Als ik opsta voel ik hoe mijn oor klopt en mijn hoorapparaat gaat er niet meer in. Dit is dus helemaal mis. Na wat overleg besluiten we om naar Senggigi kliniek te gaan. Een kleine kliniek op het terrein van Senggigi Beach hotel. Rond negenen zijn we daar en een moederlijke verpleegster ontvangt ons. Tussendoor komt en nog een Nederlandse man om zijn bloeddruk te laten meten. Ze pleegt even een telefoontje en dan komt er een jonge man binnen, we schatten hem zo'n 20 jaar. We denken even dat hij komt schoonmaken of zo, maar het blijkt de dokter te zijn. Ongelooflijk. Toch maakt hij een goede en rustige indruk. Hij bekijkt mijn oor en met half Indonesisch, half Engels en een tekeningtje laat hij zien dat mijn oor van binnen helemaal opgezwollen en rood is door een ontsteking. Ja, zoiets hadden wij ook verwacht. Ik krijg vier zakjes mee: antibiotica, pilletjes om de zwelling te laten slinken, oordruppels en zelfs een zakje kleine watjes om alles af te dichten. Wanneer ik hem vertel dat we zondag naar Bali terug vliegen, adviseert hij mij om mijn oren flink dicht te drukken bij het opstijgen, omdat de druk niet bepaald goed is voor mijn oren. Ik herken de hele toestand, omdat ik tijdens ons jaar reizen in Thailand precies hetzelfde heb gehad. De warmte en het zweten in mijn oor, in combinatie met het hoorapparaat is schijnbaar funest. Nu werkt mijn hoorapparaat prima, maar is het oor zelf een probleem. Och je kunt maar wat hebben. Joep zegt lachend, dat hij nooit iets heeft. En het ergste is dat hij gelijk heeft! Op de terugweg stoppen we even bij Cuk. Hij zit met Eful en de politieman waar wij de motor van gehuurd hebben op zijn stoepje. We raken aan de praat en Cuk vertelt de politieman dat Joep een vals internationaal rijbewijs heeft uit Thailand. Oeps.... wat heeft dit nou te betekenen? De politieman is zeer geïnteresseerd en wil het even bekijken. Hij vindt het goed gemaakt en wij zitten wat lacherig te kijken. Ja in Indonesië kan alles. Hij informeert naar Joep zijn achtergrond en luistert geboeid naar het verhaal. Dan geeft hij allerlei tips om te proberen Joep zijn familie in Java terug te vinden. Och als het heel belangrijk was voor Joep, dan was het de moeite waard, maar wij moeten niet zo nodig. We hebben hier op Lombok al, gevoelsmatig, genoeg familie. Cuk legt trouwens even later uit dat deze politieagent eigenlijk een soort van wijkagent is. Hij houdt de dorpjes in de gaten en beslecht problemen in het dorp. Hij staat niet op straat om te controleren. Cuk zegt dan ook lachend, dat hij niet extra bij kan verdienen, wat de politieagent beaamt. Deze vorm van corruptie is helemaal geaccepteerd in Indonesië. Joep besluit om maar alvast het motortje af te rekenen en wij gaan huiswaarts. Ik neem de eerste lading medicijnen in en ga vervolgens slaperig op bed liggen. Meteen ben ik vertrokken. Zijn het de medicijnen of de pijn, ik heb geen idee. Als ik weer boven water kom, ga ik even op de bank liggen en weer ben ik weg. Dat gaat goed! Joep amuseert zolang met een boek. Och we moeten toch wachten op twee kinderen van de berg, die als het goed is vanmiddag komen voor de foto. Ook weten we niet precies wat het verhaal is van die twee, maar iets schijnt er niet in orde te zijn. Als moeder met de kids eindelijk arriveert, vertelt ze het verhaal aan Adi. De oudste van de twee, werd gepest op school. Ja ook hier en vroeg haar moeder of ze naar een andere school mocht en ja haar jongere zusje wil heel erg graag mee. Dus vraagt moeder aan Adi of dit akkoord is. Adi zegt haar dat ze naar Eful moet gaan. Hij gaat dan mee naar de oude en nieuwe school om alles te regelen. Gelukkig zijn we deze kinderen niet kwijt. Dat had ik veel erger gevonden. Een meisje hebben we nog steeds niet op de foto, maar Eful vertelt ons later dat moeder erg vaag doet hierover en Boung die was gaan kijken waar ze bleef, vroeg daarom of vader even langs wilde komen om een en ander uit te leggen. Vader laat verstek gaan en Eful zegt dat het geen zin heeft om de ouders na te lopen. Als zij er niet achter staan heeft het geen zin. We kunnen dit inmiddels alleen maar beamen. Er zijn hier nog altijd ouders die het belang van scholing niet inzien en de kinderen liever thuis houden. Dwingen kunnen en willen we niet, maar later zal de spijt wel komen voor deze kinderen, omdat inmiddels toch 95% van de kinderen naar school gaat. Wij gaan snel nog even naar internet om weer twee dagen verslag door te sturen en vinden Marianne en Nick weer op de chat.
We kletsen wat bij en wensen Nick veel succes met de "Zeven heuvelenloop" van a.s. zondag. We vinden het geweldig dat hij loopt in een shirt met het logo van ons project. We gaan met een kopje koffie op een terras zitten, in de hoop dat "onze" bemo langs komt. Joep wil deze graag filmen in aktie. Maar wat we ook zien, vele bemo's maar niet die van ons. Dan weer naar huis. Daar zien we de bemo onder het afdak staan. De chauffeur was vandaag wat vroeger gestopt. Dat maakt hij natuurlijk zelf uit, als de kinderen maar opgehaald worden. We belanden weer bij Cuk op het stoepje. Even later komt ook Mariam erbij zitten en terwijl Joep al richting thuis gaat, praat ik nog wat met de dames. June is echter druk aan het werk. We gaan vanavond bij hen eten, omdat Judy naar huis komt vandaag. Dan komt Cuk aanrijden met onze bink Judy.
Hij is niks veranderd, oke ietsje groter geworden, maar nog altijd een scheet om te zien. Toch merk ik dat hij iets serieuzer is geworden. Ja, daar is deze school ook voor bedoeld en na een half jaartje schijnt het al te werken. Ik loop met Mariam naar huis, maar zie Sareah op de bruga zitten. Even kijken hoe het met haar is. Ze vertelt dat ze zich weer helemaal fit voelt. Gelukkig maar. Dan komt ook Kartini erbij en deze nodigt samen met Sareah, Joep en mij uit om zaterdagavond te komen eten. Dat zal dus niet gaan lukken, aangezien Peter Geurts zaterdagavond aankomt en wij gaan hem ophalen en daarna samen eten bij Cap Poer (sorry Marianne, niet om te pesten, gewoon om te vertellen). Kartini kijkt nu even ontzettend zielig, maar het is niet anders. We halen het volgend jaar wel in. Trouwens ik vertel haar en Sareah dat ze al meer dan genoeg hebben gedaan, door al het eten te koken voor de ceremonie van de bemo. Nu snel naar huis even douchen en dan weer samen met Adi terug naar Cuk. Het huis zit vol. June's zus met haar man en twee kinderen is er ook. Dan nog een vriend, die we al eerder hebben gezien, maar nu even niet meer kunnen thuisbrengen. Eful, Boung zijn er ook, dus het is volle bak. June heeft weer flink haar best gedaan en buiten de altijd vertegenwoordige rijst, staat er saté kambing (geit), saté ayam (kip) en nog twee soorten kip, waarvan eentje ontzettend heet en last but not least, twee hele kleine bakjes groente. Ja Cuk en Judy zijn verwoede vlees eters en groente is niet echt aan hun besteed. Dan komen er ook nog twee volle borden kentang goreng (frietjes) bij. Dit speciaal voor Joep, omdat ze weten dat hij dat zo lekker vindt. Dit is een ontzettend attent gebaar. Allemaal zittend op een groot kleed op de grond, wordt dit heerlijk verslonden, lekker met de hand. In een hoek, in een kastje zien we alle mappen staan van de administratie van Cuk. We vragen hoe het gaat met de bemo en vol trots komt de map tevoorschijn. De chauffeur, Mus, draagt iedere dag een bedrag af, dit wisselt naar gelang zijn inkomen van die dag, maar als het zo doorgaat is dit meer dan voldoende om de bemo zichzelf te laten onderhouden. We hoefen immers niet perse winst te maken. Ook vertelt Cuk dat hij de eerste nachtrit er al op heeft zitten. Er was een vrouw uit het dorp die behoorlijk ziek was en bloed opspuugde. Die hebben ze dus met de bemo 's nachts naar het ziekenhuis gebracht. Hoe het nu met haar gaat, weten we niet. We gaan na het eten nog even buiten zitten op het stoepje, waar een heerlijk windje staat. Dan maken we nog een ontwerp van ons project om voor aan de grote weg op te hangen en een sticker voor op de bemo. We merken dat de sponsors als ze hier rondwandelen altijd even twijfelen of kampung Loco inderdaad aan het eind van het zandpad ligt. Ook gaan we het logo ophangen bij Cuk zijn huis, zodat het duidelijk is dat men daar terecht kan voor informatie. Nou, nou het wordt nog echt officieel. We nemen het nieuwe gastenboek even mee naar huis, om voorin wat basistekst te schrijven voor de toekomstige gasten van het project en keren dan huiswaarts. Daar zitten Adi (hij was al iets eerder naar huis gegaan) en Mariam buiten in het licht van de volle maan te genieten van het licht en de geluiden van de nacht. Wij gaan op ons terrasje zitten en meegenieten. Het is jammer genoeg wat bewolkt en de maan verdwijnt dan ook regelmatig uit het zicht, dus jammer maar helaas. Genoeg voor vandaag.
