Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size
December 2013 - april 2014, Joep en Marijke

Vrijdag 17 januari 2014

11 jan zaterdag Marijke


Als we deze ochtend even de laptop opstarten voor het laatste nieuws, krijgen we een geweldig mailtje van Wim en Joyce. De opbrengst van de kerstactie bij Cafe-Restaurant: “  In den Engel “  uit Venray  is bekend. Er is maar liefst 625,80 euro opgehaald voor ons project. Dit bedrag gaan we dus bij onze medicijnenpot toevoegen. Dolblij zijn we hiermee. Lieve mensen van In den Engel, geweldig wat jullie voor ons gedaan hebben en nog vaak doen!!!!!! We wensen Adi en Mariam even goede reis, want zij gaan vandaag naar Masbagik. Er is een ceremonie in de familie, waar ze bij willen zijn. Dan vertrekken we naar Graha. Samen met Marion en Frank ontbijten we. Raar maar waar, we zijn nog steeds niet uitgepraat. Maar dat moet dan maar een keer in Zaltbommel of Well ipv Lombok. Tegen tien uur gaan ze dan toch echt vertrekken. Hup, rugzak op het motortje, kleine rugzak op de rug van Marion en daar gaan ze weer. Ze waren niet lang hier, maar hebben in een korte tijd een ontuitwisbare indruk achtergelaten. Wat zijn dat lieve mensen, wat hebben we het leuk gehad. Wat hebben we gelachen. Lieve Frank en Marion, bedankt voor een paar heerlijke dagen. We gaan jullie missen. We kunnen nog maar een ding zeggen, maar dan zoals Frank dat deed: trima kaasie!! Dan gaat het leven weer terug naar alledag, denken we. Maar we krijgen onderweg naar huis al meteen een uitnodiging voor morgen. Dan is de bruiloft van een zoon van Mansur. Mansur is de buurman van Boung en chidomo (paard en wagen) eigenaar. Hij en zijn vrouw zijn lieve, hardwerkende mensen en we zijn dan ook vereerd met de uitnodiging. Terug naar huis en even lekker thuis rommelen. Suzanne komt ook nog even aan en brengt me een boekje bahasa Belanda-bahasa Indonesia (Nederlands-Indonesisch). Zo kan ik binnenkort met Ati en eventueel Mariam de Nederlandse les opstarten. Als Suzanne  weer vertrekt, besluiten wij even richting Moneychanger te lopen. Onderweg daar naartoe moeten we weer bij Mansur en familie kijken en bijpraten. De dames zijn al volop aan het koken voor morgen en de heren doen het zware werk.  Een super gezellige drukte. Masira, een meisje dat nu op Belindo zit, probeert een beetje Nederlands met ons te praten. Prachtig gewoon. We zijn blij dat er 2 meisjes uit onze kampung geselecteerd zijn voor Belindo. Een 1-jarige opleiding, waarbij ze een half jaar studeren en een half jaar stage lopen in de toeristische sector. 99% heeft hierna een baan.  Na een tijdje lopen we toch maar door. Cuk is even niet aanwezig, dus gaan we bij warung Ijo (de buren van de moneychanger, maar dezelfde eigenaar) maar wat drinken.  We zien Eful aankomen en praten hem even bij over de geweldige sponsoring deze week. En dan komt ook Cuk eraan. We geven hem de enveloppen van onze Russische dame en van Frank en Marion. Cuk zal de bedragen wisselen en het allemaal in het kasboek registreren. Wij zijn helemaal blij met de geweldige sponsoring van deze week. Als we even praten over het feit dat Frank en Marion de sponsoring voor de bemo geven, vertelt Cuk tussen neus en lippen door, dat zijn jongere broer Padjeri gebeten is door een slang en dat hij gisteravond met spoed, met de bemo naar het ziekenhuis gebracht is. Er schijnt een speciale afdeling ergens in een ziekenhuis te zijn voor slangebeten. Ze hebben een spuit gezet en toen mocht Padjeri weer naar huis. Het schijnt dat zijn been ontzettend opgezwollen is. Lachend, vertelt Cuk dat Padjeri al nummer 2 is. Iemand in de kampung wilde zijn broek aandoen en voelde toen hij hem aan had dat er een slang in zat. Leuk hoor, leven in Indonesia ?!?! We gaan de komende dagen Padjeri maar eens opzoeken. Hij verblijft tijdelijk bij zijn moeder.  Dat verbaast ons wel, want toen zijn moeder jaren geleden hertrouwde, na het overlijden van Padjeri’s vader, moesten Padjeri en zijn oudere broer Junaidi bij de broers en zussen blijven en konden ze niet mee. Haar nieuwe man wilde die twee er  niet bij hebben. Nu wordt hij plotseling door zijn moeder verzorgd. Ik snap het hier af en toe niet helemaal, maar denk er maar niet te veel over na. Op de terugweg belanden we nog even op de beruga bij Boung. Er heerst nog steeds een gezellge drukte door de voorbereidingen voor het huwelijk morgen. Het doet me echt denken aan vroeger in Nederland. Daar werd de schuur ook schoon gemaakt en eten gekookt voor een heel regiment. De bruiloft werd thuis gevierd. Hier dus ook. Er is al een groot zeil over de weg gespannen en morgen is deze weg dan ook afgesloten voor ons. Moet kunnen voor een dag. We zijn nog niet zolang thuis als Adi en Mariam weer terug komen. Ze hadden rustig een nachtje weg kunnen blijven, maar als wij hier zijn, menen ze echt dat ze terug moeten, de schatten. Ze zijn beiden erg moe, het was dan ook gigantisch druk op de weg (voor Lombokse begrippen dan toch). Wij gaan nog even bij Young cafe een hapje eten en krijgen tussen door een telefoontje van Elise uit Nederland. Balen, want met al dat verkeer wat hier langs raast, is het amper te verstaan. Niet dat het veel verkeer is, maar 3 op de tien heeft de uitlaat kapot. Die noemen we dan ook lachend: rijdende knalpot!!! Morgen dus bruiloft, met een speciaal verzoek aan Joep om foto’s te maken. Kijken wat dat weer voor een dag wordt!!


12 jan. Zondag Joep


Marijke gaat haar ontbijt maken bij Mariam en komt blij verrast terug. Ze heeft een prachtige sarong van Mariam gekregen. Die heeft ze meegebracht uit Masbagik. Marijke is helemaal onder de indruk, dat zij een kadootje krijgt. We weten hoe breed onze buurtjes het hebben! Als ik vanmorgen Adi vraag of ze ook zijn uitgenodigd op de bruiloft, vertelt hij dat Mariam al daar is en hij met ons om 10 uur erheen gaat. Als ik om kwart over tien ga kijken waar hij blijft blijkt Mariam al terug te zijn en Adi is al weg. Nou ja, dan lopen we maar eens langzaam naar de berugak van Mansur. Als we daar aan komen zit het bruidspaar pontificaal in volle ornaat klaar voor de bedankjes in ontvangst te nemen en er is tal van bezoek uit Cakranegara waar de bruid vanaf komt. Wij moeten plaats nemen op de berugak en ja hoor, allebei krijgen we een schaal voorgezet waar tal van bakjes met etenswaren opstaan en een flink bord met rijst. Je ontkomt er niet aan, je moet of je wil of niet. Ook moeten we foto’s maken en het fototoestel word me door een ouder vrouwtje bijna uit de hand getrokken als ik de foto’s laat verschijnen op het display. Na een klein half uurtje staat ineens het bruidspaar op en gaat men naar de moskee. Daar blijken de mannen al bezig te zijn en we geven Cuk ons fototoestel en gaan zelf bij June op een bankje zitten voor hun winkeltje. We horen hoe die twee in de echt worden verbonden, het galmt door de luidsprekers over het dorpje heen .  Een klein half uurtje komt het bruidspaar weer naar buiten en begeeft zich weer terug naar de berugak van Mansur. De mannen blijven in de moskee achter omdat daar het eten word geserveerd en eerlijk gezegd is het me opgevallen dat het daar de meeste mensen om te doen is. Als dat op is verdwijnt men, een enkeling komt terug naar de berugak. Ook Adi is een van die verdwijners, zijn plicht is weer gedaan! Wij lopen terug en zitten samen met Raoup op het stoepje voor Boung’s huis waar we koffie voorgeschoteld krijgen (black wine oftewel koppi tubruk). Dan word ons verteld dat er elk moment muziek komt waarop men kan gaan dansen  en om een uur of vier zal het gezelschap zich naar de woonplaats van de bruid begeven en daar gaat het feest verder. Enkele honderden meters voor haar huis worden dan lopend afgelegd. We hebben dit al talrijke keren meegemaakt en het probleem is dan dat het bruidspaar amper word bekeken maar wij in de belangstelling staan en dat hoeft voor ons niet, dus voor de muziek begint schieten wij schierlijk weg. En als we thuis komen en Facebook en mail nachecken ligt de volgende uitnodiging al weer in het verschiet. Dokter Holis, de jonge vrouwelijke dokter waar we twee jaar geleden mee in aanraking zijn gekomen en een heel leuk contact mee hebben treedt 9 februari in het huwelijk en onze aanwezigheid wordt op prijs gesteld. Ze blijkt nu op de spoedeisende hulp te werken in een ziekenhuis in Mataram maar ook werkt ze nog in Puskusmas Nipa waar we hebben gezorgd dat mensen uit onze kampung terecht kunnen. We zullen haar daar eerstdaags met een bezoekje vereren. Jullie zien, geen dag is hier hetzelfde en dat maakt het zo leuk. We krijgen ook nog een smsje van Daan. Hij had vandaag een bruiloft (ha-ha, wie niet) en wil morgen met ons gaan zwemmen. Helemaal goed, maandag, zwemdag. Lekker vanavond nog even naar warung Ijo en een kaartje leggen met onze buurtjes.


13 jan maandag Marijke


Het is weer zover. Om half acht vertrekken we al richting Graha. Daar genieten van een ontbijtje met uitzicht op een mooie kalme zee. Heel wat anders dan afgelopen zaterdag, toen de golven op het strand beukten. Rustig kijken we toe, hoe de verkopers hun verkooppraatje houden voor de lokale toeristen. Er worden weer aardig wat T-shirts verkocht, maar we weten inmiddels dat de winstmarge erg klein is bij de lokale toeristen.  Daarna op naar het zwembad. Het is een beetje bewolkt. Heerlijk, dus de brandende zon houdt zich wat rustiger. Het water is lekker lauw en we lopen er dan ook zo in. Zo komen we makkelijk de tijd door, wat plonzen, wat lezen. Zo rond 10 uur komt Daan met Eini, Dylan, Daan zijn moeder en de nanny Nurul er ook bij. Dylan is absoluut niet bang voor het water en ik amuseer me dan ook prima met hem in het kinderbadje. Wat is het toch een heerlijke knul. Oma speelt ook met haar kleinzoon. Ja, dat lijkt me niet gemakkelijk om zo ver van je zoon en kleinzoon te zitten. Ik vind het heerlijk hier, maar ben toch ook super blij als ik in april die schatjes van kleinkinderen weer in mijn armen mag sluiten. Je mist ze toch als je hier bent. We brengen wat gezellige uurtjes samen door en tegen half een besluit de familie huiswaarts te keren. We spreken nog af om eventueel vrijdag samen te gaan snorkelen en nemen afscheid. Wij bestellen een lekker lunch en genieten verder. Af en toe piept het zonnetje even door de bewolking en houden we het goed vol. Tegen het eind van de middag vinden we het langzaamaan ook genoeg en gaan we huiswaarts. Adi is bezig om de nieuwe ladder van Ibrahim, samen met de broer van Ibrahim, Junaidi op te zetten, tegen de bamboe antenne mast die hij hier heeft. Wat blijkt, het onderste gedeelte wat weggerot is, wordt er af gekapt. Dan is de mast gewoon wat korter en gaat zo toch weer de grond in. Kan nog wel even zo. Junaidi is ook bezig om bijdrages op te halen voor Maulid (feest van Mohammed). Morgen is officieel het feest van Mohammed, maar in iedere kampung wordt dat op een andere dag gevierd. Je nodigt al je familie en vrienden uit om te komen eten en de hele dag lopen mensen overal in en uit. Om de mensen de mogelijkheid te geven om vrienden uit een andere kampung uit te nodigen, vieren alle kampungs Maulid op een andere dag. We hebben al verschillende data gehoord, maar het schijnt (en dat kan nog wisselen, want dit is en blijft Indonesie) dat het in onze kampung op 23 januari gehouden wordt. Ik ben benieuwd. Maar in ieder geval wordt er bij de mensen geld opgehaald om wat te organiseren voor de kinderen. Wij geven onze bijdrage en als buurman Peter net langs gereden komt, vraagt Joep hem ook maar meteen voor een bijdrage. Goed geregeld, hebben ze weer wat prijzengeld. ’s Avonds rijden we even langs de container in de straat naar Senggigi Beach Hotel. Even een zakje met lege schampooflesjes en zo, weggooien. Die kun je immers niet verbranden.  Als we via de plaza terug rijden naar de hoofdstraat, worden we ingehaald door een motortje met Adam en Moon erop. Ze roepen en we stoppen even om bij te praten. We laten ze weten dat hun persoonlijke sponsor Ton in februari weer op bezoek zal komen. Natuurlijk vertellen we meteen het slechte nieuws dat Ton alleen komt en dat Jeanne, na een kort ziekbed, overleden is. Ze schrikken zichtbaar van het nieuws. Ja, dat begrijpen we. Het was ook heftig en is ook ontzettend snel gegaan. Maar ze vinden het fijn dat Ton toch komt volgende maand. We rijden door naar Bale Tajuk. Na ons maaltje nog even wat inkopen en dan naar huis voor een rustige avond.


14 jan dinsdag  Joep


Post in Nederland krijgen we van de jongste zoon doorgescand en gisterenavond kregen we een brief van de belasting waar we niet blij van werden. Zoals de meesten weten staan we in de zomermaanden met een standje op diverse festivals. Hiervoor gebruiken we ons rijdend kunstwerk nl. onze belastingvrije Mercedesbus uit 1980. De bus stond op mijn naam maar ons zaakje staat op Marijke’s naam. Toen ik in september 2013 hoorde dat er waarschijnlijk per 2014 belasting op betaald moest worden heb ik de belastingdienst gebeld. Die lieten me weten dat je particulier in het tarief valt van 478 euro per kwartaal. Ze zouden dan kijken of de tenaamstelling op het kentekenbewijs een zaak had (als er tenminste op stond dat het een bedrijsauto was). Had de tenaamgestelde een zaak dan viel je in het tarief van 120 euro per kwartaal. Dus meteen de auto op Marijke’s naam gezet. Maar op de acceptgiro die we nu kregen stond dat we 478 per kwartaal moeten gaan betalen. En aangezien we nu in Lombok zitten en de communicatie stroef verloopt hebben we onze boekhouder ingeschakeld. Te gek voor woorden eigenlijk want dat zou betekenen dat ons bedrijfje op de helling staat en het is ons lust en ons leven. We zijn naarstig op zoek naar oplossingen dus wie tips heeft, laat het ons weten. We hopen dat de boekhouder iets kan regelen want 120 euro zijn nog op te brengen maar 478 is een beetje te veel. Vandaag ziet het er bewolkt uit en er kan elk moment regen vallen en we zoeken wat was bij elkaar om die weg te brengen. Van daar uit rijden we op ons dooie gemak langs de kustweg naar het noorden, af en toe een kleine stop bij een mooi uitzichtpunt en speuren naarstig af of er op zee wat te zien valt maar we zien geen enkel bootje. In tegenstelling tot gisteren is de zee aardig ruw, veel witte schuimkoppen en je moet wel gek zijn als je daar in een bootje tussen zit. Dan kun je met de inhoud van je maag de vissen gaan voeren. Daarna lekker naar huis waar we samen met Adi en Mariam heerlijk op de berugak gaan zitten en weer enkele uurtjes volmaken waarna ik de foto’s van de sponsors die ik thuis heb uitgeprint eens uit ga knippen. Volgende maand beginnen we met de registratie van het nieuwe schooljaar  en zetten we alle kinderen weer op de foto. En dan kunnen we zien of er nieuwe kinderen bij komen en of er kinderen stoppen met school. Dus er komt nog werk genoeg. Maar wel danbaar werk. In de avond rijden we een stukje rond, eten een hapje en lopen we nog even bij Bayan, de grote handicraftwinkel binnen. Westers voordeel is dat alle artikelen geprijst zijn en je hoeft dan ook niet te tawarren (handelen). Je krijgt er zelfs korting als je er naar vraagt. De eigenaar verteld dat hij binnenkort een nieuwe zaak opent omdat er boven deze zaak wel een verdieping zit waar honderden schilderijen staan maar dat er bijna niemand naar boven gaat. De trap erheen ligt helemaal achterin de zaak en valt niet op. De nieuwe zaak ligt tegenover Cak Poer bijna langs een supermarkt, voor velen een bekende stek en valt veel meer in het oog. Thuis kunnen we Adi weer vertellen wat er allemaal te wachten staat in Senggigi. Zo komen we vaker met nieuws aan waar hij nog niets van weet en dat is wel leuk. En zo komt er weer een eind aan deze bijzonder “ drukke dag” !


15 januari woensdag Marijke

Onder die kleine, maar o zo sterke handen van Iba komen we weer helemaal tot rust. Wat kan ze toch heerlijk masseren. Het is en blijft puur genieten.  Ik vraag me af hoe lang ze deze kracht vast houd. Ze wordt er ook niet jonger op, maar klagen ho maar. Ze is super blij als ze bijvoorbeeld vier mensen achter elkaar kan masseren. Nooit een klacht over haar lippen. Ze wil graag een glaasje water tussen door en dat is het.  Na deze heerlijke ochtend, gaan we met ons motortje naar Coco Loco voor een lunch, met uitzicht over de zee, die behoorlijk wild is. Ben benieuwd of we vrijdag de zee opgaan. Met deze golven zeker niet. Tijdens de lunch komt er eenman bij ons zitten, die behoorlijk verlegen zit om een praatje. Hij wil graag zijn Engels oefenen. Meteen wil hij ons ook uitnodigen om zijn kampung te bezoeken en bovenal zijn huis. Dit keer ben ik zeer on-Indonesisch direct en vertel hem dat we niet kunnen ingaan op zijn uitnodiging. Als we dat zouden doen, kunnen we iedere dag wel ergens naar toe. Hij schrikt hier een beetje van, maar die halve antwoorden die je hier normaal krijgt, vind ik maar lastig. Ik ben liever duidelijk en geen Indonesische. Zoals wij proberen hen te begrijpen, moeten zij ons ook maar proberen te begrijpen. Lukt niet altijd, maar dat is wederzijds. Prima zo. We gaan terug naar ons motortje en vertrekken onder een zwarte lucht richting Montong. In Montong woont Martin Ponti. Zijn moeder uit Zwitserland is hier 5 maanden en praat weinig Engels en heel weinig Indonesisch. Martin en Rohanna zijn vaak druk met hun bedrijfjes, dus kan ze zich wel eens vervelen. Moeder vind het prachtig dat wij aankomen, kan ze Duits praten en even lekker kletsen. Rohanna zien we maar even. Zij gaat naar hun koffiehuis in Mataram Mall. Martin is de kinderen van school halen en komt zo terug. Dat “zo” duurt ongeveer anderhalf uur, maar met moeders is het leuk praten. Ik vind het knap dat ze het hier zo lang volhoudt. Hoewel Martin een prachtig huis heeft en een kleine homestay van 4 kamers heeft, is de lokatie niet echt prettig. Zijn huis en homestay ligt aan een drukke zijweg van de straat naar Senggigi en behoorlijk ver van het toeristische gebied en van het strand. Martin wil niet dat zijn moeder hier auto rijdt. Iets wat wij heel goed begrijpen. Het verkeer is compleet zonder regels en hij durft het risico niet te lopen dat er iets met zijn moeder gebeurt. Dus heeft ze potten vol mango jam gemaakt en wandelt af en toe de straat door. Maar van de andere kant is ze dolgelukkig dat ze bij haar jongste zoon is. Ja, het blijven toch je kinderen en je mist ze. Dat is ook een van de redenen dat ik hier nooit voor vast zou willen wonen. Als Martin thuis komt met de kids, krijgen we weer een super lekker bakkie koffie. Ja, hij is niet voor niets koffie expert. Dat proef je. Het loopt al tegen de avond als we huiswaarts keren. Vanavond gaan we naar warung Senggigi, waar we weer genieten van een heerlijk diner. Wat kan die kok toch koken. De avond wordt afgesloten met kaarten op de beruga. Waar Joep aan het einde van de avond weer met een emmer water achter Adi aanzit. Lachen, gieren, brullen. Heerlijke dag!


16 jan donderdag Marijke


Eerder hadden we het bericht door gekregen dat dokter Holis in rumah sakit (ziekenhuis) Kota in Mataram werkt,maar via Facebook krijgen we van haar zelf door dat ze ook nog steeds in de Puskesmas  (gezondehidscentrum) Nipa werkt.  Daar zijn we al een paar keer langs gereden, zonder te weten dat ze daar ook nog werkt. Dus vandaag gaan we haar met een bezoekje vereren. Onder een zwaar bewolkte lucht rijden we richting Nipa. Maar er valt gelukkig geen druppel. Hartelijk worden we door haar begroet en buiten op een bankje praten we bij. Ze gaat 9 februari trouwen en op 16 februari is er nog een viering. Voor beiden worden we uitgenodigd. Het is zelfs zo erg, dat ze bewust wilde trouwen tussen december en maart, want dan waren haar vrienden uit Nederland hier. Zoveel eer, wauw.  Ze werkt dus nu op twee plaatsen. In Nipa op verzoek van de regering, die haar studie bekostigd heeft en in het ziekenhuis in Mataram om extra ervaring op te doen.  Daar mag ze iedere maand op een andere afdeling werken en daar leert ze ontzettend veel van. Nu helpt ze op de kraamafdeling. Balen, hadden we dat maar eerder geweten, dan had ze Marion, die kraamverzorgster is en vorige week hier was, misschien mee kunnen loodsen het ziekenhuis in. Die zou dat prachtig gevonden hebben. Maar ja, het heeft niet zo moeten zijn. Toch kan soms het toeval meewerken, lees maar verder. We nemen afscheid van ons doktertje en besluiten naar Taluk Nare te rijden voor de lunch. Dat is maar een stukje verder. Onderweg halen we 2 mensen in op de fiets. Dat kunnen alleen maar Nederlanders zijn. En jawel hoor in het restaurantje treffen we ze weer. Knap hoor, iedere berg oplopen en dan weer verder fietsen. Ze willen ook de Pusukpas opfietsen, maar als we ze vertellen dat het alleen maar berg op gaat, draaien ze toch liever om. Mohni komt vanaf de zee met een ander gezelschap. Hij stelt ze aan ons voor. Het zijn 2 tandartsen, een uit Nederland met zijn vrouw en een dame uit Mataram. Hij woont in Kerandangan en organiseert jaarlijks 2 a 3 weken tandartsenhulp vanuit Nederland voor de kinderen hier. Geheel gratis. Geweldig toch. Mij schiet dan een ander verhaal te binnen. Toen wij vorige week met Frank en Marion door de Pusukpas reden, zijn we even gestopt bij de beruga boven. Het jonge echtpaar dat daar een winkeltje drijft, had een babietje in de hangmat liggen. Marion wilde even kijken en toen vertelden ze dat het kindje een hazelip heeft. Ze waren aan het sparen voor een operatie in Mataram over 5 maanden. Ik vertelde ze dat er soms ook dokters uit Nederland komen die dit gratis doen. Als ik dit vertel aan de tandarts die we zojuist ontmoeten, zegt hij meteen, ik heb contacten met die organisatie. Geef me maar het adres van de mensen en ik kijk wat ik voor je kan doen. Toeval bestaat niet. Even wachten tot Marion de foto doorstuurt, want die had ik beloofd aan die mensen en dan rijden we weer de Pusukpas op. Foto afgeven, adres vragen en dit doormailen naar de betreffende tandarts. Kijk, daar wordt ik nou blij van. Alles valt weer op zijn plaats.  Als we terug rijden zitten ik te grinniken op de motor zo leuk vind ik alles. Joep moet echter goed opletten vandaag. Het waait ontzettend hard en nu moeten we niet alleen opletten voor loslopende koeien, geiten, kippen en honden. Zelfs de aapjes zitten midden op de weg van Bangsal naar Senggigi. Normaal zitten ze alleen in de Pusukpas, maar daar regent het flink zo te zien, dus zijn ze maar aan deze kant naar de weg gelopen. Wij hebben geluk, hoewel de lucht heel dreigend blijft, valt er tot nu toe geen druppel en komen we lekker droog thuis. Prima toch. Thuis aangekomen sturen we Daan een smsje. De zee is behoorlijk ruw en we horen dat er zelfs al ferry’s in de haven blijven. Dus om morgen de zee op te gaan, lijkt ons niet zo’n goed idee. Daan gaat toch met moeder en Eini. Ben benieuwd of ze het ook leuk gaan vinden. Suzanne stuurt een smsje dat ze een paar leuke foto’s heeft. Haar moeder had van haar Nederlandse tandarts Alieke Wildenbeest uit Oegstgeest (ja, toevallig weer een tandarts) allemaal tandenborstels en tandpasta meegekregen. Suzanne heeft daarmee in de kampung 2 x een leuke demonstratie gegeven aan de kinderen, die daarna allemaal een borstel en tube kado kregen. Een prima initiatief wat zeker in het verbeteren van de leefomstandigheden van de kampung past. En... waarschijnlijk komt er nogeen vervolg van.  Deze foto’s willen we dan ook graag op de facebook site van het project gaan zetten. We gaan dus even de schone was ophalen en rijden meteen door naar Suzanne. Daar praten we gezellig een uurtje met haar, Opik en de kinderen. Sem beloven we nu plechtig dat, als het zondag goed weer is, we eindelijk gaan zwemmen. Ja, beloofd is beloofd.  Ons avondeten is vanavond bij warung Ijo, lekker en goedkoop. Cuk, die aan het werk is bij de buurman, de moneychanger, komt er even bij zitten. En ook Buddy, die hier in de kampung woont en even wat eten bestelt om mee te nemen, komt er nog even bij. Cuk vertelt ons dat er momenteel een bende van vier mannen en een vrouw actief is om motors te stelen. Cuk meende ze ook al bij ons in de kampung gezien te hebben. Goed om te weten en dus een beetje opletten geblazen. We eindigen de avond op de beruga, waar Joep even naar de laptop van de buurtjes kijkt, die wat kuren vertoont. Tevens zien we, dat er een verkeerd toetsenbord op zit. Vorig jaar was Adi met de laptop terug gegaan, omdat er wat problemen waren. Daarop heeft hij een nieuw toetsenbord gekregen. Het vervelende is dat sommige toetsen op een andere plaats zitten. Een groot probleem voor iemand zoals Adi, die toch al zo naar de toetsen moet zoeken en dan blijkt dat wanneer hij er op drukt er een ander teken verschijnt. Ja, dat kan allemaal in Indonesie. Mariam en ik leggen onder tussen een kaartje en genieten van een groot glas sirsak (zuurzak). Een van de gezondste drankjes ter wereld.  Een mooie dag...........


17 jan vrijdag Marijke


Ja, en dan sms je gisteren naar Daan dat je niet mee gaat en dan komt om half negen de zon om de hoek kijken en is het de hele dag super warm en de wind is gaan liggen. Och ja, er komen nog wel meer dagen (hoop ik ha-ha).  Om half een gaan we in een super tropische hitte via het strand naar Lina’s om even te lunchen.  Dan toch maar verder wandelen, want we zitten weer veel te veel op ons motortje. Het punt waar het jogging pad weg geslagen is, wordt steeds moeilijker om te passeren. Je loopt eerst omlaag en dan weer omhoog. Dan stap je over een gat en ziet hoe al het zand daaronder al weggeslagen is. Ben benieuwd wie hier straks doorzakt. Wij redden het gelukkig. Bij de vissers rond Senggigi Beach punt, gaan we even zitten en kijken. Er staan 6 vissers naast elkaar. In een super kort tijdsbestek haal nummer 2 in de rij 4 vissen uit het water en de rest heeft niks. Ze gaan steeds dichter bij hem staan. Schitterend om te zien. Of hij nog meer gevangen heeft weten we niet. We zijn toch maar verder gewandeld. We gaan het straatje in naast Senggigi Beach hotel om even Adam en Moon op te zoeken, die hier een winkeltje hebben. Natuurlijk moeten we thee drinken en blijven kletsen. Och, die mensen hebben niks te doen en vinden het heerlijk om even wat te praten. Je moet hier wel heel veel geduld hebben om hier wat te verkopen. Na een uurtje wandelen we weer terug via de “main road” naar onze kampung. Onderweg trefen we Boung en gezamelijk lopen we naar huis. Ondertussen komen ook Adi en Mariam terug, die een nieuwe lading fruit gehaald hebben op de pasar in Ampanan. Even samen koffie drinken en genieten van een paar heerlijke kleine pisangs. Ze hebben ook nog een durian meegebracht om mijn verzoek. Ik vertel het nog maar even niet tegen Joep, want die houdt niet zo van die stink dingen, zoals hij ze noemt. Vanavond gaan we naar Young cafe en zijn de enigste gasten. Ja, het is januari en het wordt steeds rustiger in Senggigi. Januari en februari zijn stille maanden. In maart neemt de drukte een beetje toe. Cuk komt aanrijden en vraagt of we zo meteen even naar de moskee komen. De allerkleinste kinderen van de kampung hebben een competitie koran lezen. Doen we. Als we bij het winkeltje van June aankomen, komen Edu en Annette ook net aanrijden. Ik heb Annette nog niet gezien. Ze is naar Duitsland, haar thuis land, geweest. Terwijl Joep met Edu bij de moskee gaat kijken, praten Annette en ik even bij. Gezellig. Als we thuis aankomen, komt de geur Joep al tegemoet. Nee he, zegt hij, ruik ik dat goed? Als troost wordt er voor hem een bordje met salak pondok neer gezet en dan doen wij drietjes ons te goed aan een heerlijke durian (sorry Elise). Hij is heerlijk en we genieten volop van deze koning der vruchten of zoals anderen zeggen: deze stinkbom. Dan naar huis, verslag afmaken en publiceren.

 

Vrijdag 10 januari 2014

4 jan. Zaterdag Marijke


Gisteren helemaal vergeten te vertellen: Toen we terug in het klein dorpje waren, na onze verdwaalde tocht, zagen we een grote biawak (varaan) op de weg lopen. Recht voor de moskee. Dit is een behoorlijk beest. Vanaf kop tot staart ongeveer een meter groot. Hij eet o.a. kippen. Ook hebben we hier al een keer een tupai gezien. Een beest, iets groter dan een kat met een staart zo dik als van een eekhoorn. Ja, hier kom je beesten tegen die je in Nederland niet zo snel ziet. Maar terug naar de orde van de dag. Joep gaat op pad om extra pulsa voor ons modem te regelen. We kunnen bijna geen contact meer krijgen via Yahoo en via Facebook lukt het mondjesmaat. Ook gaat hij even langs bij Eful om te informeren voor een andere motor. De motor die we nu al een maand hebben van Wawan en Ani is vrij groot en ik heb eigenlijk een laddertje nodig om erop te klimmen. Eful heeft een, zo goed als nieuwe motor voor ons. Spierwit en normaal formaat. Adi dive rijdt even mee om de motor bij ons thuis af te leveren. Joep brengt Adi terug en gaat dan naar Wawan om de motor terug te brengen. Die is niet thuis, maar Boung verwacht hem ieder moment. Dus Joep wacht maar netjes. Bij Boung op de beruga zit een Nederlandse man die hier al een jaar woont. Hij vertelt Joep dat Indonesie hem al veel geld gekost heeft. Bedrijf, wat mis is gegaan. Mee gaan gokken wat niet goed afliep. Ja, het is maar net hoe je hier met de dingen omgaat en iemand die vriendelijk praat heeft het niet altijd vriendelijk met je voor. Als Wawan arriveert, handelt Joep de kosten af en wacht even tot de bui wat minder wordt. Ja hoor, het regent weer eens. Als hij terug komt is het droog en maken we even een ritje met de nieuwe motor. Eerst even lunchen bij warung Ijo. Op de plaza zit Adi, die probeert zijn dvd’s aan de man te brengen. Wat een vak. Ik zou niet willen ruilen. We toeren nog wat rond, maar de lucht betrekt weer en dus richting huis. We halen nog snel de was af en hangen deze onder de beruga en dan barst het weer los. Nu houdt het niet meer op. In de stromende regen besluiten we om vanavond toch maar een hapje te gaan eten. Beiden gekleed in een prachtige regencape, trotseren we de bui. Vanavond gaan we naar warung Senggigi. Er zit geen mens binnen. Ze moesten eens weten hoe lekker het eten hier smaakt, dan werd het wel drukker. Of niet Frank en Gerrie!!  Wij genieten in ieder geval van een heerlijke maaltijd en gaan dan door de stromende regen weer naar huis. Met de capes is het wel te doen, alleen striemt die regen aardig in je gezicht. Thuis aangekomen gaan we gewoon weer gezellig een potje kaarten met de buurtjes.  En weer is Joep de winnaar. Dit keer zo overtuigend, dat zelfs Adi de punten niet natelt en dat wil wat zeggen.


5 Jan. Zondag Joep


Heb tot nu toe nog weinig inspiratie om wat te schrijven maar nu hoop ik dat er wat van het toetsenbord komt. Zoals elke morgen vroeg opgestaan, vandaag speciaal omdat we met Daan, Aini en Dylan een bezoekje aan het zwembad bij Graha in gedachten hadden . Maar dan belt Daan af, bij Dylan komt het er van boven en van onderen uit. We spreken af dat we dat nog een keer gaan inhalen. Dan rijden we even langs Isac maar die is al vroeg op pad horen we van zijn Nanny en besluiten we maar om even de was op te halen ( ja,ja, Elise, ook jou was!) en het motortje naar huis te brengen om wat aan onze conditie te doen. We gaan dus een stuk lopen. Als we tussen Ana’s warung en Graha de zee bereiken zien we op het veldje een soort brug liggen met tal van pontons. Zijn benieuwd wat dit gaat worden.  De golven beuken aardig tegen het strand ondanks het lekkere weertje, wat echt uitzonderlijk is. Het “ joggingpad” wat twee jaar geleden is gemaakt is bijna helemaal onder het zand verdwenen en de mooie sierlampen, die het pad flankeerden liggen er gebroken  bij. Van onderhoud hebben ze hier nog nooit van gehoord. Twee grote stukken “pad” zijn al weggeslagen en een derde staat op instorten wat enige vorm van klauteren oplevert. We gaan even op de punt van Senggigi beach zitten op een schaduwplekje en slaan de toeren van de hengelaars toe. Eentje heeft zelfs zijn hengel boven zijn hoofd, waarschijnlijk valt zijn gezicht dan in de schaduw van zijn arm. Tussen dit punt en de pier is het behoorlijk druk met locals maar het is dan ook zondag vandaag en we worden bekeken als lopende museumstukken. Onderweg vele keren een praatje makende met bekende  verkopers die ons na vele jaren bezoek hier kennen en die weten dat we toch niets kopen. Maar een praatje kan er altijd wel af. Als we hier met bezoekers komen vragen ze wel aan ons of onze bezoekers misschien wat willen kopen en maken ze hen duidelijk dat wij hun “vrienden” zijn. We nestelen ons even voor wat pauze bij de pier en zien hoe de snelboten vanuit Bali of een van de Gillies gelost en geladen worden met nieuwe toeristen sommige bepakt met loodzware koffers alsof ze een koelkast van thuis meegenomen hebben. Althans, je ziet de bemanning kreunen onder het zware gewicht. Dan lopen we over het bruggetje waar, ja Marianne, nieuwe planken op gemaakt zijn dus ze houden toch nog wat bij!  Waarschijnlijk zijn er mensen doorheen gezakt. Bij Coco Loco eten we een hapje en zien dat een politiebootje een berg vuil wat gebundeld was bij de pier de zee op trekt en een kilometer zeewaarts zijn lading lost. Waarschijnlijk met de gedachte: Dat zien we nooit meer terug. (Althans bij de pier. Via Pasar Sini, waar we nog een praatje maken met Made, een rasta jongen die we nog kennen, lopen we naar de hoofdweg. Dan krijgen we een telefoontje van Isac dat ze thuis zijn. We hadden vanmorgen ons telefoonnummer achtergelaten, vandaar. We spreken af dat zodra we thuis zijn eerst een verkwikkende douche/mandi nemen en dan aan zullen komen. We zijn elkaar al twee jaar misgelopen. Het weerzien is als vanouds en we hebben veel bij te praten. Dan terug naar huis voor wat te gaan eten en als we in een restaurantje zitten hoor ik ineens een klap en zie mensen rennen. Een ongeluk met een motor en terwijl ik er van een afstand naar kijk rijdt er nog een motortje tegen een geparkeerde auto. Hij had het te druk met naar het eerste ongeluk kijken. Het verbaast me eerlijk gezegd niks want als je ziet hoe sommigen rijden, gewoon onverantwoordelijk. Heel hard scheurend terwijl er mensen nog gauw over willen steken of vanuit het niets de rijweg oprijden. Aan verkeersregels houd niemand zich, het is gewoon een kwestie van anticiperen. Thuisgekomen blijkt via Skyp de jongste zoon Chico met Cindy, Lara en Robin aan de lijn te zijn. Hier babbelen wen kwartiertje mee en dan valt jammergenoeg de verbinding uit. Hebben we ze toch nog effe lekker live gesproken.  Dan is het tijd voor een filmpje op de laptop .Adi heeft een ruime keus aan Dvd’s, maar het is inmiddels al zo laat dat de zin over is.


6 Jan.Maandag  Joep


Maandag is al lange tijd onze vaste zwemdag met bijbehorend ontbijt aan de zee. En dat is deels gekomen omdat de mensen in Nederland weer het weekeind achter de rug hebben en weer moeten zorgen voor mijn pensioen. Zo kunnen wij aan de rand van het zwembad bij Graha heerlijk overpeinzen hoe iedereen daar druk mee bezig is. Wij  koelen onze gedachten met af en toe het water op te zoeken. Verschil moet er zijn! Het zonnetje word heerlijk gefilterd door de boom waaronder wij liggen. Totdat we uit onze overpeinzingen worden wakker geschud door het belletje van de telefoon. Het is Daan die vraagt of we morgen zin hebben om mee de zee op te gaan omdat hij gaat duiken. Helaas hadden we al met onze buurtjes afgesproken dat het weer tijd werd dat Mariam ervaring opdoet op haar motortje en als het aan Adi ligt kan ze lang wachten. Kortom, we hebben hem gewoon onder druk gezet. Even later krijgen we een berichtje dat Frank en Marion, die we ontmoet hebben op het BlommenkindersFestival en nu in Bali zitten, waarschijnlijk morgen op hun gehuurde motortje de oversteek wagen en ons hier willen opzoeken. Uiteraard doen ze de oversteek met  veerboot, zodat ze lekker mobiel blijven met hun, in Bali, gehuurd motortje. Tegen een uur of drie begint het harder te waaien en begint de lucht te betrekken en besluiten we om huiswaarts te keren. We frissen ons op en lezen nog wat waarna het tijd word om een hapje te gaan eten. Vroeg in de avond keren we weer huiswaarts waarbij we onderweg 2 vriendinnetjes van Mirte en Dewi tegenkomen, die vorig jaar hier waren. Mirte en Dewi hadden een briefje gemaakt met daarbij een wereldbol. Eindelijk kunnen we deze overhandigen. En dan is het tijd voor het bekijken van enkele dvd’s die we van Adi geleend hebben maar die ons erg tegenvallen. Wij zijn dus duidelijk geen filmkijkers. En zo komt er weer een eind aan deze dag.


7 Jan. Dinsdag Marijke


Zo heb je een super rustig dagje, zo zit je weer in een roller-coaster. Maar dat maakt het leven hier ook zo leuk. Om half acht staat Daan al voor de deur. Hij komt een duikbril halen. Even bijkletsen en snel een bakkie koffie en dan is hij weer weg.  In de ochtend rommelen we een beetje thuis, wasje doen enz. Dan staan er plosteling twee mensen voor de deur. Ze stellen zich voor als Annemoon en Vincent. Via internet hadden ze ons project gevonden en wilden eens komen kijken en wat praten. Gezellig en van harte welkom. We vertellen natuurlijk weer honderd uit over het project en het leven hier. Ze zijn hier 2 weekjes op vakantie. Vincent is half Moluks en half van Sulawesi. Annemoon is Nederlands, maar haar oudoom heeft vlak in de buurt van de familie van Vincent in Tomohon, Sulawesi een kliniek opgericht. Hoe klein is de wereld. Het zijn gezellige uurtjes en als ze dan willen vertrekken, begint het even flink te regenen. Maar dit keer is Lombok aardig en na een kwartiertje is het weer droog. We krijgen een smsje van Frank en Marion. Ze zijn van de veerboot af en komen richting Senggigi. Dus nog maar gauw even boodschappen doen. Het zal nog wel een uurtje duren voordat ze hier zijn. Midden in de supermarkt komt het volgende smsje binnen: Zijn in Senggigi... volgens mij de hoofdstraat met hotels voorbij... staan in een bocht met uitzicht op een baai...bij mais ventje. Dat moet de heuvel bij Sheraton zijn. Onmogelijk dat ze al zo snel hier zijn, maar we rijden snel omhoog en ja hoor.............daar staan onze lieve vrienden.  Wat heerlijk om ze te zien. Ja, het eerste smsje was wat later door gekomen ha-ha. We knuffelen elkaar eens even flink. Respect voor die twee, die met een motortje Bali verkend hebben en zo samen hier heen gekomen zijn. We rijden naar Indah homestay om te kijken of ze daar een kamer willen, maar het is benauwd en hier komt niet echt veel wind. Dan maar naar Graha Beach hotel, waar aan de zeekant een heerlijk briesje staat. Ja hoor, prima, de kamer wordt geboekt. En dan kletsen en nog eens bijkletsen. Het is dan ook al half acht als we eindelijk richting Bale Tajuk gaan voor onze avond maaltijd. Weer lekkere rendang. Aangezien we allemaal onze lunch gemist hebben, gaat alles schoon op. Frank laat aan de hand van een kaart zien, waar ze al geweest zijn op Bali. Ons respect groeit. Ze gebruiken echt iedere dag van deze vakantie om te genieten. Met of zondere regencapes. Knap hoor. Als ik ze vertel dat we morgenvroeg massage krijgen en Marion meteen enthousiast. Dat wil ze ook wel. Prima hoor, kom morgen vroeg maar naar ons huisje. Om half elf zijn we allemaal bekaf en gaan huiswaarts. Thuis aangekomen belt Isac of we morgenvroeg mee gaan naar het boedhistisch dorpje. Ik schrik ervan, want we zouden donderdagochtend gaan. Geen probleem dat gaan we toch donderdag zegt Isac. Op mijn vraag of onze vrienden mee kunnen, geeft Isac aan dat dat misschien teveel van het goede is . Ik begrijp het omdat de mensen van dat dorpje heel terug houdend zijn en niet graag toeristen zien. Maar Joep en ik zullen wel gaan. Die kans krijgen we misschien nooit meer. Voor vandaag is het even genoeg en we gaan lekker slapen.

8 jan woensdag Marijke


Onze dag begint in alle rust met de heerlijke massage van Iba. Terwijl ik klaar ben en ze met Joep bezig is, leer ik Mariam het volgende zinnetje. Ik vraag in het Nederlands: Mariam, waar wil je heen. Zij antwoord na veel oefenen: Ik wil naar Kerandangan met de motor. Joep is al bijna klaar met de massage, dus ik sms even naar Marion. Ze komen er aan. Marion biedt de excuses aan dat ze zo laat zijn, maar ze had een gesprek met een mevrouw uit Rusland, die bij de Russische Ambassade in Djakarta werkt. Na de massage van Marion en Frank praten we daar even verder over. Maar onze Iba is uiteraard ontzettend in haar sas dat ze vandaag weer 4 klanten had. Kan ze lekker naar huis en de rest van de dag uitrusten. Als Joep naar de beruga komt, vraag ik quasi onverschillig in het Nederlands: Mariam, waar wil je heen. Het gezicht van Joep is de moeite waard als Mariam in het Nederlands antwoord met het door haar geoefende zinnetje. Adi, die er net bij is komen zitten, snapt er niets van. Als iedereen klaar is met de massage vertelt Marion dat ze vanmorgen een leuk gesprek had met de Russische dame en haar gehandicapte dochtertje. De mevrouw had veel interesse  in ons project. Ze vertrekt aan het eind van de middag, dus proberen we haar nog even te spreken. Tegen 3 uur zijn we pas bij Graha. We bestellen onze lunch en dat komt Anna Shaposhnikova met haar dochtertje Marsha erbij zitten.  Dan krijgen we het volgende verhaal. Zij werkt voor het Russian Center for Science & Culture op de Russische Ambassade. Haar taak is het om te kijken naar goede Indonesische studenten die in aanmerking komen voor een beurs op de Russische universiteit. Zij beoordeelt de kennis en motivatie van de jongeren. Zij moeten dan zelf de reis en een kleine onkostenvergoeding voor verblijf betalen, maar de opleidng is gratis. Iedere opleiding is mogelijk. Men vraagt hier niets voor terug, maar wil alleen aantonen hoe goed de Russische universiteiten zijn en ze willen graag landen in Azie hierin ondersteunen. We worden er even helemaal stil van en zien plotseling een mogelijkheid voor onze uitblinkers in het project. Of ze het aankunnen is niet aan ons om te beoordelen. Wij kunnen straks kinderen die gemotiveerd zijn en die door hun ouders ook echt ondersteund worden, naar Djakarta sturen. Anna zal dan daar beoordelen of deze kinderen de capaciteit en motivatie hebben om in Rusland hun verdere opleiding te volgen. Deze kinderen moeten op hun eindrapport niet lager scoren dan een 8. Het opent perspectieven en we nemen haar visitekaartje dan ook met dank in ontvangst. Tijdens dit hele gesprek, voegt Marsha af en toe haar tekst in het Engels of Russisch toe. Het meisje mag dan misschien niet de mooiste zijn door haar handicap, maar van binnen is ze een beauty!!!  We zitten een beetje op hete kolen, omdat we Mariam beloofd hebben om om vier uur met haar naar Kerandangan te gaan voor het oefenen met de motor. Maar dit gesprek is ook fantastisch. Anna wil graag een donatie geven voor ons project. Wij vermoeden dat deze donatie van haar persoonlijk is. Als ze ons een envelop geeft, zeggen we haar uitgebreid dank en bergen, naar goed Indonesisch gebruik, de envelop op. Als we dan afscheid nemen, vraagt ze of ze me mag knuffelen. Een brok in mijn keel. Terima kasih Anna dan Marsha. Frank en Marion, die het hele gesprek erbij gezeten hebben, blijven haar en Marsha nog gezelschap houden. Joep en ik rijden, nog helemaal onder de indruk, naar Kerandangan, waar Mariam al haar rondjes rijdt. Ik pak onze motor en vergezel haar daarin. Ze rijdt erg zachtjes. Ik ben benieuwd wanneer  Adi haar eindelijk de grote weg op laat gaan. Forceren werkt niet. Trouwens samen met Adi kijken we natuurlijk toch even in de envelop. Hij is ook lid van ons team, dus doen we dit samen. We willen geen bedragen noemen, want alles is welkom. Maar eerlijk is eerlijk we worden een beetje stil van deze bijdrage!!!  Als het weer eens begint te regenen gaan we maar naar huis. Heel even rust en dan gaan we onze vriendjes bij Graha weer opzoeken. Samen crossen we naar Warung Senggigi, waar we weer van een heerlijk maaltje genieten. Ze rijden daarna met ons mee naar huis en op het lekker koele terras, praten we nog even na met Adi, Mariam, Marion en Frank.  Een mooie dag voorbij.


9 jan. Donderdag Marijke


Extra vroeg op, want vandaag gaan we met Isac en Ayu op pad. Als we keurig op tijd bij de grote weg aankomen, staan ze al met de auto te wachten. We rijden richting noorden. Via Bangsal gaat het verder. Een kant van Lombok die we nog niet vaak gezien hebben. Het gaat alsmaar verder en na wat telefonisch overleg van Ayu, staat er een motortje met 2 regeringsambtenaren op ons te wachten. Ze rijden ons voor door prachtige rijstvelden, waar menigeen aan het werk is, naar een kampung. Het eerste wat we zien is een prachtige Boedhistische tempel. Isac bedoelt het goed als hij zegt dat wij Boedhisten zijn en  even naar binnen willen. Dat verplicht ons om keurig onze buigingen te maken voor Boedha, maar och het is een prachtige kleine tempel , waar een serene Boedha op ons neer kijkt en de rust is heerlijk. Na een korte overpeinzing gaan we weer naar buiten waar Isac, Ayu en de regeringsambtenaren op ons wachten. Lopend gaan we dan richting schooltje waar een van de watertanks van het project: Planet Water geplaatst is. Het is een toren met daarboven op een blauwe ton, die met behulp van een pomp van grondwater wordt voorzien. Dat water gaat dan door een filter en er komt schoon drinkwater uit de 9 kranen die er onder toegevoegd zijn. De stellage ziet er prachtig en schoon uit. Isac gaat met 2 leerkrachten het onderhoud bespreken en Ayu gaat een klas met kinderen en verschillende leerkrachten uitleggen hoe belangrijk het is om schoon water te gebruiken. Wij gaan mee het klasje in. Of het nu komt, door dat ik het onderwerp ken, of doordat mijn kennis van het Indonesisch groeit, maar ik kan bijna haar hele verhaal volgen. Ook Joep lukt dit vrij goed. Maar het komt er op neer dat ze de kinderen uitlegt hoe belangrijk hygiene is. Regelmatig je handen wassen en jezelf proberen schoon te houden. Ook alle kampungbewoners mogen hier water komen halen. Ze probeert de mensen zo te overtuigen om schoon water te gebruiken en niet het water uit de rivier te halen. Omdat in de hele kampung geen sanitaire voorzieningen zijn, wordt alles in de rivier gedaan. De was, de afwas, maak ook poepen en piesen doet men hier gewoon in de rivier. Je begrijpt hoe gezond dit allemaal is. Na nog wat leuke foto’s gemaakt te hebben van de kinderen die hun handjes wassen bij de tank,gaan we terug naar de auto, die bij de tempel staat. Dan moet ik natuurlijk naar het toilet,raar maar waar. Wat blijkt, bij de tempel is een keurig toilet voor handen voor de monniken en voor de gasten van de tempel. Daar kan ik dus ook even terecht. De reis gaat verder, weer onder begeleiding van de regeringsambtenaren. Een paar kilometer verder ligt een ander dorpje en ook daar gaan we naar de school. Deze ligt vrij dicht bij de rivier, dus Isac gaat een monster nemen van het water daar om te kijken of dit geschikt is voor een watertank en niet te erg vervuild is om te reiningen met het filter. Wij worden ontvangen in de lerarenkamer. Stel je daar niks van voor. Het is een oud en vies hok, waar een skai leren bank in staat en de 2 bureaus vol liggen met papieren. De regeringsambtenaren leggen uit wie Isac en Ayu zijn en dan nemen die twee het gesprek over om uit te leggen wat Planet Water doet. Het dorpje zelf moet de kosten van fundering voor de tank en de pijpen voor de toevoer van het water betalen. Als de tank geplaatst wordt, krijgen ze voor 5 jaar een 3 maandelijks onderhoud van de tank en worden de mensen tekst en uitleg gegeven over hoe belangrijk schoon water is. De kracht van dit project is de goede nazorg. Ook mag het gewonnen water niet verhandeld worden omdat het een sociaal project is. Bij misbruik wordt de instalatie afgebroken. Veel projecten leveren iets en trekken zich dan terug. Dat is meestal gedoemd om te mislukken. Planet water echter begeleid de mensen ook nog eens 5 jaar. Na dit gesprek vertrekken we naar een kleine warung , om een hapje te eten. De keuze is niet heel groot, maar Ayu besteld wortelsap. Dus puur gezondheid. Het leuke is dat de groente gewoon even in de tuin geplukt worden. Wat schetst mijn verbazing als ze hier gewoon een hele heg hebben van basilicum. De blaadjes worden heel even in zout water gekookt en dan gegeten. Om basilicum als groente te eten is nieuw. De smaak is niet echt geweldig, maar het is wel weer een nieuw idee en leuk om mee te maken. We denken dat we klaar zijn voor vandaag. Maar nee hoor, er wordt weer over en weer getelefoneerd en er komen weer 2 nieuwe heren aan. Eentje is de hoogste baas in het school onderwijs en de andere de directeur van een klein schooltje hoog in de bergen. Er wordt weer heel wat af gepraat op de beruga en dan vragen Isac en Ayu  of we het goed vinden om nog een schoolte te bezoeken. Wij zijn slechts toeschouwers vandaag en willen hun programma absoluut niet dwarsbomen, dus natuurlijk is dat goed. De regeringsambtenaar neemt afscheid. Maar eerst belt hij nog met de electriciteitmaatschappij, omdat Joep plotseling ziet, hoe de vonken van de spiraal boven bij de kabels langs de weg, afspringen. Het knettert behoorlijk. Wij rijden een stuk achter de directeur van school aan. Dan wordt zijn motortje geparkeerd en stapt hij bij ons in de auto. We merken dat Isac en hij elkaar goed kennen en inderdaad het blijken vrienden te zijn. We gaan nu steeds verder de bergen in. Het blijkt dat het schooltje midden op de berg ligt. Dit gebied is schaars bewoond en de kinderen lopen soms 5 km. om op school te komen. Na een behoorlijk gevaarlijk stuk met de auto (op een gegeven moment hangt hij beangstigend scheef) gaan we te voet verder. De directeur voor op. Het begint te regenen, maar wijzer geworden, hebben we een opvouwbaar parapluutje in de tas. Ook Isac en Ayu hebben paraplu’s bij zich. Dus op voor het laatste stuk. We lopen over een smal zandpaadje tussen de bomen door, als plotseling de directeur, die voor op loopt, weg springt. Voor ons op het zandpad zit een jonge cobra van ongeveer  50 cm.  Zijn lijf in aanvalshouding en de kop statig op ons gericht. Ik vind dit absoluut niet leuk.  Insecten of ratten boeien met niet, maar kom niet met een slang aan!!! In een boog lopen we om het beest heen. Isac loopt er iets te kort langs en ik zie het beest omspringen. Gadver.  De verdere wandeling over het zandpad ben ik alleen maar op zoek naar de rest van de cobrafamilie. Aangezien dit een jonkie was.  Maar veilig en wel komen we bij de school aan. Het is stil, want schooluren in Indonesie zijn tot 12 uur ’s middags. Het enige wat Isac hier doet is een GPS- systeem neerleggen en de coordinaten opschrijven. Ja, dit project heeft moderne middelen. Een van de sponsors die meewerkt in dit project, krijgt dan later de coordinaten door en kan via Google earth bekijken, waar het schooltje staat en met een beetje geluk, kan hij het schooltje dan ook nog zien. Zo werkt de moderne communicatie in het voordeel van de arme mensen hier.  We lopen, gelukkig via een andere route, terug naar de auto en aanvaarden de gevaarlijke terugtocht. Maar geleidelijk komen we weer op de verharde weg. Isac is een prima en rustige chauffeur.  De directeur wordt afgezet bij zijn motortje, maar hij nodigt ons meteen uit om bij zijn huis nog even een bakje koffie te gaan drinken. Natuurlijk doen we dat. Hj woont zo’n 7 km. van de school af, in de buurt van een andere school, waar zijn vrouw lerares is. 7 km. is in Nederland een peuleschil, maar hier in de bergen een moeizame tocht iedere dag. Het zijn fijne mensen. Hij heet Mong en zij Ati. Op een gegeven moment hebben we een interessant gesprek over de opvoeding van hun kinderen. Een jongen en een meisje die in Mataram in kos wonen. Zo noemen ze een internaat. Kos doet ons denken aan kosthuis. Het salaris van de leraren aan deze zijde van Lombok is schrikbarend laag en de ouders hebben moeite om alles te kunnen betalen. De discussie gaat erover, of ze de kinderen moeten vertellen hoeveel inkomsten ze hebben en hoe duur alles is. Eigenlijk willen ze de kinderen hier niet mee belasten, maar van de andere kant is het goed dat de kinderen weten hoe hard de ouders werken en hoe moeilijk het is om alles te kunnen betalen. Indien de kinderen op de hoogte zijn, zullen ze beslist anders met hun uitgave omgaan, denken wij. Hier vindt men het super belangrijk dat de kinderen alleen maar hun best doen op school en geen last hebben van de zorgen van de ouders.  Het is een interessant gesprek. Dan nemen we afscheid en krijg ik nog een mooi tasje kado. Gemaakt van bamboe. Het blijkt dat het op  het schooltje in de bergen gemaakt is door de jongens daar. Een super leuke herinnering aan de school met de cobra. Want zo zal ik die school uiteraard altijd herinneren.  De lange terugweg begint en om half zes rollen we ons huisje weer binnen, bekaf. Helaas van uitrusten komt weinig. Snel even douchen en dan staan Frank en Marion voor de deur. Gezamelijk rijden we naar Boung en van daar uit met de hele bubs naar Mangsit. Daar worden we verwelkomd door Nur (de dochter van Boung) en Adi dive (de schoonzoon). We krijgen een heerlijke soto met lontong (soep met kleefrijst) te eten. Het gezelschap houdt het vol tot tien uur. Wat ben ik blij als Boung voorstelt om naar huis te gaan. Thuis kunnen we alleen nog maar zwaar vermoeid ons bed inrollen. Maar het was een super indrukwekkende en leerzame dag.


10 Januari Vrijdag  Joep


Na de dag van gisteren hebben we geslapen als een os, maar om 10 uur staan we present met ons motortje bij Frank en Marion want vandaag staat een voor ons bekend ritje en voor sommige andere lezers ook. Een rondje Bangsal, PusukPas, Gunung Sari en dan weer terug bij het begin. We besluiten om de tocht eens andersom te rijden dan zien wij tenminste ook weer nieuwe dingen.  We hebben er nu wel een heuvel bij Gunung Sari toegevoegd dus die gaan we eerst berijden. Ze vinden het geweldig alleen raken ze een keer achterop omdat hun motortje het niet kon trekken. Vervolgens via de rivier met de steenhouwers naar de Pusuk Pas. Een koffiedrink pauze op de berugak waar je uitzicht hebt over een van de Gilli’s maar waar geen aap zit. Ook op de weg naar onderen laten maar weinig apen zich zien. Zouden ze weten dat we komen? Dan horen we een enorme donderslag en zien dat de lucht achter ons vrij donker is. In het restaurantje aan de zee  waar Lombok Dive hun boot hebben liggen pauzeren we  voor de lunch en gelukkig is de donkere wolk een andere kant opgegaan. Daarna doen we een klein maar verlaten strandje aan. En dan over de prachtige weg, met zijn mooie vergezichten terug naar het beginpunt in Senggigi. Al met al toch nog een tochtje waar we 5 uur over hebben gedaan. We praten onder het genot van een drankje nog wat na aan de zee bij Graha en zien en horen hoe deze zijn golven met woeste kracht op het strand smijt. Het hele strand is dan ook bezaaid met rotzooi. Dan besluiten Frank en Marion nog even mee te gaan om de bemo te bekijken en doen ter plaatse een donatie. Geweldig! Ook laten we hun de kasboeken zien en schrijven ze wat in het gastenboek. Maar als ze vertrekken nodigen ze ons uit om vanavond samen met Adi en Mariam samen gezellig te gaan eten. Morgen vertrekken ze weer op hun motortje naar Bali en zit Lombok er voor hun op. Om half acht treffen we elkaar bij Warung Senggigi en het wordt een dolle boel temeer omdat Frank in een Nederlands boekje gelezen heeft hoe je sommige woorden uit moet spreken in het Indonesisch.  Zijn Trima kaasie zullen we altijd onthouden. Niemand kan het zo zeggen als Frank. De grootste stunt is als we na het eten afscheid nemen. Frank pak Mariam van Adi vast en geeft haar een stevige pakkerd. Daarna draait hij zich om naar Adi en zegt: is it allowed? Verkeerde volgorde Frank maar wel leuk. Ondertussen heeft Marion ons uitgenodigd om morgenvroeg samen te ontbijten bij Graha. Gezellig, het verveelt echt niet met die twee.


 

Vrijdag 3 januari 2014

28 dec. Zaterdag Marijke


Vandaag staat een beetje in het teken van Nick, alleen weet hij dat niet en is lekker gaan duiken. Voor de laatste keer dat wel. Wij gaan met Adi en Mariam naar Warung Ijo en bestellen de lekkerste gerechten voor vanavond. Doen we dat niet, dan is er al veel op en we zijn met 8 personen. Adi en Mariam rijden door naar Ampanan om een prachtige taart te bestellen met de tekst: Selamat Ulang Tahun K.D” (Van harte gefeliciteerd Kepala Desa, een van Nick’s bijnamen). Wij rijden door naar BTN om even de grote was af te geven. Op de terug weg gaan we een tijdje op de Pos Ronda (de beruga aan de grote weg) zitten. Even later komt Eful er bij zitten en kunnen we rustig met z’n drieen  bijpraten. Het wel en wee passeert weer de revue. Dan komt Isac langs rijden. We hadden al 2 zondagen de planning om bij hem aan te gaan, maar de regen gooide roet (oftewel water) in het eten. Hij lacht breed als hij ons ziet en stopt meteen. Even praten we bij en we beloven dat we deze week nog aankomen. Eerst even de tijd nemen voor het afscheid van onze sieskes Nick en Elise. In de loop van de middag komt Elise even aan en bespreken we de planning van de avond. Ook Daan en Eini zijn uitgenodigd. We weten dat Nick dat prachtig zal vinden. Om vijf uur crossen Adi en Mariam weer naar Ampenan om de taart op te halen en om zeven uur wordt het eten opgehaald. Mariam en ik bespreken dat, wanneer Nick komt, we de grote lamp uitmaken en alleen de kaarsjes van de taart, die de cijfers 50 aangeven, laten branden. Maar Lombok is ons voor. 5 minuten voor dat Nick en Elise komen, valt de stroom uit. De verassing wordt ook iets minder groot, als Daan afbelt. Hij is bekaf van het duiken vandaag met Nick en het verkeer is vanavond ook extreem druk. Met veel dronkelappen op de weg is het niet verstandig om op zaterdagavond te gaan rondrijden. Hoewel we het helemaal begrijpen, vinden we het wel heel jammer. Nick zou het geweldig gevonden hebben, om ze vanavond hier te zien. Nick en Elise arriveren in een donker Loco. Ze komen binnen, de kaarsjes branden en wij zingen uit volle borst: Happy birhday to you. Hoewel Nick pas 1 januari jarig is, vinden we toch dat we het nu moeten vieren. Hierna komt de periode voor hun van overal afscheid nemen en we weten uit ervaring dat dat niet altijd even leuk is. Het eten is overheerlijk en ik doe me ruim tegoed aan alle groenten en vooral de overheerlijk gekookte Nanga (Jackfruit). Schijnbaar iets te goed, want als de rest lekker van de taart geniet en ik van een banaantje als toetje, krijg ik krampen. Ik weet meteen wat de dader is en weet dat ik in het vervolg daarmee rustiger aan moet doen. Och gewoon een paar keer extra richting kamar kecil en het leed is weer geleden.  Rond 10 uur zitten we allemaal te gapen. Nick is na zijn duik toch behoorlijk moe, maar wij hebben geen excuus. Gewoon bedtijd. We nemen afscheid van elkaar en gaan richting ons bedje.


29 dec zondag Marijke

Tegen 11 uur lopen we naar voren richting Pos Ronda om de familie Onnes op te wachten. Maar ze zijn ons al voor en komen ons tegemoet. We begroeten elkaar. Ankie en Theo Onnes met hun 2 dochters en schoonzoons. Helaas heb ik niet alle namen onthouden (leeftijd?) We lopen samen naar ons huisje terug, onderweg vertellend over de kampung. Ze logeren in Duduk en hadden ons benaderd via de mail, of ze een kijkje mochten komen nemen.  Thuis drinken we even wat en beantwoorden de vele vragen. Ze zijn echt geinteresseerd. Leuk om met zo’n mensen te praten. Daarna lopen we even de kampung in. Dan terug naar Cuk om de kasboeken te bekijken. Het is zijn trots en dat weten we. Daarom moeten de bezoekers of ze willen of niet even kijken. Ze vertellen dat ze vandaag eigenlijk een stukje naar het noorden willen gaan. Cuk, die zijn vrije dag heeft, biedt aan om met de bemo te rijden. Prima opgelost. Maar eerst nog even rondkijken en lunchen. Het bruggetje bij Cuk over en dan naar rechts. Hoe verder je richting heuvel loopt,hoe armer de mensen. Het verschil is echt te zien. Via de andere kant van de rivier lopen we terug naar voren en komen uit net voor hotel Graha. Dan nemen we ze mee naar warung Ijo. Voor toeristen, die nog niet zoveel ervaring met Indonesie hebben, is dit een prima plek om lokaal voedsel te proberen.  Hoewel het voor onze begrippen erg schoon is, is het voor hen nog even aftasten en kijken wat ze willen en durven te eten.  Ook leeft nog de regel die wij in 1999 ook hadden. Geen ijsklontjes. Ik probeer ze duidelijk te maken dat die regel hier echt al jaren achterhaald is. Ijsklontjes wordt voor 100% van gekookt water gemaakt. Ik hoop dat ze de komende weken toch een koel drankje durven te proberen.  Cuk komt ze ophalen en wij hebben inmiddels een berichtje van Nick en Elise, dat Daan, Eini en Dylan bij het zwembad in Graha gearriveerd zijn. Nog een foto van de familie voor de bemo en we nemen afscheid. Joep en ik lopen naar Graha waar onze vrienden lekker in het water plonsen. Elise ziet mijn verlangende blik naar het water en stelt voor dat ik een bikini van haar aantrek en ook het water in ga. Helemaal blij als de bikini prima past en ik ook nog af kan koelen in het water. Heerlijk!! Zo genieten we allemaal samen nog een uurtje en dan gaan Daan en Eini naar huis. Dylan begint moe te worden. Wij praten nog even na met Nick en Elise en gaan dan ook huiswaarts. Thuis aangekomen, zien we dat Adi al weer terug is. Hij was naar Masbagik om even zijn familie op te zoeken. Er waren wat neven uit het buitenland hier en die wilde hij toch zien.  Hij heeft zijn neefje Egin meegebracht. Een super leuke knul van nu inmiddels zo’n 11 jaar en grote vriend van Joep. Ze praten altijd met elkaar, zonder elkaar te kunnen verstaan. Lachen, gieren, brullen.  We trekken ons even terug voor een frisse mandi en een lekker dutje.  Voor het avondeten worden we bij June en Cuk verwacht. Eful is er ook. Terwijl June in de keuken blijft (iets wat ik verschrikkelijk vind, maar bij hen altijd zo gaat) genieten wij weer van een heerlijke traditionele maaltijd. De sate ayam van June is de lekkerste die ik ken. Cuk vertelt honderduit over zijn nieuwe baan bij de Moneychanger. Hij heeft het daar prima naar zijn zin. Het is zelfs zo dat zijn complete salaris momenteel gespaard wordt voor een motor. Zijn droom. Hij had dit met June besproken en zij gaat akkoord. Met een motor en een schoolgaande zoon (Judi zit al op de Highschool) zitten ze vaak zonder transport. Om het winkeltje op tijd te kunnen bevoorraden, zou een 2de motor een goede oplossing zijn. Dus zijn ze zo slim om ervoor te sparen en niet te kopen op krediet. Dit gezin maakt echt planning voor de toekomst. Iets wat weinig mensen hier doen. Maar je ziet wel dat Cuk en June voor uit komen en langzaam maar zeker het steeds beter krijgen. Cuk vertelt ons ook nog dat hij het idee had, dat de familie Onnes zich wel geamuseerd had vanmiddag. Bij een van de mooie baaien waren ze nog gaan zwemmen. Goed zo, iedereen weer tevreden en weer een mooie dag voorbij.


30 dec maandag Marijke


Vandaag staat in het teken van het afscheid nemen van Nick en Elise. Om half 11 arriveren ze bij ons huisje met een tas vol spullen. Die kunnen allemaal hier blijven. Ze komen immers 8 juli weer terug. Om 11 uur komen Raoup en zijn vrouw. Nick en Elise hebben een waterton voor hen gekocht. Hun oude ton om het regenwater op te vangen was stuk. Tevens kunnen wij via een sponsor een envelop aan hen overhandigen. Zoals het keurig in Indonesie hoort, wordt de envelop in dank aanvaard, maar niet geopend. Ik vind dat ontzettend netjes. Hier zal men nooit een geschenk in het bijzijn van de gever openen. Stel voor dat ze aan je gezicht zien, wat je hiervan denkt. Onvergeeflijk. Maar we weten zeker dat Raoup en zijn vrouw heel blij zullen zijn met het kado. We praten nog even gezellig op onze beruga na en dan vertrekken ze weer. Heel even drinken we nog rustig een bakje koffie met Adi en Mariam en dan gaat het richting Boung en Sareah, waar de soto ayam al op ons wacht. Die lieve Sareah heeft voor mij de noedels eruit gelaten. Zo lief, dat ze met mijn rare eetgewoontes rekening houden. De hele familie is weer compleet, behalve Adi dive (de man van Nur), die nu waarschijnlijk weer op het water zit. Het wordt een gezellig uurtje. Maar dan komt weer het moeilijke moment van afscheid nemen. Nick en Elise gaan een klein stukje rijden. Even een laatste blik op Lombok en wij gaan naar huis terug. Lekker mandien en even rusten. Tegen 4 uur gaan we even onze was ophalen en komen Nick en Elise tegen, die op weg zijn naar June om afscheid te nemen. Later treffen we elkaar weer bij Yunas, het 24-uurs winkeltje, waar Daan op ons wacht. Onder het genot van een pilsje wordt dan afscheid genomen van Daan en ook Cuk, die er even bij komt zitten. Daan probeert tijd te rekken, met nog een pilsje en ja hoor, dat wint hij ook nog ha-ha. Maar dan moeten ze toch echt afscheid nemen. Vooral voor Daan en Nick niet gemakkelijk. Het zijn echte maatjes geworden. We rijden door naar Young cafe voor een lichte avond maaltijd. De soto van vanmiddag was goed vullend. Nog een super lekkere ijskoffie na. Dat gaat het weer zo leuk mis. Elise en ik bestellen de koffie, waar 2 vanille ijsbolletjes in gaan. Omdat dit voor Elise voorlopig de laatste keer is vragen we aan de serveerster (moeder van een van onze sponsorkinderen) om meer ijs. Maar we zeggen: ice in plaats van icecream. Het gevolg 2 lekkere koffie met daarnaast een kommetje met extra ijsklontjes. Ja, hadden we maar duidelijk moeten zijn. Wel weer leuk. Het begint weer eens te regenen (is alweer dagen geleden) en door de regen gaan Nick en Elise huiswaarts om te gaan pakken. Wij snellen naar huis om een tas te halen, die ze voor ons mee zullen nemen. Door de regen weer terug naar Graha en na een korte babbel, laten we die twee verder gaan met inpakken. Morgen is het heel vroeg dag.

31 dec. Dinsdag Marijke


Om vijf uur ons bed uit. Nog even een rustig bakje koffie om wakker te worden en dan samen met Adi, Mariam en Egin naar Graha, waar onze vriendjes wachten. We horen van Elise dat Kartini (de vrouw van Eful) gisteravond nog wat appels is komen brengen voor de terug reis. Vanmorgen wilde Nick zijn schoenen weer aan doen (na een maand op slippers gelopen te hebben). Toen hij ze voor de zekerheid even omkiepte, vielen er grote mieren uit een schoen. Wat bleek er zat een compleet nest in met eitjes en alles. Na alles goed gereinigd te hebben, kunnen we dan toch vertrekken. Met het busje van Graha gaan we naar het vliegveld. Keurig 3 uur voor vertrek zijn we daar. Maar ja, dit is Indonesie en de balie voor Singapore is nog niet eens open. Dan gaan we maar eerst ontbijten. Het meisje in de kleine warung krijgt het meteen ontzettend druk. 7 maaltijden verzorgen valt niet mee. En dus doet ze alles een voor een. Och, we hebben de tijd. Als Elise en Nick even de koffers gaan inchecken, loopt de warung vol met politieagenten en overheidsambtenaren. We besluiten om maar ergens anders op Nick en Elise te gaan wachten. Even later komen ze terug en genieten we nog heel even van elkaars aanwezigheid. Dan komt ons afscheid. We hebben Elise beloofd om het droog te houden en dat lukt bijna. Die hele kleine traantjes vallen niet op, toch Elise. Nog een laatste blik, nog even zwaaien en dan zijn ze voor 3 maanden voor ons uit beeld. Dankjewel lieverds, voor die heerlijke maand samen. Jullie zijn super vriendjes!!!! Samen met een stille Adi, Mariam en Egin lopen we richting bussen. Joep regelt de kaartjes en dan gaan we met de shuttlebus van het vliegveld terug richting Senggigi. De rit duurt behoorlijk lang, omdat er ook nog een stop is in Sweta en in Mataram. Maar eindelijk stopt de bus dan voor Graha en worden we afgezet. Even de motortjes pakken en terug naar huis. Daar gaan de buurtjes wachten op de ouders en zusje van Egin, die vanmiddag aan zullen komen.


Joep


Als die arriveren zitten we allemaal samen onder het genot van een kopje koffie/thee buiten op het terras. Marijke heeft vragen  over het schoolsysteem aan de schoonbroer van Adi, die schoolinspecteur is. Maar het loopt moeizaam omdat de goeie man geen Engels kent en Adi niet zo goed thuis is in de materie om dit te vertalen. Ze stopt uiteindelijk met vragen omdat hij nu maar een dag vrij is en we hem niet willen belasten met allerlei schooltoestanden. Wel komen we erachter dat de regering de beste kinderen steunt maar die moeten 1: een kruiwagen hebben,2:  goede punten op het toelatings examen hebben en 3: een bewijs van armoede hebben. Wij tweetjes frissen ons wat op want we willen een stukje gaan lopen. Uit ervaring weten we dat we niet te laat moeten gaan want dan kom je de straat niet meer over. Toen we vanmorgen terug kwamen van het vliegveld zagen we dat op veel plekken richting Senggigi over het midden van de weg een ketting of lint gespannen was om alles in goede banen te leiden. Het halve eiland stroomt naar Senggigi want daar is het te doen. Groot vuurwerk op tal van plaatsen. Dat beloofd weer wat voor vanavond. Als we net op de grote weg zijn ter hoogte van Hotel Graha gaan de hemelsluizen open maar gelukkig kunnen we schuilen onder de grote bushalte maar waar de bussen geen gebruik van maken. De regering heeft hier zonder overleg met de busmaatschappij een bushok neergezet voor de  bussen naar en van het vliegveld. Die doen deze halte echter niet aan omdat ze hier niet kunnen keren. Bij restaurant Asmara, een stukje noordelijker kunnen ze dat wel. Maar nu begrijpen we het nut van deze bushalte. Je zit er droog. Terwijl we hier zitten te wachten zien we ondanks de regen van alles voorbijkomen. Een busje waar geen ruitenwissers opzitten maar waarvan de chauffeur onder het rijden bezig is met een raamtrekker, vier man op een motortje onder een poncho, een cabriolet waar een stuk plastic overheen is gespannen en noem maar op. Ook snappen we waarom we op internet bijna geen bereik hebben. En met name op feestdagen hier.  We zijn de enigste onder de schuilers die niet met een telefoon bezig is. Na hier een dikke twee uur gezeten te hebben is het eindelijk droog en wordt het steeds drukker. In de kleine restaurantjes is geen klap te doen omdat de meeste toeristen in hun hotel zitten die wel een oud/nieuwjaarsprogramma in elkaar hebben gezet. Wij zijn bij Bale Tajuk de enigste klanten en kokkie laat weten dat ze vanavond vroeg de zaak sluit om in familiekring oud en nieuw te vieren. Wij lopen terug en bij de ingang van onze kampung treffen we diverse mensen uit de kampung die, net als wij, ook aan bermtoerisme doen. Het verkeer is inmiddels aardig op gang gekomen. We treffen er Ibrahim met zijn vrouw en twee kinderen en tot onze verbazing probeert Ibrahims vrouw Nederlands te praten. Ze verteld dat ze het aan het leren is en Marijke beloofd haar wat les te geven.  Daar kopen we dus een boekje Bahasa Indonesia-Bahasa Belanda (Nederlands) voor als we een keer in Toko Buku komen in Mataram Mall. Tegen half elf zijn we weer thuis en we zien dat de buurtjes met hun familie al slapen. Kerstmis en Nieuwjaar gaan bijna geruisloosloos aan ons voorbij. Voor ons hoeft die drukte allemaal niet want voor ons is al elke dag Carpe Diem en het is een lange dag geweest. Die twee uit Venlo, Nick en Elise, missen we nu al! Om 24.00 uur schiet ik wakker van het vuurwerk  en hoor de regen op het dak vallen maar sluit dan weer mijn ogen.


1 januari 2014 Woensdag Marijke


We worden gewekt door de regen. Nieuwjaar is bijna geruisloos (op een paar knallen na) aan ons voorbij gegaan. Ook deze dag is hier gewoon een werkdag. Voor ons is het dus woensdag en massagedag. Iba komt lekker vroeg tussen de buien door en wij mogen weer beiden een uurtje genieten. Heerlijk toch.  Na een verkwikkende (best wel koude) douche,willen we richting supermarkt gaan om inkopen te doen. Ja hoor, alle winkels zijn gewoon open en het normale leven gaat weer door. Maar het begint weer te regenen. Geen nood, we pakken allebei een boek en amuseren ons wel. Tussendoor nemen we afscheid van de zus van Adi, met haar man en kinderen. Adi rijdt mee naar Masbagik want met 4 man op de motor, vinden ze toch te gevaarlijk. Mariam blijft thuis. Adi weet nog niet of hij vandaag of morgen terug komt. Maar hem kennende is hij vanavond weer present. Ik ben benieuwd.  Na een uurtje houdt het eindelijk op met regenen en gaan we op ons motortje op pad. In Senggigi dragen we geen helm. Ja, ik weet het, hartstikke fout, maar het zijn altijd maar korte stukjes en dat ding is warm. Waar we niet aan gedacht hebben is dat het nog wemelt van politie in de straat en het is nog altijd behoorlijk druk. Maar nee hoor, de politie houdt zelfs het verkeer tegen zo dat wij makkelijker kunnen oversteken. Hier kan echt alles!! Als we thuis komen, komt even later Ati, de vrouw van Ibrahim, om het certificaat te laten zien. Ibrahim is gesponsord voor een electriciteitscursus en de sponsor vindt het leuk om het certificaat te zien. Terwijl ik met Ati zit te praten, valt het me weer op hoe intelligent ze is. Gisteravond probeerde ze Nederlands te praten en ook haar Engels is best wel goed. Vrouwen in de kampung die Engels geleerd hebben, spreken het nog maal weinig thuis en raken het zo weer kwijt. Maar Ati heeft hetzelfde niveau Engels,als Kartini van Eful, die de universiteit gedaan heeft. Ik weet niet meer precies wie, maar iemand heeft me ooit verteld, dat Ati een beetje simpel is en ze misschien niet allemaal op een rijtje heeft. Het tegendeel is echter waar. Het is een behoorlijk slimme tante. Maar dan plotseling dringt het tot me door. Ati hoort slecht en reageert dus niet altijd goed en duidelijk op mensen. Dan krijgt ze dus de stempel niet helemaal normaal te zijn. Ik laat Ati de hoortoestellen zien, die we gedoneerd hebben gekregen van Schoonenberg uit Venray. Dan haalt ze onder haar hoofddoek een loei van een hoorapparaat uit. Ze heeft er dus al een. Vol goede moed gaan we de kleintjes proberen en jawel hoor. Eentje pas haar goed en ze verstaat me duidelijk. Ik vertel haar dat we de komende weken samen gaan proberen om haar Nederlands te leren. Misschien kan Mariam van Adi erbij komen zitten en hebben we een klein klasje Nederlands, Engels en voor mij bahasa Indonesia. Ati zegt dat ze dat niet durft te vragen. Het arme kind is altijd buitengesloten door iedereen, omdat men dacht dat ze niet 100% was. Aangezien ik zelf door het leven ga met 2 hoorapparaten, begrijp ik haar beter dan wie dan ook. Dit is weer een goede les van het leven hier. Ik ben opgelucht dat ik weer een antwoord heb gevonden, zonder dat me iemand iets vertelt heeft. Dat noem ik hier altijd: luisteren naar wat niet verteld wordt. Laten we hopen dat Ati nu wat meer zelfvertrouwen krijgt en niet meer zo verlegen is. Voor het avondeten gaan we naar Angels. Keurig allebei met een helm op. Geen politie meer te zien en de afzettingen op de weg zijn ook weggehaald. Nieuwjaar is voorbij. Back to normal.


2 jan donderdag Marijke


Als we wakker worden, horen we het vertrouwde geluid van de regen weer. Zo erg hebben we het nog nooit meegemaakt. Och, je doet er toch niets aan. De ochtend brengen we dan ook lekker rustig thuis door. Wat kaarten schrijven voor de moeders en de kleinkinderen. Wat orde scheppen en voor de rest lekker lezen en lekker luieren. Wat doe je anders met zo’n weer. Na de middag besluiten we maar om richting Mataram te gaan. We willen nog een extra set beddegoed en Hero’s is de enige winkel waar ik havermout heb kunnen vinden. Die eet ik in de ochtend met fruit en kokosnoot santen. Heerlijk hapje. Onderweg naar huis zitten we achter een kleine pick-up die een koe, een geit en de nodige kokosnoten geladen heeft. Kan allemaal hier. Ook rijden we nog langs een bruilofsstoet. De meisjes hebben allemaal akelig witte gepoederde gezichten. Ja, de omgekeerde wereld. Gebruikt men in de westerse wereld make-up voor een mooi bruin kleurtje, hier gebruikt men wit poeder om het gezicht zo blank mogelijk te maken. Het ziet er vreemd uit. Ik zie ze liever naturel. Maar ja, ieder zijn smaak toch. Terug bij de Pos Ronda, drinken we nog even een bakkie tubruk bij vrouw Kwaak. Ja, ik weet niet hoe ze heet, maar haar stemvolume heeft haar deze bijnaam gegeven. Is gewoon een schat van een vrouw, alleen praat ze af en toe luid. Haar zoon Sujadi is ijverig aan een motor aan het sleutelen. Een genot om te zien. Naast de toko is dus nu een super kleine benkel (garage) waar zoonlief zijn geld verdient. Hij heeft met behulp van sponsoring via het project, nog een extra studiejaar mechaniek gedaan, na de highschool. Dus de toekomst van deze familie zit wel goed. Leuk om te zien hoe de kinderen zich ontwikkelen. Na acht jaar zien we nu links en rechts resultaten. Op de terugweg in de kampung, moeten we Nur nog beloven om volgende week donderdag naar Mangsit te komen om haar schoonfamilie weer eens op te zoeken. Natuurlijk doen we dat. Dan spreekt me weer een vrouwtje aan uit de kampung: Marieke kurus. (Marijke is slank). Ja, ze snappen er niets van. Als ik dan vertel, dat ik geen nasi(rijst), noodle of roti (brood) meer eet, vragen ze bezorgd wat ik dan eet. Nou, met fruit, groente, vlees en vis kan ik me hier uitstekend redden en ik eet meer dan ooit. Maar tot nu toe is iedereen zwaar verbaasd dat ik geen rijst eet. Dat is toch het basisvoedsel hier en dus onbegrijpelijk voor iedereen.  En dan als we bijna thuis zijn, zien we Atun. Vorig jaar hebben we hele toestanden met haar mee gemaakt. Ze heeft toen een tijdje in het ziekenhuis gelegen en daardoor hebben wij geleerd, dat als je geld hebt, je geholpen wordt en anders bekijk je het maar. Hard, maar waar. Zo is het leven hier. Atun is inmiddels getrouwd en woont in Central Lombok. Ze is nu even op bezoek bij haar familie. Trots strijkt ze af en toe over haar buikje. Ja hoor, ze is in verwachting. De droom van ieder meisje hier,trouwen en dan snel in verwachting. Dan doe je het goed. Hoe anders is het leven bij ons. Maar kinderen zijn hier je pensioen Zij zorgen voor je als je oud wordt. Mariam en Adi worden dan ook vaak meewarig bekeken, aangezien ze geen kinderen hebben. Dit tot zwaar verdriet van Mariam, die een perfecte moeder zou zijn.  Het avondeten doen we maar even bij warung Ijo. Lekker en dichtbij. Het regent weer een beetje en we weten niet of het weer erger wordt. Daarna huiswaarts, waar we de nieuwe competitie kaarten beginnen. Met zijn vieren is het toch heel anders dan met zijn zessen. Goh, we missen die twee stiekem toch wel. Grote winnaar van de avond, tot grote (leuke) ergernis van Adi, Joep.


3 jan. Vrijdag Marijke


Mijn ontbijtje voor vandaag en meestal iedere ochtend: een kommetje gevuld met pisang (banaan), melon (meloen), buah naga (drakenfruit), mete (cashewnoten) en oats (havermout). Daarover heen een topping van kelapa santen (kokosnootpasta), ziet er uit als slagroom en smaakt ook net zo lekker of nog lekkerder. Het fruit varieert dagelijks. Cashewnoten zijn de enigste noten, die hier ongezouten te krijgen zijn. Ze worden ook in gerechten verwerkt vandaar. Havermout kan ik bij Hero in Mataram vinden en de kokosnootpasta wordt gelukkig gewoon hier in de supermarkt verkocht. Het is dagelijks smullen geblazen. Hiermee eindigt de kookrubriek van vandaag. De zon schijnt, dus we gaan op pad met ons motortje om eindelijk bij Isac en Ayu op bezoek te gaan. We treffen alleen de nanny met de kinderen thuis en horen dat beiden aan het werk zijn. Jammer dan. Joep draait om en we besluiten onze lievelingsroute te gaan rijden. Het weer werkt helemaal mee, dus op pad. Heerlijk om weer die prachtige weg langs de kust te rijden. Puur genieten. De toeristen plekjes laten we voor wat het is en we stoppen op plekjes die wij leuk vinden en waar het nog rustig is. Even naar het leuke strandje om een paar mooie schelpen te zoeken. Dan weer verder. We belanden bij de plek waar Lombok Dive tegenwoordig zijn boten heeft liggen. Het nieuwe restaurantje was ons tot nu toe nog niet opgevallen. Nu besluiten we om daar even te lunchen. Met uitzicht op zee en de eilandjes, is het prima zitten hier. Als dan blijkt dat het eten ook nog eens prima smaakt, hebben wij een nieuw adresje gevonden. Hiervoor  laten we graag ons lunchadresje in Bangsal schieten. Hier wordt je met rust gelaten, terwijl in Bangsal altijd wel iemand met ons moet praten.  Na een prima lunch gaan we verder, richting Pusukpas. Het is nog wel druk op de weg. Nog te vroeg voor het gebed van vrijdag, maar de weg is prima en het zonnetje schijnt. We stoppen even niet bij de beruga, waar iedereen stopt, maar rijden een stukje verder. Daar is het uitzicht net zo monumentaal, maar zijn er verder geen toeristen. Wel makkelijk als je een beetje de weg weet hier. Verder, nu omlaag, langs de rivier en door tot aan Gunung Sari. Daar gaan we rechts af, richting Montong. We weten dat we ergens weer rechts kunnen om binnendoor naar de grote weg richting Senggigi te gaan, maar we nemen de verkeerde weg. Gelukkig maar. We verdwalen en vinden een weggetje dat links af gaat. We denken dat dit de goede richting is, maar dit weggetje gaan flink steil omhoog. En dan rijden we door een paradijs. Wat is het hier prachtig en we rijden boven over een berg.  Wat een prachtig kado om zo te verdwalen. Dan gaat dit weggetje weer steil omlaag en komen we weer terug bij ons uitgangspunt. We hebben een rondje gereden, maar een rondje wat zeker de moeite waard was en wat we zeker nog eens zullen doen. Terug naar de grotere weg en even later vinden we de juiste afslag. Nog even door een mooi gebied en dan zijn we weer terug op de weg richting Senggigi. Nog even en we zijn weer thuis. Phoe, ons achterste moet toch even wennen om zo’n tijd op de motor te zitten. Gelukkig is onze bank binnen lekker zacht. Susan komt even aan en we kletsen wat. Als ze weer vertrekt gaan we lekker douchen en nemen een heerlijke pauze. Ja, om zes uur opstaan gaat makkelijk, maar dan wil je ook wel je middagdutje hebben. Als we verkwikt wakker worden, is het weer grauw en grijs en valt de regen weer gestaag. Wat hebben en mazzel gehad vanmorgen, zodat we deze prachtige rit konden maken. Tegen de avond wordt het droog, zodat we rustig naar Bumbus kunnen rijden voor ons avondeten. Het restaurant loopt helemaal vol, als wij er zitten en ook de andere restaurants hebben aardig wat bezoekers. Het is de eerste keer dat wij ervaren dat het druk is in Senggigi.

PS. Sorry als we niet zo snel reageren op mail of facebook. Het systeem is of heel traag of werkt niet.

 

Vrijdag 27 december 2013


21 dec. Zaterdag Marijke

Gelukkig vandaag even geen programma. De natte kleding van eergisteren staat nog in een emmer sop, dus we kunnen aan de slag. Dan even lekker het huis kuisen. Het is bewolkt, maar gelukkig even droog. De rest van de was brengen we naar de laundry. Die krijgen het wel droog, wij niet. Dan naar de supermarkt voor de boodschappen. Morgenavond hebben we immers vergadering van het project en de jongens willen graag Green Sand drinken. Het is een drankje wat een beetje op bier lijkt en ze doen dan ook alsof ze aan de Bintang zitten. Leuk om te zien. Wat lekkere koekjes erbij, want daar houdt Boung zo van en dan weer huiswaarts. Inmiddels is het weer eens gaan regenen. Even later komen Nick en Elise ook deze kant op en gaan we Adi en Mariam vervelen. Die zitten ook maar binnen te koekkeloeren met dit weer.  Elise zegt dan tegen Mariam: Mau kartu? (Wil je kaarten?) Dat is niet tegen dovemans oren gezegd en al spoedig zitten we weer op de harde tegelvloer (sommige van ons met een kussen onder de billen) en wordt er weer behoorlijk vals gespeeld en gesjoemeld. En hoewel Elise en Joep proberen de zaak flink te flessen, is toch Adi de grote winnaar.  Zo krijgen we weer een regenmiddag om. Voor Joep en mij is het niet zo erg. De zon komt vanzelf een keer terug, maar ik vind het wel sneu voor Nick en Elise. Hoewel ze niet klagen hoor. Maar het is wel jammer van de dagen die ze hier hebben. Tegen de avond gaan we terug naar huis. Even opfrissen en dan naar Bale Tajuk. Het is gelukkig even droog. Het eten smaakt weer voortreffelijk en het dessert wordt weer gratis door kokkie gemaakt. Voor de andere een heerlijke crepe met kokos en voor mij maakt ze een fruitschaaltje klaar, de schat. Tegen tienen zijn we thuis en raar maar waar, ik val om van de slaap. Zou dat komen door dat gehang de hele dag?

22 dec zondag Marijke

Als we deze ochtend onze mail openen, vinden we een prachtig bericht. Een van onze sponsors is bezig met het inpakken van de kerstkadootjes en leest tussen door het verslag. Het huisje van Raoup wordt daarin beschreven. Plotseling beseft de sponsors de realiteit. In Nederland overdaad, volop kerstkadootjes en Raoup met zijn rieten huisje met lekkend dak. Daarop besluit deze sponsor spontaan een donatie te doen voor Raoup en zijn familie. Met een brok in de keel lezen we de reactie en zijn blij dat Raoup deze geweldige steun krijgt. Het is weer grijs en grauw buiten. Mariam gaat weer haar was doen. Die is al die dagen vochtig gebleven en ze vind dat die stinkt. Ik adviseer haar om de was binnen te hangen en de ventilator erop te zetten. Dat doe ik nu ook. De enigste mogelijkheid om iets droog te krijgen. Zolang als wij hier zijn komt de electriciteit voor onze rekening. Maar ze is zo gewend om zuinig te zijn met de electriciteit dat ze dit niet doet. Alles wordt opnieuw gewassen en als het in de loop van de middag droog wordt, wordt deze weer opgehangen. Toch is de luchtvochtigheid zo hoog, dat ik vermoed dat het weer niet lukt om alles droog te krijgn. Ik controleer  de lijsten van het project, omdat we vanavond vergadering hebben en vanmiddag om vier uur gaan we de kas controleren bij Cuk. Nick is vandaag al vroeg vertrokken om te gaan duiken en Elise wipt even binnen. We kletsen maar wat onder het genot van een bakkie koffie. Het klinkt misschien allemaal wat negatief, maar zo voelt het niet. Het weer is wat het is en wij komen nu super tot rust. Als je er niet doorheen hoeft, boeit het eigenlijk ook niet. Het is wel extreen zoveel dagen achter elkaar. Maar overal is het weer van slag. Sneeuw in Egypte is toch ook niet normaal. Nou als de sneeuw hier maar weg blijft!!!

Joep

Tegen vieren rijden we naar Cuk en controleren we alle kasboeken, inclusief lijsten en bonnen. Het ziet er zoals gewoonlijk pico bello uit. Alles in Exel op de laptop en als back up ook nog in de ouderwetse boeken. De bonnen zijn keurig genummerd en we vinden alles direct terug. Hier is echt niets op aan te merken en we zien ook de donaties van diverse mensen die hier zijn geweest. Ook het gastenboek lezen we door en we vertalen de nieuwe berichten van Henk en Mieke met Goof en Puck, Rian en Sjors, en Wim en Sandra. Het doet ons goed om dit alles te lezen. Tegen zessen eten we even een snel hapje bij warung Ijo en dan terug naar huis voor de vergadering. Iedereen is er keurig op tijd en vandaag wonen Nick en Elise de vergadering bij. De inkomsten van de bemo zijn drastisch gedaald aangezien de meeste mensen beschikken over een motor om de kinderen naar school te brengen of naar de markt gaan. De motor is echt vervoersmiddel nummer een. Sinds kort heeft Cuk met de ouders van de paar kinderen  die nog met de bemo gingen gepraat en is besloten om ze na schooltijd niet meer op te halen. Ze worden s’morgens wel gebracht. De eind tijden van de scholen  verschillen teveel en daardoor is Cuk veel tijd kwijt. Ook weegt het  niet op tegen de kosten en tijd die Cuk er vrijwillig in steekt aangezien hij nu ook een vaste baan heeft bij de grote Money Changer. De bemo is wel belangrijk voor het dorpje want we zien een complete lijst van de nood gevallen waarvoor hij is gebruikt. Gelukkig hebben we van “ Boeken steunen Mensen” uit Venlo/Blerick  een bijdrage gekregen waardoor we hem zeker een half jaar kunnen laten rijden. Het afvalgebeuren begon goed maar we blijven zitten met de afval aangezien er nergens een plek is om deze te deponeren. Hulp van hogerhand  blijft uit ondanks de vraag, daarom gaat Boung geregeld de afvaltonnen af om deze met een geleende kruiwagen leeg te maken en de boel maar gaat verbranden. Een andere oplossing hebben we helaas niet zolang we geen medewerking krijgen. Jammer maar we hopen er het beste van. Boung vraagt om een kruiwagen en gezamelijk besluiten we er eentje aan te schaffen. Dan komen de schoolgaande kinderen aan bod. Van eentje die naar de High School zou gaan wilde de vader het simpele contract niet ondertekenen. Hierin staat dat de leerling de betreffende school zal afmaken en er niet tussendoor mee stopt. Dan zal het geld wat de sponsor heeft betaald terugbetaald moeten worden. Heel simpel maar voor ons is het een stok achter de deur anders is het eind zoek. Twee maanden later komt de vader alsnog vragen of hij in het project mag. De scholen zijn dan inmiddels gestart en de betreffende jongen zit dan al op de High School (betaald door zijn vader). Helaas is dit te laat, er is al genoeg gepraat met de vader van te voren. Klinkt hard, maar we moeten wel. Een kleine verantwoording zal ook van de ouders en kinderen moeten komen. Een kind dat naar de 1e klas Elementery school zou gaan is uit het project gehaald door de ouders. Twee kinderen zijn met hun ouders verhuisd en een kind is terug naar Centraal Lombok oftewel ook uit de kampung. De desbetreffende sponsors krijgen hier nog bericht over. Bij de rondvraag krijgen we van Nick en Elise twee enveloppen. Eentje is voor het abonnement van de waterleiding en het verbruik op jaarbasis, en eentje is voor het in stand houden van de bemo. Gebruik is dat we de avond na deze vergadering ergens gaan eten op onze eigen kosten maar heeft er zich een sponsor spontaan aangemeld om deze kosten op zich te nemen, waarvoor uiteraard onze hartelijke dank. En aangezien het dorpje sinds 5 maanden een nieuwe Kepala Kampung (dorpshoofd ) heeft nodigen we deze hierbij ook uit. Dit geeft ons mooi de mogelijkheid om hem bij te praten over ons project. Tot slot word de vergadering gesloten met een woord van dank aan onze 4 mannen Eful, Cuk, Adi en Boung, die dit toch allemaal kosteloos doen.

23 dec. Maandag Marijke

In ons dorpje woont een vakman, Ibrahim, een harde werker die bijna alle verbouwingen en klussen in de kampung doet. Hij gebruikt hiervoor de spullen die hij voorhanden heeft. Vaak versleten of kapot. Buiten het project om, hebben Peter en Patricia Linskens besloten om hem te helpen. Dit vooral omdat hij serieus is en hard werkt. Eerder al, heeft hij een electriciteitscursus met succes afgerond en nu besluiten ze om hem met goed gereedschap verder te helpen. Daarom besluiten Joep en Nick om vandaag met Ibrahim en Adi als tolk naar Sweta te gaan. Daar is een grote gereedschapswinkel. Adi gaat mee als tolk en Joep moet Ibrahim pushen om de goede spullen uit te zoeken. Hij heeft nl. de neiging om de goedkoopste keuze te maken, bang als hij is om de sponsor voor het hoofd te stoten. Maar de opdracht is duidelijk: goed en sterk gereedschap kiezen. Joep kijkt meteen ook voor de kruiwagen die het project zal sponsoren voor het huisvuil. Nick kijkt voor een goede waterton, die hij aan Raoup wil geven. Ze hebben boven in de regentijd water genoeg, maar hun waterton is kapot, dus daar worden ze nu ook mee geholpen.  Elise en ik laten ons afzetten bij Mataram Mall. Daar binnen is het tenminste droog. Een uurtje later melden Nick en Joep zich ook bij Mataram Mall. Adi en Ibrahim gaan alleen met de bemo door naar de kampung. Zou Joep ook meegegaan zijn, dan gonsde de verhalen door de kampung, dat het project Ibrahim ondersteunt. Dit leidt dan weer tot vele vragen en soms ook afgunst. Het is een klein dorp, net als in Nederland, waar iedereen iedereen kent en de roddels niet van de lucht zijn.  Ons maakt het niets uit, maar de jongens van het project krijgen al die verhalen te horen en voelen zich vaak opgelaten om uit te moeten leggen hoe het werkelijk zit. Om deze keer die verhalen te voorkomen, zijn Nick en Joep in Mataram uitgestapt. Wij eten samen een hapje en gaan nog even naar Hero supermarkt om wat boodschappen te doen. Dan keren ook wij huiswaarts. Bij Graha aangekomen valt het weer eens met bakken uit de lucht. Op het terras daar zien we plotseling Heinz en Gerda zitten. Een ouder echtpaar uit Duitsland, die we al een paar jaar hier in Lombok ontmoeten. De begroeting is hartelijk en we spreken af om elkaar op een later tijdstip zeker weer eens te ontmoeten en bij te praten. Joep en ik doen de jas hujan (regenjas) weer aan en vertrekken naar huis. Adi vertelt ons dat hij zich  niet kan herinneren, ooit zo’n lange regenperiode meegemaakt te hebben. Och, we treffen het gewoon, dat wij dat als eerste hier mee mogen maken ha-ha. Tegen half zeven gaan we richting Cuk. Hij heeft het laatste cashgeld van het project gewisseld en we gaan even de verdeling doorgeven, voor school, voor medicijnen en voor de kampung en de bemo. Door de werkelijk, stromende regen rijden Joep en ik richting Cuk. Daar treffen we alleen June aan. Cuk is met een echtpaar met hun kindje naar de dokter in Montong. Het kindje was al een week aan het braken en diarree.  Dan blijkt dus weer het nut van de bemo. Dit hadden ze met dit weer nooit met de moter kunnen doen. June biedt haar excuses aan dat Cuk weg is, maar we drukken haar op het hart, dat we het veel belangrijker vinden dat dit kindje geholpen wordt. Er blijkt een nieuwe arts in Montong te zitten. Dokter A-an. De mensen zijn super enthousiast over deze dokter. Hij is vakkundig en bovenal schijnt hij de mensen te laten betalen naar gelang hun inkomen.  Geweldig blij zijn we met dit nieuws. Vooral omdat dokter Holis, die we eerder mochten inschakelen, voor haar opleiding over geplaatst is naar Rumah Sakit Kota in Mataram. Zij kan ons vanuit daar niet meer helpen.  Langzaam aan komen ook Adi en Boung te voorschijn, gehuld in regencape of jas. Maar we blijven wachten. Tegen half acht komt Eful en hij vertelt dat hij een smsje gehad heeft van Cuk. Het kindje is geholpen en hij is onderweg naar huis. Wij vertrekken samen alvast naar Warung Senggigi. Daar gaat de jaarlijkse feestmaaltijd plaats vinden. Even later komt Cuk en ook de Kepala Kampung aanzetten. Het eten is voortreffelijk en tussen door vertel ik de Kepala Kampung het een en ander over het project. Zijn zoontje zit al langer in het project, maar dit keer doen we het een beetje officieel omdat hij nu Kepala Kampung is geworden.  De waarheid is dat hij eigenlijk door de familie van de vorige Kepala Kampung en tevens zijn familie naar voren geschoven is om Kepala te worden. Zo houdt de familie toch de touwtjes in handen. Iedereen in de kampung weet dit, maar accepteert het ook,omdat ze dit baantje niet echt willen hebben. Wij zien ook steeds meer van de achtergronden hier en horen steeds meer wat niet gezegd wordt (als je begrijpt wat ik bedoel!). Dat is toch het voordeel van hier langer wonen. Het wordt al met al een leuke avond, waar Cuk de winnaar wordt. Wat kan die kerel eten. We genieten ervan. Ze mogen eten en drinken zoveel als ze op kunnen, gezien het feit dat dit de enige beloning per jaar is die ze krijgen. Nadat ik de rekening betaald heb is er nog genoeg geld over van de sponsor om dit in het project bij de bemo te doen. Daar is momenteel iedere cent hard voor nodig om hem te laten opknappen en rijdend te houden.  Ondanks de never ending story van de regen die neer klettert, toch een mooie afsluiting van deze dag.

24 dec. Dinsdag Joep

Nick is vandaag duiken en Elise ziet bij het ontbijt hoe zwaar de golven zijn en de regen valt alweer. Ze wilde vandaag mee met Nick maar ziet er gezien het weer toch vanaf. Na het ontbijt gaat ze terug naar de kamer en even later gaat het mis. Gisteren hebben ze in het hotel een massage genomen en dat is voor beiden nogal pijnlijk verlopen. Elise had het gisteravond al echt koud en overal pijn. Het is net of het er vandaag uitkomt. Ze wordt steeds beroerder en kruipt het bed in. En aangezien het vandaag hetzelfde weer is als gisteren, oftewel het regent nog steeds, doen wij het rustig aan. En omdat het dagelijks regent voor langere tijd heeft dat natuurlijk ook consequenties op de temperatuur hier. Vooral als je je wilt mandieen of douchen. Warm water hebben we hier niet en nu is het wel erg koud. Maar ja, tanden op elkaar want we wilden tussen de locale mensen wonen. En daar heeft ook niemand warm water. Volgens Adi had hij nog nooit zo’n lange regentijd achter elkaar gehad. Jammer dat dit net gebeurt  terwijl Nick en Elise hier zijn. Plannen waren o.a. om het hele eiland door te crossen op onze motortjes maar dat doe je niet met zo’n weer. Terwijl wij onze tijd verdoen met veel lezen en andere huishoudelijke dingen schieten de uren voorbij. We krijgen een lief mailtje van Kelly en Carlo die een kind willen ondersteunen . Tegen 13.00 uur zoeken we Cuk op om het contante sponsorgeld wat we ontvangen hadden na de jaarlijkse overboeking over te dragen, aangezien hij dat voor ons bij zijn baas had gewisseld. En wordt het in het juiste kasboek genoteerd. Dan weer terug naar huis waarbij we nog langs een paar mensen gaan om wat foto’s die we hebben laten afdrukken in Mataram Mall aan hen te geven. Ook Ibrahim straalt als we hem tegenkomen en hij is blij met zijn gereedschap. Uiteraard bellen we Elise op of ze nog wat nodig heeft en maken een afspraak dat we tegen 19.00 uur langs komen met Adi en Mariam. Mariam wil haar een traditionele massage geven met olie en zo’n muntje ( waar je echte rode strepen over je lichaam krijgt). Als dat voorbij is rijden we met Nick naar een klein warungetje om wat te eten en zoeken we door de nog steeds vallende regen ons huisje weer op om naar BVN te kijken. Van Kerstavond merken we niets.

25 dec. Woensdag Marijke

Zalig kerstfeest, is voor ons zalige massage. Hoewel het grauw en kil is, regent het nu maar een beetje, dus Iba heeft het weer getrotseerd en komt voor de wekelijkse massage. Hier is het gewoon woensdag, een doordeweekse dag en je merkt totaal nergens aan dat het 1e Kerstdag is. In de restaurants in Senggigi staan kerstbomen en daar roepen ze al dagen: Merry Christmas, maar in de kampung is niets te merken. Wij vinden het prima zo, wij hebben ook niet zoveel met Kerstmis. Nick belt dat het nog niet zo goed gaat met Elise. Ze slaapt veel en heeft een beetje gegeten. Gelukkig drinkt ze wel. Wij gaan tegen de middag even op ziekenbezoek en dan Senggigi in, lekker lunchen en een stukje toeren. Het is droog. Een verademing. Toch zien we in de verte de donkere wolken hangen, dus we blijven maar in de buurt. Op de terug weg gaan we toch maar even nog naar Elise kijken, maar ze slaapt als een roos en Nick houdt al lezend de wacht. Dan terug naar huis, waar we even rustig aan doen. Joep gaat wat lezen en als ik dat ook wil doen, zie ik dat mijn e-reader leeg is. Oke, dan maar even opladen.  Susan komt even aan en nodigt ons uit voor vrijdag. Sem of Sam (ik weet niet precies hoe je zijn naam schijft), het zoontje van haar en Opik is besneden en dat wordt met een ceremonie bevestigd. Tegen zeven uur gaan we naar Angel, waar we vanavond met Daan en Eini een soort van Kerstdiner zullen hebben. Jammer genoeg, komt alleen Nick mee. Ik mis mijn vriendinnetje, maar ziek is ziek! Daan en Eini hebben een leuk kado bij zich voor ons vieren. Voor beiden stellen een lijst. Eentje ervan is gevuld met een schitterende tekening. Het stelt ons vieren voor met in het midden Dylan, hun zoontje. De bedoeling om afgelopen zondag samen te zwemmen en dan had Daan een foto gemaakt van ons allemaal. Maar de regen gooide roet in het eten. Die foto gaan we alsnog a.s. zondag proberen te maken. Al met al wordt het toch een gezellig avond en hoewel er toch wat druppels gevallen zijn, komen we wonder boven wonder droog thuis.

26 dec. Donderdag Marijke

DE ZON SCHIJNT!!! Na weken van regen en grauw weer, schijnt nu de zon. Meteen wat was gedaan, zoals alle andere vrouwen in de kampung. Eindelijk droogt het weer wat. Het werd wel tijd want ook in huis werd alles klam. Bovenal als alles klam is begint het ook te ruiken, dus echt prettig is het niet. Deuren en ramen gaan weer wijd open en iedereen lacht weer. Dan is het balen als Joep ondekt dat mijn e-reader niet opgeladen heeft, terwijl hij de hele nacht op de lader heeft gehangen. Balen, zeker als we ontdekken dat de garantie periode ook voorbij is. Wat Joep ook probeert, er zit geen leven meer in. Dat wordt dan weer boeken zoeken in Senggigi. Ik bel even met Elise. Ze zweet nog steeds flink en voelt zich alles behalve fit. Ik besef dat ze baalt nu eindelijk de zon schijnt. Maar zoals ze zelf zegt: ik wil weer gezond zijn als we op de terug weg gaan. Jammer genoeg gaan ze a.s. dinsdag de 31ste weer richting Nederland. Dit kun je wel eens terecht een verregende vakantie noemen. Toch vinden we het heerlijk dat we een maand met hen samen gehad hebben. Tegen lunchtijd gaan we ze even opzoeken. We stellen Elise voor om een soto ayam (kippensoep) te gaan eten. Ze voelt zich ontzettend slap, omdat ze al een poos niks meer gegeten heeft. We gaan naar het restaurant van Graha met uitzicht op zee en eten even wat. Het soepje doet haar zichtbaar goed. Nick en Joep zijn in een melige bui en hebben op alles en iedereen commentaar. Dat zal wel komen door al dat regenweer van de afgelopen dagen. Joep klaagt nu constant dat hij het zo warm heeft. Echt erg.  De middag brengen we lekker rustig door. Joep bestudeerd de binnenkant van zijn ogen en ik lees in een echt boek. We krijgen een telefoontje van Nick en Elise dat we gaan eten bij Warung Ijo voor aan de straat. Als we voor aan komen, staan ze met Belo en zijn kleine vrouwtje Ros te praten. Het is zo gezellig dat we ze maar meenemen naar de warung. Even samen eten en verder kletsen. Elise eet wat gado-gado, maar terwijl wij allemaal gezellig zitten te kletsen, begint ze weer flink te zweten en is ze bekaf. Ze lopen terug naar Graha en ook wij houden het voor gezien. Lekker een avondje thuis met de Nederlands Top 2000 op de laptop. Alleen krijgen we steeds stukken muziek te horen en dan houdt het weer op. Heerlijk die bereikbaarheid hier. Och, het blijft leuk.

27 dec. Vrijdag Marijke

We besluiten met Nick en Elise te gaan ontbijten en als de zon schijnt, gaan we weer eens lekker aan het zwembad liggen. Elise voelt zich vandaag al een stuk beter en komt er gezellig bij liggen. Heerlijk weer zo’n ochtend, lekker luieren, lekker plonsen.Wat hebben we het toch goed. In de loop van de middag gaan we terug naar huis,  want we worden om 4 uur bij Opik en Susan verwacht. Wij zijn, als echte Hollanders) natuurlijk keurig op tijd en dus als eerste. Homestay Indah zit er gezellig uit. De beplanting is flink gegroeid en het uitzicht is hier nog steeds prachtig. Langzaamaan druppelen de mannen van de kampung binnen.  Susan, met dochter Sophie op schoot, en ik kletsen gezellig buiten, terwijl binnen het bidden begint. Joep mag er bij zitten. Hij liever dan ik. Het laatste woord is nog niet gezegd of de heren vallen massaal op het eten aan, dat door de moeder van Opik en verschillende vrouwen uit de kampung gekookt is. De sigaretten wordt nog meegebietst en dan nemen de meeste weer afscheid. Joep komt strompelend naar buiten. Hij kan niet in een kleermakerszit zitten en zijn benen verkrampen dan helemaal. Het is wel een komisch gezicht. Het klinkt allemaal weinig respectvol, maar dat is het ook wel een beetje. Men moet deze ceremonie houden, het hoort erbij. Maar Sam merkt er zelf helemaal niks van, want hij speelt rustig verder. De heren zeggen hun gebedje op, maar kunnen niet wachten om met het eten te beginnen. Ze begonnen zelfs al met bidden, terwijl de gastheer Opik nog even iemand ging ophalen. Susan en ik zijn er een beetje lacherig over, omdat we dit al zo vaak gezien hebben en weten hoe het inmiddels gaat.  Wij drinken nog een bakkie koffie en nemen dan ook afscheid. Sam geeft ons een mooie tekening mee, met daarop het zwembad van Graha met een paar mensen erin. Ja, hij heeft helemaal gelijk. Vorig jaar hadden we hem beloofd om een keertje samen te gaan zwemmen, maar door de omstandigheden is het daar niet meer van gekomen. Nou, deze keer gaat het wel lukken. Beloofd is beloofd. We gaan terug naar huis om ons motortje te pakken en gaan dan samen met Nick en Elise naar warung Senggigi. Het eten was daar prima van de week, dus dat willen we nog een keertje proeven. Na het eten gaan we snel terug naar de kampung. De grand-finale van het jokeren wordt vanavond gehouden. Elise is gelukkig fit genoeg om mee te doen.  Als dan blijkt dat Adi gewonnen heeft, gaat Joep helemaal los. Hij komt met het overtuigende verhaal, dat hij persoonlijk unaniem besloten heeft, dat diegene met de meeste punten wint, Nick dus. Hij haalt bij ons uit huis een bekertje en overhandigt die dan ook aan Nick. Adi snapt er helemaal niks meer van. Hij is toch de grote winnaar. Maar op een gegeven moment heeft hij het door en zegt tegen Joep: “even if we play with 2 persons, you make me number 6”. Dan begint Joep helemaal met zijn show en maakt het zelfs zo erg, dat Elise, als ze water probeert te drinken, alles uitproest van het lachen. Deze prachtige dag wordt besloten met flinke buikpijn van het lachen!!!!!!!!!!!!!!!! Heerlijke dag, heerlijke avond.

 


 

Vrijdag 20 december 2013

14 dec. Zaterdag Marijke

Joep en ik gaan eindelijk doen wat we al lang van plan zijn, wandelen. Om half acht in de ochtend gaan we op pad. Het is gelukkig nog niet te warm en de wandeling loopt voorspoedig.  Bij hotel Mascot wordt Joep geroepen. Daar zit Rita op het terras. Zij woont als ze hier is in Green Valley, maar haar huis wordt momenteel ontsmet, dus blijft ze een paar dagen hier.  Rita hebben we vorig jaar hier ontmoet en ze komt uit Venlo. Leuk haar hier weer te zien. Na een korte babbel lopen we verder. Op 2 plaatsen zijn de grote cementblokken en het pad weggeslagen, maar och, met een beetje klauteren is er goed door heen te komen. Op de punt bij Senggigi Beach Hotel, gaan we even lekker in de schaduw zitten en genieten van het uitzicht. Even later lopen we verder en komen zo bij de pier van Senggigi. Die wordt flink verbouwd. Vorig jaar net klaar, bleek die al veel te klein voor de boten.  Dus nu moet er weer een stuk aangebouwd worden. We zien Belo, die net met een paar gasten de boot op gaan. Het lijkt erop dat er nogal wat Koreanen momenteel hier verblijven. Het is leuk om te zien hoe anderen  hannessen om op zo’n boot te komen. Hoe herkenbaar. Na een tijdje lopen we verder over de gehavende, maar nog steeds begaanbare brug naar Coco Loco, waar we een drankje en ontbijt willen nuttigen. Jammer dan, het is te vroeg ze zijn nog dicht. Verder dan maar. Bij Yessy cafe zijn ze al present en daar kunnen we dus even ontbijten. Als we weer op willen stappen, komt daar net Padjeri aan. Hij werkt in het winkeltje van Annet en Edu, onze buren van boven op de berg in de kampung. Met hem kletsen we nog een tijdje en dan weer verder. Onderweg seint Ossi, de broer van Adi ons in dat Nick  en Elise bij de duikschool van Moni zijn. Oke, gaan we daar even naar toe. Umpuk en Adi van Nureini  zijn aan de auto bezig en proberen met wat zwart spul de roest plekken op te kalefateren. Eful staat erbij. De indiaan loopt er ook rond, maar die zien we liever niet (apart geval, die graag de zaak bedriegt!!).  We horen van Elise het nieuws dat Moni zijn duikschool te koop heeft gezet op Facebook. Wow, dit zal een flinke klap zijn voor Umpuk, Adi en alle anderen die daar werken. Hoe zal dat verhaal verder gaan in de toekomst? Maar nu is de duikschool er nog en Nick spreekt af om dinsdag te gaan duiken. Aangezien hij weer fit is, moet dit zeker lukken nu. Wij gaan gezellig mee dan.  Nick en Elise vertrekken weer richting Graha en Joep en ik lopen even Lombi Cafe binnen. We vragen of Martin Ponti, de bedrijfsleider er is en even later komt hij ons begroeten. Leuk om hem weer te zien. Onder het genot van een super lekker bakje koffie, praten we even bij. We bedanken hem hartelijk voor het helpen van Adi bij het tekenen en terug sturen van de sponsorbrief voor ons visum. Zonder Martin, was het waarschijnlijk allemaal niet gelukt.  We beloven hem om binnenkort even bij zijn huis aan te gaan. Zijn moeder uit Zwitserland  is nl. op bezoek en spreekt matig Engels. Dat is wel een probleem, wat met alleen Zwitsers is het wat lastig om met de mensen hier te praten. Wij hebben haar al eerder ontmoet en toen vond ze het heerlijk om Duits te kunnen praten. Nu amuseert ze zich met het maken van mangojam. Dit is de tijd van de mango’s en ik moet zeggen, ik heb er al aardig wat op! Inmiddels is het 12 uur geworden en lopen we weer verder in de volle zon naar Graha. Phoe, geen greintje schaduw. Al gauw lopen we allebei te zweten. Och, beter dan de kou in Nederland toch? Bij Graha liggen Nick en Elie lekker aan het zwembad. We overleggen even en spreken af om rond 4 uur bij June op het stoepje te gaan zitten. “The place to be” in de kampung rond die tijd. Dan door naar huis voor een verfrissende mandi en een lekker dutje.  Na een uurtje wordt ik wakker van de herrie. Zo............. de hemelpoorten zijn open gebarsten. Het bliksemt en dondert en het valt met grote bakken naar beneden. De bergen om ons heen zijn niet meer te zien.  Dan zit er maar een ding op, rustig wachten tot de bui over is. Je wordt hier vanzelf rustig, want je leeft met de natuur en het weer is het weer, dus pelan pelan (rustig aan). Blij dat we vanmorgen wat zijn gaan lopen!
PS. De duikschool wordt toch niet verkocht. We proberen hier maar niet alles te begrijpen. Dat heeft toch geen zin.

Joep

Adi is vanmorgen vertrokken naar Oost Lombok om even wat te regelen  en hij zou morgen pas terugkomen. Als we na het eten Mariam gezelschap houden komt hij ineens aanrijden. Hij wilde toch liever bij Mariam thuis zijn. En dan vertelt hij zijn verhaal.  Mariam had een motor maar kon nog niet rijden en zodoende gebruikte Adi af en toe dat ding. Tijdens zo’n rit kwam hij onder een truck terecht die plotseling  de macht over het stuur kwijt raakte en op de verkeerde weggedeelte terechtkwam. De bijrijder zat achter het stuur. Adi kwam er gelukkig goed vanaf maar van de motor was de hele voorkant beschadigd. In overleg net de autobestuurder ging de motor naar een garage en zou daar gemaakt worden op kosten van de autobestuurder. Totale kosten werden geschat door de garage op  4.5 miljoen.Een kleine 1.5 miljoen roephia werd alvast aan de garage betaald, de rest van het geld kon Adi ophalen bij het huis van de chauffeur. Aangezien dit alles gebeurde in Oost Lombok had Adi aan een vriend gevraagd of hij er even te zijner tijd langs wilde rijden.  Die kon hem echter niet vinden. Daarom vandaag de rit naar het Oosten. De man zelf vond Adi niet en buren van de man vertelden Adi dat het zinloos was om zijn energie en benzinekosten aan de man te verspillen. Hij bleek een arme sloeber te zijn die zelf geen cent te makken had en niet helemaal 100% was. En nu zit Adi met de kosten.

15 dec. Zondag Marijke


We willen in de loop van de ochtend misschien even Isac en Ayu opzoeken. Tegen tien uur loopt Adi binnen en raken we weer een aan de praat. Even later komt Boung erbij. Terwijl we zo zitten te praten wordt het buiten steeds donkerder en even later is het weer een echte moessonbui. Deze bui houdt aan tot laat in de middag. Wat doe je dan, gewoon wat lezen en rustig wachten tot het over gaat. Ja, de laatste week staat echt in het teken van regen en nog eens regen. Dus dat uistapje doen we gewoon later een keertje. Gelukkig hadden we niets afgesproken. We gaan ’s avonds, gehuld in regenjassen, toch even eruit, even naar een restaurantje en een hapje eten.  Op het terras bij de kamer van Nick en Elise sluiten we deze regendag af met een drankje. Lekker, de wijn is nog niet op.


16 dec. Maandag Marijke


Om half negen zijn we present bij Graha om even met Nick en Elise te ontbijten. Daarna vertrekken we naar Mataram Mall. Elise heeft om 11 uur een afspraak bij de tandarts. Daan is keurig op tijd present om weer als tolk te fungeren. Na een half uurtje staat Elise weer buiten. De tand is met cement keurig opgelapt en ze kan er weer helemaal tegen. Op naar Oceanie voor een lekker bakkie koffie en een hapje. We nemen even later afscheid van Daan en ook de heren gaan er vandoor. Joep en Nick gaan naar Seweta, waar een groot bedrijf voor gereedschappen zit en Elise en ik wandelen naar de pasar in Chakra. Het begint weer te regenen, maar gelukkig is het meer grimis (motregen), dus we lopen rustig door. Bij de pasar aangekomen lopen we even rond en als ze ons aanspreken, laat ik wat Sasak horen, wat ik van Anna geleerd heb. Hilariteit alom, er wordt flink gelachen. Prima, dat was ook de bedoeling. We wandelen via een andere straat weer terug richting Ruby’s wat vlak bij Mataram Mall ligt. Plotseling blijft Elise staan, kijk daar!!! Ze ziet Durian liggen. Deze grote stinkvrucht is voor velen o.a. Nick en Joep een straf, maar voor Elise en mij een delicatesse.  Op een klein krukje gezeten, tussen het stinkende verkeer, geniet Elise van de Durian. Ik hou het bij een stukje, want ik weet niet hoe mijn darmen hierop gaan reageren en een toilet is in geen velden of wegen te bekennen. Maar ik geniet ook.  Inmiddels krijg ik een telefoontje van de heren. Ze zijn inmiddels terug en staan bij de Mcdrek in Mataram Mall. We zullen elkaar bij Ruby’s treffen.  Nu nog even flink doorstappen en dan is ons clubje weer bij elkaar. Bij Ruby’s wordt nog even voordelig ingekocht en dan de taxi in terug naar Senggigi. In de taxi wordt afgesproken om vanavond bunkus te halen en dit gezellig bij onze buurtjes, Adi en Mariam op te eten.  Uiteraard wordt de avond afgesloten met kaarten. Winnaar dit keer alweer: Joep

17 dec. Dinsdag Joep

Vroeg uit de veren want Nick gaat vandaag duiken en Elise, Marijke en ik gaan mee op de boot. Het zonnetje is een uurtje geleden boven de berg uitgekomen en het beloofd een mooie dag te worden. Om acht uur staan we paraat bij Mohni’s kantoor, maar het wachten is nog op andere gasten en tegen half 10 is bijna iedereen compleet. Niet alleen de Indonesiers hebben een rubber time, maar stellig ook wat gasten. Ons gezelschap bestaat uit Mohni, Umpuk,Daan, Adi (dive) , de kapitein en nog twee medewerkers waar ik de namen ervan alweer ben vergeten. Verder Australische  Pa en Ma met hun 2 zonen, 2 Nederlandse jongens, 1 Nederlands meisje en een kersvers gehuwd koppeltje uit India die op huwelijksreis zijn en wij met zijn vieren. Een hele boot vol. We varen eerst naar Gilli Trawangan waar nog wat spullen opgepikt moeten worden en dan naar een plek ten noorden van Trawangan. Het zonnetje prikt aardig en daar worden de twee duikers, de vier introducteduikers en drie snorkelaars te water gelaten uiteraard met begeleiding. Iets later klimmen  Elise en Marijke  via de ladder ook van boord. Ja, en als je het zwembad van Graha gewend bent moet je toch wennen aan de stroming die hier staat. Maar het ijs is gebroken en ze besluiten toch nog een keertje mee te gaan om te snorkelen.
Na een klein half uurtje komen de introductieduikeres omhoog waarbij een van de Australiers een beetje onhandig aan boord klom en een kleine snee opliep. Het Indiaas koppeltje liet zich bij het aan boord gaan nog even op de gevoelige plaat leggen.  Toen het meisje, ontdaan van de duikspullen even op het bankje ging zitten, klapte ze zo voorover. Te snel naar boven. Ze had, ondanks de uitdrukkelijke waarschuwing de knop ingeduwd om haar duikvest op te blazen. De meer ervaren duikers  en de snorkelaars waren inmiddels ook al aan boord en Umpuk, bezorgd als hij altijd is, ontfermde zich er meteen over. Daarna even tijd voor een hapje op Trawangan. Boven het vaste land van Lombok zag de lucht weer erg donker en waarschijnlijk regende het daar. Na het eten richting Gilli Meno waar gedoken en gesnorkeld word bij het Wreck. Vervolgens terug naar Trawangan om het daar gebleven Indiaas koppeltje op te pikken die op Trawangan waren gebleven en terug naar de basis op Lombok. Thuis aangekomen eerst een verfrissende douche om na wat uitgerust te hebben het motortje op en wat te gaan eten.  Een uurtje na het invallen van de duisternis wemelde het om lichtpunten van een soort vliegen met lange vleugels, zogenaamde eendagsvliegen. De kleine cikcaks en grotere tokke’s oftewel gekko’s , dit zijn een soort van hagedissen die je overal tegen muren en plafonds ziet kruipen maken dan echt overuren. Een feestmaaltje voor hun. In ons huisje zaten ook wat van die vliegen maar die werden snel het maaltje van de cikcaks. Nick en Elise waren nog even wat gaan drinken met Daan bij het 24 uurs winkeltje van Yunas en hadden amper tijd gehad om zich op te frissen of te rusten en dan slaat na zo’n dag de vermoeidheid echt wel toe. Dus voor iedereen vroeg bedtijd.

18 dec. Woensdag Marijke


Vandaag wordt het lieve moeke van Joep 93 jaar. Vanuit Indonesie van harte lieve moeder en schoonmoeder.  Wat een knappe leeftijd en dan nog zo goed ter been, knap hoor.  Voor ons is het ook een beetje een feestdag, want Iba komt weer masseren. Ik mag als eerste. Wauw, wat heb ik dat gemist. Heerlijk, en ze weet altijd precies de juiste plekken te vinden, waar dan ook meteen wat extra aandacht aan besteed wordt. Na mij komen dan nog, Joep, Nick en Elise. Maar tot de laatste persoon gaat ze vakkundig door. Later vertelt ze ons, dat ze nu 2 x per week les geeft aan acht dames. In massage en les in Engels. Knap hoor en slim dat ze daarmee begonnen is. Ze is niet meer de jongste dus kan ze beter les gaan geven.  Na een lekkere douche, want al die olie moet weer van je lijf, gaan we richting Senggigi, samen met Elise. We gaan eerst even wat was weg brengen naar de laundry. De schone spullen moeten nog een keer gewassen worden. Het schone beddegoed ruikt zo muf en de handdoeken ook. Die zijn iets te zwaar om met de hand te wassen, dus dat brengen we even weg. Mijn bikini’s zijn behoorlijk te groot geworden (hoera!!!!!) dus op zoek naar wat anders. Eerst even een hapje eten, want ik eet nu keurig 3 keer per dag, maar nog steeds geen nasi gehad. Groente, fruit, wat noten, eieren en soms een stukje vlees. Het bevalt me prima. Ja, en dan ga je op zoek naar een bikini en neem je weer de minst lelijke. Er zit een loei van een strassspeld voor op, maar die gaan we gewoon proberen te verwijderen.  Dan op pad voor een snorkel want vrijdag gaat het dan toch echt gebeuren, snorkelen op open zee. Het is lang geleden en ik ben dus best wel bang, maar ik wil het zo graag gaan proberen. Ik ben benieuwd. Nog even wat dagelijkse boodschappen en ja hoor, het regent weer eens.  Dus weer vlug naar huis. Ik kom nog even in de verleiding om de snorkel op de motor al op te zetten ha-ha. Thuis lekker rustig aan gedaan en om 8 uur door de regen naar Boung, waar de hele familie ons op zit te wachten. Boung, Sareah, dochters Nur, Ani en Ana, schoonzoons Adi en Wawan en kleindochters Alivia en Adini en dan nog wij met z’n vieren in een piepkleine kamer met in het midden een groot aantal borden met ikan (vis), ayam (kip) en mijn favoriet urab-urab (een groentemengste met kokos). Daarbij 2 grote bakken met rijst en het feest kan beginnen. Het smaakt allemaal heerlijk en we genieten van de maaltijd. Na het eten gaat de kleintjes slapen en de moeders ook. Ja, hier maken ze het niet laat. Joep gaat tegen 10 uur naar huis om zijn moeder te bellen en even later nemen wij ook afscheid.

19 dec. Donderdag Marijke


We gaan de berg op! Om half tien gaan we met Adi en Mariam de berg op om Raoup en zijn lieve vrouw op te zoeken. Ze vragen ons ieder jaar, maar het is geen gemakkelijke klim. Elise had al besloten dat we vandaag gaan, dus op naar de berg. Eerst maar eens de kali (rivier) over steken. De eerste natte voeten hebben we al. Het zonnetje schijnt al behoorlijk en binnen no-time loopt het zweet van ons af. Door alle regen van de afgelopen dagen is het soms ook wat glad, maar we gaan door. Regelmatig even een stop om van het uitzicht te genieten (maar in werkelijkheid om weer op adem te komen). Toch is het uitzicht van daarboven prachtig. Joep denkt dit even te doen, maar merkt dat hij toch wat moeite heeft met de inspanning, maar hij luistert goed naar zijn lichaam en neemt op tijd rust. Mij valt het niet tegen, alleen zitten mijn slippers te ruim en schieten alle  kanten op behalve de goede. Raoup en zijn vrouw staan ons al op te wachten. Je zou moeten zien hoe ze wonen. Dan schieten je de tranen in de ogen. Ze hebben echt een huisje van een kamer van 3 x 3 met wanden van rietmatten, waar de nodige gaten in zitten. Het dak is van asbest golfplaten, die op verschillende plaatsen lekken, zoals we later merken. Maar de gastvrijheid is er niet minder om. De glazen staan al klaar en snel worden er een paar kelapa’s (kokosnoten) geopend om ons van het heerlijke vocht te voorzien. Dan nog een schaal met mango’s. Wat doen ze toch hun best. Nick en Elise hebben wat kleding meegebracht die dankbaar in ontvangst wordt genomen. In deze tijd van het jaar hebben ze geluk en door de regen hebben ze genoeg water daarboven, maar in de zomer komen ze zo’n 2 a 3 keer per dag naar beneden om water te halen. Wij zijn net die weg beklommen en ik zeg heel hard: respect!! Wat een zwaar leven hebben ze toch. De 2 zoontjes die nog thuis wonen zitten beiden in het project. Gelukkig kunnen we deze familie helpen. Terwijl we gezellig zitten te praten, begint het te regenen. Ja hoor, daar gaan we weer. Nu ontdekken we dat het dak op verschillende plaatsen lekt, maar och zij zijn er aan gewend zeggen ze. Raoup en zijn vrouw werken iedere ochtend in de vroege uurtjes om het strand voor de hotels schoon te maken. De Kepala Desa betaald hen hiervoor een schamele 400.000 ruphia (25 euro) per maand. De rest houdt de Kepala natuurlijk in eigen zak. Ook dat is Indonesie. Vaak hebben toeristen medelijden met verkopers op het strand of op straat, die hen vertellen in redelijk Engels, hoe zwaar ze het hebben. Deze jongens krijgen dan ook  vaak wat extra’s in de hand geduwd. Maar jammer genoeg zien de toeristen niet de mensen die achteraf wonen, zoals Raoup, geen Engels spreken en echt moeten knokken om te overleven. Raoup en zijn vrouw kunnen niet lezen of schrijven, maar ze pakken alles aan om te kunnen werken.  Zo’n mensen hebben wij veel waardering voor! De regen wordt minder en wij gaan langzaam richting beneden. We zijn goed en wel aan het lopen als de hemelpoorten weer ruim open gaan. Ik geef mijn hoorapparaat aan Nick. Hij heeft een waterdichte rugzak bij zich, gelukkig. En dan lopen we door in de stromende regen. We kiezen nu voor een ander pad. Dit pad is wel verder, maar gaat op een gegeven moment over in gedeeltelijk beton en is beter begaanbaar. We soppen maar door, wat op een gegeven moment is er geen droog draadje meer aan ons lijf. Via de grote weg, lopen we terug naar de kampung. De mensen kijken ons verbaasd vanaf een droge plek aan. Ja, we zien er ook behoorlijk verzopen uit. Thuis aangekomen worden meteen de natte spullen uit gedaan en ons koud water uit de mandibak voelt zelfs warm aan. Zo door en door nat zijn we. Goed afdrogen en dan lekker even uitrusten.  Tegen vier uur komt Elise onze kant op. Even later komt Adi erbij zitten en dan komt ook nog onze keukenprinses Mariam met heerlijke pisang goreng en ambon (gebakken banaan en zoete aardappel). Ja, zo houden we het wel vol. Even later komt ook Nick erbij en gaan we met z’n vieren naar June.  Haar hebben we nog maar amper een bezoek gebracht. Normaal is het daar ’s middags om vier uur een verzamelpunt van de vrouwen en kinderen uit de kampung, maar de regen zorgt er voor dat het nu ’s middags rustig blijft.  Cuk komt ook even thuis voor een kort pauze en om te gaan bidden in de moskee. We spreken nog even door hoe laat zondag de vergadering voor het project is en dan vertrekt hij weer. Ook wij vertrekken richting Senggigi voor een maaltijd. Hoewel het bewolkt is, is het gelukkig wel droog. We hebben nog altijd meer dan genoeg gespreksstof en daardoor wordt het later dan de bedoeling is. Morgen gaat Nick weer duiken, dus dat wordt vroeg uit de veren. Voor nu selamat tidur.

20 dec. Vrijdag Marijke


Weer lekker vroeg op, na een korte nacht en een snel ontbijtje. Vandaag gaan we weer de zee op. Het zonnetje schijnt, dus lekker vroeg op pad. We worden gebeld of we wat eerder willen komen, omdat er vandaag 3 duken gedaan moeten worden en het weer misschien vanmiddag weer omslaat. Wij zijn op tijd daar, maar dan begint het wachten weer op de andere gasten. Een terugkerend ritueel. Dus zo vroeg vertrekken we niet. Vandaag een gemeleerd gezelschap aan boord. Een vrouw uit Maleisie, een stel uit Duitsland en op gili Trawangan wordt nog een meisje uit Engeland opgepikt. En weer eens 2 afmeldingen omdat de vrouw van een op te halen stel ziek is. De duikers gaan als eerste te water en dan komt toch het moment dat Elise en ik het gaan proberen. Voor de zekerheid toch maar een zwemvest aangedaan. Zo goed zwem ik nou ook weer niet. Er zijn niet genoeg zwemvinnen, dus voor mij is er niets meer over. Dan maar zonder. A-an gaat met ons mee. Het is hier redelijk diep, maar het valt niet tegen. Ik probeer iedere keer naar een rots toe te zwemmen omdat daar de meeste vissen zijn, maar zonder de vinnen gaat dat niet zo goed. Als ik boven de rots hang en wil genieten, drijft de stroom me weer af. Maar het gaat best goed. Geen paniekgevoel of zo en de snorkel voldoet prima. We liggen nog geen 15 minuten in het water als er een flinke school gellyfishes (oftewel kleine kwalletjes) opduikt. Omdat die venijnig kunnen steken, gaan we zo snel mogelijk naar de boot terug. A-an helpt mij een handje, omdat ik zonder vinnen veel te langzaam vooruit kom. Ik heb nog geluk, maar Elise heeft al een beet te pakken. In de middagpauze gaat het Duitse meisje bij de boot even het water in. Maar niet lang. Met een stuk of 6 beten, die behoorlijke plekken geven, komt ze het water weer uit. Dus dat was het snorkelen voor ons vandaag. Ja, en dan begint het weer, nu zelfs op de gili’s (eilanden). Het regent weer. Voor de duikers geen probleem, maar wij zitten met regenjassen aan op de boot te kleumen. Zeuren over het weer heeft geen zin, maar weer nat en rillerig worden in 2 dagen is wel wat veel. Och, onze tijd van mooi weer komt nog wel, maar door de aanhoudende regen kunnen veel plannen met Nick en Elise niet doorgaan. We wilden nog met de motortjes gaan toeren, maar dat heeft nu weinig zin. Ook lekker gaan wandelen, wordt door de regen verhinderd.  We maken er maar het beste van. Een voordeel hebben we, de regen is niet echt koud, alleen heel veel!!!!! Als Mohni met zijn duikmaatje net aan boord zijn, begint Adi dive, die vandaag de kapitein is, te dansen en te springen. Wat blijkt er is een slang aan boord. Hij krioelt bij een krat en Adi moet er echt niks van hebben. Hij is doodsbang. Mohni grijpt de slang en gooit hem overboord. Zo zie je maar, je hoeft niet perse in het water te liggen om iets aparts te zien. Doordat een meisje vandaag 3 duiken moet doen voor haar brevet, zijn we pas om half zes terug in Senggigi. Nog even de was ophalen en dan naar huis. Nu nog moed maken om onder het koude water te gaan staan. Phoe, soms mis ik het warme water, maar daar worden we hard van zal ik maar zeggen.

Joep


s’Avonds bezoeken we denieuwe kleine warung langs Yunas en de moneychanger waar Cuk werkt. Cuk had ons die aangeraden en we moeten constateren dat dat niet de laatste keer is geweest. We kiezen voor een soort opschepbuffet met een ruime keuzeaan groente en vlees en als we afrekenen blijkt dat we voor 6,50 euro met vier man gegeten en gedronken hebben. Nog iets leuk hebben we te vertellen. Uit respect zeggen veel jongeren Pa voor onze voornaam tegen Nick en mij. Met name Adi dive is hier een kei in. Leuk is het als hij dit snel zegt tegen Nick. Je raadt het al... het wordt bij hem vanaf nu PaNiek. Hij heeft de lachers weer op zijn hand.


Ondanks dat wij er niet veel van merken wensen wij iedereen fijne feestdagen en een gezond en liefdevol 2014.

 


JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL