Proyek Kampung Loco

We slapen heerlijk. Raar toch, zonder airco maar waarschijnlijk omdat we het gevoel hebben dat we weer thuis zijn, slapen we prima. Even ontbijten, als echte kaaskoppen, roti dengan keju (brood met kaas) en dan aan het werk. We gaan het verslag intypen. We weten dat er velen wachten op de eerste verhalen dus aan de slag. Terwijl we bezig zijn met het intikken, komen Eful en Cuk even langs. Wat later komt ook Boung binnenvallen. Hoewel we de eerste vergadering van het project nog niet gehad hebben, praten we er eigenlijk constant over. Ja, na elf maanden moeizame communicatie, hebben we allemaal ontzettend veel behoefte om bij te praten. De informatie verzamel ik eerst even en na de eerste vergadering, vrijdagavond, zal ik zaterdag uiteraard braaf hierover verslag uitbrengen. We hebben trouwens ook Andrea uitgenodigd voor deze vergadering. Hij heeft ontzettend veel voor het project gedaan en denkt continu mee. Daarbij vinden wij het ook belangrijk dat er een van de sponsors bij de vergadering aanwezig is. Boung vraagt of we zometeen naar zijn bruka (overkapt bamboeplekje waar je kunt zitten) komen. Andrea komt ook. We zeggen hem dat we eerst het verslag af willen maken, maar dan zeker komen. Dan maar even doorwerken. Tijd is hier een totaal ander begrip, want je bent altijd uren kwijt met alleen maar bijkletsen. We gaan naar de Bruka, waar de pisang goreng (gebakken banaan) al klaarstaat. Sorrie Elise, maar ze waren echt weer super lekker. We kletsen gezellig met iedereen en ik knuffel weer wat met Ana, de jongste dochter van Sareah en Boung is echt mijn troetelkindje. Dan wordt het tijd om ons verhaal op internet te gaan zetten. We rijden naar Millenium, waar we meestal het internet gebruiken en beginnen. Met een briefje van Tom (onze webmaster) erbij, leest Joep precies op wat ik moet doen. Ja we hebben instructies meegekregen van Tom, hoe we de verhalen rechtstreeks op de site kunnen zetten. We denken dat het gelukt is, maar niet helemaal zoals het hoort. Hopelijk kan Tom onze fouten rechttrekken en krijgen jullie de verhalen keurig te zien. We willen ook nog even mail checken maar het systeem is hopeloos langzaam, dus we stoppen ermee en gaan naar een ander internetcafe. Hier gaat het allemaal wat sneller gelukkig. Als het moet kunnen we ook nog op het kantoor van Mohni terecht, maar we willen het eerst zelf proberen. Nog even een beetje rondtoeren (ja, uiteraard hebben we alweer een motortje (natuurlijk in de kleur paars) tot onze beschikking). Het voordeel is dat je heerlijk kunt uitwaaien op dat ding, want het is bloed heet. Wij Hollanders moeten gewoon altijd over het weer zeuren!We besluiten om even naar Graha hotel te rijden, omdat Hannie Nijzingh, een lieve vriendin uit Nederland, ons gevraagd heeft om het personeel de groeten te doen. Wij kennen ze inmiddels ook al jaren en het is leuk om iedereen even te begroeten. Terwijl we met Juliana kletsen, komt er een knul aanlopen in het security uniform. Het is Herman (oftewel Surherman). We zullen jullie eerst even bijpraten. Vorig jaar toen we hier waren hadden we ook vier vrienden bij ons,waaronder Maan en Monique. Terwijl wij bezig waren met het maken van de foto's van ieder kind, kwam er een jongen rechtstreeks naar Monique toe en vroeg haar of zij hem wilde sponsoren. Monique kwam ons daarna vragen om Herman in het project op te nemen. Het probleem was dat Herman toen al 20 jaar was, maar hij wilde proberen om terug te gaan naar de junior high-school. We hebben toen afgesproken, dat, als hij weer toegelaten zou worden, Monique en Maan de sponsoring op zich zouden nemen. Later hoorden we van Eful via SMS dat dat niet meer lukte. De school accepteerde hem niet meer, hij was te oud. Een tijdje later kwam de volgende vraag van Eful: Herman kon een cursus volgen voor security en daarna proberen een baan te krijgen in die richting. Dus of Monique en Maan deze cursus wilden sponsoren. Ze gingen akkoord en Herman kon zijn cursus gaan doen. Monique vroeg me speciaal, voor we vertrokken, om na te gaan hoe het met Herman gaat. Nou Monique en Maan en alle andere sponsors, julie kunnen je wel voorstellen hoe heerlijk we het vinden om Herman te zien als security bij hotel Graha.
Het voelt als het eerste succesverhaal van ons project, want eigenlijk is het hoofddoel, de kinderen een opleiding te geven, zodat ze een baan krijgen en voor hun familie kunnen zorgen. Wat zijn we blij met dit eerste succes. Het blijkt dat de familie Geurts Herman ook al vaak gezien hadden. Marianne vroeg me of de security bij Graha Herman was.
Ik kon het niet geloven dat hij zo snel een baan had gevonden, dus dacht van niet. Achteraf dus wel!!!! Met dit heerlijke nieuws gaan we naar huis. Vanavond hebben we afgesproken met de familie Anthonijs. Zij komen ieder jaar naar Indonesië en hun dochter Pascalle werkt momenteel bij Google in Ierland en is een vriendin van Andrea. Zo komen de contacten dus tot stand. De heer en mevrouw Antonijs komen van Indonesie en mevrouw heeft zelfs tot haar zesde jaar op Lombok gewoond. Ze hebben ook nog een famiielid van hier meegebracht en samen met Andrea zijn we een bont gezelschap. We proberen zo veel mogelijk het gesprek in het Engels te voeren, zodat Andrea en het familielid de verhalen ook meekrijgen, maar af en toe vervallen we toch in het Nederlands. Het praat gewoon even wat makkerlijker. Terwijl we praten besef ik dat iedere Indonersiër in Nederland zijn eigen verhaal en geschiedenis heeft. Daarbij hebben ook zij een schokkend verhaal. Het blijkt dat hun familie hier op Lombok al twintig jaar een weeshuis heeft en proberen inmiddels 80 kinderen op te vangen. De familie had hen dit niet verteld, omdat ze bang waren dat zij zich als familie verplicht zouden voelen. Mevrouw Antonijs vond het zo erg, dat ze dit niet wist. Ze hadden ons een flinke sponsoring gegeven voor ons project, terwijl hun eigen familie een prachtig project hadden. Wij voelden echt met ze mee. Het weeshuis heeft nog heel veel hulp nodig en we hebben ze beloofd om te proberen of we ze in contact kunnen brengen met Lombokcare, een stichting in Nederland van een groep fantastische mensen die vele projecten in Lombok ondersteunen. We zullen er alles aan doen om ze te helpen. Dat zet je dan zelf ook weer aan het denken. Ja er zijn altijd meer schrijnende gevallen dan ons project. Andrea vertelde ook, dat toen hij bezig was geld in te zamelen voor ons project, een vriend van hem zei: "Jullie vragen 25 euro. Voor 5 euro kan ik al een kind helpen in Afrika". Andrea's antwoord was toen: "Doe dat dan en help daar 5 kinderen!" Het blijft een zoeken naar balans. Overal op de wereld is hulp nodig, maar wij hebben ons hart hier in de kampung liggen en voelen dat dit project goed is en ook daadwerkelijk iets doet. Zeker als we in de ochtend al die kinderen naar school zien gaan in hun keurige uniformen. Dit is onze keus en we staan ervoor met heel ons hart! Nadat de familie terug is gegaan naar Mataram, kletsen wij nog even na met Andrea. Het is echt een jongen van ons hart. We liggen helemaal op een lijn. Hij bruist van de ideeën (je proeft hier de Google ervaring) en hij wil ons werkelijk op alle manieren helpen. Hier gaan we ook zeker nog iets mee doen. Maar ook over het reizen, raken we niet uitgepraat. Hij is inmiddels negen maanden onderweg en zijn verhalen zijn zo ontzettend herkenbaar. Je hoort hoe ook hij gegroeid is in de maanden dat hij onderweg is en met wat hij al meegemaakt heeft. Langzaamaan wordt om ons heen alle tafels afgeruimd en mogen bij het laatste drankje ook even afrekenen. We zijn zo in gesprek dat we niet eens doorhebben dat de een na de andere van de bediening verdwijnt. Plotseling komt daar de vader van Hamad aanlopen. Hij werkt hier elke nacht als security en komt even bijpraten. Dan beseffen we dat het al aardig laat is en ja hoor het is 2.00 uur 's nachts, dus we besluiten om er voor vandaag maar een punt achter te zetten. Er komen nog genoeg dagen om bij te praten!