Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size

Zaterdag 1 november 2008

Print
Het zonnetje staat al aardig te steken als we vroeg op pad gaan om bij Hotel Graha ons ontbijt te nuttigen om vervolgens afkoeling te zoeken in het zwembad. Andrea vertelde ons gisteren dat hij op het terras aan de zee amper een boek kon lezen omdat er zoveel verkopers waren. En inderdaad, een stuk of 12 mannen/vrouwen hebben zich geposteerd voor het terras met hun handelswaar. Er zit een groep vakantiegangers uit Jakarta en die lopen aardig te kopen en gaan rustig een gesprek met al die verkopers aan. Voor de meeste toeristen worden ze echter als irritant ervaren en is het moeilik om ze weg te sturen. Toch is dat gewoon de beste manier. Wij nestelen ons rustig aan een tafeltje, eten ons ontbijt en genieten van het schouwspel wat voor ons afspeelt en van de zee. Niemand valt ons lastig. Je moet er mee leren omgaan, denk ik, negeren en een keer nee is nee. Komt denk ik ook wel dat wij met z'n tweeen zijn en rustig door kunnen gaan met onze conservatie terwijl als je alleen bent men graag een praatje met je wil maken om vervolgens proberen wat te verkopen. Bij het zwembad aangekomen meteen even afkoelen en terwijl Marijke heerlijk ligt te dobberen haal ik mijn laptop te voorschijn om alle kinderen die we op de foto hebben gezet over te hevelen van de camera naar de laptop. Gelukkig heb ik ergens een stopcontact ontdekt en reikt Odjong, de badmeester, mij een verlengsnoer aan. Erg nodig omdat de accu allang niet meer een van de jongsten is. Het is erg moeilijk om enigzins goed te kijken op het scherm vanwege de zon. Jammer, want ik wilde ook nog de namen bij de foto's zetten. Even later komt Andrea aangelopen en komt er bij zitten. Hij was vroeg wakker geworden van de bus met de vakantiegangers die met stationair draaiende motor bijna in zijn kamer stond te wachten. Veel mensen hier laten hun auto lange tijd stationair draaien voordat ze er in de morgen mee weg rijden. Hij is dan nog veel te koud om er direct mee te rijden, zeggen ze. Terwijl Marijke van een massage geniet van Ibu Iba begint het te onweren en ruim ik vlug onze spullen op en begeef me naar een kleine bruka om te schuilen voor de regen die even later uit de lucht komt vallen. Andrea is inmiddels al weer terug naar zijn kamer. Als Marijke klaar is, vertelt ze me dat Ibu Iba erg vermoeid is en haar vertelde dat haar dochter al sinds het einde van de Ramadan ziek is. Ze heeft het constant over de "not looking". Navraag later lijkt als of er bedoeld wordt dat haar dochter door een "geest" bevangen is. Iba heeft inmiddels al 27 "genezers" bij haar dochter gehad, die uiteraard allemaal betaald moeten worden, met zakken rijst of andere dingen. Het verbaasd ons hoezeer hier nog steeds met de "stille kracht" bezig is. Maar ook bij Adi en anderen in het dorp, merken we dat dit nog heel erg leeft. Er lopen aardig wat genezers rond. Marijke adviseert Iba om haar dochter en zichzelf even rust te gunnen en te kijken hoe het dan verder gaat. Ook nemen de mensen hier vrij snel medicijnen als er iets aan de hand is. Adi vertelde ons al eerder, dat wanneer hij thuis kwam met hoofdpijn, een medicijn in nam en dan even ging slapen. Dan was zijn hoofdpijn altijd over. We adviseerden hem om eens gewoon zonder medicijn even te gaan slapen, omdat dan waarschijnlijk zijn hoofdpijn ook over zou gaan. We zien en horen ieder jaar meer over de levenswijze hier en het is zeker ook interessant, maar af en toe ook een beetje schrikbarend hoe men hier tegen de dingen aankijkt. We lopen door de laatste regendruppels naar het restaurant voor een bakje koffie en laten we het personeel wat foto's zien op de laptop. Een Nederlander komt er bij waar we een leuk gesprek mee hebben en natuurlijk komt het project ter sprake waarna hij om een kaartje vraagt. We zijn al net zo erg als de verkopers hier!! Eerst een algemeen gesprek en dan reclame maken voor het project. Na deze leuke onderbreking terug naar huis waar de de hele middag bezig zijn om alle foto's te voorzien van de juiste namen. Een heel werk, soms moeilijk omdat als een kind vaak ziek is, de ouders zijn/haar naam veranderen en zo hopen dat het kind ook een nieuwe identiteit krijgt en dan minder ziek is! Ook dit is weer zo'n idee van "stille kracht". Ook moeten we vooruit kijken omdat de scholen hier in juni beginnen en er zijn al wat kinderen die dan de overstap maken naar de Junior High School. Ook hopen we dat we nog wat kinderen vinden die naar de elementry school gaan, anders zullen we wat sponsors teleur moeten stellen. Je wilt zo graag alles goed doen, maar het lukt gewoon niet altijd. Als we daar mee klaar zijn rijden we naar het centrum om ons internet uurtje af te werken, wat te eten om vervolgens de hele avond op het stoepje te zitten met Adi en Mariam waar regelmatig de tranen vloeien van het lachen.