Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size

Vrijdag 7 februari 2014

1 febr 2014 zaterdag  Marijke


En zo zijn we dus al 2 maanden in Lombok. Wat vliegt de tijd. Als ik buiten kom, zie ik starende ogen van verschillende dames. Er wordt cement naar boven gesjouwd. Een tiental dames loopt met een grote zwarte cementbak op hun hoofd de heuvel op naar het huis van Edu. Adi legt me later uit, dat Edu dus een vrachtwagen met cement besteld heeft met aflevering aan huis. Die vrachtwagen brengt dan ook de dames mee die de cement in bakken naar boven brengen. De dames staren mij aan, maar ik staar terug. Ongelooflijk wat een kracht deze kleine dametjes hebben. Dit is dus hun baan en dat doen ze dagelijks. Alleen moeten ze vandaag ook nog eens flink berg op. Daar sta je even niet bij stil als er boven op een heuvel een huis gebouwd wordt. Daar kan geen auto of motortje komen, dus alles wordt handmatig naar boven gebracht. Wat een immens werk! Deze ochtend rijden we naar Puskesmas Nipa om ons dierbaar doktertje Holis te ontmoeten. Als we het paadje van de kampung uit zijn, zegt Joep: “Wil jij rijden”. Oke, graag zelfs. En daar ga ik dan. Af en toe wel wat zweet in mijn handen, want het is een prachtige kustweg, maar gaat continu naar boven en beneden. Ik moet er echt even gevoel voor krijgen, wanneer  extra gas geven, bijtijds weer remmen. Het is ook nog eens redelijk druk met veel toeristen bussen. Och ja, gisteren was het Chinees Nieuwjaar.  Ik ben dan ook volledig geconcentreerd op mijn rijstijl. En Joep schijnbaar op mij, want vrolijk rijden we Puskesmas Nipa voorbij en zijn al bij de haven van Taluk Nare als we het in de gaten hebben. Lachen............. Wat een domkoppen. We draaien om en Joep neemt het over. Hup weer terug naar de puskesmas . Daar is het spitsuur. Buiten op de bankjes zitten mensen te wachten. Wij gaan wat ook  op een bankje zitten. We willen nu even niet storen, maar kijken onze ogen uit. De deuren van de onderzoekskamer staan wagenwijd open. Er ligt een man die een infuus toegediend krijgt en rondom zijn bed de complete familie. Er komt een motortje aan met 3 mensen erop. De middelste dame is schijnbaar gevallen of zo. Ze wordt ondersteund door de andere 2 naar binnen gebracht door de openstaande deuren. Hartstikke interessant voor alle wachtenden op de bankjes, die er dus prompt achter aan lopen om te kijken wat er aan de hand is. De man met het infuus,wat maar even op zijn buik wordt neergelegd, wordt de ambulance ingereden. Dan wordt er aardig wat bij geladen. Familieleden, slaapmatje, kussen (voor diegene die bij hem blijft). Nog wat eten, een fles water en dan gaat hij eindelijk rijden, uiteraard met sirene aan. Een meisje wat bij de puskesmas werkt en geestelijk niet helemaal in orde is, durft met ons te komen praten. Als ik haar zeg dat we vorig jaar een foto van haar gemaakt hebben, begint ze breed te lachen en wijst me de plaats waar ze toen stond. Het wordt iets rustiger en we melden ons even binnen. Daar komt Dr. Holis al aan en neemt ons mee haar spreekkamer in. Daar zit een mevrouw te wachten, maar dat geeft niet hoor. Kom er maar gezellig bij zitten en dan help ik deze dame even. De mevrouw heeft last van haar rechteroog. Met het lampje van haar telefoon kijkt Dr. Holis naar het oog, praat even met de dame en schrijft een medicijn uit. Ja, dat noemen ze hier roeien met de riemen die je hebt. Dr. Holis zou vandaag om 11 uur al naar huis gaan, omdat ze druk is met de voorbereidingen van haar huwelijk. Maar de patienten blijven maar binnen komen. Dat gaat dus niet lukken.  Tussen de bedrijven legt ze ons uit, dat ze eigenlijk heel graag had, dat wij de hele huwelijksceremonie erbij zijn op 9 februari. Wij zouden die zondag (zoals iedere zondag in februari) weer kinderen op de foto zetten. Ze heeft haar huwelijkdsdatum extra zo gepland in de hoop dat wij erbij zijn. We kunnen niet anders beloven dan dat we gaan proberen die dag erbij te zijn. We leggen uit dat a.s. maandag een vriend van ons uit Nederland komt. Zij wil graag dat we hem meebrengen. Dus Ton, je eerste uitnodiging is binnen. Het zal iets heel moois gaan worden, want nu gaan we voor de eerste keer het traditionele Sasak gesprek tussen de families bijwonen. Het schijnt dat de familie van de bruid en de familie van de bruidegom een soort spel samen gaan opvoeren, waarbij heftige discussie gaan komen over het wel of niet trouwen. Het moet ook erg leuk zijn. Dit hebben we nog nooit eerder mee mogen maken, dus we zijn wel benieuwd. Ook zal deze bruiloft heel wat meer show en status hebben gezien de welvaart van beide families. Nou, we zijn nieuwsgierig wat dat gaat worden. Snel nemen we afscheid want ze heeft het razend druk en we willen haar beslist niet van haar belangrijke werk af houden. We rijden, met Joep als chauffeur, terug naar huis. Daar maak ik even een heerlijke salade met een bloemkool-ei pannekoek erbij. Heerlijk. Ik kan alleen niet voorkomen dat Mariam de afwas doet. Je zou ze toch. Maar het is en blijft een schatje. Het is inmiddels twee uur en de stilte is over de kampung gedaald. Iedereen rust even uit, wij lekker ook. Tegen de avond rijden we richting heuvel achter Sheraton. Adi staat voor Bayan met zijn spulletjes en we praten een tijdje. Hij heeft nog maar heel weinig verkocht vandaag en we doen er samen wat lacherig over. We toeren nog even verder en besluiten op de terug weg maar bij Warung Senggigi te gaan eten. We hebben net ons eten op, als Isak, Ayu en hun kinderen binnen komen. Dat is gezellig en we blijven dus nog een poosje om met hen te praten. Nog even snel daarna wat boodschappen en dan naar huis. We willen een filmpje pikken, maar kijken eerst nog even snel naar de mail. YES, YES, YES het ongelooflijke is gebeurd. De belasting geeft toe dat ze een foute beoordeling hebben gemaakt en in plaats van 478 euro per kwartaal, worden onze kosten terug gebracht naar 125,- euro per kwartaal. Nou dat is een heel ander verhaal. De opluchting is groot. We waren al serieus aan het overwegen of het nog wel de moeite waard was om door te gaan met Berdua, ons bedrijfje. Maar eerlijk is eerlijk dat is onze grote hobby en we zouden het verschrikkelijk vinden als we moeten stoppen omdat we gedwongen worden door externe dingen. Maar probleem opgelost. We zitten net met een big smile een filmpje te kijken als Adi nog even aan komt.  Ook hij heeft een smile van oor tot oor. Wat blijkt, hij heeft een klant gehad die maar liefst 63 DVD’s van hem gekocht heeft. Mariam komt erbij en dan toosten we even op al het geweldige goede nieuws van de avond. De film is vergeten en wij kletsen nog door tot tegen twaalven.


2 febr zondag  Joep


Vandaag is het de eerste dag dat we de kinderen op de foto gaan zetten. En dat gebeurt op de berugak bij Cuk boven de rivier. Langzaam komt het op gang, maar dan loopt het storm. Het is weer de bekende georganiseerde chaos. Maar we weten inmiddels hoe het gaat en dat iedereen mee kijkt en de lijsten ook wil bekijken, maar het gaat van een leien dakje en om 12 uur hebben we al 63 kinderen waaronder 7 nieuwe. We hadden plakaten opgehangen en het werkt. We houden in totaal 4 van deze ochtenden en inmiddels weten de mensen ook dat als je niet komt opdagen voor de registratie dat je dan achter het net vist. En we weten dat het nieuwe schooljaar pas in mei/juni begint maar er zit nog aardig wat werk achter. Een kind wat doorstroomt naar de JHS of HS zal met zijn ouders een contractje moeten ondertekenen dat hij of zij die school ook afmaakt. Voor ons is dat een stok achter de deur om zo de kinderen te helpen om gemotiveerd te blijven, en natuurlijk ook de ouders. Langzaam begrijpen de mensen dat het toch allemaal serieus is en dat we het beste met hun voor hebben. En de sponsor is er niet mee gebaat als “ zijn “ kind na b.v. 2 maanden school stopt. Er zijn weer kinderen die een andere naam gekregen hebben. Ja, als je kind erg ziek is en je geeft hem of haar een andere naam, dan is het opgelost? Een jongen was vorig jaar niet op komen dagen voor de foto. Hij en zijn ouders vonden het wel prima zo. Na de registratie van een maand, iedere zondag, kwamen ze later vragen of de jongen nog op de foto mocht. Nee, niet op komen dagen wil zeggen,niet in het project. De ouders en de jongen vonden het een ramp. Wij hebben geleerd dat als we dit goedgekeurd hadden,  we geen enkel kind meer op tijd op de foto krijgen. De jongen komt nu als een van de eerste opdagen voor een foto. Omdat de enigste fout was dat ze vorig jaar te laat waren, besluiten we dit gezin nog een kans te geven. Het vervelende is wel, dat de sponsor inmiddels een ander kind toegewezen heeft gekregen en we opnieuw naar een sponsor op zoek moeten. Maar hoe lastig het ook allemaal is, we moeten streng zijn. We hebben een heel gesprek met een meisje en haar vader. Zij behoort tot een van de besten, supergemotiveerd , zowel zij als haar ouders. Ze heeft misschien de kans om in Duitsland te gaan studeren en we vragen haar of ze wil dat wij een keer met haar leraar gaan praten, die gelukkig ook Duits praat. We komen hier op terug want als we iets voor haar kunnen doen laten we dat natuurlijk niet liggen. Tegen half een lopen we terug naar huis en frissen ons wat op want we hadden onder voorbehoud afgesproken  om 4 uur bij Graha zijn om afscheid te nemen van het Duits stelletje Heinz en Gerda. Zij vertrekken morgen terug naar Duitsland. Maar waarschijnlijk is er wat tussengekomen want we zien ze niet, geen probleem, en aangezien het al de hele dag stevig waait en er een hoop regen in de lucht zit eten we daar maar een hapje. Zo zijn we lekker vroeg thuis en kunnen dan de film afkijken die we gisteren eigenlijk hadden willen zien.


3 febr maandag Marijke


En zoals ieder jaar na het Chinese Nieuwjaar, is ook dit jaar het staartje van Ninja voelbaar. Het waait behoorlijk en buiten hangt een donkere lucht. Dus vandaag maar niet naar Graha voor ons wekelijkse vakantiedagje. Na de middag wandelen we naar Indah Homestay, de homestay van Suzanne en Opik. Kleine Sofie ziet ons aankomen en staat te springen van vreugde. Wauw, mijn dag kan niet meer stuk. En Sem, die op het punt staat om naar de koranles te gaan, wil niet meer want zijn grote vriend Joep is er. Nou dan blijft hij toch lekker een keertje thuis. Suzanne vindt dat dat moet kunnen en het is wel zo gezellig. We brengen wat genoeglijke uurtjes met elkaar door en dan keren wij weer huiswaarts. Maar niet voordat ik van kleine Sofie mijn knuffel gehad heb. Ze maakt het gemis van mijn kleinkinderen een beetje goed ;-). We pakken ons motortje en gaan even een kleinigheidje eten bij Young Cafe. Vanavond eten we met Ton, die pas laat verwacht wordt, dus kunnen we beter nu alvast wat eten. Daarna nog even wat boodschappen doen en weer naar huis. Tegen half zeven vertrekken we naar Cuk, om daar op het stoepje op Ton te wachten. We hadden hem geadviseerd om een taxi te nemen. Dit gaat gemakkelijk op het vliegveld en ze rijden keurig op de meter. Tussendoor komt Eful en Boung even praten. We hebben nu inmiddels een maand het motortje van Eful wat ons prima bevalt. Maar Boung heeft een motor 2de hands van Martin overgenomen en wil ook wat verdienen, dus de vraag is of we nu een maand van Boung huren. Eerlijk gezegd vind ik het witte motortje, pas nieuw, een heerlijk ding. We proberen Boung uit te leggen, dat hij de motor aan Ton kan verhuren en dat wij hem dan overnemen als Ton weggaat, maar dit verhaal begrijpt hij niet. Oke dan maar, wij krijgen de rode motor van Boung en Ton neemt de witte van Eful. Is ook wel een fijne gedacht dat Ton dit mooie sterke motortje krijgt. Tegen half acht komt er een zwarte auto aanrijden met, jawel, Ton er in. We snappen er even niets van. Maar het schijnt dat Henro het vervoer vanuit Java voor Ton geregeld heeft. Zal wel aardig wat duurder zijn, aangezien de auto heen en terug heeft moeten rijden, maar als Ton zich daar beter bij voelt, moet hij dat zelf weten. Ton ziet er vermoeid uit, maar het blijkt dat hij vanmorgen om vijf uur al vertrokken is. Het is uren rijden naar het vliegveld in Soerabaja. Dan het standaard wachten voor de vlucht, de vlucht zelf en je koffers nog opwachten. De rit naar kampung Loco is dan nog eens anderhalf uur. Nou dan ben je wel behoorlijk moe lijkt me. We gaan met hem naar zijn kamer in Bumi Adytia en wachten tot hij zich wat opgefrist heeft. Dan rijden we naar Warung Ijo. Lekker dichtbij en snel klaar. Voor Ton is dit voldoende vanavond, denken we. Tijdens het eten ligt er een rood mapje op tafel. Als we het over mijn e-book hebben, zegt Ton, daar ligt ie. Yes, ik kan weer lezen. Na het eten gaan we bij Ton op het terras nog even napraten, maar laat maken we het niet. We hadden eventueel met hem en de buurtjes nog een kaartje willen leggen, maar het is gewoon te laat voor hem. Wij gaan wel nog even naar de buurtjes en kaarten nog anderhalf uurtje. Ships,  Adi is weer de winnaar. Thuis aangkomen besluit Joep om mijn e-book nog even op te laden. Daarvoor moet een programma gedownload worden en dan in dat tempo hier!! Eind van het verhaal is dat we tot half twee bezig zijn. Nou dat is goed slapen nu.


4 febr dinsdag Marijke


In de loop van de ochtend komt Sareah ons hun rode motortje brengen. Ton komt even later en krijgt de witte motor overhandigd. Daarna gaan Tom en Joep kijken of Cuk thuis is. Cuk wil heel graag aan Ton de moskeer laten zien. Ton was nl. aanwezig toen de vloer van de 1e verdieping gestort werd met emmertjes cement. Cuk wil hem nu graag laten zien hoe het geworden is. Cuk is echter niet thuis en Joep en Ton rijden even verder naar Eful zijn kantoortje om te zien of hij een helm voor Ton heeft. Eful is niet te vinden. Dan rijden ze maar door naar de homestay van Eful en daar krijgen ze de grootste helm die ze kunnen vinden. Ton heeft hetzelfde probleem als ik, heel veel verstand heeft ruimte nodig ha-ha. Ik wacht inmiddels bij June tot beide heren terug komen. Daar overleggen we net om bij Ijo te gaan lunchen als plotseling Corrie en Gert aan komen rijden. Wat heerlijk om die twee weer te zien. We gaan met z’n vijven naar Ijo en eten daar even een hapje. Corrie en Gert hebben weinig tijd want vanmiddag komen er gasten uit Nederland aan, maar ze wilden ons toch even zien. Telefoonnummers worden uitgewisseld en we nemen weer afscheid.  We gaan naar huis voor de middagrust. Om vier uur gaan we Ton ophalen om samen met hem naar Boung en Sareah te gaan. Ton heeft vanuit Nederland een flinke stapel kleding meegenomen. We denken dat Sareah de kleding wel kan uitdelen. Zij kent vele mensen in de kampung. We zitten heel even op de beruga als Sareah weer met lekkere snackjes aankomt. Wat verwent ze ons toch weer. Monika, de vrouw van Marjan die in de kampung allerlei kroepoek en zoutjes probeert te verkopen, geeft Joep weer een zak kado. Ja, we komen hier niets te kort. Daan, haar moeder Sane en zusje Zara zitten er ook gezellig bij. We buurten heel wat af hier. Het is zo gezellig dat het al half zeven is voor we het in de gaten hebben. Dan gaan we maar meteen door om een hapje te eten. Vandaag wordt het Angels. We zitten nog maar net als Rita en Eddy binnen komen. Goed zo, we wilden deze week toch nog met Rita afspreken. Dat doen we dan meteen maar voor morgenmiddag. Inmiddels is het half tien en vinden we het weer laat genoeg. Ton rijdt nog even mee om te kijken of Adi thuis is, maar die is nog steeds aan het werken. Oke, dan nemen we afscheid voor vandaag.  Weer genoeg gekletst.


5 febr woensdag Marijke


Ik schrik me rot als Iba al om acht uur voor de deur staat. Gelukkig heb ik net mijn ontbijt voor de kiezen. Ze komt steeds vroeger, maar omdat Ton vandaag ook een massage wil, komt dat wel goed uit. We hadden tegen Ton gezegd, kom maar om half elf, maar dat is dus nu te laat. We sturen hem gauw een berichtje, maar omdat Joep bang is dat hij dat niet gekregen heeft, rijdt hij snel naar Bumi. Maar Ton was al op weg hierheen.  Ton krijgt dus ook een massage. Is voor hem wel even wennen en soms ook pijnlijk. Ja, de spieren worden wel los gemaakt. Maar het bevalt hem goed en volgende week wil hij wel weer. Tussendoor krijg ik een telefoontje van Boung. Boung is niet gewend om t telefoneren en de gesprekken lopen dan ook meestal verwarrend en moeilijk. Maar dan krijg ik een Nederlandse jongen aan de telefoon die bij Idah Homestay verblijft. Hij wil graag met ons praten over het project. Prima hoor, we spreken af dat we morgenvroeg om 10 uur wel even langskomen. In de loop van de middag komt Rita op bezoek. Joep en Rita kunnen heerlijk Venloos met elkaar praten. Mij lukt dat niet. Het is gezellig en al snel is het zes uur geweest. Rita vertrekt en wij wachten tot we geroepen worden om te gaan eten. Ja een beetje oneerbiedig maar als de moskee zo rond kwart voor zeven roept gaan we meestal eten, dus nu hebben we een beetje het gevoel dat we geroepen worden om te gaan eten. We gaan Ton ophalen, die vanmiddag heerlijk geslapen heeft en behoorlijk lang. Hij verbaasd zich hierover, maar wij weten inmiddels hoe slopend de hitte kan zijn en dat je dan prima kunt slapen. We gaan naar Young Cafe, waar we Willy en Marijke ook weer treffen. We genieten van een heerlijk maaltje en vertrekken naar onze buurtjes waar we, samen met Ton een kaartje gaan leggen. Het enige probleem is dat Ton het maar niet lukt om op de grond te zitten. Hij zit op zijn knieen,links om, rechts om. Het lukt echt niet. Tussendoor hebben we nog even Durian pauze en Adi, Mariam en ik smikkelen weer (sorry Elise ;-)) maar het is weer heerlijk!!!! Adi is weer de grootste valsspeler, maar Joep wint deze keer. Ton heeft nu zelf meegemaakt hoe erg Adi en Joep zijn, tijdens een avondje kaarten. Maar leuk blijft het. Volgende keer gaan we toch iets anders verzinnen. Aan tafel zitten of zo, want dat op de grond zitten is echt niks voor Ton.


6 febr donderdag Marijke


In de loop van de ochtend gaan we naar Indah Homestay waar we Caspar gaan ontmoeten. Op het terras van Suzanne’s huis, zitten we met Suzanne en Caspar te praten. Hier zitten we meeschuivend met de schaduw van tien tot vijf uur te praten. Dat gebeurt er dus als je interessante mensen ontmoet, die ook echt een verhaal te vertellen hebben. Caspar heeft eerst door Australie gereist in zijn eentje en is nu op Lombok. Hij is net terug van een verblijf van drie dagen in een piep kleine kampung in de bergen, waar het 24 uur per dag regende. Bij toeval kwam hij bij deze mensen uit en heeft vervolgens drie dagen op een beruga geslapen en gekeken, gepraat en geleerd. Met een filmcamera heeft hij de eerste kennismaking vastgelegd. Een persoon sprak een paar woorden Engels en de rest ging gewoon met gebarentaal. Het was een geweldige ervaring en Caspar is een goede toeschouwer en luisteraar. Het is echt een interessante jongen met een verhaal, waar je dus uren mee kunt praten en gedachten kunt uitwisselen. Dit gevoel van uren samen praten hebben we in ons jaar reizen vaker meegemaakt. Nu met Suzanne, die probeert haar leven hier in Lombok op te bouwen en waarvoor we heel veel respect hebben en Caspar die heel intensief alles beleefd en heel open-minded reist, is het een genot om van gedachten te wisselen. Als we eindelijk huiswaarts keren, hebben we het gevoel dat we nog lang niet uitgepraat zijn. Dat gebeurt dus soms en voelt prima. Thuis aangekomen zijn we moe van van deze praatsessie en gaan even lekker op bed liggen. Van slapen komt niet veel, want voor ons huis hebben zich een paar dames met hun kinderen genesteld. Nooit geweten dat een paar mensen zoveel herrie kunnen maken ha-ha. Och, slapen doen we vannacht wel. Om half zeven horen we de stem van de moskee, die roept dat we moeten gaan eten. Ton zit al op zijn motortje klaar als we aan komen rijen. Vanavond gaan we naar Bale Tajuk, waar ons kokkie lachend vertelt dat ze ons al drie jaar niet meer gezien heeft. Waarop ik reageer: nee het zijn er vier. Oh, zegt ze, nu probeer je ook nog te tawarren (afdingen). Och het is haar manier om te vertellen dat ze ons al een tijdje niet gezien heeft. We eten een hapje en ondertussen vertelt Ton hoe hij vandaag bij Adam en Moon geweest is. Hij is naar hun winkeltje gewandeld en daarna heeft hij samen met Adam zijn motortje opgehaald bij Bumi om naar het huisje van Adam en Moon te gaan in kampung Senggigi. Ton en Jeanne waren al een paar jaar bezig om Adam te ondersteunen. In de bloemenzaak van dochter Diana, staat een spaarpot in de vorm van een huisje met een foto van Adam en Moon erboven. Vele fooitjes en extra komen hier in terecht en Ton kan Adam dus weer een mooi bedrag overhandigen. Adam gebruikt elke cent die hij kan krijgen om zijn huisje te bouwen. Aan de foto’s van Ton te zien, is dat inmiddels een heel eind gelukt en is Ton de eerste die op het terras bij Adam en Moon zijn kopje thee kan drinken. Geweldig toch, hoe dit stelletje knokt om een eigen thuis te maken. Na het eten gaan we nog heel even voor een lekker kopje koffie naar Young Cafe en daar kan Ton nog even gebruik maken van de wifi. Met als gevolg dat hij via skyp met dochter Diana praat. De verbinding is goed, maar de herrie van het verkeer op straat, maakt alles wel moeilijk verstaanbaar. Al met al weer een mooie dag.


7 febr vrijdag Marijke


Vandaag weer eens de Pusukpas. Dit keer dus met Ton. Om tien uur vertrekken we. We rijden weer de route andersom. Dat is veel prettiger. Via Sandik, waar we Ton even wijzen waar Corrie woont, verder naar het volgende dorpje, met de leuke slingerweg naar boven. Dit keer rijdt Joep hem wel goed om en gaan we via het goed geasfalteerde gedeelte naar boven. Daar stoppen we voor een paar foto’s en terwijl we weer naar onder rijden, zie ik een man met een lange stok bij een boom bezig. Ik zeg niks maar baal later. Waarom niet gestopt, want ik ben bijna zeker dat hij bij een Durian boom bezig was. Had ik toch willen zien achteraf. We rijden verder via Gunung Sari, linksaf naar de rivier. Hier stoppen we. Het is toch wel een speciaal moment als Joep een foto van Ton alleen maakt op dezelfde plek waar we een paar jaar geleden de foto van hem en Jeanne samen maakte. Ook voor ons zijn er veel herinnneringen in deze periode. Afgelopen jaar op 11 februari gingen wij met spoed naar huis om nog een paar hele bijzondere dagen met May te mogen doorbrengen voor ze afscheid van ons nam.  Maar we moeten verder, letterlijk en figuurlijk. Bij de beruga boven op de berg aan gekomen, zien we twee lachende gezichten. De ouders van de baby met de hazelip, herkennen me meteen. Ik geef ze de foto’s die Marion toendertijd gemaakt heeft en vertel ze het nieuws dat we contact hebben met iemand en misschien kunnen zorgen dat hun kleine meid een gratis operatie krijgt. Ze geven mij hun adres en beter nog, een telefoonnummer. Lang leve de mobieltjes. Nu zijn ze toch bereikbaar. Ik ga alles doorsturen en hoop van harte dat dit verhaal een goede afloop krijgt. Wij vertrekken weer en rijden door naar Taluk Nare. Daar gaan we lekker aan zee lunchen. Het is een mooie plek en ik zie Ton mijmeren. Hij denkt aan zijn boot in Kroatie en het zou natuurlijk heerlijk zijn als hij die hier had. Maar ja het transport is wat lastig. Na een poosje rijden we verder via de prachtige kustroute naar huis. We wijzen Ton nog even waar puskesmas Nipa ligt en voor we het weten zijn we weer in Senggigi. Ondanks de wind, brandt de zon ongenadig en gaan we dus allemaal genieten van een paar uurtjes rust. Als ik zo tegen vijven ons verhaal bijwerk het is immers vrijdag, zie ik een buurman boven in de kokospalmen bezig om wat bladeren en kokosnoten naar onder te halen. Sane staat er als de grote directeur bij en controleert of er vocht in de kokosnoten zit, door ermee te schudden. Of omdat iemand de kokosnoten besteld heeft, of omdat het zo hard waait, worden ze eruit gehaald. Ik vermoed het laatste, want onze kebun (plantage) met kokosnoten is wat gevaarlijk met deze windstoten, voor de mensen die er door lopen, maar zeker ook voor de koeien die Sane verzorgt.  Vanavond gaan we bij Terrazzo eten. Ton ging daar iedere avond heen met Jeanne en Mary en we denken dat het wel fijn voor hem is om er ook vandaag heen te gaan. We zitten er net als Easy, de vader van Retno aan komt lopen. Hij vertelt ons dat Retno contact heeft gehad met de leerkracht die misschien een opleiding voor haar kan regelen in Duitsland. We worden uitgenodigd voor morgenvroeg op school te komen praten. Yes, dat is precies wat we willen. Op de eerste plaats willen we graag weten wat daar de mogelijkheden zijn en misschien kunnen we zo ook wat meer informatie van de school zelf krijgen. Het scholensysteem blijft hier zo lastig. Zo vertelt Dany het obertje bij Terrazzo dat je, als je leraar wilt worden, maar liefst vijf jaar als vrijwilliger op school moet werken. Wie kan dit vijf jaar volhouden, zonder inkomsten. Dus de meesten werken ernaast en helpen een paar uurtjes per week uit. Nu snappen we ook het verhaal van de ober bij Graha, die naast zijn baan, een paar uur les geeft op een SMP oftewel Junior Highschool. In de toekomst hoopt hij daar een vaste baan te krijgen, maar natuurlijk moet hij ook eerst die vijf jaar vol maken. Een ongelooflijk systeem. Hetzelfde gebeurt met de artsen. Zij werken voor de regering met een salaris van 50.000 rph (3 euro) per dag. Velen van hen openen daarnaast een praktijk in de avonduren om zo toch een inkomen te krijgen. Weer heel veel geleerd vandaag!