Proyek Kampung Loco

Donderdag 5 januari
Marijke

De weersvoorspellingen zijn slecht voor morgen en overmorgen. Sneeuw, ijzel enz. We kijken elkaar aan. Hoe moet dit gaan. Zaterdagmorgen in alle vroegte willen we naar het vliegveld in Dusseldorf. Maar het ziet er niet goed uit. Elise zou ons ophalen, maar Joep stelt voor dat Saskia ons naar Venlo brengt, dat scheelt Elise toch 50 km. op de hele rit. Saskia vindt het in eerste instantie prima, maar beseft dan dat het voor haar ook  poepielink is en laat ons weten, liever niet te rijden. Begrijpen we volledig.

Vrijdag 6 januari
Marijke

Vandaag alleen nog wat kleine dingen inpakken, maar nog steeds maken we ons zorgen over het weer. Plotseling zegt Joep: “We nemen gewoon een hotel vlakbij het vliegveld vanavond. Nu is het weer nog goed en dan zijn we voor morgenvroeg zeker op tijd”.  Elise heeft vanmiddag al een ander programma. Dus nieuwe oplossing zoeken. Dan denken we aan Maan. Ik bel hem op en het eerste wat hij zegt is: “ja, wat moet ik doen?” Typisch Maan, geen gezeur, gewoon altijd klaar staan. Maar ik ben super opgelucht natuurlijk. Maan beloofd na 13 uur te komen en wij handelen snel de laatste dingen af en boeken het Sheraton op het vliegveld. Ergens herinneren we ons dat dat hotel vlakbij ligt. Een beetje buikpijn heb ik wel, nu we zo snel alle plannen omgooien. Dus zo’n ervaren reiziger ben ik even niet. Maan komt voorrijden, koffers erin, water en gas afsluiten en wegwezen. De zon schijnt en nog geen spatje sneeuw. Tegen half vier zijn we op het vliegveld en verwijzen borden ons naar Parking 4, tevens Sheraton hotel. Maan zet ons af en snel nemen we afscheid. We lopen de parking binnen en dan lijkt het net een film van Harry Potter of zoiets. Een lift verwijst naar Sheraton. Dus we stappen in bij de grijze bunker van de parking en stappen uit in de sjieke foyer van het Sheraton, gelegen op de top van parking 4. Prima kamer, waar we even een bakkie koffie nemen en dan wandelen we naar de vertrekhal. Deze is een kleine 200 meter verder dan de parking. Hoe makkelijk wil je het hebben. We gaan lekker een hapje eten en mensen kijken. Blijft een leuke hobby. Terug naar het hotel, waar we een prima nachtje hebben.

Zaterdag 7 januari
Marijke

Lekker uitgeslapen lopen we, al bibberend, naar de vertrekhal. Onze jassen zijn met Maan terug naar Venlo gegaan. Daar nemen we even een ontbijt en even later sluiten we nichtje Patricia en haar vriend Denis in de armen. Patricia was toevallig toch in Dusseldorf en komt dus, samen met Denis even afscheid nemen. Na nog gezellig samen een bakkie koffie gedronken te hebben, nemen we dan toch ook van hen afscheid en vertrekken. De controle valt mee, alleen verbaast het mij, dat mijn laptop op drugs gecontroleerd wordt. Ja, je weet maar nooit met zo’ rasta figuur! We hebben fijne plaatsen achter in het vliegtuig. Iets wat wij prima vinden, maar de rest was ook eigenlijk al volgeboekt. Balen dat je pas 48 uur van te voren kunt inchecken en dan de meeste stoelen al bezet zijn. Een ander nadeel van helemaal achterin zitten, is het feit dat bijna al het eten op is en Joep baalt van de spinaziepasta. Hij lust helemaal geen spinazie. De menukaart gaf 3 keuzes aan, maar achterin is het gewoon op. Plechtig wordt ons beloofd dat wij bij het ontbijt eerste keus krijgen. Goh, wat een feest. De lange zit is voor ons wel weer wennen. Normaal met Emirates via Dubai naar Bangkok hadden we na 6 uur altijd een stop. Nu gaan we met Cathy Pacific ruim 11 uur door en hebben dan een tussenstop in Hong Kong. Slapen lukt het eerste gedeelte niet, maar van Hongkong naar Bali, hebben we van die hazeslaapjes gedurende de hele vlucht.

Zondag 8 januari
Marijke

In Bali aangekomen slaat de hitte ons in het gezicht. Dat scheelt toch zo’n 40 graden met de temperatuur toen we vertrokken. Het zweet breekt ons, letterlijk, uit. De taxi brengt ons naar Yulia’s, waar we een prima kamer krijgen. Even lekker douchen, koffie om weer wakker te worden en dan op pad. Kuta is ontzettend rustig.  Qua verkeer is er niets veranderd, de auto’s rijden af en aan. Maar verder is het opvallend rustig en lopen er weinig toeristen rond. In de grote Mata Hari winkel, staan het personeel verveeld voor zich uit te kijken. Zo kennen wij Bali niet. Laat maken we het niet vanavond, want te weinig slaap en de hitte is best vermoeiend. Het gevolg is dat we zo rond negen uur al op bed liggen.

Maandag 8 januari
Marijke

Dat had ik waarschijnlijk beter niet kunnen doen. Om 12 uur in de nacht ben ik klaarwakker. Dat herhaald zich om 2 uur, om 4 uur en wat rest is een dutje van 5 tot 7 uur. Joep slaapt goed bij en is uitgerust. Ik hoop de komende nacht bij te slapen. We wandelen wat door de straten van Kuta, kijken wat er veranderd is, stoppen op tijd voor een verfrissende Ice-lemon tea en dan weer verder. Wow, de hitte slaat echt toe. We krijgen een klein buitje over ons heen, maar dat valt mee. We sluiten de dag af met een hapje bij Made’s Warung. Terug naar de kamer en hopen dat het vannacht beter gaat.

Dinsdag 10 januari
Marijke

Nu is Joep het die bijna de hele nacht wakker ligt. Als Joep eindelijk tegen vijf uur inslaapt, ben ik wakker en lukt het mij niet meer op te slapen. Lekker die jetlag deze keer.  Na een lekker ontbijt nemen we de taxi naar het vliegveld. Daar horen we bij het inchecken van Garuda dat we gate 2 moeten hebben. Boven aangekomen zien we op de schermen dat we gate 1C moeten hebben. Deze ligt een stuk verder. Dan horen we omroepen dat we toch echt gate 2 moeten hebben, terwijl op het scherm nog steeds 1C aan wordt gegeven.  Terwijl we ons terug haasten naar gate 2, denk ik maar weer: “Ja, dit is Indonesia.” Net op tijd gaan we mee aan boord. Na een kort vluchtje, waarbij we ook nog een doosje eten in de handen krijgen gepropt, zijn we weer thuis. Op dit moment zijn er 7 taxi bedrijven die je op het vliegveld een taxi aanbieden. Joep vind een redelijk aanbod en het wordt nog gezelliger als de 2 dames van de stand met ons meerijden. Hun dag zit erop en ze vinden het leuk om mee te gaan. Gezellig hoor, kom er maar bij. Door het gekwebbel onderweg, zijn we voor het weten in de kampung. Keurig worden we bij de watertank afgezet. Terwijl we met onze koffers (wel een stuk kleiner dit jaar) naar boven lopen, komt Adi eraan en staat Mariam op afstand al te zwaaien. Ook Rima wilde ons begroeten, maar bij het werkelijk zien van ons, kruipt ze achter Mariam weg. Heerlijk om elkaar weer te zien en bij te praten. Al snel zijn we een paar uur verder. Dan toch maar eens de spullen in de kast leggen en weer even ons huisje inrichten. Het zweet druipt van ons af. Dan weer de eerste mandi. Ik gooi het koude water over me heen. Wat heerlijk. Het is even wennen, maar het frist echt op. Gelukkig heeft Adi al een motor voor ons klaarstaan en kunnen we meteen inkopen gaan doen. Koffie, brood, beleg. Alleen het broodnodige halen we nu. De rest komt wel later.  Uiteraard wordt er op straat weer hallo geroepen en “selamat datang” (welkom). We rijden naar Angel om even in alle rust een hapje te eten. Ik ben kei kapot, moe van te weinig slaap en de hitte. Ook Joep is moe en al snel gaan we richting thuis. Maar dan kom je dus langs het huis van Boung en natuurlijk roept hij ons en natuurlijk willen wij ook hier iedereen even knuffelen en zien. Er is nog een Duitse dame op bezoek, die Boung al meer dan 20 jaar kent. Ja, hij is en blijft populair. We mogen het mooie, kleine manneke van Ani bewonderen. Adam is nog geen 2 maanden oud en een super klein babietje, maar het gaat goed met hem zegt Ani. Sareah, Diana, Olivia en Waywan zitten er ook bij en dus blijven we kletsen, tot ik echt niet meer kan. Even na 10 uur zijn we thuis. Daar in het donker komt er iemand op me af, die ik niet meteen herken. Ja, zij hebben kattenogen en wij niet. Het is Judy van Cuk en June en lachend begroeten we hem. Terwijl Joep nog even bijkletst, ga ik richting bed. Helemaal kapot ben ik.

Woensdag 11 januari
Marijke

Tot vier uur slaap ik door en dan is het gedaan. Ik probeer nog te blijven liggen, maar als het tegen zessen licht wordt, sta ik op. Vijf minuutjes later is ook Joep wakker. Vandaag maar rustig aan doen en proberen om het schema van hier te pakken te krijgen. Nu is het buiten heerlijk om te zitten. De zon is nog niet helemaal in het dal, dus hebben we lekker wat schaduw. De kleding die we hier achter gelaten hebben de laatste keer, ruikt weer ontzettend muf. Logisch door de vochtige warmte. We zoeken het meeste uit en brengen dat naar de laundry. We zien Cuk en June op de beruga zitten en natuurlijk worden we ook daar hartelijk begroet. We spreken af om later een keertje bij te komen praten en gaan nu gauw door naar de laundry. Die zijn blij als ze ons aan zien komen. Ja, tuurlik das weer bisnis. Ook gaan we even internet regelen voor laptop en telefoon, zodat we de verhalen straks weer door kunnen sturen. Als alle plichten weer zijn voldaan, rijden we door naar Ros. Zij werkt bij “ Rinjani  Trekking Office”  en is de vrouw van Belo2 oftewel Jack. Och, de insiders weten wel hoe het zit. Ik hoor haar schreeuwen als ze me ziet. Ze zit bij de buurtjes in warung Bale Tajuk. Dus eerst een dikke knuffel met Ros en dat wordt ik bijna gemangeld door kokkie Ati van de warung. Oh, wat heerlijk om die twee weer te zien. Met voor mijn neus een groot glas ice-lemon tea en onze vrienden om ons heen is het goed vol te houden. Toch merken we na een uurtje dat we allebei echt nog moe zijn. Het is tegen 2 uur en de hitte is verpletterend. Thuis de fan aangezet en even lekker languit. We vallen meteen in slaap. Zo dut ik bijna de hele middag door. Toch wat in te halen. Nu komen we echt een beetje bij.  Tegen vier uur komen de buurtkinderen weer voetballen in de kebun (veld) voor ons huis. De moeders lopen weer te pronken met de nieuwe babies in de slendang. Dit is het sociale uurtje van de dag en voor ons huis is ook altijd een gezellig clubje present. Wij merken dat we nu echt een beetje bij komen en genieten van de rust. We besluiten ons avondeten bij Bale Tajuk te nuttigen en kiezen allebei voor een soto ajam. Maar eerlijk is eerlijk, die hebben we wel eens lekkerder gehad. Och, weten we dat ook weer. Thuis zitten ons buurtjes al weer klaar. Ja hoor de kaarten komen weer te voorschijn en het is weer lachen, gieren, brullen als Joep en Adi tegen elkaar bezig zijn. Moeilijk om toe te geven maar Adi wint vanavond. Dat hij wint is niet zo erg, maar oooh, dat gebluf daarna. Om 12 uur hebben we het gehad. De dag zit erop. Ben benieuwd of we doorslapen en de jetlag overwonnen hebben.

Donderdag 12 januari
Joep

Langzaam maar zeker beginnen we weer aan ons leventje hier te wennen en horen we van iedereen de laatste geruchten, nieuwtjes en bijzonderheden. Tijd om even Suzanne van “Indah’s Homestay” te gaan bezoeken en daar aangekomen is het weerzien allerhartelijkst. Sem heeft nog vakantie en Sophie is naar school. Boung werkt er niet meer maar is er nog dagelijks te vinden. We zien wel Wan flink bezig zijn, een jongen uit ons project die nu hier een baan heeft gevonden en waar Suzanne erg blij mee is. Minder blij is Suzanne met het geluid wat “Aruna” het voormalige “Graha” produceert die agrigaten heeft staan die 24 uur per dag geluid uitstoten. Ook hebben enkele ramen van “Aruna” uitzicht op de privacy van enkele gastenkamers van Suzanne wat simpel op te lossen is door een plaklaag op de ramen te bevestigen. Enkele maanden geleden zijn hier al een stevige gesprekken over geweest en er zijn toezeggingen gedaan maar dit is Indonesie en dus kan dat nog lang duren voordat het een en ander word uitgevoerd. Als we terug zijn bij ons huisje is Adi de schade aan het bekijken van een van zijn motoren. De verkoop van horloges en dvd’s zijn drastisch gekelderd en zijn dagelijkse bezigheid is nu het verhuren van motors, liefst 5 heeft hij er in bezit. Op dit moment heeft hij zelf geen motor ter beschikking en mag hij die van “ons” lenen, oftewel, die wij bij hem hebben gehuurd. Er is een toeriste met een van zijn motors onderuit gegaan en dat heeft wat beschadigingen veroorzaakt aan verschillende plastic kappen, spiegel, hendels. De toeriste is er waarschijnlijk goed van af gekomen want over haar schade word niet gepraat. Samen dubben ze een beetje over de schadeprijs en komen ze een bedrag overeen. Ik bied aan om met Adi naar de bengkel (garage) te gaan voor het geval men het op dit moment te druk heeft, maar als we er aankomen is hij meteen aan de beurt en zetten wij ons op een stoepje om de bezigheden te aanschouwen. Een kap is niet in voorraad maar die word meteen telefonisch besteld. Drie kwartier later zie ik een heleboel dozen, motorbanden, zakken aan elkaar gebonden door touwtjesen er zit een man tussen. Het blijkt een volgeladen motor te zijn met onderdelen! De arme man kan niet alleen afstappen omdat hij verwikkeld is in de touwtjes en een monteur komt aanlopen met een mes om de touwtjes door te snijden. Alles valt dus op de grond en zo kan men dus de geleverde onderdelen rustig bekijken, sorteren en naar hun magazijntje brengen. Het kapje voor Adi’s motor zat er gelukkig ook bij. Na een bezoekje van anderhalf uur aan de bengkel kunnen we huiswaarts keren. De berekening van de schade tussen Adi en de toeriste is voor Adi negatief uitgevallen, de schade bedroeg 900.000 Rupiah terwijl Adi 700.000 Rph. ingecalculeerd  had. Een verlies van 200.000 Rph. oftewel 14 euro. Als je ziet wat de totale kosten zijn met inbouwen en al dan besef je dat je dat in NL alleen al kwijt bent door alleen de garage in te rijden!!

Marijke

In de middag komt Daan aanlopen. Trots heeft ze haar zoontje op de arm. Hij heet Adji, maar ik  noem hem Bungee jump. Het is net of hij elastiek in de benen heeft. Zet hem neer en hij begint te jumpen. Schitterend, maar zwaar vermoeiend. Hier heeft men eindeloos geduld met de kleintjes en sjouwt er uren mee rond. Niet alleen moeder, maar ook oma, tante, vader, broers en zusjes. Een ding is zeker, een baby komt hier geen aandacht tekort. Ik geniet in ieder geval van onze kleine Bungee jumper, want nu is hij nog niet bang voor mij. In de loop van de jaren heb ik geleerd, dat de kinderen het eerste levensjaar heel enthousiast bij me op schoot komen en voluit lachen tegen mij.  Het jaar daarna is het afgelopen en moet ik uit de buurt blijven om te voorkomen dat ze in tranen uitbarsten. Dus ik profiteer van dit eerste jaar. Daan is een kordate moeder. Ik had ook niet anders verwacht. Ze is altijd een no-nonses mens geweest en pakt de dingen op, zonder moeilijk te doen. Een verademing in vergelijking met vele anderen hier die afwachtend en terughoudend zijn. We keuvelen lekker de warme uurtjes door.

Joep

Laat in de middag brengen we een bezoekje aan “Orchid” , want we hebben zin in een heerlijke massage. Daar aangekomen ziet Marijke onze vaste masagedames Ketut en Nia al zitten en nemen zij ons mee naar het slachtveld, een heerlijk gekoelde ruimte, new age muziek en noem maar op maar oh oh, wat doet dat pijn de eerste keer. Ze weten precies de plekken te vinden die vast zitten. Uiteindelijk verlaten we na een uurtje levend en wel de massageruimte met een voldaan gevoel. Gisteren toe we na het eten een stukje verkoeling zochten op de motor reden we langs restaurantje “Papa Besar” en zagen we de moeder van Djordi daar staan. Zou ze daar werken? En jawel hoor, ook deze begroeting is allerhartelijkst. Djordi is een van de kids van ons project die naar de Universiteit gaat in Mataram, hier op Lombok. Zou makkelijk naar een Universiteit kunnen op Java, waar meer mogelijkheden zijn voor hem maar beseft zelf dat dat financieel door zijn ouders niet op te brengen is aangezien hij daar dan ook een kamer moet huren en zelf voor zijn eten moet zorgen. Terwijl hij op de Universiteit zit is hij assistent geworden van een docent die daar les geeft en waar hij veel aan heeft. Op eigen houtje is hij gaan soliciteren bij het electriciteitsbedrijf in Indonesie. De toelatingseisen verlopen prima voor hem en nu zit hij 3 maanden in Java voor nog meer tests en interne opleiding en de toekomst ziet er goed uit voor hem. Dit word gedeeltelijk betaald door het Elektriciteitsbedrijf. Verleden jaar toen we uit Lombok vertrokken naar huis hadden zijn vader en moeder geen werk maar het tij is gekeerd en beiden hebben een baan. Vader werkt nu bij “Aruna”, moeder bij “Papa Besar” en maken beiden lange dagen voor hun zoon (en dochter). Duidelijk is hier dat als het kind en de ouders sterk gemotiveerd en realistisch zijn heel veel dingen in het verschiet kunnen liggen.

Vrijdag 13 januari
Joep

Vanmorgen in alle vroegte zijn Adi en Mariam al naar de pasar gegaan en hebben de nodige vruchten voor Marijke’s ontbijt meegebracht. Wij pakken ons motortje en rijden langs de kust richting het noorden om te zien wat er weer allemaal is veranderd. Grote hotels ontsieren het beeld wat we vroeger hadden, de supermarktketens, “Alfamarkt” en “Indomarkt” strijden om elke vrije meter, vanaf Green Valley tot Karangdangan tellen we er maar liefst acht, de beide Chinese supermarkten niet meegeteld. Kleinere winkeltjes worden hierdoor de das omgedaan en kunnen wel sluiten. Bij Teluk Nare, de haven waar veel bootjes vertrekken naar de Gillies wordt aan de overkant van de straat een grote Terminal gebouwd die de nooit afgebouwde en gebruikte “terminal” gaat vervangen en ik vermoed dat de “soft” opening binnenkort is. (soft-opening is hier de prachtige benaming van de opening van iets wat nog niet klaar is en misschien wel nooit klaar zal zijn).  Op de terugweg gaan we even bij “Nuf Said” aan voor een drankje en een klein hapje en merken we dat de sfeer hier gelukkig niet is veranderd. Het enigste is dat tegen 22 uur in de avond vanwege de vloed het hele restaurantje onder water staat, vertelt de eigenaar, dus als we er een keer s’avonds willen eten moeten we op tijd zijn. Een heerlijk plekje waar een briesje vanuit zee over je heen waait. Adi vertelde ons dat het voordat wij hier kwamen het bijna elke dag regende en nu regeert de hitte. Tel daarbij de hoge luchtvochtigheid van meer dan 95% en dan weet je het wel. Af en toe druipt het zweet van ons af. Een aardige tegenstelling van de kou die we vorige week hadden. Vanmorgen heeft onze buurman Peter zijn motorhok afgebroken. Een stellage van bamboe en planken met wat golfplaten erover heen. Hier konden zijn motors droog staan. Nu om vijf uur komen de kinderen weer om te voetballen. Creatief als ze zijn worden meteen de planken gepakt en met wat stenen en met behulp van de boom aan een kant, maken ze een prachtige goal om te kunnen voetballen. Dat is iets wat ze hier uitstekend kunnen, van niets iets maken. Even later komt Eful aangelopen. Hem hadden we nog niet gezien omdat hij ziek bleek te zijn zoals veel mensen op dit moment. Volgens de dokter waar hij was geweest was het typhus. We praten flink wat bij en als we daarna op pad willen gaan om onze was op te halen bij de laundry valt het eerste verfrissende regenbuitje, dus dat wordt even wachten en anders wordt het morgen. Bij “Yessy Cafe” waar we gaan eten worden we al welkom geheten door de bediening die tot onze verbazing ons bij onze voornaam aanspreekt en ons precies weet te vertellen wat we te drinken willen bestellen. Je merkt dat het een slappe periode is want ook hier probeert men je te binden door ons gratis pisang goreng en een drank van het huis. Ze moeten toch weten dat we elk jaar de restaurantjes een voor een afgaan. Daarna naar huis waar we met Adi en Mariam nog even wat nakletsen op de berugak (platje) en dan dit verhaal afschrijven om te publiceren want we weten dat er verschillende mensen in Nederland op zitten te wachten. In de keuken met een glas wijn erbij, of niet Gerrie ?