Zaterdag 12 februari 2011
(Joep) Vanmorgen redelijk vroeg opgestaan om de buurtjes uit te zwaaien die naar Java vertrekken om de zieke moeder van Mariam op te zoeken. We krijgen de sleutels en de papieren van Adi zijn motor en dat is met die reden gedaan dat hij hem dan niet hoeft uit te lenen aan iemand anders. Als we vertellen dat we er echt niet op rijden vraagt hij nadrukkelijk of we dat wel willen doen al is het maar tot de supermarkt zodat anderen kunnen zien dat hij hem daadwerkelijk heeft uitgeleend. Hij is er zo zuinig op en wil liever niet dat er iemand anders op rijdt dan hij zelf. Verder krijgen we nog wat huishoudelijke zaken te horen zoals het buitenlicht, watertank en nog wat kleine dingen die we al wisten. Gisterenavond hebben we nog de immigratie papieren ingevuld want volgende week moeten we ons visum weer 30 dagen laten verlengen en ze weten niet precies wanneer ze terugkomen uit Java. Hij maakt zich er echt zorgen om maar we zijn al bijna kind aan huis bij de immigratiedienst dat we denken dat we dit ook wel alleen kunnen. We zullen wel zien hoe dit afloopt. Het is inmiddels weer bloedheet en Boung komt even aan om te vertellen dat Ana, zijn jongste dochter, op school was gevallen en door een leerkracht thuis werd gebracht. Daar bemerken ze dat de stand van haar been wat scheef stond en ze laten zich door Cuk met de bemo naar een “specialist “ brengen. Als we doorvragen of dit in het ziekenhuis is zegt hij : No, traditional spesialis “. We beloven hem dat we zo snel mogelijk aan komen. Marijke maakt de nieuwsbrief van het project verder af en dan gaan we op pad om Ana te bezoeken. De “spesialis” heeft in de lengterichting van het been getrokken en het weer goed gezet, toen magic oil erop en daarna het onderbeen gespalkt met twee halve bamboe stokken. Vervolgens de zaak met verband vastgezet. Over drie dagen worddt ze opnieuw behandeld. Ik weet niet wat doktoren in Nederland zouden zeggen van deze methode. Ik denk dat er op zijn minst foto’s van genomen zouden worden maar hier zweert men bij de “traditional spesialis “.Die weet het het beste. Marijke vraagt of Ana iets lekkers wil, we moeten haar vandaag een beetje verwennen. Ze wil graag een “burger” van de minimarket. Nou ik spring snel op het motortje en maak even later Ana helemaal gelukkig. Als we iets later Cuk bezoeken vertelt hij dat hij vandaag 2 maal “emergensie” heeft moeten doen. Om half vijf in de morgen stond Mansur, de cidomodriver, voor Cuk’s deur om te vragen of Cuk met de bemo naar de dokter wil rijden, want zijn vrouw had al vanaf 02.00 uur vreselijke krampen en ze vertrouwden het niet. Bleek achteraf flinke diaree te zijn. Daarna, toen alle kinderen al op school zaten was kleine Ana aan de beurt. Cuk zegt dat hij happy was dat hij mensen had kunnen helpen want dat was ook een van de taken van de bemo. Uiteraard “emergency zaken“ gratis voor de mensen. We gaan even wat toeren om af te koelen en bezoeken Ayu met Nathalie, praten even met Ayu bij over hun klein schoolprojectje en beloven dat we een keer Engelse les komen geven. Ze hadden ons afgelopen zondag er graag bij willen hebben maar toen hadden we Loes op bezoek en het schooltje ligt nogal afgelegen. Daarna naar huis om de buitenverlichting aan te doen zoals gevraagd en na een snelle mandi gaan we op weg om wat te eten. Voor de restaurantjes worden we aangesproken door de moeder van Jordi, een kind in ons project. De moeder werkt in een restaurantje om de schoolkosten gedeeltelijk te betalen voor Jordi en is ontzettend dankbaar voor wat het project doet en dat zegt ze wel tien keer. Toevallig zijn er drie kinderen in het dorp die er echt met kop en schouder boven uit steken wat leren betreft en we wisten dat Jordi er een van was. We hadden al tijdens een vergadering gezegd dat we zo’n kinderen een kans wilden geven temeer omdat de ouders er ook alles aan doen om hun kind te laten studeren. Jordi blinkt uit in alle vakken en zijn doel was om later als arts door het leven te gaan. De ene dag hoor je gossip verhalen en de andere dag hoor je deze berichten en dat geeft je toch een goed gevoel. Na het eten houden we het voor gezien en gaan onder een grote sterrenhemel richting huiswaarts. Even een tas klaar maken voor morgen. Dan gaan we voor een dag en nacht naar Bali, Loes ontmoeen en Han ophalen op maandag.
Zondag 13 februari 2011
(Joep) Om een uur of negen staan we voor de deur bij Cuk waar Mus ons al op staat te wachten om ons met de bemo naar het vliegveld te brengen.De kinderen hebben vandaag vrij en Mus kan zo wat extra’s verdienen. Ruim op tijd komen we daar aan en dan is het wachten en hopen dat de vlucht gaat. Keurig op tijd vertrekt Lion/Wings en in Bali aangekomen zien we Loes haar gezicht al stralen als ze ons ziet. Onder het genot van een drankje praten we wat bij waarna we een taxi nemen naar het hotelletje waar Theo en Sjan hebben gezeten. Helaas hadden we niet gereserveerd en was alles bezet. Dan maar terug naar ons vertrouwde adresje Adus Beach Inn. Daar aangekomen schrikken we ons kapot want links langs de ingang staan de steigers voor een nieuw hotel en dat word een behoorlijk hoog ding. Adus is intussen helemaal ingeklemd tussen gebouwen en dat merk je, totaal geen wind en veel muggen. We nemen toch maar de kamers, voor ons is het maar voor een nachtje en Loes wil de laatste dagen hier slijten met eventueel nog wat dagtrips. Na ons even wat opgefrist te hebben gaan we tegen drieen de straat op. Veel winkeltjes/restaurantjes zijn veranderd (in 3 maanden!) en je ziet grote bouwplaatsen waar weer iets nieuws komt. Het is een lange tippel naar Kuta Square waar Mata Hari ligt en vooral als je onderweg veel aan window shopping doet, terrasjes bezoekt en enkele leuke gesprekken hebt met mensen die ons kennen van vorige bezoeken. Marijke heeft natuurlijk heerlijk geshopt in haar favoriete winkeltje en ook Loes kan nu op jacht voor soeveniers. Tegen tienen in de avond zijn we pas ter hoogte van Hard Rock Cafe waar we een taxi nemen richting hotel. Bali is vol, overvol en je ademt aardig wat uitlaatgassen in als je zo rondloopt. De hitte is funest en sloopt je. Aangezien we onderweg al een te late lunche hebben gehad besluiten we voor sluitingstijd van een restaurantje daar nog een kleinigheidje te eten en dan terug naar onze kamers waar we nog wat napraten. Maar tegen twaalven zijn we doodop en zoeken ons bed op.
Maandag 14 februari 2011
(Marijke) Wat een nacht, ik kon niet in slaap komen, airco en geen guling (slaaprol) en toen ik eenmaal sliep, werd Joep uitgebreid bezocht door de muggen. Er zitten deze keer hier extreem veel muggen. Dit hebben we nog nooit eerder meegemaakt. We ontbijten op ons dooie gemakkie en Loes en ik besluiten nog een duik te nemen, terwijl Joep wat slaap inhaalt. Tegen kwart voor twaalf bestellen we een taxi en nemen dan weer afscheid van Loes. Ja, deze keer wat langer, want we zullen haar pas begin april terug zien. We hebben tijd genoeg want Han komt pas om vijf over twaalf aan en dan nog de visum toestanden. We mogen blij zijn als ze om een uur naar buiten komt. Maar tot onze verbazing (we staan nog ergens in een file) komt er een telefoontje van Han. “Ik sta nu buiten en wat nu?”. We zijn nog zo’n 2 km. van het vliegveld verwijderd, dus vragen haar even rustig te wachten. Daar zit madam op een troon gemaakt van karretje met koffer. Ze is er!!! Nu kunnen we echt heel rustig aan doen, want onze vlucht naar Lombok gaat pas om 16.10 uur. Dus eerst maar snel naar een terrasje. Han was vlak voor vertrek nog aardig ziek en dus heeft Nefeli van VakantieXpert eens even goed ingegrepen. Vanaf Schiphol is Han overal opgevangen, met karretjes, en waar ze die niet hadden met rolstoelen opgehaald en verder gebracht naar het volgende toestel. Niet nadenken, waar naar toe, niet wachten in de lange rij, maar dus ook in Bali, binnen 20 minuten buiten staan. Wauw, wat een service. Nu snappen we ook waarom Han zo snel buiten was. Nou zo erg gaan wij haar dus niet verwennen, maar we gaan het wel heel rustig aan doen. Na het drankje, inchecken en naar de wachtruimte. Het eeuwige, langdradige wachten is weer begonnen en we zien dat Han hartstikke moe is. Maar nu heeft zelfs Lion Air een vertraging, vertrekken we om kwart voor vijf in de avond. Mus heb ik net voor vertek nog even gebeld en hij staat dus keurig op tijd met de bemo klaar. Han reageert schitterend op de bemo: “Zit er geen achterdeur in dit ding?” Nee, dus en we rijden door naar Graha. Daar heeft Ani er voor gezorgd dat ze een fijne kamer heeft en wij laten haar meteen met rust. Ze moet slapen en bijkomen, dat is duidelijk. Tegen acht uur willen we haar wakker gaan maken, maar ze is al present. We gaan niet lopen, maar gewoon bij Graha eten. Het Naga restaurant is gespecialiseerd in Chinese gerechten en dat proef je aan de nasi. Het is net zo droog als bij onze Chinees. Waarschijnlijk zijn de andere gerechten wel prima, maar die kennen we allemaal niet, dus doen maar lekker rustig aan. We praten nog tot een uur of tien, maar dan vallen bij Han de luiken echt langzaam dicht. Zij gaat slapen, wij gaan naar huis. Morgen wordt gewoon hari Libur onze dag aan het zwembad. Ja, we moeten natuurlijk wel zorgen dat we onze vakantie krijgen en Han moet echt even de kans krijgen om te wennen aan temperatuur en de leefwijze hier.
Dinsdag 15 februari 2010
(Joep) Om half negen hebben we met Han afgesproken om bij Graha te gaan ontbijten en we laten het ons onder het genot van verkoelende wind lekker smaken. Ook nu wij er weer bij zitten laten de verkopers ons met rust alhoewel we er toch met enkelen een gewoon praatje hebben. Na het ontbijt zoeken we ons een plaatsje op bij het zwembad en het water is heerlijk verkoelend. Han had ons gisterenavond de “Telegraaf “van afgelopen zaterdag meegegeven en die wilde ik aanvankelijk lekker doorlezen maar die ben ik helemaal vergeten. Achteraf wel lekker, want wil ik die ellende in Nederland wel weten? Tot ruim drie uur zitten we in of rondom het water totdat we beseffen dat we nog eventjes brood moeten halen voor morgenvroeg, dus nemen we afscheid van Han en spreken af om vanavond Senggigi in te lopen naar een restaurantje. Thuis aangekomen meteen weer onder de mandi en als we even later even op bed gaan liggen vallen we beiden in slaap. De twee daagjes Bali hebben een grote invloed gehad op ons gestel en het is net of we slaap tekort komen. Niets is vermoeiender als wachten op op vliegvelden in deze hitte. Sommigen van onze lezers kunnen er denk ik over mee praten. Voor Han is het nog moeilijker aangezien zij ook nog heeft te maken met het tijdsverschil, grote temperatuursverschil en de lange reis. Regelrecht van Meerlo (Limburg) via Singapore, Bali en dan Lombok, en dat voor de eerste keer. We hadden haar al gezegd dat we een overnachting wilden regelen in Bali maar Han was resoluut: “ Moe ben ik toch en als we meteen doorreizen ben ik er van af “. Ja, en dan is vijf uur wachten op een vliegveld erg lang. Ook voor ons. Als we wakker worden schieten we snel op ons motortje, doen de boodschappen. Als we terug naar ons motortje lopen, spreekt ons een verkoper aan, de vader van Retno. Samen met Djordi is zij een van de slimste kinderen van de kampung.. Beide kindern zitten dan ook op de internationale school. Vader maakt een keurige indruk en wil ons persoonlijk bedanken voor de ondersteuning. Hij werkt overdag dus als horlogeverkoper en ’s nachts bewaakt hij een villa in aanbouw. Zo probeert hij zijn deel bij elkaar te verdienen voor de school. Kijk en voor zulke mensen wil je ontzettend je best doen om die kinderen verder te helpen. We zeggen hem dan ook dat hij echt met het project moet komen praten als er problemen zijn of als zijn dochter een duurdere opleiding wil gaan doen. We geven hem geen garanties, maar zeggen wel dat we er alles aan zullen doen om ze te helpen, zodat Retno echt haar opleiding kan doen, die ze graag wil en ook kan. We nemen afschei en gaan weer naa huis, mandiën ons weer en lopen dan naar Graha waar Han al op ons staat te wachten. Gezamenlijk lopen we naar Bumbu’s en dan bekijkt Han de menukaart uitvoerig waarna we de bestelling doen. Han kan er niet over uit dat je hier ongeveer 50.000 Rp. (€4,-) kwijt bent voor een maaltijd en als we haar vertellen dat je bij de kleine warungs nog niet de helft kwijt bent valt ze bijna om van verbazing. Ze had van een backpacker gehoord dat je per dag minstens 100.- dollar kwijt was en nu ziet en hoort ze hele andere prijzen. Na de maaltijd lopen we rustig aan weer op huis aan. Alledrie weer het gevoel dat we bergen hebben beklommen. We spreken af dat we elkaar morgenvroeg om half elf zullen treffen bij Graha, omdat we daar bezoek verwachten, en dan gezamenlijk de kampung op zullen zoeken. Han is erg benieuwd naar het lokale leven van de mensen. Nou morgen mag ze kijken.
Woensdag 16 februari 2011
(Marijke) Even snel alles opruimen, wat was doen en buiten vegen. Rozzie eten geven, watertank bijvullen. Ja, we missen Adi en Mariam ha-ha. De watertank wordt dan ook prompt vergeten als Adi belt en we volop bijkletsen. Sane de buurvrouw komt aanrennen om te vertellen dat de tank overloopt. Ja, wij weer ha-ha. Maar alles is weer gedaan en dan gaan we samen richting Graha. Net als we daar aankomen, komen ook Heinz en Gerda aan. Han zit al in het restaurant en samen gaan we gezellig aan het strand zitten. Heinz bestelt een arak en die wil ik nu ook wel eens proeven. Ik doe er toch maar cola bij, maar wel lekker hoor. Gerda houdt het vandaag bij hot lemon. Ze voelt zich niet helemaal lekker en ook Han is beslist nog niet fit. “Hoe komt het toch dat ik zo moe ben”, vraagt ze? Maar dat is Indonesië. Je moet jezelf echt de tijd geven om te acclimatiseren en zeker bij deze vochtige hitte. Na een uurtje willen we richting kampung gaan, maar Han wil liever even gaan liggen. Prima hoor en wij lopen met Gerda en Heinz naar ons huisje. Dat zijn me toch een paar leuke mensen. Resp. 70 en 80 jaar oud, maar ze genieten van alles en staan overal voor open. Heinz is echt een grote charmeur met zijn Indiaas mutsje op. Geweldig stel. We nemen ze mee naar ons huisje en met een kopje koffie en een glaasje water wordt er weer gezellig verder getut. Ze begrijpen helemaal dat wij het hier naar onze zin hebben. Ja, wie niet? Na de nodige uurtjes vertrekken ze samen met Joep weer richting Graha, waar ze een bemo nemen naar Holiday Resort en Joep ons motortje weer mee naar huis neemt. In de tussentijd klets ik buiten wat met Sane. We verstaan elkaar redelijk en wat we niet begrijpen gaat gewoon met handen en voeten. Sane is een geweldige vrouw. Ze vertelt me dat ze nu veertig is, met vijf kinderen en Daan de oudste is nu 20 jaar. Het enigste moment dat ik zie dat Sane wat kracht mist, is wanneer ze bakken van 20 liter zand sjouwt. Dan draagt ze tegenwoordig een brede elastieke band om haar buik en rug. Ongelooflijk wat die vrouw allemaal kan en doet. Ze verzorgt een stel koeien en gaat iedere dag een flink zak vol gras snijden. Ja, met de hand. Als er in het dorp gekookt moet worden voor grote groepen, doet zij dat ook en voert de groep dames aan en dat alles buiten op vuurtjes met kokosnootschil. Daarbij is ze altijd rondom haar huis, gaat nooit op stap maar weet alles, roddelt nooit, kan niet lezen of schrijven, maar weet precies wat iets kost. Een van de beste buurvrouwen die je je maar kunt wensen. Haar man Mamie wordt zeer geëerd in het dorp, omdat hij een hadji is (iemand die in Mekka geweest is). Hij is vrachtwagenchauffeur en de hele dag op pad. ’s Avonds helpt hij Sane waar nodig is. De kleinste Zara wordt in mei 3 jaar en hobbelt de hele dag achter mam aan. Behalve Zara gaan alle kinderen naar school, dus dat is wel fijn voor hen. Een voorbeeld gezin. Tegen vijf uur komt Han aangewandeld. Ze vond het toch een hele tippel en we zeggen haar dat ze gewoon bij Joep achter op het motortje moet gaan. Terwijl Han aan de koffie zit, komen Eful en Boung ook even aan. Eful vertelt dat Marjan (spreek uit als Martjan) ons wil vragen om tijdelijk de stroom te delen. Hij heeft een huis gebouwd achter ons, maar moet 3 maanden wachten tot hij elektriciteit krijgt. Hoe graag we hem ook willen helpen, dit is een beslissing van Adi en niet van ons. Wij gaan volgende maand naar huis en Adi moet dit goedkeuren. Maar volgens de laatste berichten zijn hij en Mariam maandag weer thuis. Dus Marjan moet gewoon even geduld hebben. Han vind het leuk om twee mensen van het project te leren kennen. Nou, de rest volgt zeker nog. Voor we het weten is het alweer zeven uur. De heren gaan bidden en wij gaan richting restaurant. Joep fungeert even als Ojek (brommertaxi) want het hele stuk te lopen is teveel voor Han. Eerst wordt Han naar Angel gebracht en dan komt hij mij ophalen. Werkt prima. Han wil alles uit proberen en gaat vandaag aan de Thaise curry. Alleen het spicey moet even wennen. Opa kikker komt eraan en Han besluit een kikker te kopen. Hij maakt ze zelf en vraagt 45.000 ruphia. Ik zeg vermanend tegen Han: “Waag het niet om af te dingen”. Och, opa kikker is zo’n mooi oud mannetje. Han geeft hem dan ook grif 50.000 ruphia en laat Joep een foto van haar en opa kikker maken. Een mooie herinnering. Terwijl we nog lekker na zitten te kletsen, barst de regen los. Te vroeg, we moeten nog naar huis. Han had afgelopen nacht al buiten op haar terrasje naar de moessonbui zitten kijken, maar vanavond begint het vroeger. Als het even iets minder wordt crosst Joep met Han naar Graha en even later pikt hij mij op voor onze rit naar huis. We worden niet zo heel nat en och we gaan toch richting thuis. Daar is het gewoon een kwestie van afdrogen en spullen laten drogen. Tidak apa apa.
Donderdag 17 februari 2011
(Joep) Al vroeg staat Ibu Iba voor de deur voor de wekelijkse massage en nadat ze mij onder handen heeft genomen en vervolgens Marijke, speel ik weer voor Ojek en haal Han op. Maar voor we naar ons huisje rijden laat ik Han even per motor een gedeelte van Senggigi zien en rij met haar naar de heuvel achter het Sheraton Hotel waar je een mooi uitzicht hebt over de baai van Senggigi. Helaas is het vandaag erg bewolkt, er staat veel wind en kunnen we Banko-Banko en de vulkaan op Bali niet zien. We draaien ons om en met een lage snelheid rijden we naar de zuidkant van Senggigi ter hoogte van Cafe Alberto, het pizza restaurant. Onderweg zegt Han wel een paar keer tegen mij: “Dat ik dat durf zo achter op een motor, dat had ik niet van mezelf gedacht ”. Als we thuis zijn is Marijke bijna klaar en kan haar plaats ingenomen worden door Han. Intussen belt Ayu ons of we na twee uur komen kijken naar de gehandicapten kinderen die dan theraphie krijgen. Han heeft er niet zo veel zin in omdat ze behoorlijk moe is want ze heeft bijna niet geslapen vanacht. Ze verteld dat ze al de grootste moeite heeft met de omschakeling van zomer naar wintertijd in Nederland en ja, dan krijg je het hier aardig voor je kiezen met het tijdsverschil van 7 uur. Heel erg begrijpelijk, dus. Na de massage breng ik Han weer terug naar haar hotel en rijden wij naar het gehandicapten project van Isac en Ayu. We zien daar dat er elke dag 3 verschillende kinderen therapie en school krijgen. De kinderen zitten nog niet hier intern alhoewel dat wel de bedoeling is. Als ik even later in mijn eentje langs de lokalen loop zie ik lege lokalen en in de keuken staan inmiddels wat dozen met pannen en potten. Ben benieuwd wanneer het gaat lopen zoals eigenlijk de plannen waren. Twee maanden geleden waren we hier ook al en veel is er niet bijgekomen aan inventaris. Win, een therapeut, die in de morgen verbonden is aan een school voor dove en blinde kinderen zien we hier in actie met de kinderen en je ziet hoeveel liefde hij hieraan geeft. Op het moment dat we binnenkomen is hij bezig met een jongen en een meisje die op de school waar ze eerst hebben gezeten niet mee konden en aan hun lot zijn overgelaten. Het meisje loopt op krukken maar deze zijn duidelijk een maatje te klein zodat ze gebukt door het leven gaat. Isac had dit meteen gezien en is nu druk bezig om hier iets aan te doen. Als ik hem vertel dat je ze in lengte kunt verstellen wijst hij me dat het handgreepgedeelte al op de uiterste stand staat en dat dit niet aangepast kan worden. En hij heeft gelijk. Na deze twee kinderen komt een jongetje met een waterhoofd binnen dat niet kan lopen en zich op zijn achterste rap voortbeweegt. Ondanks dat zijn moeder er bij is heeft hij met niemand contact behalve met Win die er meteen de therapie baan mee opgaat. We laten ze even hun gang gaan en praten wat bij met Isac, Ayu en Arip en dan komt de vraag van hun of we zondag morgen geen les willen geven op het andere kleine projectje wat ze zelf elke zondag doen. En natuurlijk kunnen we geen nee zeggen en we zien dat Ayu al bij de kalender staat om te kijken hoeveel keer ze gebruik van ons kunnen maken. Tegen vijven rijden we weer naar huis en is verkoelende mandi wel op zijn plaats. Nog even de mail chatten en dan tegen zevenen breng ik Marijke naar een vergelegen restaurantje en rij dan terug om Han op te pikken.Zij zit inmiddels al te wachten op een stoepje voor Hotel Graha. De nodige hapjes verdwijnen via de slokdarm richting maag en onze monden staan niet stil van het kletsen en voor we het weten is het alweer tijd voor de terugweg te aanvaarden. Gelukkig is het droog vandaag al waait het stevig. Met Han achterop rij ik wel met een snelheid van 30 km. per uur maar als ik even later Marijke ophaal ligt die iets hoger, maar ja, zij is al aan het verkeer hier gewend en kent mijn rijstijl. Thuis aangekomen krijgen we een sms van Adi met de mededeling dat ze morgen de terugtocht van Java naar Lombok beginnen en dat ze zaterdagavond thuis zijn. Met de moeder van Mariam gaat het al iets beter maar dat zullen we zaterdagavond wel horen. Ook krijgen we een sms-je van Loes dat ze heelhuids in het koude kikkerlandje gearriveerd is en bij deze sturen we, zoals beloofd, haar wat warmte van hier. Terwijl Marijke al ligt te ronken op een oor besluit ik ook maar een eind aan de dag te maken, het is weer welletjes geweest.
Vrijdag 18 februari 2010
(Joep) Het regent nu alleen maar ’s nachts. Prima dus. Maar het is nu volle maan en er staat een stormachtige wind. Maar die koelt ook lekker af bij deze hitte. Eigenlijk wilden we vanmorgen naar de Immigratiedienst gaan om ons visum weer voor 30 dagen te verlengen maar Adi vroeg gisterenavond per telefoon dat we dat ook maandag samen konden doen dus benutten we de tijd om alle nieuwe sponsorkinderen onder te verdelen onder de wachtende sponsors of onder te brengen bij sponsors waarvan de kinderen gestopt zijn om een en andere reden, zoals huwelijk, baan gevonden, niet naar school gaan en noem maar op. Binnenkort gaan we ook kijken welke kinderen in juni naar verwachting naar een nieuwe hogere school gaan want ook deze sponsors willen we op de hoogte houden en we willen graag weten of ze doorgaan. Een aardige uitzoekerij vooral met het persoonlijk benaderen (via mail) waar je toch wat uurtjes mee zoet bent. Dan is het wachten op het antwoord en kunnen we een volgende stap doen, de rest van de sponsors benaderen. Terwijl we daar mee bezig zijn en ik even buiten ben, word ik aangesproken door een dame uit Frankrijk die heel gebrekkig Engels spreekt. Ik was onze brommer aan het poetsen en plotseling staat ze voor mijn neus. Ik haal Marijke erbij, maar die kan momenteel alleen maar Indonesische woorden bedenken, dus dat schiet ook niet op. Dan nemen we haar mee naar binnen en via Google vertaling komen we er achter dat ze volgend jaar een half jaar hier wil blijven en op zoek is naar een redelijke overnachtingsplaats. Ze verblijft momenteel bij Bumi Aditya en dat vind ze voor een half jaar iets aan de hoge kant. Ineens herinneren we ons Suzanne, de Nederlandse, die aan de andere kant van de rivier een homestay heeft dus met de Franscaise in mijn kielzog ga ik op zoek naar Indah Homestay. Onderweg praten we met handen en voeten want mijn Frans is ook maar beperkt tot trottoir, portemonnee, paraplui, bureau, merci en nog enkele woordjes maar ik kom er achter dat ze danseres is (geweest) . Als ik bij de homestay aankom ziet het er keurig uit. Centraal gelegen, mooi uitzicht, ruimte, stil en net nieuw. Suzan die helaas ook geen Frans spreekt, wil dit eerst overleggen met haar man en na wat gepraat word de dame uitgenodigd om vanavond nog eens langs te komen. Na de mededeling dat ik nog een keertje terugkom met Marijke verlaten we de homestay en lopen we weer terug naar onze kant van de rivier. Ben benieuwd wat dit word, ik vond het er in ieder geval keurig uitzien en bij een volgend bezoekje zullen we wat foto’s maken die we dan op Facebook zullen zetten. Je bent er tenslotte om elkaar te helpen. Thuis aangekomen is Marijke nog druk bezig om mails te versturen, maar tegen tweeën zijn we er mee klaar en gunnen we ons een uurtje rustpauze. Tegen vijven komt het eerste antwoord al van een sponsor. Zij hadden vorig jaar een jongen die al naar de Highschool ging, maar hij is gestopt, omdat hij een baan kon krijgen. Het gezin is zo arm dat we het volledig begrijpen dat er zo wat geld binnen komt. In zo’n geval vragen we de sponsor of ze doorgaan met een kind of stoppen. Bij stoppen krijgt men de donatie uiteraard terug. Deze sponsor geeft aan dat hij door gaat met een lagere school kind en dat betekent dat hij voor de eerste 4 jaar al betaald heeft. Al met al toch bijna de hele dag bezig geweest met de indeling van kinderen en er zullen nog wel meer dagen volgen. Met Han hebben we om 18.00 uur afgesproken en keurig op tijd zit ze voor Graha op het stoepje de voorbijgangers te bestuderen. Han wil nog even naar de supermarkt en ik fungeer weer als “Ojek “en rij haar er naar toe. Daarna Marijke opgehaald die al lopende halfweg bleek te zijn. De dames gaan even de supermarkt in en als ze weer naar buiten komen treffen we Adam met zijn vrouw. Via ons had Han er een bestelling lopen en nu treft ze de jongelui voor het eerst. Ze word overladen met geschenken en we maken de afspraak dat we morgenvroeg even langs komen aan het strand om de bestelling op te halen. Daarna lopen de dames naar een van de kleine restaurantjes en de “Ojek “kan de gekochte supermarktspullen even naar huis brengen omdat er ook spul bijzit wat in de koelkast moet. Even later tref ik hun al achter een glas ice lemon thee en plaatsen we onze bestelling. Ditmaal zitten we bij Tale Batu (of zoiets). Hier koken ze erg traditioneel, zie in het verslag van vorige week met Loes). Nu hebben we geleerd en krijgen Joep en ik een rendang medium, dus niet te spicey en Han krijgt de chili er apart bij op een bordje. Het gevolg is dat we het allemaal goed kunnen eten. De groente komt, na de vraag of het vergeten is, halverwege de maaltijd ook, maar het is super heerlijk, maar wel weer heel veel. Ook de porties zijn hier traditioneel en niet zo zuinig als in de andere restaurants. Kokkie zou kokkie niet zijn als er daarna nog eens een heerlijk fruittoetje voor iedereen neer word gezet. Na enkele uurtjes houden we het voor gezien aangezien we dit verslag nog af moeten maken en we weten dat er weer enkelen benieuwd zijn naar onze belevenissen van afgelopen week. Dus speel ik weer voor ojek. Han wordt keurig bij Graha afgezet en ik pik Marijke op, die nog gezellig met kokkie zit na te kletsen.
