Proyek Kampung Loco

Nog een paar dagen en dat is het 2013. Voor iedereen een spetterende jaarwisseling, een gezond, liefdevol en gelukkig 2013 en voor een speciale schat CARPE DIEM (wij denken aan je!!)

Zaterdag 22 december 2012
Joep

We wisten 7 uur eerder hier dat de wereld niet zou vergaan op 21-12-2012 ondanks de grapjes op Facebook. Beginnen de dag met een ontbijtje gevolgd door de lading pillen die we trouw innemen. Je went er aan want eerlijk gezegd hebben we nog niet een keer overgeslagen. Leuk om wat lange mailtjes te krijgen uit het verre Nederland van enkele van onze vrienden, zij houden ons keurig op de hoogte van hun reilen en zeilen. Ik zie Mami al rondscharrelen tussen de koeien voor ons huisje, hij is vanmorgen al vroeg teruggekomen uit het ziekenhuis. Een half uur later staat hij bij de buren voor de deur om te zeggen dat de dokter heeft gebeld en  of hij naar het ziekenhuis wil komen. Hij komt vragen of Adi meegaat, maar Adi is op dit moment al op pad om horloges en dvd’s aan de man/vrouw te brengen. Tot overmaat van ramp is Adi’s telefoon ook niet bereikbaar dus iemand anders gebeld die hem gaat zoeken. Uiteindelijk belt hij en hij beloofd dat hij meteen komt. Omdat ik nog wat nodig heb uit Ampenan rijd ik achterop met hem mee. We gaan eerst naar het ziekenhuis waar Mami al is en krijgen van hem een verward verhaal te horen. Probleem is dat de beide ouders niet kunnen lezen of schrijven en daardoor erg verlegen zijn om met een arts te praten en als er woorden zijn die ze niet begrijpen ze niet vragen wat dat betekent. Een duidelijke communicatiestoornis dus. Samen met Adi zoeken we de verpleegsterspost op en vragen hoe het zit met de toestand van Atun. Daar krijgen we te horen dat ze van de dokter medicijnen heeft gekregen (lees; moeten kopen) maar als we een specialist willen hebben daarvoor gebeld kan worden. De specialist heeft zijn werkterrein over 4 ziekenhuizen en wil wel komen maar dat kost 35.000 Rp ( 2.80 euro) uitgezonderd de verdere behandeling. Uiteraard kiezen we hiervoor aangezien Atun nog steeds verrekt van de pijn. Ik heb tijdens dit gesprek mijn mond gehouden anders was de prijs gegarandeerd hoger geweest! We lopen terug naar Atun, Sane en Mami en aangezien we niet weten hoe laat de specialist komt vertrekken Adi en ik weer, nadat we Sane en Mami op het hart gedrukt hebben dat als er iets is, Adi te bellen. Dan gaan we op zoek naar enkele huishoudvoorwerpen waaronder een waterpomptang. Tal van “gereedschapswinkeltjes” bezocht en allerlei tangen voorgeschoteld gekregen maar helaas geen waterpomptang. Bij het laatste winkeltje wist de verkoper wat ik bedoelde en hij tekende hem zelfs uit maar helaas, “Tida ada “ (hebben we niet). Als ik tegen Adi vertel dat ik er volgende week woensdag een heb lacht hij me uit en vraagt : “From where”?. Op mijn antwoord: “Belanda” lacht hij nog harder, maar als ik hem vertel dat er een sms-je richting Peter en Patricia gaat met de vraag of ze zo’n ding mee willen brengen als ze volgende week hier aankomen zegt hij: “You are very pienter”. Thuis aangekomen zit Marijke Mariam weer wat te leren op de laptop en drinken we gezellig samen koffie en thee met als snack  “gekookte petatte”. Later die middag horen we dat de specialist medicijnen heeft voorgeschreven. Kosten 630.000 rph. (50 euro)Maar wat Atun precies heeft weten we nog steeds niet. ’s Avonds als we op ons motortje stappen horen we vreselijk nieuws. Bij “Bumi Aditya” vind een grote renovatie plaats. Al een jaar lang lopen er bouwvakkers rond die van alles op aan het knappen zijn. Vroeger verbleven we in een van de huisje die verhuurd worden. Tegenwoordig zitten Peter, Marianne, Tom, Anique, Ton en Jeanne er elk jaar als ze hier zijn. Bij de verbouwing wordt het sjouwwerk meestal gedaan door vrouwen, o.a. uit de kampung. Vorige week stond Marijke nog met een van de vrouwen bij de bouw te praten waarbij haar kind wat rondscharrelde en “malu” (verlegen) was voor Marijke. Ik liep wat rond te kijken o.a. naar het “zwembad” wat de vorige eigenaar in elkaar had geknutseld. Een ronde bak met een doorsnede van zo’n 3 meter. Er zat toen geen druppel water in. Vandaag tegen vijf uur vonden ze in dat zwembad een klein kind, waarschijnlijk dat kind omdat ik er toen verder geen kinderen zag. Ze waren hem sinds vanmorgen elf uur al kwijt.  Maar ja, hij kon ook ergens aan het spelen zijn met andere kinderen in de kampung. Niemand heeft iets gezien of gehoord. Vanmiddag om vijf uur is hij gevonden. Door alle regen van de afgelopen dagen stond er veel regenwater in. Het kleine manneke is verdronken……………

zondag 23 december 2012
Marijke

Het leven gaat door in de kampung. Het is zeven uur in de ochtend en ik zie tal van vrouwen van de kampung langs ons huisje naar boven lopen naar het huisje van de familie, met een pannetjes rijst. Dit is traditie en helpt de familie van het kindje met het bereiden van het begrafenismaal. Zodra de familieleden compleet zijn, zal het kindje begraven worden. Zeker is dat dit vanmorgen nog gaat gebeuren. Gisteravond in een chat, had ik het erover dat je nu ook een heel andere kant leert kennen. Maar als we op deze plek willen wonen dan behoort ook dit tot de realiteit. Dit is het leven hier in al zijn facetten en niet alleen de mooie kant. Hoe vriendelijk de mensen hier ook zijn, ze zijn ook nuchter in deze dingen. De dood staat hier veel dichterbij de werkelijkheid dan bij ons. Men accepteert de situatie ook veel sneller. Het leven is wat het is, in al zijn mooie en bovenal ook heftige momenten. Je denkt er over na en probeert het allemaal een plaatsje te geven. Paradijselijk Lombok heeft ook een andere kant en die moeten we ook zien, willen we hier echt een beetje thuis horen. Mami heeft de koeien al op het veld gezet. Normaal het werk van Sane, maar zij verblijft nog steeds bij Atun in het ziekenhuis. Wij kijken, luisteren en leren. Rond negen uur zien we Ochong, een van de badmeesters van Hotel Graha met nog 2 mannen langs komen lopen met het kindje in een sarong gewikkeld. Er lopen ongeveer een man of tien achter hem aan en dat is de hele stoet. Zij begraven het kindje op de moslimbegraafplaats. Adi vertelt ons later dat de traditie om acht dagen lang ’s avonds te bidden bij de familie, nu niet zal gebeuren. De gedachte erachter is, dat een kind nog onbedorven van geest is en veilig de overstap kan maken. Voor ons heel vreemd om te zien, hoe snel en bijna terloops dit alles gebeurt. Maar dit is geen Nederland. Adi vertrekt zo meteen naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met Atun is, aansluitend rijdt hij door naar Masbagik. Zijn zus, de moeder van Eagin en Zakila ligt ook in het ziekenhuis. Als ik het goed begrepen heb heeft ze last van lage bloeddruk, maar dit duurt ook al een hele poos. Dus hij gaat persoonlijk poolshoogte nemen van de situatie. Ja, soms zijn het alleen maar slechte berichten. Het is even niet anders. Toch gaat het leven hier ook gewoon weer door. Tegen vieren nemen we onze plaats weer in op de Pos Ronda. Mensen kijken op zondag, geweldig, iedere keer weer. Marjan komt erbij zitten en we kletsen wat en even later komt zijn vrouw Monica met nog eens stel dames aangewandeld. Er komt een jongen aan en ze beginnen allemaal te gillen: Photo, Photo… wat blijkt het schijnt een beroemdheid uit Lombok te zijn. Hij heeft een liedje op You Tube gezet en is daarna naar Jakarta gehaald. Mocht het je interesseren, het staat op You Tube onder Udin Sedonia. (Ik vind er niks aan) maar we hebben dus de Photo met de beroemdheid ha-ha. Aansluitend gaan we door naar Bale Tajuk voor weer een lekker portie rendang. Het is niet druk dus we hebben een leuk gesprek met Atie (zo heet de kokkie dus echt) en haar man. Hij komt oorspronkelijk van Java en ze hebben elkaar hier ontmoet. Zij werkte al in het restaurant en hij kwam vaak bij het reisbureautje ernaast. Beiden al aardig op leeftijd (tegen de 30) maar nog niet getrouwd. Haar familie en zijn familie bleven maar mensen voorstellen, omdat de familie bang was dat ze overbleven. Op een dag stapte haar man na sluitingstijd gewoon binnen en vroeg of zij bij zijn familie wilde horen (dat schijnt dus hier een huwelijksaanzoek te zijn). Ze keek hem aan en zei: Ja. Binnen 2 weken was alles geregeld met een bruidsschat van 20.000 rph. Meer had hij niet. Pas bij het huwelijk hoorden ze elkaars volledige namen. Lachen toch. Toen we vroegen of ze ook op huwelijksreis waren geweest, kwam weer een prachtig verhaal,. Bij Bale Tajuk wordt ook kunst, houtsnijwerk en schilderijen verkocht. Die maakt hij dus. Dat wisten we niet. Nadat ze net getrouwd waren, kwam er een man uit Singapore in de zaak en wilde hem en zijn schilderijen meenemen naar Singapore voor een expositie. Ja maar, zei hij, ik ben net getrouwd en kan mijn vrouw niet alleen achterlaten. Nou, zei die Man, dan neem je haar toch mee. En jawel hoor, zo zijn ze samen een maand naar Singapore geweest met al zijn schilderijen. Ati heeft daar zelfs gekookt voor de minister-president of hoe die man ook mag heten. Ze kregen het aanbod om daar te blijven en een restaurant te starten en natuurlijk meer schilderijen te maken. Maar Ati vond Singapore maar niks en miste haar Lombok. Dus ze zijn terug gegaan en ze kookt nog 7 dagen in de week in het restaurant van haar oom. Zij regelt alles, want haar oom komt er zelden en laat de organisatie bij die twee. Haar man vertelt ook nog dat hij een maquette gemaakt heeft voor het complex tegen over Sheraton hotel. Hij komt met foto’s aanzetten en vertelt vol overgave hoe hij drie maanden daar aan gewerkt heeft. Alles met natuurlijk materialen en op schaal gemaakt. Hij vertelt zo gedreven, dat het een genot is om naar hem te luisteren. Hier zit dus een stel wat goud kan verdienen in Singapore, maar vol overtuiging in Lombok blijft omdat ze daar gelukkiger zijn. Och zegt Ati, wat heb ik aan al dat geld als ik niet gelukkig ben. Een bewonderenswaardig stel mensen. Het is een genot om naar ze te luisteren. Het is dan ook behoorlijk laat als we huiswaarts keren, maar het was de moeite waard.

Maandag 24 december 2012
Marijke

Vandaag is Dewi uit Wanssum, Nederland jarig. Maar aangezien ze morgen naar hier vertrekt, kunnen we haar woensdag persoonlijk feliciteren,. Ben zo benieuwd hoe vooral de kinderen Lombok zullen gaan ervaren. Voor vandaag is het dus nu weer lekker ontbijtje bij Graha en richting zwembad. Oeps, het is dus kerstvakantie. Het zwembad ligt vol met gasten, vooral locals. Geen parasol meer beschikbaar. Nou dan houdt het hier voor ons op, want alleen toeristen gaan in de volle zon liggen hier. Wij beslist niet. Gaan we gewoon wat later. Nog snel even een boodschap en terug naar huis. Alsof we het wisten. Adi is thuis en blij om ons te zien. Hij heeft een telefoontje van Atun gekregen. Ze mag naar huis! Maar de rekening van het ziekenhuis moet uiteraard nog betaald worden. Joep gaat samen met Adi naar het ziekenhuis,. Daar zit Atun met haar moeder op een bankje te wachten. Joep vertelt me later: “Dat gezicht van Atun, toen ze ons zag aankomen, vergeet ik nooit meer. Een en al big smile, ze mag naar huis.” De rekening wordt betaald, nog een laatste lading medicijnen voor thuis en dan wordt Atun en moeder in de taxi gezet. Joep springt weer achterop de motor bij Adi en ze komen naar huis. Joep komt stralend thuis binnen. “Marijke kom gauw, zo meteen wordt Atun thuis afgezet. Ze komt er echt aan”. En ja hoor even later komt Atun heel voorzichtig lopend aangezet. Nog steeds broodmager maar ze lacht. Ze gaat thuis op de beruga zitten en ik kruip er even naast. Ook moeder Sane is zo blij dat ze thuis is. Zij is bekaf van die hele periode in het ziekenhuis. Ik begin grapjes te maken met Atun. Ik zeg dat ik haar dokter ben, zet mijn brilletje op en voel haar pols. Kijk heel gewichtig op mijn eigen pols en zeg dat het twaalf uur is. Atun begint te schaterlachen en dat is zo’n heerlijk gezicht. Oh wat voelen we ons lekker dat we dit kunnen zien. Nog heel even praten en zeggen dat ze veel moet rusten en voorlopig niet te spicey moet eten. Rijst en vooral groenten. Die schieten er hier nogal eens bij in. We gaan terug naar huis en besluiten toch nog even richting Graha te gaan voor een duik in het heerlijke water. Een goed idee, want de meeste mensen zijn nu weg. Na een uurtje genieten van het heerlijke verkoelende water, betrekt de lucht. Ja, het is en blijft regenseizoen. Wij snellen naar huis en precies op het moment dat we thuis binnenstappen, begint het te regenen. Goeie timing. Bij regenweer is er dan maar een verstandig ding, ons middagdutje. Heerlijk met het geluid van de regen op de achtergrond. Als we wakker worden is het weer droog en alles weer heerlijk fris. We gaan richting Senggigi voor het avondeten. Vanavond staat Angel op het programma. Het is stil in Senggigi. Bijna alle restaurants zijn leeg. Dan beseffen we pas dat het kerstavond is. Als we even later wat rondtoeren, zien we dat de duurdere restaurants best wel vol zitten, maar alle kleintjes zijn super leeg. Natuurlijk, de toeristen willen echte kerstdiners en eten of in het hotel waar ze verblijven of in een duurder restaurant. We ervaren deze dag niet anders dan alle anderen. In de kampung merk je er ook totaal niets van. Thuis aangekomen, rijdt Belo net achter ons met Annette achterop. Ze stoppen om even bij te kletsen. We nodigen ze uit op de beruga, waar even later ook Adi en Marima bij komen zitten. Heerlijk kletsend en herinneringen ophalend, 2 keer mati lampu (stroomuitval) beëindigen we deze dag.

dinsdag 25 december 2012
Marijke

Selamat Hari Natal. Een gelukkig kerstfeest voor al onze vrienden in Nederland. Hier is het gewoon dinsdag, een normale dag voor iedereen. Behalve voor de kinderen. Die hebben een weekje vrij van school. Wij genieten vandaag van onze wekelijkse massage. Morgen moeten we immers naar het vliegveld om Peter, Patricia, Mirte en Dewi op te gaan halen. Gisteren las ik op Facebook een opmerking dat iemand zag hoe ontzettend druk het was bij de AH. Dat zijn voor ons zo’n rare berichten als je hier woont. Een soort van cultuurschok. En zelfs een vechtpartij was uitgebroken in een supermarkt in Maastricht. Hier zijn de mensen zo blij als ze überhaupt te eten hebben. Ja natuurlijk, ieder land heeft zijn eigen gewoontes en leven, maar waarom klagen Nederlanders zoveel, terwijl ze zoveel hebben en lachen de mensen hier zoveel terwijl ze zo weinig hebben. Het is en blijft een nadenkertje. Maar een ding weet ik zeker: Veel bezitten, maakt beslist niet gelukkiger! De glimlach van een kind wat weer thuis is uit het ziekenhuis is miljoenen waard, daar kan geen kerstdiner tegenop! Genoeg gepreekt en over tot de orde van de dag. Vanmiddag gaan we maar even shoppen om te zorgen dat de familie een ontbijtje heeft voor de eerste dag. We hebben geen idee wat er in het huis naast ons aanwezig is, dus gaan we even flink shoppen voor die vier. Ook gaan we even bij Atun langs, die nog steeds zit te stralen. Oh wat is dat toch heerlijk om dat meisje weer thuis te zien. Daarna zitten we gezellig voor de keuken op de koele tegels een bakkie te doen samen met Adi en Mariam, lekker tutten over van alles en nog wat. Het is weer zo gezellig dat we pas vrij laat gaan eten. Bij warung Amalia komt dokter Holis er gezellig bij zitten. Toevallig is ze vandaag aan het werk. Ze wil wat doen voor de kampung, maar werkt momenteel 6 dagen in de week, iedere ochtend in een puskesmas (gezondheidscentrum) in Nipah en 3 dagen in de week ’s middags in het kliniekje in Senggigi,. Ze weet nooit precies wanneer ze dienst heeft, dus ze blijft maar denken wat ze kan doen. We praten over het puskesmas in Gunung Sari en dr. Holis legt uit, dat de dokter die daar hoort te zijn, zijn taken moet verdelen over 4 puskesmassen en dus zelden aanwezig is. Geen wonder dat Atun iedere keer door een verpleegster geholpen werd daar. Dr Holis stelt voor dat de mensen van Kampung Loco naar Nipah komen. Als ze in de ochtend komen is zij 9 van de 10 keer aanwezig. Voor 5000 rph kunnen de mensen dan bij haar terecht voor consult en medicijnen. Klinkt goed. Bellen van te voren heeft geen zin, want er is geen vaste telefoon en de mobieltjes hebben daar geen bereik. Ook dat is Indonesië. We zullen dit zeker in de Project vergadering gaan bespreken. Onder het eten krijgen we een smsje. Peter, Patricia, Mirte en Dewi zouden onderweg zijn naar ons toe. Ze hebben te horen gekregen dat de vlucht naar van Amsterdam naar Djakarta minimaal 9 uur vertraging zal hebben.(Garuda Airlines!!) Dan moeten ze nog in Lombok zien te komen. Ik ben benieuwd of ze het nog halen morgen, maar vrees dat ze in Djakarta zullen moeten overnachten. Echt balen, want we verheugen ons zo erg op hun komst. En dan 9 uur wachten met de kinderen, echt shit. We sluiten de dag af met ons welbekende potje jokeren. Mariam wint. He he, dit had ze echt een keertje verdiend!!!! Selamat tidur.

woensdag 26 december 2012
Marijke

Vandaag staat in het teken van wachten op een berichtje van Peter en Patricia. We vermoeden dat we dat pas na zes uur vanavond krijgen. Via internet ontdekken we dat hun vlucht van 10.10 uur ’s morgens, uiteindelijk om 19.45 uur ’s avonds vertrokken is. We gaan even naar Cuk om hem te vertellen dat hij voorlopig niet hoeft te vertrekken. We blijven gezellig even met hem en June praten. Vervolgens gaan we de kamers bij Bumi Adytia even bekijken. Dedy is er nu en hij geeft ons even een rondleiding in de nieuwe kamers. Geweldig wat zijn ze mooi geworden. Strak modern met airco, flatscreen warm en koud water en dat alles voor 350.000 rph. Ja natuurlijk is dat heel wat meer dat de oude kamers voor 125.000 rph maar vergeleken met Graha zijn ze dit zeker waard. We lopen langs het ronde zwembad en horen van Dedy dat dat niet de plek is waar het kindje verdronken is. Het grotere zwembad is er nog steeds en dat zit vol met vuil bruin water en daar is het manneke ingevallen. Leegpompen vinden ze geen optie omdat het zoveel regent dat het zo weer vol loopt. De enige regeling die ze nu getroffen hebben is dat er geen kinderen meer op het terrein toegelaten worden. Het terrein oogt nog steeds als een bouwplaats en dat is het in feite ook. De kamers tegen de heuvel zijn bijna klaar. Tenminste de onderste zes en dat moet ook wel want per 1 januari zijn ze alle zes besproken en daar moet nog van alles gebeuren, dus dat wordt aanpoten. Die kamers gaan trouwens voor 275.000 rph. Ze hebben alles wat de andere kamer ook heeft, alleen zijn ze kleiner. Maar gezien de rotzooi er omheen, kun je daar gegarandeerd nog korting op krijgen. Ik vind de plek nu echter een beetje luguber en mijn blik wordt constant naar dat grote zwembad getrokken. Zal wel even duren voor dat verhaal op de achtergrond raakt. We gaan terug naar huis en met een goed boek genieten we van de middag. Tegen zessen gaan we toch maar gauw eten, want we verwachten ieder moment een berichtje dat Peter en de club eindelijk in Jakarta zijn aangekomen. Terwijl we nog wat natafelen, komt Rita naar het restaurant. We praten nog even met haar en nemen afscheid, aangezien ze morgen naar Bali en over 2 dagen naar Nederland vertrekt. Het regent op dat moment apestelen, dus we wachten heel even en dan komt het verlossende smsje. “Ja, we zijn eindelijk in Jakarta en ze hebben het vliegtuig naar Lombok tegen gehouden. Visum hebben we al, nog even door de douane en dan komen we eraan.” We trekken onze regenjassen aan en hup in de stromende regen op de motor naar huis. Bij Cuk stoppen we even om het goede nieuws door te geven. Cuk is in de moskee en terwijl we June het goede nieuws vertellen, komt er weer een smsje. “Shit, het vliegtuig naar Lombok is al vertrokken. We vliegen nu morgenvroeg om 11.00 uur.” Balen dus. Ik sms terug, “waar slapen jullie?” En krijg als antwoord: “op straat net als de zwervers.” Ik schrik met rot en sms terug: “shitzooi.” Dan komt er een smsje: “Nee joh, we krijgen keurig een hotelovernachting en Garuda betaalt.” Later ontvangen we nog een mailtje, dat ze in een luxe hotel zijn ondergebracht, al lekker gegeten hebben en dat de bureaucratie van de douane de schuld was, dat het vliegtuig al vertrokken was. Ja, slim samen werken kennen ze hier niet. Och, dit is toch wel een bijzondere trip. 9.45 uur vertraging in Nederland en nog eens 15 uur in Jakarta. Ze komen dus morgen, na een reis van in totaal bijna 2,5 dag. Je moet er wat voor over hebben om ons op te zoeken. Peter mailt veiligheidshalve, “ik sms wel als we definitief in het vliegtuig zitten.” Ik durf hem niet terug te mailen, dat de vlucht van Jakarta naar Lombok bijna altijd een uur vertraging heeft. Althans Garuda of Merpati. Dat vertelde Edu ons vanmorgen. Edu komt oorspronkelijk uit Jakarta en maakt regelmatig deze tocht op en neer. Wij gaan van ellende maar kaarten met Adi en Mariam. Je moet toch wat en stiekem balen we dat de club er nog niet is. O ja, de kerst is nu voorbij. We hebben er hier niks van gemerkt.

Donderdag 27 december 2012
Marijke

…..en we wachten en wachten op het verlossende smsje. Dan komt er eentje: “zitten nu op het vliegveld te wachten voor de vlucht”. En dan om 12.00 uur komt het beste smsje: “zitten nu in het vliegtuig en vertrekken zo meteen.”. Gauw opfrissen en dan samen met Adi, richting Cuk. Die is even op pad, maar wordt meteen door June gebeld. Nog geen 10 minuten later is hij er en we gaan op pad. Nou, zo rustig als Cuk normaal rijdt, zo snel is hij nu. We komen om 13.15 uur aan op het vliegveld. Cuk en Adi gaan even snel naar de moskee hier en wij gaan alvast kijken of deze vlucht op tijd aankomt. Wat schetst onze verbazing als de vlucht die officieel om 14.20 uur aan zou komen, nu verwacht wordt om 13.48 uur. Het lijkt of Garuda wat goed wil maken. En ja hoor, al snel zien we de familie. Om de beurt komen ze even naar buiten om te knuffelen en gaan dan terug om de koffers op te halen. Het is nog spannend of alle koffers er zijn. Want gisteren in Jakarta hadden ze voor de koffers gevraagd om wat zomerkleding eruit te halen. Toen waren 2 koffers spoorloos. Het gevolg is dat Patricia op de teenslippers van Peter loopt. Een leuk gezicht. Maar alle koffers zijn terecht en vier stralende snoetjes horen erbij. Wat heerlijk om die vier hier te hebben. Nog even wat drinken en dan naar de bemo. Ze moeten lachen om het vervoer, maar vinden het schitterend. Onderweg zijn Mirte en Dewi redelijk stil en kijken en kijken. Heerlijk om met Patricia en Peter bij te kletsen. Ze zijn razend enthousiast en blijven vragen. En wij maar genieten en antwoord geven. Het is zo ontzettend leuk om Indonesië weer te zien door de ogen van mensen die de eerste keer hier zijn. Als we de kampung in rijden, zijn ze helemaal enthousiast. Dit is het, dit is het echte Indonesische leven. Gisteravond hebben ze namens Garuda kunnen overnachten in een resort. Diner en ontbijt ook door Garuda vergoed. Dus keurig geregeld. Ze hebben nog niet veel van Indonesië kunnen zien, maar vandaag des te meer. Mariam wordt begroet en dan nog even eerst naar ons huisje kijken en dan gaan ze naar hun villa. Noem het gerust maar een villa. Hoewel wij ernaast wonen, hebben we het nog nooit van binnen gezien, alleen een keertje daar op het terras gezeten. Wauw, een ruim terras, een woonkamer, 2 slaapkamers met douche en een keukentje. Koelkast, flatscreen tv, airco, wat wil een mens nog meer. Vooral de hangmat op het terras vinden de kinderen schitterend en de douche in de tuin. Een prachtige plek om voorlopig te logeren en heerlijk uit te rusten. Ze komen weer mee naar ons toe, voor een drankje, aangezien de koelkast nog leeg is. Dan gaan ze met Joep even wat inkopen doen bij Cuk en June. Ondertussen neem ik even een mandi en ga alvast richting Mariam, die vandaag voor de hele bubs gekookt heeft. Om zeven uur is het zover, ze schuiven aan op de grond en mogen met de handen eten. Mirte bekijkt het eten een beetje argwanend, maar Dewi probeert van alles uit. Er wordt gesmikkeld. Na het eten, doen de kinderen een spelletje, terwijl de volwassenen bijkletsen. Mirte heeft een horloge bij zich, waar het bandje van kapot is. Adi heeft geen losse bandjes, maar op ons verzoek, laat hij zijn horlogedoos zien. Goed voor de aankoop van 2 horloges. Mooi, want omdat hij vandaag mee is gegaan naar het vliegveld, zijn de zaken erbij in geschoten. Rond 10 uur kan Peter zijn ogen maar met moeite openhouden. Hij en Patricia hebben niet veel geslapen afgelopen nacht. We nemen afscheid. Ze hebben ons uitgenodigd voor het ontbijt morgenvroeg met een kanttekening. Omdat zij niks in huis hebben, brengen wij het ontbijt mee. Goed geregeld toch.

Vrijdag 28 december 2012
Joep

Bij het opstaan ontdekken we dat we geen stroom hebben dus het droge brood niet kunnen roosteren. Op het terras, bij Peter en Patricia, waar een eettafel staat voor 6 personen kletsen we bij totdat we stroom hebben. Water hadden we al gekookt op een gascomfort en even later laten we ons het ontbijt goed smaken. We zien al enkele kinderen aan de andere kant van de poort staan. Peter, Patricia, Mirte en Dewi, die we in de vervolg PPMD zullen noemen hebben een hele zak ballonnen meegebracht en daar worden er een paar van uit gedeeld. Dit gaat als een ronde door het dorp en van alle kanten komen de kinderen, ouderen toegestroomd. Langzaam begint de verlegenheid bij de mensen weg te ebben en hebben PPMD er zin in. Vandaag staat een wandeling op het programma, langs de zee richting Pasar Sini en via de grote weg weer terug. Sneller geschreven als gedaan. Rond de klok van elf lopen we aan. Bij de zee aangekomen lopen wij ouderen over het joggingpad terwijl de kinderen dit via het water doen. Bij de eerste regenbui zoeken we nog een terrasje op maar zodra het droog is en we onze weg vervolgen negeren we volgende regenbui en lopen gewoon door. Door en door nat zijn we alle vier en dat kan de pret niet drukken. In de baai van Senggigi duiken de kinderen en Peter in het water en vermaken zich er prima terwijl wij allerlei bekenden ons begroeten. Ook de verkopers die via ons wat aan PPMD willen slijten, hun uileggende dat wij pappa en mama van Lombok zijn. Daarna even een stop voor een hapje te eten bij Coco Loco waar Peter bij het betalen van de rekening meteen korting krijgt omdat hij met ons, 2 locals, er een hapje eet. We slenteren nog even over de Pasar Sini, bezoeken wat kraampjes en vervolgen onze weg via de hoofdstraat. En natuurlijk komen we om de 100 meter bekenden tegen waarbij zelfs Dewi het opvalt dat wij ontzettend veel mensen kennen. Bij Anna’s Giftshop blijf ik even hangen terwijl de rest na een 10 minuten doorloopt. Met Anna praat ik over het leven in een kampung, zij woont net zoals wij ook midden tussen de locale mensen met hun gebruiken. De meeste expats hebben een villa gebouwd of wonen in Green Village. Daar is het leven toch iets anders. Na een half uur zoek ik de anderen op die al neergestreken zijn in een klein restaurantje voor een koel drankje. Ter afsluiting nog een bezoekje aan de supermarkt en dan richting kampung en daar slaan de ballonnen weer aardig aan. Al snel zijn we weer omringd door een horde kinderen, waarbij Patricia haar fototoestel overuren laat maken. Uiteindelijk zijn we om 18.15 weer thuis na een tocht van dik 7 uur waarbij we erg genoten hebben van de reacties van PPMD.

Marjke

Even mandieën en een beetje wegdoezelen en dan staan Mirte en Dewi voor de deur. Ze hebben iets in hun handen en weten niet wat het is. Sane had hun zes overheerlijke kleefrijst snacks gegeven in bananenblad. Die lieve schat. Adi en Mariam hebben wat voor ons gewinkeld (daarover morgen meer, want dat is een verrassing) maar ook salak pondah meegebracht. Dewi proeft alles en vind alles lekker. Mirte is wat voorzichtiger en vind het allemaal maar raar smaken. We wandelen weer naar Senggigi waar we met de hele club bij Terazzo gaan eten. Denny het obertje heeft buiten ons tafeltje niks te doen en amuseert zich prima met Mirte en Dewi. De kinderen genieten vandaag van een piza, maar Patricia en Peter genieten van de Indonesische keuken. Tot nu toe bevalt het ze prima. Moe en voldaan naar huis.

zaterdag 15 december 2012
Marijke

We gaan het nog eens proberen. Lekker wandelen naar het strand en dan via de pasar Sini terug. Maar omdat we best wel lui zijn (ja, een beetje vakantie mag toch wel) zijn we weer vrij laat op pad. Zo tegen twaalf uur gaan we aan de wandel. Het is een beetje bewolkt, dus prima weer. Ja, dat had je gedacht. Op het moment dat we het strand bereiken, komt de zon erbij. Heerlijk volop brandend. Gelukkig staan er de nodige bomen naast de route, dus kunnen we regelmatig in de schaduw lopen. Onderweg natuurlijk weer de nodige begroetingen. Bij Senggigi Beach hotel, schieten we, vol leedvermaak, in de lach. Niet netjes natuurlijk, maar het hotel weigerde vorig jaar om mee te werken aan het pad langs het strand, omdat ze het stukje strand daar als eigendom beschouwen van het hotel. Het gevolg dat het strand daar bijna helemaal weggespoeld is. We hebben een beetje een hekel aan dit hotel, omdat ze de lokale mensen en met name de verkopers, niet toestaan om over een gedeelte van het strand te lopen. Daar staan vlaggetjes en wat paaltjes om te verhinderen dat de mensen te dicht bij komen. Dit ter bescherming van hun gasten. De verkopers zijn echter best wel redelijk en met een rustig: “tidak terima kasih” (nee, dank je) laten ze je echt wel met rust. Wij blijven daar moeite mee hebben. Dit voelt voor ons discriminerend. Maar ja, ieder zijn mening. Een stukje verder treffen we de moeder van Adam en even later Adam zelf. Natuurlijk moet er weer bijgepraat worden en we beloven hem binnenkort even aan te komen. Nu willen we graag doorlopen. Bij Coco Loco is het tijd voor een drankje en met een lekkere ice lemon tea (sorry Nick) genieten we van het ruisen van de zee. We lopen daarna via de main road terug. Een weg met hindernissen, omdat ze nog van alle kanten aan het werk zijn. We lopen dan ook het grootste gedeelte op straat ipv op het trottoir. Bij Bayan, de Chinese souvenirwinkel, schieten we even naar binnen. Kijken of er wat nieuws is. Het is binnen, zoals gewoonlijk weer bloed heet, dus binnen een mum van tijd ben ik weer buiten. Terwijl ik op Joep zit te wachten, komt er een Indonesische mevrouw, die ook in de winkel was, even naast me zitten. In het Engels vraagt ze waar ik vandaan kom en even later zitten we lekker in het Nederlands te kletsen. Ze heet Linda en heeft hier net een stukje land gekocht. Ze droomt van een eigen plekje om hier te wonen (wie niet?). Na een half uurtje gaan we toch weer verder op pad en nemen afscheid van Linda. Nog wat korte stops onderweg en jawel  hoor, het is gelukt. We hebben er maar vier uur over gedaan. Een record. Dan thuis lekker even met de beentjes omhoog en daarna een verfrissende mandi. Tenminste voor mij. Joep blijft het bij de oude vertrouwde douche houden. Vanavond gaan we een hapje eten bij Young Café. Het restaurantje waar de moeder van Djordi (een van onze sponsorkindjes) werkt. Het eten is prima, maar wij gaan lekker op tijd naar huis. Een avondje rust in eigen huis is ook eens lekker, vooral omdat we morgen vroeg op moeten.

zondag 16 december 2012
Marijke

Nog 10 dagen en dan komen Peter en Patricia met hun kinderen Mirte en Dewi. We wachten met spanning. Maar voor vandaag de wekker en op tijd op pad. We gaan met Daan mee, want die gaat vandaag duiken. Om 8.00 uur staan we bij Lombok Dive voor de deur. Even laten komt Daan al aanrijden met het busje voor de duikflessen en andere spullen. Adi, de man van Nur, werkt tegenwoordig ook bij Lombok Dive en hoe. Hij komt aanrijden, springt van zijn motortje en begint de duikflessen in te laden. De rest van de dag, zien we hem mee duiken, rondrennen en het iedereen naar de zin maken. Wat een energie heeft die jongen en wat kan hij werken. We zijn echt trots op hem. Die komt er wel. Er komt nog een Nederlands echtpaar van Puri Bunga en we gaan op stap. Het echtpaar komt al jaren in Lombok en verblijft hier dan 3 maanden. De man is een gepensioneerde duikexpert genaamd Wil. De naam van de vrouw ben ik even vergeten, maar het zijn leuke hartelijke mensen. De garantie voor een gezellig dag. Daan mist zijn maatje Nick, maar vind ons goede reserve. Ja, die twee hadden zo’n heerlijke tijd samen en het duiken ging ook altijd geweldig. Wij genieten ook op de boot, het weer is prachtig en met de vrouw van Wil is het gezellig kletsen. Zij kan jammer genoeg, vanwege haar gezondheid niet meer mee duiken, maar gaat wel altijd mee op de boot. Tussen de middag wordt weer heerlijk gegeten in de kleine warung Kiki Nova op gili Trawangan en ook de middag duik verloopt vlot. Tegen vier uur gaan we terug richting Senggigi en voelen we ons beiden bekaf. Niet gedoken, alleen maar op de boot gezeten, maar toch bekaf van zon en wind en de heerlijke deining van de boot de hele dag. Bij Lombok Dive aangekomen, gaan we snel naar huis voor een verfrissende mandi en dan een taxi naar Gunung Sari, naar het huisje van Daan. We hadden dit met het motortje kunnen doen, maar op zondagavond zijn de straten hier super, super druk, omdat dan alle locals naar huis rijden van een dagje strand in Senggigi en omstreken. Eindelijk kunnen we dus Eini en Dylan, respectievelijk de vrouw en zoontje van Daan ontmoeten. Ook de jongere zus van Eini, Rifa mogen we ontmoeten. Zij woont tijdelijk bij Daan en Eini in. Wat een schatjes, wat een lieve mensen. Eini past perfect bij Daan, een leuke, hartelijke meid en Dylan. Hollands glorie in melkchocolade. Een prachtige stevige boy van 4 maanden met een heerlijke smile op zijn snoet. Ik ben er nu al verliefd op. Daan en Eini wonen in een kleine kampung en hebben een leuk en lief huisje. We gaan buiten op de beruga wat kletsen en daarna naar de warung voor een heerlijke mi goreng. Eigenlijk raken wij nooit uitgepraat met Daan, maar we zijn allemaal zo moe van deze dag, dat we om negen uur huiswaarts keren. Oh wat zal zo meteen dat bed heerlijk zijn.

Maandag 17 december 2012
Joep

Ja, dat heb ik weer. Marijke eet het liefst elke dag Indonesisch maar ik wissel het liever af. Kenners weten dat ik echt kan genieten van een Hollandse pot maar gisteren was zo’n dag dat we in het kleine warungetje op gili trawangan en ’s avonds in Gunung Sari in een plaatselijke warung hebben gegeten. Het smaakte prima en ik heb er geen sambal bij gegeten maar vanmorgen was het raak. “Mencret” oftewel diaree. Hier spreken we het uit als “Meinseret”. Wij hebben er “Mein se det” (vertaald uit Limburgs: Meen je dat) van gemaakt.
Twee keer indo eten is echt teveel voor mij of er zitten bepaalde kruiden in die op mijn sluitspieren werken. Wie het weet mag het zeggen. Na ontelbare gangen richting “Kamar Kecil”” (w.c.) is het meeste er uit en proberen we het dagelijkse leven weer op te pakken.
Zoals gewoonlijk hebben we hier op Lombok een traditie en dat is dat terwijl de werkweek in Nederland begint, wij onszelf verrassen met een ontbijtje aan de zee bij Graha en aansluitend het zwembad met een bezoek vereren. Omdat dit de eerste keer is sinds 8 maanden is het net of we audiëntiedag hebben. Een voor een komt het voltallige personeel zijn opwachting maken om ons te begroeten. Het is zelfs zo sterk dat een gastenechtpaar komt vragen of het leuke stel van vorig jaar er ook is. Hier word dus Nick en Elise mee bedoeld. We horen weer de laatste nieuwtjes en dan zakken we het water in. Wauw, wat is dat heerlijk en we hebben het hele zwembad bijna voor ons alleen. Wat kan een mens toch heerlijk genieten. Langzaam zien we de lucht betrekken en vallen er wat regendruppels maar dat mag de pret niet drukken en een half uurtje later is het al opgeklaard. We hadden onze kleine laptop meegenomen om te kijken of we hier beter bereik hadden met onze “dongel” aangezien we in de kampung meer in een dal zitten en misschien niet goed binnen bereik van de masten. Maar het maakt geen verschil dus zodra we in de grote stad Mataram zijn gaan we eens kijken voor een snellere oplossing. Laat in de middag zoeken we ons huisje weer op en word het weer tijd voor een hapje te gaan eten. Ook moeten we nog wat dagelijkse levensbehoeften kopen in de supermarkt want een kleine voorraad opslaan voor in de vriezer zoals in Nederland werkt hier niet. We hebben niet eens een vriezer! We kunnen volstaan met een minikoelkastje, zo’n ding wat je wel eens op hotelkamers ziet staan. Als we zitten te eten komt de beroemde jongen met de “batikpostcard with enplop”. Van de vele verkopers zijn er maar enkelen die ons hun waren willen verkopen maar dat zijn meestal nieuwelingen. De boy met “batikpostcard with enplop” probeert het elke keer. Helaas voor hem, tevergeefs! Achteraf begrijpen we dat hij mentaal niet 100% is en niet beseft dat hij ons al jaren hier ziet. Adi had vanavond ook nog een leuk verhaaltje. Elke verkoper heeft hier een bepaalde omgeving waar hij meestal werkt met enkele collega’s. Anders heb je zoals je voor de meeste supermarkten ziet, dat er drommen verkopers zijn en meestal met dezelfde spullen. Adi vertoeft meestal bij Holliday-Inn of Quincy Villa’s, iets noordelijk van Senggigi. Aangezien de laatste dagen er helemaal niets te doen was besloten de jongens domino te gaan spelen. De verliezer moet dan het eerstvolgende spelletje een flesje, gevuld met zand, waaraan een touwtje zit aan zijn oor hangen. We kennen dit spel en je wilt niet graag verliezer zijn omdat dit best wel pijnlijk is. (ervaring!!) Nu besloten ze ook om met geld te gokken. Voor de duidelijkheid alleen maar met 200 Rp. munten, omgerekend 0,16 cent. Terwijl Adi naar huis was, werden de spelers gesnapt door de politie Natuurlijk als een Indonesische haas er tussen uit, maar hun handel moesten ze achterlaten. De politie, ook niet dom nam hun handel mee naar het bureau waar ze ze uiteindelijk terug moesten halen. Gevolg, per persoon een boete van 250.000 Rp. (20 euro) Uiteraard tot hilariteit van Adi. Gokken is nog altijd verboden hier. We hebben de volgende planning: Als we een beetje geacclimatiseerd zijn beginnen we met het checken van de kasboeken en houden we onze eerste “staff” meeting van ons project. Nu is het vooral een klein praatje met de mensen maken, nieuwtjes horen, baby’s  bewonderen, enzovoort. Er zijn trouwens dit jaar ontzettend veel nieuwe baby’s. Weet niet of dit door de regelmatige stroomstoringen komt. Goed voor de toekomst van het project ha-ha.

dinsdag 18 december 2012
Marijke

Na een paar daagjes lekker op pad, moet moeders vandaag toch wel echt even aan de was. Ik had van Kartini de tip gekregen om mijn was naar Batulayar te brengen. 4.000 rp. per kilo. Maar ik woon gewoon in de kampung, dus even zelf de was doen. Nou even…. Tot aan mijn ellebogen in het sop en wassen maar. Ja, en dan af en toe even pauze, want het zweet druipt het sop in. Gooi je in Nederland even de boel in de wasmachine, wasmiddel erbij en knopje indrukken, hier moet je echt aan het werk. Gelukkig helpt Joep ook even mee. Wat zijn wij Belanda toch verwend. Dat merk je pas als je hier over zo’n emmer sop gebogen staat. Toch vind ik het leuk om gewoon wat simpeler te leven. Als ik hier in de kampung om me heen kijk, hebben wij het toch wel super de luxe hier. Oké, geen airco, geen warm water, maar een mooi, sterk huis, stromend water, een plafondventilator, een staande ventilator. Bovenal hebben wij iedere dag te eten. Iets wat hier in de kampung ook niet altijd een garantie is. Hier besef je pas hoe rijk wij Nederlanders zijn. Dan kijk je naar BVN op TV (ook zo’n luxe wat we hebben) en hoor je de mensen praten over de crisis, terwijl de kadootjes voor Sint en Kerst gewoon gekocht worden. Soms niet wetend, wat je elkaar moet geven. Nou, hier hoeven ze geen hebbedingetjes. Geef ze te eten of kleding en ze zijn super gelukkig. Ja, het contrast is groot. Terwijl ik dit verhaal zit te typen, hoor ik vanaf boven op de berg, de kreet “hujan” regen. Met als gevolg, dat Mariam, Joep en ik snel de was afhalen en onder de beruga hangen. Hier is nog geen druppel gevallen en we zijn keurig op tijd, door de waarschuwing, letterlijk, van boven. Dit is een van de dingetjes waar ik van geniet, Ook dit is Indonesië. Vanavond eten we in warung Amalia, naast het kleine kliniekje, waar ik vorig jaar (jammer genoeg) kind aan huis was. Op het moment dat Joep het motortje wil weg zetten, komt er iemand aan rennen. Dokter Holis. Ze schijnt dus nog steeds in het kliniekje te werken. De Nederlandse Marijke zou haar het liefste de oren wassen, dat ze nooit gekomen is om de mensen in de kampung een keer per maand een gratis consult te geven, de Indonesische Marijke is vriendelijk en beleefd en praat gezellig met haar, zonder dwingen of vragen. Ze heeft rond kerst een paar dagen vrij en wil dan iets afspreken. “Graag” antwoorden we en nu maar afwachten. We sluiten deze dag af met main kartu (jokeren). Tussendoor belt Joep even met zijn moeder in Nederland die vandaag 92 is geworden die, kort geheugen kwijt, verbaasd is dat wij in Indonesië zitten. Ze begint meteen te vragen of we hier ook lekker eten omdat ze van vroeger wel heel veel kan herinneren. En dan beginnen we met kaarten. Voor de eerste keer, tellen we de punten van de kaarten als je verloren hebt. Diegene met de minste punten is uiteindelijk avondwinnaar. Tot Adi’s grote verbazing heb ik gewonnen, terwijl hij verschillende keren de spelletjes won. Hij is alleen niet slim genoeg om zijn hoge kaarten weg te gooien. Hij tel het zelfs 3 keer na, maar moet dan toch toegeven dat ik gewonnen heb. Hij snapt er niets van. Gniffel, gniffel.

woensdag 19 december 2012
Marijke

Het net of we nooit weg geweest zijn, de routine is helemaal terug. Dat wil zeggen, op woensdag massagedag. Oh wat heb ik hier naar verlangd. De hernia van begin dit jaar, heeft toch wat gevolgen achter gelaten en dat voel ik hier als ik lang op de grond zit. Iba komt keurig om 9.00 uur en maakt weer al onze spieren los. Met een lekker muziekje op de achtergrond en haar stevige massage voel ik me like in paradise!! Nadat ook Joep helemaal weer opgekalefaterd is, besluiten we even naar Boung te gaan. We hebben wat kleinigheidjes voor de baby van Ani, die 30 april geboren is. De dames zijn allemaal present. Sareah, dochters Nur, Ani en Ana en kleindochter Alivia. Trotse opa Boung is er ook bij. Nur nodigt ons uit om vanavond naar Mangsit te komen. Het huis van haar schoonouders is verbouwd en Adi heeft een motortje (op afbetaling) gekocht. Dit moet allemaal ingezegend worden natuurlijk. We crossen nog even naar Senggigi, maar gaan snel weer huiswaarts. Het is bloed en bloed heet. We staan rond 19.00 uur klaar om Boung op te halen voor de ceremonie als we weer eens mati lampu (stroomuitval) hebben. Och, je went eraan. Samen met Boung, Sareah en Ana rijden we met de motor naar Mangsit. Daar aangekomen, stroomt het langzaam vol met mannen,. Dan verschijnt ook Mohni met vrouw en kinderen, Ja, daar werkt Adi sinds een paar maanden, dus eigenlijk logisch dat die ook uitgenodigd zijn. Ik wordt naar de vrouwenhoek verbannen en Joep blijft bij de mannen zitten. We mogen weer luisteren naar het gebed. Met alle respect, kwebbelen de vrouwen er gewoon doorheen. Dan is de inzegening weer klaar en wordt er gegeten. Joep zit met een man te praten, Achteraf een leuk verhaal. De man vraagt aan Boung of wij zijn vrienden zijn,. Boung vertelt dus dat hij ons al heel lang kent en dat we een project hebben  in Kampung Loco. Dat begint de man Engels te praten tegen Joep en in het gesprek vraagt Joep of hij Albert en Gerry kent. Zij verblijven nl. altijd bij Quincy villa’s hier in Mangsit. Hij begint te lachen en zegt dat hij ze goed kent. Hij heeft de istri (vrouw) van Albert een keer geholpen  met massage. Joep herinnert zich dit verhaal van Gerry, die ons ooit vroeg om de masseur Pak Edi de groeten te doen als we hem zagen. Nou dit is hij dus en de groeten worden bij deze overgebracht. Sareah, die altijd vroeg gaat slapen, wil op huis aan, dus we gaan vertrekken. Thuis aangekomen, zien we net Adi en Mariam naar buiten komen en horen we even later iemand gillen en huilen van de pijn. Verschrikt horen we dat Atun, de dochter van Mami en Sane, onze buren, ziek is. Ze gilt het uit en het klinkt hart verscheurend. De buren staan er allemaal omheen, maar niemand doet iets. We voelen ons machteloos en het gillen en huilen houdt maar aan. Je wilt je niet op de voorgrond zetten, maar er moet iets gebeuren. Atun is al maanden aan het rommelen met haar gezondheid,. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Wat ze precies heeft, weet niemand. Adi gaat er naar toe en zegt dat ze met Atun naar het ziekenhuis moeten gaan. De bemo staat er, maar Cuk is nergens te bekennen.. Gelukkig is de vader van Atun zelf vrachtwagen chauffeur, dus hij gaat met haar naar het ziekenhuis. Het duurt zo lang voor de mensen beslissen om naar het ziekenhuis te gaan. Het is niet dat ze hun kind niet willen helpen, maar waar moet in godsnaam het geld vandaan komen. Nu worden wij letterlijk geconfronteerd met de problemen in dit land. Je kind ligt te gillen van pijn en is ten einde raad en je wacht en wacht in de hoop dat het vanzelf over gaat, want waar moet je het geld vandaan halen. Een afschuwelijk dilemma. Ze weten dat het project helpt in de kosten, maar ze zijn bang, dat ze het toch niet redden en wat dan. Voor gewone doktersbezoeken en eerste medicijnen heeft het project altijd voldoende, maar bij een ziekenhuisbezoek blijven ze bang, omdat ze geen idee hebben hoe lang dit gaat duren. Toch geloven we in dit systeem, want naar de dokter gaan doen ze nu wel. Dus kunnen we meer mensen helpen. Het ziekenhuis is net weer een stap verder en dus veel moeilijker. Atun is een super leuke meid van ongeveer 18 jaar, vriendelijk en beleefd. We vinden haar een schatje en dan gebeurt dit. Ik weet even geen raad met mijn gevoelens. Je moet de beslissing van de mensen hier respecteren en ook wij  kunnen niet alles betalen, maar die machteloosheid voelt afschuwelijk. Dan klagen we in Nederland dat we zoveel voor de zorg moeten betalen, maar we krijgen tenminste de zorg die we nodig hebben. Hier kan men sterven als er geen geld is voor de operatie. Indonesië laat zich zien van de andere kant. De harde realiteit. We praten nog even na met Adi en Mariam, maar het rotgevoel blijft. Morgen zal Mariam navragen hoe het met Atun gaat, maar als ze in het ziekenhuis moet blijven gaan we er zeker morgen naar toe om te kijken of we iets kunnen doen.

donderdag 20 december 2012
Marijke

Ik hoor net van Adi, dat Atun weer thuis is. Ze heeft medicijnen meegekregen, maar de dokter/zuster (we weten het niet) in het kleine ziekenhuis in Gunung Sari kon niet echt iets vinden. De familie wordt dan ook geadviseerd om naar de “Traditional dokter” te gaan. Een man die werkt met oude traditionele medicijnen. Met krullende tenen luisteren we naar dit verhaal, maar oordelen willen we niet. Vergeet niet dat al onze medicijnen chemische kopieën zijn van wat er vroeger uit de natuur gehaald werd. Het blijft lastig om met deze gevoelens om te gaan. Begrijpen we het of willen we kritisch blijven. Voorlopig wachten we maar af. We gaan even naar Mataram Mall. We willen proberen onze internet wat sneller te krijgen en tegenover Mataram mall zit een winkel die ons waarschijnlijk kan helpen. Terwijl we daar rondlopen, want ook de supermarkt is zeer uitgebreid, gaan we wel 2 x ons vocht aanvullen. Het is ook zo extreem warm. Ja, ik weet het, we mogen niet klagen, maar we hebben er allebei best veel last van en ook de locals klagen dit keer over de hitte. Maar ik weet het, het hoort bij de Nederlanders klagen over het weer, Nederland te koud, Indonesië te warm. Oké ik ben al stil. Als we thuis komen tegen het eind van de middag, staat Maan voor de deur. Wij hebben een soort van laag dressoir met bovenaan een lastig model, zoiets |-|_|-|. Ja het is een beetje lastig tekenen met word. Onze TV stond in het midden en de reciever van de schotelantenne, stond ergens ertussen geplakt. Maan heeft nu een plank gemaakt van teakhout die over het hele gedeelte ligt. De kast is nu van boven recht, plus we kunnen de reciever kwijt. Of jullie het nu snappen is een tweede maar het ziet nu wel opgeruimder uit. Het klinkt allemaal zo decadent als we terug gaan naar de harde werkelijkheid, het verhaal van Atun. We zijn er inmiddels achter dat in Gunung Sari geen ziekenhuis is, maar een puskesmas (gezondheidscentrum).Het is niet eens zeker of ze ook een dokter gesproken heeft. Maar dit kunnen ze betalen, dus daar gaan ze naar toe. Vanavond is het weer mis met Atun en willen ze weer terug naar dat centrum, maar nu doen we iets, wat we eigenlijk nooit willen doen. We kunnen niet anders, het zijn onze buurtjes, super hardwerkende mensen. Die al eerder dit jaar in de problemen zijn gekomen omdat vader een beroerte had. We springen bij.. Nee, niet van het project. We hadden van iemand een envelop meegekregen, die we zelf mochten besteden. Nou een beter idee is er niet. Joep gaat met Adi naar ze toe en Adi vertaalt. Als Joep terug komt is hij zeer geëmotioneerd. Het kamertje waarin Atun ligt, is super opgeruimd, echt een meidenkamer en met een foto van haar sponsors aan de wand. Meer is er niet. Atun zit er stilletjes en verslagen bij. Ja, dit kunnen we dus echt niet aanzien. We vragen ze om toch echt naar een goed ziekenhuis te gaan en waar mogelijk, zullen we proberen te helpen. Gelukkig gaan ze nu naar het politie ziekenhuis, daar is Adi ook ooit goed geholpen en geopereerd. Wij blijven vanavond thuis en eten met Adi en Mariam een hapje, in afwachting van de afloop van het ziekenhuis bezoek. Tussendoor krijgen we een telefoontje dat Rita, die vorige week hier op bezoek was, een afspraak wil maken. Morgen middag komt ze samen met Miep uit Venlo een bakkie doen. Leuk! Tegen half elf zijn de buurtjes met Atun terug. Volgens de dokter van dit ziekenhuis, heeft Atun nierstenen. Ze krijgt medicijnen mee en als dit niet helpt moet ze terugkomen. Adi vertelt ze, dat ze dit ook echt moeten doen en niet nog eens 3 maanden door moeten rommelen. Al die tijd heeft ze dus gewoon geen echt onderzoek gehad. Nu hebben ze haar urine gecontroleerd. Laten we hopen dat dit de oplossing is. Soms is het hard verscheurend om te zien wat voor beslissingen de mensen nemen, puur door de geldproblemen. Ik snap ook wel dat we nu toevallig hier zijn en de volgende keer niet, maar dit is zo’n schat van een meid. We kunnen niet anders.

vrijdag 21 december 2012
Joep

Weer een stralende zonnig dag, nadat het gisteravond flink regende. Ja, de regentijd is zo wel vol te houden, maar de hitte kan uiterst extreem zijn nu. Niet zeuren, dit wil je zelf.
Toen we vorige week hier aankwamen vroegen we aan Adi hoe het zat met de elektriciteit en hij vertelde dat het lang geleden was dat ze zonder stroom zaten. Ik kan het niet geloven want in die week dat we hier zijn hebben we al 5 keer geen stroom gehad. En dat zijn dan geen 5 minuten maar uren. Of zou dat door ons komen? Ook nu (9.15 uur) ligt hij er weer uit. Och, we leren er mee leven. Onze grote fles drinkwater is bijna op dus ga ik maar even een nieuwe halen. Gelukkig hoef ik niet met dat ding te sjouwen maar gebruik ik daar ons motortje voor.
Als de klus geklaard is loopt het zweet alweer in stromen van ons af. Bij het winkeltje kwam het gesprek op Atun en iedereen wist te vertellen wat ze had, van “magic” tot zwanger zijn.
Ze proberen het voor mij in het Engels te vertalen en ik probeer maar te luisteren en het mijne ervan te denken. Als we terugkomen van de supermarkt zit Atun  op de beruga bij Boung. Mariam zit naast haar en vertelt ons dat ze weer naar het ziekenhuis gaat want de pijn is teruggekomen en we zien haar als een kasplantje erbij zitten. Sane en Mami, haar moeder en vader maar ook Nurul , het nichtje van Mansur, maar wat door hun als eigen kind wordt opgevoed, gaat ook weer mee. Zij kan tenminste lezen terwijl Sane en Mami dat niet kunnen en dat kan wel eens van pas komen. Het ziekenhuissysteem werkt hier heel anders als in Nederland. Als je hier in het ziekenhuis ligt en je hebt bijv. medicijnen nodig die het ziekenhuis niet heeft moet je maar zien hoe je die krijgt. Daarom is het vaak van belang dat iemand van de familie bij je is. Die kan dan naar een of andere apotheek gaan. Ook moet hij/zij zorgen dat je eten krijgt want daar zorgt het ziekenhuis niet voor, daar moet de patiënt maar zelf voor zorgen. Al met al, een heel verschil met de gezondheidszorg in Nederland.
’s Middags komen Rita Versleyen en Miep Breedveld uit Venlo op bezoek en hebben we een leuk gesprek met hen. We hebben met Adi en Mariam, onze buurtjes, afgesproken dat we vanavond Atun bezoeken in het ziekenhuis en aangezien ik het lef niet heb om vooral ’s avonds op weg te gaan met de motor charteren we de bemo. En zo kan ook de rest van de familie mee. Met Cuk hebben we afgesproken om 19.00 uur maar dan belt hij op om te zeggen dat hij nog in Montong zit, ook in een soort van ziekenhuis. Er blijkt ook iemand anders ziek te zijn. Het is de tijd van het jaar, regenseizoen, en dan is het aantal zieken opmerkelijk. Maar goed dat we de bemo hebben en met name het potje medicijnen/doktersbezoek. Als Cuk tegen 19.30 arriveert drinkt hij een slokje en stappen we met alleman in.Mami, Daan, Zara, Adi, Mariam, Marijke en ik. Het ziekenhuis “Rumah Sakit Bhayangkan” ligt op de grens van Ampenan en Mataram en is officieel het politieziekenhuis. Hier worden ook operaties verricht. Atun ligt op een grote kamer die verdeeld is in 7 hokjes van 2 bij 3 meter. Ze ligt aan het infuus en naast het bed staat een houten kastje, het hokje is afgescheiden door een gordijn met de andere hokjes. Op een meegebracht matje zetten we ons langs het bed op de grond. Het is er bloedheet. Er is een ventilator maar de bedrading is niet aangesloten en er steken stroomdraden uit de muur. Op een ander bed waar het gordijn van open staat, ligt een kat te slapen. Spinnenwebben sieren de ramen. Terwijl we bij haar zitten krijgt Atun alweer een pijnaanval en Sane (moeder) schiet te hulp om haar te masseren. We zeggen dat er een zuster bijgehaald moet worden en gaan op zoek naar een zuster. Het systeem met een belletje hebben ze hier echt niet. Zij komt uiteindelijk aangesloft drukt op het middenrif, vraagt of het daar pijn doet, waarop Atun met ja beantwoordt en besluit dan om haar aan de zuurstof te hangen. Atun is uitgemergeld en weet zichzelf geen houding te geven van de pijn. Daan werd weggestuurd om ampullen te halen. Waarschijnlijk tegen de pijn. De zuurstoffles die niet aangesloten op de kamer staat, blijkt leeg te zijn dus komt er iemand een nieuwe fles brengen waarbij een techneut komt om de fles met een overmaatse engelse sleutel aan te sluiten en er een slang op aan te sluiten. Dit alles op een pelan-pelan (rustige) manier. Administratie of iets anders ontbreekt volkomen. Tegen tienen, na afscheid van haar genomen te hebben, rijden we terug naar de kampung. Sane en Mami, moeder en vader blijven bij haar. Morgen krijgt ze hopelijk de uitslag van het bloed en urine onderzoek en dan weten we meer. Er is ook nog een goed ziekenhuis in Mataram (Risa of zoiets) maar daar heb je te maken met peperdure prijzen en lange wachttijden) Dus al met al  is dit politie ziekenhuis een goed alternatief. Een ding valt ons op, Er word in Nederland veel geklaagd over ziekenhuizen of medische hulp. Ik zou alleen tegen de klagers willen zeggen: Kom hier eens een kijkje nemen!

Bangkok 8 december 2012
Marijke

Een kort verslag van anderhalve week Bangkok.

Van het vliegveld opgehaald door Edgar, Pui en Pun Pun in hun auto. Er is een of ander festival aan de gang dus duurt de reis langer als normaal. Service tot aan het hotel. Helemaal perfect en elkaar tenminste nog even gezien.De dag erna, zit ik, Marijke, meteen bij de kapper. Alles super kort laten knippen. Nee joh, gewoon de rasta bij laten werken. Ook nog gezellig uit eten geweest met Miranda en Joost. Miranda kennen we van het Eier mit Speck festival in Duitsland en dit is al de 2de keer dat we haar hier ontmoeten. Op straat ontmoeten we Yvonne en Frans, collega’s van de festivals. Het zal ook eens niet gebeuren dat we bekenden tegen komen hier in Bangkok. Ook maken we de verjaardag van de koning mee, de meeste locale mensen zijn getooid in een geel T-shirt en komen uit heel Thailand om dit feest te mogen meemaken in Bangkok. Ongeveer vergelijkbaar als koninginnendag in Nederland als bijna iedereen in oranje gehuld is.
We zien dat de reissfeer behoorlijk veranderd is. Geen gezellige praatjes maar iedereen zit met zijn I-pad, telefoon of laptop in de handen. Wij hebben geluk. Op een avond zitten we te eten bij Wild Orchid als we in contact komen met Angie en Al uit Canada en Petra uit Slovenië. Vijf gasten aan drie verschillende tafeltjes die lekker bij elkaar komen en kletsen over reizen en het leven. Ja, dit is zoals het vroeger was. Petra vertrekt de dag erna naar huis, na een jaar van reizen. Angie en Al treffen we nog een avond en dan reizen zij verder naar Cambodja. Ook gaan we een dagje rondkijken bij MBK, het grootste warenhuis van Bangkok. Aaaaaaaah en dan zeggen ze dat vrouwen graag shoppen. Ik wil hier weg, zo groot, zo enorm. Joep sleurt me mee van de ene verdieping naar de andere verdieping, van de ene gang naar de andere gang. Braaf volg ik hem (doe ik heel af en toe ;-) ) We lopen eindelijk naar buiten en richting straat voor een taxi, als Joep besluit nog maar een andere grote Mall binnen te lopen. Ik hou mijn mond, maar denk stiekem: “Ooit gaat ook deze dag voorbij”. Je zou in deze buurt in een hotel zitten! Dan wordt je stapelgek van het verkeer en de herrie. Dan is ons buurtje bij Khoa Sarn Road heel wat prettiger. Nee, niet Khoa Sarn Road zelf, maar de vele straatjes er omheen. Ons hotel is niet echt gezellig, maar goed en efficiënt. Het personeel kent ons door de jaren heen en daarmee kletsen we wat. De eigenaresse is een klein Chinees vrouwtje van 72 jaar. We hebben veel respect voor haar. Van poetsvrouwtje heeft ze zich opgewerkt tot eigenaresse van vier hotels. Siam I, Siam II, Siam III en Siam Riverside. Voor ieders budget is er wat. Wij zitten al jaren in Siam II, waar de eigenaresse, met haar inmiddels grote familie, zelf ook woont op de benedenverdieping. De kamers hebben airco en dat is best wel lekker als je de overgang in november van Nederland naar Thailand hebt. Kunnen we tenminste een beetje wennen. Wel leuk dat nu voor het vierde jaar achter elkaar, de winter in Nederland toeslaat, nadat wij zijn vertrokken. Of de duvel er mee speelt!!! Vannacht op drie uur gaan we richting vliegveld om morgenvroeg om 6 uur naar Bali te vertekken. Indonesia here we come…..

Kuta 10 december 2012
Marijke

Bangkok -> Kuta is prima verlopen (denk ik). Ik heb bijna de hele vlucht geslapen. Och, het was maar 4.25 uur naar Denpasar, dus dat is zo gepiept. Als we buiten komen, gebeurt het weer. De klamme, broeierige hitte van Indonesië slaat toe. Dachten wij dat Bangkok warm was. Ha-ha, dan moet je hier maar eens komen.
Joep

Het vliegveld in Bali word stevig onder handen genomen en het gaat er volgens grote billboards heel anders uitzien. Ineens ziet Marijke tussen de honderden afhalers Dewa zitten. Hij is een Nederlandstalige gids en we hebben hem twee jaar geleden ontmoet via Peter en Marianne. Zijn Nederlands is zelfs beter dan het onze. Ongelooflijk.We lopen even naar het Domestic gedeelte om een vlucht te regelen voor overmorgen naar Lombok en kunnen een promo-ticket bij Trans Nuvia bemachtigen voor maar 200.000 Rp. p.p. dat is ongeveer 16 euro. De andere maatschappijen, Wings, Lion Air, Merpati verkopen de tickets voor ongeveer 350.000 Rp. De bagagelimiet is bij de meeste kleine vluchten teruggebracht tot 15 kg. per persoon en we hebben iets meer bagage bij ons. Met de extra kosten per kilo valt het nog wel mee. Uiteindelijk betalen we 8.000 Rp. voor elke kilo overgewicht. De handbagage, die veel meer weegt als de toegestane 7 kilo, houden we angstvallig achterwege.

Marijke

Wim had ons al gewaarschuwd dat er weer een super grote Mall bijgekomen was. Nou, iets van ons hotel, Kuta Puri vandaan, ligt Beachwalk. Je weet niet wat je ziet. Super groot en alle dure merken zijn er vertegenwoordigd. Niks voor ons dus. De kleine winkeltjes komen steeds meer in de verdrukking en het wordt er niet mooier op. Ik wordt weer vele malen aangezien voor een “Aussie”. Ja, ik (Marijke) schijn er de looks voor te hebben. Een Balinees zegt het zelfs tegen me, dat ik er echt als een Aussie uit zie. Nou het zal wel. We hadden van Wim al een simkaartje gekregen voor de telefoon en meteen kunnen we dus Adi bellen dat we eraan komen. In Lombok regent het al twee dagen flink. Ja het is immers regen seizoen, daarom is het ook zo broeierig warm. We kijken Kuta een beetje rond en  zien wat er weer veranderd en gemoderniseerd is. Maar eigenlijk verlangen we maar een ding, naar huis, naar Lombok.
Kuta is niet echt ons ding. Morgenvroeg om 9.00 uur gaat onze vlucht en we hopen zo rond 11.00 uur in kampung Loco aan te komen. Ben benieuwd………

Kampung Loco Dinsdag 11 december 2012
Marijke

Het is inderdaad 11.00 in de ochtend, als we een uitgelaten Adi, zien zwaaien bij de watertank als we de kampung inrijden. Ja, we zijn weer thuis. Met een brok in de keel knuffelen we Adi en roepen links en rechts: Hello, apa kabar.” Dan lopen we snel naar ons huisje, waar Mariam ons op staat te wachten. Lieve, lieve Mariam, wat heerlijk om haar weer te zien. De koffers zetten we snel binnen en dan kijk ik natuurlijk meteen even rond. Ja, het voelt echt als thuiskomen. Wat hebben we toch een leuk huis en wat voelt het goed om hier weer te zijn. Natuurlijk is er meteen koffie op de beruga. En praten, praten en nog eens praten. Het zijn ook nogal bewogen maanden geweest van april tot nu. Daarom zijn we ook zo super blij om hier weer te zijn. Joep en Adi zijn weer meteen als vanouds aan het kibbelen en stoeien met elkaar. Ik zie meteen weer die andere Joep. Hier is hij ontspannen en altijd grapjes aan het maken met Adi. Ook Adi zegt: “Ja, jullie zijn er weer. We kunnen weer lachen”. Het is bijna niet uit te leggen wat deze 2 mensen voor ons betekenen, maar het voelt echt als familie en heerlijk om ze weer te zien en bij te praten. Kartini heeft ons al gezien en komt met 2 bordjes met lekkere snacks en fruit aanlopen. Best lekker, aangezien we het ontbijt gemist hebben. Boung komt aanlopen, met op zijn arm, Alivia. Het dochtertje van zijn dochter Ani en Waywan. Toen we weggingen in maart was ze hoogzwanger, nu heeft ze een prachtige dochter. Ze is 2 weekjes ouder dan onze eigen kleine Tarja, de dochter van Paco en Elke, maar met verbazing zie ik  hoe snel de kinderen zich hier ontwikkelen. Ze zit rechtop en staat al super stevig op haar beentjes. De kinderen ontwikkelen zich hier veel sneller dan in Nederland. Waarschijnlijk omdat ze ook constant gestimuleerd worden. Ze liggen nooit in een box of rustig op de grond te spelen. Er is altijd iemand met hen bezig en daardoor ontwikkelen ze zich dus ook veel sneller. Ook Eful komt aanwippen en moet even bijpraten. Heerlijk om onze club weer te zien. Eindelijk gaan we dan maar eens de koffers uitpakken. Maar eerst moet de kast leeg gemaakt worden. Alle spulletjes die links en rechts in huis stonden, staan nog in de kast. Aangezien ons huis ook gebruikt wordt om in juni alle uniformen, nieuwe schoenen enz. uit te delen, zorgen we dat de persoonlijke dingetjes opgeruimd zijn. Natuurlijk loopt het zweet in straaltjes van ons af, maar dat hoort erbij. De fan doet even niet mee, want het is weer “Mati lampu”. Stroomuitval. Ja, we zijn echt weer thuis ha-ha. Dan komt ook de hujan (regen) weer aanzetten. Och, we genieten zelfs daarvan. We zijn het zo gewend, geen stroom, regen. Het is weer als vanouds. We rommelen dus nog maar lekker even door en maken maar meteen een boodschappenlijstje. Er zal morgenvroeg toch een ontbijtje moeten zijn. De regen wordt wel iets minder, maar stoppen doet het niet. We hebben inmiddels al weer het motortje van Boung gekregen en  dan maar de regenjas aan en richting Senggigi. Op de beruga van Boung zit Sareah te zwaaien. “Nanti” (straks) roepen we en we rijden snel door. Eerst  maar gauw een hapje eten bij Terazzo en dan boodschapen  bij een van de 2 nieuwe supermarkten. Er zijn er nu dus zes in Senggigi, ipv de 2 van de Chinese broers. Ik ben benieuwd of ze dit gaan redden. Maar zes is echt te veel voor deze plek, en dan ook nog op zo’n korte afstand van elkaar. Op de terug weg stoppen we even bij June en Cuk. We knuffelen elkaar even, maar spreken af om morgenvroeg gezellig bij te kletsen. Het is niet te doen om met iedereen meteen vandaag te praten. Terug naar huis en de boodschappen opgeruimd. Dan lopen we naar Boung. Het is inmiddels half negen ’s avonds en zoals te verwachten was, ligt Sareah al op een oor. Boung is even weg, maar Nur ontvangt ons allerhartelijkst. Ze is veranderd, sinds haar huwelijk. Gedraagt zich nu als een echte gastvrouw en gaat koffie voor ons maken. Jay, de huurder van Boung komt er ook bij zitten. Even later komt Sareah naar buiten. Nur heeft haar wakker gemaakt. Ze had tegen Nur gezegd dat ze ons echt vandaag nog wilde zien. Natuurlijk is het weer honderuit praten en genieten van het zitten op de beruga. Als Boung terug komt en weer met zijn kinderlijke streken begint, voelt het net alsof we nooit weg zijn geweest. Het is al behoorlijk laat als we eindelijk huiswaarts keren. Moe, maar super voldaan. Ja, we zijn weer thuis.

Woensdag 12 december 2012.
Marijke

Heerlijk geslapen. Het is redelijk koel ’s nachts, dus we missen de airco niet. We hebben ook het gevoel, dat je met airco iedere keer opnieuw moet wennen aan de hitte. Even lekker ontbijten en verder met de was en het opruimen van ons huisje. Alles moet weer zijn plekje krijgen. Joep probeert de tv en schotel opnieuw te installeren, maar de zenders zijn niet te vinden. Dan even naar Cuk en June. Op de beruga kletsen we weer gezellig bij. Cuk laat vol trots foto’s en een filmpje van het passen van de kleding zien. Deze zijn gemaakt tijdens het uitdelen van de kleding voor school in juni. We moeten proberen om een snellere internetverbinding te krijgen dan kunnen we de dingen op facebook plaatsen. Nu hebben we al 5 minuten nodig om iets überhaupt geopend te krijgen. Dus even geduld. Cuk vertelt dat hij momenteel de kinderen naar school brengt met de bemo (busje). Mus, de chauffeur probeert een baan te krijgen als taxi chauffeur. Het grote probleem is, dat er steeds meer mensen een motortje hebben en dus geen gebruik meer maken van de bemo. Mus krijgt zijn geld en het geld voor onderhoud van de bemo niet meer bij elkaar. Als het hem niet lukt op de taxi, komt hij terug. We wachten af. De bemo is geweldig voor de kampung en de kinderen, maar zal toch zijn geld op moeten brengen. We praten er over om te proberen de bemo in te zetten voor toeristen. Misschien vinden ze het leuk om met het lokale vervoer een dagtocht te maken. Tijdens onze vergadering over het project, zullen we hier verder over brainstormen. Na de middag tijd voor siësta. Lekker even uitrusten. In de namiddag komt Adi ons halen. Er is een voetbalcompetitie gaande tussen verschillende dorpen en vandaag is de finale tussen Loco en Kerandangan. Het voetbalveld ligt aan de andere kant van de rivier, achter Cuk’s huis, en is vrij goed bespeelbaar, Er staan maar 8 bomen op hi-hi. De opkomst is gigantisch. Rondom het veld staat het vol publiek. Wij krijgen ongeveer 50 keer de vraag: “Hello, kapan datang”. (Hallo, wanneer zijn jullie aangekomen?) Wel zo gemakkelijk, hebben we het halve dorp in een keer gehad. De wedstrijd is super spannend en de bal rolt maar een paar keer in de rivier. Maar Loco heeft pech, Kerandangan wint met 3-2. De grote beker en de geit gaat naar Kerandangan. Maar de 2de prijs is gewoon een iets kleinere beker en ook een geit. Dus de saté kambing zal prima smaken. Dit is een van de super leuk dingen. Er wordt gewoon spontaan een competitie georganiseerd. De dorpen regelen de spelertjes en in 10 dagen wordt een complete competitie afgehandeld en iedereen geniet. Wij ook. We gaan een hapje eten bij Angel en zien dat de straat flink opgeknapt is. Bij de eerst volgende grote regenbui, zullen we eens kijken of het ook werkt. Normaal gesproken was er midden in Senggigi meteen een groot zwembad, waar de auto’s nog nauwelijks doorheen konden rijden, laat staan de motortjes. De stoepen zijn duidelijk verhoogd en er is een afwateringssysteem. Nog even wat boodschappen bij onze vertrouwde supermarkt Jaya waar we uiterst vriendelijk worden onthaald door de eigenaar, zijn vrouw en personeel en dan naar huis, waar er twee zitten te wachten voor weer een beroemde kaartavond. Adi wint, tot ergernis van de rest, want oh, wat heeft hij weer een praatjes. Maar het is weer lachen geblazen en daar gaat het om.

Donderdag 13 december 2012
Joep

Het lijkt er op dat we vandaag voor het eerst een rustige dag hebben. Binnenshuis heeft alles uit de koffers zijn plaats gekregen, de noodzakelijke boodschappen zijn gedaan en niets moet.
We zitten nu in het regenseizoen en dat merk je, de ene dag is het bewolkt en regent het, en de andere dag doe je er alles aan om uit de brandende zon te blijven. Vandaag schijnt dus zo’n zonnige dag te worden. Dus “Pelan-pelan “ (rustig aan). Als we genietend aan de koffie zitten staat er iemand voor de deur. Het blijkt Rita uit Venlo te zijn. Zij verblijft in Green Village, een dalletje verder en een vriendin van haar, Miep, was bij haar op bezoek en had via een goede vriendin via Facebook gehoord dat wij hier ook verbleven. Miep was nu voor enkele dagen naar Bima vertrokken en zo besloot Rita om eens op haar fietsje een kijkje te komen nemen. En zo zit je aan de andere kant van de wereld gewoon weer Venloosch dialect te praten. Niet dat we dat nooit doen want er komen geregeld vrienden uit het Limburgse. We praten honderd uit en Rita beloofd zodra Miep terug is uit Bima, waar ze zelf ook nog naar toe reist om haar zoon te bezoeken, ons weer opzoekt. We blijven de hele middag in en rond het huis, praten bij met onze buurtjes en tegen de avond als het iets is afgekoeld zoeken we weer een restaurantje op. Dit keer “Bale-Tajuk” eigendom en gerund door locale mensen. Ze zijn de hartelijkheid zelf en hun zoontje van vijf rent er stoeiend rond. Nico en Jaqueline uit Nederland hebben dit plekje ook ontdekt en Kokkie vind Nico zo’n aardige lollige man.  
Zo Nico, dat kun je in je zak steken! Na de overheerlijke maaltijd komt het zoontje met een soort ganzenbordspel aanzetten en ik ontkom er niet aan Beiden al vals spelend brengen we zo een uurtje door en elke keer nadat hij gewonnen heeft rent hij triomfantelijk door het restaurant, tot vermaak van andere gasten. Uiteindelijk begeven we ons naar huis en net daar aanbeland begint het te stort regenen. Was eigenlijk te verwachten.


Vrijdag 14 december 2012
Joep

De hele avond en nacht heeft het geregend en het is ietsjes koeler geworden. Even iets aan het verslag doen want vandaag is zoals vanouds publicatiedag en we weten dat er enkele mensen met spanning op zitten wachten. Ook zetten we ons Indonesisch telefoonnummer onder contactgegevens op onze website, Marianne’s speciaal gemaakte “handleiding voor dummy’s” nauwkeurig bestuderend. Natuurlijk via “Goedkoop bellen.nl”. En het lukt wonderwel. Het systeem is als vanouds ontzettend traag en als het te langzaam gaat gooit hij jou eruit met al het werk voor niets. Buiten valt de “grimis” (motregen) gestaag naar beneden, een heel verschil met gisteren toen het net een oven was. Zodra het opgehouden is pakken we ons op om een flinke ronde te gaan lopen. De moskee in kampung loco zit boordevol mensen, het is dan ook vrijdag en als we bij de grote weg belanden zetten we ons even neer op de Pos Ronda (overdekte zitplek) aan de grote weg. Hier is het goed vertoeven aangezien je iedereen langs ziet rijden en elke keer weer wat anders ziet. Inmiddels is het gebed afgelopen en zien we veel motoren uit de kampung komen. Men komt van heinde en verre om in ons dorpje naar de moskee te gaan en uiteraard zien we weer veel bekenden. De bedoeling is om richting “Pasar Sini” (klein toeristenmarktje) in het noorden van Senggigi te lopen en via het strand weer terug. Een kleine tippel maar vorige keer dat we dat deden koste het ons ruim 7 uur. Overal een praatje maken, daar kwamen we niet aan onderuit. Als we in de buurt van de kleine restaurantjes komen zit de moeder van Jordi, een sponsorkind van Leo en Sonja al naar ons te wuiven. We besluiten om hier een sapje te nuttigen en we horen dat de tien beste leerlingen uit Lombok uitgenodigd zijn om een brief te schrijven aan de regering over het hoe en wat in Lombok. Jordi hoort bij deze tien en zijn zelf uitgekozen onderwerp ging over het repareren van de straat met afwateringssysteem. Moeder is trots als ze dit vertelt en dat mag ook wel. Iets later zien we langzaam iemand voorbij rijden en als we goed kijken zien we een brede glimlach onder de helm te voorschijn komen. Het is Daan, een inmiddels vriend voor het leven geworden Nederlander die hier op Lombok woont, getrouwd is en een zoontje heeft van 4 maanden, die we dus nog niet gezien hebben. We hebben hem leren kennen vorig jaar tijdens een duiktrip met onze vrienden Nick en Elise. Hij was al bij ons huisje geweest  maar hoorde van Adi dat wij wat aan het wandelen waren. Het weerzien is hartverwarmend en het is heerlijk om bij te kletsen met als gevolg dat we ruim 4 uur later afscheid van hem nemen, maar niet nadat we eerst een afspraak gemaakt hebben om a.s. zondag mee te gaan de zee op en aansluitend mee te gaan naar zijn huis in Gunung Sari om zijn vrouw Aini en zoontje Dylan te ontmoeten. In plaats van naar de “Pasar Sini” te lopen draaien we ons om en gaan terug richting kampung, onderweg nog velen begroetend. Als we uiteindelijk thuis zijn komen we er achter dat we het record van 7 uur niet hebben verbroken. We zijn maar 6 uur onderweg geweest. Als we over de pad naar de kampung lopen komt Adi ons achterop rijden en we stellen voor om vanavond “bunkus” (afhaal-eten)  uit een kleine warung (eettentje) te eten. Lijkt hem een goed plan dus tegen zevenen gaan we samen op zijn motor wat te eten halen. Gisteren hadden we van Kokkie van Bale-Tajuk een halve watermeloen meegekregen en die word lekker opgesmikkeld na het eten. Ja, Elise, geen durian (vrucht die erg stinkt), die is pas over een maand of twee te krijgen! Uiteraard komen de kaarten hierna weer tevoorschijn waarbij Marijke de grote winnaar is en Adi de grote verliezer. De wraak van afgelopen woensdag!! Daarna vlug naar huis om te proberen ons verhaal op de site te krijgen.
Voor de geïnteresseerden: In Lombok is het nu 7 uur later als in Nederland en ondanks dat we het hier naar onze zin hebben missen we toch wel enkele mensen!!

Nog een paar uurtjes tot vertrek. Koffers gepakt, afscheid genomen van kinderen, familie en dierbare vrienden. Het is net of het afscheid nemen toch zwaarder wordt, vooral van die 3 prachtige kleindochters van ons. Maar aan de andere kant van de wereld, wachten ook onze vrienden. Dat krijg je als je op twee plaatsen woont. Je moet iedere keer dierbaren achterlaten. Maar de wereld is klein geworden door internet en contact is zo gemaakt.