madura eigenlijk bijna hetzelfde is. Hoewel het een lekker soepje is, lijkt het verder totaal niet op de vullende soto ajam. Dus sluiten we de dag af bij Yulia’s met een lekker drankje en wat springrolls en een salad Bruschetta als extra vulling. Morgen maar lekker genieten van het zwembad hier en er gewoon een vakantiedagje van maken.


Dinsdag 7 maart
Joep


We hebben inderdaad een van de meest luxe kamers op dit complex, luxer als we gewend zijn en behoorlijk groot. Maar we hebben ook een luxe mug op de kamer en die heeft me vannacht opgezocht. Maar goed dat we tijgerbalsem bij ons hebben. Al vroeg nuttigen we ons ontbijtje en gaan dan richting zwembad. Heerlijk in de schaduw en in het soepwarme water. En als in de middag de schaduw is verdwenen zoeken wij de koelte op van onze kamer waar we weer eens lekker een keer kunnen douchen met warm water. Nu de straat op gaan zou idioot zijn want door het asfalt en het vele beton is het afzien. We missen de vriendelijkheid maar zeker de hartelijkheid van de mensen Lombok. Hier is ook alles een heel stuk duurder en als we de wisselkoersen zien merken we dat je hier minder rupiahs krijgt voor je euro. Tegen een uur of vier gaan we weer de straat op en lopen via “ Mata Hari” naar het strand waar we ons neerzetten om de mensen te bekijken. Hier is het heel wat drukker als in Lombok, links zien we de opstijgende vliegtuigen en vanuit zee komt een heerlijk windje. Helaas verdwijnt de zon achter de wolken dus geen zonsondergang met prachtige kleuren. We lopen terug naar onze kamer, frissen ons wat op en gaan dan een hapje eten. Nu genieten we wel van een perfectie soto ajam bij Yulia’s. De laatste nacht in Indonesië. Morgen de lange tocht naar huis.

Woensdag 8 maart
Marijke


Alles heel rustig aan, want we hebben de tijd. Na het ontbijt wilden we nog even zwemmen, maar het is bewolkt, dus laat maar. Het heeft schijnbaar vannacht ook geregend, maar daar hebben we niets van gemerkt. Tegen twaalf uur checken we uit en bedanken Yulia’s voor de ugrade. Mochten we weer in Bali komen, kiezen we zeker weer voor Yulia’s. Goede service, goede keuken en lekker centraal. Het is weer even wennen bij het nieuwe International Airport. Alles groot, groter, grootst. De controle is hier in Bali nog nooit zo extreem geweest. Eerst al je bagage door de scanner. Bij het inchecken staan 4 beambten met speciale handschoenen aan, die worden over al je bagage geveegd. Bijna iedereen moet de handbagage open maken, ik dus ook. Joep natuurlijk niet, die ziet er zo eerlijk uit, ha-ha. Dan na de douane nog een keer je handbagage door een scanner. Bij de gate wordt nogmaals iedere handtas en handbagage geopend en gecontroleerd. Wij kijken dat een tijdje belangstellend aan, vooral het gedrag van de vele Chinezen werken op onze lachspieren. Ze proberen voor te kruipen, willen gewoon doorlopen en gedragen zich nogal arrogant. Maar de controle gaat gewoon door en ze worden keurig terug achteraan in de rij verwezen. Dit is de eerste keer dat er op Bali zo intensief gecontroleerd wordt. Maar we klagen niet. Er gebeuren zoveel rare dingen op de wereld, dat deze schijnbaar overdreven controleren gerechtvaardigd wordt. De vlucht naar Hongkong verloopt voorspoedig en het is inmiddels 9 uur in de avond. Tussen Bali en Hongkong is geen tijdsverschil.

Donderdag 9 maart
Marijke

Nu even 3 uur overbruggen. We wachten rustig en tussendoor zien we Nederland op het nieuws van Hongkong verschijnen. We verstaan geen woord maar zien dat het over de verkiezingen gaat. Verbaasd zien we dat alles over Geert Wilders gaat. Heel even verschijnt Mark Rutten in beeld, maar de beelden van Geert Wilders zijn zeer uitgebreid. Griezelig zo als deze man de media bewerkt, zodat zelfs in China deze man het nieuws haalt. Terwijl we rustig bij gate 43 wachten en wat lezen, zie ik plotseling de tekst bij de gate veranderen van “Dusseldorf” naar “Adis Ababa”. Het zal toch niet? Jawel hoor, een half uurtje van te voren blijkt dat we naar gate 25 moeten, een behoorlijk eind de andere kant op. Gelukkig hebben we de tijd. Dan inchecken voor de laatste en lange zit. We kijken vol verbazing weer naar de Chinezen. Wat een kabaal, wat een drukte. Nog voor we vertrekken hebben ze het cabinepersoneel al bijna helemaal laten flippen met al hun eisen en drukte. Och, wij hebben zo onze eigen life show en zo gauw we vliegen, zal iedereen wel in diepe slaap liggen. Maar eerst nog even eten en zo wordt het inmiddels 3 uur in de nacht voor we proberen wat te slapen. Dat lukt redelijk. Bij Joep iets minder omdat zijn buurman nogal breed is en ook zo zit. Maar het lukt ons allebei toch zo’n 5 uurtjes te slapen. Dan zijn we in Dusseldorf. We doen rustig aan, want het is altijd lang wachten op de koffers. Ditmaal hebben we helemaal prijs. We horen zo ongeveer bij de allerlaatste die hun koffers op de band vinden. En als je naar huis wilt, is het balen als het zolang duurt. Eindelijk, eindelijk kunnen we naar buiten. En daar staat onze Elise klaar met dikke jassen. Ik vlieg haar om de nek, want eerlijk is eerlijk, wat heb ik dat gekke mens gemist. En als we buiten zijn zie we een kleine 25-30 hulpdienstauto’s langskomen compleet met blauwe lampen en sirenes. Zal wel ergens iets groots gebeurt zijn. We rijden naar Venlo, doen daar even een bakkie en dan door naar huis. Saskia heeft onze koelkast al gevuld en voor Joep zijn zuurkool gemaakt. De kachel staat al aan. Wat is het toch heerlijk om zo’n mensen om je heen te hebben. Elise gaat naar huis en wij beginnen met uitpakken. Gewoon bezig blijven is het beste. Buiten is het grauw en regent het. Goh, dat weer hebben we echt niet gemist. Maar het is prima hoor. Zonder die extreme hitte zijn we meteen wat actiever. Ik ga toch eventjes op de bank liggen en pik wat extra uurtjes slaap. Joep is de zenders van de televisie opnieuw aan het installeren en begint keihard te lachen als hij het programma “ Stop Politie” ziet waarin iemand een bekeuring krijgt vanwege het overschrijden van een doorgetrokken streep of het voeren van een klein blauw lichtje. Doorgetrokken strepen vind je ook op Lombok maar geen mens weet waar die voor bedoeld zijn. Blauwe lampen (zelfs knipperend zie je op veel voertuigen. Een heel verschil met Nederland waar je al bijna een boete krijgt als je een scheet laat. Dan merk je pas eigenlijk dat hier in Nederland alles overgeorganiseerd is. Zal wel ergens goed voor zijn. In de loop van de middag komen Elise en Nick nog even aan en dan kunnen we uitgebreid bijpraten en de foto’s kijken. Door hun gezelschap lukt het ons tot toch zeker 11 uur wakker te blijven.

Vrijdag 10 maart
Marijke


Rond 3 uur wordt ik even wakker. Even later wordt ook Joep wakker en wil hij net als in Indonesië achter de rechterzijde uit bed stappen. Daar zit helaas hier in Nederland een muur ha-ha. Ja hoor Joep, we zijn weer thuis. We slapen allebei uitstekend onder het lekkere dikke dekbed en lekker fit beginnen we aan onze eerste dag in Nederland. De zon schijnt, oké laat het Nederlandse leven maar weer beginnen!!!


Lombok see you next year!!!!!!!!!!!!!!

 

vrijdag 3 maart 2017

Zaterdag 25 februari
Joep


Stiekem een foto van mij op Facebook zetten door Marijke naar aanleiding van mijn verjaardag, leverde meer dan 170 likes, iets van 150 reacties, diverse telefoontjes via whatsapp, diverse mailtjes, verrassingsbezoekje uit Mataram met taart en al, kortom het was overweldigend en ik heb er toch van genoten. Waarvoor mijn grote dank voor de felicitaties. Vroeg in de morgen staan we op en tegen een uur of negen komt Milou ons gezelschap houden getooid met haar kleine rugzak. Ze heeft zich al uitgecheckt op haar woonadres en samen lopen we met haar naar het strand want ze wil nog even de zee in. Tussen de punt van Kila Senggigi hotel (voorheen Senggigi Beach hotel) en de pier zien we alleen maar locale toeristen wat betekent dat je gewoon in het middelpunt staat. Daarom lopen we naar Coco Loco, waarvan we weten dat daar ligzakken op het strand liggen en waar we een drankje en hapje kunnen nuttigen. Maar vooral om dat het daar veel rustiger is. Milou vleit zich met haar e-reader op een ligzak en wij zitten, lekker in de schaduw, aan een tafeltje op het strand. En dan komt de eigenaar weer op ons afgestormd en dan is het weer tegen Marijke: “ Darling, nice to see you again”. Hij zet zich bij ons aan het tafeltje en de staf komt hem meteen een drankje brengen. Ineens grijpt hij naar zijn telefoon, zogenaamd om wat te checken maar dan zien we dat er een gespierde Westerling langskomt. Hij is hem gewoon onopvallend aan het fotograferen ondertussen tegen ons zeggend: “ Look what a beautifull body”. Je snapt het al tot welke categorie hij hoort. Ondertussen zien we tamelijk grote krabben over het strand schieten, zien enkele hengelaars bezig om wat te verschalken en als er een van hun iets vangt gaan de anderen hengelaars bijna boven op hem staan want die plek is de beste. Uiteindelijk nuttigen we er een kleine maaltijd en lopen rond de klok van tweeen dan via de grote weg terug naar huis. De zon is moordend en nat van het zweet arriveren we thuis waar we ons tegoed doen van een heerlijke douche. We praten nog wat bij en dan komt Adi ons vertellen dat ze over 5 minuten vertrekken omdat ze nog even moeten bidden. Adi en Mif (een jongere broer van Eful) brengen Milou naar de luchthaven voor de vlucht terug naar Bali. Als we bij de auto aankomen blijkt dat Mif nog in de moskee zit en even later komt hij aanlopen en nemen we afscheid van Milou. We zijn trots op haar, samen met twee Belgische meiden loopt ze 4 maanden stage in een weeshuis in DenPasar in Bali en in haar eentje heeft ze haar sponsorkind bezocht. Wat is het een leuke meid met een open mind. Ze kijkt, luistert en leert en bovenal oordeelt niet. Die komt er wel. Het was een gezellige tijd met haar hier. Als de auto weg is lopen we terug naar ons huisje en sturen haar enkele foto’s op die we gemaakt hebben van haar. We rusten even uit van de warme terugtocht van het strand en dan is het weer tijd om te gaan eten en als we net klaar zijn en nog van ons drankje genieten lopen Inge en Ade voorbij met een stagaire en wat kinderen. Zij hebben hier ook een project “ Kinderoase Lombok” en als ze ons zien moeten we natuurlijk even bijkletsen. Ze vertellen dat ze de grotere kinderen hadden beloofd naar een muziekavondje en als ze die hebben weggebracht komen ze met hun tweetjes nog even bijkletsen. Dat resulteert in een afspraakje a.s. zaterdag. Voor ons begint het nu kort dag te worden en we moeten gewoon een lijstje maken dat we geen afspraak vergeten. Dan naar huis en aangezien het zaterdag is even kijken of Floortje Dessing vandaag op tv is, en we vallen met de neus in de sambal want als we de tv aanzetten begint net haar programma.

Zondag 26 februari
Marijke


Keurig om 9 uur zitten we weer op de beruga voor de laatste dag foto’s maken van de kinderen. Er moeten nog 4 kinderen komen. Even na 9 uur komt Hamdani aan. Gelukkig, we dachten al bijna dat hij er de brui aan zou geven, terwijl hij nu in de eerste klas higschool zit. Even later komt warempel ook Suriadi aanlopen. Adi heeft zijn vader, die bij ons iets verder op de heuvel woont, bijna elke dag er aan helpen herinneren. Ze waren al om half acht aan de deur geweest, jammer dan. De laatste twee kinderen is geen probleem. Dat zijn de twee prachtkinderen van Monika. Zij waren eerst naar Java om de familie op te zoeken. Ze stonden vorige week om half 8 bij ons voor de deur, wat dus echt te vroeg was. Vandaag dus gewoon om een uur of tien. Yes, het is gelukt, alle kinderen op de foto. Hun moeder komt even later aanzetten, met 3 andere dames. Dit team is dus verantwoordelijk voor het schoonhouden van ons communicatiecentrum, maar tevens begeleiden ze ook het consulatiebureau iedere maand. Ze hebben de nieuwe uniformen aan die ze van het project mochten laten maken en komen nu ook even voor de foto. We hopen dat ze zich nu nog meer verantwoordelijk voelen en het gebouw goed onderhouden wordt. De tijd zal het leren. Als iedereen weer vertrokken is, komt Suzanne, Sem, Sofie en moeder Mieke eraan. Mieke kennen we alleen via facebook, maar nu is ze hier op bezoek. We kunnen haar eindelijke “life” ontmoeten. De ochtend vliegt om op deze manier. We moeten zelfs aangeven dat we een beetje op moeten schieten. Vamiddag gaan we naar Ati en Bion. Als we ons net willen mandien, komt iemand nog een brief afgeven die hij aan een sponsor beloofd had. Snel wassen en omkleden en dan staan Jack en Ros samen met zoontje Zeno al voor de deur. Jack weet waar Ati en Bion wonen en zal samen met ons daar naar toe rijden. Het is niet zo heel ver naar Montong. Ze wonen niet echt in een kampung, maar in een BTN. Wij vertalen dat altijd als “Better then nothing” maar officieel zijn het huizen die door de regering met een gunstige prijs aangeboden worden. Maar het huis van Ati en Bion is een totaal verrassingshuis. Bion is een allround artiest en dat is zonder meer te zien. Al bij aankomst zien we hoe de gehele buitenkant met kleine steentjes beplakt is. Dan weet ik echt niet meer waar ik moet kijken. Er liggen fossielen van de ruggegraat van een walvis, gigantische schelpen, houten beelden, 2 schildpadden zwemmen er al 7 jaar rond. Een paradijselijke vogel zit in een kooi, de kamer die we binnenlopen heeft een vijver, waar een waterval in uitkomt. Twee meters brede aka bahar (zwart koraal), hangt tegen de muur en verderop zie ik nog een boom akar bahar staan. Boven de deur hangt een gigantische slagtand en Joep en ik mogen raden van welk dier dit is. Door de grootte, twijfelen we tussen een olifant of een mammoet. Dat vertelt Bion met een grote smile dat het een stuk hout is, dat hij net zo lang bewerkt heeft dat het er nu uit ziet als een stuk ivoor. Waanzinnig gewoon. Deze ruimte, waar we nu zitten, heeft hij zelf aangebouwd. Ati komt ons inmiddels ook begroeten met zoon Albi en dochtertje (weet de naam niet meer!). Bij hen in huis woont nog een vrouw met haar dochtertje. Waarschijnlijk een familielid. Zij verzorgt de kinderen als Ati weer naar haar restaurant is ’s middags. Ati is nl. de eigenaresse van restaurant Bale Tajuk in Senggigi en het restaurant is 7 dagen in de week geopend. Ati is de nuchterheid zelve en Bion is een artiest tot in de puntjes van zijn vingers. Een groter verschil kun je niet vinden tussen twee mensen. Ze zeggen dan ook allebei, dat ze helemaal hun eigen leven leiden Bion werkt aan het huis, wat hij aan het uitbouwen is tot 3 woningen en Ati’s hart ligt bij koken en dat doet ze dan ook bijna met artistieke overtuiging. Ze zien elkaar soms dagen niet, omdat Bion dan ergens boven aan het werk is, maar dit zijn twee mensen die elkaar helemaal vrij laten om te zijn wat ze willen zijn. Heel apart, maar geweldig. Ati heeft een lunch voor ons klaar gemaakt en ik kijk met open ogen hoe Bion en ook Ros van Jack een gigantische berg sambal in hun eten doen. Ik krijg al warm als ik het zie. De kinderen spelen allemaal samen en wij gaan na de lunch met Bion een trap op. Daar boven is een prachtige slaapkamer met toilet en douche en buiten een keuken in aanbouw. Nog een trap hoger brengt ons naar het plat dak. Aan de ene kant zien we in de verte de zee liggen en aan de andere kant hebben we uitzicht op de Rinjani, die zich vandaag jammer genoeg verschuilt in de wolken. Vanuit het plat dak kijk ik omlaag en probeer me voor te stellen hoe dit huis in elkaar zit. Het duurt even voor ik het snap. Weer naar beneden en dan aan de andere kant van het huis een trap op. Ook dat wordt een keuken, slaapkamer en boven leefruimte gemaakt. Dit is de droom van Bion. Hij wil straks de twee extra huizen verhuren en van dat geld zijn kinderen laten studeren. Maar de bouw duurt lang, heel lang. Want Bion ziet altijd zoveel mooie dingen, die hij ook moet maken. Vind hij ergens een stuk hout, dan zit het beeld er al in en moet hij gewoon daar aan beginnen. Hoewel Ati weleens verzucht dat het huis nooit af komt, legt ze Bion geen strobreed in de weg om zijn artistieke gave te botvieren. Ondanks zijn gezin, kan hij precies doen wat hij wil, omdat Ati liefst 7 dagen in de week wil koken en daarmee dit gezin onderhoudt. Eerlijkshalve moet ook gezegd worden dat Bion wel eens schilderijen of houtsnijwerk verkoopt. Maar hij houdt van zijn eigen spullen ha-ha. Bion is gedreven en dat merk je als je naar hem luistert. Hij is zelf net een waterval als hij probeert te vertellen wat hij ziet en maakt. Na een paar uurtjes moeten we toch afscheid nemen. Het was een prachtige middag en wat hebben we vele bijzondere dingen gezien, maar ook hebben we twee heel bijzondere mensen beter mogen leren kennen. Als we onderweg naar huis langs het communicatiegebouw rijden, zien we dat de nieuwe strakke vloer er al in zit en dat er zo’n  stuk of 10 verpleegsters en 1 verpleger in opleiding met de vrouwen zitten te praten. Ze nemen de bloeddruk op en we zien een folder van aids. Als ik een van de vrouwen van de kampung vraag wat ze precies komen doen, wijst ze tussen haar benen. Ja, dat kan dus vanalles zijn. Wij laten ook even onze bloeddruk opnemen, want dat willen ze graag en we nemen een paar foto’s. Het is heerlijk  om te zien dat dit gebouw zo goed gebruikt wordt. Ons avondeten wordt maar even popmie, want de lunch was overdadig. We lopen vanavond nog even alles van het project door en maken het geld over naar Adi. Die zorgt dan later voor de verdeling van de bedragen voor school en medicijnenpot. Zo, alles voor het project in Indonesie klaar. Straks in Nederland begint het aanschrijven van de sponsors weer.

Maandag 27 februari
Joep


Vandaag hebben we weer een vakantiedag en we nuttigen ons ontbijtje bij Bata Bolong Cottage en al vroeg in de morgen liggen we daarna aan het zwembad. Dat houden we vol totdat we tegen een uur of een donkere wolken zien verschijnen over de heuveltop. Op ons dooie gemak pakken we ons boeltje bij elkaar en rijden even naar de Laundry om onze was op te halen. Net als we thuis zijn valt het er weer stevig uit, hebben wij weer even geluk. Een uurtje later komt iemand ons roepen om wat foto’s te maken van kinderen die in het CC (CommunicatieCenter) gecheckt worden door verpleegsters in opleiding. Ondanks dat de vloer amper droog is is er een grote mat opgelegd waarop de kinderen in een kring zitten. Terwijl een verpleegster de kinderen bezig houdt met liedjes zingen, komt elk kind aan de beurt. Geweldig om te zien dat het gebouw ook echt gebruikt word. Ani, de dochter van Boung vertelt dat de verpleegsters hier nu graag komen en dat het een voorbeeld is voor andere kampungs. Normaal moeten ze dit werk doen ergens op een beruga of ander platje, of in een klein aangeboden huiskamertje. Kan kloppen dat ze hier graag komen want gisteren waren ze ook al hier. Ik vertel haar dat het gebouw ook gebruikt kan worden voor bv. Engelse cursus aan kinderen of ouderen, verkiezingen, vergaderingen, en noem maar op. Alleen niet voor het stallen van motors of een winkeltje. Ibrahim, die bezig was om de vloer te doen van het CC heeft ook aan de voorkant tussen de weg en het gebouw de zand laten verdwijnen door een verhard gedeelte wat er keurig uitziet. Toen de cement op was is hij moeten stoppen met zijn werkzaamheden. Tegen etenstijd rijden we naar Mata Hari om te kijken of Waywan al terug is uit Bali maar we zien haar niet dan maar door naar Bale Tajuk waar we nog een leeg tafeltje aantreffen. Opmerkelijk om te zien dat andere restaurantjes nagenoeg leeg zijn en het hier ondanks het laagseizoen vaak druk is. Van de 8 tafeltjes zijn er 7 bezet, dat zegt genoeg. Hier moet je niet heen gaan als je niet veel honger hebt en ook niet voor westers eten en daarbij is Ati, de eigenaresse, een schat. Vaak zegt ze tegen haar personeel dat als ze meer willen verdienen ze beter naar een ander restaurant kunnen gaan en, vertelde ze gisteren toen we bij haar thuis op bezoek waren, dat hebben er enkele gedaan maar die zijn bij haar teruggekomen omdat er een huiselijke sfeer hangt. Ondanks dat de prijzen hier laag zijn krijg je als afsluiter altijd een gratis dessert na en dat kan een pancake, fruitbordje, pisang goreng of iets anders zijn wat ze heeft bedacht. Met een volle buik gaan we huiswaarts omdat er twee zitten te wachten om een avondje te gaan kaarten. Als blijkt dat ik de dagwinnaar ben krijg ik van Adi te horen: “ I let you win, because you had birthday 3 days ago”. Laat in de avond sluiten we de dag af, de buurtjes vertrekken morgen voor twee dagen naar Adi’s familie in Masbagik. “ Holiday”, zegt hij.

Dinsdag 28 februari
Marijke


Bij Joep is gisteravond iets niet helemaal goed gevallen. Hij moet deze ochtend wel heel vaak naar de “kamar mandi” (huuske). We blijven gewoon even rustig thuis tot dit gezakt is. De buurtjes zijn vanmorgen in alle vroegte naar Masbagik gereden. Er lag een briefje onder onze deur dat ze al weg waren. Even de familie opzoeken. Morgen komen ze weer terug. Tegen een uur of drie gaan we even op pad. Niet echt op pad, maar de broodnodige dingen wegbrengen en halen. Op de terugweg zien we dat er volop aan de watertank gewerkt wordt. Werd eerst het gebouw verder afgemaakt door Ibrahim en een assistent, nu wordt de watertank hersteld. Ze gaan de kranen op zo’n manier vastzetten in het cement, dat het onmogelijk wordt om ze nog los te breken. Zou dit vooralsnog toch gebeuren het komende jaar, dan houden we de schoonwater voorziening voor gezien. Erg he, dat een paar van die snotjongens bepalen wat er met de spullen gebeurd. De mensen die het echt nodig hebben, krijgen daardoor problemen. Maar gebeurt het in Nederland niet ook zo. Een goede regeling wordt vaak verknald door diegene die er misbruik van maken. Eigenlijk precies hetzelfde verhaal. Tegen half acht lopen we naar Cuk. We zijn net 50 meter van ons huis af, als de stroom uitvalt. Mati Lampu! In het pikkedonker komen we bij Cuk aan. De man van de zus van June komt meteen naar ons toe. Hij heeft jaren op een cruiseschip gewerkt en spreekt dus vloeiend Engels. Cuk is nog met verschillende mensen in de moskee. Het eten staat allemaal al klaar en er wordt naarstig naar kaarsjes gezocht. De twee zussen van June en June zelf, hebben de hele dag kei hard gewerkt. Nu staat er een soort van buffet klaar voor een grote club mensen. Cuk houdt tegenwoordig van groot uitpakken. Hadden we vroeger gezellige kleine etentjes bij hem thuis, nu worden, collega’s van het werk, fiets collega’s, oud-collega’s, motorclub collega’s en wij als project collega’s uitgenodigd. We eten een hapje en gaan dan voor op het stoepje buiten zitten. We kletsen de uren weg met de schoonbroer van June Hij kan zo boeiend vertellen over zijn leven op de cruiseschepen. Alle andere gasten zitten achter op de beruga. Daar is het me nu even te vol. Eful komt later bij ons zitten en we praten nog over het communicatiegebouw en de watertank. We zijn blij dat Eful alles zo effiencient opgestart heeft. Het is al bijna allebei klaar. Hij legt ons uit dat het gebouw officieel nu een “Balai Pertemuan” heet. Hij wil het zelfs een naam geven, zoiets als “Balai Pertemuan Kampung Loco”. Prima hoor, we zien het wel. Het is tegen twaalven als we eindelijk naar huis lopen. Morgen weer op tijd op. Feestje bij Ibu Henny op school.

Woensdag 1 maart
Joep


Het feest begint om 8 uur  maar insiders hadden ons gezegd dat men dan pas de spullen op gingen bouwen voor het feest. Dus plannen we het zo in dat we pas om half negen van huis vertrekken. Als we in Mataram aankomen is het oppassen geblazen, er is een groot feest, waarvoor weten we niet maar we zitten met ons motortje tussen vrachtwagens volgeladen met mensen, tal van overvolle auto’s en duizenden motortjes. Velen zijn getooid in een groen T-shirt met daarop een of ander moslimsymbool. In veel open vrachtwagens zien we vrouwen in het wit gekleed. Door politie worden we een heel andere kant opgestuurd, naar links, maar we negeren dat en rijden gewoon naar rechts omdat we weten dat daar ergens de school van Ibu Henny ligt. Als we er uiteindelijk rond half tien arriveren worden we door diverse leerkrachten hartelijk begroet en even later verschijnt Ibu Henny. Ishak is druk bezig met het filmen van de kinderen op de speelplaats die allemaal per groep een dans hebben ingestudeerd. We zien links en rechts wat kraampjes staan en Ibu Henny verteld dat dat de sponsors zijn van het feest. We worden naar Ayu, de vrouw van Ishak geleid die in de schaduw onder een afdak zit. En op dat moment worden we bedolven onder de hapjes, drankjes en fruit. De man van Ibu Henny komt er ook bijzitten met een leerkracht en zo zien we de laatste dansjes de revue passeren. Terwijl we net aan de hapjes willen beginnen krijgen we het sein dat er onder een afdak het eten klaarstaat. Wauw, wat ziet dat er feestelijk uit. Marijke die thuis al een flink ontbijt heeft gegeten moet er weer aan geloven want ik kan me redden met de woorden dat ik het rustig aan doe vanwege mijn diaree, waar ze gelukkig begrip voor hebben. Tegen twaalven is het feest afgelopen en wij rijden weer naar huis, voorzien van een grote plastic tas waar veel fruit in zit, 2 mokken en 2 doosjes met snacks (lemper, div.cake en een bekertje water met een rietje) en zien dat de buurtjes nog niet thuis zijn. Dan volgt er weer gauw genoeg een fikse regenbui, goh, wat hebben we toch weer een mazzel. En als dan de buurtjes tegen een uur of vijf thuiskomen zien we alleen Mariam, Adi is volgens mij meteen doorgelopen voor zijn dagelijks dutje. In de avond eten we heerlijk bij het aan te bevelen “Coco Loco” bij de Pasar Sini. En als we weer terug in de kampung zijn zien we een kleine 20 leerlingen van de Universiteit die sexuele voorlichting komen geven aan de jongeren in het “Balai Pertemuan” aan de hand van Powerpoint. Geweldig om te zien dat het gebouw een goede bestemming heeft gekregen. Als het afgelopen is komen we bijna niet weg want de voorlichtsters willen allemaal met ons op de foto.

Donderdag 2 maart
Joep


Gisteren zijn we door Ishak en Ayu uitgenodigd voor vrijdag de verjaardag mee te komen vieren van hun jongste dochter. En dat gebeurd in een kleine kampung waar Marijke vroeger elke week Engelse les heeft gegeven. Daarom rijden we even naar de pasar in Ampenan om te kijken of we iets voor de kleine kunnen vinden. We slagen erin en tuffen weer terug want de donkere wolken beginnen weer te verschijnen. En eenmaal thuis aangekomen is het weer raak. Een kwartiertje regen gevolgd door vijf minuten droog en dat herhaalt zich de hele middag. Ondanks de vele regen stroomt er overdag geen druppel water uit de kranen maar gelukkig vult onze eigen watertank zich ‘s nachts automatisch. De mensen die geen watertank hebben of niet aangesloten zijn op het waternet zie je dan ook elke dag bij mensen die een put hebben, water halen. Wat zullen ze blij zijn dat de grote watertank het weer doet. Het is, tesamen met de stroomuitval een probleem wat we niet anders gewend zijn in al die jaren dat we al hier komen en het zal lang duren voordat hier een echte oplossing voor is gevonden. We zien het zelf, grote hotels verschijnen, badend in de avonduren van het licht, dat de door de regering aangeschafte generatoren het niet bij kunnen houden dus men elke keer achter de feiten aanloopt. Hotelgasten merken er weinig van omdat de hotels bij stroomuitval meteen overschakelen op hun eigen stroom agregaat. Wij lossen het op door een eenvoudig kaarsje op te steken of blijven gezellig in de duisternis zitten.

Marijke

Als het eindelijk droog wordt, zo tegen vijf uur, gaan we snel onze was ophalen Deze is nog niet helemaal klaar. Maar we kunnen tot 9 uur vanavond terecht. Dan maar door voor onze laatste massage. Helaas zijn Ketut en Vina bezet. Om 7 uur zijn ze vrij. Geen nood, komen we dan wel terug. Op zoek naar kadopapier, pulsa voor de telefoon bijhalen, eten en dan is het al weer zeven uur. Ketur en Vina staan ons op te wachten. Iedereen denkt met dit weer laten we maar lekker een massage nemen. Het is behoorlijk druk. Maar de dames doen deze laatste keer nog meer hun best. Het is heerlijk en puur genieten. Als we na een uurtje beneden komen en willen vertrekken, valt het weer met bakken uit de lucht. We wachten een half uurtje, maar beseffen dan, dat deze bui weer avondvullend gaat worden. Dus haalt Joep (lief he) snel de regencapes uit de motor en pakken we ons goed in. Dan door de regen naar huis. Overal op straat staan grote plassen en het regent zo hard dat het gewoon pijn doet aan je gezicht. Gelukkig is het niet al te ver. Mariam en Adi staan ons lachend op te wachten. We zijn redelijk droog gebleven. Die was halen we morgen wel op want anders wordt hij weer zeiknat. En wat kun je het beste doen als het buiten plenst, juist ja, kaarten. By the way: Joep is de winnaar. Hij wordt gefeliciteerd door Mariam en mij maar niet door Adi. Languit ligt hij op de grond als Joep naar hem toestapt, met enig geweld zijn arm pakt en dan zelf zegt: “ Proficiat, Joep”!

Vrijdag 3 maart
Marijke


We worden net na 1 uur verwacht door Ishak en Ayu, maar daar gaan we weer. Het stortregent tegen die tijd. Ik stuur Ayu een appje, dat we tussen 4 en 5 wel rechtstreeks naar hun huis komen. Het feestje wordt gehouden bij hun huis in aanbouw in de kampung waar Ishak oorspronkelijk vandaan komt. Maar we verwachten dat ze wel tegen vier uur weer thuis zijn. Om vier uur krijg ik inderdaad een appje van Ayu, “oke we see you soon”. Dus tegen half vijf rijden Joep en ik naar hun huis. Niemand thuis en de poort hermetisch afgesloten. Dan maar weer een apje naar Ayu, “we are at your house and waiting for you”, even later, (aangezien we niet op die drukke straat willen wachten), gevolgd door, “we wait on the hill, just send us an app when you are there”. Dan krijg ik een telefoontje van Ishak, met de vraag waar we zijn. Ik zeg, “just wait one minute” We rijden snel naar hun huis en daar staat Ishak dus met de auto te wachten om ons mee te nemen, naar het huis in aanbouw. Oh, wat is het toch heerlijk om hier iets af te spreken. Maar oke, we zetten onze motor achter het hek en gaan met Ishak mee naar hun andere huis. Daar aangekomen, is het kinderfeestjes inmiddels afgelopen, Aiisha is vast in slaap op de beruga gevallen, maar het leuke is dat Ibu Henny, haar man, onze heerlijke tweeling Iki en Ika en hun ouders ook aanwezig zijn. We zitten met z’n allen op de grote beruga, die dus wel al klaar is en ja hoor, daar komt het eten weer aan. Natuurlijk moeten we weer eten en het is weer overheerlijk. Het is echt gezellig met de hele club daar op de beruga en in wisselend Engels en Indonesisch babbelen we zo wat uurtjes weg. Dan gaat de club van ibu Henny met onze tweeling naar huis. Nu is het afscheid definitief, want we zullen elkaar pas volgend jaar weer zien. Toch effe slikken als de twee meiden met het moslimgebaar afscheid nemen. Het moslimgebaar wil zeggen, dat ze onze rechterhand pakken en die naar hun voorhoofd brengen. Een prachtig en respectvol gebaar. Een knuffel voor de dames en een nette hand voor de mannen en dan zijn ze weg. Nu wordt ook Aiisha wakker en neemt het kadootje in ontvangst. Terwijl wij nog na zitten te kletsen, komt Adi van Anique (sorry, benaming voor de insiders) er aan. Hij schijnt de buurjongen van dit huis te zijn en een neef van Ishak. Met hem praten we ook nog een poos en dan vragen we Ishak om ons terug te brengen. Het is nog steeds droog, maar de lucht blijft dreigend donker. Gelukkig komen we droog thuis en hebben we toch nog een mooie dag gehad, ondanks de aanhoudende regen.


Joep


Afgelopen zondag had ik via internetbankieren het geld van het project dus overgemaakt naar de rekening van Mariam en Adi, die nu de administratie verzorgen van de schoolkinderen. Vorig jaar was het in twee dagen overgemaakt. Vandaag had Adi nog nagecheckt bij de bank maar het geld was er nog steeds niet en ik maakte me best wel zorgen omdat we maandag alweer richting Bali vertrekken. Als we van het feestje terugkomen hebben we een mailtje in de bus van onze bank in Nederland. Zij hadden het verzoek gekregen van de Indonesische bank voor alle gegevens van de ten naam gestelde en het doel van de overboeking. De geldstroom naar het buitenland word steeds strenger gecontroleerd, dat hoorden we ook al van andere projecten. Snel sturen we de Nederlandse bank de benodigde informatie en foto’s van de documenten en nu is het wachten op het geld hier. Een printer of scanner is hier ver te zoeken en dan merk je pas hoe je aan die dingen gewend raakt. Adi en Mariam houden ons op de hoogte want we weten niet wat voor een koers de bank heeft en dan kunnen we de exacte verdeling maken van de schoolkinderen en de medicijnen/doktersbezoek. Gaat allemaal goed komen. Ons volgende en laatste verslag zal vanuit Nederland zijn.



 

Vrijdag 24 februari 2017

Zaterdag 18 februari
Marijke


We gaan vandaag lunchen bij Warung Ijau (groen) in Mataram. We hebben afgesproken met een hele club. Onze tweeling Iki en Ika met hun ouders, Ibu Henny met haar man en de Engels sprekende vrienden met hun kinderen. Adi en Mariam erbij en dan hebben we een gezelschap van 14 man. Deze groep meenemen naar een Westers getint restaurant zou ze niet echt bevallen. Het maakt vooral de kinderen verlegen en voor ons zou de prijs ook heel anders zijn. Hier krijgt iedereen zijn eigen drankje en dan wordt de tafel vol gezet met vis, kip, tempe, tahoe, heel hete groente en rijst, heel veel rijst. Iedereen schept zoveel en zo vaak op als hij wil en tijdens het eten keuvelen we over van alles. Zover dat mogelijk is, want Adi moet alles vertalen. Gelukkig helpt Ufan en zijn vader mee, aangezien ze beiden ook Engels spreken. Na het eten krijgen we de kwitanties te zien van de meisjes. We bespreken de kosten van afgelopen jaar. Het eerste jaar is altijd duurder omdat ze mee moeten betalen aan het gebouw. Dit geldt voor alle kinderen die naar de vervolgopleidingen gaan. Zo’n gebouw wordt dus goed terugbetaald aan de regering!! De meisjes willen allebei het komende jaar proberen om een extra cursus Engels te doen. Dat zou wel leuk zijn als we het volgend jaar meer met elkaar kunnen praten. Ibu Henny nodigt ons tevens uit voor 1 maart. Dan bestaat haar school 50 jaar en worden we om 8 uur ’s morgens verwacht. En dat schijnt een groot feest te zijn. Voor ons midden in de nacht ha-ha. Adi zal er niet bij zijn, dus dat wordt nog behoorlijk behelpen met de taal. Het is al met al een gezellige middag. Joep en ik hebben het al eerder over de kosten van dit etentje gehad. Joep meende meer dan 1 juta (miljoen) ik dacht minder en ja hoor, ik heb gewonnen. Deze grote groep mensen heeft gegeten voor 900.000 rp. Niet schrikken hoor, het is, omgerekend naar de huidige koers, 63 euro. Daar kun je in Nederland met 2 personen nog niet echt voor dineren en zeker niet onbeperkt opscheppen. We nemen hartelijk afscheid en zullen Ibu Henny in ieder geval nog zien op 1 maart. Het is al op het eind van de middag als we huiswaarts keren. Er staat een aardig windje en de lucht kleurt donker. Maar we hebben geluk er valt geen druppel.


Joep


We praten met de buurtjes op ons terrasje nog wat bij en pakken dan een heerlijke douche. We voelen dat de warmte nog in ons lijf zit van het 5 uur durende ritje in de felle zon wat we vorige week vrijdag hebben gedaan. Ondanks dat we heerlijk gegeten hebben gaan we toch nog even een kop soto ayam eten bij Mata Hari. Wayan die er werkt is er niet en we helpen het jonge meisje wat er werkt met onze bestelling. Dan terug naar huis want we willen het laatste (spannende) deel zien van de serie “Flikken” op BVN. En tot ons genoegen zien we daarna een aflevering van de TV Show waar Floortje Dessing is aangeschoven bij Ivo Niehe. Floortje, de reizigster in top, geweldig.

Zondag 19 februari
Joep


Om acht uur in de morgen staan er al 3 kinderen met een moeder voor de deur van de gunung (berg) voor het laten maken van een foto voor op onze website. Monica, de weduwe van Martjan komt even langs om te vertellen dat haar kinderen al om half 8 voor de deur stonden omdat ze weg gingen maar alles was in diepe rust en toen zijn ze maar weer gegaan. Oke, de deuren waren nog gesloten en als ze ons geroepen hadden waren we echt wel gekomen ondanks dat er overal bekend is dat we pas om 9 uur beginnen. Van haar krijgen we via Adi de laatste nieuwtjes door o.a. dat aanstaande dinsdag de vrouw van de Boupatti (heel hoog persoon op Lombok) een kijkje komt nemen naar het gebouw. Zij was erg benieuwd hoe wij dat hadden laten bouwen boven de kali (rivier). Monica had haar wel verteld dat men al jaren voor zo’n gebouw had gevraagd maar nul op het rekest kregen. Daarom is het gebouwd door middel van het project met 2 Nederlandse sponsors. Op deze manier probeert Monica het voor elkaar te krijgen dat de regering er wat toevoegsels aan doet zoals bv. een toilet en stroom. Tenslotte is het gebouw bedoelt voor de gemeenschap. Elk jaar word er door de regering een project in het dorpje gerealiseerd zoals bv. versteviging rivierkant, een brugje bouwen, nieuwe weg en noem maar op. Twee jaar geleden is er een bruggetje gebouwd bij de watertank en dit jaar heeft men er een weg aangelegd. Probleem is dat de uitvoerder zegt dat de weg klaar is maar de praktijk is ver te zoeken, men maakt nooit een project af. Toen we laatste een kijkje gingen nemen op deze weg en we weer terug liepen naar ons huisje kwam ik de Kepala Kampung tegen en vertelde hij me vol trots dat de weg naar het laatste huis door de regering verbreed zou worden. Op mijn vraag wanneer de andere weg gereed kwam begon hij te lachen en zei: “ Maybe nex time”. En daarna onderhouden is er echt niet bij. Het departement wat hier over gaat wil alleen maar aantallen projecten want dan kunnen zij aardig wat commissie binnenhalen bij de uitvoerders voor hun eigen portemonnee. Tegen 12 uur houden we het voor gezien en moeten we nog 6 kinderen zien op te sporen voor de foto. Alle ouders zijn hier persoonlijk van in kennis gesteld en komen ze volgende week niet, helaas katjangkaas voor hen geen nieuw schooljaar meer. Dat is het enigste wat we van de ouders en kinderen verlangen, een maal per jaar op de foto. Nalopen doen we niet meer, er moet ook iniatief komen van de mensen zelf. Als we na de lange zit een beetje uitrusten komt er tegen drieen nog een moeder met haar kind. Hij zit in Kediri op school en hij moest eerst de lessen afmaken van het schoolhoofd. Er goldt voor hem geen pardon en Adi vertelde ook dat dit een speciale school was met erg strikte regels. Dus nemen we van de boy een foto en kan moeder haar zoon weer terug brengen naar Kediri. Nog 5 te gaan. Adi en Mariam gaan tegen vieren op pad voor durian, we wilden die speciaal vandaag eten en we spreken af met A en M dat we elkaar in de avond treffen bij “Nuf Said” om samen te gaan eten. Wij gaan de straat op en positioneren ons bij de bushalte om de wekelijkse straatdrukte te aanschouwen. Elke zondag is het tegen deze tijd aardig druk op de weg omdat complete families, vriendengroepen en noem maar op naar de zonsondergang gaan kijken in Senggigi, het Zandvoort van Lombok. En je ziet wat langskomen, vijf personen op een motortje is geen zeldzaamheid (2 ouders met 3 kinderen). Men rijdt gematigt  maar er zitten ook jongelui tussen die wel eens even wat willen laten zien. Verantwoordingsloos gewoon. Tegen zessen vermengen we ons in de stoet en treffen een rustig “Nuf Said” aan waar we een adembenemend kleurenspel zien van de ondergaande zon over de zee. We nemen wat te drinken en tegen zevenen komt Adi met  Mariam  aangereden, waarna we de maaltijd bestellen. Daarna huiswaarts want we gaan weer kaarten en natuurlijk is de gene met de grootste bek (Adi) de winnaar. Tussendoor kletsen we nog even met Chico, Cindy en de kids via whatsapp. Daarna is het voor de andere drie tijd voor de durian te nuttigen en ik hou me bij de salak ponda. (slangenhuidvrucht). Tegen twaalven eindigt deze dag en gelukkig maar want we zijn dat gesnoef van de winnaar van de dag een beetje moe. (grapje)

Maandag 20 februari
Marijke


Adi en Mariam zijn al vroeg op pad naar de pasar. Fruit inkopen voor mij en andere etenswaren. Je moet er vroeg bij zijn. Wij gaan vandaag kijken bij Batu Bolong. Ook daar zou je kunnen zwemmen. Eerst gaan we ontbijten in het restaurant. De inrichting lijkt nogal koloniaal en de tafels hebben glasplaten. Niet lekker om je armen op te leggen, maar ze zijn wel brandschoon. Dat is natuurlijk een voordeel. Het personeel is hartstikke vriendelijk en we genieten van een lekker ontbijt met eitje. Dit voor de prijs van 30.000 rp p.p. We vragen of we daar ook, tegen betaling uiteraard, kunnen zwemmen. Maar natuurlijk, prijs 35.000 rp p.p. We krijgen de rekening van 130.000 rp met weer een plus, plus. Maar deze keer helemaal geweldig, plus handdoek, plus flesje water. Dit alles voor nog niet de helft van wat we vorige week betaalde bij Sheraton en ook nog stukken goedkoper dan vroeger bij Graha. Oke, het zwembad is klein en niet zo mooi als bij Sheraton en het is echt zoeken naar een beetje schaduw, maar ik weet zeker dat we onze nieuwe stek hebben gevonden. Het was dus weer een ouderwetse vakantiedag, lekker. Vanavond gaan we weer naar Bale Tajuk. Na het eten hebben we nog een lang gesprek met Atie, de eigenaresse. Het gaat vooral over de gezondheidszorg hier en hoe slecht die is. Velen hebben inmiddels een speciale kaart. Die krijg je als je te arm bent om de dokter te betalen. Het slechte nieuws is dat deze mensen meestal super goedkope medicijnen krijgen of gewoon een paracetamol. Atie vertelt van een kindje van 3 jaar dat van een flinke hoogte gevallen was. Het kind had waarschijnlijk een gebroken been. Pas na 3 dagen werd dit kind doorgestuurd naar het ziekenhuis. De dokter daar gaf aan dat het kind pas na 8 dagen geopereerd kon worden. Ja, als je geld hebt wordt je uiteraard meteen geholpen. Ze zijn met het kind naar de “traditional” dokter gegaan. Daar kreeg het kind een bamboespalk en alles was nu weer goed. Ik weet niet altijd wat ik met zo’n verhalen moet, maar de klachten van de lakse hulp als het armere mensen betreft, horen we hier vaak. Ook vraag ik wat de naam van het restaurant: Bale Tajuk betekend. De vader van Atie kon niet schrijven of lezen, maar was wel een wijs man. Als er problemen waren in de kampung riep hij altijd de mensen bij elkaar in een kamer en liet ze dan samen net zo lang praten tot alles weer opgelost was. Tegenwoordig noemen ze zo iemand een mediator. Maar zoiets was er dus vroeger al, maar dan gratis. Die ruimte noemden de mensen op een gegeven moment Bale Tajuk. Dus daar komt de naam vandaan. Weer een verhaal erbij.

Dinsdag 21 februari
Marijke


Vandaag komt de istri van de Bupati Lombok Barat, m.a.w. de vrouw van de Bupati van West Lombok op bezoek bij het consultatiebureau. Er zijn hier op Lombok 4 Bupati’s die rechtstreeks onder de gouverneur staan. Vandaag is in het communcatiegebouw de uitreiking van extra vitamine A aan de kleintjes. Normaal is het een zooitje ongeregeld, maar vandaag staan er keurig stoeltjes voor alle dames die moeten wachten. De verpleegsters zijn beiden keurig in uniform, verschillende anderen in uniform en ook onze Kepala Kampung loopt er rond. Dan komt er een grote zwarte auto aan. Daar komt ze dan aan met drie dames als “personal assistant” (zoiets als hofdames). Ik heb weer geluk. Ze stormt als eerste op mij af. Ja, wat wil je, er staat weer een blanke tussen. Ik leg haar dus maar netjes uit, dat het projekt via 2 donateurs het gebouw gesponsord heeft. Ik moet meekomen en krijg een stoel aangewezen. Ere gast blweeeeeeeeeeeeeeeh. Dat wil zeggen: Heel lang blijven zitten, alle speeches aanhoren en gewoon braaf blijven lachen. Ook Joep krijgt een stoel toegewezen, maar met de camera in de hand is hij beduidend mobieler, slimme jongen! Van alle kanten komen er nu bobo’s bij. Militairen zien we, politie, dokters van het ziekenhuis, nog meer verpleegsters, En de vrouw van de Bupati praat maar door en door. Ze houdt een hele speech en de vrouwtjes van de kampung luisteren braaf. Dan pakt ze een mooie grote beurs die helemaal vol zit met briefjes van 10.000 rp. Ze begint de mensen vragen te stellen en wie naar voren komt en het juiste antwoord durft te geven, krijgt 30.000 rp (2,10 euro) in de hand geduwd. Ani van Boung is de eerste. Ook wat oude vrouwtjes krijgen wat geld. Dit is natuurlijk ook om zieltjes te winnen voor de volgende verkiezingen. Er lopen nu ongeveer zo’n 20 bobo’s rond, die we anders nooit zien hier. Maar ja er is hoog bezoek en daar moet je bij zijn. De dames verantwoordelijk voor het bureau, krijgen wat vragen en moeten de mensen toespreken. De eerste krijgt een rijstkoker kado, maar die moet ik dan overhandigen. Joep moet er ook bij komen staan. Goh, wat een eer. Het zweet druipt van me af en maar braaf blijven lachen!! De andere dames worden trouwens beloond met een strijkijzer. Ook Joep en ik krijgen allebei een kadootje, een prachtige mok met een foto van de bupati en zijn vrouw erop plus een kalender van 2017 die vol staat met foto’s van die twee. Het lukt ons om ons gezicht in de plooi te houden en hartelijk te bedanken voor de geweldige kado’s. Dan eindelijk begint het afscheid nemen. Maar Joep en ik worden beiden hartelijk uitgenodigd om mee te gaan naar Kerandangan om te lunchen. Sorry, stamel ik, maar we hebben een andere afspraak. Het zal wel allemaal goed bedoeld zijn, maar genoeg is genoeg. Nog langer braaf zitten en pootjes geven, lukt me gewoon niet! En....waarom wij, ze hadden ook de 4 dames uit de kampung kunnen uitnodigen die deze morgen georganiseerd hebben! We praten later even na met Ani en vragen haar of het een bupati is die wat doet voor de kampung. Ze zegt, ik heb geen idee of hij ooit wat gedaan heeft, in onze ogen heeft het project kampung loco meer gedaan! Voor de mensen hier is zo’n ontmoeting als vandaag het enigste wat ze meemaken van de bupati en zijn gevolg. Voor ons weer heel interessant om mee te maken. Maar wat is het toch allemaal nep en wat gaan de mensen toch diep in het stof voor de “hoge” personen.


Joep


Voor ons is het nu tijd om even thuis op adem te komen. Het was er bloedwarm en het zweet liep in straaltjes van ons af terwijl de talrijke aanwezigen, getooid met hoofddoek en alles stevig ingepakt geen spoor van warmte lieten zien. We praten nog wat na om wat we weer allemaal beleefd hebben en na een verfrissende douche gaan we op pad om Ros op te zoeken. Haar kennen we al enkele jaren en ze werkt op kantoor bij “Rinjani Trekking” vlak langs het kleine restaurantje “Bale Tajuk”. En samen met Ati, de eigenaresse van Bale Tajuk kletsen we de hele middag vol. Zo hoor en leer je nog eens wat van de echte cultuur hier op Lombok. Haar man is kunstenaar en vorig jaar hebben we foto’s gezien van haar huis met bijbehorende tuin en had ze verteld dat als het huis helemaal klaar was zouden we uitgenodigd worden. Op onze vraag hoever het huis is zegt ze dat dat nog 10 jaar duurt omdat haar man steeds iets anders verzint. Maar ze nodigt ons uit om zondagmiddag bij haar thuis te komen eten samen met Ros en Belo. En daar zeggen we natuurlijk geen nee op.

Marijke

We hebben nog een durian liggen en die moet dus ook op. We spreken af om deze vanavond na het eten weg te werken. Maar natuurlijk kan dat alleen als pauze tijdens het kaarten. Als we beginnen met kaarten begint Adi met te zeggen dat hij zeker gaat winnen. Joep gaat daar weer vol tegen in en het gevecht tussen die twee begint weer. We zitten buiten op het terras te kaarten en regelmatig komt er iemand langs gelopen of komt iemand thuis op de motor. Adi roept dan wat, het lijkt wel Russisch. De mensen roepen iets onverstaanbaars terug. Ik vraag Adi wat hij roept en hij zegt: Dat weet ik zelf ook niet. Logica van de kampung zullen we maar zeggen. Als Adi deze avond overtuigend wint en weer begint te bluffen, is de toon weer gezet.

Woensdag 22 februari
Joep


Vandaag administratiedag en omdat we op 4 na alle kinderen op de foto hebben gezet, we nu een goed overzicht hebben van wat er naar het project kan worden overgemaakt voor het nieuwe schooljaar. Gelukkig dat we de bankzaken ook vanaf hier kunnen regelen. We hebben al enkele sponsors laten weten dat hun kind niet meer doorgaat/wil gaan naar een hogere school en het bedrag wat de sponsor heeft betaald willen we terug sturen. Tot onze vreugde reageerden diverse sponsors dat we het gedoneerde geld maar moesten besteden aan andere doeleinden in het project en dat word dus medicijnen en medische hulp. Zo krijgen we de medicijnenkast bij Boung ook weer gevuld. We zijn er erg blij mee. Ondanks dat de beide ventilatoren hun best doen is het bloedheet, airco hebben en willen we niet en de lucht is zo bewolkt alsof het er uit ziet dat het elk moment kan regenen. In de avond even eten bij Bumbu waar het rustig is sinds de eigenaar naast Bumbu restaurant Coco Loco aan het strand bij Pasar Sini heeft overgenomen en veel van hun vaste gasten nu daar zitten. Dus als we het eten op hebben komt een van de stafleden (die we al jaren kennen) bij ons aan het tafeltje zitten en krijgen we weer meer te horen over de leefomstandigheden en cultuur hier op Lombok. En dat is niet altijd zoals in de boekjes beschreven worden. Als hij vertelt dat zijn zoontje op school djembe speelt gaan ineens bij Marijke de oren wijd open. In Nederland trommelt zij elke week met een groepje dames en dat is een gezellige club. Er zal nagevraagd worden bij het hoofd van school of we een keertje langs kunnen komen maar als we de agenda (ja,ja) er bij nemen zien we dat we nog maar een dag kunnen voor we hier vertrekken en dat is op 2 maart. We zien wel. Terug in ons huisje hangt de hitte nog zwaar rond en dan is er voor het moment maar een mogelijkheid en dat is een koude douche.

Donderdag 23 februari
Marijke


Even de was wegbrengen en dan rijden we door de heuvel op. Lekker uitwaaien en over het water uitkijken. Heerlijk die wind hier,hoewel we later op het nieuws horen, dat Nederland wel heel veel wind te verduren krijgt, echte storm. Teveel is niet goed dus. We zien weer de snorkelaar die we vorig jaar hier ook al zagen. Volgens mij jaagt hij met een harpoen en achter hem aan komt een kleine boei waar zijn vangst in zit. Pittige manier van vissen in deze redelijk wilde zee. Nadat we zo een hele poos genoten hebben van zee en wind gaan we nog gauw even wat boodschappen doen. Dan huiswaarts voor de siesta. Ja, het leven is zwaar hier. Tegen vier uur gaan we naar Orchid voor onze wekelijkse massage. De massage is als altijd heerlijk, maar de rust is ver te zoeken. Terwijl we daar liggen komt er een groep van 20 lokale dames (we vermoeden uit Java, daar komen ze meestal vandaag) ook binnen voor een massage. Een van de dames trekt met een ruk ons gordijn open, stamelt sorry en is weer weg. Ketut en Vino die ons masseren, schamen zich rot en blijven maar sorry zeggen. Maar zij kunnen er niks aan doen dat het nu net een kippenhok is (sorry dames, voor deze opmerking, maar het geluid doet daar echt aan denken). Gelukkig zijn we bijna klaar. Daarna mogen we weer een heerlijke ice-capuchino (ik weet nooit hoe je dat rotwoord schrijft) en praten we even met een Nederlander, die eigenaar is van de massage salon. Toen we bij Taman aankwamen, stond een van de dames van het personeel te braken achter een boom. Zoiets als welkom dus. Ze biedt haar excuses aan en laat meteen haar blote dikke buik zien. Ze is zwanger en alles wat ze eet komt er weer uit. Geweldige informatie, dankjewel. Even later komen over de straat 2 dames aanlopen, allebei met een speciekuip op hun hoofd. Daarin zit een compleet restaurant. De brakende dame, bestelt meteen weer wat te eten. Ja, ze werken in een duur restaurant, maar vinden het eten van de straat veel lekkerder. Als ze in een hoekje aan een tafeltje gaat zitten eten, roep ik maar even: hati hati (voorzichtig). Voor het zelfde geld komt dit zo meteen ook weer terug!!!! We gaan naar huis, snel een douche en dan gaan we bij Cuk op het stoepje zitten wachten op Milou de Koning. Milou loopt momenteel stage in Bali, maar wil even gebruik maken van de kans om haar sponsorkind Rahman te ontmoeten. Dus komt ze vandaag naar Lombok en vliegt zaterdag weer terug. Hartstikke leuk. En dat doet ze ook nog even alleen. Haar beiden vriendinnen die mee stage lopen, konden niet mee komen. Knap hoor Milou. Om zeven uur is ze er dan. We krijgen van Boung de tip om haar een kamer bij onze buurman Peter aan te bieden, dan zit ze vlak bij ons en de kamers zijn best leuk. Dus zo gezegd zo gedaan. Als ze haar spulletjes op de kamer gelegd heeft, nemen we haar mee naar Bale Tajuk. Adi is Ojek (motortaxi). Na het eten babbelen we ook nog even na met Ati en Bion. Dan krijgen Milou en ik zo maar een aka bahar ring van Bion kado. Ik ben er ontzettend blij mee, want aka bahar is voor mij echt iets bijzonders en hoort helemaal bij Lombok. We keren huiswaarts en Milou gaat slapen want ze is bekaf. Wij kletsen nog even na met Adi en gaan dan ook in de richting. Joep tenminste. Ik probeer nog even wakker te blijven en zet stiekem een foto van Joep op facebook. Hij is immers morgen jarig en dat zal ie weten ook, die spetter van mij ha-ha.

Vrijdag 24 februari
Marijke


We zijn net uit bed als de telefoon gaat. Zusjelief Betsy en haar man Henk zijn de eerste om Joep te feliciteren, kei-leuk zo’n video-telefoontje via whatsapp. Als hij daarna facebook open maakt, schrikt hij behoorlijk. De felicitaties stromen binnen. Hoewel Joep niet van verjaardagsfeestjes houdt, vind hij dit stiekem toch wel leuk. We hebben met Milou afgesproken dat we haar wat van Lombok gaan laten zien. Ja, je begrijpt het al, we gaan onze beroemde route weer rijden. Hoewel Milou zelf wel motor kan rijden, zit ze toch liever achterop. Dan kan ze tenminste in alle rust rond kijken. We zetten onze joker Adi in. Hij zal met ons meerijden. Eerst rijden we de Hill op voor een fantastisch uitzicht. Adi gaat voorop en rijdt veel te ver door. Het laatste stuk gaat over losliggend gesteente en ik sta doodsangsten uit. Want je zit wel boven op de berg. Hij had het weer eens verkeerd begrepen. Op een of andere manier begrijpt Adi Joep altijd verkeerd. Soms is dat leuk, maar vandaag vind ik het minder. Het uitzicht maakt echter veel goed en is prachtig. Aan de ene kant zien we de baai van Senggigi liggen en aan de andere kant kijken we uit over de hoofdstad Mataram. We komen zonder ongelukken weer beneden en de tocht gaat verder. Via Sandik, Gunung Sari naar de rivier van de steenkloppers. Hier kunnen we Milou laten zien hoe de steen van rotsen tot kleine kiezelsteentjes verwerkt worden en dat allemaal met de hand. Verder gaat de tocht naar de Pusukpas. Even een stop bij de beruga voor de apen en het uitzicht. Dan naar Bangsal voor een drankje. We nemen alvast een lunch want Adi is toch te laat voor het bidden, maar blijft er heel kalm onder. Och, dat haal ik later wel in. Adi wil geen lunch want hij zegt dat Mariam thuis met lekker eten zit te wachten. Oke, ook goed, dan lunchen we met z’n drietjes. We rijden nog even naar de supermarkt. Daar koopt Milou een zak rijst voor de familie van Rahman en een zakje snoep dat Rahman kan uitdelen. Thuis aangekomen zitten we bij te komen van de tocht, als we plotseling buiten horen zingen. Daar komen onze tweeling uit Chakra, Iki en Ika aan. Samen met Urfan, Ibu Henny, de vader van de tweeling en de moeder van Urfan. Ze zingen uit volle borst happy birthday en hebben een taart meegebracht met daarop de prachtige tekst: HAPPY BIDAY PAPUK JOEP . Bijna goed, maar zo lief. Dan moeten we bij Adi en Mariam naar binnen. Heeft de moeder van Urfan ook nog eens miegoreng gemaakt voor ons allemaal. Adi, die smeerlap, zit stilletjes te grinniken, want hij weet dat we net onderweg gegeten hebben. Daar komt dus nu een vol bord mie goreng achter aan. Weigeren kun je niet maken. En dan schijnt het ook nog het gebruik te zijn dat de jarige word gevoerd door de drie kinderen. Met pijn en moeite werken we het eten weg en dan moet natuurlijk ook nog de taart gegeten worden. We blijven lachen, terwijl we bijna ploffen. Adi heeft de grootste lol, want hij was volledig op de hoogte van het plannetje. Je zou hem toch!!!!. Maar eerlijk is eerlijk, het is zo’n leuk en lief gebaar. Na het eten vertrekken ze al weer snel, want de tweeling moet nog sporten vanmiddag. Heel even uitbuiken en dan gaan we met Milou naar het huis van de familie van Rahman. Het is een oud vervallen huis, tegenover de winkel van Cuk en June en voor ons zou het oneerbiedig een stal zijn, maar daar leeft dus deze familie. Vader, moeder, vier zoons en oma. Als iemand de sponsoring echt hard nodig heeft, dan is het dit gezin wel. Vader spreekt redelijk Engels en houdt het gesprek gaande. Moeder rent rond met thee en pisang goreng. Ook dit kunnen we niet weigeren, want het is extra voor ons gehaald. Dus verstand op nul en door eten. Oma ken ik nog van 1999, toen ze bij Pondok Senggigi werkte, dus we halen wat herinneringen op. Uiteindelijk vraag ik maar wanneer Rahman thuiskomt. Blijkt dat hij in een kamertje zit te wachten, maar te verlegen is om naar buiten te komen. Datzelfde verlegen manneke maakt met zijn tweelingbroer de omgeving van de kampung onveilig, maar nu komt hij heel timide naar buiten. Maar zo kan Milou dan eindelijk de zak snoep overhandigen. Een big smile is de beloning. Milou is wat stil en als ik vraag waarom, zegt ze dat het toch wel heel veel indrukken zijn die ze nu krijgt. Begrijpen we helemaal Milou. Ik handel ook meteen een klein probleempje af. De tweeling schijnt nogal vaak in het nieuwe community centre te spelen en zo vaak wat te vernielen. Als de moeder aangesproken wordt, krijgt iedereen een grote mond. Ik los het anders op. Ik roep Rachim erbij en vraag de tweeling om me te helpen. Het gebouw is voor de grote mensen en ik weet dat zij heel veel kinderen kennen. Ik vraag of ze me willen helpen om aan de kinderen door te geven dat ze niet in dat gebouw moeten spelen. Ik zie dat ze zich vereerd voelen door het verzoek en ook vader en moeder zitten ijverig te knikken dat ze begrijpen dat het gebouw niet voor de jeugd is. Ik ben benieuwd of het werkt, maar ik heb het uit kunnen spreken, zonder dat iemand beledigd werd, want dat mag niet hier. Ik vind het zelf best wel slim opgelost. Nu alleen nog afwachten of het werkt. Inmiddels druipen we alledrie van het zweet. Het is bloedheet hier binnen en er komt nergens een zuchtje wind vandaan. Na een uurtje kunnen we dan afscheid nemen. Milou gaat zich lekker laten verwennen bij Orchid Spa. Even bijkomen van alles. Maar ook wij gaan snel afkoelen met een mandi en even bijkomen van de drukte en al het eten. Het idee was om vanavond bunkus te halen. Bunkus is, eten in laten pakken en meenemen. Maar we zitten allemaal nog vol van vanmiddag. Dus gaan we kaarten Milou speelt in het begin mee en later als ze moe wordt neemt Joep het over. We eten wat kroepoek en een salak en dat is voldoende. De honger is na vanmiddag dus echt over. Hoewel het Joep zijn verjaardag is, wordt toch Adi de winnaar. De hele dag zijn de berichtjes binnen blijven stromen of is hij gebeld via whatsapp. Namens Joep: iedereen hartstikke bedankt!!!!!!

 

Vrijdag 17 februari 2017

Zaterdag 11 februari
Marijke

Ik heb vanmorgen maar een filmpje op facebook gezet van weer zo’n mooie water ochtend in Lombok. Tegen de middag wordt het droog en we stappen gewoon op ons motortje, even weg, gewoon even weg. We rijden richting Ampenan en stoppen bij een grote soeverniers winkel. Nieuwsgierig even kijken. Als we binnen komen krijgen we allebij een sticker opgeplakt met de tekst Lombok Exotic. Zo heet de winkel dus. Dan loop je dus rond alsof je honing aan je ko.... hebt. Ze volgen je overal en daar kunnen wij absoluut niet tegen. We staan zo weer buiten. Er schijnt een voorzichtig zonnetje en dus koetsen we verder, richting Ampenan. Net voorbij de brug gaat er een weg linksaf en die slaan we in. We komen langs allemaal kleine kampungs en zien namen die we nog nooit gezien hebben. Aan het einde van de weg zijn we dan in Gunung Sari. Linksaf en dan weer linksaf richting Montong. Deze weg is druk, heel druk en met de nodige gaten in de weg, niet echt prettig om te rijden, maar je moet toch weer thuis zien te komen. De lucht wordt inmiddels weer donkerder. Bijna thuis wordt de lucht weer iets lichter, dus door naar Nuf Said, even genieten van zon, zee en een drankje. Bij Kerandangan rijden we door een grote plas water en een tegenligger ook!!! Het gevolg allebei een flinke lading water over ons heen. Regent het eindelijk niet, krijgen we nog de volle laag. Och ja, het is maar water. Bij Nuf Said schrikken we als we zien hoeveel strand er weggespoeld is in zee. De schommel die in de boom hangt is nu onbereikbaar geworden voor iedereen en de wortels van de boom liggen helemaal bloot. We zijn de eerste klanten sinds lange tijd zeggen ze. Nou, na ons komt er nog een stel, dus misschien brengen we wel geluk. Even genieten van de rust en dan terug naar huis. Bij Kerandangan komen we deze keer goed weg. We zijn goed en wel thuis en je raad het al, de hemelsluizen gaan weer open. Maar we zijn eindelijk even op pad geweest! We nemen Adi’s advies serieus en gaan al op tijd eten. Vandaag gaan we naar Coco Loco. De eigenaar staat me met open armen op te wachten. Wat een welkom. Ze zetten ons buiten op het strand neer. Ik zeg nog, zouden we dat wel doen. Nog voor we ons drankje hebben besteld, verhuizen we naar binnen, je raad al waarom. Terwijl we over de zee uitkijken zien we in de verte een dolfijn in het water springen. Toch nog een mooi kadootje vandaag. Het weerlicht behoorlijk maar het valt mee en we komen droog weer thuis aan. Another beautiful day in Lombok............

Zondag 12 februari
Marijke


Even na acht uur staan de eerste kinderen weer klaar. Het regent niet en de lucht is bewolkt, maar hoopvol. Om kwart voor negen beginnen we maar met de foto’s. De opkomst is verbazend goed. We hadden ons al een beetje zorgen gemaakt omdat vorige week het aantal niet zo hoog was. Maar al met al hebben we rond 11 uur 80% van de kinderen op de foto. We kletsen de tijd vol met Adi en Mariam. Zoals we eerder schreven, hebben we een jongen die het in het laatste jaar universiteit voor gezien houd. De sponsor is inmiddels op de hoogte. De jongen is 24 jaar oud en wij vinden dat hij zelf maar een baan moet zoeken en terug betalen. Maar hier werkt het totaal anders. Zolang de jongen niet getrouwd is blijven de ouders 100% verantwoordelijk. Adi probeert ons uit te leggen dat de jongen in principe ook de baas speelt over zijn ouders. Als het hem niet bevalt gaat hij weg. Genoeg familie of vrienden die hem wel opnemen in hun gezin. Anders slapen ze gewoon buiten bij iemand op de beruga (platje met afdak). Adi vertelt hoe hij zelf als 14-jarige knul naar Bali vertrok, toen bleek dat er niet genoeg geld was om de highschool af te maken. De omgekeerde wereld van Nederland. De jongen heeft ook een motor, waarvan wij dachten dat vader die op afbetaling gekocht had. Nu vertelt Adi dat deze waarschijnlijk door een zus van zijn moeder betaald wordt. Daar woonde de jongen tijdens zijn studie op de universiteit. Dus de kinderen spelen in feit gewoon de baas over hun ouders vanaf een bepaalde leeftijd. Hoe moeilijk het ook is om dit cultuur verschil te accepteren, het verklaart wel de beelden die we in de kampung zien. Kinderen die hun ouders best wel fanatiek aanspreken. Verstaan doen we niet alles, maar we snappen nu veel meer. Het voelt wel heel krom aan, dat de ouders hard werken om hun kinderen te helpen, maar dat ze op latere leeftijd vaak aan de kant worden geschoven en maar naar hun kinderen te luisteren hebben. Om 12 uur zetten we er een punt achter en lopen ons huisje binnen. We zijn net binnen als we een diep gerommel horen en alles even schud. Een aardbeving. We lopen snel naar buiten en daar staan ons buurtjes ons lachend aan te kijken. Goed zo, zegt Adi, dat we meteen naar buiten zijn gelopen. Dit is de 2de keer in al die jaren dat we een kleine aardbeving meemaken. Het blijft ook bij die ene keer, maar het is voor ons een super vreemd gevoel. Hier reageert men er nauwelijks op. We houden even pauze en gaan dan tegen vier uur wandelen, want ja de zon schijnt voorzichtig door de wolken heen, maar boven alles is het droog. We lopen naar het strand en genieten van de drukte van de zondagmiddag. Opgroeiende jeugd genieten samen in het water. De jongens in hun korte broek of zwembroek, de meisjes gekleed in korte of lange broek en T-shirt. De kleintjes mogen in hun blootje genieten. Wij zitten op de grote blokken, die hier liggen tegen de golfslag, en kijken en genieten. Even later komt Hakim erbij zitten. Een schat van een verkoper, die we inmiddels al jaren kennen. Als de zon langzaam begint te zakken lopen we terug. Als we langs het strand lopen en ter hoogte van Ajuna (Graha) zijn zien we ineens Khairil aan het werk en als hij ons in de gaten krijgt rent hij op ons af. We vertellen hem dat we al een keertje bij de receptie waren geweest maar dat het voor ons niet lekker aanvoelde, teveel 4 sterren achtig. Khairil beaamt dat en zegt dat er veel is verandert. Een nieuwe baan is voor hem moeilijk te vinden op zijn leeftijd. Het is 7 uur als we in ons huisje aankomen. Heerlijk soezig van de zon. Lekker even een mandi en dan zijn we weer fris en fruitig. We gaan vanavond naar Mata Hari en worden weer allerhartelijkst begroet door Wayan. Zij is met het voormalige personeel van Mata Hari, Young Cafe en La Terraza (vroeger allemaal van dezelfde eigenaar) bij de moeder van Djordi op bezoek geweest. Deze ligt in het ziekenhuis in Oost-Lombok. Zij was een collega uit die tijd. Ze heeft een opgeblazen buik en voelt zich doodziek. Wayan vertelt dat er inmiddels 4 dokters naar gekeken hebben, maar dat ze allemaal zeggen dat ze verder helemaal gezond is en ze niets kunnen vinden. Een scan of inwendig onderzoek zal er niet gedaan zijn. De dokters hadden geadviseerd dat ze maar naar de local dokter moest gaan (een medicijnman) Ja dat schijnt een oplossing te zijn als je het hier niet meer weet. Ook had ze zuurstof toegediend gekregen. Iets wat we jaren terug ook bij een meisje zagen, die achteraf nierstenen had. Het toedienen van zuurstof schijnt hier al snel toegepast te worden. Maar inmiddels gaat het al iets beter met haar. Laten we hopen dat dit allemaal goed komt. Met Wayan praten we ook over het feit dat wanneer een jongen op bijvoorbeeld 16/17 jarige leeftijd trouwt, als volwassen beschouwd wordt, maar als je op latere leeftijd nog thuis woont, je ouders verantwoordelijk blijven. Zij bevestigt dit verhaal en ze vertelt ons ook, dat momenteel steeds meer kinderen na hun school vertrekken en de ouders maar aan hun lot overlaten ipv te zorgen voor hun oude dag. Moeilijke verhalen om te horen, maar ook dat hoort bij het leven hier en we leren weer bij, de cultuur is af en toe bijna niet te begrijpen voor ons westerlingen. Het is al behoorlijk laat als we huiswaarts keren. De kampung is al in diepe rust.

Maandag 13 februari
Joep


Gisteren was het sinds lange tijd dat we blauw aan de hemel zagen. Wekenlang alleen maar grijs en we besluiten om ons een dagje zwembad te gunnen. We hadden gelezen in de Lombok Guide, dat bij Sheraton, ja, ja, een aanbieding is, compleet met ontbijt en “Afternoon Tea” voor 150.000 rp. En bij aankomst is het even wennen van het geknip als messen van het personeel. Toch een heel ander wereldje als waar wij in leven, om eerlijk te zijn. Als we het ontbijt op hebben krijgen we een voucher voor het zwembad en de rekening, 363.000 rp???? Op onze vraag waarom het zoveel meer is, is het antwoord: “Yes, 300.000 plus, plus. Dwz 300.000 plus 30.000 servicekosten, plus 33.000 tax, zien we op de rekening. Oke, gezien de plus, plus, is dit ook meteen de laatste keer! Dan lopen we naar het zwembad om te kijken voor een wat schaduwrijk plekje maar waarschijnlijk zijn er veel Duitsers (sorry Denis) want er liggen al veel handdoeken op de lege ligbedden. Tegenover een van de mooiste plekjes, waar al mensen zijn, installeren we ons op 2 ligbedden en terwijl Marijke al in het water zit zie ik dat onze overbuurtjes al aanstalten maken om te vertrekken. Die kans laten we ons niet ontnemen en prinsheerlijk nemen wij hun schaduwrijke plaats in. Het is een mooi zwembad, net of je in een inca wereld leeft met de decoratie die daar is aangebracht. Het water is heerlijk maar we missen toch wel het gevoel van Indonesie, het is net of je hier in een totaal andere wereld leeft. Tot half vier houden we het vol maar dan bereiken de zonnestralen ons plekje en is het niet meer uit te houden. Ons vakantiedagje zit er weer op, terwijl in Nederland (bijna) iedereen weer aan een nieuwe werkweek begint!! We rijden naar huis en dan is een verkwikkende douche een zaligheid. Na het avondeten amuseren we ons met de buurtjes en jokeren we er flink op los. Aangezien ik na elk potje Adi’s kaarten controleer en de telling van hem controleer, waarbij hij vaak meer punten heeft als wat hij zegt en daardoor strafpunten krijgt, controleert hij voor de gein ook eens mijn kaarten. Groot is de verontwaardiging als blijkt dat ik ook meer punten heb als dat ik opgeef. Dat betekent voor mij 25 strafpunten erbij. Diegene met de minste punten is namelijk op het eind van de avond is de dagwinnaar. Hij kan er niet over uit. Checkt hij een keer in de zoveel jaar mijn kaarten en dan blijkt dat hij mij te pakken heeft omdat ik mij vertelt heb. Ik zal hem maar niet slimmer maken als dat hij al is. Dit alles onder vreselijk gelach op de manier waarop we conserveren, Indonesisch, Nederlands, dialect, Engels, Sasak en de nodige beschaafde scheldwoorden. Uiteindelijk wordt Mariam de grote dagwinnaar.


Dinsdag 14 februari
Marijke


En weet schijnt de zon. Iedere nacht regent het nog flink, maar overdag hebben we weer een prachtige warme zon. We willen vandaag met Adi en Mariam naar Mataram gaan, windowshopping. Ook even kleine ledlampjes halen voor iemand in Nederland. Maar voor we weg zijn komt Suzanne nog even langs. We hebben nog tijd, dus even bijkletsen moet kunnen. Suzanne moet lachen om ons verhaal van Sheraton met de plus, plus rekening. Ja ook dat is Indonesie. Suzanne vertrekt na een poosje weer en net als ik onder de douche staat, hoor ik Joep met iemand praten. Hij probeert Indonesisch te praten en ik hoor dat het Sareah is. Hij probeert haar uit te leggen nanti, nanti (straks). Adi vertelt later dat Sareah even kwam kijken hoe het met me was, want ze had me al een week niet gezien. Leuk als je beseft dat we dagelijks zeker 2 keer langs hun huisje rijden ha-ha. Inmiddels iets later dan gepland, gaan we richting Mataram. Eerst gaan we bij Rubi’s zoeken. De grote super goedkope winkel voor de Indonesiers. We vinden een prima lamp voor de mati lampu (stroomuitval). Kunnen Adi en Mariam weer even vooruit. Ook nog een goede schaar voor Mariam, die ze als naaister goed kan gebruiken en dan naar Mataram Mall. Eerst natuurlijk naar Oceanic voor de overheerijke ice-cappucino en onze lunch. Dan gaan we verder op zoek voor de ledlampjes. Alle kleine stalletje op 2 verdiepingen zoeken we af, maar niets te vinden. Als we het op willen geven, zegt Joep: “Ik ga toch nog een keertje rond”. En je zult het niet geloven maar hij vind de lampjes. Dan weer huiswaarts. Het is inmiddels tegen 4 uur. Thuis aangekomen zien we Eful 2 op de beruga zitten. Eful 2 is de vader van Aulia en om verwarring te voorkomen met “onze” Eful, noemen we hem altijd Eful 2. Aulia kwam zondag voor de foto en vertelde dat ze komend schooljaar graag naar de universiteit wil gaan. Een serieuze meid, die dit zeker kan waarmaken. Wij vertelden haar dat we dan graag met haar vader hierover wilde spreken, dus kwam pa vandaag even aan. Joep had het zo snel niet door en ging naar binnen, maar ik vroeg of ik bij Adi en hem op de beruga mocht komen zitten. Maar natuurlijk, was het antwoord. En dan begint het gesprek (op zijn Indonesisch). Over dat het nu niet meer regent, over vroeger toen we wel eens samen op pad zijn geweest, over hoe het met iedereen gaat, over zijn kleinkind, enz. enz. enz. En dan eindelijk gaat het over Aulia (we zijn dan al bijna een uur verder). Al die tijd zit ik me te verbijten en denk, zeg nou gewoon wat je wilt zeggen, maar ik hou mijn mond ha-ha. Dan vertelt hij dat hij 2 jaar geleden bij de vergadering was, waar wij de mensen mee gedeeld hebben, dat we nog 6 jaar doorgaan. Ik vraag hem of hij zich dan ook bewust is, dat we nu nog 4 jaar Aulia kunnen helpen en hij het laatste jaar voor zijn eigen rekening moet nemen. Hij is zich dat bewust en zegt dat dit gaat lukken. Oke, dan gaan wij nog vier jaar door met helpen. De sponsor kennende zal deze daar ook achter staan. Ik neem hierna afscheid en gaan naar binnen voor een verfrissende douche. Eful 2 zit echter nog een half uur bij Adi om te praten over ditjes en datjes. Ja, een Indonesisch gesprek heeft tijd nodig, heel veel tijd. Al met al duurde dit gesprek ruim anderhalf uur, terwijl het eigenlijke onderwerp in 5 minuten afgehandeld was. Tegen zeven uur gaan we een hapje eten bij Angels. Adi zegt dat we op moeten schieten, er komt waarschijnlijk regen. Geen druppel gevallen vanavond. Gaat de goeie kant op.

Woensdag 15 februari
Joep


Aangezien Sareah gisteren aan de deur was geweest toen we net op het punt stonden om naar Mataram te gaan, gaan we even bij haar langs maar alle deuren zijn dicht en dat betekent niemand thuis of ze zijn een dutje aan het doen. Dan maar even naar Suzanne en Opik. Zij had een hele stapel boeken liggen van gasten en aangezien we met twee man nu met een E-reader moeten doen ruilen we de boeken die hier nog in de kast staan voor enkele andere exemplaren. Zo snijdt het mes aan twee kanten, Suzanne heeft wat nieuws te lezen maar wij ook. We kletsen gezellig bij met z’n viertjes. Zo vertellen we het verhaal van mijn moeder en aangezien ook zij dat een mooi verhaal vinden en ik niet veel weet te schrijven zal ik dat hier ook eens doen. Daar komt ie. Voor het jaar 1900 werd een politie agent uit Oostrum (Limburg) Nederland naar Java Indonesie uitgezonden, zijn naam Jan Vermeulen. Na enkele jaren trouwde hij daar met een vrouw die een Nederlandse vader (Joling) en een Indonesische moeder had. Uiteindelijk promoveerde hij tot commandant van polisi. In die tijd een hoge positie en daarom woonde hij ook in een huis van de staat met veel personeel. Een kokkin, tuinmannen, hulp in de huishouding en een chauffeur die de motor bestuurde en waar de commandant gehuld in khaki tropenpak, tropenhelm en met een imposante snor statig in het zijspan zit. (foto daarvan heb ik nog). De kokkin was getrouwd en had een zoontje van 3-4 jaar toen ze opnieuw zwanger werd van haar man. Deze man stierf toen ze een maand of 4 zwanger was. Op het kraambed stierf de kokkin zelf. Toen kwam de familie van de kokkin en namen het jongetje mee maar de pasgeborene, een meisje, wilden ze niet. Aangezien de commandant en zijn vrouw geen kinderen konden krijgen namen zij de pasgeborene onder hun hoede. En aangezien ze welgesteld waren en goud hier een belegging is werd de kleine voorzien van gouden oorringetjes, armbandjes halskettinkje en noem maar op. Natuurlijk ook een kindermeisje die de zorg op zich moest nemen van het meisje. Toen het kleine meisje een jaar of zes was kwam haar familie en eiste haar terug. De commandant, niet misselijk, nam de kleine mee naar de slaapkamer ontkleedde haar volledig en deed ook al haar sieraden af. Toen nam hij haar mee naar de kamer en zette ze op tafel met de woorden: “ Zo hebben we haar gekregen en zo kunnen jullie haar weer meenemen”. En heel opmerkelijk, toen wilden ze haar niet meer. Daarop besloot de commandant naar de toenmalige Resident te stappen om een soort van adoptiepapieren te laten maken wat ook gebeurde. Het meisje groeide verder op en kwam in een katholiek internaat terecht geleid door Nederlandse nonnen. In 1933 mocht de commandant met pensioen op 45 jarige leeftijd (tropenjaren telden dubbel) en via een lange bootreis naar Italie en daarna met de trein gingen ze naar Nederland. Het meisje Marietje genaamd was toen 13 jaar. Uiteindelijk kwamen ze in Venlo terecht waar ze op school kwam en het er erg moeilijk had vanwege haar huidskleur en lange zwarte haren. Op die school kwam een missionaris en die kwam vertellen over de zwarte kindjes uit Afrika met rieten rokjes en dan zat er ineens tussen de kinderen een zwart (donker) kind. Je kunt je wel voorstellen wat ze er mee gepest werd. Later verhuisden ze naar Velden (5 km. ten noorden van Venlo) is uiteindelijk getrouwd en kreeg 3 kinderen waarvan ik de jongste ben. We woonden voor mij bij “Opa en Oma” in en dit verhaal heb ik van mijn opa gehoord. Ook vertelde mam me zelf dat toen ze van Italie met de trein reisde en overal sneeuw zag liggen ze verwonderd tegen haar adoptie ouders zei: “Er ligt overal rijst”!  Mam leeft nog steeds, is 96 en woont in een tehuis in Venlo. Haar kort geheugen is ze helemaal kwijt maar toen we haar vertelden dat we weer voor enige tijd naar Indonesie gingen, begon ze spontaan een Indonesisch liedje te zingen wat ze mij vroeger geleerd heeft nl. “Burung ka ka tua”. Nu zullen jullie wel denken dat ik totaal Indonesisch ben maar het tegendeel is waar. Marijke, geboren in Brabant, spreekt enigszins de taal, neemt een mandi, en eet graag Indonesisch. Ik spreek enkele woordjes Indonesisch aangevuld met Engels en dialect limburgs, neem een douche en eet het liefste Hollandse kost. (Sas, denk je aan de zuurkool als we thuis zijn?) Je ziet de mensen denken als ze me hier in het Indonesisch aanspreken en ik me wendt tot Marijke met de woorden: “Wat zeggen ze?”. De mensen die ik dit verhaal heb verteld vonden het een interessant verhaal dus vandaar ik het nu eens intik in dit verslag.

Marijke

Tegen vier uur gaan we nog eens naar Boung en Sareah. Nu zijn ze wel thuis en meteen komt de koffie/thee en de kleine pisangs weer tevoorschijn. Ani komt er ook nog even bij zitten met baby Adam. Wat is dat toch een mooi klein manneke. Sareah begint te vertellen dat we al zolang hier zijn en nog niet bij hen hebben gegeten. Ik vertel haar dat we heel lekker hebben gegeten op de verjaardag van Diana. Maar, zegt ze, dat telt niet. Toen hadden ze voor iedereen gekookt. Ze wil perse urab-urab voor me maken. En oh, wat laat ik me dan graag ompraten. Ik vind dat zo ontzettend lekker. Joep vind het meer sapi (koeien) voer. Maar ja, groenten en Joep gaan niet echt samen. Ik persoonlijk hou ontzettend van groenten en heel af en toe een klein stukje vlees. Wat zijn we toch een goede combinatie. Dus morgenavond worden we om 8 uur verwacht en mag ik lekker gaan smikkelen. Thuis weer aangekomen keuvelen we nog een tijd met Adi en Mariam op ons terras. De lucht is bezaaid met sterren. Vanavond beslist geen regen. Prima toch!!!

Donderdag 16 februari
Marijke


Facebook waarschuwt me, dat wanneer ik in de buurt van Mangsit ben, dan regen kan verwachten. Joep lacht erom. Het is een stralende blauwe lucht. Toch, als we de was weg gebracht hebben en even boodschappen doen, moeten we ons plotseling haasten om droog thuis te komen. Nog geen 10 minuten daarna hoost het weer. Maar nu zijn het tijdelijke buitjes en geen dagenlange regen. Het blijft wisselen tot een uur of drie en dan gaan we toch proberen om een massage te krijgen bij Orchid. Het is weer een uurtje puur genieten. Muziekje op de achtergrond en elke spier wordt onder handen genomen. Als we buiten komen, zien we Bardan staan en praten we wat bij over Abdul die enkele weken geleden is overleden. Jarenlang heeft hij met Abdul opgetrokken. Jarenlang waren ze samen verkoper op Bali. Daarna terug naar Lombok en hier weer verder. Hoewel Abdul getrouwd was hadden ze samen een kamer gehuurd in kampung Senggigi en waren een team in de verkoop. Abdul ging regelmatig naar huis in Masbagik en dan nam Bardan de verkoop over. Altijd waren ze samen, bijna als broers. Bardan voelt zich verloren en heeft tranen in zijn ogen als we over Abdul praten. Ik zeg hem ook dat ik gewoon niet weet wat ik moet zeggen om hem te troosten. Wat zal hij zich eenzaam voelen, nu zijn maatje weg is. Wij missen Abdul ook omdat ik avonden lang samen met Abdul nieuwe armbandjes heb ontwikkeld op straat. Het leven kan soms keihard zijn. Wij gaan weer naar huis. Onze buurtjes zijn schijnbaar samen een motor wegbrengen, want alle motors zijn weg en de poort is dicht. Op de beruga liggen een heel stel zwarte helmen. Adi zal die waarschijnlijk meegeven bij de verhuur van een motor. Joep kan het niet laten om er een A4tje bij te leggen met de tekst: “ Helm for sale”. En als hij even later thuiskomt is het natuurlijk weer lachen.


Joep


Voor vanavond hebben Sareah en Boung ons uitgenodigd voor het eten. Afgesproken is om 20.00 uur en als we er aan komen zien we alleen Fitriani zitten die ons welkom heet met een groot glas thee. Boung is nog in de moskee en langzaam druppelt de familie binnen. Als uiteindelijk Boung verschijnt kunnen we aanvallen. Ik zie weer een grote groep naar de moskee gaan en op mijn vraag of die soms te laat zijn verteld Boung dat er vanavond in twee groepen werd gebeden. Eerst de ouderen van de kampung en daarna de wat jongere. We zien ze dit jaar vaker naar de moskee gaan als andere jaren. Sareah heeft weer uitgepakt en binnen in de oranje kamer genieten we van de maaltijd. Daarna verplaatsen we ons naar het platje buiten omdat het daar ietsjes koeler is. Opmerkelijk is dat de oudste van Fitriani, Olivia genaamd, Marijke steeds opzoekt. Zij was eerst de lieveling van de familie maar sinds Nureini ook een dochtertje heeft dat altijd heel uitgelaten en niet verlegen is, krijgt zij van iedereen veel aandacht. Marijke was dit al opgevallen en zocht daarom extra contact met de stille Olivia. Tot een uur of twaalf kletsen we gezellig bij, de kleintjes hebben de oogluiken inmiddels al gesloten, en zoeken dan ons huisje op. Sareah heeft zich ook al eerder ten ruste gelegd.

Vrijdag 17 februari
Joep


Na het ontbijt stappen we op ons motortje en koetsen naar het noorden van Lombok wat we al veel eerder van plan waren maar de regen hield ons steeds tegen. Ingesmeerd en wel vertrekken we onder een blauw stralende lucht en tot Bangsal is het bekend terrein voor ons. Achter Bangsal zijn we ook wel eens geweest maar altijd in een auto met iemand anders. In het noorden liggen enkele watervallen maar dat is niet ons doel, we kijken gewoon hoever we komen. Als we onderweg onder een schaduwrijke boom even willen stoppen horen we aan de andere kant van de weg enkele kinderen roepen: “Money, money”, ja, en dan rijden we maar door want waarschijnlijk zijn is hier al een ander slag toeristen geweest. De weg is nog steeds geasfalteerd maar er zitten links en rechts toch wel wat gaten in de weg en als je niet uitkijkt levert dat kapotte velgen op. Na 70 km. zoeken we een plekje aan het strand op om even ons beurs geworden zitvlak eventjes rust te gunnen. Aangezien we naar ons gevoel nu helemaal in het noorden van Lombok zijn beland keren we weer om de terugtocht te aanvaarden. De koperen ploert staat hoog aan de hemel en je voelt de zonnestralen prikken op je huid dus is het maar goed dat we ons van tevoren hebben ingesmeerd. Bij Bangsal aangekomen nemen we een klein hapje waar Gerrie en Frank ook zijn geweest met Adi toen zij hier aan het toeren waren met hun gids Adi. (Zie je het voor je Gerrie en Frank?). De laatste 30 km. naar huis voelen we het echt wel en als we uiteindelijk thuis aankomen is het eventjes uitblazen terwijl het zweet van ons lijf loopt. Wat is daarna een koude douche toch lekker. Inmiddels is de zon verdwenen en ziet het er af en toe donker uit, ook is het snikheet maar dat kan natuurlijk ook zijn dat wij de warmte van de zon tijdens het motorritje nog op ons lijf voelen. In ieder geval zijn mijn beide armen en gezicht aardig verkleurd. Na het eten naar huis om dit verslag af te maken en dan nog wat tv te kijken. Op dit moment hebben we maar een tv zender (moet een keer opnieuw worden afgesteld) en gelukkig voor ons is dit BVN, de Nederlandstalige zender.



 

Vrijdag 10 februari 2017

Zaterdag 4 februari
Marijke


Jaaaa, de zon schijnt weer. Gauw alles open gooien en de hitte zijn werk laten doen. Eindelijk dat klamme gevoel weg. Heerlijk. We gaan de was ophalen, maar die is dus nog niet klaar. Met al die regen heeft de droger bij de laundry overuren gedraait en zijn ze nog bezig. Of we over een uurtje terug willen komen. Och, zegt Joep dan gaan we lekker een drankje doen bij Nuf Said. Heerlijk met zee, zon en een lekker briesje. Gauw genoeg komt Jacky aan en begint weer vol trots over zijn zoon te vertellen. Nugi wordt nl. politieagent en zit nu in de opleiding. Ongeveer een half uur hebben we nodig om 2 foto’s van Nugi om te zetten van Jacky naar mijn telefoon. Maar het lukt, nadat Jacky nog even pulsa bijgekocht heeft. Jacky bedankt ons nogmaals en benadrukt dat dit nooit gelukt was zonder hulp van het Proyek, maar uiteraard van de sponsor. Ja, hier doen we het voor en we zijn zo trots op Nugi. De foto’s zullen binnenkort op facebook verschijnen. Dan tuffen we weer terug naar de laundry en is onze was weer helemaal fris en fruitig. Na de siesta hebben we nog een lang gesprek met Adi. We nemen de kinderen door. Wie is gestopt, wie gaat door, hebben we spijbelaars? Ook praten we al een beetje voor over de vergadering vanavond. Dan komen de weergoden toch weer even storen en krijgen we een flinke regenbui. Oke, dat wordt dus weer popmie vanavond. Tidak apa apa (maakt niets uit). De vergadering begint om half negen. Ik heet iedereen welkom en bedank ze allemaal voor hun inzet van het afgelopen jaar. Cuk heeft het was rustiger nu, maar de rest heeft goed zijn best gedaan. Adi heeft de schooladministratie op zich genomen en doet het prima. Eful heeft gezorgd dat het communitygebouw er kwam en Boung doet, samen met dochter Ani de kas voor de medicijnen en doktersbezoek. Het is ze allemaal goed af gegaan. Bij twijfel hebben ze elkaar geraadpleegd. Goed zo. We leggen ze uit dat we dit jaar wat problemen hebben met de sponsoring. Sponsors hebben zich terug getrokken en ook de extra pot voor medicijnen is dit jaar magerder dan ooit. Dit is een trend momenteel en meerdere projecten hebben er last van. Ik denk dat wij ons nog gelukkig mogen prijzen met een grote club vaste en trouwe sponsors. Onze dank hiervoor. Dan bespreken we hoe we verder gaan met de kinderen als we aan de laatste 2 jaar beginnen. Sommige kinderen kunnen dan Junior- en Highschool niet helemaal afmaken via het project. Die scholen zijn beiden 3 jaar. We spreken af dat we de ouders laten beslissen of ze hun kinderen toch in de vervolgopleiding laten gaan. Een goed besluit. Ik vraag Eful of hij nog geld over heeft van de pot Kampung. Daar zit nog redelijk wat in. De vloer van het communicatiegebouw is nl. nogal stoffig en brokkelig. Tevens zijn de poortjes van slechte kwaliteit en hangen al scheef. Hij zal de vloer laten voorzien van een gladde cementlaag en de poortjes herstellen. Dan nog het probleem van de watertank. Bij de laatste reparatie van de kranen, werd er weer eentje binnen 3 dagen vernield. Het blijft een lastig probleem. De allerarmste van de kampung hebben dit schoon water hard nodig, maar de opgroeiende jongens blijven rotstreken uithalen en door het stoeien bij de watertank, blijven er dingen sneuvelen. Wij vinden het eigenlijk getuigen van weinig respect voor de mannen van ons project. Ook zij hebben er ontzettend moeite mee, maar toch willen ze de mensen blijven helpen. De kepala kampung (hoofd van het dorp) heeft al een paar keer beloofd actie te ondernemen, maar hij staat bekend als NATO (No Action, Talk Only). De jongens willen het nog een keer proberen met een nieuwe, kleinere tank en deze zo’n anderhalve meter hoog plaatsen. De kranen willen ze in het cement vast zetten ipv op de polyester tank. Zo zijn deze steviger. Wij vinden het dapper dat ze toch gemotiveerd blijven en steunen hun beslissing. Maar wel maken we de kanttekening, dat, wanneer volgend jaar weer de kranen vernield zijn, dan zetten we er definitief een punt achter. Met nog even de afspraak waar en wanneer we gaan voor het jaarlijkse etentje, sluiten we de vergadering af. We praten nog even na met Adi en Mariam en ondertussen stuur ik wat appjes met foto’s en video’s heen en weer met de kinderen. Lang leven whatsapp. Zo zijn ze even heel dicht bij.

Zondag 5 februari 
Marijke


Om acht uur staat er al een aardige groep kinderen voor het huis te wachten. We laten ons niet gek maken en genieten eerst in alle rust van ons ontbijt. Dan beginnen we met de foto’s van de kinderen. Zoals ieder jaar is de eerste zondag de aanloop weer het grootste. Adi doet goed zijn best en met zijn drieen lijken we zo een goed geoliede machine, die kind na kind registreren en op de foto zetten. Ik herinner me nog dat ik het eerste jaar zo onrustig werd van de drukte van al die kinderen om me heen. Ik merk dat ik al helemaal gewend ben aan de georganiseerde chaos en nu rustig mijn ding doe, tijdens de drukte. Joep neemt ook rustig foto na foto en waarempel een paar kinderen durven tegenwoordig zelfs te lachen op de foto. Tegen elf uur wordt het wat rustiger. Er komen wat mannen die Adi willen spreken. Ze gaan voor op het terras zitten en wij keuvelen lekker met Mariam op de beruga. We gaan als tijd verdrijf onderwets pesten, het kaartspel dan. Het regent af en toe maar niet meer zo extreem als de laatste dagen. Nu zijn het buitjes van 5 min. en dan weer zon en dat afwisselend. Tegen enen houden we het voor gezien vandaag en gaan we foto’s en verslag van de vergadering verwerken op de laptop. De regen vind ook dat we pauze hebben, want de bui van vanmiddag houdt behoorlijk lang aan. Toch hebben we weer geluk dat het tegen de avond droog wordt en we kunnen gaan eten. Gauw even naar Bumbus. Daar is het ook super rustig. De meeste gasten blijven in het hotel. Bang dat ze nat worden. Na ons maaltje nog een boodschappen en wat ijsjes gehaald voor het thuisfront en dan natuurlijk weer kaarten. Mariam pakt weer behoorlijk uit. Kroepoek, bananenchips die werkelijk heerlijk zijn, salak voor Joep en dan hadden we nog ijs. Wat hebben we het toch slecht. We kaarten weer fanatiek en Joep is helemaal gelukkig als hij de winnaar is van de avond. Nog wat maffe videofilmpjes naar onze lieve vriendin in Nederland en dan is het weer mooi geweest.

Maandag 6 februari
Marijke

In de loop van de ochtend gaan we even aan bij Boung en familie. We hadden het idee dat alles nog niet helemaal duidelijk was. En inderdaad om een of andere reden, dachten ze dat ze tot na de vergadering moesten wachten,  voordat ze weer hulp mochten verlenen. Waarschijnlijk hebben ze de opmerking van ons, dat het steeds moeilijker werd om donaties voor medicijnen te krijgen, opgevat als zijnde dat ze maar moesten stoppen met de hulp. Gelukkig is nu weer alles duidelijk. We helpen zolang we kunnen en ieder jaar komt er wel wat, dus gaan we gewoon door. Na de nodige thee en kroepoek lopen we langs de watertank over de laatsgebouwde brug. Daar is nu langs de rivier een pad gemaakt. Stel je daar niets bij voor, het is puur zand, maar de bomen en struiken zijn daar weg gehaald en de zijkant van de rivier is versterkt met stenen. We zien dat de regen van de afgelopen wegen al diepe sleuven getrokken heeft op dit pad. Ik ben benieuwd hoe lang deze weg begaanbaar blijft. De lucht kleurt weer zwart en voor ons dus het teken om huiswaarts te gaan. Het weer begint ons langzaamaan een beetje tegen te staan. Natuurlijk kunnen we er niets aan veranderen, maar je wordt het wel een beetje zat zo. De middag is dus weer gedwongen binnen zitten en tegen de avond wordt het weer droog. Oke, dan gaan we vanavond naar Mata Hari. Het meisje dat hier de zaak draait, is met vlag en wimpel de beste ober, waitress of hoe je dat ook noemt van alle restaurants hier. Het is niet druk, dus we nodigen haar uit om bij ons te komen zitten. Het wordt een leerzaam gesprek. Ze heeft een tijdje op een fastboat gewerkt, omdat Mata Hari een nieuwe eigenaar kreeg en het oude personeel ook weg moest. Ze was de gastvrouw voor de toeristen, vanwege haar goede Engels. Maar ze had veel moeite met het overtreden van alle regels, teveel passagiers dus te weinig reddingsvesten. Het is de boot die nog in Senggigi komt en deze vaart de route SANUR-GILI-SENGGIGI-LEMBONGAN. De enigste fastboat maatschappij die zich nog wel aan de regels houdt en die we dus van harte kunnen aanbevelen is de Blue Water Express. Maar deze gaat alleen naar Bangsal. We horen van Wayan (zo heet onze aardige gesprekspartner) dat, vanaf 1 februari alle fastboats alleeen nog naar Bangsal gaan. Behalve eentje dan, maar die is altijd te vol geladen!. Maar we snappen er niets van. In Teluk Nare is een gigantische terminal bijna klaar voor gebruik en nu mogen daar geen boten meer aanleggen. In Bangsal is het opletten geblazen voor de mensen daar, die nogal op je geld uit zijn. Tenminste dat was vroeger onze ervaring en dat horen we zo nu en dan ook nog van de andere reizigers. Dus in Teluk Nare is voor de 2de keer een terminal gebouwd (de eerste is ook nooit fatsoenlijk in gebruik genomen en dus weer gewoon vervallen) en nu blijkt dat deze terminal ook nooit gebruikt gaat worden. Probeer dit maar niet te begrijpen, doen wij ook niet. Wayan is Balinees oftewel Hindu, maar het is verfrissend om met haar daar over te praten. Haar vader werkte vroeger op een boot die hout transporteerde van Java naar Sumbawa. De familie ging daarom in Oost-Lombok wonen. De meeste Balinezen gaan bij elkaar wonen, maar deze familie ging midden tussen de moslims wonen. Zij zegt dat ze altijd goed geaccepteerd zijn, ondanks hun andere geloof. Religie blijft een lastig ding in Indonesie. Nu wonen ze al jaren in Mataram en ook weer gewoon tussen de moslimgemeenschap. Wayan zegt dat je eigen houding bepaalt hoe je geaccepteerd wordt. Ze vind het leuk om af en toe naar Bali te gaan, naar haar familie, maar ze zou er nooit meer willen wonen. Bali draait alleen nog maar om geld, zegt ze. En het allerergste vind ze de opmerkingen in Bali tegen de toeristen die naar Lombok willen gaan. De standaardteksten op Bali zijn dan: Don’t go to Lombok, very dangerous and there is malaria. Ongelooflijk om dit te horen van een meisje die zelf Balinees is. Maar ze heeft 100% gelijk. Ook wij hebben dit al zo vaak gehoord. Een fijn gesprek vanavond met iemand die knokt om wat van haar leven te maken. Trouwens het eten bij Mata Hari smaakt ook prima.

Dinsdag 7 februari
Marijke


We beslissen deze ochtend dat we het komende jaar beslist later in het jaar naar Lombok zullen gaan. Als we de deur open maken, zien we een zwarte lucht en waait het flink. Word weer geen zwemmen vandaag. Natuurlijk kunnen we hier niets aan veranderen, maar het begint wel onze dagen te bepalen en daar balen we langzaam maar zeker van.

Joep

Het is lang geleden dat we een blauwe lucht zagen en het is net of er over Lombok een grijze deken hangt. Als we tegen de middag een stukje willen gaan rijden komen we op het weggetje naar de grote weg Adi tegen die vertelt dat het bijna onverantwoord is om de weg op te gaan omdat door de hevige wind het motortje bijna onder je weg word geblazen. We rijden toch een stukje, zien overal takken op de weg liggen en kijken vanaf de heuvel bij Batu Bolong (het Hindu tempeltje aan de kust) over de zee waar we zien dat er aardig grote witte schuimkoppen de zee beheersen. Gelukkig dat we niet op zee zitten. Als we tegen tweeen weer thuis zijn valt de stroom uit, nou ja, dat komt hier vaker voor en voor ons dus niets nieuws. Adi verteld dat hij twee maanden lang beduidend meer stroom verbruikte dan normaal en dat het boven de meter erg warm aanvoelde. De elektriciteitsmaatschappij kwam een kijkje nemen, knipte een tweeaderige kabel door bij de meter en verwisselde de kabels. Bij het aansluiten van de pulsameter bleek men dit verkeerd te hebben aangesloten. Probleem opgelost, en geld terug? Geloof het maar niet!! Tegen vijf uur barst het gigantisch los. Het hoost zo hard en waait ongelooflijk. Zo erg hebben we het hier nog niet meegemaakt. Het enige wat we kunnen doen is toekijken en afwachten. De kokosbomen zwiepen gevaarlijk heen en weer. Het zicht in dit dikke regengordijn is na 25 meter verdwenen. Wat gaat het te keer. Tegen de avond zien we dat niet alle huizen hier zonder stroom zitten. Links van ons, hebben de huizen gewoon stroom. Onze strook en naar boven de berg op, hebben dus geen stroom. Met kaarsjes en zaklampen behelpen we ons. Na de jaarlijkse stafvergadering is het altijd traditie dat we uit eigen zak of gesponsord een etentje hebben met de staf dus na de meeting van afgelopen zaterdag hebben we besloten om vanavond te gaan eten. Terwijl we in de avond met Adi op ons terrasje zitten te wachten in volledige duisternis (nog steeds geen stroom) totdat de regen iets minder is geworden besluiten we toch maar te vertrekken. Boung, Cuk en Eful staan al te wachten en aangekomen in het kleine verlichte restaurantje, Banana leaf, valt bij het bestellen van het eten ook daar de stroom uit. Helaas hebben ze geen generator en bij kaarslicht wachten we op hetgeen we besteld hebben. Als de een zijn eten al op heeft moet de ander het nog krijgen en eerlijk gezegd, we hebben hier wel eens lekkerder gegeten. Oorzaak: restaurantje blijkt door iemand anders te zijn overgenomen en helaas heeft de kok of kokkin niet zo’n goede kookkwaliteiten. Adi vroeg iets spicey maar daar was niets van te proeven. Mieren in de glazen met drank, waarschijnlijk niet gezien bij het inschenken bij kaarslicht. Weten we ook alweer dat we dit restaurantje moeten overslaan. In de regen rijden we naar huis waar blijkt dat we nog steeds geen stroom hebben. Met Adi praten we tot ruim bedtijd over van alles en nog wat. In Mataram schijnt de harde wind bomen omver te hebben geblazen waarbij auto’s zijn beschadigd en er zelfs een motorrijder dodelijk is verongelukt. Hopen dat we morgen weer wat stroom hebben. Laptop, e-book en mobiel raken leger en leger. Dit was niet echt een dag om van te genieten.

Woensdag 8 februari
Marijke


Goh, wat moet ik vandaag schrijven, we vallen in herhaling. Het eerste wat we zien als we ’s morgens de deur open maken, is de pikzwarte lucht boven de pusukpas en dat we nog steeds geen stroom hebben. Het waait nog steeds flink. Ik ga bij Mariam even gekookt water halen om koffie te maken. Met de waterkoker lukt dat niet zonder stroom. Gelukkig heeft zij een gastankje. Om 9 uur begint onze fan weer te draaien. Hoera, na uren en uren hebben we weer stroom. Snel weer alle dingen opladen. Maar Joep baalt als hij ontdekt dat zijn e-book de geest gegeven heeft. Toch, gezien het aantal jaren en intensief gebruik door Joep, heeft dat ding het nog lang vol gehouden. Een van de ouders komt op bezoek. Zijn zoon is gestopt met de opleiding en we moeten serieus praten over de terug betaal regeling. Wie of wat houden we nog even voor ons. Eerst de sponsor op de hoogte stellen. De wind is iets minder geworden, dus we gaan toch maar richting Sandik, kijken of Corrie en Gert thuis zijn. Corrie is inderdaad thuis en eindelijk kunnen we in alle rust bijkletsen. We gaan nog even in Sandik de school zoeken, waar Maud van Duren in september stage gaat lopen. Ja, met behulp van Mogi (ik weet niet zeker of hij zo heet) die bij Corrie werkt, vinden we SDN3 Sandik. Even wat foto’s gemaakt voor Maud en dan terug naar huis. De windstoten worden weer steeds erger en onderweg stoppen we toch maar even om de regencapes aan te doen. Het laatste stukje naar de kampung, barst de bui dan ook echt los. Gelukkig zijn we al snel thuis. Daar is het weer buiten staren naar de regen, wat lezen, luieren en zo komen we weer een middag door. Vraag maar niet of dit bevalt, maar je leert hier wel geduld hebben. Voor het avondeten weer de regencape aan, och alles went zullen we maar zeggen. De rest van de avond met de buurtjes kaarten. Selamat tidur.

Donderdag 9 februari
Joep


Elke 2 weken verschijnt er in Lombok een toeristenkrantje “Lombok Guide” genaamd. Hier staan meestal de duurdere hotels of restaurants in, hoe je in Lombok komt en verder transport, wat landkaarten, atrakties, villa’s te koop en natuurlijk ook wat tourist information. Zo stond er twee edities geleden vol trots in vermeld dat men in Mataram een soort van stadsbussen in gebruik ging nemen. Maar liefst 4 routes werden vermeld. Maar men had niet met de bemo’s (goedkoop transportbusje) en taxi’s rekening gehouden en die hebben er stevig tegen geprotesteerd. Gevolg: het project werd afgeblazen. Net zoals een bus-abri tegenover Aruna Hotel (voorheen Graha). Deze was bedoeld voor de bussen die van en naar het vliegveld gaan. Bij de abri kunnen de bussen echter niet keren dus is de opstapplaats in de buurt van restaurant Asmara. Er word iets bedacht maar er word verder geen rekening mee gehouden of het nodig is en onderhoud?....wat is dat? Als we in de morgen op pad gaan met ons motortje en ter hoogte zijn van het winkeltje van Cuk en June schiet er een beest vlak voor ons over de weg. Ik weet niet of dat beest onder de wielen is beland en automatisch trek ik mijn benen omhoog. Het was een soort van hagedis, ongeveer 30 cm. lang en ik weet zeker dat het geen gekko was. Twee jaar geleden toen we foto’s aan het maken waren van de kinderen op de beruga boven de rivier zagen we een soort van varaan van zeker een meter lang die aan de overkant in een boom klom en af en toe horen we dat er iemand is gebeten door een slang. We zitten wel in de tropen! Vandaag is het donderdag en in de middag laten we onze vermoeide spieren bij Orchid Spa weer eens onder handen nemen. Heerlijk ontspannend, zachte rustige muziek uit de geluidsinstallatie, ja, wat wil je nog meer. Als we klaar zijn vinden we dat we als beloning wel een drankje verdiend hebben bij Taman, waar we zittend onder een parasol? uitkijken naar de donkere wolken en in jassen gehulde motorrijders die langskomen, zelfs de locals wagen het bijna niet om in een shirtje rond te toeren. Dan even naar Jaya Abadi Supermarkt voor wat popmie in te slaan voor noodgevallen waar we in de avond al weer gebruik van moeten maken. Waarom?...Je raad het al, het regent weer!

Vrijdag 10 februari
Joep


Waaraan kun je de toeristen herkennen hier? 95% heeft een korte broek aan. Zelf heb ik altijd een lange broek aan, ook al omdat de muggen of andere steekbeesten mij wel leuk/lekker schijnen te vinden. Als we thuis zijn verwissel ik dat lang geval wel voor een halflange broek. We halen wat vers brood bij Taman dat elke morgen vers gebakken word. Aan het supermarktbrood zit namelijk geen smaak aan en blijft niet zo lang vers. Ook de was brengen we maar even weg. Twee jaar geleden stookten we ons afval voor ons huisje op maar nu staat er dus een grote container aan het begin van ons dorpje. Als we er even langs rijden en er een zak afval ingooien springen er een paar kippen uit en een hond, dus dat is even schrikken. Sinds 4 dagen gaat er geen boot naar Bali, de grote langzame ferry niet maar ook geen fastboten en als je dan in Bali moet zijn is er maar een mogelijkheid en dat is met het vliegtuig. Lion Air en Wings zitten totaal volgeboekt en op Garuda zit het ook behoorlijk vol. Tussen Lombok en Bali is de zee tamelijk diep en het is dan levensgevaarlijk met die fastboten vooral als er meer mensen op zitten dan zwemvesten voorradig zijn. De meeste vissersboten blijven allemaal op het droge liggen tot ergernis van de hotels en restaurants. Toeristen vinden het wel een kleurrijk tafereel maar er schijnt veel overlast te zijn van de rotzooi wat ze achterlaten o.a. uitwerpselen. En dan is het niet lekker als je op het strand een zandkasteel bouwt, zogenaamd een schoorsteen erop zet wat een drol blijkt te zijn. Vanavond gaan we wat eerder een restaurantje opzoeken want elke keer als we gaan regent het. En inderdaad, we komen dit keer droog op de plaats van bestemming en als we het eten op hebben ziet het er uit alsof we zo direct een hele oceaan over ons heen krijgen. We rekenen snel af en spoeden ons naar huis en twintig minuten later komt inderdaad die oceaan naar beneden. Vaak zijn het kortstondige hevige buien maar nog vaker kleinere buien die langdurig aanhouden. Van beide word je wel erg nat, dat hebben ze gemeen. Voor vanavond hadden we bij Taman puddingbroodjes meegenomen voor bij de koffie/thee als we aan het jokeren zijn. Een traktatie voor Adi en Mariam want zelf zouden ze zoiets nooit halen. We smikkelen (behalve Marijke) er lekker van en kaarten verder. Ondanks het gesnater van Adi dat hij wel eens zal laten zien wie de dagwinner wordt, wint Mariam. Voor ons weer tijd om dit verslag af te maken en te publiceren om enkele mensen in Nederland weer eventjes in Lombok te laten zijn (in gedachten!!) Hopenlijk kunnen we volgende week weer iets schrijven over MataHari oftewel de zon!!

 
  • «
  •  Start 
  •  Prev 
  •  1 
  •  2 
  •  Next 
  •  End 
  • »


Page 1 of 2