Proyek Kampung Loco

Vrijdag 22 januari
Vervolg vrijdag 15/1
Joep
Na het verhaal op de site gezet te hebben en het modem te hebben ingeleverd gaan we op weg om Andi en Mohni bij elkaar te brengen. Andi is de jongen die in een klein restaurantje werkt en die we al jaren kennen. We hebben hem een keertje in ons verslag genoemd waarna we prompt een mailtje kregen van Wally en Ine uit Nederland met de vraag of het hun Andi was uit Kampung Senggigi. Foto's van hem hadden ze hierbij toegevoegd. Ze hebben hem ontmoet enkele jaren geleden en hebben hem toen geholpen. Ze hadden nog contact met hem maar hadden de laatste tijd geen sms-je meer ontvangen. Van hun kregen we de vraag of we meer van hem wisten want ze wilden hem graag verder helpen. Wally en Ine geven ook duidelijk aan dat ze weten dat wij ons maar beperken tot het dorpje Kampung Loco en hebben hier alle begrip voor. De familie Geurts die hier op Lombok ook met een project (www.impian-anak.com)  gestart zijn biedt nu de oplossing aangezien we met een kind komen met sponsor. We zijn blij dat we Andi op die manier toch kunnen helpen. Helaas belt Mohni af omdat hij nog druk bezig is met zijn boot, er waren vandaag aardig hoge golven, en we spreken met hem af voor morgenavond. Wij kunnen Andi alvast het goede nieuws vertellen. En dat hij blij is! Hij zit nu op de eerste klas van de High School afdeling restauratieve dienst en langs zijn student zijn, werkt hij bij in het kleine restaurantje. En dat is wat wij echt waarderen, niet afwachten of er ergens een sponsor komt opdagen maar zelf ook de armen uit de mouwen steken. We krijgen wat te horen van zijn familieomstandigheden en allerlei gegevens die wij natuurlijk doorsturen naar Impian Anak en natuurlijk naar Wally en Ine. Daarna gaan we huiswaarts en zoeken vroeg het bed op.

Zaterdag 16/1
Joep
Als we op de beruga zitten kijken we altijd tegen een gunung (berg) op waar we elke dag mensen zien lopen met op hun hoofd een grote 20 liter waterbak. Het paadje loopt nogal slingerend omhoog omdat het recht omhoog niet te doen is. Ik wilde al eerder naar boven, omdat daar het laatste sponsorkind woont dat nog op de foto moet, maar had elke keer een ander smoesje, te warm, te nat, noem maar op, maar gisteren toen we met Adi aan het praten waren zeiden we tegen elkaar:"Maybe tommorow" en die tommorow is nu aangebroken. Het is iets bewolkt en de zon heeft zich nog niet laten zien als we tegen achten op pad gaan. Marijke wil zich nuttig maken in huis en gaat daarom niet mee. Het is inderdaad een steile klim en je moet overal overheen stappen. Vanaf een bepaald punt kunnen we ons huisje in het dal zien liggen en met de meegebrachte verrekijker ontwaren we Marijke en Mariam die onze verrichtingen aan het volgen zijn. We zijn net op tijd om het knulletje op de foto te zetten, want hij wilde net richting Senggigi naar beneden lopen. Zou wel een stunt zijn geweest. Extra naar boven klimmen en dan blijkt dat het menneke weg is. Zijn jongere zusje is ook met school begonnen, dus die wordt ook op de foto gezet. Blij dat alle foto's nu gemaakt zijn, lopen Adi en ik verder. Lachend zeg ik tegen Adi dat als we boven zijn dat we dan eerst een kopje capuchinno gaan drinken in het restaurantje. Waarop hij zegt dat we dan de verkeerde berg hebben aangezien hier echt geen restaurantje zit. Het uitzicht is grandioos je ziet in de verte Ampanan liggen terwijl linksonder Kampung Loco en rechtsonder Kampung Senggigi ligt. Over de heuveltop lopend is het tijd om weer naar onderen te gaan omdat de zon weer tevoorschijn komt. We snijden een stuk af door de struiken en stilletjes hoop ik dat de slangen nog slapen en ons niet zien. Je weet maar nooit, daarom loop ik achter Adi en volg hem op de voet. Bergafwaarts valt niet mee maar gelukkig is het droog en is het daarom niet glibberig. Mijn koppakking heeft het al lang begeven en in straaltjes loopt het van mijn gezicht af. En dan te bedenken dat vrouwen hier lopen met op hun hoofd soms meer dan 20 ltr. water. Ook besef je dat wij het daaronder in dat dal toch goed hebben want hier zijn ze verstoken van elektriciteit of water. Moe maar voldaan staan we anderhalf uurtje later weer op de stoep voor ons huisje.

Marijke
Intussen loop ik ook te zweten, maar niet van de steile klim. Die laat ik deze keer fijn aan Joep en Adi over. Ik moet toch nog wel even lachen als ik die gekke Joep bijna 61 jaar oud, daarboven een sprintje zie trekken. Hij weet natuurlijk dat wij kijken, maar toch. Ik gooi alle ramen tegen elkaar open en ga lekker alles schoonmaken. Het is niet te warm, dus het juiste moment. Maar al gauw loopt het zweet in straaltjes van me af. Ja, niet te warm, betekent dus gewoon bewolkt met wat wind, maar het blijft 30 graden. Het grootste gedeelte is klaar als die twee terugkomen, moe en bezweet. Joep gaat lekker even douchen en daarna even plat. Ja, van mij mag hij na zo'n tocht. Hij is blij dat hij boven is geweest en even heeft kunnen kijken hoe deze mensen wonen. Bij de hindu mensen, meer naar rechts op de berg zijn we beiden al twee maal geweest, maar die verwachten ons ook nog een keertje. Pelan-pelan, dat komt nog wel. Joep neemt het dweilen van ons huisje voor zijn rekening en dan is weer alles bersih dan rapi (schoon en netjes). Even lekker mandieën is dan wel lekker en we kijken even naar het nieuws en de aardbeving in Haiti. Ja, de wereld draait door. Dan is het alweer bijna vier uur en loop ik naar Ani, om haar op te halen voor de Engelse les. De hele dag door waren er al kinderen geweest om een schriftje en een pen op te halen. De voorraad ligt namenlijk in ons huisje. Wat blijkt, het waren allemaal hindu kinderen van de berg, die vanmiddag voor de eerste keer bij de Engelse les aanwezig zijn. Ani heeft haar handen vol aan de groep van 29 kinderen en waar mogelijk help ik haar. Ani kan de les veel beter geven dan ik. Zij vertelt constant in vloeiend Indonesisch wat ze nu weer leren. Iets wat mij dus absoluut niet lukt. Ik praat even met een jonge knul uit Australië, die belangstellend bij de les staat te kijken. Madé lacht, want dit vind hij dus super reclame, de toeristen die toekijken als de kinderen van het dorp bij Bumi Adityia les krijgen. Terwijl we met de les bezig zijn, komt Toni onze andere buurman naar Joep toe, die iets verderop staat toe te kijken. Toni wordt al jaren gesponsord door Jan en Dinega, een Nederlands echtpaar die een groot aantal kinderen helpt naar de elementry school te gaan. Toni vertelt ons dat Jan en Dinega vanavond om zeven uur met ons bij Angel willen gaan eten. Prima, dan kunnen we lekker bijpraten en onze sponsorkinderen even vergelijken. Maar eerst gaan we naar het restaurantje waar Andi werkt. We laten hem de site zien van Impian Anak en de foto van de familie Geurts en Mohni. Dan weet hij tenminste met wie hij te maken krijgt. Ik bel even naar Mohni en even later komt hij ook kennis maken met Andi. Terwijl we met Mohni wat drinken, toosten we lachend op de familie Geurts, waar vanavond de verjaardag gevierd wordt van Peter en Anique en waar wij drietjes voor uitgenodigd waren, maar helaas lukte het ons niet om op tijd in Blitterswijck te zijn. We zitten nog volop in gesprek als Jan en Dinega al langs komen lopen. Ik ga gauw naar ze toe en Joep rekent nog snel even af. We nemen eerst een drankje en dan komt de map op tafel van de kinderen die met behulp van Jan en Dinega gesponsord worden. De meeste kinderen zijn van verkopers en andere kinderen kennen ze via contacten met de ouders. Dus van de 35 kinderen die ze helpen, blijken er maar vier een dubbele sponsoring te hebben. Helemaal zeker zijn we niet, omdat de namen niet altijd hetzelfde zijn. Hier kan roepnaam en officiële naam ontzettend verschillen.
Jan en Dinega gaan overleggen of zij verder met de sponsoring gaan of wij en zullen ons laten weten hoe het verder gaat. Ook Awal (ons probleempje) had zich al bij hen gemeld. Maar ook zij hebben zo hun bedenkingen over Awal. Of ze zijn kinderen willen ondersteunen is uiteraard hun eigen keuze. Dat er mensen dubbele sponsoring krijgen, begrijpen we wel. Als je niets hebt en je krijgt een aanbod voor financiële ondersteuning, wij geven immers alleen maar spullen en geen geld, dan neem je dat ook aan. Vanuit het standpunt van de mensen hier, kunnen we dat goed begrijpen. Toch willen we alle kinderen een kans geven en vinden we dubbele sponsoring overbodig. Jan en Dinega zijn het wat dat betreft volledig met ons eens. Jan heeft vroeger een aantal jaren in Semerang op Java gewoond en is hier dan ook volledig thuis. Ook zij zijn er eigenlijk vanzelf ingerold. Eerst hebben ze Toni jaren ondersteund en dat doen ze nu nog en dan melden zich andere mensen. In Nederland melden zich dan vrienden en bekenden die aanbieden om wel een kind te willen sponsoren. Zo is hun projectje dus ook gegroeid. Maar omdat ze bijna alles zelf doen, zonder ondersteuning van iemand van hier, is het best veel werk en willen ze eigenlijk niet meer groeien met hun project. Omdat de kinderen ook her en der verspreid zitten, vragen ze de mensen om naar hun hotel toe te komen en daar alles verder af te handelen. Ze werken niet met internet, maar hebben een keurige overzichtelijke map met uitgebreide informatie over ieder kind. Iets wat wij ook wel zouden willen, maar met een aantal van nu 101 kinderen, niet te doen is. We eten daarna een hapje met ons vieren. Al met al een leerzame avond, die nog een vervolg krijgt, omdat we alles goed willen oplossen.

Zondag 17/1
Marijke
Het is een mooie ochtend en de zon schijnt. Na een rustig ontbijt willen we richting bookshop gaan, omdat we aardig door onze boeken heen zijn. Dan horen we het buiten donderen en nog geen tien minuten later is de lucht donker en krijgen we weer een van de beroemde stortbuien. Ook dit hoort erbij en zolang we lekker droog binnen zitten, boeit dat niet. Rustig wachten we tot het weer droog word en dan crossen we even richting bookshop. Laat nou net deze winkel wel aan zondag sluitingsdag doen. Och wat maakt het uit, we doen even nog wat andere boodschappen en gaan wat drinken bij een van de restaurantjes. Lekker zitten en mensen kijken. Een leuke hobby. Vervolgens weer naar huis, waar we nog wat oude tijdschriften vinden. Waarschijnlijk afgelopen juli door Elise meegebracht, want wij hebben ze nog niet gelezen. Eful komt even aan en samen met hem kijken we de lijst van de kinderen nog eens goed na. We proberen nu exact aan te geven, welk kind volgend jaar naar welke klas, of welke school gaat. Er zit een jongetje bij, dat nu naar de junior high-school gaat, maar hij lijkt nog zo klein. Ja, het is wel verwarrend en soms is de leeftijd moeilijk in te schatten. Ook kijken we nog eens de lijst na met de namen die we hebben van Jan en Dinega. Er blijken dus vijf kinderen dubbel gesponsord te worden. Toch begrijpen we die families wel. Er wordt ze zomaar 50 euro in de schoot geworpen, terwijl ze de schoolspullen al krijgen. Als je helemaal niks hebt is 50 euro een gigantisch bedrag en kun je het heel goed gebruiken voor heel veel andere broodnodige dingen. Vanuit onze rijke Nederlandse begrippen is het gemakkelijk om te oordelen, maar hier liggen de zaken toch een beetje anders. Hoe dan ook, dubbele sponsoring is niet eerlijk en ze gaan of uit het project van Jan en Dinega, of uit ons project. We houden jullie op de hoogte. Eful is ook een beetje verontwaardigd, want hij had Toni gevraagd naar twee kinderen, waaronder een broer van zijn vrouw. Toni vertelde hem dat deze kinderen niet gesponsord werden door Jan. Eful voelt zich een beetje bedrogen. Iets wat we ons heel goed voor kunnen stellen. Daarna gaan we op de beruga zitten met Adi en Mariam en krijgen we het over de problemen in ons project en over Awal. Ik heb hem vrijdag gezegd, dat hij zaterdag of uiterlijk zondag ons moest laten weten, wat hij gaat doen, terugbetalen of niet. Maar we zijn mr. Awal eigenlijk meer dan zat en ik heb geen zin om hem weer achterna te lopen naar het strand of naar zijn huis. Adi adviseert om het hele geval los te laten. We hebben de gesprekken gevoerd, Awal heeft alle vier zijn kinderen uit het project gehaald en nu willen we er een dikke punt achter zetten. Hoewel ik het nog steeds ontzettend jammer voor zijn kinderen vind, is het zijn beslissing en moet hij zelf maar voor de gevolgen opkomen. Het enige wat ik moet leren loslaten, zijn de roddelverhalen die Awal aan andere toeristen vertelt. Och, ik weet dat we eerlijk bezig zijn en, zoals tot nu toe gebleken is, komen we er toch iedere keer weer achter, wat hij nu weer verteld heeft. Ik bedank Adi voor zijn wijze woorden en laat het hele verhaal van Awal voor wat het is. Ik zal het Cuk, Eful en Boung ook laten weten en dan kunnen we tenminste weer vrolijk verder. Het volgende probleem oplossen ha-ha. Ja, zo'n project is duidelijk meer dan sponsors zoeken, geld innen en zorgen dat hier de kinderen hun spullen krijgen. Je leert ze kennen en raakt emotioneel betrokken. Je maakt je zorgen als je ziet dat er iets mis gaat of als de school niet goed gaat. Maar, hoewel we dat van te voren niet wisten, hoort dit erbij en staan we nog steeds voor wat we doen. Genoeg gepreekt. Het is weer mati lampu (geen electriciteit) dus wij gaan met ons motortje naar Senggigi om ergens avondeten te scoren. Daar lijkt het nog aardig verlicht door alle generators her en der. Vanavond kiezen we voor Bumbu en aangezien het niet druk is, komt Theresa, die hier werkt, er even bij zitten. Theresa komt van Flores en is dus katholiek. Iets wat hier best een uitzondering is. Theresa verteld hoe ze heeft moeten knokken met haar ouders om toestemming te krijgen om naar Lombok te gaan. Ze had de high-school beëindigd en een echte huisvrouw is niet aan haar verloren gegaan. Ze wilde niet thuis gaan zitten wachten op een man, maar wilde iets aan haar talen gaan doen. Ja, dan is voor die eilanden Lombok en speciaal Senggigi een goede keuze. Onder begeleiding van haar oom, alleen had ze nooit mogen gaan, is ze dus 14 jaar geleden naar Senggigi gekomen. Haar man is ook van Flores maar ze hebben elkaar op Lombok leren kennen. Ze heeft nu een zoontje van 3 jaar en gaat een keer in de drie jaar naar huis. Vaker kan ze gewoon niet betalen. Ze probeert iedere maand een klein beetje te sparen voor de school van haar zoontje straks. Een van de weinige hier, die vooruit denken. Het is een sterke vrouw met een eigen mening, die ook perse wil blijven werken en het huishouden deelt met haar man. Het komt hier dus wel voor!!! Het is een mooi verhaal en je hoort tussen de regels door hoe ze heeft moeten vechten om haar eigen weg te kiezen. Chapeau Theresa, je hebt het goed gedaan. Tussen de regenbuien door rijden we naar huis. Selemat tidur.

Maandag 18/1
Joep
Vandaag is het eigenlijk zwemdag maar het weer Werkt niet mee dus ga ik even bij Cuk langs, want we hebben spullen gekocht voor het Kegproject en voor ons eigen proyek. De betaling is geheel gedaan met de bijdrage van de Keg en dat willen we even recht trekken. Terwijl we dat zitten te doen komt Annette voorbij en komt er gezellig bijzitten. Ze ziet ons het kasboek erbij halen en vraagt hoe de administratie verloopt. Dit is bij Cuk niet tegen dovemansoren gezegd en hij nodigt Annette uit om inzage te doen in de verschillende kasboeken. Die weet niet wat ze ziet en besefte niet dat er zoveel werk mee gemoeid is. Ook hoort ze de verhalen hoe iets tot stand komt en beseft dan pas eigenlijk wat er allemaal bij komt kijken. Ze wilde namelijk ook iets opzetten in Central-Lombok. Daarna op naar het boekwinkeltje want we zijn door onze boeken heen. Maar net als gisteren hangt er een groot hangslot op de deur. Enkele jongens die buiten zitten laten ons weten dat de eigenaar even aan het bidden is en zo terug is. Dan verdoen we onze tijd maar met rustig al pratend en op het stoepje zittend. Eindelijk komt de eigenaar aanzetten en opent zijn toko. Liefst 4 planken vol heeft hij aan Nederlandse boeken en we vinden dan ook snel een stuk of 8 boeken die we nog niet gelezen hebben. Voordeel is dat we onze uitgelezen boeken hier kunnen inleveren en daar ook nog wat voor terug krijgen en dat scheelt behoorlijk in de kosten. Dan gaan we op internet op zoek naar de datum van wanneer cruise schepen aanmeren in de haven van Lombok. Adi had hierom gevraagd en we vinden een paar datums waar hij erg blij mee is.
Gezeten op de beruga genieten we daarna van het uitzicht, maar niet van de muggen die in grote getale rondvliegen. Adi vraagt of we vanavond weer thuis mie-goreng willen eten. Och we zitten zo heerlijk op die beruga, laat maar komen. Binnen een half uurtje heeft Mariam weer een heerlijk maaltijd tevoorschijn getoverd. Onze Mariam kan er wat van. Ja en als we dan toch lekker thuis blijven, komen de kaarten weer tevoorschijn. Ondanks het iets koelere weer zweten we ons een ongeluk van het lachen vooral als Mariam ineens de kreet: "Verdomme" zegt als ze een paar slechte kaarten krijgt. Zij is over het algemeen tamelijk stil maar af en toe komt ze ineens met woorden tevoorschijn die ze onthouden heeft en waar we door in een deuk liggen. Dat woord had ze van mij geleerd, tijdens het kaarten. Ik zal toch maar een beetje op mijn woorden gaan letten. Adi en ik zijn een ramp voor de dames, we kijken kaarten bij elkaar en spelen constant samen. Het heeft geen zin, Marijke wint met grote voorsprong. Tegen middernacht zoeken we ons bed op.

Dinsdag 19/1
Marijke
Zou het vandaag onze hari libur (vrije dag) zijn, om lekker te gaan zwemmen? Terwijl we net ons ontbijt op hebben, valt het plotseling met bakken naar beneden, terwijl zo net de zon nog scheen. Konden we voorheen de bui nog aan zien komen, nu komt hij vaak van de zeekant en overvalt ons plotseling. Och, we hebben net nieuwe boeken, dus we amuseren ons prima. Tegen de middag gaan we dan een beetje rondtoeren. Op diverse punten langs de kustweg zoeken we een zitplekje op om te genieten van de schoonheid van Lombok. Door de regentijd is ook Bali af en toe heel goed te zien, maar aangezien we geen helmen op hebben blijven we een beetje in de buurt rondrijden. Dan even flink wat boodschappen doen. Vooral Soffel, tegen de muggen is nu even onmisbaar. We worden nu best vaak gestoken en vooral Joep is regelmatig de klos. Maar ja, het is vochtig en ideaal muggenweer. We brengen de volle tas  maar snel naar huis en dan besluiten we bij hotel Lina te gaan lunchen. Lekker aan zee en meteen even de kamers bekijken, die de helft goedkoper zijn als bij Graha maar ze zijn wat simpeler uitgevoerd en het is exclusief ontbijt. Als zwembad dient de zee. Twee luxere kamers kijken uit op zee. We weten niet of de kamers last hebben van de hoofdweg. Ze hebben maar zeven kamers in een super simpele uitvoering, maar wel met airco. Toch is het goed om te weten hoe het eruit ziet, voor eventueel sponsors die hier willen verblijven. Het lijkt spot goedkoop: 125.000 rph voor de kleinere kamers en 200.000 rph voor de grotere kamers. Maar als je dan het ontbijt telt, waar je voor 2 personen ongeveer zo'n 100.000 rph neer moet tellen. Ben je dus voor de mooiste kamer 300.000 rph kwijt en dat zonder zwembad. Vergeleken daarmee betaal je bij Graha voor de goedkoopste kamer 350.000 rph (sponsor korting van het project meegerekend), maar die is veel mooier en dat is inclusief ontbijt. Plus Graha heeft een prachtig zwembad. We zijn benieuwd of de nieuwe eigenaar van Graha grote plannen heeft. Ik hoop niet dat het duurder wordt, want nu is het een goede middenmoot tussen de goedkope en duurdere hotels. Toch is het wel gezellig zitten bij hotel Lina. Het heeft wat meer sfeer, terwijl het bij Graha aan de zeekant best wel ongezellig is, maar dat ligt ook veel aan de aankleding. Leuk, zo'n hotel vergelijking. Terug naar huis, want nu, tegen vier uur is het bloedheet en een stralend blauwe lucht. Toch te laat om nog te gaan zwemmen. Och, de week is nog niet om. Dan vanavond weer naar Senggigi voor ons makanan. Het wordt Terrazo vanavond. Het personeel kent ons inmiddels en het eten is ook weer prima, alleen heeft Joep het zweet op zijn hoofd staan. De rendang is een beetje spicey ha-ha. Vervolgens gaan we naar internet om de visumbrieven voor oktober alvast uit te printen. Adi moet namelijk de aanvraag tekenen. We nemen de getekende versies dan meteen mee voor de Indonesische Ambasade in Nederland. Wel zo handig. Terwijl Joep met de brieven bezig is, praat ik even met Bagwan (de parelverkoper uit ons dorp). De laatste roddels? We zouden iemand geld geleend hebben. Geen idee waar dat nu weer vandaan komt. Het lijkt wel of Bagman me probeert uit te horen over het project. Maar het maakt niets uit, want hij mag alles weten, ik heb niets te verbergen. Hij wil ook graag weten hoe het verhaal met Awal verder gaat, maar daar begin ik niet aan. Buiten, met de projectmensen gaan we niet in het dorp met iedereen over Awal praten. Dan zouden we hetzelfde doen als Awal en kwaad over hem gaan spreken. Daar doen we dus niet aan mee. Ik zeg Bagman dan ook dat Awal ons probleem is en we er verder niet over praten. Als we klaar zijn met het uitprinten lopen we richting ons motortje. Daar staan weer wat jongens van de restaurantjes, want ze hebben niet veel te doen. Dat resulteert erin dan we nog ruim een uur op straat staan te praten en het is erg gezellig. Dan voelen we wat druppels en gaan snel naar huis. Goed en wel binnen, horen we weer de grote hujan (regenbui) vallen. Lekker, als je wilt gaan slapen. Het geluid help een handje.

Woensdag 20/1
Marijke
Zoals jullie inmiddels allang weten, massagedag. Ja, diegene die trouw meelezen, hoeven we niks meer uit te leggen. Toch een wijziging in plannen, we gaan daarna zwemmen. Het is bloed heet en geen wolkje aan de lucht. Ik krijg een telefoontje van Zen (directeur van de universiteit) dat hij vanmiddag met zijn vrouw en kindjes aan wil komen, zo rond vier uur. Prima, dan kunnen we nog lekker een paar uurtjes in het water liggen. Gemeen he, als het zo guur is in Nederland. Om drie uur gaan we naar huis en frissen ons even op voor ons bezoek komt. Jawel, klokslag vier uur staat Zen voor de deur met vrouw en twee kleine kinderen. Hij bekijkt ons huisje aandachtig en is ook helemaal weg van de beruga. Dit is zijn droom, zegt hij en wil graag ook in de toekomst zo'n huis hebben. Maar het oudste kind (ongeveer 3 jaar), blijft op de achtergrond, boos schreeuwen dat hij naar het strand wil. Papa had hem thuis wakker gemaakt en gezegd dat ze naar het strand gingen en nu zit hij bij die enge blanke mevrouw. Dit is echt teveel voor hem. Voor Zen is er dus geen andere oplossing dan te vertrekken naar het strand. Het bezoek heeft nog geen half uurtje geduurd. We genieten daarna maar lekker van de rust en niet veel later, zitten we weer gezellig met Adi en Mariam op de beruga. Dan wordt het weer etenstijd en gaan we deze keer naar Angel. Onderweg worden we zwaaiend begroet door de mensen van de andere restaurants. Adi komt na het eten naar ons toe en vertelt dat hij bij het politieburo geweest is. We hebben ons in oktober aangemeld bij de politie en kregen toen te horen dat we ons in januari 2010 weer moesten melden en weer moeten betalen. Adi heeft dus de betaling al voor ons gedaan en morgen krijgen we weer een nieuw formulier van meneer de agent. We gaan samen met Adi naar huis, maar stoppen nog even bij Cuk. Hij is ook de schoollijsten aan het nachecken. Wie in welke klas zit. Ja, we maken het zaakje nu echt goed in orde. We praten nog even en rijden dan naar huis, waar Adi en Mariam nog gezellig op de beruga zitten. We raken weer aan de praat over van alles en nog wat en voor we het weten is het twaalf uur. Adi en Joep spreken af om morgen even op pad te gaan voor bamboe rolgordijnen voor de beruga en dan is het weer selamat tidur.

Donderdag 21/1
Joep
Tegen negenen vertrek ik samen met Adi op pad voor de rolgordijnen en op mijn hoofd heb ik Nick's helm die hier bij ons in de kast ligt. Met mijn potje zien ze namelijk direct dat ik een toerist ben en onder deze zwarte helm zien ze dat niet. Aangekomen in de straat van de bamboe werklieden zien we nergens rolgordijnen dus stoppen we bij een bij Adi bekend adresje voor deze dan te bestellen, waarbij ik mijn helm ophoudt en mijn mond dicht. Scheelt toch alweer in prijs. Nou moet je niet bij een rolgordijn denken dat het compleet is want de ophangconstructie moeten we zelf maken. Maar dat hebben we al een keer gedaan dus dat word geen probleem. Onderweg zie ik honderden beruga's maar eerlijk gezegd halen die het niet bij ons exemplaar. Thuis aangekomen is Marijke al weer druk bezig geweest met de administratie van ons project. Vooral temeer omdat er natuurlijk kinderen zijn overgegaan naar een hogere klas/andere school en dat brengt toch wel veel administratie met zich mee. We checken alles uit de boeken en rapporten om zo tot een goed geheel te komen. En ik moet eerlijk zeggen, daar komt toch een heleboel bij kijken. Op dit moment zitten we op 101 personen die de school bezoeken en het kan zijn dat er nog een paar bij komen.
51 kids naar de Elementry School, 24 naar de Junior High School, 14 naar de High School en 12 naar de University. Met name voor de hogere scholen zoeken we uit dat diegene die op zo'n school zitten deze ook daadwerkelijk af kan maken. Kort gezegd, we zijn hier nog wel even mee bezig. Waarschijnlijk versturen we alle sponsors pas een berichtje over hun sponsorkind als we weer terug zijn in Nederland. Daarna gaan we op pad om bij Cuk en June's winkeltje op het stoepje te zitten en de bedrijvigheid in de kampung gade te slaan. De tweeling van Bahman zien me zitten en voor ik het weet ren ik al achter een bal aan, terwijl het zweet me van mijn voorhoofd afgutst. Ja, ik ben ook niet meer de jongste!
Dan vraagt Eful of we de nieuwe motor van Boung niet willen huren voor de laatste maand. We hadden Efuls motor al 3 maanden in huur en hij gunt Boung ook wat "bisnis", zoals hij dat zo leuk zegt. Voor ons maakt het niets uit, alleen was ik gewend op zo'n rood ding te rijden en nu moet ik helemaal opnieuw beginnen om op dat groene ding te rijden. Van Eful vinden we het helemaal tof dat hij, net zoals in ons project, aan anderen denkt. We rijden nog even naar Senggigi voor een hapje en dan vlug naar huis want sinds gisteren liggen er
4 durians onder de beruga te wachten om verslonden te worden. Marijke had er samen met Cuk en Eful een lading laten komen en deze 4 zijn dus voor Adi, Mariam en Marijke (sorry Elise, maar ze waren heerlijk, Marijke). Onder toeziend oog van mij worden deze heerlijk opgegeten waarbij ik ook een stukje proef maar mij kan de smaak niet bekoren. Onderhand komen de kaarten weer tevoorschijn en met al het vals spelen van Adi en mij, lukt het weer niet om Marijke te verslaan. Dat mens krijgt nog ster allures.

Vrijdag 22/1
Marijke
Het is brandend warm vandaag. Er zal wel regen in de lucht zitten, maar nu nog niet. Op de beruga is het heerlijk vertoeven en af en toe komt er een zuchtje wind. We zitten er eerst met z'n vieren, maar dan vertrekt Mariam om haar huishoudinkje te doen en Joep gaat achter de laptop. Adi en ik blijven maar doorkletsen. Vaak hebben we hele gesprekken over de religie. Gewoon om alles te proberen te begrijpen. Hij had trouwens iets gehoord van een man uit Nederland, die iets tegen de moslims had. Aaaaah, ook hier valt de naam Geert Wilders. Ik probeer hem uit te leggen dat we in Nederland een vrije meningsuiting hebben. Maar persoonlijk vind ik, dat je mag zeggen wat je wilt, zolang je een ander maar niet beledigd en over dat laatste heb ik zo mijn bedenkingen bij meneer Wilders. Adi vind eigenlijk dat ieder geloof respect verdient en dat je dit van geboorte meekrijgt. Dan vraag ik hem, als dat echt zo is, waarom dan een vrouw het geloof van haar man moet aannemen,  Mariam is voor hem Moslim geworden. Zij had toch het juiste geloof voor haarzelf. Hier weet hij geen antwoord op. Het enigste waar we het volmondig over eens zijn, dat het belachelijk is, dat onder het mom van religies gevechten gevoerd worden. Dat kan nooit of te nimmer de bedoeling van een religie zijn. Genoeg discussie, Adi gaat zich klaarmaken, want het is vrijdag en dan moeten de mannen naar de moskee. Ik ga terug naar ons huisje om daar nog wat rommelen. Net als ik me daarna aan het mandieën ben, komen Mick en Sascha aan de deur. Een jong stel uit Australië, dat nu vier en halve week door Indonesië reist. Ik had Mick ontmoet bij de Engelse les van afgelopen zaterdag en ze zijn echt geinteresseerd in het wel en wee van het leven in de kampung. De middag vliegt voorbij en het is echt gezellig. Ze willen vanalles weten van het leven hier en beseffen dat ze alleen de oppervlakte gezien hebben. Ja, zo hebben wij het ook de eerste jaren ervaren. Het duurt even voor je iets meer weet en hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet. Dit is een doordenkertje!! Nu loopt het tegen vieren en zullen maar het voorlopige verhaal doorsturen. Het kan zijn dat zo meteen Jan en Dinega nog even aankomen, maar dat horen jullie volgende week dan wel. Dus niks doorsturen. We komen met geen mogelijkheid op de site. Peter Geurts is op messenger, dus hem even om raad gevraagd. Er schijnt iets mis te zijn en Peter zegt dat hij ons een mailtje gestuurd heeft hierover. We loggen uit van messenger en kijken de mail even na. Er komt niets binnen. Nou jammer dan. Even later staan Jan en Dinega voor de deur en die nemen ons mee naar Toni, de buurman. Daar worden we dus meteen voor het eten uitgenodigd. Nou dat is even top. Voor Frans, de broer van Jan, is het allemaal wat minder leuk. Hij is momenteel zijn terugvlucht aan het verzetten. Zijn schoonvader is overleden en hij moet met spoed terug naar Nederland. Het zure is, dat vorig jaar hetzelfde gebeurde met zijn schoonmoeder en hij toen ook met spoed terug moest. Ja, zulke dingen kunnen iedereen overkomen en zet je ook aan het denken. We benutten de tijd voor het eten om met Jan en Dinega over onze projecten verder te praten. We doen ons voorstel en dat is als volgt: laat alles maar verder lopen zoals het is. We beschouwen de bijdrage van hen als hulp voor de families en wij gaan verder met de kinderen. Er zullen waarschijnlijk wel meer families zijn, die misschien links en rechts nog wat hulp krijgen. Dan zouden deze 5 gezinnen, omdat wij het van elkaar weten, de dupe worden, terwijl ze gewoon iedere cent kunnen gebruiken. Het is gewoon fijn om naast elkaar verder te kunnen gaan, want we willen gewoon allemaal hetzelfde, de mensen hier helpen. Chuck komt nog even met de 4 kasboeken langs en ook Jan en Dinega zijn onder de indruk van het vele werk van Chuck. Als Dinega vraagt of hij hiervoor betaald krijgt, zijn we dan ook hartstikke trots om te kunnen zeggen, dat hij dit allemaal uit eigen overtuiging, zonder extra ondersteuning doet. De jongens verzetten allemaal bergen werk en het is fijn als dat gewaardeerd wordt. Frans is inmiddels ook gearriveerd na het regelen van zijn vlucht morgen en Fitri, de vrouw van Toni, die vroeger in verschillende restaurants gewerkt heeft, serveert een heerlijke maaltijd. Geweldig gewoon. Na het eten nemen we afscheid van Frans, Jan en Dinega zullen we beslist nog zien voor ze vertrekken. Fijn dat we alles in goed overleg hebben kunnen oplossen. We kijken nog even op de site en zien tot onze verbazing dat de site gehackt is door een of andere rare Turkse toestand. Het mailtje van Peter is ook nog niet binnen, maar dan krijg ik een smsje van de familie Geurts. Inderdaad zijn alle sites gehackt en wordt er met man en macht gewerkt aan een oplossing. Ook hun mail werkt niet meer correct. Het zal je maar gebeuren. Maar nu snappen waarschijnlijk ook een paar mensen, waarom we niet op tijd zijn met ons verhaal. Wij gaan van hieruit in ieder geval gewoon door met ons verhaal en de publicatie laat gewoon wat langer op zich wachten. Wij gaan naar Adi en Mariam om de laatste 2 durians te verorberen en nog even lekker te kaarten.