Proyek Kampung Loco

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size

Vrijdag 1 januari 2010

Zaterdag 26/12
Joep
Vandaag gelukkig beiden weer in orde en vroeg uit de veren. Maan komt om een uur of acht en begint weer te werken aan onze beruga. Langzaam maar zeker komt er schot in want de dakconstructie vergde nogal wat denk en zaagwerk. In Nederland zou heel veel machinaal gebeuren maar hier wordt het meeste met de hand gedaan. Het enigste wat Maan heeft is een handfreesmachine en daar weet hij goed mee om te gaan. Hier leer ik weer met de simpelste dingen om te gaan. Er komt zelfs een plafond in van bamboematten die als het goed is morgen worden geleverd. Daarna de panlatten erop en kunnen de pannen gelegd worden. Die worden vervolgens geschildert. Adi en Mariam hebben uren voor een emmertje gezeten om elke dakpan af te wassen met als gevolg toen Adi ze vandaag wilde schilderen bleken ze nog iets vochtig te zijn en dan houdt de verf er maar moeilijk op. Vandaar de beslissing om ze te verven als ze op het dak liggen. Spaart tevens verf uit omdat de pannen elkaar overlappen. We rijden even naar Senggigi om wat achterstallige boodschappen te doen en kijken ook even hoe het zit met het Senggigi Square Festival. Niets te zien, dan zal het wel vanavond zijn. Dan maar in een van de restaurantjes even een terrasje pikken voor een koel drankje. Aan de overzijde, voor reisburo Bidy Tours, staat een partytentje en hier zitten enkele agenten terwijl op de straat een agent staat, gekleed in strak uniform, zwarte rijlaarzen en een fluitje in zijn mond. Af en toe maant hij iemand tot stoppen door middel van een stopteken maar herhaaldelijk zien we dat men gewoon doorrijdt, nagekeken door de agenten die onder de partytent in de schaduw zitten. Waarom hij iemand aanhoudt is ons niet duidelijk want hij laat willekeurig iemand zonder helm gewoon doorijden. Ook als ze inhalen bij het bord inhaalverbod, wat overigens niemand kent. We worden uitgebreid toegezwaaid door een agent alsof we de grootste vrienden zijn en dan blijkt het de agent te zijn waar ik vorig jaar een motor van heb gehuurd en die er van af wist dat ik een vals rijbewijs had, made in Thailand. Hij vond het er schitterend uitzien, iedereen zou hierin trappen, zei hij. En liet ook ons toen gewoon verder rijden. Logisch, want hij had zijn inkomsten! We breken weer op en rijden noordwaarts totdat we een klein bankje vinden waar we een mooi uitzicht hebben over de zee. Na een kort verblijf wil Marijke ook wel eens de motor uitproberen en zij keert huiswaarts, met mij achterop. Lukt haar prima. Thuis aangekomen, krijgt Adi even internetles. We hebben gisteren afgesproken om dat iedere dag even te oefenen en hij ziet dat wel zitten. Als Adi en ik naar buiten lopen, geeft Marijke stiekem ook Mariam even les. Stiekem stuurt ze Adi, via ons account een mailtje. Marijke vertelt me dit later. Wat zal Adi opkijken. We drinken even met z'n vieren een bakkie speciale koffie. Marijke had namelijk in Bali een pergulator gekocht bij Starbugs en toen kreeg ze een pak koffie kado. De koffie smaakt prima en tussendoor begin ik met Adi een discussie over wanneer de beruga klaar zal zijn. Ik geloof niet dat deze dit jaar nog af komt aangezien Maan morgen niet komt ivm een bruiloft en Adi maandag op pad is omdat er in de haven van Lembar een cruiseschip aankomt met zeker 2000 gasten en hij een graantje mee wil pikken. Adi is overtuigd van wel en onder het toeziend oog van Mariam en Marijke, gaan we dus een weddenschap aan. Als de beruga dit jaar nog af komt, dus voor vrijdag, krijgt Adi van mij een pakje Country sigaretten. Win ik, dan krijg ik een pakje kretek sigaretten. Adi zegt lachend dat hij Maan iedere dag vraagt om een uur over te werken. Ik kaats terug dat ik dan 's nachts een uur langer moet werken om alles weer af te breken. Ja, raar maar waar, maar dat is onze humor hier en we hebben er samen lol in. Ik ben benieuwd wie dit gaan winnen. We laten het nog weten. Dan is het al weer tijd om de kinderen hun wekelijkse Engelse les te geven. Vlak voor zevenen begint het te regenen en dat scheelt natuurlijk weer in het aantal kinderen wat op komt dagen. Toch komen er een kleine 20 kinderen op de les af en onder toezicht van enkele toeristen starten Annie en Marijke de les. Zodra deze is afgelopen stappen wij weer op het motortje om ergens een hapje te gaan eten. Daar word ons een brochure onder de neus gedrukt van het project van onze vrienden van Impian Anak en komen we in contact met Adam, die weer een vriend is van Hamdi, die in het Impian Anak project zit. Marianne had verteld aan Adam dat wij misschien ook wel interresse zouden hebben voor de sleutelhangers, pennen of boekenleggers, geweven met het logo van ons project. Wij wisten hier dus van en morgen zijn de proefmonsters al klaar. Met Adam zitten we nog een klein uurtje te praten over van alles en dan beginnen de muggen weer hun ronde te maken en houden wij het voor gezien. Nog even naar het Festival, maar daar is het zo uitgestorven als maar wat. Ongelooflijk. Groots werd het twee weken geleden vermeld in de "Lombok Guide ", met dat er van alles te doen was. Maar niemand weet ervan. Dat is ook Indonesie. Dan maar naar huis en de dag afsluiten.
Zondag 27/12
Marijke
Opstaan en de gordijnen openen, de ramen openzetten. Water aanzetten voor de koffie, De deur openen, goedemorgen roepen naar Sane en de andere buurtjes die al rondlopen. Terras vegen, waar standaard iedere morgen de poep ligt van de gekko en de kleine poepjes van de cikcaks, binnen even opruimen en daarna ontbijt maken. Een dagelijks ritueel dat er al goed in zit. Lekker rustig samen ontbijten en genieten van de frisse ochtenduurtjes. Na acht uur komt de zon al op ons terras en wordt het meteen een stuk warmer. Maan heeft vandaag een dagje vrij, maar Adi is al op pad om de bamboematten op te halen, die tegen de binnenkant van het berugadak aan komen. Hij wou ook meteen de bamboe bodem mat (om op te zitten) meebrengen, maar die moet besteld worden. Aangezien hij een weddenschap met Joep heeft lopen, duurt dat te lang. Dus hij komt zonder de bodem mat naar huis. Hij kent iemand in ons dorp die deze matten wel kan maken. Hij wil er naar toe lopen en Joep zegt lachend, nee die is niet thuis, die is naar het strand. Adi lacht maar wat, want hij weet dat Joep wil dat het langer duurt. Even later komt hij verbaasd terug, de man was inderdaad naar het strand. Joep ligt in een deuk en helemaal als hij later hoort dat het maken van de matten, anderhalve week gaat duren. Adi geeft ruiterlijk toe dat hij verloren heeft in de weddenschap. Hij laat Ismael (de buurjongen) een pakje kreteksigaretten halen, maar ik sta erop dat hij wacht tot vrijdag. Dan is het 1 januari 2010 en voor die dag geldt de weddenschap. Samen met Joep zit Adi op de planken in de half afgebouwde beruga. Schitterend, net een stel kinderen, die twee. Na een middagdutje gaan Joep en ik aan de wandel. Lopen is nog steeds goed voor Joep zijn rug. We lopen richting pos ronda en horen van mr. Sumbawa dat er weer een bruilofstoet komt om vijf uur. Nu iemand uit kampung Senggigi. Maar ze lopen ook vanaf de mainroad, dus we kunnen weer mee kijken en meegenieten. We volgen al lopend de stoet door de straat en zien ter hoogte van Happy Cafe dat er plotseling in de stoet gemept wordt. De politie die het verkeer om de stoet heen leidt, is er als de kippen bij, maar het is al gesust. Iemand had al dansend tegen een andere man aangestoten, die aan de drank gezeten had. Die werd dus meteen nijdig en begon te meppen. Ja, ja ook hier maakt drank meer kapot dan je lief is. Al teruglopend Worden we uitvoerig door een in de houding staande politieagent begroet die het verkeer aan het regelen was. Hij word op dat moment bijna uit zijn laarzen gereden door een taxichauffeur. Dit neemt onze agent niet en hij draait zich om en slaat met zijn hand keihard op de kofferbak van de taxi die daarop meteen stopt. Een reprimande is het gevolg. Och, het is weer even spannend en even later wandelen we rustig terug naar de pos ronda. Daar zit Kartini aan de durian, die daar nu dagelijks, door een van de vrouwtjes uit onze kampung verkocht wordt. Ik mag een stukje proeven. Heerlijk. Maar dan praat ik even serieus met Kartini, die rode ogen heeft van het huilen. Ze heeft vanmorgen haar zusje begraven. Die lag al een jaar lang in het ziekenhuis hier en in Bali met een tumor in haar hoofd. Ze heeft het niet gehaald. Kartini is er toch vrij nuchter onder. Iets wat we hier heel veel zien. Ze accepteren de dingen zoals ze komen, terwijl wij toch de neiging hebben om alles naar onze hand te willen zetten. Samen met Kartini lopen we naar huis. Pakken daar ons motortje en crossen naar Senggigi voor de warme hap. Na het eten, komt Adam aangewandeld en laat ons de reeds gemaakte sleutelhangers en pennen zien. We zijn zeer tevreden. De juiste kleuren en keurig gemaakt. Hij vertelt ons dat hij nu inmiddels 6 jaar getrouwd is met Puna en ze jammer genoeg nog geen kinderen hebben. Al die tijd woont hij nu bij zijn schoonouders in. Maar hij heeft sinds vorig jaar 1 are land gekocht en dankzij de bestelling van Peter en Marianne heeft hij de fundering kunnen laten storten. Gisteravond had hij blij tegen zijn vrouw verteld, dat ze nu stenen voor de bouw konden gaan kopen, want hij had van ons weer een bestelling gekregen. Hij is weer een typisch voorbeeld van stap voor stap iets opbouwen en proberen iets voor zich zelf te krijgen. Hij doet ons een beetje aan Adi denken, een zuivere jongen. We beloven hem, dat we zullen proberen meer mensen, die ooit zoiets willen laten maken, naar hem toe te sturen. Jongens die zo serieus proberen iets te maken van hun leven, willen we graag helpen. We willen hem een royaal voorschot geven, maar daar wil hij niets van weten. Hij neemt een klein voorschot, zodat hij de pennen kan kopen en de rest moeten we maar betalen als het klaar is. Marianne had het goed gezien, een zuivere, eerlijke jongen. Een mooie afsluiting van deze dag.
Maandag 28/12
Marijke
Nee, geen hari Libur, geen vrije dag. Adi is naar de haven in Lembar, omdat daar een groot cruise schip aan zou komen. Alle verkopers gaan er dan ook naar toe om te proberen wat zaken te doen. Maan zou zich alleen redden, maar Joep ziet hem bezig en ondanks de taalbariërre ziet Joep heel goed dat hij hulp nodig heeft. Dus wordt Joep vandaag de assistent. Je kunt Maan toch niet alles alleen laten doen. Ze werken prima samen, alleen komt Joep een keertje vragen, waar Maan het over heeft. Maan wilde alleen maar even sociaal doen en had het over Adi. Hij hoopte dat Adi succes zou hebben in de haven. Ze werken rustig samen door. Ja, er valt niet zo veel verder te praten als je elkaar niet verstaat. Maan is nu met de bematting van het dak bezig.
Tussendoor komt Mariam me de post brengen. Een historisch moment, post op ons adres in Lombok. Als je nagaat dat er geen straat of huisnummers zijn, dan is het toch knap dat hier de post aankomt. Maar het adres is dus als volgt:
Marijke Klomp en Joep Valize,
Jalan Raya Senggigi
Gang Bumi Adytia hotel. Kampung Loco,
Senggigi-Lombok NTB Indonesia.
En dat wordt dus keurig bij ons thuis afgeleverd door een echte postbode met een dikke jas aan en helm op. Ja het kan wel eens koud zijn in deze tijd van het jaar. Het is een hartstikke leuk pakketje van Gerda van Hulst, met een mooie nieuwsjaarswens en een prachtige Indonesische CD, die dus waarschijnlijk van Indonesië naar Nederland en weer terug gereisd is. Maar ook een handig opvouwbaar schaartje. Dat is erg leuk, want een zelfde soort schaartje is me jaren geleden ontnomen door de douane, na eerst een jaar met me meegereisd te zijn door heel wat landen. Ach ja, zo'n schaartje is toch heel wat belangrijker als al die gevaarlijke dingen die de laatste dagen het vliegtuig in gaan (zie het nieuws). Om twaalf uur is er twee uur pauze. Goed geregeld hier. Joep komt even een boterham eten en een bakkie doen. Daarna begint het te regenen en dan kun je maar een ding doen, juist ja slapen. Tegen de tijd dat de regen stopt, is ook Adi weer present. Het was niet zo geslaagd. Hij heeft maar een paar horloges verkocht, dus vind hij dat hij zich thuis veel nuttiger kan maken. Maar goed ook, want nu komt het zware werk. Met behulp van een autokrik wordt de beruga gedeeltelijk opgetild en worden er, vooraf gemetselde vierkantie blokken onder gelegd. Waarom dat nu gebeurt en niet voordat de beruga geplaatst wordt, is me een raadsel. Maar ik heb het gevoel dat Maan weet wat hij doet. Dit is nogal zwaar werk en Joep is nog herstellende, d.w.z. dat hij nog maar een beetje krom loopt. (Wie Joep ooit heeft zien lopen na een spit aanval, weet hoe dit eruit ziet). Ik klungel dus maar een beetje thuis, wat was doen en Indonesische woordjes naar het Engels vertalen, met behulp van Google. De kinderen krijgen nu iedere zaterdagavond wat extra woordjes mee, die ze dan als huiswerk voor de volgende week moeten leren. Ja, we willen ze toch een beetje laten werken. Tegen de avond zien we dat Nick en Elise op de chat zitten. Via de mail is de chat bijna niet te doen. Je typt wat tekst in en moet dan wachten tot die tekst op het scherm verschijnt, dus ik probeer Yahoo Messenger te openen. Het lukt absoluut niet, wat ik ook probeer. Dan maar opnieuw installeren. O wat stom, met dit tempo duurt dat ook eeuwen. Inmiddels komt Gilang (de zoon van Eful en Kartini) voor het modem vragen. Midden onder het downloaden breek ik het af. Morgen maar opnieuw proberen. We sms-en even naar Nederland dat de chat niet meer gaat lukken. Dan maar op ons motortje voor het avondeten. Na het eten, als we terug willen rijden, draait Joep richting supermarkt. Ik kijk hem vragend aan. Voor ons op de straat was dus politiecontrole. Op het kleine stukje naar Senggigi centrum, hebben wij dus nooit een helm op. Ja, ik weet het stom, maar toch. Dan gaan we maar even bij internet onze mail kijken. Dat zal wel sneller gaan dan thuis en dan kunnen we meteen alle gestuurde kerstwensen downloaden. Iets wat thuis niet te doen is. Nou dat was helemaal niks. We kunnen niet eens onze mail binnen halen, het duurt en het duurt maar. Ik hoop niet dat er iets met onze mail mis is, want dan wordt het straks wel heel stil vanuit de rest van de wereld. Nou, morgen maar weer verder kijken.
Dinsdag 29/12
Marijke
Vandaag dus ontbijtje bij Graha en lekker zwemmen. Mata Hari schijnt weer volop, dus we kunnen weer genieten. Na een royaal ontbijt, een eitje bij het ontbijt hebben we alleen hier, steken we de straat over voor een paar uurtjes genieten bij het zwembad. Er zijn best veel gasten, maar de meesten zijn locals uit Java. Je merkt dat deze mensen heel wat moderner zijn dan de mensen van Lombok. Ze dragen namelijk badpakken en zelfs eentje in bikini. Dit is heel vooruitstrevend voor Indonesië. Rond het middaguur meldt de lucht ons dat het tijd is om naar huis te gaan. Donkere wolken pakken zich samen. Wij springen weer op ons motortje en gaan richting kampung. Bij Cuk zijn winkeltje is Eful met twee al wat oudere toeristen. Ze verblijven een paar dagen in Bumi Adytia. Hij laat net de medicijnen zien. Wij stappen natuurlijk ook even af en het blijken twee mensen uit Canada te zijn. Zij is een Nederlandse, geboren op Java en later naar Nederland vertrokken. Ze heeft later ook nog verschillende jaren op Borneo gewerkt. Daarna is ze naar Canada vertrokken met haar familie. Haar vader is tijdens de oorlog in Indonesië overleden en haar moeder is onlangs overleden en daarop besluit ze om nog een keer terug te gaan naar haar geboortegrond in Soerabaja. Een kaartvriend van haar, wilde dolgraag een keer naar Indonesië, maar wist niet goed hoe dat te organiseren. Dus vroeg hij haar of het akkoord was om samen te gaan. Nu zijn ze dus 3 maanden aan het rondreizen in Indonesië. Na Java, Bali en nu Lombok, willen ze nog naar Flores gaan. Ja, voor haar zitten er hele verhalen en emoties achter dit verblijf. Er zijn volgens mij nog heel veel mensen in Nederland die met weemoed en mooie herinneringen rond lopen over Indonesië. Kijk maar eens rond op de Pasar Malam in Den Haag. We praten een tijdje bij Cuk op het platje, terwijl het flinkt regent. Geen hoosbui zoals normaal, maar gewoon een flinke regenbui. Dat kan dus ook hier. Na een poosje wordt de regen iets minder en gebruiken wij dat moment om snel naar huis te gaan. Wauw, de dakpannen liggen al op de beruga. Ja, het begint op te schieten. Maar lang kunnen we niet kijken, want de regen wordt alweer heftiger. Dan zit er maar een ding op. Lekker weer een siesta. Ja, ik weet we vallen in herhaling, maar zo zit het leven hier nu eenmaal in elkaar. Tegen de avond zit ik met Marianne te chatten (messenger doet het gelukkig weer) en dan komen Nick en Elise on-line. Nu moet ik dus even Adi en Mariam erbij halen. Schitterend hoe die twee naar dat scherm zitten te roepen. Zelfs Mariam, die normaal toch heel rustig is, wordt helemaal enthousiast als ze Elise ziet. Ze kijkt haar ogen uit, als Elise met de laptop in de hand, haar huis rondloopt. Zo ziet ze ook hoe Elise en Nick wonen en ze geniet. Daarna neem ik het weer over en anderhalf uur later, zijn de laatste foto's en laatste nieuwtjes weer uitgewisseld. Vooral de foto waar Nick sneeuw schept op de dag dat ze thuis gekomen zijn, maakt ook op ons echt indruk. Laat ons voorlopig maar lekker hier blijven, dat is duidelijk. We gaan een hapje eten en nemen dit keer een restaurantje waar we nog niet eerder zijn geweest. Behalve Mario's, waar de expats luidruchtig aanwezig zijn en Mata Hari waar de bedrijfsleider een kleine gestoorde freak is, willen we alle restaurantjes wat klandizie gunnen. Het obertje, Andy, is een knul die we vroeger ooit eens mee uit eten genomen hebben bij Cak Poer. Hij was toen een straatverkopertje. Hij is goed terecht gekomen en spreekt uitstekend Engels. Dat is het grote voordeel van de straatverkopers, ze leren allemaal binnen de korste keren Engels spreken. Het eten is prima en overdadig en de prijs normaal. Hier komen we dus beslist nog eens terug. Yan, een horloge verkoper die we al jaren kennen, komt er even bij zitten en deelt met ons de watermeloen partjes, die we tot onze verrassing als toetje krijgen. Yan voert tussendoor een telefoongesprek en tot mijn verbazing kan ik het gesprek in grote lijnen volgen. Hij spreekt dus bahasa Indonesië en geen Sasak. Daar zit de clou. Het is heel moeilijk om de taal onder de knie te krijgen als iedereen in dialect spreekt, wat ze hier constant doen, maar ook op Bali (een ander dialect uiteraard). Maar het bahasa kan ik in grote lijnen nu redelijk volgen. Alleen zijn er maar een paar mensen die de moeite nemen om goed Indonesisch met me te praten. Och ooit zal het Sasak wel tot me doordringen, hoop ik. Maar dat gaat deze keer echt nog niet lukken. Och de tijd zal het leren.
Woensdag 30/12
Marijke
Rond half elf komen Iba en Ina. Ze komen of te vroeg of te laat, maar het gekke is je went eraan en we maken ons dan ook niet meer druk of de dames op tijd komen. De massage doet vooral Joep erg veel goed, omdat hij nog steeds wat voorzichtig beweegt met zijn rug. Iba besteedt dan ook extra zorg daaraan en masseert zijn onderrug wat langer en grondiger. Ruim een uur worden we weer heerlijk vertroeteld. Nadat de dames vertrokken zijn, steekt niet veel later Adi zijn hoofd om de hoek. Het eten is klaar. Mariam heeft weer uitgepakt. Weer is er rijst en kentang goreng , groente, kippepootjes, garnalen en kleine maiskoekjes. We smullen weer als vanouds, maar na het eten is Adi alweer meteen naar buiten, Maan helpen. Joep baalt dat hij niet kan helpen, maar twee mensen aan de beruga is genoeg. Joep gaat met een kopje koffie even erbij zitten en Mariam en ik oefenen weer wat Engels. Ja, onze Mariam is fanatiek en probeert echt de Engelse woordjes erin te stampen. Na een poosje houden we het voor gezien. Joep houdt zich nog een tijdje bezig met de foto's van de kinderen voor het project. Zo tussendoor staat er nog eentje voor de deur. We missen nu nog vier kinderen, waarvan er eentje maar heel af en toe thuis is, maar het gaat lukken we krijgen ze allemaal op de foto. Hariadi, het sponsorjongetje van school de Keg, heeft zo'n hekel aan die foto, dat hij, toen ik hem laatst vroeg of hij al op de foto stond, volmondig ja zei. Ja inderdaad, vorig jaar, want als ik thuis de lijst nakijk, zie ik hem nergens staan. Het is een leuk ventje, maar die foto's maken vindt hij maar niks. Och, ook hem krijgen we nog op de foto. Even later wandelen we naar Sareah om even bij te kletsen. Ze vertelt me dat ze onze was aan het strijken was en toen plotseling een stroomstoot kreeg. De kabel van het strijkijzer was kapot en langs een stukje bloot. Dat stukje kreeg ze tegen haar arm. Met veel armgezwaai en vertoon, maakt ze duidelijk hoe ze het strijkijzer van zich af gooide. Een smalle brandwond op haar arm is het bewijs. Boung heeft er meteen een nieuwe kabel aangemaakt. Ze durft nu niet meer te strijken en laat Nur het strijkwerk doen. Ze vraagt of we koffie willen. Oké Sareah, vandaag drinken we een bakje koffie. Tussendoor komt Ryan thuis. Hij woont op kamers bij Boung en Sareah en is een rustige, verstandige jongen uit Flores. Hij zit in Mataram op de universiteit en probeert als ober zijn lessen te betalen. Hij studeert Engels en tussendoor ook nog Nederlands, Duits en Japans. Het is echt een talenwonder, alleen jammer dat hij zo bescheiden is , want je hoort hem amper. Toch heeft hij nu het lef om te vragen of Joep en ik een keertje naar de universiteit willen komen om een gesprek aan te gaan met de klas. Goh, dat overkomt me in Nederland nou nooit dat ik als gastspreker uitgenodigd wordt op de universiteit. Ik vertel hem dat we educatie ontzettend belangrijk vinden en daarom ook het project gestart zijn. Daarom zullen we graag van zijn uitnodiging gebruik maken. Ik vraag hem, waarom hij dat nu pas vraagt. Ja, hij had er vaak aan gedacht, maar durfde het niet te vragen. Omdat ik hem nu zelf aansprak en vroeg hoe het met zijn studie ging, had hij moed genoeg om ons te vragen. Hij is ontzettend slim, maar ook ontzettend verlegen. Niet zo'n makkelijke combinatie. Sareah heeft tijdens het gesprek, gebruik gemaakt van de tijd om even pisang goreng te maken. Je zou ze toch!! Met een big smile op haar gezicht komt ze met de banaantjes aanzetten. Hoe kan ik dit nou weigeren. Even later komt ook Boung thuis van zijn werk en we kletsen nog even na. We lopen nog even door naar Cuk en June om nog wat medicijnen af te geven die we gekregen hadden. Malarone (tegen malaria) heeft een lange houdbaarheidsdatum en wordt vaak door de toeristen afgegeven. Terwijl we met June zitten te kletsen, komt Cuk thuis en meteen valt ook de stroom uit. Natuurlijk we waren aan de beurt! Tidak apa apa. We lopen naar huis om nog even in de avondschemering te douchen en dan gaan we op het stoepje zitten bij Adi en Mariam. Het is volle maan en het is prachtig buiten. Ik mis de lamp helemaal niet en het gekke is dat dit maanlicht weer uitnodigd tot intensieve gesprekken. We praten over sommige dingen hier die ik moeilijk kan begrijpen. Zoals het feit dat als een moeder weduwe wordt en opnieuw trouwt, de kinderen vaak in het dorp achterblijven en de moeder vertrekt. Adi legt uit dat wanneer de kinderen niet echt meer afhankelijk zijn van de moeder, dit vrij normaal is en de kinderen worden dan door familie opgevangen. We zien ook aan de twee jongste broers van Boung en Cuk dat ze allebei goed terecht gekomen zijn, maar ik blijf het een moeilijk iets vinden. Ook komt het gesprek op een heel moeilijk onderwerp. Adi en Mariam hebben geen kinderen. Het zou dan heel normaal zijn, dat Adi een tweede vrouw neemt. Hij is daar ook al op aangesproken door anderen. Maar Adi ziet dit helemaal niet zitten. Ik verwacht dat hij zegt omdat hij zoveel om Mariam geeft, maar een van de belangrijkste redenen voor hem is dat hij dan altijd zou moeten schipperen tussen twee vrouwen en dat hij dan waarschijnlijk zou moeten liegen. Want beiden zullen hem vragen of zij de liefste is of de eerste en liegen is iets wat Adi absoluut niet kan. Het blijkt ook dat de eerste vrouw officieel toestemming moet geven aan haar man om opnieuw te trouwen. Er was hier onlangs een hele discussie over op TV. Omdat een tweede vrouw, bijna niet meer voor komt, willen ze het in Indonesië afschaffen. Maar de fanatieke moslim willen er niet naar luisteren. Ik persoonlijk zie hoe geweldig goed het gaat tussen Adi en Mariam en ik kan me niet voorstellen dat daar ooit nog iemand bij komt. Hoewel man en vrouw hier redelijk gelijk zijn, heb ik nog steeds moeite met het feit dat de mannen de vrouwen commanderen. De meeste mannen kunnen nog geen kopje koffie zelf maken. Ik vind het pijnlijk om te zien en zal nooit aan deze manier van omgang kunnen wennen. Vrouwen hoeven niet bovenaan te staan en ik vind het allerbelangrijkste dat man en vrouw samen leven op een manier die hun beiden bevalt. Maar er zijn toch wel erg veel religies en leefwijzes waarbij vrouw het onderspit delft. Ik blijf om me heen kijken en zie steeds meer details van het leven hier. Wie ben ik om daar verandering in te brengen, maar dat hoeft nog niet te zeggen dat ik alles wil begrijpen. Het is inmiddels tien uur geworden en het licht floept weer aan. De betovering is weg en Joep en ik keren huiswaarts.
Donderdag 31/12
Marijke
De laatste dag van 2009. Maan en Adi werken nog volop aan onze beruga. Nu wordt de bodem gestort en het ziet er naar uit, dat we begin volgende week op onze beruga kunnen zitten. Hij is zo mooi geworden. We zijn er echt blij mee. De beruga is voor Nederlandse begrippen een raar ding, maar voor Indonesische begrippen een must voor bij je huis. Het is een afdak gesteund op vier palen, waaronder een platje met een bamboematbodem. Daar kun je op zitten. De beruga is meestal op de meeste winderige plek bij een huis gelegen. Gezien de hitte in Indonesië dus de prettigste plek. Daar kun je relaxen, ontvang je je gasten en leef je eigenlijk een groot gedeelte van de dag. Binnen ben je alleen om te eten en te slapen. In feite heeft ieder huis  hier een beruga en Joep en ik zijn de beruga gaan waarderen als een super leefruimte. Adi en Mariam zijn er ook dolblij mee. We wilden om 10.00 uur richting strand gaan. Daar zijn we nog niet echt geweest en dat hadden we Adam beloofd. Adam is de jongen die voor ons de sleutelhangers en pennen voor het project maakt. Maar hier moet je dus niets plannen. Eerst komt dus de zus van Adi voor een paar dagen op bezoek met haar man en de kinderen Egin en Sakila. Die moeten dus begroet worden. Dan komt Eful het modem brengen. Dat blijkt niet meer te werken, dus Eful gaat er achter aan om dat ding weer actief te maken. Hij blijft wat bellen en op en neer rennen en kijkt ondertussen naar de live begrafenis van Gus Dur, een oud president, blijft even wat drinken en raken we aan de praat. Hij vertelt ons dat zijn zus een weduwe is met 6 kinderen. Drie ervan zijn al zelfstandig maar de drie jongste zitten nog op de elementry school. Zijn zus woont in central Lombok. Nu heeft zijn zus het aanbod gehad van een Yaya-san (een stichting) uit Mataram, om haar kinderen naar de elementry school te sturen. Eful vraagt ons advies. Hij belt naar zijn zus en vraagt de naam van de yaya-san. En zoals we al vermoeden, gaat het om Penduli Anak, een omstreden stichting in Lombok. We zagen en hoorden de eerste keer van deze stichting via de omroep Link op TV. Toen heb ik met tranen in de ogen zitten kijken naar een jongen uit Eindhoven, Chaim die dit probeerde op te zetten. Nu, een paar jaar later hebben wij het project nog niet gezien, maar veel vrienden wel en het plaatje is een beetje als volgt: de kinderen komen intern en worden dus uit hun eigen leefomgeving weggehaald. De leefomstandigheden die ze dan krijgen, zijn totaal anders dan thuis. Naar Westerse maatstaven veel beter. De scholen die ze bezoeken zijn van  het hoogste niveau. ze hebben allemaal een eigen fiets. Het samen delen is dus uit den boze.Ze maken regelmatig uitstapjes, bijvoorbeeld naar Bali. Dus wij zouden zeggen dat ze het veel beter hebben. Het grote nadeel is dat hun manier van leven helemaal niet meer past in het Indonesische plaatje. Ze hebben een redelijk strakke dagindeling, lopen allemaal de hele dag in een groen met geel uniformpje en worden omringd door een groot aantal medewerkers. Naar wij gehoord hebben, meer medewerkers dan kinderen. Wat ons het meeste raakt is dat de kinderen (als ze nog een thuis hebben) daar weg worden gehaald en het supersociale dorpsleven gaan vergeten, iets wat er juist voor zorgt dat de mensen zo ontzettend lief en behulpzaam zijn. We zeggen Eful dan ook eerlijk, dat de kinderen qua opleiding niet beter af kunnen zijn, maar qua familie leven hebben we grote twijfels. We willen liever niet oordelen, maar het komt erop neer, dat wij heel anders denken over het ondersteunen van de kinderen dan het project Penduli Anak. Dan krijgen we het over het afval in de rivier. Na de laatste poging van het project om het huisvuil opgehaald te krijgen, wordt nu weer alles in de rivier gedumpt. Eful wil naar de Kepala Kampung gaan om gezamelijk weer iets op te zetten. Madé van Bumi Adytia heeft al aangegeven dat hij hier ook aan bij wil dragen, omdat de toeristen zich groen en geel ergeren aan de rotzooi. Het is dan ook een doorn in het oog om al die rotzooi in de rivier te zien liggen. Bij een hevige regenbui stroomt dan alles naar de zee. Maar het kost jaren om de mensen hier iets bewuster te maken. Eful stelt voor dat we met het project zorgen dat er, op kosten van het project, naast de rivier een grote bak komt om het huisvuil te verzamelen. De Kepala Desa moet er dan voor zorgen dat die bak ook regelmatig leeg gemaakt wordt. Het project zou dan, samen met Bumi Adytia, een stuk van de kosten op zich kunnen nemen. Een goed idee, waar we 100% achter staan. Hij zal het voorstel aan de Kepala Kampung gaan voorleggen. Het is inmiddels middag en we gaan snel op ons motortje richting strand. We parkeren bij Senggigi Beach hotel en lopen dan links tussen kleine kraampjes door naar het laatste kraampje, waar de schoonmoeder van Adam een kleine warung heeft. Adam wordt snel gehaald en wij worden bij nenek (oma) op het matje gedirigeerd. Nenek is 70 jaar en heeft 10 kinderen en 40 kleinkinderen en natuurlijk ook al de nodige achterkleinkinderen. Nenek praat bahasa Indonesia en omdat ze meestal langzaam praat kan ik een redelijk gesprek met haar voeren. Yes, ik kan haar echt verstaan. Adam komt erbij en laat ons zien hoe de sleutelhangers gemaakt worden. Er wordt garen omheen gedraaid met de naam van Kampung Loco erop. Ik mag het ook proberen, maar het is zo'n ontzettend priegelwerk dat ik er helemaal gek van wordt. Echt niets voor mij dus. Er komt iemand uit de zee, die daar aan het snorkelen was en die heeft een echt zeepaardje gevangen. Het beestje is tot onze verbazing zo'n 20 centimeter groot. Iedereen is het erover eens dat ze zelden zo'n groot zeepaardje gezien hebben. Ik ken ze alleen van plaatjes of tv, dus het is erg leuk om er eentje te zien. Hij wordt in een grote glazen pot gedaan en wij kunnen hem in alle rust bekijken en zelfs filmen. Als ik het goed begrepen heb, zouden ze hem later terug zetten. Wij lopen nog even door naar het winkeltje van Awal en zijn vrouw. Daarbij passeren we het strand dat grenst aan Senggigi Beach Hotel. Het hotel heeft nu bijna het hele strand ingepikt om een podium en dansvloer te bouwen voor het feest van vanavond. De mensen van hier is het niet toegestaan om over een gedeelte van dat strand bij het hotel te lopen. Ze worden met paaltjes en kettingen, plus security weggehouden. Wij blijven het schandalig vinden, dat de lokale mensen, maar ook andere toeristen moeten wijken voor de gasten van dat hotel, maar het gebeurd overal op de wereld. We hopen Awal te spreken want hij zou ons nog altijd laten weten of hij een gedeelte van de kosten terug betaald aan het project. Awal is er niet, maar met zijn vrouw heb ik een gezellige babbel. Even later komt Awal aan, maar behalve een selamat siang, zien we hem amper. Hij heeft het plotseling ontzettend druk en geen tijd om met ons te praten. Jammer, want wij willen graag een dikke streep onder dit verhaal zetten. Dan gaan we maar weer een keertje 's avonds naar zijn huis. Nu besluiten we zelf maar naar huis te gaan voor een lekkere mandi en een dutje want het zal wel laat worden vanavond. Thuis kletsen we wat met onze buurtjes en langzaam maar zeker ontdooit kleine Sakila en durft ze in mijn buurt te komen. Egin is totaal niet verlegen en stoeit met Joep. We gaan op tijd, zo rond vijf uur al eten, want we hebben gehoord dat het vanavond ontzettend druk wordt in Senggigi. Op de terugweg kan ik het niet laten om twee durians mee te nemen als toetje voor de buurtjes en mij. Joep maak je daar niet blij mee. Daarna stuur ik nog snel wat mailtjes naar Nederland, omdat we vannacht waarschijnlijk er niet door kunnen komen. Ik wil toch de kinderen nog even wat laten weten. Het is inmiddels acht uur en we gaan naar Adi en Mariam. Daar smullen we allemaal (met uitzondering van Joep) van de heerlijke durian en zitten tot 10 uur onder het genot van een kopje koffie te tutten. Dan gaan we met de kinderen richting strand. Als we bij de grote weg aankomen, schrikken we. Het is een onafgebroken rij van motortjes en auto's en een kabaal van jewelste. Bij Graha staat Herman als security om de mensen van het hotel de straat over te helpen. Maar gelukkig helpt hij ons ook, anders hadden we echt niet over kunnen steken. Bij Hotel Lina gaan we richting strand, waar ook al de nodige mensen zitten. Wij lopen verder bij het licht van de maan, richting Senggigi beach, waar straks prachtig vuurwerk te zien moet zijn. Naast de decadente dansvloer van Senggigi Beach Hotel is een mooi plekje en daar gaan we met z'n allen zitten. Dan is het mensen kijken. Het voelt goed om samen met de mensen van hier op het strand te zitten bij volle maan. De kinderen slapen op het strand om zometeen bij het vuurwerk wakker te worden. Nu zit ik dus aan de andere kant en zie de toeristen van Senggig Beach Hotel feest vieren. Wat een raar gezicht als je ze ziet eten en hupsen op die dansvloer, uiteraard voor een gigantisch bedrag. Nu zie ik het eens van de andere kant en begrijp een beetje dat de locals, die toeristen maar rare mensen vinden. Dan is het twaalf uur. Joep en ik pakken elkaar vast en wensen elkaar gelukkig nieuwjaar. De rest kijkt naar het vuurwerk wat begint. Niemand wenst elkaar gelukkig nieuwjaar, maar waarom ook, ze hebben het veel te druk met kijken. Het vuurwerk van Senggigi Beach Hotel, Sheraton en Santiosa is prachtig en we genieten ervan. Na een half uurtje is het voorbij en willen we via een smal steegje terug lopen naar de grote weg. Nu komen we dus in een echte file terecht van lopende mensen. Het duurt een half uurtje om een klein steegje door te komen. Bij de grote weg is het nog steeds een gekkenhuis. Maar niet getreurd, Herman staat nog steeds bij Graha om ons de weg over te helpen. Bij de Pos Ronda aangekomen, blijven Joep en ik bij de vele mensen van onze kampung staan om te kijken naar de drukte. Even later komt ook Annette en Edu erbij staan. Velen wensen ons nu wel selamat tahun baru (gelukkig nieuwjaar). Waarschijnlijk omdat ze weten dat wij dat ook altijd doen. We blijven kijken tot twee uur en dan gaan we vermoeid richting huis. Daar ga ik me nog even te buiten aan een glaasje cola en Joep een orange. De drank moet tenslotte vloeien. Het is tenslotte nieuwjaar en dan gaan we moe en voldaan ons bed opzoeken.
Vrijdag 1/1 2010
Marijke

Selamat tahun baru. Voor alle lieve vrienden, sponsors (de meeste ook goede vrienden) en allen die ons dierbaar zijn: een lief, warm en super goed 2010.

Laten we het jaar maar eens goed beginnen, met dat waar we goed in zijn. Juist ja, heerlijk uitgeslapen, daar zijn we heel goed in. Leker rustig ontbijten, zijn we ook ontzettend goed in. Dan lekker wat rommelen in ons huisje, ook een hobby van ons. Vervolgens de mail checken, die natuurlijk zo goed als leeg is. Heel Nederland is nog in de roes van het nieuwe jaar en slaapt zijn of haar kater weg. We hebben nog een mooie moment: de officiële overhandiging van het pakje kretek sigaretten van Adi aan Joep. Inderdaad, de beruga is nog niet af. Dit moment is natuurlijk op foto vastgelegd voor de thuisblijvers. Dan nemen we afscheid van de zus van Adi met haar club en zien hoe ze met vier man op het motortje kruipen om een afstand van 85 kilometer af te leggen. Dat met een kindje in een draagdoek en de ander voor tussen pa zijn benen geklemd. Ik heb al na 25 kilometer een vierkantie ko.. Hoe doen ze dat toch hier. Dan bedenken we in een actief moment dat we wel eens de straat op kunnen gaan, begint het meteen ontzettend te sauzen. De hujan doet ook nog mee. Oke, geen probleem, er is nog iets waar we ontzettend goed in zijn. Nogmaals worden de ogen gesloten en dromen we van wat we hadden kunnen doen als het niet geregend had..... Zo sluimert deze dag voorbij en moeten we toch nog even actief worden, want er zitten wat mensen te wachten op ons verhaal. Nederland is langzaam aan het wakker worden en gezien de kater, lukt het ze net om even de pc op te starten en te kijken of er iets op de site staat. Laten we ze dus maar niet teleur stellen, want buiten het verhaal van vandaag staat er misschien toch nog wat zinnigs tussen.