Om een uur of 11 rijden we naar het centrum waar we tickets willen regelen voor de vlucht naar Bali aanstaande zondag. Met Merpati gaan we liever niet omdat zij, als het toestel niet vol zit, de vlucht cancelen en zit je maar wat te hangen op de kleine luchthaven tot de volgende vlucht. Op de heenweg hadden we IAT, een kleine indonesische luchtvaartmaatschappij, en deze was ons goed bevallen. Dan horen we dat deze de eerste 2 dagen geen vluchten hebben en kon men niet precies zeggen wanneer zij weer zouden vliegen. Zou de piloot soms ziek zijn? We besluiten maar met TRIWANGAN te gaan. Hun eerste vlucht vertrekt om 08.00 uur. Als alles goed gaat zijn we dan om 08.25 uur in Bali en hebben we nog ruim de tijd om de spulletjes op te halen die we op de heenweg gekocht hebben en nog wat door Kuta - Bali te lopen. Daar nog een nachtje slapen en dan beginnen we maandag de terugreis naar het waarschijnlijk koude Nederland. Maar je weet maar nooit wat nog op ons pad komt. Als we weer buiten staan met onze tickets op zak rijden we Sengiggi door om boven bij hotel Sheraton even lekker uit te waaien. Hier genieten we van het uitzicht over de baai van Sengiggi, zien ons dal liggen waar we in wonen en kijken naar het gebergte wat daar achter ligt. Ook zien we donkere wolken over die bergen aankomen. De Loco-bemo komt luid toeterend voorbij om de eerste kinderen op te halen ten noorden van Sengiggi en paraat met ons fototoestel willen we op zijn terugkomst wachten. Helaas zijn de donkere wolken sneller en spoeden we ons terug naar het centrum. Als we ter hoogte van de restaurantjes zijn zien
we voor ons een muur van water uit de lucht komen. Snel stoppen we om hier een kopje koffie te gaan drinken. Marijke komt droog binnen en ik word verrast door de eerste druppels. Maar precies op tijd zijn we binnen. We genieten van een lekker kopje cappuccino. Dit keer geen nescafe, maar de echte, en wachten rustig tot de bui overtrekt. Je leert hier hoe je het weer moet accepteren. Niemand moppert of klaagt, men wacht gewoon rustig en gaat daarna verder. Als we vervolgens thuis aankomen, komt Boung nog even langs om te vertellen dat hij boven naar de berg gaat. Op de eerste plaats om gras te verzamelen voor zijn sapi (koe), maar ook om even te kijken waar de drie kinderen zijn, die we nog niet op de foto hebben. De tijd begint nu toch wel een beetje tegen ons te werken. Eful komt langs met zijn camera, waarop nog een kind staat voor de junior high-school. Zij zit intern, dus kon niet komen voor de foto, waarop haar vader met de camera naar haar school is gegaan om de foto te maken. Nu nog kijken of we voor haar ook een sponsor kunnen vinden. Dan komt Ani langs met twee kommen overheerlijke sop (Indonesisch voor soep). Sareah, die het officieel nog rustig aan moet doen, kon het niet laten om voor ons een heerlijk soepje te maken, die schat. Tegen de tijd dat we willen gaan douchen voor ons dineetje van vanavond, valt de stroom uit. Dit jaar is het trouwens veel vaker raak dan vorig jaar. Met kaarslicht en een zaklamp kun je ook douchen, geen probleem. Hierna gaan we naar Graha hotel waar Lory, Izaak, Ayu en Natalie al op ons wachten.
Ayu is de vrouw van Izaak en kleine Natalie is hun vier maanden oude baby. Met deze club wandelen we naar Senggigi centrum en gaan bij Bumbu restaurant een hapje eten. We kiezen voor Bumbu, omdat ze daar een generator en dus licht hebben. Maar buiten dat is het eten prima en hebben we een leuke avond. Het is ontzettend interessant om te horen hoe Izaak toch constant worstelt met zijn leven hier. Als men zich gewoon aanpast aan het leven in de kampung, is alles in orde, maar owee als je boven het maaiveld uitsteekt. Dan is het echt een dorp dat je van alle kanten veroordeelt. Waarom ga je niet iedere keer bidden, waarom ga je niet vaker naar je moeder, waarom woon je niet in de kampung, enz. enz. Het is te vergelijken met Nederland in de jaren vijftig. Daar had je ook je regels als je in een dorp woonde en werd je al snel veroordeeld als je moderne fratsen had. Vooral de uitspraak van Izaak, dat hij zich wel eens afvroeg of hij nu beter af, nu hij dankzij Marita en Lory meer opleiding had en zich zelfstandiger gedraagt dan de rest van de mensen. Begrijpelijk, want hij vecht dagelijks tegen jaloerse gevoelens van de anderen, maar hij beseft ook dat hij niet anders meer kan en hiermee moet leren omgaan. Hoe langer we hier komen, hoe meer we gaan zien en begrijpen. Ook voor ons niet altijd leuk, maar ook ontzettend leerzaam. Marijke heeft last van haar oor. Waarschijnlijk zit er een ontsteking aan te komen. Maar kijken hoe het morgen met haar gaat.
