Zaterdag 23 januari 2016
Marijke
Als ik de keuken in loop van mijn ontbijt, hoor ik meteen iemand in huilen uitbarsten. Ja, daar zit Rima het dochtertje van Atun. Ze is bijna dagelijks bij Mariam, maar heeft wat moeite met die vreemde buren hier. Mariam begint meteen om haar te troosten. Een huilend kind hier dat kan niet. Hoe dan ook dat kind moet getroost worden. Een kind gewoon laten huilen, zoals we dat weleens in Nederland doen, is hier not done. Als je kindje huilt en je krijgt het niet stil, ben je hier een slechte ouder. Einde discussie. Dus je kunt je wel voorstellen hoe verwent de kleintjes zijn. Even later zitten Mariam en Adi met Rima op het terras. Ik ga er voorzichtig bij zitten. Met grote bange ogen kijkt Rima me aan. Ik begin wat kinderliedjes te zingen en ze blijft maar kijken. Maar ze huilt niet meer. Zou het nog gaan lukken dit jaar, dat ze me leert te vertrouwen. Ik ben er bang voor, maar we proberen het gewoon. Daarna eerst even de was ophalen, dat waren we vergeten. Dan gaan we op pad voor een nette blouse voor mij. Ik moet iets hebben met lange mouw voor de Engelse les op de scholen. Ja, je kunt daar niet in een hempje aankomen. We gaan even naar een winkeltje op Pasar Sini. Op de deur hangt het bordje “open”, maar de deur is stevig afgesloten. Och, dit is Indonesia. Even wachten en ja hoor daar komt al iemand aan die de deur open maakt. Ja, ze hadden even pauze. Het bordje dan omdraaien, daar denk je toch niet aan. Maar we kunnen binnen kijken. Goh, alles voor de helft van de prijs. Heb ik effe geluk. Ik vind een keurige lange zwarte en blauwe blouse. Helemaal goed en tevreden gaan we naar Ros. We nemen haar mee naar Bale Tajuk en onder het genot van een drankje, kletsen we weer bij. We willen voor morgen afspreken met haar en Jack, maar Jack heeft al een programma staan voor morgen. Dus wordt het volgende week zondag. Tidak apa apa (geen probleem). Terwijl we zitten te kletsen komen Corry en Gert net voorbij. Ook met hen praten we nog even, maar ze moeten snel weer naar huis. Vanavond is er een feestavond voor Lombok Dive met de hele club plus familie. Het feest wordt gehouden bij Corry thuis. Echt weer iets voor haar om zoiets leuks te organiseren. We spreken in ieder geval af dat we even wat laten weten als we een keertje mee willen op de boot. Gaan we doen. Tegen vieren zijn we weer thuis en we gaan heel even op bed liggen. Nou dat even resulteert erin dat Joep me om half zes wakker maakt, anders had ik nu nog geslapen. Waar wordt je hier nou moe van? De temperatuur is in ieder geval al een stuk beter. Af en toe slecht 28 graden en als er wat wind bij komt, voelt het zelfs als een beetje koud. Heerlijk!!! Vanavond gaan we een hapje eten bij Banana Leaf. Ik heb hier al een keer de gado-gado gehad en die was uitstekend. Ze hebben een nieuwe kaart met tenderloin steak, nou die wil Joep wel proberen. Ik heb mijn gado-gado al lang op als de tenderloin steak eindelijk te voorschijn komt. Lachend zeggen we al tegen elkaar dat ze de koe nog moesten vangen. Het restaurantje is vrij nieuw en het personeel rent ook nog een beetje van hot naar her. Vaak moeten er nog snel ingredienten gekocht worden. Ook wel begrijpelijk, de ene avond zit er niemand, de andere avond (zoals nu) is het druk. Dus wordt alles gewoon na de bestelling pas gehaald in de winkels. Makkelijk dat die ’s avonds ook altijd open zijn. De klant wacht gewoon geduldig. Alles went. Na het eten krijgen we nog een kopje koffie aangeboden van het huis. Nou, aardig hoor. We kunnen zelfs als we willen nog een ijsje krijgen. Schijnbaar willen ze het goed maken dat we zolang moesten wachten. Bedankt hoor lieve mensen, maar een kopje koffie is voldoende. Op straat kletsen we nog even met Boung en mogen het motortje van hem bewonderen dat we volgende maand van hem gaan huren. Ja eerlijk delen, ook de motortjes. De eerste maand hadden we Adi’s motor, de tweede maand zouden we een motor huren van Eful, maar die was al besproken, dus in overleg met Eful “mocht” Adi weer een van zijn motoren ter beschilling stellen. Dus de derde maand is Boung aan de beurt. Waar je toch niet overal rekening mee moet houden wil je geen scheve gezichten krijgen.
Zondag 24 januari 2016
Marijke
We gaan een beetje socializen of zoiets. In ieder geval wandelen we naar Cuk en June om even met ze bij te kletsen. June heeft pas haar vader verloren, maar voor verdriet is hier geen tijd of plaats. Het leven gaat door. We genieten van een kopje tubruk en kijken samen met hen over een schone rivier uit. Er staat alleen een stapeltje bamboe en wat afvalhout. Restant van het feest van Maulid. Even na twaalven komt Boung aangewandeld, klaar met zijn werk bij Indah Homestay. Boung besluit om maar meteen de stapel hout aan te steken. Dat de wind toevallig net onze kant op staat, boeit niet. Hier zeur je niet over zoiets. Dus gehuld in de rook kijken we toe hoe Boung de rivier nog schoner maakt. Ja, sinds er een afvalcontainer staat, is het dorpje veel schoner geworden en vooral de rivier. Als we terug naar huis lopen, zit daar Sareah met kleinkind Adini op de beruga. We spreken af om bij hen vanmiddag om vier uur even een bakkie te komen doen. We keren huiswaarts en nemen maar weer eens een mandi. Hoe houdt ik letterlijk mijn hoofd koel. Gewoon 6 a 7 keer per dag mandien. Tegen vieren dus richting het huis van Boung. Daar aangekomen is het doodstil. Nur wordt wakker en nodigt ons uit op de beruga. Boung komt een kwartiertje later terug van de moskee. Weer een half uurtje later komt Sareah tevoorschijn. Maar het zal Sareah niet zijn als ze weer haar handen vol heeft met hapjes. Met alleen koffie komen we hier niet weg. Even later komt Daan erbij staan. Daan straalt, ze is zwanger. Ja natuurlijk, deze zomer getrouwd en dan wil je maar een ding, zo snel mogelijk zwanger zijn. Nog wat later komt Kartini (de vrouw van Eful) erbij zitten. Wij zijn volop in gesprek met Daan over haar werkzaamheden bij Asmara en voor het project van Impian Anak. Kartini krijgt dus geen aandacht. Gepikeerd loopt ze even later weg. Ja, sorry hoor we praten met wie we willen en soms krijg je niet alle aandacht. Natuurlijk is het heerlijk om in zo’n klein dorpje te wonen, maar soms ook wel een beetje lastig als je dagelijks op de koffie gevraagd wordt, dan moet je wel de boot afhouden. Ze bedoelen het allemaal goed, maar wij hebben hier ook ons eigen leven en willen de dingen op onze manier doen. Vanavond besluiten we bij Yessy te gaan eten. We zitten net aan tafel als de helicopters weer komen. Zo noemt Joep de insecten die soms ’s avonds in grote getalen aan komen vliegen. Waarom soms wel en soms niet, geen idee. We kijken op de menukaart en maken onze keuze. Daarna wordt meteen de grote lamp uitgemaakt. De enigste manier om die beestjes niet in je gezicht of nek te krijgen. Ze zitten overal. Bij kaarslicht kun je ook eten, alleen oppassen wat er in je mond terecht komt. Je ziet niet zo heel goed wat er op je bord ligt. Maar ik geloof niet dat ik insecten gegeten heb. Na een poosje zijn de helicopters weer verdwenen en gaat het grote licht weer aan. We krijgen nog een kopje koffie toe van de eigenaar. Een vinnig klein mannetje, maar super vriendelijk. Als we weg willen gaan, komt hij nog even naar ons toe. We krijgen een visitekaartje van hem in onze handen geduwd met daarop de vermelding dat we vanaf nu 20% korting krijgen. Terima Kasih. Na Angel en Bumbus, dus nu ook korting bij Yessy Cafe. We gaan nog even een ijsje kopen voor de buurtjes en voor ons en sluiten de avond af (hoe kan het ook anders) met kaarten. Mariam is de winnaar voor vandaag!!!!
Maandag 25 januari 2016
Marijke
Ons ontbijtje bij Graha blijven we toch doen. Al is het maar voor al die lieve, leuk mensen die er werken. Maar eerlijk gezegd, zo’n ochtend aan het strand, een heerlijk windje, met een lekker eitje en wat fruit is gewoon lekker. Daarna besluiten we naar Bidi Tours te gaan om ons ticket voor Bali te regelen. We vertrekken pas 10 maart, maar we mogen blij zijn als we een ticket kunnen krijgen. Op 8 maart is het Ogoh Ogoh feest voor de Hindu mensen, dwz dat er afschuwelijk, lelijke poppen rondgedragen worden in een soort optocht en deze worden ’s avond verbrand. Dit is een soort van reinigingsritueel. De dag erna 9 maart, is dan het officile Nyepi. Dat is de dag dat we eigenlijk richting Bali wilden gaan. Zie hieronder de tekst die verklaart waarom dat onmogelijk is.
Een bezoek aan Bali tijdens Nyepi
Ook de bewoners van Bali die geen hindoe zijn doen mee aan Nyepi, uit respect. Moskeeën doen geen oproep tot gebed door de luidsprekers op deze dag bijvoorbeeld. Ook van toeristen wordt verwacht dat zij de Dag van de Stilte respecteren. De meeste toeristen blijven daarom deze dag in hun hotel, met de gordijnen dicht. Het is zeker niet toegestaan om naar het strand te gaan of per auto of scooter te rijden. Nyepi zelf is daarom een saaie dag om op Bali te zijn, er gebeurt werkelijk niets. De dagen ervoor en erna zijn natuurlijk wel bijzonder en indrukwekkend om mee te maken, vooral het verbranden van de ogoh-ogoh. Er is geen transport beschikbaar op, van en naar Bali op de Dag van de Stilte. Het vliegveld van Bali, Ngurah Rai International Airport Denpasar, is 24 uur gesloten, net als de zes grote zeehavens van het eiland. Omdat er geen auto’s toegestaan zijn rijden er natuurlijk ook geen bussen en taxi’s.
Waar ter wereld kun je je voorstellen dat een vliegveld gewoon voor 24 uur gesloten wordt. Maar hier in Indonesie kan alles. Daarna zien we hoe de lucht donker kleurt en keren we naar huis terug. De regen blijft dreigen, maar valt niet. Ik gebruik de middag om mijn broeken te herstellen. Bijna al mijn broeken hebben een scheur, rechtsonder aan het been. Als ik mijn been over de motor slinger, zit daar nl. het nummerbord met een behoorlijk scherpe rand. Dus je begrijpt het al, als ik er even niet aan denk en mijn been dus niet ver genoeg omhoog slinger, hang ik weer aan de nummerbord. Och, tot nu toe drie broeken, dat komt wel goed. Tegen zessen gaan we richting Warung Duduk. Daar hebben we afgesproken met Reni. Een meisje wat we al kennen sinds 1999. Toen was ze trainee bij Pondok Senggigi. Nu is ze al 14 jaar getrouwd met een hotelmanager uit Duitsland. Hij werkt momenteel in Maleisie en komt iedere maand een paar dagen naar huis. Reni woont in Duduk en haar kinderen Lucas van 11 en Linda van 8 zitten in Mataram op een internationale school. Reni houdt niet van stil zitten en trots troont ze ons mee naar het gebouw naast de warung. Een prachtig wit gebouw met een bovenverdieping met daarop de tekst “Property”. Naast een Icecube bedrijfje en een fabriekje die zitzakken maakt, gaat ze dus nu ook land verkopen. Zelfs de warung waar we zitten is half van haar. Ja, ze wil een zelfstandig leven opbouwen. We kennen haar dus al heel lang en betwijfelen al vanaf de eerste dag of ze gelukkig is in haar leven. Ja, dan kun je een riante villa hebben en heel veel geld, maar als ik haar hoor praten, hoor ik ook verdriet in haar stem als ze over haar leven praat. De tijd zal het leren. In ieder geval zitten we lekker aan de “tuak”. Een palmwijn die door de locals hier vaak gedronken wordt. Het smaakt redelijk. Ik heb ooit eerder tuak gedronken die ontzettend zuur was. Nu dan is deze een stuk beter. Dan komt de eindelijk lang verwachte regenbui los en hoe. Binnen de korste keren is het hele restaurantje gevuld met 10 centimeter water en moeten we bijna schreeuwen om ons verstaanbaar te maken, terwijl de regen op het ijzeren golfplaten dak klettert. Tegen 11 uur moet Reni echt gaan. Ze vertrekt vannacht met de veerboot naar Bali. Ze woont hier vlakbij en loopt dus gewoon door de regen naar huis. Wij blijven nog een tijd zitten, maar het klettert gewoon door. Ik, stommerik heb mijn leuke fitflops aan. Gewoon hartstikke stom, want die dingen moeten dus niet echt nat worden. Als het even iets minder wordt, rent Joep naar ons motortje en haalt de regencapes eruit. We krijgen een grote plastic zak, waar we onze tassen en mijn schoenen inproppen en dan samen door de regen. Natuurlijk begint het weer harder te regenen op het moment dat wij op ons motortjes zitten. Onderweg roept Joep “bukken”. De bamboe naast de weg is door al die regen, helemaal doorgezakt en we kunnen er nauwelijks onderdoor rijden. De regen doet pijn in ons gezicht en vooral voor Joep is het afzien. Onze ogen branden. Thuis aangekomen staat Adi buiten op het terras al te kijken. Het is al 12 uur, maar Mariam en hij maakten zich ontzettend zorgen. Ze hadden ons al 4 keer gebeld. Maar onder die kletterende regen, hadden wij geen telefoon gehoord. Snel sluiten we ons poortje en door de stromende regen lopen we naar binnen. De regencapes uiteraard op het terras achter latend. Nu is het regenseizoen dus echt begonnen.
Dinsdag 26 januari 2016
Joep
Als ik net mijn ontbijt op heb komt Adi binnenlopen. Hij kijkt me aan omarmt me en slaat me flink hard op mijn rug en begint keihard te lachen. Verbaasd kijk ik hem aan als hij me uitlegt dat hij gisterenavond een whatsapp had gekregen van Frank en Gerrie en waarin werd geeindigd met de woorden dat hij Marijke een big hugh moest geven en mij een paar klappen. Hij had er zich gisterenavond echt op verheugd om dat te doen maar toen wij druipnat en laat thuiskwamen vond hij dat zielig vandaar dat hij mij vanmorgen te grazen nam. Ja, en nou krijg ik dus een broodje van eigen deeg. Hij raakt er niet over uitgepraat en ik hoop niet dat dat andere mensen op gedachten zet. Even later komt Mariam binnen en loopt ook al op mij af maar gelukkig is haar hugh iets zachter. De toon van vandaag is al weer gezet. Frank en Gerrie, bedankt!! We praten wat bij, kijken naar de regen die af en toe weer uit de lucht komt vallen en wij vinden de temperatuur heerlijk. Adi en Mariam niet want Adi loopt in zijn t-shirt met daarop een vest tot onder zijn kin rond. Als ze weer weg zijn kijk ik richting heuvel en zie dat er halverwege een boom ontworteld is, maar ik zie er ook iets op bewegen . Als ik mijn verrekijker er bij haal blijken het apen te zijn. Met mijn fototoestel op zoom maak ik er een foto van want anders gelooft niemand me, want als ik het Adi vertel zegt hij dat ze nooit zo dicht bij het dorpje komen. Nu dus wel. De papieren die we bij de Imigrasi hebben gehaald vullen we in, plakken er een gekochte overheidszegel op en dan mag Adi zijn naam er op zetten. Eerstdaags maar even kopieen maken van onze paspoorten, visums, uitreisticket en dan kunnen we volgende week maandag of dinsdag naar de Imigrasi om alles in te leveren. Voordat we op weg gaan om te gaan eten maak ik de koelkast even schoon want er valt weer geregeld de stroom uit en dan smelten de ijsblokjes met als gevolg, een natte zooi onderin. Bij Bumbu’s komt de eigenaar er na het eten bij zitten en kletsen we de avond stuk. Hij is druk bezig met hun andere pand, het voormalige Coco Loco. We krijgen foto’s te zien van de nieuwe aluminium overkapping want de oude houten stond op instorten. ( De tegelvloer ook) Dus Hannie en Jan, dat word een ander aanzicht als jullie weer terugkomen.Droog rijden we door een stil Senggigi naar huis waar we weer verrast worden op, ja, jullie raden het al, mati lampu oftewel de directe vertaling: dode lamp. (geen stroom) En bij kaarslicht en een batterijlampje schrijf ik dit verslag.
Woensdag 27 januari 2016
Joep
Ongeloofelijk maar waar, vandaag staat de wekker op 05.30 uur. Het plan is om samen met Ishak en Ayu van Planet Water 3 scholen te gaan bezoeken waarvan we de hoofden van school al een keer getroffen hebben. Als we om kwart over zeven, na het ontbijt, weg willen rijden op ons motortje ziet de lucht er zwart uit. Adi gaat dit keer niet mee, hij vond het vorige keer hardstikke interresant maar zeer vermoeiend. (het ontnam hem waarschijnlijk zijn middagdutje!) Droog komen we bij Ishak en Ayu aan en dan valt de regen er met bakken uit. Nou, dan drinken we toch eerst een kop koffie! Een kwartiertje later komt de zon weer tevoorschijn en stappen we in de auto. De eerste school die we bezoeken is de school van Ibu Henny, het schoolhoofd waar we het meeste mee op hebben. Hier zien we de kinderen aankomen op school en als eerste hun handen gaan wassen. Ibu Henny is doorgegaan met het hygiene plan en heeft een dertigtal kranen laten installeren op een leiding tussen een gebouw en de buitenmuur. Aan elke kraan hangt een stuk panty waar een stuk zeep in zit, een geweldig idee waar ze zelf op gekomen is. Zij is echt iemand die mee en doordenkt. Ishak maakt er opnames van voor de dag van het water maar ook om dit te promoten bij hun andere projecten. Terwijl wij er wat foto’s van maken moeten we zelf natuurlijk ook poseren voor de diverse leerkrachten, Marijke wat meer als ik, maar, zou Elise zeggen: “ Marijke is meer een lopend museumstuk”. Dan rijden we met Ibu Henny en de rest naar SDN 07, de school van het schoolhoofd met het tablet, verankerd in haar hand. Terwijl Ishak en Ayu in de ene klas de leerkrachten het hygiene programma laat uitvoeren gaan wij naar klas 4 waar ik me nestel op de achterste bank en Marijke de kinderen bezighoudt met Engelse les waarvan de Engelsele lerares ons al had laten weten dat ze niet perfect Engels sprak. En dat komt ook na boven als we de uitspraak van de kinderen horen. Maar Marijke krijgt de klas aardig mee, zover dat Ibu Henny een kijkje komt nemen en ook achterin plaats neemt. Het word een hilarische les waar Marijke alle kinderen spontaan meekrijgt. Zelfs Ibu Henny is er erg over te spreken. Dan lopen we naar buiten waar op het schoolplein tafels staan opgesteld voor de gasten (wij dus) waar tal van lekkernijen op staan. Na ons hier tegoed aan hebben gedaan vervolgen we onze weg naar SDN 31, een eindje verderop. Hier worden we ontvangen door het schoolhoofd die bij de andere ontmoeting voorop stond als er werd gegeten. Dat merken we ook want ze had niets voorbereid ondanks dat haar verteld was dat twee leerkrachten, die het Planet Water programma moesten leiden er eentje niet aanwezig is. De invaller moet nog helemaal geinstrueerd worden en terwijl Ayu hier mee bezig is word Ayu constant onderbroken door het schoolhoofd die alles beter weet ondanks dat Ayu dit programma heeft opgezet. Bij de vorige ontmoeting met de 5 schoolhoofden hadden we dit al verwacht. Twee serieuze schoolhoofden en drie minder serieuze. En dat merk je aan hun leiding geven aan de leerkrachten. Als Marijke en ik buiten op straat een sigaretje willen roken krijgen we drie schoolhoofden als gezelschap en worden we door het kleine dorpje geleid, door smalle steegjes, langs complete families, waar ze verwonderd opkijken als we de paar woordjes Sasak die we kennen, uitspreken. We begroeten verschillende mensen en plotseling pakt een vrouw Marijke bij haar neus. Ze zijn hier behoorlijk onder de indruk van de grote neuzen van de toeristen. Maar dit was de eerste keer dat iemand spontaan in een neus knijpt ha-ha. Marijke zegt meteen: “hidung besar” (grote neus). Daarop pakt zij de neus van de mevrouw en zegt “hidung kecil” (kleine neus). De omstanders barsten in lachen uit. Terug op school staan Isak en Ayu ons al op te wachten tesamen met Kasmat, het heerlijke schoolhoofd. Van hen krijgen we te horen dat we met enkele schoolhoofden naar de school SDN 52 van Kasmat gaan waar we gezamelijk de lunch gaan nuttigen. Dat word dus weer lachen en daar is niets teveel mee gezegd als Ishak die last heeft van een spier in zijn hand geholpen word door Kasmat waar we al over schreven dat hij een welbekend masseur is. Als Marijke aangeeft dat ze weleens last heeft van een nekspier moet zij er ook aan geloven. Nou, dat word lachen en wel zo dat de tranen over onze wangen rollen. Ik heb er een filmpje van gemaakt en zal het proberen op de Facebooksite van ons project te zetten dan kunnen jullie meegenieten. Verder is Ibu Henny erg geintereseerd in het programma van de Russische Ambasade in Jakarta waar we enkele jaren over werden aangesproken door een Diplomate van deze ambassade. We beloven haar dat we er achter aan gaan en dit dan via haar zullen laten lopen. Als dit een vervolg heeft komen we er nog wel op terug. Daarna gaan we samen met Kasmat en een man die op Kasmats school werkt even het vuilnisdorpje Jangkuk in. We zien hoe het afval voornamelijk plastic, karton en metalen aangevoerd en hier gesorteerd word.Andere troep wat er tussen zit word verbrand. Dan word het aan een “baas” verkocht die het verder transporteert naar Soerabaja, Java waar een verwerkingsfabriek staat en daar wordt het tot grondstof verwerkt. De dorpelingen die het vuile werk in Jangkuk doen kunnen er amper van leven. Als we terug zijn op Kasmats school is er een hoge beambte gearriveerd van de onderwijsinstelling maar wat zij komt doen is ons onduidelijk. Aangezien de lucht weer is betrokken pakken we ons op, brengen Ibu Henny naar haar school en rijden dan op huis aan. Even nog een nagesprekje met koffie bij Ishak en Ayu en dan zien we de donkere wolken langzaam te voorschijn komen. Op ons motortje naar huis maar onderweg begint het al te regenen. Nog niet helemaal nat komen we thuis aan en dat is net op tijd. Eeen flinke moessonbui die langdurig aanhoudt is het gevolg. Ons avondeten bestaat vandaag uit 2 grote bekers popmie, we hebben niet veel honger en hebben ook geen zin om door de regen naar een restaurantje te rijden. Moe van de vele indrukken, gelach, eten, gezelligheid houden we het voor gezien en sluiten zo deze dag af.
Donderdag 28 januari 2016
Marijke
Lekker rustig aan na zo’n drukke dag van gisteren. Het lijkt alsof de storm van het Chinese nieuwjaar al gearriveerd is. Het is bewolkt en het waait behoorlijk. Meestal komt deze storm met het Chinese Nieuwjaar, dit jaar is dat op 8 februari. De chinezen hier geloven dat de storm hun problemen wegblaast en vorig jaar waren ze zeer ongelukkig dat de storm eerder kwam. Maar ik vrees dat dit jaar de storm ook wat eerder komt. Het grote voordeel voor ons is dat de wind nu rechtstreeks van de bergen afkomt en ons huisje inblaast. Heerlijk, die verkoeling. Maar het voelt wel alsof de mandibak nu met ijswater gevuld is. Ieks...., het is nu wel even tanden op elkaar als dat koude water over je klettert. Maar het frist wel heerlijk op. Suzan komt aan. Heerlijk weer gezellig bijkletsen. Het leuke is dat we elkaar met een half woord begrijpen en meestal gaan onze gesprekken over onze gevoelens als Nederlander in Indonesie. Suzan heeft, zoals we al eerder met haar besproken hadden, nu een leuk verslag geschreven over een dag uit haar leven in Indah Homestay. Wij vinden het zo leuk dat we dit verslag deze week onderaan ons verslag zullen plakken. Suzan vraagt zich af of ze er mee door moet gaan. Graag aan onze lezers een reactie op haar verhaal. Tussendoor komt Adi vertellen dat hij met Mariam naar Masbagik vertrekt. Ze zijn uitgenodigd op een feest vandaag. Prima hoor, geniet er maar lekker van. Wij gaan naar Orchid voor een lekker massage. De dames zitten allemaal bij elkaar te genieten van wat drakenfruit en druiven en hebben volgens mij niet veel zin om te beginnen. Dit zou je in Nederland zo moeten doen. Je bedrijf zou binnen de korste keren falliet zijn. Hier lach je er samen om en wacht rustig tot de dames zover zijn om de massage te beginnen. Joep ziet zijn favoriete stevige massagedame Yanti weer op hem afkomen en ik krijg uiteraard de slappe lach. Maar ook mijn massagedame Zul is uitgezocht om gewichtig over te komen. Beiden dames zijn niet de smalsten ha-ha. Na de lachmassage van gisteren, is dit een verademing. Toch heeft meneer Kasmat mijn nek wel gekraakt gisteren en voelt het sindsdien veel beter. Ondanks het lachen, gieren, brullen bij zijn massage is het wel een fantastische masseur. Trouwens het filmpje is te groot en kunnen we dus niet plaatsen. Na deze heerlijke massage tracteren we onszelf weer op een heerlijke ice-coffee special. Ja hoor, genieten mag. Tegenover Taman ligt een goud en zilver winkeltje dat we nog nooit bezocht hebben. Ik heb een kleine zilveren boedha hanger die me zeer dierbaar is, maar ik wel deze op een zilveren achtergrond met stralen er omheen. Dit heb ik ooit bij een mevrouw gezien en vond dit super mooi. De man van de winkel, krijgen we met veel moeite, handgebaren en tekeningen uitgelegd wat ik wil. We zijn heel benieuwd of hij het hele verhaal gesnapt heeft. Wordt vervolgd. Nog even wat boodschappen en dan weer naar huis. Onderweg treffen we Cuk en krijgen we eindelijk de afspraak gepland voor kontrol buku kas, oftewel de kascontrole. Zaterdagmiddag om vier uur. Gelukkig kunnen we dan volgende week de officiele vergadering van onze project houden. We willen dit graag achter de rug hebben voor we aan de foto’s van de kinderen beginnen. Thuis is de mandi is nog steeds super koud, maar je komt er wel fris vandaan. Boung heeft rond het middaguur twee grote zakken speelgoed van Suzan gebracht. Ons idee is om dit samen met nog een zak die wij van Wim en Joyce meegekregen hebben, uit te delen bij het foto’s maken. Zo krijgen alle kinderen een kans. We besluiten, om te voorkomen, dat de kinderen uren aan het uitzoeken zijn, ze gewoon een lot te laten trekken en aan dat lot zit dan een of ander speelgoed. Zo krijgen we geen discussie wie wat krijgt en kunnen de kinderen onderling ruilen als ze willen. Zo voorkomen we weer scheve gezichten. Ja, je moet wel creatief blijven hier. Ons avondmaaltje genieten we vandaag bij Bale Tajuk. Tot onze verbazing loopt het hele restaurantje vol. Veel jonge mensen. Het verbaast ons, maar we beseffen ook dat door de wind, de zee nogal tekeer gaat. Dus misschien willen ze doorreizen naar de gili’s (de kleine eilandjes) maar wachten ze tot het weer beter wordt. Na het eten gaan we nog even naar onze vriend Abdul. Hij zit voor Bayan en verkoopt sieraden. We praten een tijdje samen en dan keren we huiswaarts.
Vrijdag 29 januari 2016
Marijke
Onderstaand tussen gevoegd: Een dag uit het leven van Suzan (reacties graag, ze is benieuwd hoe men haar verhalen vindt)
25 januari 2016 Suzan
Gisteravond was er weer iemand overleden. Een oude vrouw die ik verder niet ken, waarvan de man 3 maanden geleden overleden was. Zoals gebruikelijk liep ik in de ochtend naar het huis toe met een schaal met rijst, een envelopje met 20.000 IDR, in lange broek en shirt met lange mouwen. Ze woonde in het achterste gedeelte van de kampong waar je nauwelijks met een brommer kunt komen dus ik ben er lekker naar toe gelopen. Het was heel rustig. Soms staan er drommen mensen en verkopers met allerlei snacks, om de familie te voorzien van wat ze maar willen, maar ik zag nu maar 1 verkoper op brommertje met iets van bakso balletjes en ook liep er nauwelijks familie. Ik liep het junglepaadje door tot ik de buurvrouw zag die de rijst in ontvangst nam. Een grote bak was al helemaal volgeladen en mijn bijdrage viel bijna op de grond. Als ik wilde kon ik nog wel even bij de overledene gaan kijken werd me verteld, dus uit respect klauterde ik de berg op waar ze woonde en in de bruga opgebaard lag. Er waren een paar bekende vrouwen die me heel hartelijk verwelkomden en het duidelijk waarderden dat ik langs kwam. Er waren nog 2 mannen aan het bidden, maar verder was het heel rustig. De overledene lag in de bruga in een sarong gewikkeld en om de bruga was een wit laken gespannen. De meeste familie bleek nog in oost-lombok te zijn. Toch kwam op een gegeven moment een felle discussie of ze de overledenen toch al moesten wassen en uiteindelijk werd alles klaar gemaakt. De mannen reikten emmers water aan uit een grote ton en 5 vrouwen wasten de vrouw ritueel, het laken om de bruga half open. Er werd mij nog gevraagd te helpen, maar dat heb ik toch maar vriendelijk afgeslagen. Het water stroomt door de bodem van de bruga alle kanten op. Ik kreeg nog wat te drinken en ben vervolgens weer naar huis gegaan. Vanmiddag wordt ze begraven op de begraafplaats hier in de kampong en dan worden alle mannen verwacht, dus dan mag Opik zijn neus laten zien. Het blijft toch altijd weer bijzonder hoe ze hier met de dood omgaan. Kinderen spelen naast de bruga waar de overledene opgebaard ligt, Iedereen helpt met het wassen, mensen hier tonen nauwelijks verdriet, iemand gaat als het zijn tijd is, Allah heeft dat zo besloten en daar heb je vrede mee. Als iemand ’s morgens overlijdt, wordt hij of zij ’s middags al begraven, niets regelen of plannen, gewoon doen, met elkaar. Ook bijzonder om te zien dat iedereen uit de kampong er naar toe gaat, of je de persoon nu kent of niet. Vanuit de moskee in de kampong worden dit soort gebeurtenissen altijd omgeroepen, dus iedereen weet ook wanneer er iemand overleden is in de kampong hier of zelfs in de naastgelegen kampongs. De moskee is een belangrijke plek, niet alleen om te bidden, maar ook zeker als centrale, sociale plek binnen de kampong.
Thuis gekomen weer terug in de homestay. Weer terug in het toeristenwereldje. Heerlijk om van beiden te kunnen genieten. We hebben 2 kamers bezet. Een Nederlands meisje in de ene kamer en een Engelse jongen in de anderen kamer. 3 dagen geleden kwamen ze hier binnen. De jongen had geboekt, een kamer voor hem alleen. Hij was blijkbaar dat meisje ergens tegengekomen en wilde de kamer wel met haar delen. Het meisje zag echter dat het een kamer met tweepersoonsbed was en riep heel hard: ‘’Doe er maar een kamer bij”. Erg grappig…. Die jongen had blijkbaar andere plannen dan het meisje. Je ziet hier romances groeien, bloeien en verdwijnen. Heerlijk om dat allemaal te mogen zien. Wat heb ik toch een leuke baan!
Net Sem van school gehaald met de brommer, samen met Sofie. Ze hebben op school een nieuw beleid ivm de veiligheid van de kinderen. Ze hebben een groot plein met overdekte banken waar we als ouders altijd konden wachten op de kinderen. Vanaf nu willen ze echter de poort dicht houden tot de kinderen uit zijn. Vorige week vrijdag heb ik dus 5 minuten in de regen moeten wachten voor de poort en vandaag werd ik weer tegengehouden. Ik krijg er een ontzettend onwelkom gevoel van, zeker als het regent, en het kan hier heel hard regenen. En wat dat nu bijdraagt tot de veiligheid? Ik heb geen idee. Dat je onbekenden niet het plein op laat kan ik me voorstellen, maar het is een vrij kleine school met een familiaire atmosfeer dus ik denk dat ik toch maar een mailtje ga schrijven. Het grote probleem is ook dat veel kinderen pas laat opgehaald worden. Ze zijn om 3 uur uit en sommige kinderen lopen om half 5 nog rond op het plein. Blijkbaar zijn er toch een hoop ouders die zich niet verantwoordelijk voelen voor hun eigen kinderen en het wel makkelijk vinden ze op school te laten, onbegrijpelijk. De school gaat nu zelfs clubs organiseren tot kwart voor 4 om de kinderen die niet opgehaald zijn, bezig te houden. Waarom niet direct de ouders er op aanspreken? O nee, even vergeten….. we zitten hier in Indonesië en hier blijft het moeilijk om een anders ergens direct op aan te spreken. Zelfs op een internationale school…. Elke dag blijf ik me weer verbazen….
Ik zag trouwens vanmorgen hier in Senggigi, toen ik Sofie ging ophalen van school, een man die 4 grote emmers probeerde te verkopen. Emmers op zijn hoofd en met een soort pollepel slaat hij er tegenaan om te laten horen dat hij er aan komt. Veel spullen worden aan de deur verkocht. Veel vrouwen hier hebben geen vervoermiddel om zich naar de markt of winkels in Ampenan te verplaatsen, zijn te druk met koken en op kinderen letten, dus het is wel heel makkelijk dat potten,pannen, emmers maar ook je vis, vlees en groente aan de deur verkocht worden. Het is alleen altijd even afwachten wanneer ze komen en het is natuurlijk altijd zo dat, als je ze nodig hebt, ze niet komen. Maar die man met zijn 4 emmers die ik rond 12 uur in Senggigi zag,zag ik om 3 uur in de buurt van Sems school, 10 km verderop. Ongelooflijk dat zo’n man de hele dag met zijn 4 emmers op zijn hoofd rond loopt.
En gisteren kwam Opik met een naar verhaal thuis. Iemand was op straat bezig met een verlicht uithangbord. Er ging iets mis en hij is geëlektrocuteerd en naar beneden gevallen. Hij is direct naar het ziekenhuis gebracht, waarschijnlijk met een bemo en het gaat gelukkig redelijk met hem. Al die kabels hangen ook overal maar buiten en het aantal ongevallen valt me nog mee. Wel was vandaag de stroom weer uit van 12 tot 4 dus de was voor mijn gasten doen, zat er vandaag niet in.
Joep
Ik hoop dat jullie genoten hebben, ook van Suzannes verhaal en Marijke schreef al iets eerder. Graag reacties.
Wij brengen weer onze was weg, halen pulsa (internettegoed), maken de benodigde kopieen voor onze visumverlenging, doen nog wat kleine boodschappen en sturen Ros een bericht of de afspraak a.s. zondag doorgaat. Ja dus, maar heel anders als we met haar hebben afgesproken. Communicatie is hier af en toe heel moeilijk maar na diverse whatssappjes komt alles (hopenlijk) goed. We zullen zien. Dan krijgen we een berichtje van Ruud Peeters uit Maasbree die we alleen kennen van naam via onze vrienden Lea en Herm. Ruud is momenteel nog een weekje in Lombok en wilde ons wel ontmoeten vanavond samen met zijn vriendin Shirley. Oke, geen probleem. Laat in de middag rijden we naar de Pasar Sini, zetten daar ons motortje neer gaan een kijkje nemen bij Coco Loco waar men druk bezig is met een nieuw dak, nieuwe vloer en de rest van de renovatie. Ben benieuwd als het klaar is en onder welke naam. De eigenaar van Bumbu’s komt er in. Bumbu’s Baru ?? We lopen door omdat we hem niet zien en gaan heerlijk op een bankje zitten op de pier waar de jeugd zich vermaakt om van de pier in de zee te springen. Dat dit niet elegant gebeurt horen we meestal aan de plons, meteen gevolgd door een harde kreet: “Adoe”. (au) Hier zitten in de wind is heerlijk en we vermaken ons best. Er word gevraagd of we mee willen doen aan een interview door twee meiden maar natuurlijk is het belangrijkste van dat interview dat ze op de foto staan met een witte Belanda. En als we terug lopen naar Pasar Sini is het diverse keren raak, We (Marijke) lijken wel moviestars!! We eten een hapje bij Yessy Cafe en gaan dan naar Angels. Even later komt Ruud en Shirley, gevolgd door de oudere zus van Shirley met haar man (Sorry Ruud, dat ik de namen niet heb onthouden) Angels binnen. We hebben een heerlijke avond met die vier en we zullen elkaar beslist nog eens ontmoeten. Maar na alweer een fikse regenbui vervolgd ieder zijn weg door alweer een stroomloos gedeelte.. Voor ons roept de wekelijkse plicht, het verslag moet eruit. En, Mohammad zij dank, als we de sleutel in de voordeur steken komt de electriciteit weer terug. Vergat nog bijna te vertellen dat we een heel leuk mailtje ontvange hebben van de dame van de Russische Ambassade. Zij herinnerde ons nog als de dag van gisteren, letterlijk schreef ze o.a.:
” Hello Marijke and Joep,
I remember you very well, like it was yesterday. you are wonderful people, positive, humorous, and doing a good deed- darmawan. My days in Lombok were very intense with experience, I keep on returning to your stories of SMA marriages in Lombok”.
Zo, horen jullie het ook eens van iemand anders! Verder schreef ze dat ze dat werk had overgedragen aan een collega (die ook een copie van deze mail ontving) en haar konden we benaderen voor het vervolg. Natuurlijk doen we dit in overleg met Ibu Henny. Ook schreef ze dat haar gehandicapt dochtertje dat ze bij haar had nu kon lopen en zelfs balletles aan het volgen is. Geweldig. Haar ontmoeting was in 2014 zo ontroerend en men name toen we afscheid van haar namen en dat ze toen vroeg of ze ons een Big Hugh mocht geven. Terwijl we haar maar anderhalf uur gesproken hadden. Zo, dat was het weer voor deze week. Geniet van de volgende week en een reactie geven mag.
