zaterdag 15 december 2012
Marijke
We gaan het nog eens proberen. Lekker wandelen naar het strand en dan via de pasar Sini terug. Maar omdat we best wel lui zijn (ja, een beetje vakantie mag toch wel) zijn we weer vrij laat op pad. Zo tegen twaalf uur gaan we aan de wandel. Het is een beetje bewolkt, dus prima weer. Ja, dat had je gedacht. Op het moment dat we het strand bereiken, komt de zon erbij. Heerlijk volop brandend. Gelukkig staan er de nodige bomen naast de route, dus kunnen we regelmatig in de schaduw lopen. Onderweg natuurlijk weer de nodige begroetingen. Bij Senggigi Beach hotel, schieten we, vol leedvermaak, in de lach. Niet netjes natuurlijk, maar het hotel weigerde vorig jaar om mee te werken aan het pad langs het strand, omdat ze het stukje strand daar als eigendom beschouwen van het hotel. Het gevolg dat het strand daar bijna helemaal weggespoeld is. We hebben een beetje een hekel aan dit hotel, omdat ze de lokale mensen en met name de verkopers, niet toestaan om over een gedeelte van het strand te lopen. Daar staan vlaggetjes en wat paaltjes om te verhinderen dat de mensen te dicht bij komen. Dit ter bescherming van hun gasten. De verkopers zijn echter best wel redelijk en met een rustig: “tidak terima kasih” (nee, dank je) laten ze je echt wel met rust. Wij blijven daar moeite mee hebben. Dit voelt voor ons discriminerend. Maar ja, ieder zijn mening. Een stukje verder treffen we de moeder van Adam en even later Adam zelf. Natuurlijk moet er weer bijgepraat worden en we beloven hem binnenkort even aan te komen. Nu willen we graag doorlopen. Bij Coco Loco is het tijd voor een drankje en met een lekkere ice lemon tea (sorry Nick) genieten we van het ruisen van de zee. We lopen daarna via de main road terug. Een weg met hindernissen, omdat ze nog van alle kanten aan het werk zijn. We lopen dan ook het grootste gedeelte op straat ipv op het trottoir. Bij Bayan, de Chinese souvenirwinkel, schieten we even naar binnen. Kijken of er wat nieuws is. Het is binnen, zoals gewoonlijk weer bloed heet, dus binnen een mum van tijd ben ik weer buiten. Terwijl ik op Joep zit te wachten, komt er een Indonesische mevrouw, die ook in de winkel was, even naast me zitten. In het Engels vraagt ze waar ik vandaan kom en even later zitten we lekker in het Nederlands te kletsen. Ze heet Linda en heeft hier net een stukje land gekocht. Ze droomt van een eigen plekje om hier te wonen (wie niet?). Na een half uurtje gaan we toch weer verder op pad en nemen afscheid van Linda. Nog wat korte stops onderweg en jawel hoor, het is gelukt. We hebben er maar vier uur over gedaan. Een record. Dan thuis lekker even met de beentjes omhoog en daarna een verfrissende mandi. Tenminste voor mij. Joep blijft het bij de oude vertrouwde douche houden. Vanavond gaan we een hapje eten bij Young Café. Het restaurantje waar de moeder van Djordi (een van onze sponsorkindjes) werkt. Het eten is prima, maar wij gaan lekker op tijd naar huis. Een avondje rust in eigen huis is ook eens lekker, vooral omdat we morgen vroeg op moeten.
zondag 16 december 2012
Marijke
Nog 10 dagen en dan komen Peter en Patricia met hun kinderen Mirte en Dewi. We wachten met spanning. Maar voor vandaag de wekker en op tijd op pad. We gaan met Daan mee, want die gaat vandaag duiken. Om 8.00 uur staan we bij Lombok Dive voor de deur. Even laten komt Daan al aanrijden met het busje voor de duikflessen en andere spullen. Adi, de man van Nur, werkt tegenwoordig ook bij Lombok Dive en hoe. Hij komt aanrijden, springt van zijn motortje en begint de duikflessen in te laden. De rest van de dag, zien we hem mee duiken, rondrennen en het iedereen naar de zin maken. Wat een energie heeft die jongen en wat kan hij werken. We zijn echt trots op hem. Die komt er wel. Er komt nog een Nederlands echtpaar van Puri Bunga en we gaan op stap. Het echtpaar komt al jaren in Lombok en verblijft hier dan 3 maanden. De man is een gepensioneerde duikexpert genaamd Wil. De naam van de vrouw ben ik even vergeten, maar het zijn leuke hartelijke mensen. De garantie voor een gezellig dag. Daan mist zijn maatje Nick, maar vind ons goede reserve. Ja, die twee hadden zo’n heerlijke tijd samen en het duiken ging ook altijd geweldig. Wij genieten ook op de boot, het weer is prachtig en met de vrouw van Wil is het gezellig kletsen. Zij kan jammer genoeg, vanwege haar gezondheid niet meer mee duiken, maar gaat wel altijd mee op de boot. Tussen de middag wordt weer heerlijk gegeten in de kleine warung Kiki Nova op gili Trawangan en ook de middag duik verloopt vlot. Tegen vier uur gaan we terug richting Senggigi en voelen we ons beiden bekaf. Niet gedoken, alleen maar op de boot gezeten, maar toch bekaf van zon en wind en de heerlijke deining van de boot de hele dag. Bij Lombok Dive aangekomen, gaan we snel naar huis voor een verfrissende mandi en dan een taxi naar Gunung Sari, naar het huisje van Daan. We hadden dit met het motortje kunnen doen, maar op zondagavond zijn de straten hier super, super druk, omdat dan alle locals naar huis rijden van een dagje strand in Senggigi en omstreken. Eindelijk kunnen we dus Eini en Dylan, respectievelijk de vrouw en zoontje van Daan ontmoeten. Ook de jongere zus van Eini, Rifa mogen we ontmoeten. Zij woont tijdelijk bij Daan en Eini in. Wat een schatjes, wat een lieve mensen. Eini past perfect bij Daan, een leuke, hartelijke meid en Dylan. Hollands glorie in melkchocolade. Een prachtige stevige boy van 4 maanden met een heerlijke smile op zijn snoet. Ik ben er nu al verliefd op. Daan en Eini wonen in een kleine kampung en hebben een leuk en lief huisje. We gaan buiten op de beruga wat kletsen en daarna naar de warung voor een heerlijke mi goreng. Eigenlijk raken wij nooit uitgepraat met Daan, maar we zijn allemaal zo moe van deze dag, dat we om negen uur huiswaarts keren. Oh wat zal zo meteen dat bed heerlijk zijn.
Maandag 17 december 2012
Joep
Ja, dat heb ik weer. Marijke eet het liefst elke dag Indonesisch maar ik wissel het liever af. Kenners weten dat ik echt kan genieten van een Hollandse pot maar gisteren was zo’n dag dat we in het kleine warungetje op gili trawangan en ’s avonds in Gunung Sari in een plaatselijke warung hebben gegeten. Het smaakte prima en ik heb er geen sambal bij gegeten maar vanmorgen was het raak. “Mencret” oftewel diaree. Hier spreken we het uit als “Meinseret”. Wij hebben er “Mein se det” (vertaald uit Limburgs: Meen je dat) van gemaakt.
Twee keer indo eten is echt teveel voor mij of er zitten bepaalde kruiden in die op mijn sluitspieren werken. Wie het weet mag het zeggen. Na ontelbare gangen richting “Kamar Kecil”” (w.c.) is het meeste er uit en proberen we het dagelijkse leven weer op te pakken.
Zoals gewoonlijk hebben we hier op Lombok een traditie en dat is dat terwijl de werkweek in Nederland begint, wij onszelf verrassen met een ontbijtje aan de zee bij Graha en aansluitend het zwembad met een bezoek vereren. Omdat dit de eerste keer is sinds 8 maanden is het net of we audiëntiedag hebben. Een voor een komt het voltallige personeel zijn opwachting maken om ons te begroeten. Het is zelfs zo sterk dat een gastenechtpaar komt vragen of het leuke stel van vorig jaar er ook is. Hier word dus Nick en Elise mee bedoeld. We horen weer de laatste nieuwtjes en dan zakken we het water in. Wauw, wat is dat heerlijk en we hebben het hele zwembad bijna voor ons alleen. Wat kan een mens toch heerlijk genieten. Langzaam zien we de lucht betrekken en vallen er wat regendruppels maar dat mag de pret niet drukken en een half uurtje later is het al opgeklaard. We hadden onze kleine laptop meegenomen om te kijken of we hier beter bereik hadden met onze “dongel” aangezien we in de kampung meer in een dal zitten en misschien niet goed binnen bereik van de masten. Maar het maakt geen verschil dus zodra we in de grote stad Mataram zijn gaan we eens kijken voor een snellere oplossing. Laat in de middag zoeken we ons huisje weer op en word het weer tijd voor een hapje te gaan eten. Ook moeten we nog wat dagelijkse levensbehoeften kopen in de supermarkt want een kleine voorraad opslaan voor in de vriezer zoals in Nederland werkt hier niet. We hebben niet eens een vriezer! We kunnen volstaan met een minikoelkastje, zo’n ding wat je wel eens op hotelkamers ziet staan. Als we zitten te eten komt de beroemde jongen met de “batikpostcard with enplop”. Van de vele verkopers zijn er maar enkelen die ons hun waren willen verkopen maar dat zijn meestal nieuwelingen. De boy met “batikpostcard with enplop” probeert het elke keer. Helaas voor hem, tevergeefs! Achteraf begrijpen we dat hij mentaal niet 100% is en niet beseft dat hij ons al jaren hier ziet. Adi had vanavond ook nog een leuk verhaaltje. Elke verkoper heeft hier een bepaalde omgeving waar hij meestal werkt met enkele collega’s. Anders heb je zoals je voor de meeste supermarkten ziet, dat er drommen verkopers zijn en meestal met dezelfde spullen. Adi vertoeft meestal bij Holliday-Inn of Quincy Villa’s, iets noordelijk van Senggigi. Aangezien de laatste dagen er helemaal niets te doen was besloten de jongens domino te gaan spelen. De verliezer moet dan het eerstvolgende spelletje een flesje, gevuld met zand, waaraan een touwtje zit aan zijn oor hangen. We kennen dit spel en je wilt niet graag verliezer zijn omdat dit best wel pijnlijk is. (ervaring!!) Nu besloten ze ook om met geld te gokken. Voor de duidelijkheid alleen maar met 200 Rp. munten, omgerekend 0,16 cent. Terwijl Adi naar huis was, werden de spelers gesnapt door de politie Natuurlijk als een Indonesische haas er tussen uit, maar hun handel moesten ze achterlaten. De politie, ook niet dom nam hun handel mee naar het bureau waar ze ze uiteindelijk terug moesten halen. Gevolg, per persoon een boete van 250.000 Rp. (20 euro) Uiteraard tot hilariteit van Adi. Gokken is nog altijd verboden hier. We hebben de volgende planning: Als we een beetje geacclimatiseerd zijn beginnen we met het checken van de kasboeken en houden we onze eerste “staff” meeting van ons project. Nu is het vooral een klein praatje met de mensen maken, nieuwtjes horen, baby’s bewonderen, enzovoort. Er zijn trouwens dit jaar ontzettend veel nieuwe baby’s. Weet niet of dit door de regelmatige stroomstoringen komt. Goed voor de toekomst van het project ha-ha.
dinsdag 18 december 2012
Marijke
Na een paar daagjes lekker op pad, moet moeders vandaag toch wel echt even aan de was. Ik had van Kartini de tip gekregen om mijn was naar Batulayar te brengen. 4.000 rp. per kilo. Maar ik woon gewoon in de kampung, dus even zelf de was doen. Nou even…. Tot aan mijn ellebogen in het sop en wassen maar. Ja, en dan af en toe even pauze, want het zweet druipt het sop in. Gooi je in Nederland even de boel in de wasmachine, wasmiddel erbij en knopje indrukken, hier moet je echt aan het werk. Gelukkig helpt Joep ook even mee. Wat zijn wij Belanda toch verwend. Dat merk je pas als je hier over zo’n emmer sop gebogen staat. Toch vind ik het leuk om gewoon wat simpeler te leven. Als ik hier in de kampung om me heen kijk, hebben wij het toch wel super de luxe hier. Oké, geen airco, geen warm water, maar een mooi, sterk huis, stromend water, een plafondventilator, een staande ventilator. Bovenal hebben wij iedere dag te eten. Iets wat hier in de kampung ook niet altijd een garantie is. Hier besef je pas hoe rijk wij Nederlanders zijn. Dan kijk je naar BVN op TV (ook zo’n luxe wat we hebben) en hoor je de mensen praten over de crisis, terwijl de kadootjes voor Sint en Kerst gewoon gekocht worden. Soms niet wetend, wat je elkaar moet geven. Nou, hier hoeven ze geen hebbedingetjes. Geef ze te eten of kleding en ze zijn super gelukkig. Ja, het contrast is groot. Terwijl ik dit verhaal zit te typen, hoor ik vanaf boven op de berg, de kreet “hujan” regen. Met als gevolg, dat Mariam, Joep en ik snel de was afhalen en onder de beruga hangen. Hier is nog geen druppel gevallen en we zijn keurig op tijd, door de waarschuwing, letterlijk, van boven. Dit is een van de dingetjes waar ik van geniet, Ook dit is Indonesië. Vanavond eten we in warung Amalia, naast het kleine kliniekje, waar ik vorig jaar (jammer genoeg) kind aan huis was. Op het moment dat Joep het motortje wil weg zetten, komt er iemand aan rennen. Dokter Holis. Ze schijnt dus nog steeds in het kliniekje te werken. De Nederlandse Marijke zou haar het liefste de oren wassen, dat ze nooit gekomen is om de mensen in de kampung een keer per maand een gratis consult te geven, de Indonesische Marijke is vriendelijk en beleefd en praat gezellig met haar, zonder dwingen of vragen. Ze heeft rond kerst een paar dagen vrij en wil dan iets afspreken. “Graag” antwoorden we en nu maar afwachten. We sluiten deze dag af met main kartu (jokeren). Tussendoor belt Joep even met zijn moeder in Nederland die vandaag 92 is geworden die, kort geheugen kwijt, verbaasd is dat wij in Indonesië zitten. Ze begint meteen te vragen of we hier ook lekker eten omdat ze van vroeger wel heel veel kan herinneren. En dan beginnen we met kaarten. Voor de eerste keer, tellen we de punten van de kaarten als je verloren hebt. Diegene met de minste punten is uiteindelijk avondwinnaar. Tot Adi’s grote verbazing heb ik gewonnen, terwijl hij verschillende keren de spelletjes won. Hij is alleen niet slim genoeg om zijn hoge kaarten weg te gooien. Hij tel het zelfs 3 keer na, maar moet dan toch toegeven dat ik gewonnen heb. Hij snapt er niets van. Gniffel, gniffel.
woensdag 19 december 2012
Marijke
Het net of we nooit weg geweest zijn, de routine is helemaal terug. Dat wil zeggen, op woensdag massagedag. Oh wat heb ik hier naar verlangd. De hernia van begin dit jaar, heeft toch wat gevolgen achter gelaten en dat voel ik hier als ik lang op de grond zit. Iba komt keurig om 9.00 uur en maakt weer al onze spieren los. Met een lekker muziekje op de achtergrond en haar stevige massage voel ik me like in paradise!! Nadat ook Joep helemaal weer opgekalefaterd is, besluiten we even naar Boung te gaan. We hebben wat kleinigheidjes voor de baby van Ani, die 30 april geboren is. De dames zijn allemaal present. Sareah, dochters Nur, Ani en Ana en kleindochter Alivia. Trotse opa Boung is er ook bij. Nur nodigt ons uit om vanavond naar Mangsit te komen. Het huis van haar schoonouders is verbouwd en Adi heeft een motortje (op afbetaling) gekocht. Dit moet allemaal ingezegend worden natuurlijk. We crossen nog even naar Senggigi, maar gaan snel weer huiswaarts. Het is bloed en bloed heet. We staan rond 19.00 uur klaar om Boung op te halen voor de ceremonie als we weer eens mati lampu (stroomuitval) hebben. Och, je went eraan. Samen met Boung, Sareah en Ana rijden we met de motor naar Mangsit. Daar aangekomen, stroomt het langzaam vol met mannen,. Dan verschijnt ook Mohni met vrouw en kinderen, Ja, daar werkt Adi sinds een paar maanden, dus eigenlijk logisch dat die ook uitgenodigd zijn. Ik wordt naar de vrouwenhoek verbannen en Joep blijft bij de mannen zitten. We mogen weer luisteren naar het gebed. Met alle respect, kwebbelen de vrouwen er gewoon doorheen. Dan is de inzegening weer klaar en wordt er gegeten. Joep zit met een man te praten, Achteraf een leuk verhaal. De man vraagt aan Boung of wij zijn vrienden zijn,. Boung vertelt dus dat hij ons al heel lang kent en dat we een project hebben in Kampung Loco. Dat begint de man Engels te praten tegen Joep en in het gesprek vraagt Joep of hij Albert en Gerry kent. Zij verblijven nl. altijd bij Quincy villa’s hier in Mangsit. Hij begint te lachen en zegt dat hij ze goed kent. Hij heeft de istri (vrouw) van Albert een keer geholpen met massage. Joep herinnert zich dit verhaal van Gerry, die ons ooit vroeg om de masseur Pak Edi de groeten te doen als we hem zagen. Nou dit is hij dus en de groeten worden bij deze overgebracht. Sareah, die altijd vroeg gaat slapen, wil op huis aan, dus we gaan vertrekken. Thuis aangekomen, zien we net Adi en Mariam naar buiten komen en horen we even later iemand gillen en huilen van de pijn. Verschrikt horen we dat Atun, de dochter van Mami en Sane, onze buren, ziek is. Ze gilt het uit en het klinkt hart verscheurend. De buren staan er allemaal omheen, maar niemand doet iets. We voelen ons machteloos en het gillen en huilen houdt maar aan. Je wilt je niet op de voorgrond zetten, maar er moet iets gebeuren. Atun is al maanden aan het rommelen met haar gezondheid,. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Wat ze precies heeft, weet niemand. Adi gaat er naar toe en zegt dat ze met Atun naar het ziekenhuis moeten gaan. De bemo staat er, maar Cuk is nergens te bekennen.. Gelukkig is de vader van Atun zelf vrachtwagen chauffeur, dus hij gaat met haar naar het ziekenhuis. Het duurt zo lang voor de mensen beslissen om naar het ziekenhuis te gaan. Het is niet dat ze hun kind niet willen helpen, maar waar moet in godsnaam het geld vandaan komen. Nu worden wij letterlijk geconfronteerd met de problemen in dit land. Je kind ligt te gillen van pijn en is ten einde raad en je wacht en wacht in de hoop dat het vanzelf over gaat, want waar moet je het geld vandaan halen. Een afschuwelijk dilemma. Ze weten dat het project helpt in de kosten, maar ze zijn bang, dat ze het toch niet redden en wat dan. Voor gewone doktersbezoeken en eerste medicijnen heeft het project altijd voldoende, maar bij een ziekenhuisbezoek blijven ze bang, omdat ze geen idee hebben hoe lang dit gaat duren. Toch geloven we in dit systeem, want naar de dokter gaan doen ze nu wel. Dus kunnen we meer mensen helpen. Het ziekenhuis is net weer een stap verder en dus veel moeilijker. Atun is een super leuke meid van ongeveer 18 jaar, vriendelijk en beleefd. We vinden haar een schatje en dan gebeurt dit. Ik weet even geen raad met mijn gevoelens. Je moet de beslissing van de mensen hier respecteren en ook wij kunnen niet alles betalen, maar die machteloosheid voelt afschuwelijk. Dan klagen we in Nederland dat we zoveel voor de zorg moeten betalen, maar we krijgen tenminste de zorg die we nodig hebben. Hier kan men sterven als er geen geld is voor de operatie. Indonesië laat zich zien van de andere kant. De harde realiteit. We praten nog even na met Adi en Mariam, maar het rotgevoel blijft. Morgen zal Mariam navragen hoe het met Atun gaat, maar als ze in het ziekenhuis moet blijven gaan we er zeker morgen naar toe om te kijken of we iets kunnen doen.
donderdag 20 december 2012
Marijke
Ik hoor net van Adi, dat Atun weer thuis is. Ze heeft medicijnen meegekregen, maar de dokter/zuster (we weten het niet) in het kleine ziekenhuis in Gunung Sari kon niet echt iets vinden. De familie wordt dan ook geadviseerd om naar de “Traditional dokter” te gaan. Een man die werkt met oude traditionele medicijnen. Met krullende tenen luisteren we naar dit verhaal, maar oordelen willen we niet. Vergeet niet dat al onze medicijnen chemische kopieën zijn van wat er vroeger uit de natuur gehaald werd. Het blijft lastig om met deze gevoelens om te gaan. Begrijpen we het of willen we kritisch blijven. Voorlopig wachten we maar af. We gaan even naar Mataram Mall. We willen proberen onze internet wat sneller te krijgen en tegenover Mataram mall zit een winkel die ons waarschijnlijk kan helpen. Terwijl we daar rondlopen, want ook de supermarkt is zeer uitgebreid, gaan we wel 2 x ons vocht aanvullen. Het is ook zo extreem warm. Ja, ik weet het, we mogen niet klagen, maar we hebben er allebei best veel last van en ook de locals klagen dit keer over de hitte. Maar ik weet het, het hoort bij de Nederlanders klagen over het weer, Nederland te koud, Indonesië te warm. Oké ik ben al stil. Als we thuis komen tegen het eind van de middag, staat Maan voor de deur. Wij hebben een soort van laag dressoir met bovenaan een lastig model, zoiets |-|_|-|. Ja het is een beetje lastig tekenen met word. Onze TV stond in het midden en de reciever van de schotelantenne, stond ergens ertussen geplakt. Maan heeft nu een plank gemaakt van teakhout die over het hele gedeelte ligt. De kast is nu van boven recht, plus we kunnen de reciever kwijt. Of jullie het nu snappen is een tweede maar het ziet nu wel opgeruimder uit. Het klinkt allemaal zo decadent als we terug gaan naar de harde werkelijkheid, het verhaal van Atun. We zijn er inmiddels achter dat in Gunung Sari geen ziekenhuis is, maar een puskesmas (gezondheidscentrum).Het is niet eens zeker of ze ook een dokter gesproken heeft. Maar dit kunnen ze betalen, dus daar gaan ze naar toe. Vanavond is het weer mis met Atun en willen ze weer terug naar dat centrum, maar nu doen we iets, wat we eigenlijk nooit willen doen. We kunnen niet anders, het zijn onze buurtjes, super hardwerkende mensen. Die al eerder dit jaar in de problemen zijn gekomen omdat vader een beroerte had. We springen bij.. Nee, niet van het project. We hadden van iemand een envelop meegekregen, die we zelf mochten besteden. Nou een beter idee is er niet. Joep gaat met Adi naar ze toe en Adi vertaalt. Als Joep terug komt is hij zeer geëmotioneerd. Het kamertje waarin Atun ligt, is super opgeruimd, echt een meidenkamer en met een foto van haar sponsors aan de wand. Meer is er niet. Atun zit er stilletjes en verslagen bij. Ja, dit kunnen we dus echt niet aanzien. We vragen ze om toch echt naar een goed ziekenhuis te gaan en waar mogelijk, zullen we proberen te helpen. Gelukkig gaan ze nu naar het politie ziekenhuis, daar is Adi ook ooit goed geholpen en geopereerd. Wij blijven vanavond thuis en eten met Adi en Mariam een hapje, in afwachting van de afloop van het ziekenhuis bezoek. Tussendoor krijgen we een telefoontje dat Rita, die vorige week hier op bezoek was, een afspraak wil maken. Morgen middag komt ze samen met Miep uit Venlo een bakkie doen. Leuk! Tegen half elf zijn de buurtjes met Atun terug. Volgens de dokter van dit ziekenhuis, heeft Atun nierstenen. Ze krijgt medicijnen mee en als dit niet helpt moet ze terugkomen. Adi vertelt ze, dat ze dit ook echt moeten doen en niet nog eens 3 maanden door moeten rommelen. Al die tijd heeft ze dus gewoon geen echt onderzoek gehad. Nu hebben ze haar urine gecontroleerd. Laten we hopen dat dit de oplossing is. Soms is het hard verscheurend om te zien wat voor beslissingen de mensen nemen, puur door de geldproblemen. Ik snap ook wel dat we nu toevallig hier zijn en de volgende keer niet, maar dit is zo’n schat van een meid. We kunnen niet anders.
vrijdag 21 december 2012
Joep
Weer een stralende zonnig dag, nadat het gisteravond flink regende. Ja, de regentijd is zo wel vol te houden, maar de hitte kan uiterst extreem zijn nu. Niet zeuren, dit wil je zelf.
Toen we vorige week hier aankwamen vroegen we aan Adi hoe het zat met de elektriciteit en hij vertelde dat het lang geleden was dat ze zonder stroom zaten. Ik kan het niet geloven want in die week dat we hier zijn hebben we al 5 keer geen stroom gehad. En dat zijn dan geen 5 minuten maar uren. Of zou dat door ons komen? Ook nu (9.15 uur) ligt hij er weer uit. Och, we leren er mee leven. Onze grote fles drinkwater is bijna op dus ga ik maar even een nieuwe halen. Gelukkig hoef ik niet met dat ding te sjouwen maar gebruik ik daar ons motortje voor.
Als de klus geklaard is loopt het zweet alweer in stromen van ons af. Bij het winkeltje kwam het gesprek op Atun en iedereen wist te vertellen wat ze had, van “magic” tot zwanger zijn.
Ze proberen het voor mij in het Engels te vertalen en ik probeer maar te luisteren en het mijne ervan te denken. Als we terugkomen van de supermarkt zit Atun op de beruga bij Boung. Mariam zit naast haar en vertelt ons dat ze weer naar het ziekenhuis gaat want de pijn is teruggekomen en we zien haar als een kasplantje erbij zitten. Sane en Mami, haar moeder en vader maar ook Nurul , het nichtje van Mansur, maar wat door hun als eigen kind wordt opgevoed, gaat ook weer mee. Zij kan tenminste lezen terwijl Sane en Mami dat niet kunnen en dat kan wel eens van pas komen. Het ziekenhuissysteem werkt hier heel anders als in Nederland. Als je hier in het ziekenhuis ligt en je hebt bijv. medicijnen nodig die het ziekenhuis niet heeft moet je maar zien hoe je die krijgt. Daarom is het vaak van belang dat iemand van de familie bij je is. Die kan dan naar een of andere apotheek gaan. Ook moet hij/zij zorgen dat je eten krijgt want daar zorgt het ziekenhuis niet voor, daar moet de patiënt maar zelf voor zorgen. Al met al, een heel verschil met de gezondheidszorg in Nederland.
’s Middags komen Rita Versleyen en Miep Breedveld uit Venlo op bezoek en hebben we een leuk gesprek met hen. We hebben met Adi en Mariam, onze buurtjes, afgesproken dat we vanavond Atun bezoeken in het ziekenhuis en aangezien ik het lef niet heb om vooral ’s avonds op weg te gaan met de motor charteren we de bemo. En zo kan ook de rest van de familie mee. Met Cuk hebben we afgesproken om 19.00 uur maar dan belt hij op om te zeggen dat hij nog in Montong zit, ook in een soort van ziekenhuis. Er blijkt ook iemand anders ziek te zijn. Het is de tijd van het jaar, regenseizoen, en dan is het aantal zieken opmerkelijk. Maar goed dat we de bemo hebben en met name het potje medicijnen/doktersbezoek. Als Cuk tegen 19.30 arriveert drinkt hij een slokje en stappen we met alleman in.Mami, Daan, Zara, Adi, Mariam, Marijke en ik. Het ziekenhuis “Rumah Sakit Bhayangkan” ligt op de grens van Ampenan en Mataram en is officieel het politieziekenhuis. Hier worden ook operaties verricht. Atun ligt op een grote kamer die verdeeld is in 7 hokjes van 2 bij 3 meter. Ze ligt aan het infuus en naast het bed staat een houten kastje, het hokje is afgescheiden door een gordijn met de andere hokjes. Op een meegebracht matje zetten we ons langs het bed op de grond. Het is er bloedheet. Er is een ventilator maar de bedrading is niet aangesloten en er steken stroomdraden uit de muur. Op een ander bed waar het gordijn van open staat, ligt een kat te slapen. Spinnenwebben sieren de ramen. Terwijl we bij haar zitten krijgt Atun alweer een pijnaanval en Sane (moeder) schiet te hulp om haar te masseren. We zeggen dat er een zuster bijgehaald moet worden en gaan op zoek naar een zuster. Het systeem met een belletje hebben ze hier echt niet. Zij komt uiteindelijk aangesloft drukt op het middenrif, vraagt of het daar pijn doet, waarop Atun met ja beantwoordt en besluit dan om haar aan de zuurstof te hangen. Atun is uitgemergeld en weet zichzelf geen houding te geven van de pijn. Daan werd weggestuurd om ampullen te halen. Waarschijnlijk tegen de pijn. De zuurstoffles die niet aangesloten op de kamer staat, blijkt leeg te zijn dus komt er iemand een nieuwe fles brengen waarbij een techneut komt om de fles met een overmaatse engelse sleutel aan te sluiten en er een slang op aan te sluiten. Dit alles op een pelan-pelan (rustige) manier. Administratie of iets anders ontbreekt volkomen. Tegen tienen, na afscheid van haar genomen te hebben, rijden we terug naar de kampung. Sane en Mami, moeder en vader blijven bij haar. Morgen krijgt ze hopelijk de uitslag van het bloed en urine onderzoek en dan weten we meer. Er is ook nog een goed ziekenhuis in Mataram (Risa of zoiets) maar daar heb je te maken met peperdure prijzen en lange wachttijden) Dus al met al is dit politie ziekenhuis een goed alternatief. Een ding valt ons op, Er word in Nederland veel geklaagd over ziekenhuizen of medische hulp. Ik zou alleen tegen de klagers willen zeggen: Kom hier eens een kijkje nemen!
