Vervolg vrijdag 8/1
Marijke
Om half vier regent het een beetje, maar we besluiten toch, gehuld in een oranje regencape (je bent toch Hollander, nietwaar), richting de pasar (markt) in Gunung Sari te gaan. Onderweg belt Zen al met de vraag of we nog komen. Ja hoor, we zijn onderweg. Bij de pasar wacht hij ons op en neemt ons mee de binnenlanden in. Het zijn werkelijk de binnenlanden. Prachtige vergezichten, sawa's met de bergen op de achtergrond, piepkleine dorpjes en lachende gezichten. Wauw wat een prachtig gebied. Dan, net buiten een dorpje, stoppen we bij een klein huisje met een prachtige tuin erbij, gelegen midden tussen het groen en de rijstvelden. Dat blijkt dus het zomerhuisje van Zen's familie te zijn. We krijgen meteen koffie tubruk en wat lekkers erbij, pisang goreng en nog van alles. Langzaamaan komen de kinderen erbij. Ze varieren in leeftijd van 12 tot 20 jaar en het worden er steeds meer. Zen wil ze in twee groepen verdelen en de oudste met ons laten praten. Maar daar zijn de jongsten het niet mee eens. Nu zijn er een keer toeristen en nu willen zij ze ook in het echt zien en mee luisteren. Dus worden er buiten op het gras een paar matten neergelegd en gaan we allemaal gezellig bij elkaar zitten. Van de hele groep zijn er echter maar twee kinderen die vragen durven te stellen. Toch zit iedereen geboeid te luisteren en te kijken. Zen vertaalt het meeste ook naar het Indonesisch, omdat de jongste nog maar een maand Engels hebben. Wij genieten net zo hard mee. Leuke vragen als: why you like Lombok? en Where is Belanda? of How is life in Belanda? Het zet je gewoon zelf aan het denken, schitterend gewoon. We kletsen door tot half zeven, maar dan willen we toch echt terug, omdat we de weg niet zo heel goed kennen en in het donker rijden is niet echt onze favoriet. We nemen afscheid van de kids en Zen, maar die zien we morgen weer op de universiteit en rijden terug naar Senggigi. Beiden zijn we het erover eens dat het een schitterende ervaring was en dat we zeker nog een keertje deze kant op rijden, want de omgeving is gewoonweg geweldig. Wat hebben we nog veel dingen niet gezien in Lombok. Rond half acht zijn we terug in Senggigi en rijden maar meteen door voor het avond eten. De rit terug was ook nog behoorlijk zwaar voor Joep, omdat de lucht weer vol zat van de een-dags insecten en die vliegen in je gezicht, mond, in je blouse enz. Het typische is, ze zijn er niet altijd na de regen, maar af en toe zijn ze er in grote getale. Het enigste wat je eraan kunt doen is ergens buiten een grote lamp aandoen, waar ze dan allemaal op af vliegen en binnen alles dicht houden. Maar ja op een brommertje komen ze allemaal lekker op de lamp af. Och we hebben het overleefd. We gaan even eten bij Angel en zien bij het andere restaurantje Andy rondlopen. We gaan even naar hem toe en doen hem de groeten van Wally en Ine. Hij straalt helemaal. We beloven hem om morgenavond even met de laptop te komen en hem de foto's te laten zien. Dan lekker naar huis en op de beruga samen met onze lieve buurtjes nog een paar uurtjes kaarten.
Zaterdag 9/1
Marijke
Vandaag is in Venlo een heel bijzondere dag en omdat jullie dit later lezen, mogen wij het lekker vertellen. Onze vriend Maan wordt Prins Maan dun ierste van Carnavalsvereniging
"De Wien" en onze grote vriend Nick wordt zijn adjudant. Vanavond worden ze bekend gemaakt!! We wisten dit uiteraard al heel lang, maar eerlijk is eerlijk, zo'n geheim bewaar je toch!!! Vanuit Lombok, hartelijk gefeliciteerd Prins Maan en adjudant Nick. Daar moet op gedronken worden, zullen we vanavond dan ook zeker doen, als is het maar met een colaatje ha-ha.
Terug naar de orde van de dag. Vroeg present, want we gaan naar de universiteit in Mataram. We hadden met Maun de taxi chauffeur afgesproken dat hij vandaag om half negen klaar zou staan bij de Pos Ronda. Als wij daar aankomen is er niemand te zien. Dan maar even bellen, maar ook de telefoon wordt niet beantwoord. Een dik kwartier later komt toevallig "onze" bemo voorbij. Oke, geen probleem, Mus brengt ons wel even naar de universiteit. Joep weet de weg, dus maar een kwartiertje te laat komen we aan. We worden keurig door een paar studenten ontvangen en naar het kantoor van de leraren gebracht. Even bijpraten met Zen en de andere twee leerkrachten en dan naar een klaslokaal. Het zit behoorlijk vol, ik schat zo'n 20 personen. Tot onze verbazing krijgen we allebei een microfoon in de handen geduwd en lachend vragen we of het nu de bedoeling is dat we gaan zingen. Maar nee hoor, de ramen staan open en buiten is zoveel herrie dat de microfoons toch wel erg handig zijn. Deze studenten beheersen het Engels erg goed en durven ook vragen te stellen. Het wordt een ontzettend leuke ochtend, waarbij we de grote afstand tussen de toeristen en de lokale mensen toch een beetje kunnen dichten. Zo krijgen we bijvoorbeeld de vraag: Waarom lezen de toeristen toch altijd zoveel boeken op het strand? De uitleg dat ze wegduiken in de boeken om even rust te krijgen van de vele verkopers wordt door mij in een klein toneelspelletje uitgelegd. Ik vertel ze hoe vaak de vraag komt: You want transport? You want sarong? You want pearls? You want T-shirt? Zo hadden ze het nog nooit bekeken. Ook vertellen we dat het vaak is om kennis te verbreden. Terloops zeggen we dat er op deze Universiteit een schitterende bibliotheek is waar jammer genoeg weinig mensen gebruik van maken. Ook vragen ze of wij een idee hebben om de corruptie in Indonesië te stoppen. Ik antwoord, als wij dat wisten zouden we allang de president van Indonesië zijn. Veel vragen gaan over de verschillen tussen Nederland en Indonesië. De vraag wat we echt graag zouden veranderen is makkelijk te beantwoorden. Het zou fijn zijn als Indonesiers zich iets meer bewust worden van de rotzooi. Het afval probleem wordt steeds erger en de jeugd kan het voorbeeld zijn voor de rest. Al met al een prachtige morgen, die besloten wordt met een fotosessie op het bordes (ja het lijkt een beetje op Soesdijk) voor de school met enkele leerlingen en natuurlijk de directeur. Zoiets overkomt ons in Nederland nou nooit ha-ha. We nemen afscheid en beloven zeker nog een keer terug te komen. Dan lopen we nog napratend samen naar Mataram Mall. Na al dat praten hebben we wel een lekker lunch verdiend. Winkelen hoef voor ons niet, maar na een heerlijk ijs van McDonald (ja hoor, ook wij) komt Mus ons weer oppikken om naar huis te gaan. Op de heenweg zat Joep voorin om Mus gezelschap te houden en op de terugweg mag ik voorin. Als we op de zandweg naar ons dorpje zijn, wijst Mus me plosteling een slang aan, die supersnel over het zand wegkronkelt. Wauw, de eerste slang die ik hier zie en ik hoop ook de laatste. Joep, die achterin zit, heeft niets gezien. Nou ja, zo leuk is het niet om hier een slang te zien. Je weet dat ze er zijn, maar als je ze niet ziet, lijkt het minder erg (zal wel domme struisvogel politiek zijn, maar het is wel zo). Lekker even mandiën en uitrusten. Niet te lang want om vier uur is het weer tijd voor de Engelse les bij Bumi Adytia. Ik ga Ani ophalen en samen gaan we naar Bumi. De opkomst is prima en we hebben het gevoel dat het klasje vaste vormen begint aan te nemen. Ja, hier moet je echt alles pelan-pelan (langzaamaan) opzetten. Na de les neem ik Ani even apart. Ik had namelijk geruchten gehoord dat Ani na de high-school een jaar wilde gaan werken voor ze naar de universiteit gaat. Op mijn vraag of dat klopt, zegt ze, "ja, maar heb ik dan een sponsor voor de universiteit"? Ik leg haar uit dat haar sponsor haar echt niet in de steek zal laten en dat wij met de sponsor zullen praten. Op mijn vraag wat ze echt wil worden, legt ze me uit dat ze bidan (vroedvrouw) wil worden. Een beroep wat volgens mij echt bij haar past. Ik vraag haar om door te gaan met haar studie. Werken kan altijd nog, maar we zijn bang dat wanneer ze stopt met de studie, ze de draad niet meer oppakt. Ja de familie kan het geld goed gebruiken, dus het is allemaal wat dubbel. Ani is heel sociaal en wil haar familie ook helpen, maar ze beloofd me plechtig om door te gaan. We zullen zeker ook nog even met haar ouders praten hierover. Ja, het project is niet altijd even gemakkelijk. Door de regen loop ik vervolgens naar huis. Die regent stopt vervolgens niet meer, dus blijven we vanavond maar lekker thuis. Pop-mie erbij en tv, dus we krijgen de avond prima om.
Zondag 10/1
Marijke
Vandaag een beetje kalm aan, het was gisteren al druk genoeg. De zon schijnt weer volop en alles is na al die regen super groen. We gaan even boodschappen doen, (de winkels zijn immers zeven dagen in de week open) en gaan vervolgens koffie drinken bij een kleine warung aan de straat, eigendom van de vader en moeder van een van de gesponsorde kinderen. Ze hadden al zo vaak gevraagd, wanneer we nou een kopje koffie komen drinken, dus bij deze. Ik zit lekker met moeders te kletsen in het Indonesisch. Ja, dat lukt steeds beter. Ze is 52 jaar (weet ze niet zeker) en moeder van 7 kinderen. Daarbij ziet ze er nog steeds schitterend uit vind ik. Dan komt haar moeder aanlopen, nenek (oma). Ze heeft geen idee hoe oud moeder is, maar ik schat moeder toch wel tegen de 80 jaar oud. Ze verteld me, verontwaardigd dat haar broer, haar moeder 2 keer per dag van het strand uit naar de kampung stuurt om vers drinkwater te halen. Zij is kwaad op haar broer, want als nenek ziek is moet zij naar het ziekenhuis en alle medicijnen betalen. Ik hou me een beetje op de vlakte, want haar broer is Awal (zie eerder in het verslag) en ik wil geen foute opmerkingen maken. Joep praat ondertussen met een man die in de bouw werkt. Hij werkt als assistent van de metselaars en timmermannen en dat levert hem 25.000 rph (€ 1,75)per dag op. Niet echt een vetpot dus. Als ik van het vrouwtje hoor dat de durian bij haar maar 13.000 rph kost (bij de Pos Ronda, worden ze verkocht voor 25.000 rph) besluit ik er drie mee te nemen voor vanavond na het eten. Ik vraag haar om mee te kijken welke echt vers zijn en bepakt met de boodschappen en drie grote durians (die venijnige stekels hebben) keren we op ons motortje huiswaarts. Ik ga lekker op de beruga zitten want om vier uur verwacht ik bapak hadji, de super masseur voor mijn pols. Als hij even later verschijnt gaat hij weer aan de slag. Adi is er bij komen zitten en kijkt af en toe met een pijnlijk gezicht de andere kant op als hij ziet hoe heftig het er aan toegaat. Maar ondanks de pijnlijke massage, voelt mijn pols daarna toch weer beter aan. Adi en ik liggen dubbel als de hadji begint te vertellen. Zijn vriend had hem een keer bij een stel toeristen gebracht en dat bleken homo's. Niets mis mee hoor, maar ze reageerden nogal lichamelijk op de massage. De manier waarop bapak hadji het vertelt is niet goed uit te leggen, maar het komt er op neer, dat hij letterlijk weggevlucht is. Hij laat wat olie voor me achter, zodat ik tussendoor zelf ook mijn pols een beetje kan masseren en belooft dat hij woensdagmiddag weer terug komt. Prima. Dan frissen we ons een beetje op om met Cuk, Juni, Judy, Adi en Mariam uit te gaan eten. Vorige week zondag hebben we dat met de andere twee families gedaan, dus nu met hun. Cuk stelt voor om naar warung Menega te gaan, een visrestaurant. Wij vinden het prima. Warung Menega ligt aan het strand in de buurt van het Bintang hotel. De menu kaart beperkt zich tot complete menu's met vis, garnalen, kreeft, schelpen en inktvis. Je krijgt van alles wat, alleen de kreeft staat bij de duurdere menu's. We schrikken allemaal een beetje van de prijzen, maar de ober verzekert ons, dat vier menu's meer dan voldoende zijn voor zeven personen. Nou, dan proberen we maar het goedkoopste menu. Het is leuk om het allemaal een keertje te proeven, maar ik geef dan toch de voorkeur aan tenda CakPoer. We rijden na het eten naar onze beruga, waar we van ons dessert, de durian gaan genieten. Maar goedkoop blijkt toch duurkoop als een van de durians rot blijkt te zijn en we schrikken ook nog flink als er zo'n giftige duizendpoot uit springt. Gelukkig verdwijnt die meteen snel aan de zijkant van ons erfje af. Rot beesten en ook nogal giftig. We praten nog even na en ik laat Juni nog even snel ons huisje zien. Juni woont hier hemelsbreed 100 meter vanaf, maar omdat ze 7 dagen in de week in haar winkeltje staat, heeft ze nooit de kans om even te komen kijken. Het was de tweede keer in 5 jaar dat ze hier kwam. Ze hadden trouwens hun winkeltje vanavond een keer gesloten om met ons mee te gaan.
Maandag 11/1
Marijke
We worden wakker met het geluid van de regen. We moeten vandaag weer naar de Immigratie voor de verlenging van onze visa en wilden eigenlijk, samen met Adi met de motor gaan. Maar bij deze regen is dat niet zo'n goed idee. We bellen Mus en vragen hem als hij klaar is om de kinderen naar school te brengen, ons even op te halen. Mus staat altijd te springen om voor ons te rijden. We betalen hem goed en dat scheelt vele ritjes met de bemo. Bij het immigratiekantoor vragen we hem of hij even wil wachten of zijn ritjes wil maken. Hij vindt het allemaal wel interessant en gaat mee naar binnen. Of hij dat ook gedaan had als hij alles van tevoren wist????? Ik zal nu proberen weer te geven, hoe onze tweede keer bij de immigratie verloopt. We hebben de vorige keer dus een dossier achter gelaten en dachten, omdat ze onze gegevens al hadden, dat het nu allemaal wat sneller zou gaan. Ik loop met Mus naar boven en Joep en Adi gaan beneden de benodigde formulieren halen. Ik zie ze beiden terugkomen met vier nieuwe dossiermappen gevuld met formulieren. Ik geloof mijn eigen ogen niet. Hadden we de eerste keer zeven formulieren, nu moeten we er negen invullen. Op elk formulier, wat er steeds een beetje anders uit ziet, komt: naam, adres, paspoortnummer, adres in Lombok, enz. enz. In de tweede map zitten drie formulieren die precies hetzelfde zijn als in de eerste map. Toch moet alles ingevuld worden. Hier zijn we dus een uur mee bezig. Van alle formulieren is er trouwens maar eentje wat ook een Engelse vertaling heeft, dus we zeuren Adi constant aan de kop met de vraag wat alles betekent. Terwijl Joep zich ergert aan al deze bureaucratie, krijg ik een beetje de slappe lach. We lopen vervolgens elk met twee mappen naar de balie. Daar krijgen we te horen dat we een soort betaalzegel moeten gaan halen en van een formulier en van onze paspoorten (het visumgedeelte) twee maal moeten kopieëren. Oké, Joep en Adi gaan de zegels halen en de kopieën maken. Ondertussen bewaak ik de vier mappen en klets even met Mus. Dan weer terug naar de balie. Nu krijgen we te horen dat we van een ander papier twee kopieën moeten maken en van het gedeelte van onze pas met de foto. Oké daar gaan Joep en Adi weer. Weer terug naar de balie. Nu komt de vraag of we beiden twee pasfoto's hebben, want bij deze verlenging komt iets meer kijken (ja, dat hadden we al begrepen). Gelukkig heeft Joep er aan gedacht de pasfoto's mee te nemen. Blij kijken we de man aan. Nu hebben we toch alles zeker? Nee hoor, nu moeten er twee kopieën van Adi's indentieteidskaart gemaakt worden. Iets wat Joep al eerder gevraagd had, maar de opdracht komt nu pas. Ik krijg steeds meer de slappe lach, dit hou je toch niet voor mogelijk. Dan krijgen we te horen dat we a.s. donderdag terug moeten komen voor een "special photo and fingerprint". We kunnen zelf dat bureau gaan zoeken waar dat ze dat doen, of het hier bij de immigratie laten doen, maar dan betalen we wel 400.000 rph ipv 250.000 rph. Adi is de vertwijfeling nabij en vraagt ons om het hier te doen, dan hoef hij niet op zoek naar dat andere kantoor. Wij vinden het best en dan krijgen we de tweede map, die we in moesten vullen mee naar huis. Die hebben we nodig bij de volgende verlenging. Ik hou mijn hart vast voor de volgende verlenging. Zouden we dan drie mappen krijgen? Het is inmiddels kwart voor twaalf en het blijkt dus dat we hier bijna drie uur bezig zijn geweest. Mus zit er een beetje schaapachtig bij te kijken en verbaasd zich erover dat we nu toch echt klaar zijn, tenminste voor vandaag. Donderdag dus terug voor de special photo and fingerprint en vrijdag mogen we dan onze pas, met verlenging op gaan halen. Weet je, we hebben zelf computers bij de immigratie zien staan, maar die zullen wel voor spelletjes zijn. Het is zo bizar wat er gebeurde dat we er eigenlijk alleen maar mee kunnen lachen. Dit is dus een stukje Indonesië wat we nog niet kenden. Adi vertelt later, dat hij een keertje een lening aanvroeg bij de bank. Hij is toen vijf keer door de bank ergens naar toe gestuurd om een handteking of certificaat te halen. Het schijnt hier normaal te zijn, maar het zal wel heel lang duren voor wij dit als normaal kunnen ervaren. Als we terugkeren in de kampung, horen we dat hier een flinke hoosbui geweest is met veel wind en dat is ook te zien. Het water raast door de anders droogstaande rivier en neemt ook meteen het vuil mee wat er in ligt. Het maakt niet zoveel uit, want een stuk verder zie je het weer liggen, iets meer verspreid deze keer. De zandweg naar de kampung is ook na iedere hoosbui veranderd. De gaten zitten telkens op een andere plek en je moet iedere keer weer opletten als je met het motortje erdoor rijdt. Vanmiddag doen we rustig aan. Eful komt samen met Mus en de bemo aanrijden. Hij heeft twee ijzeren palen laten maken voor de sportplaats bij de school in Duduk. Die gebruiken ze voor de volleybal en badmintonnetten. Daar stond nog maar een dunne ijzeren paal, half gebogen. Dus deze school krijgt, van de aparte sponsoring van de school De Keg, nieuwe palen. Ze moeten alleen nog geverfd worden en dat doen Eful en Mus nu zelf even. Ze gebruiken meteen wat verf om de opstap achter bij de bemo bij te schilderen. Ziet dat er ook meteen weer keurig uit. Joep maakt een paar foto's en we spreken af om de palen met cement, morgenvroeg op school af te gaan leveren. We blijven een beetje rondom het huis , want om vier uur komt Adam met zijn vrouw op bezoek. Adam is de jongen die de sleutelhangers en pennen gemaakt heeft. Om vier uur is er niemand te zien en om vijf uur ga ik maar mandieën. Iets wat ik nu veel sneller doe, aangezien het nu toch wat kouder is. Zo tussen de 25 en 30 graden denk ik. Maar nu schijnt weer even volop de zon en is het meteen weer wat warmer. De laatste dagen is het trouwens bijna elke dag bewolkt en valt er vaak een kleine of grote regenbui. Misschien een troost voor de mensen in Nederland. We krijgen twee foto's toegestuurd van onze buren Ward en Helma. Ons huisje in Nederland in de sneeuw. Een prachtig gezicht, maar het ziet er ook behoorlijk koud uit, dus laat ons maar lekker hier. Tegen zes uur komen dan Adam en zijn vrouw Puna aan. Lekker op tijd. Maar och ja. We gaan gezellig samen op de beruga zitten en drinken een kopje koffie. Adam kijkt zijn ogen uit en is erg onder de indruk van ons huisje en de omgeving. Puna is een schatje en we kletsen een beetje in het Indonesisch. Na een uurtje keren ze weer huiswaarts en gaan wij richting Senggigi voor ons avondeten. Deze keer is het restaurantje waar Andy werkt aan de beurt. Na het eten praten we een hele tijd met Andy, dit mede op verzoek van Ine en Wally die hem al langer kennen en graag willen weten hoe het met hem gaat. Daar zullen we dan morgen via de mail even verslag over uitbrengen. Thuis zitten Mariam en Adi op de beruga. We zijn te lui om te kaarten, dus praten we nog wat na. Het gekke is dat we met Adi en Mariam nooit uitgepraat raken (gelukkig).
Dinsdag 12/1
Joep
Hopende op mooi weer (zon) staan we op en zien de zon alweer over de berg komen. Maar eerst is het wachten op Mus, de bemochauffeur. Als hij de kinderen naar school heeft gebracht willen we de 2 ijzeren palen, die we hebben laten maken voor de school in Duduk en waar de diverse netten aan komen voor de balsporten, naar die school brengen. Na dik 2 uur wachten arriveert Mus, hij had nog een transportje waar hij geld mee kon verdienen en gaan we op weg naar de school. Daar aangekomen is er niemand te bekennen. Gisteren was de school gestart na een vakantie en de eerste week gaat dan alles rustig aan. Zodoende waren de kinderen al om half elf naar huis gestuurd. We zetten de palen en de zak cement duidelijk in het oog en zullen morgen of overmorgen kijken hoe het er mee staat. Leuker is om dan een foto te maken voor "De Keg" als ze zien dat de kinderen er ook gebruik van maken. We keren terug naar huis en weten niet hoe vlug we richting Graha moeten komen voor een verkoelde duik in het zwembad. Het is vandaag aardig warm en dat kon wel eens betekenen dat er weer een hoosbui in de lucht zit. Ja we zitten nu echt in het regenseizoen. Gelukkig houden we het droog tot een uur of vier waarna we huiswaarts keren. Marijke had aan de badmeester gevraagd waarom we altijd moesten vragen voor een handdoek terwijl we verhoudingsgewijs best wel veel entree betalen voor te zwemmen. Van hem kreeg ze te horen dat gasten die niet in het hotel verblijven normalerwijs geen handdoek krijgen en er dus zelf voor moeten zorgen. Ja, het is maar dat je het weet. Ze waren immers geen public swimmingpool. Gelukkig kunnen wij er wel terecht. Thuis aangekomen kregen we een mailtje met een foto van het Prinselijk trio van carnavalsvereniging "De Wien" uit Venlo. Die moet natuurlijk door iedereen gezien worden aangezien Prins Maan de ierste en Adjudant Nick beiden al in de kampung zijn geweest. Daarna even wat verkoeling op het motortje om ergens wat te gaan eten en terwijl we daar zitten worden de hemelsluizen opengezet. We zitten in restaurant Bumbus tegenover de supermarkt en Mohni's duikschool, en 2 maanden geleden heeft de gemeente? daar aan de weg gewerkt omdat er altijd water stond na een regenbui. Het resultaat is nu dat binnen de kortste keren de hele weg blank staat wat voordien niet zo het geval was. Ons motortje staat tot aan de assen in het water. We wachten gewoon de bui af en rijden daarna nog even naar de supermarkt waar we Mohni tegenkomen. We zeggen tegen hem dat het wel een beetje overdreven is dat hij zijn eigen duik-water voor de deur heeft. Hij moet er wel om lachen. Ook hij had een uitnodiging gekregen van Pak Peter en Anique om op de verjaardag te komen dus we moeten even kijken hoe we dat gaan regelen om daar te komen.Terwijl we staan te kletsen begint het weer te hozen en wachten we dit buitje af om daarna, redelijk droog, huiswaarts te keren. Daar maken we een lijstje van dingen die we nog willen doen. Bij zo'n lang verblijf als deze keer stel je de dingen wat uit omdat je toch de tijd hebt en je aanpast aan het leven hier, maar voor je het weet kruipt de datum van vertrek al langzaam naderbij.
Woensdag 13/1
Joep
Uitgerust worden we wakker, het slaapt zich een stuk beter als het wat koeler is. Van Adi krigen we een sms-je dat hij naar Lembar haven is, daar schijnt weer een cruise schip te zijn aangekomen en bijna alle verkopers spoeden zich er dan heen. Mariam zou vandaag voor ons koken dus we gaan haar maar even zeggen dat we dit uitstellen tot morgen als Adi er ook bij is. Kort daarna arriveren de dames voor onze wekelijkse massage. Zijn ze normaal drie kwartier tot een uur te laat, nu staan ze al een half uur eerder op de stoep. En terwijl we genieten van de massage gaan weer de hemelsluizen open. Daarna is het weer tijd voor alle gemaakte foto's op een rijtje te zetten, compleet met naam en school. Die lijst moeten we dan nog een keertje nalopen met de rest van de staf van ons project. We missen nog een kind die boven op de berg woont. Hij was afgelopen zondag bij Eful aan de deur geweest maar daar was niemand thuis en is hij weer onverricht de berg opgeklommen. Via via hebben we hem laten weten dat hij echt bij ons moet zijn, dus die komt nog wel een keer. We nemen het ervan aangezien het weer aardig bewolkt is en Marijke ondergaat weer de helse behandeling van de hadji masseur. De pijn in haar pols is verdwenen en ze kan die weer bijna normaal bewegen maar helemaal weg is de klacht jammer genoeg nog niet. Zal dan toch wel een behandeling worden in Nederland. We hadden gehoopt dat het hier door de warmte weg zou gaan maar helaas, katjangkaas. Dan komen Jan en Dinega langs lopen met nog een man. Jan en Dinega hebben ook een project hier in de kampung. Zij helpen de kinderen van de mensen die hier tijdelijk wonen, waaronder veel verkopers. We willen graag een keertje uitgebreid met ze praten om te kijken of er niet per ongeluk een dubbele sponsoring plaats vindt. Ik probeer een afspraak te maken om samen te gaan eten. We hebben het over zondag maar een echte afspraak wordt niet gemaakt. Ze hebben iets meer dan drie weken en zullen het wel aardig druk hebben in deze periode. We wachten rustig af. Adi is ook weer ten tonele verschenen en heeft goede zaken gedaan bij de toeristen van het cruise schip. Ze kijken wie en hoeveel er in een bus stappen voor op excursie en tuffen dan achter de bus aan. Op een gegeven moment was hij met iemand bezig die horloge's wilde terwijl er aardig door zijn stapel dvd's werd gerommeld. Hij kwam ogen tekort vertelde hij. Terwijl we dit aan het horen zijn, is de duisternis al ingevallen en de stroom weer uitgevallen, begint het te waaien. Dit betekent dat het elk moment kan gaan regenen en Mariam vraagt of ze iets klaar moet maken voor te eten. Dat laten we geen twee keer zeggen en bij het licht van een zaklampje genieten we van de klaargemaakte maaltijd. Daarna strekken we ons alle vier uit op de beruga en kletsen lekker of dutten wat tot (letterlijk) het licht terug keert. Uiteraard hebben we als dessert een potje kaarten, waar Mariam zich erg op verheugd. Tijdens het eerste spelletje valt de regen er weer met bakken uit en waait het flink dus via de keuken vluchten we naar binnen. We kaarten tot ruim middernacht waarna Mariam ineens opmerkt dat ik via de keuken naar binnen ben gegaan terwijl ik had gezegd dat ik niet in de keuken zou komen. Hilariteit alom en honend lacht het drietal me uit.Het "Hee, Men " is niet van de lucht. Dit is een uitspraak die Elise hier achter heeft gelaten en waar we met zijn viertjes te pas en te onpas gebruik van maken. Adi zegt als we morgen bij de Immigratie problemen krijgen dat hij dan tegen de baliemedewerker zal zeggen: "Hee, Men, what you doing". Ben benieuwd.
Donderdag 14/1
Joep
Aangezien het droog lijkt te blijven, stappen we tegen negen uur op het motortje en gezamelijk met Adi rijden we naar het Immigratiekantoor. We zijn een kwartier te vroeg en als ik al bij de bali sta roept Adi me terug dat het nog geen tien uur is. Als ik terugloop word ik door een dame achter de balie teruggeroepen, laat haar het papiertje zien wat we maandag hebben gekregen en kunnen we doorlopen naar een achter de balie gelegen kantoortje. Dit wordt door 4 man bezet waarbij eentje spelletjes aan het spelen is achter zijn computer (zie je wel, dat ze de computers alleen voor spelletjes gebruiken), eentje uitvoerig de krant aan het lezen is en de andere twee achterover hangend in een prive gesprek zijn verwikkeld genietend van het opeten van een net binnengebracht bord pisang goreng. Precies die indruk hadden we al toen we hier de eerste keer binnenkwamen.
Marijke
Ik mag als eerste binnen voor de "bionamick" pasfoto, zoals ze dat noemen. De ruimte is vrij donker omdat het gordijn dicht is. Dan krijg ik de camera, die aangesloten is op een computer (echt wel) valkbij en recht voor mijn neus. Ik moet mijn lachen inhouden. Daarna wordt alle vingers op een lezer gelegd voor de "bionamick" vingerprints. De ruimte is niet groter dan een bezemkast, maar wel 4 man personeel binnen. Ze beginnen over mijn haar, mijn ringen en dan wil er eentje een paar van mijn armbandjes hebben. Ik begrijp er zogenaamd niks van en hou me van de domme (is niet zo moelijk voor mij). Dan is Joep aan de beurt en mag ik naar een andere meneer voor echte vingerprints. Met inkt dus. De jongen die een paar armbandjes wilde, probeert het nu nog eens via Adi, maar die snapt ook effe niks. Ik krijg weer de slappe lach als van al mijn vingers een afdruk gemaakt wordt. De duim zelfs twee keer en de rechterduim nog eens apart op een ander formulier. Dan ben ik klaar met tien superzwarte vingers en kan alleen maar lachen. Ik ga even naar de kamar kecil om mijn vingers schoon te poetsen en zie even later dat Joep ook al zijn vingers bewerkt krijgt. Het is officieel, maar het komt allemaal zo ontzettend komisch over. Zoveel personeel in keurige uniformen, ieder zijn eigen taak en de helft staat niks te doen en toe te kijken, of inderdaad, doet spelletjes op die dure computers. Als we weer richting balie lopen, vraagt het meisje ons nog even te wachten. Wat zal er nu weer gebeuren? Dan het grote wonder, de balie-medewerker die al die tijd zo vriendelijk voor ons was, roept ons en overhandigt ons de passen met visum tot 17 februari en nog een formulier met daarop onze pasfoto, die we al zelf ingeleverd hadden. We zijn klaar en hoeven morgen niet terug te komen!!!! We kijken elkaar ongelovig aan.... en de kreet "Oh Men ".......... schalt door de immigratie. We gaan naar huis, YES. De lucht betrekt dus we rijden flink door. Maar het blijft droog. In de kampung stap ik even af bij Sareah om even op de beruga met haar te kletsen. Even later komt Neela met haar dochtertje erbij zitten en nog wat later komt Annette terug van het boodschappen doen. Gezellig kletsen met de dames, heerlijk. Het lukt ook steeds beter om elkaar te begrijpen. Rond etenstijd ga ik terug naar huis, want vandaag gaan we weer lekker bij Mariam eten. We hadden trouwens met Adi afgesproken dat hij en Mariam een "eartreatment" kregen als de visa-perikelen afgelopen waren. Joep en ik hadden een keertje in Graha onze oren laten behandelen met een soort van oorkaars. Die kaarsen hebben we in Bali gevonden en meegenomen om thuis ook een keertje te proberen. Adi en Mariam hadden we toegezegd, dat die ook een behandeling zouden krijgen. Dat gaan we dus vanavond doen. Na het eten en een kopje koffie tubruk, naar huis. Joep gaat op de laptop wat administratie van het project doen en ik ga even de binnenkant van mijn ogen bestuderen. Het duurt niet lang of Joep ligt naast me. Zo wordt de middag in alle rust doorgebracht. Het waait trouwens ontzettend hard. Iets wat we hier voor de eerste keer meemaken. Adi zegt dat dit normaal is voor deze tijd van het jaar en we zien de kokosnootbomen meebuigen in de wind. Maar echt koeler is het niet, wel voelt het lekker, die wind om je heen. Tegen de avond gaan we richting Senggigi voor onze avondmaaltijd. Dit keer is Terrazzo aan de beurt. Het obertje wil graag zijn Engels oefenen en knoopt een gesprek met ons aan. Hij komt uit central-Lombok en woont in Senggigi op kamers. Een van de velen. Hij heet Agus. De koffie wordt geserveerd in ontzettend leuke kop en schotels en ik informeer waar die gekocht zijn. Dat is dus bij MGM in Chakra. Agus biedt aan om een keertje met ons mee te gaan naar Chakra, zo dat hij een gunstige prijs voor ons kan regelen. Nou voor die vier kopjes die ik eventueel zou willen kopen, is dat niet nodig. Dat doen we zelf wel een keertje. Het is een aardige knul, maar we kunnen niet bij iedereen op bezoek en niet met iedereen vrienden worden. Als we langs de supermarkt rijden, zien we Adi staan. Hij heeft net twee klanten voor zijn DVD's, maar we zien ook een grote zak rijst staan, die hij mee naar huis wil nemen. Aangezien hij met zijn horloges en de DVD tas al aardig wat te sjouwen heeft, nemen wij de rijst alvast mee naar huis. We geven Mariam de rijst en even later komt ook Adi thuis. Dan gaat de oorbehandeling beginnen. Voor ons ook de eerste keer. Eerst moeten de schouders en nek gemasseerd worden. Adi biedt zich als eerste aan en Joep begint de massage. Hij gedraagt net als Pak Hadji en spuugt in zijn handen en begint te prevelen in de trand van "Allegiem allegoem". Adi komt niet meer bij van het lachen en ipv echt ontspannen, zit hij te schudden en breekt het zweet hem uit. We liggen allemaal in een deuk. Maar toch als de kaars in het oor gaat, worden we wat meer serieus. Bij de eerste kaars, wil Joep deze gewoon uitblazen, maar dat gaat niet goed en er komt wat vuur op Adi terecht, die vliegt overeind, maar blijft zich rot lachen. De schade valt mee. Bij de tweede kaars gaat alles prima en die wordt keurig in het water gedoofd. Het vuil dat uit Adi's oren komt valt mee. In deze oorkaarsen zit namelijk een klein filtertje wat bij die van Graha niet was. De behandeling daarna van Mariam, die ik voor mijn rekening neem, gaat prima en ook een stuk rustiger. Ook bij haar komt er niet zo gek veel uit haar oor. Misschien dat wij gewoon meer oorsmeer hebben. Ik weet het niet. We kletsen nog even na en gaan dan naar huis. Morgen lekker vrij en niet naar het Immigratiekantoor. Goh het voelt net alsof we een vrije dag hebben gekregen.
Vrijdag 15/1
Marijke
Na het lezen en beantwoorden van de mail, gaan we samen op pad. Onze kampung nu eens goed verkennen. Achter ons huisje loopt een pad, maar die komt uit op het erf van een huisje. Je loopt erover heen en roept gewoon "permissie" heeft Adi ons uitgelegd. Want de huizen staan hier schots en scheef tegen elkaar aan. Je kunt niet anders. Langs het groepje huizen van Hamad en zijn familie, komen we uit bij het huis van Neela. Natuurlijk moeten we binnen komen, maar iets drinken, slaan we af. We kletsen even en dan lopen we verder. De huizen staan werkelijk bijna boven op elkaar, met een tussenruimte van net een meter of minder. We komen weer op het grotere pad en gaan dan net voor de moskee een pad in en komen zo bij het huis van ibu Marsia. Onze eerste massagedame van jaren terug. Haar dochter is met een man uit Noorwegen getrouwd en die heeft voor ibu en haar man hier een prachtig huis neergezet. Het is echt een prachtig huis en weer worden we binnen uitgenodigd. We drinken een glaasje water en praten even. Als het gesprek op massage komt, vertellen we ibu dat ik behandeld ben door pak Hadji uit Kerandangan. Zij wil het vanmiddag ook nog even proberen en vraagt of ik om vier uur even terug kom. Ja hoor, geen probleem. Dan lopen we terug en net bij de moskee, staat Awal voor onze neus. Nu neem ik mijn kans waar en vraag Awal, direct op de man af, wat zijn antwoord is ivm het terugbetalen, zoals eerder afgesproken. Hij schrikt zichtbaar. Hij had nog niet met zijn vrouw gesproken (let wel, dat was in november dat we bij hem thuis zijn geweest met Eful en Cuk). Ik spreek af dat we morgen of overmorgen het antwoord bij hem komen halen. Ik ben het zat en wil een streep trekken onder deze vervelende affaire. We lopen verder richting brug om aan de andere kant van de rivier een kijkje te nemen, maar na tien meter draaien we om als we de eerste druppels voelen. Net als we bij Cuk's huis zijn barst het los. Geen probleem, we zitten droog bij Cuk en Juni en praten even over het bijwerken van de administratie van ons project. Volgende week willen we precies weten, wie naar de junior high-school gaat, wie naar de highschool en wie naar de universiteit. Wij moeten immers in maart de sponsors aanschrijven, dus onze administratie moet kloppen. Als het weer droog wordt gaan we verder met onze wandeling aan de andere kant van de rivier. Hier is de sfeer echt anders dan aan "onze" kant, maar de mensen roepen vriendelijk goeie dag. Raoup en zijn vrouw zien ons en lopen mee naar de grote weg. Van daaruit gaan we weer terug naar huis, want de lucht betrekt inmiddels en net voor de volgende bui zijn we terug. Nu even ons verhaal bijwerken, want het is publicatiedag en vanmorgen op de chat met Edgar werd me duidelijk dat we echt op tijd moeten zijn ha-ha. Wordt vervolgd.
