07 apr 2014
Indonesië (2)
Als we de boot zien waarmee we de oversteek naar Lombok gaan maken, is het even slikken. Er kunnen maar 15 mensen in. De walm van de diesel is bijna ondraaglijk. We klieven door de golven. Wat zijn we blij als we er anderhalf uur later zijn! Dan richting ons hotel.
Een uurtje later halen Joep en Marijke ons daar op. Een hartelijke ontmoeting volgt. Wat hebben we hier naar uit gekeken! Ze nemen ons mee naar hun huis in het dorpje waar ze 4 maanden van het jaar wonen. Wat een bijzondere plek is dit! De grond is van het echtpaar naast hun en ze hebben daarom een identiek huisje laten bouwen voor hen. Een twee onder 1 kap is een te sjieke benaming, want het is werkelijk heel eenvoudig, al is het huis dan van steen. Hun motto is: genoeg is genoeg… De veranda biedt een schitterend uitzicht en we kletsen vele uren weg. Ze zijn echt onderdeel van de kampong. Goed ook hoe ze met een raad van lokale mensen beslissen hoe het geld van het door hen opgezette project wordt verdeeld en ze alleen unaniem beslissingen nemen. Het hoofddoel is om kinderen te kunnen laten studeren. Als bijdoel springen ze in waar medische kosten gedekt moeten worden en hebben ze een kleine medicijnpost opgezet, een soort drogisterij. Verder wat hun hand vindt om te doen, met als uitgangspunt dat de mensen zelf een eigen verantwoordelijkheid hebben in plaats van die over te nemen. Ze maken echt een verschil in het leven van deze mensen! Mooi om dit samen met Ton te zien en de passie te ervaren van dit lieve stel! Het is bijna donker als we een eettentje opzoeken. Moe en voldaan rollen we daarna ons bed in.
De volgende dag gaan we toeren met een motor. Joep en Marijke weten een mooie tocht, waarvan het grootste gedeelte rustig rijden zal zijn. Dat geldt niet voor de hele rit, want als we langs een lokale markt komen, is het werkelijk een gekkenhuis van motoren, karren met paard en wagen en auto’s. Alles krioelt door elkaar en daar moeten wij dan tussendoor. Ik klem me vast aan Ton. Het is even spannend, maar we redden het! Het is werkelijk een prachtige tocht. Opeens zien we een heleboel apen. We stoppen uiteraard voor foto’s. We bezoeken een schitterend, verlaten strand en verbazen ons over de schoonheid van dit eiland. Wat een oase van rust vergeleken met Bali!
In de loop van de avond krijgt Ton buikpijn en de symptomen lijken op die van zijn dikwijls terugkerende kwaal: diverticulites. Helemaal onvoorbereid zijn we niet. We hebben gelukkig antibiotica bij ons. Hij wordt steeds zieker. De volgende ochtend al heel vroeg, bel ik Joep en Marijke dat we graag naar het ziekenhuis willen. Ze nemen hun lokale vriend en bestuurslid van het project mee. Die kan vertalen. Er is een nieuw ziekenhuis, super modern en we worden direct geholpen. Dan blijkt dat Ton is uitgedroogd na een voedselvergiftiging. Hij krijgt een infuus en is na een paar uur weer boven Jan. De rekening die we krijgen is veel hoger dan het bedrag wat van te voren was afgesproken. Onze tolk haalt er 90 procent van af! Zijn hulp leverde letterlijk en figuurlijk veel op! De geplande trip naar een nabijgelegen eiland van de volgende dag, laten we doorgaan. Dan blijkt dat Ton nog lang niet de oude is en hij krijgt er niet veel van mee. De dag er op gaat het steeds beter en krijgt hij weer babbels. Onze tijd met Joep en Marijke zit er op. Wat bijzonder om deze dagen zo intensief met ze op te trekken. Een cadeautje! We gaan elkaar zeker opzoeken in Nederland! Dan is het tijd voor het volgende eiland: Java…..
