Zaterdag 18 februari 2012
Joep
Helemaal vergeten te vertellen dat toen we gisterenavond thuis kwamen een klein kalfje op het paadje voor ons huis stond en ons met hele lieve trouwe ogen aan zat te kijken zonder ook maar een stap aan de kant te gaan. Met Marijke is de pijn ietsjes minder aan het worden maar ze slaapt op de bank rechtop met 3 kussens in haar rug. Een kant van haar hoofd doet nog pijn. Tegen elf uur krijgen we een sms-je van Nick dat ze bij het zwembad zitten en hij met de theorie bezig is voor zijn duikles. Het eerste diploma heeft hij vorig jaar al gehaald en nu wil hij een stap verder met het duiken. We sms-en hem terug dat we eraan gewandeld komen maar zien als we de deur uitstappen dat de lucht zich aan het betrekken is. Dus pakken we maar ons motortje, rijden over het paadje en zien dat de rivier weer droog staat. Als we bij de grote weg zijn aangekomen trekt Mohammad de hemelsluizen open en haasten ons naar hun kamer. Het is echt een moessonbui en we worden zelfs verdreven van hun terrasje omdat we zelfs daar nat worden. Dan maar naar binnen Normaal duurt zo’n bui maar een half uurtje maar nu blijft het regenen en onder Graha’s paraplu lopen we enkele uurtjes later naar het restaurant gedeelte voor een klein hapje. Tegen vieren word de regen iets minder en rijden wij terug voor een klein hazeslaapje en zien nu dat het riviertje een hardstromende waterpartij is geworden en waarmee weer veel afval de zee in word geloodst. Vanaf de watertank tot aan ons huisje lijkt het wel of we tegen een waterval aanrijden en het water sleurt ook veel zand en stenen mee naar beneden. We denken dat de hoofdstraat in het centrum bij de supermarkt nu een groot zwembad is vanwege het slechte waterafvoer systeem. Maar we halen het heelhuids en even later gaan de hemelsluizen weer open. Van Eful horen we dat hij eerstdaags zijn guesthouse opent. We wisten dat hij een huis had in kampung Senggigi omdat hij daar gewoond heeft toen men zijn huis in Loco aan het opknappen was. Hij heeft daar een 8-tal kamers en wil deze gaan verhuren speciaal voor backpackers. Ook is hij met nog een vriend die politie agent is, bezig om in “Lombok Smile “ te stappen, samen met de huidige eigenaar maar zegt hij , “ Before we must change some rules “. Het kantoortje is nu gevestigd midden in het centrum en de toeristenbusjes stoppen daar. Maar het huurcontract is eerstdaags voorbij en dan nemen ze hun intrek in het lege kantoortje van Eful op Pasar Sini 2 tegenover de ingang naar de kampung. Zo denkt Eful makkelijk zijn kamertjes te kunnen verhuren. Ja, ben je pienter dan kun je in Lombok geld verdienen door overal tussen te zitten, zo ook bijvoorbeeld met de verkoop van land. Commissie is op zo’n manier makkelijk verdiend. Wij blijven de rest van de dag lekker rustig thuis, onder het rustgevende geluid van de neervallende regen. Ja, het is gewoon moessontijd, dus zeuren we niet.
Zondag 19 februari 2012
Marijke
Het is weer foto shoot dag, dus om negen uur zitten we klaar op het platje voor het huis van Cuk. Mondjesmaat komen er kinderen, maar we houden vol tot 12 uur. Toch weer 12 kinderen op de foto gezet, o.a. 2 nieuwe kinderen. Adi loopt met ons mee terug en we raken weer eens in een diep gesprek verwikkeld. Adi is toch wel heel blij met het project. Zo vertelt hij dat hij zijn hele junior highschool op dezelfde schoenen gelopen heeft. Zijn vader kon gewoon geen nieuwe kopen. Het was voor hem een extra zware tijd omdat zijn stiefmoeder hem behoorlijk links liet liggen. Voor hem was er bijna nooit ontbijt, terwijl haar eigen kinderen met een volle maag naar school gingen. Vader probeerde hem af en toe wat geld toe te stoppen, zodat hij wat te eten kon kopen, maar dat moest stiefmoeder niet zien, anders was er commentaar. Op de highschool had hij een fantastische leraar, die hem aanbood om bij hen te komen wonen. Hij had een zoon waar Adi mee bevriend was en een groot huis van de regering. Adi heeft mooie herinneringen aan die tijd. Door die leraar heeft hij de highschool af kunnen maken. Zijn echte droom om naar de universiteit te gaan en leraar te worden, zat er financieel helaas niet meer in. Nog mooier vind ik, hoe Adi, zijn vader is inmiddels overleden, nu voor diezelfde stiefmoeder zorgt. Haar eigen kinderen laten het afweten, maar Adi steunt haar waar mogelijk. Nu zegt ze vaak tegen hem dat ze dit eigenlijk niet verdient. Prachtig dat mensen zo vergevensgezind kunnen zijn. Wij gaan daarna even naar Graha. Nick moet leren voor zijn volgende duikdiploma, dus wij gaan een stukje wandelen met Elise. Niet te ver, want ik voel me best nog wel slapjes. Dan terug naar huis voor ons schoonheidsslaapje. Nu echt wel nodig want ik ben bekaf. We hebben gisteren met Petula sms contact gehad en gaan dus vanavond samen eten. Petula is een prachtige meid die voor Impian Anak, een stichting van Peter en Marianne uit Nederland, vrijwilligers werk doet in Batu Tumpeng. Ze geeft daar Engelse les en computer les. Om half acht ontmoeten we elkaar bij Bumbus. Wat een prachtmeid en wat doet ze toch haar best om de kinderen wat te leren. Ook Petula leert Indonesië beter kennen, door mooie dingen en soms ook teleurstellingen. Dat gevoel begrijpen we maar al te goed. Het wordt een leuke avond met veel leuke verhalen. Maar om elf uur vind ik het echt meer dan genoeg. Bekaf, lekker tidur.
Maandag 20 februari 2012
Joep
Het plan was om samen met N & E te gaan ontbijten bij Graha terwijl Nick daarna afgesproken had met Mohni om te gaan duiken. Marijke is nog niet 100% opgeknapt en Elise had geen zin zonder ons te gaan zo hadden we besloten om, hoe kan het ook anders, aan het zwembad te gaan zitten. Maar de regen gooit roet in het duiken en zitten, en even later staan ze hier voor de deur. Adi en Mariam komen er later ook nog bijgeschoven en zo is het al snel 13.00 uur. Tijd voor ons , als de anderen weg zijn om naar het kleine kliniekje te gaan voor het opmeten van de bloeddruk. Er hangt een bordje op de deur dat de dokter naar een of ander hotel is en binnen 15 minuten terug is dus rijden we even door naar het punt achter Sheraton om daar, gezeten op een nog nat bankje, onze blik te laten gaan over de baai van Senggigi. Het blijft altijd een schitterende plek voor het uitzicht en we kunnen er dan ook nooit genoeg van krijgen. Na een kleine pauze terug naar de kliniek waar we in het naastgelegen warungetje een drankje nuttigen op de komst van iemand die ons (Marijke) kan helpen. Een half uurtje later is het dan zover en de bloeddruk is prima. He, he weer even gerustgesteld.
Marijke
Het blijft regenachtig dus veel andere plannen worden er niet gemaakt. Elise komt op het geweldige idee om voor vanavond bunkus te halen. Dat is net zoiets als in Nederland frites halen en thuis op eten, maar dan met nasi en mie goreng. Om zeven uur komt ze samen met Nick en het eten aanzetten. We gaan het lekker oppeuzelen bij Adi en Mariam, waar even later dan natuurlijk weer de kaarten te voorschijn komen. Het wordt weer een super avondje met vele lachsalvo’s
Dinsdag 21 februari 2012
Marijke
Vandaag voor Nick poging 2 om te gaan duiken. Nou, de weergoden zijn hem goedgestemd. Het is een prachtige zonovergoten dag. Wij gaan samen met Elise ontbijten bij Graha en nestelen ons aan het zwembad. Ja, hoe beschrijf je een dag aan het zwembad bij 30 graden, terwijl in Nederland alles onder de rivieren de laatste feestuurtjes eruit perst. Sommige al helemaal brak, sommige nog in super feeststemming. Rond de middag krijgen we zelfs nog bezoek, de buurtjes uit Venlo van Nick en Elise komen even gedag zeggen. Ze zijn na Java, Bali nu ook in Lombok beland, en ook nog op de motor. Wij leren ze nu ook kennen en we praten een uurtje gezellig bij. Ze vertrekken weer, nadat ze beloofd hebben nog een keertje samen te gaan eten. Het is al tegen vieren als we onze luie achterwerken van de ligstoelen afhalen en richting huis en kamer gaan. Als we naar huis rijden zien we dat de auto van Lombok Dive al terug is, dus Nick is ook zo weer thuis. Wij verbrengen nog wat leuke uurtjes thuis, waarbij Mariam even bij me komt zitten en we naarstig Engels gaan oefenen. Dat gaat wel lukken, maar of ik ook Sasak ga leren is nog te bezien. Mariam komt immers van Bali en moet over elk sasakwoord nadenken. Voor haar is het ook een vreemde taal. Adi geniet met de kids van het voetbal en wij genieten van het kijken naar deze capriolen. We sluiten de dag af bij Jessy Café waar Nick ons enthousiast vertelt over zijn dag. Een heerlijke super luie dag. Het lijkt verdorie wel vakantie!!!
Woensdag 22 februari 2012
Joep
Nick is weer in alle vroegte vertrokken voor zijn 2de duikdag en wij genieten weer van een heerlijke massage van Iba. Vroeg in de middag wil Elise nog even naar de Pasar Sini en wij gaan uiteraard met haar mee nadat we eerst de bloeddruk van Marijke hebben laten controleren bij het 24-uurs kliniekje. De jonge vrouwelijke dokter vroeg al af waar we bleven en na haar bijgepraat te hebben en even gezellig gekletst. Toen ik daar een foto van wilde maken vroeg ze of zij er ook een mocht maken met haar mobieltje Bij de Pasar aangekomen even een snackje bij Coco-Loco en een drankje met uitzicht over de zee en daarna wat rondgelopen maar ook veel gekletst met de verkopers daar. Het is op dit moment erg stil in Senggigi en er zijn niet veel toeristen waar ze hun spul aan kwijt kunnen maar op zo’n momenten heb je wel de leukste gesprekken. De tijd vliegt om en we haasten ons naar het kantoor van Lombok Dive waar Nick inmiddels ook is gearriveerd. Umpuk is druk bezig met de controle van de duikspullen en hij is o zo bezorgd om mijn hart toestand en hij blijft maar herhalen: Sabar, Pelan-pelan, Hati-Hati oftewel Relax, rustig aan, voorzichtig aan. Echt heel bezorgd en ik geef hem de verzekering dat Pak Joep heel goed naar zijn lichaam luistert en heel erg Sabar aan doet. En dat is ook zo, het proyek gaat als vanzelf, foto’s zijn al bijna allemaal geknipt, archivering daarvan ook al. Nog even met Cuk om de tafel voor controle van de laatste updates en….. wat belangrijk is, wij zijn iets harder geworden. Daarmee willen we bereiken dat ze niet alles voorgeschoteld krijgen maar dat ze, en met name de ouders/verzorgers ook initiatief moeten tonen. Diverse kinderen uit het project hebben al een baan gevonden en dat is toch waar we het voor doen. En bij zo’n groot aantal kinderen heb je altijd een paar rotte bananen (i.p.v. rotte appels) zitten. Maar dat is in Nederland precies hetzelfde. Vroeg in de avond zoeken we het warungetje van Anna op en horen de ervaringen van Nick, lachen ons rot omdat een grote sprinkhaan Elise laat springen, rijden even naar de supermarkt en verrassen onze buurtjes met een heerlijk ijsje, werkelijk een traktatie voor hun maar ook voor onszelf en gaan dan met 5 man kaarten terwijl Nick in ons huisje zit, gebogen over de studieboeken duiken want morgen word weer een duikdag voor hem. En weer maken we heel veel gebruik van onze lachspieren waardoor de hitte weer toeslaat en we blij zijn dat we zodra we thuis zijn ons lekker kunnen afspoelen.
Donderdag 23 februari 2012
Joep
Nick’s 3de duikdag en samen nuttigen we met z’n viertjes het ontbijt waarna Nick verdwijnt richting duikschool. We blijven nog een uurtje zitten en kijken over de strak blauwe zee en zien scholen springende vissen op ons netvlies verschijnen. Nu Marijke iets aan de betere hand is lopen we via het “joggingpad “ langs het strand richting Adam. Hij was een dezer dagen aan de deur geweest maar toen waren we niet thuis. Het pad ligt voor het grote gedeelte onder het zand en talloze “mergelachtige “ lantarens, die dit pad flankeren staan er al flink beschadigd bij. Jammer dat zo’n dingen niet worden bijgehouden. Talrijke verkopers staan of zitten in groepjes bij elkaar, al koffiedrinkend, sigaretje rokend hun dag aan zich voorbij te laten gaan. Eful had ons bij het ontbijt nog opgezocht omdat hij vanmiddag een Belanda koppel (Nederands stel) aan ons voor wilde stellen die geïnteresseerd waren in ons project.
Op het hele strand is geen toerist te bekennen en men kent ons inmiddels zodat er met ons alleen maar gepraat word en geen handelswaar word aangeboden. Zelfs van “ Mister Plores “ en “Batik with enplop “ hebben we geen last. We begroeten Adams moeder die een klein tokootje drijft en zien Adam en zijn vrouwtje Moon al zittend op het bankje waar Adam beheerder van is. Hij is druk bezig de opdracht van Wim uit Nederland klaar te maken.
We nestelen ons op een bankje en even later word de thee al geserveerd. Of je wil of niet.
Hij verteld dat de man, die de deuren en kozijnen heeft gemaakt vanmiddag de laatste hand legt aan de afwerking. Samen met Ton en Jeanne uit Nederland hadden ze deze besteld o.a. uit giften die gedaan zijn in het bloemen winkeltje van Ton en Jeanne’s dochter. Dus weer zijn we op het juiste moment aanwezig want we maken de afspraak dat we vanmiddag om een uur bij het afwerken aanwezig zullen zijn. Elise laat zich excuseren want zij wil thuis hun wasje doen en even van het zwembad gaan genieten. Nadat we weer naar huis toe zijn gelopen, ons opgefrist te hebben is het weer tijd om naar Adam te gaan. Inderdaad is de timmerman bezig met de laatste handelingen en eerlijk gezegd hebben we nog nooit zo’n mooie deuren gezien.
Echt kostbaar hout, zwart geschilderd, uitgesneden en aan de voorkant belegd met een soort van parelmoer. De ruiten aan de zijkant voorzien van zonwerend glas. Hij is er, en dat mag ook wel, apetrots op. We maken wat foto’s voor Ton en Jeanne en keren dan huiswaarts in afwachting van het “ Belanda koppel “.
Marijke
Om half vier komen ze even aan met Eful. Erik-Jan en (oeps vergeten). Het zijn super geïnteresseerde mensen en eigenlijk is de tijd te kort. Ze moeten weer op tijd gaan, want ze vertrekken morgen naar Flores. Ze komen nog een keertje terug in maart, misschien hebben we dan iets meer tijd. Terwijl ik rustig binnen naar het nieuws kijk (ja, je wilt toch iets weten, ook al is het meeste niet interessant) raakt Joep buiten in gesprek met Sjoerd, een jongen die nu even een kamertje bij buurman Peter huurt. Het is een buitgewoon aardige knul met een “open mind” die, ondanks zijn jonge leeftijd, echt interesse heeft in het echte leven hier en de toeristische dingen voor gezien houdt. Leuk om dat te horen., Het is zo gezellig, dat we ons moeten haasten om op tijd bij Nick en Elise te zijn. Elise heeft zin in rendang, dus gaan we naar Bale Tajuk. Kokkie doet weer haar uiterste best en weer heeft ze een verrassing als toetje. Dit keer een toren van fruit, watermeloen, met daarop ananas en bovenop banaan. Een genot om te zien, maar o wat zitten we vol aan het eind van de avond. Er komen nog andere gasten binnen, ik moet nog eens kijken en plotseling herinner ik me het echtpaar van een weeshuis hier op Lombok. We hebben ze twee jaar geleden ontmoet, toen we met Ayu en Isak hun op gingen zoeken. Een prachtig project. We praten nog even bij, maar dan is deze mooie dag ook weer voorbij.
Vrijdag 24 februari 2012
Marijke
Lieve man van me, ik mag het niemand vertellen, maar ik zeg het nu toch: PROFICIAT en laten we nog heel veel jaren genieten in goede gezondheid en nog heel veel samen zien en beleven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dit is dus rust zeggen ze. De wekker loopt weer om zeven uur af. Eigenlijk is dat niet zo erg, want we gaan ook redelijk op tijd slapen en passen ons zo een beetje aan het tempo van hier aan. Negen uur vertrekken we samen met Nick en Elise naar de school waar Kartini (de vrouw van Eful) les geeft. De nieuwe directeur wilde graag kennis met ons maken, omdat we al eerder daar een donatie hadden gegeven van school De Keg uit Venray (zie eerdere verslagen). Het is bloed, maar dan ook bloed heet, maar ook nog Vrijdag. Dus we gaan keurig gekleed (lees: veel te warm!!) naar de school. Dan begint het officiële en o zo lastige gedeelte. Handje geven, even praten, elkaar maar half verstaan, bekertje water drinken (Peter, je had een voorbeeld aan ons kunnen nemen, zo goed kregen we het rietje in de bekertjes!). Daarna neemt Kartini ons mee naar haar klas. Hou je vast: 48 schreeuwende kinderen!!! Maar ze luisteren toch en even later mag ik les gaan geven. Ze krijgen hier vanaf de eerste klas al wat Engelse woordjes mee en dat is in de vierde klas, waar we nu zijn, goed te merken. Veel woordjes kennen ze al. Och, dan gaan we weer mijn rasta strengen tellen. Dat scoort altijd wel bij de kids. Maar inmiddels voel ik de straaltjes zweet overal tussen lopen. Alles ik wat kinderen voor de klas laat komen, geeft Joep me een seintje. Ik zeg dus: “Ik wil nu een jongen voor de klas”. Joep en Nick grijpen er eentje die het brutaalste over komt. Lachen, gieren, brullen. Met zijn drieën gaan ze voor de klas staan en lichaamdelen aanwijzen, die de andere kinderen dan in het Engels uitspreken. Het is hartstikke gezellig, dus we gaan gewoon maar door, tot ik echt niet meer kan en al mijn kleren kan uitwringen. Dan nemen we afscheid. Wat blijkt de hele school is al uit, alleen onze klas ging nog fanatiek door. We nemen afscheid van het hoofd van de school, maar niet nadat er eerste wat staatsiefoto’s gemaakt zijn. Rechtop, stijf naast elkaar. Een manneke vraagt heel vertederd wanneer we weer terug komen. Maar ik beloof alleen maar: tahun depan (volgend jaar). En dan te beseffen dat deze leerkrachten allemaal zo’n grote klassen hebben. Maar ze willen geen enkel kind weigeren. Opleiding is nodig. Terwijl de dames, groot en klein hun hoofddoekje ophebben vandaag, heb ik het gevoel dat ik net gezwommen heb, met mijn kleren aan. Hoe doen ze het toch!! Nog heel even rijden we door naar de pasar in Ampanan, maar ik ben bek af. Terug naar Senggigi, waar we eerst ons vochtgehalte weer op peil brengen met een ice-lemon tea. Dan terug naar huis. Ik voel dat ik nog niet 100% fit ben en ga na een heerlijke mandie,op bed liggen. Voor ik wegdoezel, merk ik dat Joep ook even de binnenkant van zijn ogen gaat bekijken. Lekker uitgerust worden we in de namiddag weer wakker. Ja zo hoort, slapen als je moe bent en dan weer lekker verder!
Joep
We genieten van de verrichtingen op het voetbalveldje voor ons huisjes en tegen half acht zoeken we Nick en Elise op en treffen hen met hun achterburen uit Nederland, Henri en Marij. Gezamenlijk lopen we naar “Sunshine “restaurant om aan de zee in de buitenlucht een hapje te gaan eten. Maar dan word plotsklaps bij het eerste drankje het glas geheven en schalt het “Lang zal hij leven “ over het terras. Shit, zijn ze er toch nog achter gekomen dat ik jarig ben. Sinds jaren doe ik niets meer met mijn verjaardag en had aan Marijke gevraagd om dit een beetje stil te houden. Maar Facebook is niet te stuiten en de felicitaties stapelen zich op, zefs een foto met “ Boeremoos “ weliswaar zonder worst. De mailbox raakt ook aardig vol en bij deze wil ik dan ook iedereen bedanken voor de leuke felicitaties. Na het eten praten we gezellig bij totdat tegen tienen onze stemmen overstemd worden door de aangrenzende discotheek “Oxigen “ waardoor verdere conversatie onmogelijk meer is. Dit moet toch wel zeer frustrerend werken voor zo’n restaurant als je klanten gaan lopen door de muziek van je buurman. Wij lopen terug naar “Graha “ en horen nog net de laatste klanken van het bandje wat daar speelt maar dan op een lager volume. We drinken nog wat na en dan zoekt iedereen zijn bed op, behalve wij, want het is weer publiceer dag, dus voor ons werk aan de toko.
