Zaterdag 28 februari
Marijke
We hebben weer een afspraak en......juist ja, weer gaat het fout. Het zal wel aan ons liggen. We hadden, samen met Adi en Mariam, met Ishak en Ayu afgesproken dat we om 12 uur bij hen zouden zijn en dan gezamelijk met de auto naar de school van Ibu Henny. Het enigste wat ik tegen Joep heb gezegd is: “Nu rijden we pas om 12 uur thuis weg, anders zijn we weer veel te vroeg”. Zo gezegd, zo gedaan en als we na 5 minuten bij Ishak en Ayu aankomen, horen we van de mannen die daar aan het werk zijn, dat ze al vertrokken zijn. WATTE? We zouden toch samen gaan. De hulp zegt dat we beter even kunnen bellen. Een andere optie is naar huis rijden en de helmen ophalen en dan zelf doorrijden naar Chakra. Ik krijg Ayu aan de telefoon en die snapt het ook even allemaal niet meer. Ze waren al in Ampenan, maar besluiten om te draaien om ons op te halen. Wat blijkt Ibu Henny had hen ook gesproken en gezegd dat zij ons wel met een auto zou laten ophalen. Ze had Adi twee maal proberen te bereiken, maar dat was niet gelukt en had het daarbij gelaten. Wat een gedoe!! Mariam en ik stappen bij Ishak in de auto en Adi en Joep rijden (met helm) achter ons aan. In de auto heben Natalie (de oudste dochter van Ishak en Ayu) en ik weer ouderwets lol samen. Bij de school aangekomen, staat er weer een hele delegatie om ons allerhartelijkst te verwelkomen. Ibu Henny, haar man (die Rechter is) en nu is ook haar moeder aanwezig. Ibu Rani is er vandaag ook bij. Zelfs de directeur van een andere school, die we vorig jaar hebben leren kennen is present. Uiteraard de tweeling Ika en Iki en hun vader en moeder. Moeder heeft samen met een andere vrouw het eten gekookt. Ook Ufan met vader en een ziekelijke moeder zijn er. Misschien dat Ibu Henny zich daarom over hem ontfermt heeft. Henny en haar man hebben immers geen kinderen. Ze zijn allemaal zo vriendelijk en hebben echt hun best gedaan om een heerlijke maaltijd te bereiden en speciaal voor ons niet te pedis (te spicey). Ik hoor er al echt bij en krijg van alle dames links en rechts een luchtkus. Het is gezellig en ik klets ook weer een beetje met de tweeling. Ik ontdek dat ze allebei van volleybal houden en in een van de schoolteams meedoen. Ufan houdt van karate en basketbal. Leuk dat de kinderen hier ook goed met sport bezig zijn. Toch schiet dat er bij de armste kinderen meestal bij in. Dan is er gewoon geen geld voor. Maar de meeste zijn fanatieke voetballertjes. Na de maaltijd besluiten we met een delegatie van 2 auto’s, naar het huis van de vrouw van Pak Kasmat te rijden. Ishak en Ayu waren in Djakarta toe hij overleed en ook wij willen graag ons respect betonen aan zijn familie. Op advies van Ishak hebben we het leuke filmpje van Pak Kasmat en mij op een stick gezet. Bij het huis aangekomen, worden we verwelkomt door de dochter en even later komt ook moeder naar buiten. Een mooi mens, die in emotionele woorden de laatste momenten van pak Kasmat beschrijft. Hoewel ik niet alles versta, zit ik op een gegeven moment toch met tranen in mijn ogen. Ook Ayu houdt het niet droog. Pak Kasmat, wat was je toch een bijzonder mens. Ik ga je echt missen. Het filmpje wordt door de dochter bekeken met een lach en een traan. Ja, zo zien wij het nu ook iedere keer. Het filmpje is super leuk, maar meteen besef je dat deze geweldige man er niet meer is. Wij hadden voor Pak Kasmat een souveniertje uit Nederland meegenomen. Dat overhandigen we uiteraard nu aan zijn vrouw. Na een half uurtje vertrekken we weer. Terug naar de school van Ibu Henny. Het is inmiddels laat in de middag en we houden het voor gezien. We nemen van iedereen afscheid en met zo’n groot gezelschap ben je al gauw weer een half uurtje verder. Joep en ik gaan nu mee in de auto en Mariam en Adi gaan samen op de motor. Mariam heeft een rok aan en zit voor de eerste keer in haar leven zijdelings op de motor. Later thuis hoor ik, dat ze bekaf was toe ze thuis was. Ha ha. Wij hebben achter in de auto, op weg naar huis nog de grootste lol met Natalie en Aisha. De kleine Aisha komt steeds meer los en steekt hele verhalen af tegen ons, waar we geen touw aan vast kunnen knopen. Maar dat snoetje van haar is al genoeg om van te genieten. Thuis aangekomen, blijkt dat we net de regenbui voor zijn. Weer goed getimed. Het blijft gestaag regenen de rest van de dag. Geen nood, heerlijk op de bank, popmie erbij en kijken naar Flikken Maastricht via BVN. Ook leuk een keer.
Zondag 29 januari
Joep
Het valt me op dat als het een dag of twee snikheet en benauwd is geweest en er dan een regenbui komt je de aarde ruikt en... dat veel mensen dan aan het hoesten zijn. Net of de luchtvochtigheid als een deken in de lucht hangt en de boel een beetje verstikt. Ook hoor ik dat veel mensen in deze periode ziek zijn, de meest voorkomende ziektes die ik hoor zijn Astma, Dengue- koorts, Malaria of Typhus. Of dit echt waar is weet ik niet omdat mensen hier bij de dokter zelden iets vragen. Hier gaat men liever eerst naar een “traditionele” dokter” en pas in een later (vaak te laat) stadium naar een afgestudeerde dokter. Van de ene kant begrijpelijk, gezien de kosten die er mee gemoeid zijn. Tegen een uur of tien staat Adi voor de deur met de vraag of ik ook een behandeling wil hebben van de traditionele masseur. Ik had Adi verteld dat ik vlak voor we naar Indonesie vertrokken waarschijnlijk een spier in mijn bovenarm had verrekt en dacht dat het met wat rust en warmte wel over zou gaan. Helaas blijft de pijn en ook het ongemak wat ik er mee heb, hetzelfde. Dus laat ik me behandelen en ik moet eerlijk zeggen dat ik me peentjes zweet tijdens de behandeling maar ik kan mijn arm nu wel verder strekken. Natuurlijk kan het niet zijn dat ik er na een behandeling vanaf ben dus er zullen er meerdere volgen. We pakken ons motortje en toeren even naar het noordelijk gelegen Mangsit waar we een heerlijk plekje vinden aan het strand bij warung Nuf Said. Maar als we na een uurtje heerlijk van het de zeewind hebben genoten met uitzicht over de zee naar Bali, af en toe onderbroken door de kop van een zeeschildpad die boven water kwam, zien we nadere donkere wolken verschijnen en keren we huiswaarts. Net op tijd want dan begint het te regenen. Geen nood, de E-readers brengen de oplossing, geen gesjouw met dikke boeken meer en meer dan duizend boeken ter beschikking op een memorystick. Toch maar even de regen trotseren om een hapje te gaan eten. Na het eten terug want vanavond hebben we “kascontrole” bij Adi en Mariam. Sinds vorig jaar verzorgen zij de administratie van de schoolkinderen en werkelijk, het ziet er prachtig uit. Keurig de factuurtjes in een apart mapje verwijzend naar de uitgaven per kind. We zijn trots op ze en ik zie ze glunderen. Jullie zien, we hebben wel eens avonden dat we serieus aan het werk zijn. Ook bewerken we het aanplakblaadje van vorig jaar waar kopieen van op diverse plaatsen in de kampung komen te hangen waarop staat dat we a.s. zondagmorgen beginnen met het maken van foto’s van de schoolkids voor het nieuwe studiejaar.
Maandag 30 januari
Joep
Vandaag is gepland om naar de Imigrasi (zo schrijven ze het hier) te gaan want ons visum moet met 30 dagen verlengd worden. Toen we in Nederland ons visum via de visumdienst wilden aanvragen kregen we te horen dat de visumdienst beperkt was met het aanvragen van visums voor Indonesie. !0 Januari zouden we dan pas aan de beurt zijn terwijl we dan al in Indonesie waren. Of we moesten buiten de visumdienst om zelf naar de Indonesische Ambassade in Den Haag afreizen en het een week later het visum ophalen. Het alternatief was om een visum te kopen bij aankomst in Indonesie voor 30 dagen en dit een week voor de einddatum is verstreken zelf (of laten doen) met 30 dagen te verlengen bij Kantor Imigrasi in Mataram. Moet eigenlijk geen punt zijn want normaal reizen we op een Social Visum maar dan moeten we een sponsor hebben (geen probleem) en meerdere formulieren invullen. Ook moet Adi de eerste keer zich met ons laten zien. Nu hoeft dat allemaal niet en door de regen rijden we naar Mataram. En we zijn niet de enigsten blijkt. Het formulier is zo ingevuld, we hebben een kopie van onze terugvlucht maar dan blijkt dat de kopie van ons paspoort nog in Nederland ligt. Om het paspoort te kopieeren moeten we dus het gebouw uit en twee straten verder staat een kopieerapparaat. De weg er naar toe is met pijlen aangegeven anders vind je het echt niet. Een druk bezocht adresje waar men goud verdient. We hebben in totaal 4 kopieen nodig en elke kopie kost 10.000 Rph. Ongelofelijk, want bij een winkeltje in Senggigi betaal je maar 150 Rph. per kopie. Duidelijk een geval van hoe trek je buitenlanders een poot uit. Als ik dit later tegen Adi vertel vraagt hij zich af hoeveel de Imigrasi hiervan int!! Maar niet getreurd, we hebben kopieen en ook voor de helft. De jongen vindt het schitterend dat ik half Indonesisch ben en geeft me dus per ongeluk of bewust teveel geld terug. Terug bij de Imigrasi leveren we de mappen in en dan is het wachten. En terwijl we zitten te wachten zie ik ineens Ade van KinderOase Lombok naar binnen komen met een stagaire. Met hen praten we bij en spreken af om binnenkort samen een hapje te gaan eten. Ook worden we aangesproken door iemand die vraagt of we Petula kennen. Het blijkt Tessa te zijn, een Nederlands meisje, hier getrouwd en nichtje van Petula, maar ook een vriendin van Suzanne uit onze kampung. Wat is de wereld toch klein. Na anderhalf uur moeten we ons melden aan het loket en krijgen een bewijs dat het paspoort is ingeleverd en dat we donderdag terug moeten komen. En dan verlaten we het gebouw en rijden door de drukte naar Mataram Mall voor enkele boodschappen en een heerlijke ijscappuchino.
Marijke
Bij Mataram Mall laten we even 4 printjes maken. Deze komen op diverse plaatsen in de kampung te hangen. Hierop staat dat de kinderen in februari iedere zondagmorgen tussen 9 en 12 uur bij ons terecht kunnen om een foto te laten maken. Uiteraard voor ons, maar bovenal voor de sponsors. Deze 4 printjes kosten trouwens 500 rph per stuk. Verschil moet er zijn. We rijden door de grimis (motregen) naar huis. Zo halen we het dus weer net voor de echte regen begint. Alweer geluk. Tegen half vijf gaan we richting Cuk en June om even bij hen bij te praten. Cuk is net thuis om een hapje te eten, maar vertrekt weer. Hij moet werken tot 6 uur. Wij gaan bij June op het stoepje zitten en kletsen gezellig bij. Naast het winkeltje liggen de hapjes van 4 uur weer. Iedereen komt even snacken. Ik zie iets wat ik beslist nog een eens ga proeven. Een bord gemaakt van kroepoek, daarop komen glassnoodles, een soort rode saus (maar niet pedis, zeggen ze) en een flinke scheut ketjap. Je kunt er ook nog kangkung en tauge bij nemen. Daarop weer een bord model kroepoek. Het ziet er goed uit en lijkt me lekker. Ook de pisang goreng en ambon liggen er weer bij. We zien Alex langs komen. Hij zit achterop, ingepakt in een dikke jas. Zijn vrouw brengt hem naar de dokter. Hij is flink ziek. Het valt echt op, dat er zoveel zieken zijn nu. We wilden eigenlijk op Cuk wachten, maar de lucht wordt zo donker, dat we toch maar snel naar huis lopen. Tegen 8 uur is het weer droog en rijden we naar Yessy cafe. Onderweg zien we Rita en Eddy en even later zijn zij ook bij Yessy en eten we samen een hapje. Thuis aangekomen zit Adi en Mariam op de beruga. We gaan er even bijzitten en kletsen zo weer een uurtje weg. Ook horen we dat er afgelopen zaterdag op de steile kustweg bij Malimbu een autobus de helling niet haalde en terug gegleden is en over de kop is geslagen. Veel gewonden en de een spreekt van 5 doden , de andere van 3. Ik heb momenteel een probleem. Ik probeer fanatiek om Joep zijn schouder niet aan te raken. Hij is door de traditionele masseur flink te pakken genomen. Meestal pak ik die schouder om achter op de motor te stappen. Maar met de laatste massage is die schouder super gevoelig en besef ik hoe vaak ik onbewust toch de schouder vast pak. Arme Joep, iedere keer krimpt hij in elkaar van de pijn. Ik ga mijn best doen om van de schouder af te blijven.
Dinsdag 31 januari
Marijke
Bij het ontbijt zetten we even de TV aan, misschien is er nieuws te zien op BVN. We krijgen nog net het weerbericht mee. Daarna komt 3 op reis. Prima programma, dus we blijven even kijken. Dan komt er een programma “Changemaker”. Wat schetst onze verbazing als we zien dat het gaat over een Franse vrouw, die woont en werkt op gili Trawangan. Toch leuk als je via de Nederlandse tv op Lombok, zit te kijken naar een verhaal van gili Trawangan. We horen buiten een goedlachse schreeuw en daar komt Sareah aanzetten. Ze heeft een grote plastic tas bij zich. Zelf gebakken koekjes, zelfgebakken cake en cola zero. Vooral die cola zero vind ik super lief. Ze weet dat ik niet van suiker hou en heeft daarom extra cola zero meegebracht. Ze kan niet weten dat ik cola op zich al vergif vind en het nooit zal drinken. Maar gewoon het gebaar. Je wordt er verlegen van. Ik vertel haar dat we al van plan waren om vandaag naar hen toe te gaan, voor de controle van het kasboek voor de medicijnen en doktersbezoek. Ze vertelt me lachend, dat Boung iedereen probeert te helpen, maar dat we geen enkele kwitantie van Boung zelf zullen vinden. Hij zal zelf nooit naar een dokter of tandarts toe gaan. We lachen er samen maar om. Ze vertrekt weer en een uurtje later gaan wij ook richting hun huis. Ani en Sareah zitten ons al op te wachten met koffie. Boung is even weg geroepen en komt straks. Ani is nerveus, want ze heeft een kwitantie nog niet ingediend. Die van haar zelf bij de geboorte van haar zoontje Adam. Hoewel Boung verantwoordelijk is voor de medicijnen en er ook wat vanaf weet, omdat hij lang bij Martin in de drogisterij gewerkt heeft, snapt hij niet veel van boekhouding en dat doet dus Ani allemaal. Naast het kasboek, hebben ze een map met alle kwitanties er keurig in. Ani heeft ze, op advies van ons, allemaal genummerd. We checken wat bonnen en kunnen alles keurig terug vinden in het kasboek. Natuurlijk moet Ani haar eigen kwitantie ook inboeken. Dit durft ze niet zo goed, omdat het voor haar zelf is. Zo ontzettend lief!! Ik help haar en schrijf zelf, haar kwitantie in. Ze dachten dat we alle kwitanties zouden nalopen, maar we leggen ze uit dat de kwitanties belangrijker zijn voor de mensen die ze indienen. Die kunnen alleen maar geld krijgen als ze een kwitantie kunnen overleggen. Wij lopen alles globaal na en het ziet er allemaal prima uit. Dankjewel Boung en docher Ani. Inmiddels lijkt het daar wel huize Den Zoeten Inval. Er rennen nu zo’n 6 kinderen rond. Er is een oude dame op bezoek, die haar ogen niet van mij af kan houden. Eerlijk gezegd went dat nooit, dat gestaar. Het is inmiddels tegen drieen als we huiswaarts keren. Even pauze en een dutje uiteraard. De hujan is er ook weer, dus wordt er maar een boek gepakt. Toch willen we vanavond buiten de deur eten. Ik moet zowiezo nieuwe pulsa voor mijn telefoon kopen. Het druppelt een beetje als we naar Bumbus rijden voor ons avondeten, maar op de terugweg is het een flinke bui. Dit wordt alleen maar erger en we gaan dan ook slapen, met het gekletter van de regen die gestaag valt.
Woensdag 1 februari
Joep
De bui van gisteren heeft zich voortgezet vandaag. Op een gegeven moment denk je dat het minder wordt maar 10 seconden later valt het er weer uit. Dat wordt wat opruimen, lezen, dutje doen, hangen, kletsen en waarempel, tegen een uur of vijf stopt de regen plotsklaps. We brengen de was weer eens weg en onderweg zien we dat de zee bezaaid is met rommel uit de riviertjes die uitmonden op zee. Het blauwe water heeft een echte bruine kleur gekregen. Na het eten als we gezellig op de beruga een kaartje aan het leggen zijn begint Lombok weer te huilen en niet zo’n beetje. Ja, het is tenslotte moessontijd
Donderdag 2 februari
Marijke
Vandaag weer naar de imigrasi. Maar het regent zo hard dat we besluiten met een taxi te gaan. De taxi komt keurig bij Bumi Adytia voor de deur en we stappen redelijk droog in. Bij de imigrasi is het half tien al aardig druk. We leveren ons papiertje in en ze zoeken ons dossier op. Dit alles gaat tergend langzaam. Hier krijgt niemand stres van het werk, dat is zeker. We krijgen een nummer. Dan begint het wachten. Na een half uur, wordt ons nummer omgeroepen en mogen we bij de kassa gaan betalen. 355.000 rp per persoon en weer krijgen we een briefje dat we bij de counter inleveren. Daar krijgen we een nieuw nummer en gaan weer zitten wachten. Weer een half uur later worden we om de beurt opgeroepen en mogen we bij counter 3 een foto laten maken. Daarbij vingerprint van alle vingers, wel via de computer en nog een keer digitaal onze handtekening. Het dametje van counter 3 kent me nog en we babbelen gezellig even. Natuurlijk, iedereen heeft toch tijd genoeg. 10 minuten later mag Joep voor de foto en dan krijgen we te horen dat we vanmiddag om 3 uur terug mogen komen. Het gaat weer heerlijk efficient. Na al die jaren moeten ze inmiddels een compleet fotoboek van ons hebben en onze vingerafdrukken zijn inmiddels ook als zo’n 7 keer genomen. Zou wel eens makkelijk zijn als ze een systeem hadden waar ze die dingen in bewaarden. Onze taxi chauffeur had zijn eigen tel. nummer al gegeven, in de hoop dat hij ons ook weer naar huis mag brengen. Dat doen we dan ook maar, want om 4,5 uur rond te hangen in Mataram in de regen, ziet we niet zo zitten. Het is echt moessontijd en de regen gaat gewoon gestaag door. Ons dorpje lijkt wel uitgestorven. Niemand is buiten, alleen als je echt heel dringend ergens heen moet. Het wordt iets droger en we durven het aan om met de motor naar de imigrasi te gaan. Het gaat bijna de hele weg goed, maar het laatste stuk, regent het toch wel behoorlijk hard. We hebben het gered met een goeie jas hujan (regenjas). Bij de imigrasi is het nog steeds een drukte van belang. Ik laat onze briefjes zien en de dame achter het loket zegt, ja hoor, ga maar zitten en rustig wachten. Voor ons op de stoeltjes zit een groepje, die we maandag ook gezien hebben. Zij zijn nu bezig met betalen en pasfoto’s maken. Tot mijn verbazing worden ze daarna echter niet weggestuurd. Als ze een beetje melig doen dat het zo lang duurt, kan ik het niet laten om ze even aan te spreken. Vertaald zeg ik het volgende: waag het niet commentaar te hebben, omdat het zo lang duurt. Jullie komen hier vanmiddag pas de dingen afhandelen, maar mogen wel zo meteen je paspoort meenemen. Wij waren vanmorgen keurig op tijd en werden tot 3 uur naar huis gestuurd. Dus als je mooi op tijd bent, mag je 2 x aantreden bij de imigrasi. We schieten eigenlijk allemaal in de lach. Dit kan toch ook alleen maar in Indonesie. Maar om een lang verhaal (hoezo lang) kort te maken, we hebben onze paspoorten uiteindelijk gekregen en mogen nu tot 8 maart in Indonesie blijven. Wat is het toch een prachtig land. We komen droog thuis aan maar als we een stap in ons huisje hebben gezet horen we de regen weer aankomen, en hoe!! Toch een beetje geluk gehad. Na zo’n dagje imigrasi hebben we wel een massage verdiend. Tegen zessen gaan we ons weer lekker laten verwennen. Daarna nog een lekkere soto bij Bale Tajuk en zo is weer een regenachtige dag in Lombok voorbij.
Vrijdag 3 februari
Joep
De dag begint droog en we besluiten om naar Suzanne te wandelen, uiteraard gewapend met een paraplu want je weet maar nooit. Als we er bijna zijn komt Suzanne er net aan met Sofie, die ze uit school opgehaald heeft. Sofie hadden we nog niet gezien en ze is een aardig stukje gegroeid sinds we haar de laatste keer zagen. In de schitterende tuin staat nu een mooie ruimte waar een klein keukentje is gevestigd voor de staff en er staat een grote tafel met twee banken die uitnodigend werken. Suzanne verteld dat dat de laatste aanwinst is en waar veel van haar gasten gebruik van maken. Doet ons denken aan 17 jaar geleden toen we een jaartje in Azie aan het rondtrekken waren en waar je aan zo’n tafel allerlei nationaliteiten aantrof waar je gezellig een praatje mee maakte en tips uitwisselden. Tegenwoordig merken we dat sinds het mobiel tijdperk wel het een en ander is veranderd, dat zagen we gisteren nog toen we moesten wachten bij de Imigrasi, 90% zat op zo’n mobiel apparaat te kijken. Ook in restaurantjes schijnt zo’n ding er bij te horen. We hoorden van iemand in ons dorpje dat de moeder van Djordi ziek was en ze bij familie in Oost-Lombok zit. Als we vragen wat ze mankeert krijgen we te horen dat ze een dikke buik had en haar huid zwart begon te worden. Djordi, die op het moment testen en trainingen doorloopt van zijn toekomstige werkgever, PLN, de elektriciteitsmaatschappij, en momenteel in Flores zit was gewaarschuwd door een vriend waarop hij meteen telefonisch contact opnam met zijn moeder. Die verzekerde hem dat er niets aan de hand was. Bang dat ze was dat Djordi hals over kop naar huis zou komen en daardoor zijn baantje misschien misliep. Of dit alles waar is weten we niet maar Suzanne vroeg zich al af waar ze was omdat ze Djordi’s moeder al een tijdje niet had gezien. Wij hebben haar 3 weken geleden nog opgezocht in het restaurantje Papa Besar waar ze werkte en toen zag ze er nog stralend uit. We horen en zien het wel. En ja hoor, als we net thuis zijn begint het weer te hozen.
Marijke
Zo houden we het wel vol. Alleen begint alles klam aan te voelen. Het wordt gevoelsmatig ook koud. De fan staat voor de eerste keer uit en ook de deur gaat dicht. Vreemd om het koud te hebben hier. Maar het komt vooral door de vochtigheid. Ook in huis wordt alles klam en dat voelt niet prettig. Vanavond hebben we weer geluk en wordt het droog. Snel naar Angel om even een happie te doen. Daar treffen we Rita, die vanavond alleen is. Nou dan heeft ze dus nu gezelschap en met z’n drieen kletsen we weer wat uurtjes weg. Ook als we naar huis gaan, is het nog steeds droog. Je zult maar een paar weken vakantie hier hebben en dan net in deze periode hier zitten. Nou dan is de gezelligheid ver te zoeken. Wij redden ons wel. De zon komt beslist weer terug. Het is alleen de vraag wanneer?
