8 febr zaterdag Marijke
Het heeft vannacht flink gehoost en ook in de vroege uurtjes valt er nu en dan een bui. Ik heb het gevoel dat er een blaasontsteking aan zit te komen, maar ben als de dood voor antibiotica. Daar kan mijn lijf dus echt niet tegen. Ik vraag aan Mariam of ze een “huis en tuin” remedie heeft. Ze loopt naar haar bezem en haalt er 2 draadjes palmgras uit en (niet lachen nu) bindt die om mijn grote teen aan iedere voet. Vanmiddag zal ze nog een of andere plant met kalk op mijn buik smeren geloof ik. Nou, baat het niet dan schaad het niet. Even later gaan we vol goede moed, samen met Easy, de vader van Retno, richting SMA 3 in Mataram oftewel een High School. De school ligt weer aan een totaal andere zijde van Mataram als de meeste die we kennen. Het geluk is dat we droog aankomen. We melden ons keurig en dan komt de mentor van Retno en tevens leraar Duits, kennis maken. We zitten in een ruime aula en in een kast staan heel veel bekers. Het doet Amerikaans aan. Even later komt er nog een dame aan en dan blijkt dat er een misverstand is. Ze denken dat we gekomen zijn om een of meerdere studenten te sponsoren en dit moet dan gemeld worden bij de regering. We leggen uit dat we gehoord hadden dat Retno misschien naar Duitsland kan en we willen graag meer informatie. Daarop trekt de dame zich terug en praat de leraar met ons in keurig Duits. Voor ons goed duidelijk, maar de vader van Retno, die goed Engels spreekt verstaat nu dus niets meer. De leraar zelf heeft in Soerabaja Duits gestudeerd en is ook naar Duitsland geweest. Daar is een project opgezet om studenten over de hele wereld een maand naar Duitsland te halen. Alles wordt betaald door Duitsland. Tot en met wat geld om souveniers te kopen toe. Voor de kinderen hier, de kans om een totaal andere wereld te leren kennen. Retno zit midden in de studie, dus wordt niet gestoord. Maar er komt een meisje wat al in Duitsland is geweest en twee jongere studenten die een kans maken uitgezonden te worden. Het verbaasd ons dat nu de taal uitstekend gesproken wordt. Dit is echt een school van hoog niveau en ook nog eens ontzettend groot. Meer dan 1000 leerlingen hebben ze. Retno zit in de speciale klas. Deze klas krijgt meer vakken, meer uitdagingen, maar is ook duurder. Zelfs hun motortjes, waar ze mee naar school komen, staan onder een afdak, terwijl de honderden andere motortjes gewoon in de zon staan. Voor ons een raar systeem, maar alle studenten streven ernaar om bij die groep te horen. We krijgen van de leraar en de drie studenten een rondleiding. Hier zien we dus voor de eerste keer een prachtig gebouw, schone lokalen en veel, heel veel studenten. Het is erg leuk om met de studenten te praten. De jongen die er bij is, is een echte lolbroek en maakt grapjes, zelfs in het Duits. Het meisje dat in Duitsland geweest is, praat ontspannen en komt erg volwassen over. Ze is zelfs meer relaxed dan de leraar. Of het zit in haar karakter of, ze is in die maand, waar ze heel veel nationaliteiten heeft leren kennen en dus ook wat van de wereld gezien heeft, zo veranderd. Na de rondleiding legt de leraar uit dat Retno dus ook een kans maakt om uitgezonden te worden. Maar alle kinderen moeten een test doen en de 2 besten gaan. Wij gaan dit zeker in de gaten houden. De leraar zou het ook leuk vinden als wij af en toe met de leerlingen willen komen praten. Als dit er toe bijdraagt dat Retno een grotere kans heeft om uitgezonden te worden grijpen we die kans natuurlijk aan. We zien wel hoe dit verhaal verder loopt. In school liep het zweet in stroompjes van Joep en mij af. De rest had nauwelijks een zweetdruppeltje. Waarom is het toch altijd zo warm in zo’n gebouw? We keren huiswaarts. In Ampanan worden we dan toch overvallen door een bui. Dan maar de regencapes aan en na de ergste bui, door de regen verder. Het stopt al snel met regenen en aangekomen bij de Pos Ronda praten we nog een tijdje met de vader van Retno door. Het is knap hoe hij en zijn vrouw proberen om de financien rond te krijgen voor deze school. Omdat die zo ontzettend duur is, betaald het project de helft van de school en de ouders de andere helft. Vader is tevreden met deze regeling en blij dat zijn dochter naar zo’n super school kan. Wij hebben weer veel gezien en geleerd. Thuis aangekomen maak ik eenlekkere salade klaar voor mijn lunch en daarna even pauze uiteraard. Tegen vieren ga ik naar Mariam. Een touwtje was al meteen van mijn teen af vanmorgen, maar het andere zit er nog keurig om. Dat wordt er nu vanaf gehaald. Ik moet me even mandien en dan ga ik terug naar Mariam. Ze heeft een papje gemaakt van wat bladeren met kalk. Dit papje (en nu weer niet lachen!!!!) wordt in mijn buiknavel gepropt. Een gaasje met een pleister erover en vanavond krijg ik nog een keer een nieuwe. Dat zou voldoende moeten zijn. Ik krijg bijna de neiging om allerlei klachten te gaan benoemen, alleen al om te ontdekken wat voor remedies ze daarvoor hebben. Ons avondeten genieten we bij Angels, want daar heeft Ton wifi. Na het eten rijden we even naar Bayan, waar Adi voor de winkel zijn DVD’s aan de man of vrouw probeert te brengen. De verkopers daar kennen ons inmiddels ook en het is dan ook reuze gezellig. Even later komt er een taxichauffeur aan lopen. Wat leuk, het is onze eigen Mus. De man die jaren de bemo gereden heeft. Toen hij daar echt niet meer genoeg mee kon verdienen is hij taxi gaan rijden en we hadden hem al een tijd niet meer gezien. Leuk om even bij te praten. Het begint weer wat te regenen, dus gaan we met Adi en Ton naar huis. Bij Adi en Mariam thuis praten we nog wat na. Dan ga ik mijn groene buiknavel schoon spoelen en krijg ik de tweede lading. Ik ben benieuwd of ik morgenvroeg weer helemaal fit ben. Maar hoe dan ook ik geniet van deze geneeswijze en zou nog veel meer willen weten. Hier lopen aardig wat “Klaziens oet Sjalk” (of hoe heette ze ook al weer) rond. Zo en nu snel slapen want morgen is de bruiloft van Dr. Holis.
9 febr. Zondag Joep
Vanacht om een uur of 4 wakker geworden van een harde knal en meteen hoor ik dat de hemelsluizen vol open stonden. En als we om een uur of zes opstaan hoor ik nog steeds de regen op het dak kletteren. Dan maar een taxi naar Gunung Sari. Als we Ton ophalen zit hij nog aan de ontbijttafel te wachten op zijn eten.Uitgerekend vanmorgen moet hij wat langer wachten. En als we vertrekken krijgt hij dat mee in een plastic zakje. Men had tegen ons verteld dat het aan de grote weg lag en we speuren naarstig naar een vorm van versiering of veel publiek en na enkele keren gevraagd te hebben waar het is blijkt het in een straatje te zijn wat welliswaar op de grote weg uitkomt. Onder een tent staat een compleet bankstel en vele plastic stoeltjes. Gelukkig stoeltjes want we weten dat Ton het niet lang uithoud zittend op een betonnen vloer. We zetten ons neer op zo’n stoeltje maar als ik naar de dakconstructie kijk zie ik dat we beter op het bankstel kunnen zitten want als er weer een regenbui komt zitten we tenminste droog. Langzaam begint het druk te worden met uitgenodigde gasten en we zien via een beeldscherm dat de plechtigheid is begonnen. De camerabeelden zijn niet geregiseerd en herhaaldelijk laat een van de camera’s een gordijn of de ruggen van mensen zien. Ook het geluid is soms niet om aan te horen, soms versta je het en soms niet. Zodra de plechtigheid is afgelopen zien we de mensen meteen hun stoel verlaten en op de oprit vormt zich een file. Inderdaad, het buffet staat klaar. Wij babbelen nog even met twee zusjes van Dr. Holis en gaan dan naar het vertrek waar het kersverse bruidspaar staat. En of we willen of niet, we moeten met hun op de foto. Dokter Holis ziet er prachtig uit in haar mooie witte gewaad net zoals haar man. Ook maken we kennis met haar vader, een gepensioneerde professor die les gaf op een Universiteit. Dan sluiten we achter aan in de rij en alledrie lopen we met het gevuld bordje in de hand door waar we in een hele grote tuin uitkomen die deels door tenten overdekt is. Aan een kant is zelfs een soort prachtig decor gebouwd van bamboe. Tegen een andere wand zit het beste Gamelan orkest van Lombok met hun traditionele muziekinstrumenten althans zo laat de vader ons weten en langzaam druipen de genodigden met hun volle buik langzaam huiswaarts. Wij blijven zitten en een half uurtje later komt het bruidspaar binnen met de wederzijdse ouders. Ze hebben zich omgekleed en dragen nu allemaal traditionele sasakkleding. Het is zo ontzettend mooi! Zij stellen zich op voor het mooie bamboe-decor en begint de receptie Het is een komen, eten en gaan van mensen. Ondertussen houd Dokter Holis ons in de gaten en wenkt ze dat wij ook naar voren moeten komen. En weer moeten we poseren voor foto en fimopnames terwijl ik via een spreekstalmeester en meesteres iets hoor roepen van “ Teman Belanda” ( vrienden uit Nederland). Gelukkig heeft Ton ook foto’s gemaakt van dat poseren dus die nemen we wel over. We zoeken ons plaatsje weer op en blijven nog een half uur zitten en besluiten dan om huiswaarts te keren. In het kleine smalle straatje vormen jongens en meisjes in traditionele Sasak klederdracht een erehaag voor de vertrekkende gasten en daartussen ontwaren we een zusje van Dokter Holis. Gelukkig kan zij de taxicentrale die we aan de lijn hebben te woord staan want we weten echt niet het adres waar we de taxi willen laten komen. Als we begeleid, door het zusje van Dr. Holis, naar de grote hoofdstraat lopen zien we dat het verkeer terplekke geregeld word door 4 agenten. We hebben al tal van bruiloften meegemaakt in Lombok maar deze was toch wel bijzonder. Heel anders als in de kampung en zeker vele miljoenen ruphias duurder.Toch een belevenis om dit mee te mogen maken. Als we weer thuis zijn blijkt het pas 1 uur ‘s middags te zijn, in ons hoofd meenden we dat het veel later was. Een verfrissende douche/mandi en wat rust doet goed en tegen de avond treffen we Ton weer om wat te gaan eten. Dit keer weer bij ons favoriete plekje, warung Senggigi, waar ze helaas voor Ton geen WiFi hebben, het bereik bij Bumi is al een poosje uitermate slecht. Daarna, al zittend op de bank en stoeltjes de avond afgesloten met een kaartje waarbij bovengetekende alweer de dagwinnaar werd, tot overmaat van ramp voor Adi.
10 febr maandag Marijke
Hoewel het bewolkt is, gaan we toch naar Graha. In ieder geval voor een lekker ontbijtje. Samen met Ton zitten we rustig te genieten van de zee. Na een tijdje gaan we toch maar richting zwembad. Het is inmiddels tegen tienen. We zijn ons nog volop aan het installeren als Joep plotseling heel verbaasd opkijkt. Daar komen Peter en Susan Joosten aangewandeld. Wat leuk en wat een verrassing. Ze hebben, super lief, een kadootje meegebracht, lekker hapjes en drinken voor ons. Super toch. We praten een uurtje en dan vertrekken ze weer. Ze zijn gisteren aan gekomen. Wij genieten de rest van de dag van het heerlijke weer. Af en toe zon, lekker windje erbij. Zo houden we het wel vol tot een uur of vier. Joep maakt een foto als ik in het water lig en zet die meteen op facebook. Nou dat hebben we geweten. Wat een reacties. Vanavond kiezen we voor Young Cafe. Eerst brengen we nog gauw de was weg. Terwijl we daar zitten komen Peter en zijn vrouw weer even langs. Die zullen we nog wel vaker ontmoeten. Na het eten gaan we , samen met Ton, naar Bayan. Marion had nog wat dingetjes te weinig meegenomen. Dus gaan wij die voor haar halen en meenemen. Daarna gaan we bij de collega’s van Adi op straat zitten. Adi is thuis, dus Joep besluit hem te bellen en hij vertelt Adi dat het hartstikke druk is op straat Adi komt snel en ligt in een deuk als hij ziet dat er bijna niets te doen is. Ik ga bij Abdul zitten en ontdek dat hij het brein is achter de nieuwe armbandjes die nu overal verkocht worden, met een magneetsluiting. Het leuke is dat we samen nieuwe modelletjes gaan bedenken. Hij doet overal witte en zwarte parels tussen en ik vind daar niks aan, dus gaan we nieuwe armbanden bedenken. Hartstikke leuk. Hij gaat morgen aan de slag en morgenavond gaan we verder ideeen ontwikkelen. Dit vind ik nou ontzettend leuk om te doen. Joep, Adi en Bardan, een vriend en collega van Adi, blijven over en weer grapjes maken en amuseren zich prima. Al met al is het inmiddels half elf als we eindelijk huiswaarts keren.
11 febr dinsdag Marijke
Vandaag een dagje lekker thuis. Joep gaat naar Sujadi, die nu een garage heeft, om de motor in orde te laten maken. Het balhoofd van de stuurvork was niet in orde. Sujadi maakt het keurig in orde en als Joep wil betalen, zegt hij dat hij geen geld wil, omdat hij dankzij het project dit beroep nu uit kan oefenen. Dat gaat dus niet door, er wordt keurig betaald. We zijn super trots dat hij het zo goed doet en betalen graag voor de geleverde service. Ondertussen ben ik lekker thuis aan het rommelen. Als ik de afwas ga doen, praat ik even met Mariam, wanneer ze weer met het motortje gaat oefenen. Dat ligt aan Adi zegt ze. Nou, dan weten wij dat het lang kan duren. Adi komt net op dat moment uit bed. Die heeft bijna de hele nacht wakker gezeten. Hij moest om drie uur naar de toilet en vond dat zijn urine er erg donker uit zag. Dat is dan weer typisch Adi, dan blijft hij de rest van de nacht prakkezeren, wat er aan de hand kan zijn. Joep komt inmiddels terug en ook Ton komt er aan. Adi wordt door Joep geroepen en meteen worden er afspraken gemaakt om vanmiddag met Mariam te gaan oefenen. Een simpele afspraak, maar met Adi en Joep gaat er niks simpel en al met al, hebben ze bijna een uur nodig om zo’n simpele afspraak te maken.
Joep
De afspraak is dat we vanmiddag om kwart over een op pad gaan. Tuurlijk komt hij met bezwaren dat het dan te heet is en dat de meesten dan een tukje gaan doen. Meteen pareer ik zijn antwoord dat het dan uitstekend is om te gaan rijden op de weg aangezien het dan ook niet zo druk is. Nu moet hij wel aangezien hij er geen weerwoord op heeft. Als we kwart over een vertrekken en ter hoogte van Boungs beruga rijden zie ik ineens twee mensen over de pad lopen. Weer een verrassing: Peter en Marian Geurts uit Nederland. We praten heel even en leggen hun uit dat we over een uurtje terug zijn. Natuurlijk begrijpen ze de situatie en kunnen we eindelijk op pad gaan. Ton is inmiddels terug naar zijn kamer in Bumi Aditya. Op de grote weg aangekomen mag Mariam al meteen achter het stuur wat Marijke doet besluiten om ook maar het stuur in handen te nemen. Met een vaartje van 20 km. per uur rijden we noordwaarts en we zien dat Mariam snel naar de handrem grijpt en deze ook vasthouden, of we nu bergop of bergaf gaan. Ondanks dat gaat het rijden goed al merken we dat ze best wel bang is. De hogere bergjes durft ze bijna niet op of af en Adi (en ik) nemen het stuur maar weer over. Teruggekomen in de kampung bij de beruga bij Boung rijden Adi en Mariam door en wij stoppen even. De bedoeling is dat we met de familie Geurts even naar ons huisje gaan maar dan valt alweer de regen er met bakken uit. Boung besluit dat we maar bij hem binnen moeten zitten aangezien zijn beruga lekt als een zeef. De thee, koffie en versnaperingen staan binnen een mum van tijd weer voor ons en vliegt zo een uurtje snel voorbij. Adi dive en Waywan, de beideschoonzonen van Boung zijn ook aangeschoven terwijl ook Daan en Sareah ons gezelschap houden. Peter en Marian zijn hier met een stel vrienden en hebben, aangezien ze hier ieder jaar een of twee keer zijn, een gedeelte van hun spullen bij Umpuk opgeslagen. Daar moeten ze dus nog even naar toe. Wat zal Umpuk verrast opkijken want ook voor hem zal het een verrassing zijn. Wij rijden weer terug naar ons eigen stekje want we zijn toe aan een verkwikkende douche/mandi. Tegen een uur of zes komt Ton weer voorbij en hij vertelt dat hij een bezoekje heeft gebracht aan Adam en Moon. We gaan iets eerder eten dan normaal en als we in een klein restaurantje zitten komen Peter en Susan voorbij.waar we even een praatje mee maken. We vertellen hen dat Peter en Marianne Geurts vandaag zijn aangekomen. Eigenlijk te gek voor woorden. In Nederland wonen we een paar kilometer van elkaar af. En of de duivel er mee speelt komen die net aangewandeld. Peter en Susan nodigen de hele bubs uit om a.s. zaterdag een hapje te gaan eten bij Coco Beach, een plekje aan de zee bij Kerangdangang. Dopen we het toch gewoon om in Holland House! Marijke had gisteren beloofd om op het plekje waar Adi altijd zit met zijn handelswaar, Adi’s vriend Abdul te helpen met het maken van nieuwe modellen voor de verkoop. Hij is parelverkoper en dat in de vorm van armbandjes, hangers en noem maar op. Wij weten uit ervaring dat jonge mensen niet zo van parels houden. Samen, gezeten voor een van de supermarkten op straat, onstaan er weer nieuwe modellen en kunnen wij materiaal aanschaffen bij Abdul voor ons eigen kraampje in Nederland. We wisten dat Abdul de grote man is achter de magneetarmbandjes , veel verkopers nemen namelijk van hem af. Een straatgroothandel zogezegd. Ton is inmiddels al weer huiswaarts gekeerd maar wij blijven nog een lange tijd als straatverkoper zitten, tot de regen er een eind aan maakt. Het zit toch een beetje in ons bloed en op deze manier maak je weer veel contacten.
12 febr woensdag Marijke
Zoals iedere woensdag, begint de dag weer met de heerlijke massage van Iba. Ook Ton is er weer bij. Hem is de massage de eerste keer goed bevallen. Tussen door belt Boung, met zijn eigen rare manier van telefoneren om te vertellen dat hij met een Nederlandse jongen op de beruga zit bij Indah Homestay. Die jongen wil meer weten over het project. Sorry Boung, maar dat moet nu even wachten. Na de massage nemen we afscheid van Ton en rijden naar Batu Bolong. Daar zitten Willy en Marijke aan het zwembad. Die hadden we al eerder getroffen in Senggigi en we hadden ze beloofd om ze een keertje op te halen om mee te gaan naar de kampung. We spreken af om vier uur vanmiddag. Omdat Marijke (van Willy) wat slecht ter been is, zullen ze met een taxi achter ons aan rijden naar de kampung. Dan snel naar Young Cafe voor een lekkere salade. Daar komt Moni aangewandeld. Hij lacht, want 2 deuren verder zit Corry en Gert aan de lunch. Moni moet snel ergens naar toe en Joep leent hem ons motortje. Joep gaat Corry begroeten en die komt, samen met Gert, mij hallo zeggen. Ook zij hebben momenteel vrienden op bezoek, dus veel zien we elkaar niet. Corry vraagt meteen wanneer we mee de zee op gaan. Nou even wachten, met al die mensen hier. Dat plannen we wel later. Terug naar huis, wat relaxen en om vier uur naar Batu Bolong. Ik bestel een taxi voor Willy en Marijke en zo worden ze keurig voor Bumi Adytia gedropt. Rustig lopen we verder naar ons huisje. Hoewel ze al vele jaren naar Indonesie komen, is dit hun eerste bezoek in een kampung. Raar maar waar. Maar ze vinden het prachtig om te zien en zullen zeker vaker proberen een kampung te bezoeken. Ja, je bent wel aan het hotel gebonden als je slecht ter been bent, jammer genoeg. Het worden een paar gezellig uurtjes, waarbij wij hen weer overspoelen met verhalen over de kampung en over ons project. We kunnen het gewoon niet laten. Net voor we willen gaan eten is het weer mati lampu (de lamp is dood, oftewel stroomuitval). Ook bij Angels waar we eten is geen stroom, gelukkig wel een generator, maar die heeft geen grote capaciteit. Dus de helft van de lampen zijn uit en jammer genoeg voor Ton ook geen wifi. Na het eten gaan we weer naar Abdul, die met zijn handel voor Bayan zit. Hij heeft hard gewerkt en allerlei leuke nieuwe modelletjes gemaakt. Ik hou jonge meisjes aan op straat en vraag ze of ze de modellen willen bekijken, de oude en de nieuwe. 3 maal heb ik het gevraagd en 3 maal was het antwoord dat ze de nieuwe modelletjes leuker vonden. Nou Abdul? Helaas zal hij niet lang de enige zijn met deze leuke nieuwe modellen. Zijn collega’s zullen er als de kippen bij zijn om ze na te maken. Dus voorlopig houdt hij deze angstvallig uit het zicht van zijn collega’s. Het systeem van deze armbandjes is zo leuk, dat we Abdul vragen om voor ons de spullen in tekopen, zodat wij thuis ook zelf aan de slag kunnen en leuke armbandjes kunnen fabriceren. Terwijl we zitten te praten, wordt er vanachter me plotseling in mijn oor geschreeuwd. Ik schrik met rot. Peter is de dader. Hij en Susan praten met de verkopers in vloeiend Indonesisch. Iets wat mij echt nog niet lukt. Dan lopen ze weer verder en wij genieten hier op straat met de verkopers en het sfeertje. Ik zou hier wel iedere avond kunnen zitten. Ja, verkopen zit je toch in het bloed ha-ha. Maar tegen tien uur, gaan we toch naar huis, om daar te ontdekken dat de stroom er nog steeds uit ligt. Dat is wel heel lang deze keer. Och, de kaarsjes aan en allebei een e-book met verlichting. Yes, de oplossing, dus lekker lezen. Na een half uur springt dan eindelijk de stroom weer aan. Maar niet veel later maken wij de lampen weer uit en genieten van een heerlijke nachtrust. Wel lekker dat de fan het nu doet.
13 feb donderdag Joep
Als ik vanmorgen om 8 uur de afwas doe en aan Mariam vraag waar Adi is verteld ze me dat hij nog slaapt. Ja, en dat moet je niet tegen mij zeggen. Ergens vind ik een plank en laat die vlak voor zijn slaapkamer met een flinke klap op de grond knallen. De knal is zo hard dat Marijke in ons eigen huis er van schrikt. Meneer echter niet, hij slaapt gewoon door! Gisteren is hij wezen vissen en kwam thuis met een heleboel visjes van een centimeter of drie lang. Zal hem dus wel veel kracht hebben gekost om die loodzware visje van zijn hengel te halen. Trouwens, eergisteren toen we bij de verkopers zaten voor de Indomarkt vertelde Adi me : “ Joep, balon beruga rusak” oftewel de lamp van de beruga is stuk. Ik zei dat ik nog wel een ballon thuis had liggen die je op moet blazen. Wij dus naar binnen voor een nieuwe lamp. Vanmorgen vroeg ik hem of de lamp van de beruga al gemonteerd was en trots vertelde hij dat die al er in zat en prima werkte. “ Ook na de lange stroomonderbreking van gisterenavond ”? vroeg ik hem. “ Off course “ zegt hij. Als ik zeg dat ik hem niet geloof lopen we samen naar de beruga waar hij het me zal demonstreren. Als hij de schakelaar omzet brand de lamp niet en als hij naar de fitting kijkt ziet hij tot zijn verbazing dat de lamp vervangen is door een ballon. En ondanks dat hij net wakker is ligt hij in een deuk. Tegen half 10 komt Cuk aangewandeld. We zouden vandaag een rondleiding krijgen in de in aanbouw zijnde moskee. Twee jaar geleden hebben we meegeholpen tesamen met de inwoners van de 5 nabijgelegen dorpjes om beton te storten. Een betonmix auto kon niet in de kampung komen en zo moest het werk gedaan worden met twee betonmolentjes en heel veel emmers. Met de bouw is 10 jaar geleden gestart en het vordert maar gestaag. De groen-gele koepel zit er nu op en eerstdaags worden de 24 ramen geplaatst. Alle onkosten worden gedragen door de inwoners van het dorpje. Maandelijks komt men rond voor een bijdrage, de een geeft 5.000, de ander 20.000 roepiah, respectievelijk 30 en 120 eurocent. Dus je snapt dat het een hele poos zal duren voordat het helemaal klaar is. De bijdrages van nabijgelegen karaokebars of discotheken word consequent geweigerd. Om de reden dat de volumeknoppen dan omhooggaan van de muziek in de avonduren of in de weekenden. De mensen van de kampung kunnen er dan niets van zeggen, omdat ze geld krijgen voor de moskee. Ook wil men niet midden op de grote weg gaan staan met een emmertje om een donatie te vragen aan voorbijkomend verkeer wat je op veel plaatsen ziet. Daar is wat van te zeggen. Daarna nestelen we ons op het stoepje voor het winkeltje van Cuk en June. Cuk is druk bezig met het verzamelen van het geld van alle eigenaren van een huisje. De jaarlijkse grondbelasting moet betaald worden. En dat zijn heel wat andere bedragen als in Nederland. Cuk laat ons zijn rekening zien wat hij jaarlijks moet betalen en we zien een bedrag staan van 5.000 roepia (30 eurocent). Peter en Marianne Geurts komen langs gewandeld, blijven nog even praten en gaan dan met de auto naar Kediri waar zij een schooltje hebben gebouwd. Ton wordt uigenodig om met hen mee te gaan en dat komt ons goed uit aangezien wij vanmiddag weer op pad moeten. Ja, er zijn van die dagen en dan moeten wij ook weer aan het werk. We hadden afgesproken bij Rita om daar haar hulp te voorzien van een hoorapparaat omdat die niet goed hoorde. Maar waarschijnlijk heeft hij die afspraak ook niet gehoord want hij blijkt in Mataram te zijn en zou proberen op tijd te zijn. Rita heeft om 6 uur ook een afspraak dus rijden we weer naar huis. We zien wel wanneer het doorgaat. Half 7 staat Ton al met zijn motortje te wachten en rijden we naar Coco Loco. Na de maaltijd halen we onze bestelling op bij Abdul, blijven nog een uurtje rondhangen en rijden dan huiswaarts.
14 febr vrijdag Marijke
Weer een heerlijk rustig dagje met niks op de planning. Joep gaat even tanken en ziet Ton. Die gaat lekker een eindje wandelen. Tegen twaalf uur als de grote meute richting moskee gaat, lopen Joep en ik naar het strand bij Graha. Heerlijk, het is uitgestorven en rustig zitten we op het strand te genieten van de golven. Het is bewolkt, dus we hoeven niet in de schaduw te zitten. Na een tijdje is het met de rust gedaan als een dametje komt vragen of ik massage wil. Nee, dank je, ik hoef niet. Ja maar het is zo stil nu. Hoe maak ik haar nu duidelijk, dat het juist die stilte is, die ons naar het strand lokte. Maar ze laat ons gelukkig weer met rust en we genieten nog een tijdje. Als we terug lopen gaan we nog even op de pos ronda zitten. Daar liggen 2 grote stapels zakken met rijst. Waarschijnlijk voor de kampung. Even later komt Ton aanwandelen en komt er bij zitten. Ik besluit alvast huiswaarts te gaan, maar de heren bijven nog even zitten. Ik kom Boung tegen die met zijn motortje de rijst op gaat halen. Die is inderdaad voor de kampung. Zo af en toe krijg de kampung rijst van de regering, die ze dan voor gereduceerde prijs krijgen en die dan meestal naar de armste families gaat. Doet de regering toch wat goeds. Joep en Ton helpen Boung mee het motortje vol te laden en komen dan ook huiswaarts. Even later probeert Joep een foto op de website te zetten, maar dat lukt niet. Ja, onze computer expert zit nu om de hoek, dus even facebooken met Peter. Probleem wordt opgelost en even later komen ze gezellig bij ons koffie drinken. Toch leuk om de familie Geurts nu eindelijk na al die jaren van samen Lombok beleven, maar nooit samen hier te zijn, nu op de koffie te hebben. Voor we het weten is het zes uur en nemen we weer afscheid. Wij gaanTon oppikken en rijden samen met hem naar Warung Senggigi. De familie Geurts heeft vanavond projectavond en gaat met hun hele club eten. Na ons avondeten spoeden we ons huiswaarts voor weer een beroemd kaartavondje. Joep gaat voor Mariam zitten met de intentie om haar aan te spelen, zodat zij kan winnen. Alles beter dan dat Adi wint, vindt Joep. Aan het eind van de avond lig ik in een deuk. Adi heeft de meeste spelletjes gewonnen, ondanks Joep zijn hulp aan Mariam en de grote winnaar van de avond op punten, tot haar eigen en ieders verrassing is Marijke ha-ha. Lekker puh.
