Proyek Kampung Loco

Vervolg vrijdag 8/1
Marijke
Om half vier regent het een beetje, maar we besluiten toch, gehuld in een oranje regencape (je bent toch Hollander, nietwaar), richting de pasar (markt) in Gunung Sari te gaan. Onderweg belt Zen al met de vraag of we nog komen. Ja hoor, we zijn onderweg. Bij de pasar wacht hij ons op en neemt ons mee de binnenlanden in. Het zijn werkelijk de binnenlanden. Prachtige vergezichten, sawa's  met de bergen op de achtergrond, piepkleine dorpjes en lachende gezichten. Wauw wat een prachtig gebied. Dan, net buiten een dorpje, stoppen we bij een klein huisje met een prachtige tuin erbij, gelegen midden tussen het groen en de rijstvelden. Dat blijkt dus het zomerhuisje van Zen's familie te zijn. We krijgen meteen koffie tubruk en wat lekkers erbij, pisang goreng en nog van alles. Langzaamaan komen de kinderen erbij. Ze varieren in leeftijd van 12 tot 20 jaar en het worden er steeds meer. Zen wil ze in twee groepen verdelen en de oudste met ons laten praten. Maar daar zijn de jongsten het niet mee eens. Nu zijn er een keer toeristen en nu willen zij ze ook in het echt zien en mee luisteren. Dus worden er buiten op het gras een paar matten neergelegd en gaan we allemaal gezellig bij elkaar zitten. Van de hele groep zijn er echter maar twee kinderen die vragen durven te stellen. Toch zit iedereen geboeid te luisteren en te kijken. Zen vertaalt het meeste ook naar het Indonesisch, omdat de jongste nog maar een maand Engels hebben. Wij genieten net zo hard mee. Leuke vragen als: why you like Lombok? en Where is Belanda? of How is life in Belanda? Het zet je gewoon zelf aan het denken, schitterend gewoon. We kletsen door tot half zeven, maar dan willen we toch echt terug, omdat we de weg niet zo heel goed kennen en in het donker rijden is niet echt onze favoriet. We nemen afscheid van de kids en Zen, maar die zien we morgen weer op de universiteit en rijden terug naar Senggigi. Beiden zijn we het erover eens dat het een schitterende ervaring was en dat we zeker nog een keertje deze kant op rijden, want de omgeving is gewoonweg geweldig. Wat hebben we nog veel dingen niet gezien in Lombok. Rond half acht zijn we terug in Senggigi en rijden maar meteen door voor het avond eten. De rit terug was ook nog behoorlijk zwaar voor Joep, omdat de lucht weer vol zat van de een-dags insecten en die vliegen in je gezicht, mond, in je blouse enz. Het typische is, ze zijn er niet altijd na de regen, maar af en toe zijn ze er in grote getale. Het enigste wat je eraan kunt doen is ergens buiten een grote lamp aandoen, waar ze dan allemaal op af vliegen en binnen alles dicht houden. Maar ja op een brommertje komen ze allemaal lekker op de lamp af. Och we hebben het overleefd. We gaan even eten bij Angel en zien bij het andere restaurantje Andy rondlopen. We gaan even naar hem toe en doen hem de groeten van Wally en Ine. Hij straalt helemaal. We beloven hem om morgenavond even met de laptop te komen en hem de foto's te laten zien. Dan lekker naar huis en op de beruga samen met onze lieve buurtjes nog een paar uurtjes kaarten.
Zaterdag 9/1
Marijke
Vandaag is in Venlo een heel bijzondere dag en omdat jullie dit later lezen, mogen wij het lekker vertellen. Onze vriend Maan wordt Prins Maan dun ierste van Carnavalsvereniging
"De Wien" en onze grote vriend Nick wordt zijn adjudant. Vanavond worden ze bekend gemaakt!! We wisten dit uiteraard al heel lang, maar eerlijk is eerlijk, zo'n geheim bewaar je toch!!! Vanuit Lombok, hartelijk gefeliciteerd Prins Maan en adjudant Nick. Daar moet op gedronken worden, zullen we vanavond dan ook zeker doen, als is het maar met een colaatje ha-ha.
Terug naar de orde van de dag. Vroeg present, want we gaan naar de universiteit in Mataram. We hadden met Maun de taxi chauffeur afgesproken dat hij vandaag om half negen klaar zou staan bij de Pos Ronda. Als wij daar aankomen is er niemand te zien. Dan maar even bellen, maar ook de telefoon wordt niet beantwoord. Een dik kwartier later komt toevallig "onze" bemo voorbij. Oke, geen probleem, Mus brengt ons wel even naar de universiteit. Joep weet de weg, dus maar een kwartiertje te laat komen we aan. We worden keurig door een paar studenten ontvangen en naar het kantoor van de leraren gebracht. Even bijpraten met Zen en de andere twee leerkrachten en dan naar een klaslokaal. Het zit behoorlijk vol, ik schat zo'n 20 personen. Tot onze verbazing krijgen we allebei een microfoon in de handen geduwd en lachend vragen we of het nu de bedoeling is dat we gaan zingen. Maar nee hoor, de ramen staan open en buiten is zoveel herrie dat de microfoons toch wel erg handig zijn. Deze studenten beheersen het Engels erg goed en durven ook vragen te stellen. Het wordt een ontzettend leuke ochtend, waarbij we de grote afstand tussen de toeristen en de lokale mensen toch een beetje kunnen dichten. Zo krijgen we bijvoorbeeld de vraag: Waarom lezen de toeristen toch altijd zoveel boeken op het strand? De uitleg dat ze wegduiken in de boeken om even rust te krijgen van de vele verkopers wordt door mij in een klein toneelspelletje uitgelegd. Ik vertel ze hoe vaak de vraag komt: You want transport? You want sarong? You want pearls? You want T-shirt? Zo hadden ze het nog nooit bekeken. Ook vertellen we dat het vaak is om kennis te verbreden. Terloops zeggen we dat er op deze Universiteit een schitterende bibliotheek is waar jammer genoeg weinig mensen gebruik van maken. Ook vragen ze of wij een idee hebben om de corruptie in Indonesië te stoppen. Ik antwoord, als wij dat wisten zouden we allang de president van Indonesië zijn. Veel vragen gaan over de verschillen tussen Nederland en Indonesië. De vraag wat we echt graag zouden veranderen is makkelijk te beantwoorden. Het zou fijn zijn als Indonesiers zich iets meer bewust worden van de rotzooi. Het afval probleem wordt steeds erger en de jeugd kan het voorbeeld zijn voor de rest. Al met al een prachtige morgen, die besloten wordt met een fotosessie op het bordes (ja het lijkt een beetje op Soesdijk) voor de school met enkele leerlingen en natuurlijk de directeur. Zoiets overkomt ons in Nederland nou nooit ha-ha. We nemen afscheid en beloven zeker nog een keer terug te komen. Dan lopen we nog napratend samen naar Mataram Mall. Na al dat praten hebben we wel een lekker lunch verdiend. Winkelen hoef voor ons niet, maar na een heerlijk ijs van McDonald (ja hoor, ook wij) komt Mus ons weer oppikken om naar huis te gaan. Op de heenweg zat Joep voorin om Mus gezelschap te houden en op de terugweg mag ik voorin. Als we op de zandweg naar ons dorpje zijn, wijst Mus me plosteling een slang aan, die supersnel over het zand wegkronkelt. Wauw, de eerste slang die ik hier zie en ik hoop ook de laatste. Joep, die achterin zit, heeft niets gezien. Nou ja, zo leuk is het niet om hier een slang te zien. Je weet dat ze er zijn, maar als je ze niet ziet, lijkt het minder erg (zal wel domme struisvogel politiek zijn, maar het is wel zo). Lekker even mandiën en uitrusten. Niet te lang want om vier uur is het weer tijd voor de Engelse les bij Bumi Adytia. Ik ga Ani ophalen en samen gaan we naar Bumi. De opkomst is prima en we hebben het gevoel dat het klasje vaste vormen begint aan te nemen. Ja, hier moet je echt alles pelan-pelan (langzaamaan) opzetten. Na de les neem ik Ani even apart. Ik had namelijk geruchten gehoord dat Ani na de high-school een jaar wilde gaan werken voor ze naar de universiteit gaat. Op mijn vraag of dat klopt, zegt ze, "ja, maar heb ik dan een sponsor voor de universiteit"? Ik leg haar uit dat haar sponsor haar echt niet in de steek zal laten en dat wij met de sponsor zullen praten. Op mijn vraag wat ze echt wil worden, legt ze me uit dat ze bidan (vroedvrouw) wil worden. Een beroep wat volgens mij echt bij haar past. Ik vraag haar om door te gaan met haar studie. Werken kan altijd nog, maar we zijn bang dat wanneer ze stopt met de studie, ze de draad niet meer oppakt. Ja de familie kan het geld goed gebruiken, dus het is allemaal wat dubbel. Ani is heel sociaal en wil haar familie ook helpen, maar ze beloofd me plechtig om door te gaan. We zullen zeker ook nog even met haar ouders praten hierover. Ja, het project is niet altijd even gemakkelijk.  Door de regen loop ik vervolgens naar huis. Die regent stopt vervolgens niet meer, dus blijven we vanavond maar lekker thuis. Pop-mie erbij en tv, dus we krijgen de avond prima om.
Zondag 10/1
Marijke
Vandaag een beetje kalm aan, het was gisteren al druk genoeg. De zon schijnt weer volop en alles is na al die regen super groen. We gaan even boodschappen doen, (de winkels zijn immers zeven dagen in de week open) en gaan vervolgens koffie drinken bij een kleine warung aan de straat, eigendom van de vader en moeder van een van de gesponsorde kinderen. Ze hadden al zo vaak gevraagd, wanneer we nou een kopje koffie komen drinken, dus bij deze. Ik zit lekker met moeders te kletsen in het Indonesisch. Ja, dat lukt steeds beter. Ze is 52 jaar (weet ze niet zeker) en moeder van 7 kinderen. Daarbij ziet ze er nog steeds schitterend uit vind ik. Dan komt haar moeder aanlopen, nenek (oma). Ze heeft geen idee hoe oud moeder is, maar ik schat moeder toch wel tegen de 80 jaar oud. Ze verteld me, verontwaardigd dat haar broer, haar moeder 2 keer per dag van het strand uit naar de kampung stuurt om vers drinkwater te halen. Zij is kwaad op haar broer, want als nenek ziek is moet zij naar het ziekenhuis en alle medicijnen betalen. Ik hou me een beetje op de vlakte, want haar broer is Awal (zie eerder in het verslag) en ik wil geen foute opmerkingen maken. Joep praat ondertussen met een man die in de bouw werkt. Hij werkt als assistent van de metselaars en timmermannen en dat levert hem 25.000 rph (€ 1,75)per dag op. Niet echt een vetpot dus. Als ik van het vrouwtje hoor dat de durian bij haar maar 13.000 rph kost (bij de Pos Ronda, worden ze verkocht voor 25.000 rph) besluit ik er drie mee te nemen voor vanavond na het eten. Ik vraag haar om mee te kijken welke echt vers zijn en bepakt met de boodschappen en drie grote durians (die venijnige stekels hebben) keren we op ons motortje huiswaarts. Ik ga lekker op de beruga zitten want om vier uur verwacht ik bapak hadji, de super masseur voor mijn pols. Als hij even later verschijnt gaat hij weer aan de slag. Adi is er bij komen zitten en kijkt af en toe met een pijnlijk gezicht de andere kant op als hij ziet hoe heftig het er aan toegaat. Maar ondanks de pijnlijke massage, voelt mijn pols daarna toch weer beter aan. Adi en ik liggen dubbel als de hadji begint te vertellen. Zijn vriend had hem een keer bij een stel toeristen gebracht en dat bleken homo's. Niets mis mee hoor, maar ze reageerden nogal lichamelijk op de massage. De manier waarop bapak hadji het vertelt is niet goed uit te leggen, maar het komt er op neer, dat hij letterlijk weggevlucht is. Hij laat wat olie voor me achter, zodat ik tussendoor zelf ook mijn pols een beetje kan masseren en belooft dat hij woensdagmiddag weer terug komt. Prima. Dan frissen we ons een beetje op om met Cuk, Juni, Judy, Adi en Mariam uit te gaan eten. Vorige week zondag hebben we dat met de andere twee families gedaan, dus nu met hun. Cuk stelt voor om naar warung Menega te gaan, een visrestaurant. Wij vinden het prima. Warung Menega ligt aan het strand in de buurt van het Bintang hotel. De menu kaart beperkt zich tot complete menu's met vis, garnalen, kreeft, schelpen en inktvis. Je krijgt van alles wat, alleen de kreeft staat bij de duurdere menu's. We schrikken allemaal een beetje van de prijzen, maar de ober verzekert ons, dat vier menu's meer dan voldoende zijn voor zeven personen. Nou, dan proberen we maar het goedkoopste menu. Het is leuk om het allemaal een keertje te proeven, maar ik geef dan toch de voorkeur aan tenda CakPoer. We rijden na het eten naar onze beruga, waar we van ons dessert, de durian gaan genieten. Maar goedkoop blijkt toch duurkoop als een van de durians rot blijkt te zijn en we schrikken ook nog flink als er zo'n giftige duizendpoot uit springt. Gelukkig verdwijnt die meteen snel aan de zijkant van ons erfje af. Rot beesten en ook nogal giftig. We praten nog even na en ik laat Juni nog even snel ons huisje zien. Juni woont hier hemelsbreed 100 meter vanaf, maar omdat ze 7 dagen in de week in haar winkeltje staat, heeft ze nooit de kans om even te komen kijken. Het was de tweede keer in 5 jaar dat ze hier kwam. Ze hadden trouwens hun winkeltje vanavond een keer gesloten om met ons mee te gaan.
Maandag 11/1
Marijke
We worden wakker met het geluid van de regen. We moeten vandaag weer naar de Immigratie voor de verlenging van onze visa en wilden eigenlijk, samen met Adi met de motor gaan. Maar bij deze regen is dat niet zo'n goed idee. We bellen Mus en vragen hem als hij klaar is om de kinderen naar school te brengen, ons even op te halen. Mus staat altijd te springen om voor ons te rijden. We betalen hem goed en dat scheelt vele ritjes met de bemo. Bij het immigratiekantoor vragen we hem of hij even wil wachten of zijn ritjes wil maken. Hij vindt het allemaal wel interessant en gaat mee naar binnen. Of hij dat ook gedaan had als hij alles van tevoren wist????? Ik zal nu proberen weer te geven, hoe onze tweede keer bij de immigratie verloopt. We hebben de vorige keer dus een dossier achter gelaten en dachten, omdat ze onze gegevens al hadden, dat het nu allemaal wat sneller zou gaan. Ik loop met Mus naar boven en Joep en Adi gaan beneden de benodigde formulieren halen. Ik zie ze beiden terugkomen met vier nieuwe dossiermappen gevuld met formulieren. Ik geloof mijn eigen ogen niet. Hadden we de eerste keer zeven formulieren, nu moeten we er negen invullen. Op elk formulier, wat er steeds een beetje anders uit ziet, komt: naam, adres, paspoortnummer, adres in Lombok, enz. enz. In de tweede map zitten drie formulieren die precies hetzelfde zijn als in de eerste map. Toch moet alles ingevuld worden. Hier zijn we dus een uur mee bezig. Van alle formulieren is er trouwens maar eentje wat ook een Engelse vertaling heeft, dus we zeuren Adi constant aan de kop met de vraag wat alles betekent. Terwijl Joep zich ergert aan al deze bureaucratie, krijg ik een beetje de slappe lach. We lopen vervolgens elk met twee mappen naar de balie. Daar krijgen we te horen dat we een soort betaalzegel moeten gaan halen en van een formulier en van onze paspoorten (het visumgedeelte) twee maal moeten kopieëren. Oké, Joep en Adi gaan de zegels halen en de kopieën maken. Ondertussen bewaak ik de vier mappen en klets even met Mus. Dan weer terug naar de balie. Nu krijgen we te horen dat we van een ander papier twee kopieën moeten maken en van het gedeelte van onze pas met de foto. Oké daar gaan Joep en Adi weer. Weer terug naar de balie. Nu komt de vraag of we beiden twee pasfoto's hebben, want bij deze verlenging komt iets meer kijken (ja, dat hadden we al begrepen). Gelukkig heeft Joep er aan gedacht de pasfoto's mee te nemen. Blij kijken we de man aan. Nu hebben we toch alles zeker? Nee hoor, nu moeten er twee kopieën van Adi's indentieteidskaart gemaakt worden. Iets wat Joep al eerder gevraagd had, maar de opdracht komt nu pas. Ik krijg steeds meer de slappe lach, dit hou je toch niet voor mogelijk. Dan krijgen we te horen dat we a.s. donderdag terug moeten komen voor een "special photo and fingerprint". We kunnen zelf dat bureau gaan zoeken waar dat ze dat doen, of het hier bij de immigratie laten doen, maar dan betalen we wel 400.000 rph ipv 250.000 rph. Adi is de vertwijfeling nabij en vraagt ons om het hier te doen, dan hoef hij niet op zoek naar dat andere kantoor. Wij vinden het best en dan krijgen we de tweede map, die we in moesten vullen mee naar huis. Die hebben we nodig bij de volgende verlenging. Ik hou mijn hart vast voor de volgende verlenging. Zouden we dan drie mappen krijgen? Het is inmiddels kwart voor twaalf en het blijkt dus dat we hier bijna drie uur bezig zijn geweest. Mus zit er een beetje schaapachtig bij te kijken en verbaasd zich erover dat we nu toch echt klaar zijn, tenminste voor vandaag. Donderdag dus terug voor de special photo and fingerprint en vrijdag mogen we dan onze pas, met verlenging op gaan halen. Weet je, we hebben zelf computers bij de immigratie zien staan, maar die zullen wel voor spelletjes zijn. Het is zo bizar wat er gebeurde dat we er eigenlijk alleen maar mee kunnen lachen. Dit is dus een stukje Indonesië wat we nog niet kenden. Adi vertelt later, dat hij een keertje een lening aanvroeg bij de bank. Hij is toen vijf keer door de bank ergens naar toe gestuurd om een handteking of certificaat te halen. Het schijnt hier normaal te zijn, maar het zal wel heel lang duren voor wij dit als normaal kunnen ervaren. Als we terugkeren in de kampung, horen we dat hier een flinke hoosbui geweest is met veel wind en dat is ook te zien. Het water raast door de anders droogstaande rivier en neemt ook meteen het vuil mee wat er in ligt. Het maakt niet zoveel uit, want een stuk verder zie je het weer liggen, iets meer verspreid deze keer. De zandweg naar de kampung is ook na iedere hoosbui veranderd. De gaten zitten telkens op een andere plek en je moet iedere keer weer opletten als je met het motortje erdoor rijdt. Vanmiddag doen we rustig aan. Eful komt samen met Mus en de bemo aanrijden. Hij heeft twee ijzeren palen laten maken voor de sportplaats bij de school in Duduk. Die gebruiken ze voor de volleybal en badmintonnetten. Daar stond nog maar een dunne ijzeren paal, half gebogen. Dus deze school krijgt, van de aparte sponsoring van de school De Keg, nieuwe palen. Ze moeten alleen nog geverfd worden en dat doen Eful en Mus nu zelf even. Ze gebruiken meteen wat verf om de opstap achter bij de bemo bij te schilderen. Ziet dat er ook meteen weer keurig uit. Joep maakt een paar foto's en we spreken af om de palen met cement, morgenvroeg op school af te gaan leveren. We blijven een beetje rondom het huis , want om vier uur komt Adam met zijn vrouw op bezoek. Adam is de jongen die de sleutelhangers en pennen gemaakt heeft. Om vier uur is er niemand te zien en om vijf uur ga ik maar mandieën. Iets wat ik nu veel sneller doe, aangezien het nu toch wat kouder is. Zo tussen de 25 en 30 graden denk ik. Maar nu schijnt weer even volop de zon en is het meteen weer wat warmer. De laatste dagen is het trouwens bijna elke dag bewolkt en valt er vaak een kleine of grote regenbui. Misschien een troost voor de mensen in Nederland. We krijgen twee foto's toegestuurd van onze buren Ward en Helma. Ons huisje in Nederland in de sneeuw. Een prachtig gezicht, maar het ziet er ook behoorlijk koud uit, dus laat ons maar lekker hier. Tegen zes uur komen dan Adam en zijn vrouw Puna aan. Lekker op tijd. Maar och ja. We gaan gezellig samen op de beruga zitten en drinken een kopje koffie. Adam kijkt zijn ogen uit en is erg onder de indruk van ons huisje en de omgeving. Puna is een schatje en we kletsen een beetje in het Indonesisch. Na een uurtje keren ze weer huiswaarts en gaan wij richting Senggigi voor ons avondeten. Deze keer is het restaurantje waar Andy werkt aan de beurt. Na het eten praten we een hele tijd met Andy, dit mede op verzoek van Ine en Wally die hem al langer kennen en graag willen weten hoe het met hem gaat. Daar zullen we dan morgen via de mail even verslag over uitbrengen. Thuis zitten Mariam en Adi op de beruga. We zijn te lui om te kaarten, dus praten we nog wat na. Het gekke is dat we met Adi en Mariam nooit uitgepraat raken (gelukkig).
Dinsdag 12/1
Joep
Hopende op mooi weer (zon) staan we op en zien de zon alweer over de berg komen. Maar eerst is het wachten op Mus, de bemochauffeur. Als hij de kinderen naar school heeft gebracht willen we de 2 ijzeren palen, die we hebben laten maken voor de school in Duduk en waar de diverse netten aan komen voor de balsporten, naar die school brengen. Na dik 2 uur wachten arriveert Mus, hij had nog een transportje waar hij geld mee kon verdienen en gaan we op weg naar de school. Daar aangekomen is er niemand te bekennen. Gisteren was de school gestart na een vakantie en de eerste week gaat dan alles rustig aan. Zodoende waren de kinderen al om half elf naar huis gestuurd. We zetten de palen en de zak cement duidelijk in het oog en zullen morgen of overmorgen kijken hoe het er mee staat. Leuker is om dan een foto te maken voor "De Keg" als ze zien dat de kinderen er ook gebruik van maken. We keren terug naar huis en weten niet hoe vlug we richting Graha moeten komen voor een verkoelde duik in het zwembad. Het is vandaag aardig warm en dat kon wel eens betekenen dat er weer een hoosbui in de lucht zit. Ja we zitten nu echt in het regenseizoen. Gelukkig houden we het droog tot een uur of vier waarna we huiswaarts keren. Marijke had aan de badmeester gevraagd waarom we altijd moesten vragen voor een handdoek terwijl we verhoudingsgewijs  best wel veel entree betalen voor te zwemmen. Van hem kreeg ze te horen dat gasten die niet in het hotel verblijven normalerwijs geen handdoek krijgen en er dus zelf voor moeten zorgen. Ja, het is maar dat je het weet. Ze waren immers geen public swimmingpool. Gelukkig kunnen wij er wel terecht. Thuis aangekomen kregen we een mailtje met een foto van het Prinselijk trio van carnavalsvereniging "De Wien" uit Venlo. Die moet natuurlijk door iedereen gezien worden aangezien Prins Maan de ierste en Adjudant Nick beiden al in de kampung zijn geweest. Daarna even wat verkoeling op het motortje om ergens wat te gaan eten en terwijl we daar zitten worden de hemelsluizen opengezet. We zitten in restaurant Bumbus tegenover de supermarkt en Mohni's duikschool, en 2 maanden geleden heeft de gemeente? daar aan de weg gewerkt omdat er altijd water stond na een regenbui. Het resultaat is nu dat binnen de kortste keren de hele weg blank staat wat voordien niet zo het geval was. Ons motortje staat tot aan de assen in het water. We wachten gewoon de bui af en rijden daarna nog even naar de supermarkt waar we Mohni tegenkomen. We zeggen tegen hem dat het wel een beetje overdreven is dat hij zijn eigen duik-water voor de deur heeft. Hij moet er wel om lachen. Ook hij had een uitnodiging gekregen van Pak Peter en Anique om op de verjaardag te komen dus we moeten even kijken hoe we dat gaan regelen om daar te komen.Terwijl we staan te kletsen begint het weer te hozen en wachten we dit buitje af om daarna, redelijk droog, huiswaarts te keren. Daar maken we een lijstje van dingen die we nog willen doen. Bij zo'n lang verblijf als deze keer stel je de dingen wat uit omdat je toch de tijd hebt en je aanpast aan het leven hier, maar voor je het weet kruipt de datum van vertrek al langzaam naderbij.
Woensdag 13/1
Joep
Uitgerust worden we wakker, het slaapt zich een stuk beter als het wat koeler is. Van Adi krigen we een sms-je dat hij naar Lembar haven is, daar schijnt weer een cruise schip te zijn aangekomen en bijna alle verkopers spoeden zich er dan heen. Mariam zou vandaag voor ons koken dus we gaan haar maar even zeggen dat we dit uitstellen tot morgen als Adi er ook bij is. Kort daarna arriveren de dames voor onze wekelijkse massage. Zijn ze normaal drie kwartier tot een uur te laat, nu staan ze al een half uur eerder op de stoep. En terwijl we genieten van de massage gaan weer de hemelsluizen open. Daarna is het weer tijd voor alle gemaakte foto's op een rijtje te zetten, compleet met naam en school. Die lijst moeten we dan nog een keertje nalopen met de rest van de staf van ons project. We missen nog een kind die boven op de berg woont. Hij was afgelopen zondag bij Eful aan de deur geweest maar daar was niemand thuis en is hij weer onverricht de berg opgeklommen. Via via hebben we hem laten weten dat hij echt bij ons moet zijn, dus die komt nog wel een keer. We nemen het ervan aangezien het weer aardig bewolkt is en Marijke ondergaat weer de helse behandeling van de hadji masseur. De pijn in haar pols is verdwenen en ze kan die weer bijna normaal bewegen maar helemaal weg is de klacht jammer genoeg nog niet. Zal dan toch wel een behandeling worden in Nederland. We hadden gehoopt dat het hier door de warmte weg zou gaan maar helaas, katjangkaas. Dan komen Jan en Dinega langs lopen met nog een man. Jan en Dinega hebben ook een project hier in de kampung. Zij helpen de kinderen van de mensen die hier tijdelijk wonen, waaronder veel verkopers. We willen graag een keertje uitgebreid met ze praten om te kijken of er niet per ongeluk een dubbele sponsoring plaats vindt. Ik probeer een afspraak te maken om samen te gaan eten. We hebben het over zondag maar een echte afspraak wordt niet gemaakt. Ze hebben iets meer dan drie weken en zullen het wel aardig druk hebben in deze periode. We wachten rustig af. Adi is ook weer ten tonele verschenen en heeft goede zaken gedaan bij de toeristen van het cruise schip. Ze kijken wie en hoeveel er in een bus stappen voor op excursie en tuffen dan achter de bus aan. Op een gegeven moment was hij met iemand bezig die horloge's wilde terwijl er aardig door zijn stapel dvd's werd gerommeld. Hij kwam ogen tekort vertelde hij. Terwijl we dit aan het horen zijn, is de duisternis al ingevallen en de stroom weer uitgevallen, begint het te waaien. Dit betekent dat het elk moment kan gaan regenen en Mariam vraagt of ze iets klaar moet maken voor te eten. Dat laten we geen twee keer zeggen en bij het licht van een zaklampje genieten we van de klaargemaakte maaltijd. Daarna strekken we ons alle vier uit op de beruga en kletsen lekker of dutten wat tot (letterlijk) het licht terug keert. Uiteraard hebben we als dessert een potje kaarten, waar Mariam zich erg op verheugd. Tijdens het eerste spelletje valt de regen er weer met bakken uit en waait het flink dus via de keuken vluchten we naar binnen. We kaarten tot ruim middernacht waarna Mariam ineens opmerkt dat ik via de keuken naar binnen ben gegaan terwijl ik had gezegd dat ik niet in de keuken zou komen. Hilariteit alom en honend lacht het drietal me uit.Het "Hee, Men " is niet van de lucht. Dit is een uitspraak die Elise hier achter heeft gelaten en waar we met zijn viertjes te pas en te onpas gebruik van maken. Adi zegt als we morgen bij de Immigratie problemen krijgen dat hij dan tegen de baliemedewerker zal zeggen: "Hee, Men, what you doing". Ben benieuwd.
Donderdag 14/1
Joep
Aangezien het droog lijkt te blijven, stappen we tegen negen uur op het motortje en gezamelijk met Adi rijden we naar het Immigratiekantoor. We zijn een kwartier te vroeg en als ik al bij de bali sta roept Adi me terug dat het nog geen tien uur is. Als ik terugloop word ik door een dame achter de balie teruggeroepen, laat haar het papiertje zien wat we maandag hebben gekregen en kunnen we doorlopen naar een achter de balie gelegen kantoortje. Dit wordt door 4 man bezet waarbij eentje spelletjes aan het spelen is achter zijn computer (zie je wel, dat ze de computers alleen voor spelletjes gebruiken), eentje uitvoerig de krant aan het lezen is en de andere twee achterover hangend in een prive gesprek zijn verwikkeld genietend van het opeten van een net binnengebracht bord pisang goreng. Precies die indruk hadden we al toen we hier de eerste keer binnenkwamen.
Marijke
Ik mag als eerste binnen voor de "bionamick" pasfoto, zoals ze dat noemen. De ruimte is vrij donker omdat het gordijn dicht is. Dan krijg ik de camera, die aangesloten is op een computer (echt wel) valkbij en recht voor mijn neus. Ik moet mijn lachen inhouden. Daarna wordt alle vingers op een lezer gelegd voor de "bionamick" vingerprints. De ruimte is niet groter dan een bezemkast, maar wel 4 man personeel binnen. Ze beginnen over mijn haar, mijn ringen en dan wil er eentje een paar van mijn armbandjes hebben. Ik begrijp er zogenaamd niks van en hou me van de domme (is niet zo moelijk voor mij). Dan is Joep aan de beurt en mag ik naar een andere meneer voor echte vingerprints. Met inkt dus. De jongen die een paar armbandjes wilde, probeert het nu nog eens via Adi, maar die snapt ook effe niks. Ik krijg weer de slappe lach als van al mijn vingers een afdruk gemaakt wordt. De duim zelfs twee keer en de rechterduim nog eens apart op een ander formulier. Dan ben ik klaar met tien superzwarte vingers en kan alleen maar lachen. Ik ga even naar de kamar kecil om mijn vingers schoon te poetsen en zie even later dat Joep ook al zijn vingers bewerkt krijgt. Het is officieel, maar het komt allemaal zo ontzettend komisch over. Zoveel personeel in keurige uniformen, ieder zijn eigen taak en de helft staat niks te doen en toe te kijken, of inderdaad, doet spelletjes op die dure computers. Als we weer richting balie lopen, vraagt het meisje ons nog even te wachten. Wat zal er nu weer gebeuren? Dan het grote wonder, de balie-medewerker die al die tijd zo vriendelijk voor ons was, roept ons en overhandigt ons de passen met visum tot 17 februari en nog een formulier met daarop onze pasfoto, die we al zelf ingeleverd hadden. We zijn klaar en hoeven morgen niet terug te komen!!!! We kijken elkaar ongelovig aan.... en de kreet "Oh Men ".......... schalt door de immigratie. We gaan naar huis, YES. De lucht betrekt dus we rijden flink door. Maar het blijft droog. In de kampung stap ik even af bij Sareah om even op de beruga met haar te kletsen. Even later komt Neela met haar dochtertje erbij zitten en nog wat later komt Annette terug van het boodschappen doen. Gezellig kletsen met de dames, heerlijk. Het lukt ook steeds beter om elkaar te begrijpen. Rond etenstijd ga ik terug naar huis, want vandaag gaan we weer lekker bij Mariam eten. We hadden trouwens met Adi afgesproken dat hij en Mariam een "eartreatment" kregen als de visa-perikelen afgelopen waren. Joep en ik hadden een keertje in Graha onze oren laten behandelen met een soort van oorkaars. Die kaarsen hebben we in Bali gevonden en meegenomen om thuis ook een keertje te proberen. Adi en Mariam hadden we toegezegd, dat die ook een behandeling zouden krijgen. Dat gaan we dus vanavond doen. Na het eten en een kopje koffie tubruk, naar huis. Joep gaat op de laptop wat administratie van het project doen en ik ga even de binnenkant van mijn ogen bestuderen. Het duurt niet lang of Joep ligt naast me. Zo wordt de middag in alle rust doorgebracht. Het waait trouwens ontzettend hard. Iets wat we hier voor de eerste keer meemaken. Adi zegt dat dit normaal is voor deze tijd van het jaar en we zien de kokosnootbomen meebuigen in de wind. Maar echt koeler is het niet, wel voelt het lekker, die wind om je heen. Tegen de avond gaan we richting Senggigi voor onze avondmaaltijd. Dit keer is Terrazzo aan de beurt. Het obertje wil graag zijn Engels oefenen en knoopt een gesprek met ons aan. Hij komt uit central-Lombok en woont in Senggigi op kamers. Een van de velen. Hij heet Agus. De koffie wordt geserveerd in ontzettend leuke kop en schotels en ik informeer waar die gekocht zijn. Dat is dus bij MGM in Chakra. Agus biedt aan om een keertje met ons mee te gaan naar Chakra, zo dat hij een gunstige prijs voor ons kan regelen. Nou voor die vier kopjes die ik eventueel zou willen kopen, is dat niet nodig. Dat doen we zelf wel een keertje. Het is een aardige knul, maar we kunnen niet bij iedereen op bezoek en niet met iedereen vrienden worden. Als we langs de supermarkt rijden, zien we Adi staan. Hij heeft net twee klanten voor zijn DVD's, maar we zien ook een grote zak rijst staan, die hij mee naar huis wil nemen. Aangezien hij met zijn horloges en de DVD tas al aardig wat te sjouwen heeft, nemen wij de rijst alvast mee naar huis. We geven Mariam de rijst en even later komt ook Adi thuis. Dan gaat de oorbehandeling beginnen. Voor ons ook de eerste keer. Eerst moeten de schouders en nek gemasseerd worden. Adi biedt zich als eerste aan en Joep begint de massage. Hij gedraagt net als Pak Hadji en spuugt in zijn handen en begint te prevelen in de trand van "Allegiem allegoem". Adi komt niet meer bij van het lachen en ipv echt ontspannen, zit hij te schudden en breekt het zweet hem uit. We liggen allemaal in een deuk. Maar toch als de kaars in het oor gaat, worden we wat meer serieus. Bij de eerste kaars, wil Joep deze gewoon uitblazen, maar dat gaat niet goed en er komt wat vuur op Adi terecht, die vliegt overeind, maar blijft zich rot lachen. De schade valt mee. Bij de tweede kaars gaat alles prima en die wordt keurig in het water gedoofd. Het vuil dat uit Adi's oren komt valt mee. In deze oorkaarsen zit namelijk een klein filtertje wat bij die van Graha niet was. De behandeling daarna van Mariam, die ik voor mijn rekening neem, gaat prima en ook een stuk rustiger. Ook bij haar komt er niet zo gek veel uit haar oor. Misschien dat wij gewoon meer oorsmeer hebben. Ik weet het niet. We kletsen nog even na en gaan dan naar huis. Morgen lekker vrij en niet naar het Immigratiekantoor. Goh het voelt net alsof we een vrije dag hebben gekregen.
Vrijdag 15/1
Marijke
Na het lezen en beantwoorden van de mail, gaan we samen op pad. Onze kampung nu eens goed verkennen. Achter ons huisje loopt een pad, maar die komt uit op het erf van een huisje. Je loopt erover heen en roept gewoon "permissie" heeft Adi ons uitgelegd. Want de huizen staan hier schots en scheef tegen elkaar aan. Je kunt niet anders. Langs het groepje huizen van Hamad en zijn familie, komen we uit bij het huis van Neela. Natuurlijk moeten we binnen komen, maar iets drinken, slaan we af. We kletsen even en dan lopen we verder. De huizen staan werkelijk bijna boven op elkaar, met een tussenruimte van net een meter of minder. We komen weer op het grotere pad en gaan dan net voor de moskee een pad in en komen zo bij het huis van ibu Marsia. Onze eerste massagedame van jaren terug. Haar dochter is met een man uit Noorwegen getrouwd en die heeft voor ibu en haar man hier een prachtig huis neergezet. Het is echt een prachtig huis en weer worden we binnen uitgenodigd. We drinken een glaasje water en praten even. Als het gesprek op massage komt, vertellen we ibu dat ik behandeld ben door pak Hadji uit Kerandangan. Zij wil het vanmiddag ook nog even proberen en vraagt of ik om vier uur even terug kom. Ja hoor, geen probleem. Dan lopen we terug en net bij de moskee, staat Awal voor onze neus. Nu neem ik mijn kans waar en vraag Awal, direct op de man af, wat zijn antwoord is ivm het terugbetalen, zoals eerder afgesproken. Hij schrikt zichtbaar. Hij had nog niet met zijn vrouw gesproken (let wel, dat was in november dat we bij hem thuis zijn geweest met Eful en Cuk). Ik spreek af dat we morgen of overmorgen het antwoord bij hem komen halen. Ik ben het zat en wil een streep trekken onder deze vervelende affaire. We lopen verder richting brug om aan de andere kant van de rivier een kijkje te nemen, maar na tien meter draaien we om als we de eerste druppels voelen. Net als we bij Cuk's huis zijn barst het los. Geen probleem, we zitten droog bij Cuk en Juni en praten even over het bijwerken van de administratie van ons project. Volgende week willen we precies weten, wie naar de junior high-school gaat, wie naar de highschool en wie naar de universiteit. Wij moeten immers in maart de sponsors aanschrijven, dus onze administratie moet kloppen. Als het weer droog wordt gaan we verder met onze wandeling aan de andere kant van de rivier. Hier is de sfeer echt anders dan aan "onze" kant, maar de mensen roepen vriendelijk goeie dag. Raoup en zijn vrouw zien ons en lopen mee naar de grote weg. Van daaruit gaan we weer terug naar huis, want de lucht betrekt inmiddels en net voor de volgende bui zijn we terug. Nu even ons verhaal bijwerken, want het is publicatiedag en vanmorgen op de chat met Edgar werd me duidelijk dat we echt op tijd moeten zijn ha-ha. Wordt vervolgd.

Zaterdag 2/1
Joep
Gisterenavond na het eten, toen we vroeg huiswaarts keerden even blijven plakken bij de Pos Ronda. Voor niet kenners, dit is de beruga aan de grote weg bij de ingang van de kampung. Marijke was in gesprek gewikkeld, in z'n indonesisch, met 2 vrouwen. Eentje uit de kampung die er durians zat te verkopen, en een zuster van Boung. Ik zat te praten met Edu, onze buurman van hogerop. Marijke kreeg te horen dat er kinderen aan het klagen waren dat ze soms werden vergeten door de bemo. Op de vraag van Marijke of ze dit hadden aangekaart bij Mos, Eful of Cuk kreeg ze een ontwijkend antwoord. Ja zei Marijke, jullie zullen het zelf moeten aankaarten. Achteraf bleek dat het kinderen van de Elementery school waren, maar daar is de bemo niet voor. Hij is hoofdzakelijk bedoeld voor de kinderen die verder weg naar school moeten. Is er nog plaats en komt hij toevallig in de buurt van de elementery school dan kunnen/ mogen die kids ook mee. Het is al een gewoonte geworden van enkele van deze kinderen om met de bemo naar school te kunnen, en zo ontstaan dus de verhalen. Vaak is het een miscommunicatie en men vraagt ook niet verder. Als er een keer een kind is van de JHS of HS en die moet alleen weggebracht worden, geeft Mos haar/hem geld om met een normale bemo te gaan, aangezien zo'n ritje te duur zou zijn om met de proyekbemo vervoerd te worden. Die moet, naast de kinderen gratis naar school te brengen, ook zorgen dat hij rijdende gehouden kan worden door betalende pasagiers mee te nemen.
Met Edu lang gepraat hoe hij hier was verzeild en waarom ik geen Indonesisch praatte en noem maar op. Laat in de avond arriveerden we weer bij ons huisje waar bij de buurtjes alles donker was.
Marijke
Vanmorgen al op tijd richting Izaak gereden, om te kijken of er iemand thuis was. De pembantu zei dat ze naar het ziekenhuis waren, dus zijn wij maar een stukje gaan toeren. Ja, we zeiden een stukje toeren, gaan we meteen weer de hele kustweg naar Bangsal en verder via de Pusukpas (oftewel monkeyforest), langs de rivier met de grote rotsblokken, via Gunung Sari terug. Ongeveer ter hoogte van de Pusukpas, belt Izaak. Of we een probleem hadden en of we nu wilden komen. Ik zeg ja, maar dat duurt nog een uurtje, want we zijn nu ter hoogte van de Pusukpas. Dus ongeveer een uur later, belanden we bij Izaak op de beruga voor een lekker kopje kopi tubruk. Bij navraag waarom Izaak in het ziekenhuis was, horen we dat zijn zus een flink ongeluk heeft gehad gisteravond. Ze wilde de straat oversteken en werd vol geraakt. Alweer een ongeluk. Dit horen we nu toch wel heel vaak. Maar ja, wat wil je. Ook onderweg moest Joep even goed aan de kant duiken, als een andere motor toch nog probeert een auto in te halen. Na nog even een uurtje bijkletsen en afspreken dat ik binnenkort weer een massage wil van de hadji uit Kerandangan, gaan we terug naar huis.
De beruga is bijna af!!!!!!!!!! De dakpannen krijgen nu hun blauwe kleur en het houtwerk moet nog in de vernis gezet worden. Deze week worden dan de bamboe mat voor het zitgedeelte en de zonwering nog geleverd en dan is alles klaar en kunnen we weer ouderwets kaarten, maar dan op onze eigen beruga. We checken even de mail en dan is het alweer kwart voor vier. We hadden vorige week met de kinderen afgesproken om de Engelse les eerder te houden. We hebben te vaak last van stroomuitval 's avonds. Ik ga Ani ophalen, maar die is het vergeten, ben benieuwd wie het nog wel weet. Terwijl ik op Ani wacht (ze moet nog mandiën en bidden) leert Sareah me om het bananenblad voor de lontong te vouwen. Lontong is een soort kleefrijst die altijd bij de saté of pelecing (een traditioneel Lombok groente gerecht) gegeten wordt. Kartini zit er ook bij en we praten erover dat ik zo dom was om Kartini en Eful voor zondag bij CakPoer uit te nodigen. Cak Poer is dicht op zondag, dus mogen zij bepalen waar we dan wel naar toe gaan (uiteraard met uitzondering van Sheraton of iets in die richting). Ik vertel dat ik volgende week Boung, Sareah en de kids wil uitnodigen. Waarom gaan we niet allemaal samen morgen, is de vraag van de dames. Mij best hoor, dus morgenavond met 10 man uit eten. Let wel 10 man verdeeld over 4 motortjes. Komt weer helemaal goed. Ani is klaar en wij gaan richting Bumi Aditya. Zo'n 15 kinderen hebben het onthouden en zijn er nu. Och de volgende keer komt de rest wel weer opdraven. Ani doet ontzettend haar best en de kinderen die er nu zijn, zijn zeker het fanatiekste. Om kwart voor zeven gaat het licht weer uit. Ik verbaas me erover, want volgens mij zijn we nog niet aan de beurt. En inderdaad een half uurtje later floept de lamp weer aan. Toch gemakkelijk als je zo ongeveer weet dat je vier avonden licht hebt. We gaan weer naar het restaurantje waar Andy werkt, a. omdat het eten prima is, b. omdat we een mailtje kregen van Wally, dat zij Andy ook kennen en we even de groeten over willen brengen. a. lukt prima. Het eten is nog steeds overheerlijk, maar b. lukt niet. Andy heeft waarschijnlijk zijn vrije dag en is in geen velden of wegen te bekennen. Na het eten gaan we even naar de Chinese houtwerkwinkel. Even rondneuzen, wat we straks allemaal mee willen nemen. Terwijl we in de winkel zijn, gaan de hemelsluizen weer open en doen we maar heel rustig aan. Dat wordt het even wat minder en schieten we tussen de druppels door (ja, Joep kan zo rijden!) naar huis. We zijn goed en wel binnen of buiten barst het weer los. Geen nood, we zijn thuis en we amuseren ons lekker met de TV of een goed boek (zover we die nog hebben). Als we gaan slapen, horen we nog steeds de regen kletteren. The moesson is alive and kicking.
Zondag 3/1
Marijke
Zondag of niet, Maan is weer present. Een rustdag kent hij schijnbaar niet en dus Adi nu ook niet. Maar vandaag zijn het de laatste loodjes voor Maan. Nog even het dak van de beruga verder blauw schilderen. De cement rond de vier poten nog even netjes afwerken en dan is het werk voor Maan gedaan. Hij werkte iedere dag van 8.00 tot 12.00 en van 14.00 tot 17.00 uur. Geen gelanterfanter maar echt doorwerken. Dat alles voor het gigantische bedrag van € 3,50 per dag. Waarschijnlijk begrijpen jullie het wel, als we zeggen dat we deze man een royale fooi hebben gegeven. Het blijkt dat Edu, Maan heeft zien werken en hem gevraagd heeft om hierna bij hem te beginnen. Super, heeft Maan ook weer werk. Rond de middag ben ik Joep kwijt en als ik even bij de beruga ga kijken, is hij ijverig met Adi bezig om alles te lakken. Dat willen de beide heren zelf doen. Nou van mij mogen ze en ik trek me weer zachtjes terug. Nog even en dan kunnen we kaarten op onze beruga, met een zacht windje als begeleiding. Jullie zullen ook wel blij zijn als dat ding af is. Dan gaan de verhalen tenminste weer ergens anders over. Laat Joep maar lekker zweten, ik ga even onder het zachte ruisen van de ventilator op bed liggen hi-hi. Maar dat werkt niet. Joep komt net even pauzeren en dan ben ik dus ook weer wakker. Terwijl Joep, Adi en Mariam om beurten lakken, ga ik onkruid wieden in de tuin. Toch ook een nuttige bezigheid. Als de bus lak leeg is, zijn ze gedwongen om te stoppen. We gaan met zijn vieren op de beruga zitten met een bakkie leut en lekker bijkletsen. Dat kan omdat het zitgedeelte nog niet is gelakt. Dan even mandieën en dan net als we ons willen omkleden voor het eten vanavond, mati lampu (de stroom valt weer uit). Oké, met de oplaadlamp, die nu brandt redden we ons ook. Buiten bij de beruga staat Kartini al te wachten. Dan naar het huis van Boung, waar de rest wacht. Eful, Kartini en Gilang op een motor, Boung, Sareah en Ana op een motor, Nur en Ani op een motor en Joep en ik op een motor. Zo vertrekken we richting Montong. Daar schijnt een goeie warung (eethuisje) te zijn. Onderweg worden we ingehaald door een grote groep: de Jupiterclub. Allemaal hetzelfde zwart/rode blousje aan. De zogenaamde Hells Angels van Lombok, want ze rijden allemaal een Jupiter. Leuk om te zien. De warung ziet er goed uit, geheel opgetrokken uit bamboe. De grote tafel waar wij met zijn tienen aan gaan zitten, is wat aan de hoge kant. Aangezien ik hier bij de grote hoor, kun je nagaan hoe we hier aan tafel zitten. Kleine Ana moet op haar knieën op een stoel om te kunnen drinken. Het is wel gemakkelijk om het eten naar binnen te schuiven. Je mond zit veel dichter bij het bord. Het eten is prima. Ik ga voor udang cak jamoh of zoiets. Garnalen met groente en champions. Alleen heb ik weer de pech dat er een paar van de kleine lomboks (pepers) tussen zitten, die je dan toch binnen krijgt. Och met ice lemon tea krijg ik het zaakje wel weer geblust. Buiten valt de hujan weer met bakken, terwijl Kartini straks thuis vol overtuiging vertelde dat het niet ging regenen. Binnen blijven we redelijk droog, alleen Kartini moet een stukje opschuiven ivm een lekkage. De maaltijd duurt precies lang genoeg om weer droog naar huis te kunnen rijden. Om het feest voor de kinderen helemaal perfect te maken, stoppen we bij de mini-market voor een ijsje toe. Nou daar maak je niet alleen de kinderen blij mee, Jammie.... Dan moet ik Kartini gelijk geven, in Senggigi is geen druppel gevallen, maar na het ijsje moeten we snel maken dat we thuiskomen, want we worden achtervolgd door de hujan. Door de eerste druppels rijden we naar huis. Lekker volgegeten en nog steeds behoorlijk droog.
Maandag 4/1
Marijke
Vandaag maar niet hari libur en zwemmen. Als we wakker worden is het nog steeds bewolkt en er komen donkere wolken aangedreven. Dat wil dus niet zeggen dat het kouder is. Het is warm en klam, nog steeds zo rond de 30 graden. Als ik het nieuws bekijk, blijkt het 35 graden warmer te zijn dan in Nederland. Lang leve de winter! Adi gaat weer een bus lak halen, dan zijn die mannen ook weer zoet en kunnen ze lekker verder lakken. Mariam doet haar was en ik gooi me weer op de Engelse woordjes voor de les van a.s. zaterdag.
Joep
Vandaag lakken we de beruga verder af en hopenlijk is hij snel droog zodat we er gebruik van kunnen maken. Na 2 uurtjes is dat gefikst en nu maar wachten. We verdoen onze tijd met hier een praatje, daar een praatje, wat rust, wat lezen, maar vooral zo weinig mogelijk in de zon. Zelfs de mensen uit het dorp vinden het vandaag bloedheet en klam. Marijke gaat even bij Juni op het stoepje zitten voor een praatje en Boung verteld ons dat hij zijn oude motor heeft verkocht en met Eful naar Chakra is geweest om een nieuwe te kopen. Dit keer een automaat, die kan hij dan verhuren en zodoende misschien nog wat geld verdienen. Hij vertelde dat Sareah een calculatie had gemaakt en dat het te doen moest zijn met de opbrengst van hun tokootje en de verdiensten wat Boung binnenbracht. We zijn benieuwd, een nieuwe motor is namelijk snel gekocht maar dan komen de maandelijkse aflossingen. En die moeten toch elke maand opgehoest worden. Maar is het niet hetzelfde als in Nederland, waar de reclames van de leningen je om de oren vliegen? We zien het bij Adi, 2 dagen weer op pad geweest met zijn handel maar elke keer totaal niets verkocht. Toch hoor en zie je ze niet klagen. Ter ere van de nieuwe motor worden we uitgenodigd om vanavond mee te eten op zijn beruga, oftewel voor "Good Luck "zoals hij het noemt. Maar eerst bellen we Izaak op om de afspraak met de "polsmasseur " te verzetten naar morgen aangezien we bezoek hebben van Ray en .... uit Canada, die bij Bumi Aditya zitten. Zij vertrekken morgen voor een paar daagjes op Gili Meno. We bieden ze aan om Mohni even te bellen, dat ze met de boot mee kunnen. Maar zij vertellen dat ze een aanbod hebben gehad van 40.000 rph naar de Gili's wat ons ongelooflijk lijkt. Mohni kan het absoluut niet doen voor dit geld en we laten hen dan ook gewoon hun eigen keuze maken. Waarschijnlijk zit hier een behoorlijk addertjes onder het gras, maar we hebben inmiddels geleerd dat de mensen hun eigen fouten willen maken, dus we laten ze rustig hun eigen reis boeken. Wij gaan om acht uur naar Boung, waar dan inmiddels de inzegening van de motor met het eten al plaats gevonden heeft. Maar er is nog genoeg lekker eten over en we smullen dan ook weer als vanouds. Daarna hebben we nog een heel gesprek met Eful (Boung luistert mee, maar verstaat maar de helft) over de problemen over de hele wereld. Eful had namelijk een heel interessant gesprek gehad met een Joodse man uit Amerika. Mensen uit Istrael komen Indonesië (als moslimland) niet in, dus was het een unicum voor Eful om een keer met een Joodse man te praten. Eful heeft een brede interesse en wil zo veel mogelijk leren. Wie gelijk heeft of niet laten we hier in de midden, maar we zijn het er duidelijk over eens dat, onder het mom van religie, de belangelijkste oorlogen gevoerd worden. Ook olie is de moeite waard om oorlog voor te voeren. De mensen worden hier bij gemakshalve vergeten. Geld en macht is natuurlijk veel belangrijk dan de gewone mens.
Dinsdag 5/1
Marijke
Het is weer bewolkt, maar we hebben gisteren gezien, dat het daarna dubbel zo warm wordt, dus we laten ons niet voor de gek houden en gaan lekker naar Graha. Maar eerst nemen we even afscheid van Adi en Mariam, die een dagje naar Oost-Lombok gaan. Sinds zijn vader dood is, gaan Adi regelmatig kijken hoe het met zijn moeder is. Na een superontbijtje (ja, een gebakken eitje is echt een luxe voor ons), gaan we richting zwembad. Hadden we met pijn en moeite in december een kortingspasje gekregen bij Graha, beweert nu de meneer achter de receptie dat dat pasje nu niet meer geldig is. Nou, dat pik ik dus niet. Het pasje zou een jaar geldig zijn. Als ik hem vraag om dit even met de manager te kortsluiten, wordt vanaf de receptie een telefoontje gepleegd naar de manager die net achter onze rug in een kantoortje zit met een glazen wand. Het ziet er echt komisch uit, zo'n telefoontje met een afstand van 2 meter. Maar ja, zo doe je dat hier. In ieder geval krijgen we gelijk en ook onze korting van 10%. Als de receptionist zich dan ook nog 1000 rph vertelt, ga ik voor de centen en wil ook die 1000 rph terug hebben. Goh gezellig zo'n dagje zwembad. Maar daarna is het puur genieten. Het water is net soep, zoals Elise iedere keer zei. Heerlijk lauw warm. Het is zo warm dat dit echt de enigste plaats is vandaag om het uit te houden. We amuseren ons dan ook prima tot 3 uur in de middag. Lekker decadent, terwijl de berichten uit Nederland alleen maar gaan over kou en sneeuw. Ja, daarom zitten wij ook hier en niet in Nederland!! Dat noemen ze overwinteren in tropische oorden ha-ha. We rijden, weer lekker bijgekleurd, naar huis. Bij de beruga van Boung zit Rian. Hij wil ons dus meenemen naar zijn universiteit. Het wordt, zover ik het kan begrijpen, a.s. donderdag om negen uur in de ochtend. Rian, die zo goed zijn talen kent, durft amper te praten. Zo verlegen is hij. Hij is net bezig met zijn Nederlands huiswerk en ik kan hem daarbij een beetje helpen. Daar besef ik weer hoe ontzettend moeilijk Nederlands is. Wat een gedoe, met al die werkwoord vormen. Dan is het Indonesisch toch heel wat makkelijker. Vlug ga ik daarna naar huis om even snel te mandiën voor we naar Izaak vertrekken. Bij Izaak zit de Hadji al te wachten en wordt ik weer liefdevol afgebeuld. Ik weet niet of de massage echt werkt, want daarna doet mijn hele arm pijn, alsof alles gekneusd is. Hij pakt me aan als een betonmixer en dat is nog zacht uitgedrukt. We maken een vervolgafspraak voor donderdag bij ons thuis en na een uurtje keren we huiswaarts, waar ik met een boek lekker op de beruga ga zitten. Niet veel later komt Kartini erbij zitten. Vol trots laat ze me een kaart zien die ze van vrienden uit Nederland heeft gekregen. Carla kent ze al heel lang en die heeft haar dus een kerstkaart gestuurd. Ze is dolblij met de kaart en straalt helemaal. Ook Ismael, het buurjongetje komt er even bij zitten. Gezellig zo'n beruga. Als ik weer even rustig alleen zit, komen Adi en Mariam thuis. Moe en voldaan. Ja, even op en neer naar Oost-Lombok is een hele trip. Joep komt even met de laptop en zo zit Adi dan even later op de beruga zijn mail te checken. Wat een combinatie. Mariam zit naast me te glunderen, als Adi plotseling ontdekt, dat Mariam, via ons mailadres, hem wat gestuurd heeft. Adi en Mariam gaan er allebei eens goed voor zitten en sturen een mailtje naar Nick en Elise. Zo'n mailtje bestaat dan uit een zin van beiden, maar kost ze bloed, zweet en tranen. Schitterend om te zien. Even later vertrekken Joep en ik richting Senggigi om bij Bumbus een hapje te gaan eten. Adam, de jongen van de sleutelhangers en pennen, komt even melden dat hij alles klaar heeft. De spullen liggen bij zijn vrouw in de warung tegenover Happy Café. Oke, na het eten komen we wel even daar naar toe. Even later gaan we ze dus zoeken, maar rijden ze prompt voorbij. Blijken ze in het donker te zitten. Ja, wij hebben dus geen kattenogen. Maar ze hadden ons wel gezien, dus het komt weer allemaal goed. Samen op een bakje bekijken we met een zaklamp (het lijkt wel geheime handel) de pennen en sleutelhangers. Het ziet er keurig uit. We overhandigen Adam het geld en hij en zijn vrouw stralen helemaal. Morgen gaan ze stenen bestellen voor hun huisje. Geweldig toch. We nodigen ze uit om a.s. maandag even bij ons op de koffie te komen. Lijkt me hartstikke gezellig. Dan keren we na een lange gezellige dag huiswaarts.
Woensdag 6/1
Marijke
Massagedag. De dames komen zoals gewoonlijk weer lekker laat, maar och. Terwijl ze bezig zijn met de massage, begint er buiten een andere dame te roepen. Iba gaat even naar buiten en er wordt een afspraak gemaakt om na de massage samen naar het ziekenhuis te gaan, een vriendin opzoeken. Als de rust enigszins is wedergekeerd, gaat mijn telefoon. Het is de directeur van de universiteit. Het valt niet mee om, liggend op een matje, terwijl je rug gekneed wordt, een fatsoenlijk gesprek te voeren. Maar de afspraak is gemaakt en we worden morgenvroeg om half tien op de universiteit verwacht voor een kennismakingsgesprek. Oeps, zouden we daarna nog welkom zijn? Onze dames hebben het superdruk en babbelen er aardig op los tijdens de massage. Iets wat de massage niet echt ten goede komt. Och ze zullen wel veel te vertellen hebben en het gekeuvel achter je rug werkt ook ontspannend.Dan krijgen we een smsje van Wim. Eetrestaurant "In den Engel" in Venray, heeft maar liefst €900,- opgehaald met hun oudejaarsaktie. Wauw, dat hadden we niet verwacht. We hadden al doorgegeven dat we gaan proberen van de opbrengst van vorig jaar en deze geweldige opbrengst een paar jongeren naar de universiteit te sturen. Dit is geweldig. Wij zitten hier te genieten, terwijl Wim, onze ambassadeur zo ontzettend zijn best voor ons doet. Maar ook restaurant In den Engel steunt ons nu al voor het tweede jaar. Het voelt zo goed dat er mensen zijn die geloven in de kleine projecten. Toch denk ik wel eens vaker, als al die toeristen die hier rondlopen, nou eens wat moeite doen om het leefmilieu hier te verbeteren, dan zou toerisme echt iets toevoegen aan een land. Maar het begin is er, kijk maar naar Marianne en Peter Geurts met hun project Impian Anak, of Abert en Gerrie Jonkman met hun project in Mangsit. Zo kan het dus ook. De middag wordt lekker rustig thuis doorgebracht met een mooi boek op de beruga. Ja, je moet hier op tijd ontspannen toch? Tegen de avond gaan we boodschappen doen en weer een restaurantje bezoeken waar we nog niet geweest zijn. The Wira is het eerste restaurantje van de serie die aan de main-road liggen. Kwaliteit van het eten is prima, maar The Wira heeft als aankleding bij de ingang een prachtige waterbak met planten erin. We hadden het kunnen weten, muggen! We worden weer flink te grazen genomen, dus echt natafelen is er niet bij. Dan maar terug naar huis, want we hadden Mariam beloofd vanavond op de beruga te kaarten. Jammer dan, geen electriciteit. Nou in het donker met z'n vieren al keuvelend op de beruga is ook gezellig. Om negen uur komt er weer licht in de duisternis en komt ook Annette van de heuvel naar beneden om mee te kaarten. Ze had al eerder aangegeven dat ze dat leuk vond en we hadden haar dus ook uitgenodigd. Ze heeft het spelletje al snel te pakken en we genieten tot weer het licht uitvalt. Ja, ja this is Lombok. Nu is het al met een kwartiertje gepiept en vrolijk kaarten we weer verder. Ja, de beruga is goedgekeurd en het is heerlijk om daar te zitten en te kaarten. Maar ja, eigenlijk is het team niet compleet. We missen die twee scheten uit Venlo. Ja Mariam en Adi praten nog dagelijks over Nick en Elise, wij niet minder hoor!
Donderdag 7/1
Marijke
Keurig op tijd staan we naast ons bed. We gaan naar de universiteit vandaag. We lopen rond half negen richting Pos Ronda, waar we nog net Mohni en zijn club treffen, voor ze vertrekken naar de Gili's voor de zoveelste duikklus. Ze hebben nu een stel jonge Nederlandse kerels bij zich, waarmee ze gisteravond tot 12.00 uur gedoken hebben. Je ziet Mohni stralen terwijl hij het vertelt. Ja, die jongen heeft duiken in zijn bloed zitten. Ik bel Maun voor een taxi. Het is wel gemakkelijk als je een taxichauffeur kent, want bij de Pos Ronda komen niet zo vaak taxi's. Het is immers geen hotel. Keurig worden we bij de universiteit afgezet. Het is een kleine uni met speciale opleiding computer en Engels. Ze bundelen hun krachten om het allemaal iets goedkoper te maken. Het is een mooi wit gebouw en de directeur komt even later aanlopen. Zijn naam is Zen (klinkt goed) en samen met nog een leraar en lerares staan ze ons te woord onder het genot van een flesje teh botol. Ze zijn alledrie ontzettend gemotiveerd en doen er alles aan om de jeugd ook te motiveren. We krijgen een rondleiding door het gebouw, waarbij Zen wel 4 keer vraagt of ik niet moe ben. Nee hoor, loop maar door. De bieb ziet er goed uit, maar de boeken lijken amper gebruikt. Dat blijkt ook te kloppen. De leerkrachten vertellen dat de studenten niet echt in de boeken geïnterreseerd zijn. De echte fanatieke studenten komen uit central of east-Lombok. Het is net of de mensen van west-Lombok gemakzuchtiger zijn. Dit hadden we al eerder gehoord. Misschien hebben de toeristen echt een foute invloed op de mensen hier. Ik weet niet waar het aan ligt. In ieder geval aan de leerkrachten ligt het niet. Zen woont in Gunung Sari en geeft thuis ook nog iedere vrijdag gratis Engelse les aan een groepje jongeren die de universiteit niet kunnen betalen. Hetzelfde doet de andere leraar in zijn woonplaats. Ja, de leraren willen wel! De afspraak wordt dan ook gemaakt om morgenmiddag naar Gunung Sari te komen en dan een Engels gesprek te houden met de jeugd daar. Zaterdagmorgen worden we dan op de Universiteit verwacht voor een gesprek met een grote groep jongeren daar. Zen vraagt heel voorzichting of negen uur haalbaar is. Maar natuurlijk, dat is geen punt. Ja maar, zegt hij, Westerse mensen staan toch nooit voor 10.00 uur op. Het beeld dat ze van ons hebben is, dat we heel snel moe zijn, dus daarom vroeg hij iedere keer of ik niet te moe was om rond te lopen en dat we slapen tot minstens tien uur. Als we vertellen dat we thuis (toen we nog werkte tenminste) iedere dag gewoon om zes uur opstonden om naar het werk te gaan, worden we vreemd aangekeken. Eigenlijk wel begrijpelijk, ze kennen hier alleen toeristen en dat is het beeld dat ze van ons hebben. Misschien wel een leuk onderwerp om een discussie over te voeren (natuurlijk wel in het Engels!). Tegen de middag nemen we afscheid en Rian begeleid ons naar de deur. We willen nog even richting Mataram mall gaan, wat naar ons idee vlak bij ligt. Joep vraagt Rian, waar het ligt en hij loopt even mee. Tot verbazing van Rian en mij, weet Joep beter de richting dan Rian en blijkt dat de mall maar op een kilometer afstand ligt. Rian excuseert zich dat hij de weg niet weet. Och ja, hij komt ook van Flores en gaat altijd alleen maar rechtstreeks van de universiteit terug naar zijn kamertje bij Boung. Hij heeft geen geld of tijd om bij Mataram Mall rond te hangen. We nodigen hem uit voor een drankje, maar hij moet weer terug naar school. We lopen wat rond in de mall, maar houden het al snel voor gezien. Ook treffen we nog Eful 2. Een man uit de kampung die we ook al jaren kennen, maar niet zo vaak spreken, omdat hij als chauffeur meestal weg is. Hij vertelt ons hoe gelukkig hij is, dat zijn beiden dochters gesponsord worden en daardoor een goede opleiding kunnen krijgen. De oudste gaat volgend jaar naar de universiteit. Hij is apetrots en zegt nogmaals dat het project een zegen is voor het dorp. Oké, genoeg veren in de ko... Maar het is wel leuk om af en toe te horen, dat de mensen hier echt blij mee zijn. Maun wordt weer gebeld en we vertrekken naar huis. De lucht begint te betrekken en net voor de eerste druppels zijn we binnen. Dan wordt het menens. Nu komt de echte hujan. Vanaf twee uur barst het los en het houdt niet meer op. Het blijft met bakken vallen. Om vier uur is het dan ook gedaan met de electriciteit. Ja, daar zit je dan. We horen van Adi dat er bij de grote weg een boom is omgevallen en bij de val een elektriciteitsdraad had meegesleurd. Wanneer dat gemaakt word weet niemand want de elektriciteitsmaatschappij laat zich met de regen echt niet zien. Eerst maar even lekker slapen, maar dat houdt ook een keer op. De laptop is op een gegeven moment ook leeg. Maar eigenlijk boeit het ons allemaal niet. Het is heerlijk rustig. Ik sms even naar de hadji die mijn arm zou komen masseren, dat de afspraak beter naar zondagmiddag verzet kan worden. Ik krijg een smsje terug waar ik niks van snap. Dan maar even Adi vragen of hij voor mij wil bellen. Dat lukt beter en de nieuwe afspraak staat. We horen dat er ergens op de berg een flinke waterval ontstaan is, want je hoort hier het water naar beneden kletteren. We gaan maar even bij Adi en Mariam zitten kletsen en meteen vraag ik Mariam ook voor wat kokend water. Ja, de waterkoker werkt op stroom. Dat wordt vanavond popmie, want niemand gaat de deur uit met zo'n weer. Om negen uur floept, tot onze verbazing, het licht weer aan. Nou, dat valt dus weer mee. We gaan naar huis en met het klaterend geluid van de hujan op de achtergrond, kijken we een filmpje en genieten van de rust.
Vrijdag 8/1
Marijke
Aangezien het door de hujan een heel stuk koeler is, slapen we heerlijk, zelfs tot acht uur. Zie je wel, die toeristen zijn hun bed niet uit te krijgen. We zijn net aan het ontbijten als de regen weer begint. Ik begin nu een beeld te krijgen van de regentijd. Plannen maken kun je nu beter niet doen, want de regen bepaalt op dit moment gewoon je dagritme. Geeft niks, heb ik even de tijd om het verslag bij te werken, want vandaag is weer publicatie dag en owee als we dat vergeten of te laat zijn ha-ha. Dan breekt de zon door en meteen is het weer bloedheet. Geen wonder dat hier alles zo snel groeit. Adi gaat dan ook weer samen met Joep de bamboe bijknippen. En we zorgen dat de boel weer allemaal een beetje opdroogt. Na de middag worden we dus in Gunung Sari verwacht, maar als we bijna willen vertrekken krijgen we een telefoontje van Zen. Of het ook om vier uur mag ipv 3 uur. Ja hoor, we waren toch even niks van plan. Het enige wat ik er bij uithoudt is, dat wij bij regen dus niet komen en de afspraak gewoon een weekje opschuiven. Ja, ook ik begin het te snappen. Omdat we geen idee hebben hoe laat we terug zijn, zullen we maar zo aardig zijn om het verhaal al te pucliberen. Zijn we in ieder geval vandaag op tijd.

Zaterdag 26/12
Joep
Vandaag gelukkig beiden weer in orde en vroeg uit de veren. Maan komt om een uur of acht en begint weer te werken aan onze beruga. Langzaam maar zeker komt er schot in want de dakconstructie vergde nogal wat denk en zaagwerk. In Nederland zou heel veel machinaal gebeuren maar hier wordt het meeste met de hand gedaan. Het enigste wat Maan heeft is een handfreesmachine en daar weet hij goed mee om te gaan. Hier leer ik weer met de simpelste dingen om te gaan. Er komt zelfs een plafond in van bamboematten die als het goed is morgen worden geleverd. Daarna de panlatten erop en kunnen de pannen gelegd worden. Die worden vervolgens geschildert. Adi en Mariam hebben uren voor een emmertje gezeten om elke dakpan af te wassen met als gevolg toen Adi ze vandaag wilde schilderen bleken ze nog iets vochtig te zijn en dan houdt de verf er maar moeilijk op. Vandaar de beslissing om ze te verven als ze op het dak liggen. Spaart tevens verf uit omdat de pannen elkaar overlappen. We rijden even naar Senggigi om wat achterstallige boodschappen te doen en kijken ook even hoe het zit met het Senggigi Square Festival. Niets te zien, dan zal het wel vanavond zijn. Dan maar in een van de restaurantjes even een terrasje pikken voor een koel drankje. Aan de overzijde, voor reisburo Bidy Tours, staat een partytentje en hier zitten enkele agenten terwijl op de straat een agent staat, gekleed in strak uniform, zwarte rijlaarzen en een fluitje in zijn mond. Af en toe maant hij iemand tot stoppen door middel van een stopteken maar herhaaldelijk zien we dat men gewoon doorrijdt, nagekeken door de agenten die onder de partytent in de schaduw zitten. Waarom hij iemand aanhoudt is ons niet duidelijk want hij laat willekeurig iemand zonder helm gewoon doorijden. Ook als ze inhalen bij het bord inhaalverbod, wat overigens niemand kent. We worden uitgebreid toegezwaaid door een agent alsof we de grootste vrienden zijn en dan blijkt het de agent te zijn waar ik vorig jaar een motor van heb gehuurd en die er van af wist dat ik een vals rijbewijs had, made in Thailand. Hij vond het er schitterend uitzien, iedereen zou hierin trappen, zei hij. En liet ook ons toen gewoon verder rijden. Logisch, want hij had zijn inkomsten! We breken weer op en rijden noordwaarts totdat we een klein bankje vinden waar we een mooi uitzicht hebben over de zee. Na een kort verblijf wil Marijke ook wel eens de motor uitproberen en zij keert huiswaarts, met mij achterop. Lukt haar prima. Thuis aangekomen, krijgt Adi even internetles. We hebben gisteren afgesproken om dat iedere dag even te oefenen en hij ziet dat wel zitten. Als Adi en ik naar buiten lopen, geeft Marijke stiekem ook Mariam even les. Stiekem stuurt ze Adi, via ons account een mailtje. Marijke vertelt me dit later. Wat zal Adi opkijken. We drinken even met z'n vieren een bakkie speciale koffie. Marijke had namelijk in Bali een pergulator gekocht bij Starbugs en toen kreeg ze een pak koffie kado. De koffie smaakt prima en tussendoor begin ik met Adi een discussie over wanneer de beruga klaar zal zijn. Ik geloof niet dat deze dit jaar nog af komt aangezien Maan morgen niet komt ivm een bruiloft en Adi maandag op pad is omdat er in de haven van Lembar een cruiseschip aankomt met zeker 2000 gasten en hij een graantje mee wil pikken. Adi is overtuigd van wel en onder het toeziend oog van Mariam en Marijke, gaan we dus een weddenschap aan. Als de beruga dit jaar nog af komt, dus voor vrijdag, krijgt Adi van mij een pakje Country sigaretten. Win ik, dan krijg ik een pakje kretek sigaretten. Adi zegt lachend dat hij Maan iedere dag vraagt om een uur over te werken. Ik kaats terug dat ik dan 's nachts een uur langer moet werken om alles weer af te breken. Ja, raar maar waar, maar dat is onze humor hier en we hebben er samen lol in. Ik ben benieuwd wie dit gaan winnen. We laten het nog weten. Dan is het al weer tijd om de kinderen hun wekelijkse Engelse les te geven. Vlak voor zevenen begint het te regenen en dat scheelt natuurlijk weer in het aantal kinderen wat op komt dagen. Toch komen er een kleine 20 kinderen op de les af en onder toezicht van enkele toeristen starten Annie en Marijke de les. Zodra deze is afgelopen stappen wij weer op het motortje om ergens een hapje te gaan eten. Daar word ons een brochure onder de neus gedrukt van het project van onze vrienden van Impian Anak en komen we in contact met Adam, die weer een vriend is van Hamdi, die in het Impian Anak project zit. Marianne had verteld aan Adam dat wij misschien ook wel interresse zouden hebben voor de sleutelhangers, pennen of boekenleggers, geweven met het logo van ons project. Wij wisten hier dus van en morgen zijn de proefmonsters al klaar. Met Adam zitten we nog een klein uurtje te praten over van alles en dan beginnen de muggen weer hun ronde te maken en houden wij het voor gezien. Nog even naar het Festival, maar daar is het zo uitgestorven als maar wat. Ongelooflijk. Groots werd het twee weken geleden vermeld in de "Lombok Guide ", met dat er van alles te doen was. Maar niemand weet ervan. Dat is ook Indonesie. Dan maar naar huis en de dag afsluiten.
Zondag 27/12
Marijke
Opstaan en de gordijnen openen, de ramen openzetten. Water aanzetten voor de koffie, De deur openen, goedemorgen roepen naar Sane en de andere buurtjes die al rondlopen. Terras vegen, waar standaard iedere morgen de poep ligt van de gekko en de kleine poepjes van de cikcaks, binnen even opruimen en daarna ontbijt maken. Een dagelijks ritueel dat er al goed in zit. Lekker rustig samen ontbijten en genieten van de frisse ochtenduurtjes. Na acht uur komt de zon al op ons terras en wordt het meteen een stuk warmer. Maan heeft vandaag een dagje vrij, maar Adi is al op pad om de bamboematten op te halen, die tegen de binnenkant van het berugadak aan komen. Hij wou ook meteen de bamboe bodem mat (om op te zitten) meebrengen, maar die moet besteld worden. Aangezien hij een weddenschap met Joep heeft lopen, duurt dat te lang. Dus hij komt zonder de bodem mat naar huis. Hij kent iemand in ons dorp die deze matten wel kan maken. Hij wil er naar toe lopen en Joep zegt lachend, nee die is niet thuis, die is naar het strand. Adi lacht maar wat, want hij weet dat Joep wil dat het langer duurt. Even later komt hij verbaasd terug, de man was inderdaad naar het strand. Joep ligt in een deuk en helemaal als hij later hoort dat het maken van de matten, anderhalve week gaat duren. Adi geeft ruiterlijk toe dat hij verloren heeft in de weddenschap. Hij laat Ismael (de buurjongen) een pakje kreteksigaretten halen, maar ik sta erop dat hij wacht tot vrijdag. Dan is het 1 januari 2010 en voor die dag geldt de weddenschap. Samen met Joep zit Adi op de planken in de half afgebouwde beruga. Schitterend, net een stel kinderen, die twee. Na een middagdutje gaan Joep en ik aan de wandel. Lopen is nog steeds goed voor Joep zijn rug. We lopen richting pos ronda en horen van mr. Sumbawa dat er weer een bruilofstoet komt om vijf uur. Nu iemand uit kampung Senggigi. Maar ze lopen ook vanaf de mainroad, dus we kunnen weer mee kijken en meegenieten. We volgen al lopend de stoet door de straat en zien ter hoogte van Happy Cafe dat er plotseling in de stoet gemept wordt. De politie die het verkeer om de stoet heen leidt, is er als de kippen bij, maar het is al gesust. Iemand had al dansend tegen een andere man aangestoten, die aan de drank gezeten had. Die werd dus meteen nijdig en begon te meppen. Ja, ja ook hier maakt drank meer kapot dan je lief is. Al teruglopend Worden we uitvoerig door een in de houding staande politieagent begroet die het verkeer aan het regelen was. Hij word op dat moment bijna uit zijn laarzen gereden door een taxichauffeur. Dit neemt onze agent niet en hij draait zich om en slaat met zijn hand keihard op de kofferbak van de taxi die daarop meteen stopt. Een reprimande is het gevolg. Och, het is weer even spannend en even later wandelen we rustig terug naar de pos ronda. Daar zit Kartini aan de durian, die daar nu dagelijks, door een van de vrouwtjes uit onze kampung verkocht wordt. Ik mag een stukje proeven. Heerlijk. Maar dan praat ik even serieus met Kartini, die rode ogen heeft van het huilen. Ze heeft vanmorgen haar zusje begraven. Die lag al een jaar lang in het ziekenhuis hier en in Bali met een tumor in haar hoofd. Ze heeft het niet gehaald. Kartini is er toch vrij nuchter onder. Iets wat we hier heel veel zien. Ze accepteren de dingen zoals ze komen, terwijl wij toch de neiging hebben om alles naar onze hand te willen zetten. Samen met Kartini lopen we naar huis. Pakken daar ons motortje en crossen naar Senggigi voor de warme hap. Na het eten, komt Adam aangewandeld en laat ons de reeds gemaakte sleutelhangers en pennen zien. We zijn zeer tevreden. De juiste kleuren en keurig gemaakt. Hij vertelt ons dat hij nu inmiddels 6 jaar getrouwd is met Puna en ze jammer genoeg nog geen kinderen hebben. Al die tijd woont hij nu bij zijn schoonouders in. Maar hij heeft sinds vorig jaar 1 are land gekocht en dankzij de bestelling van Peter en Marianne heeft hij de fundering kunnen laten storten. Gisteravond had hij blij tegen zijn vrouw verteld, dat ze nu stenen voor de bouw konden gaan kopen, want hij had van ons weer een bestelling gekregen. Hij is weer een typisch voorbeeld van stap voor stap iets opbouwen en proberen iets voor zich zelf te krijgen. Hij doet ons een beetje aan Adi denken, een zuivere jongen. We beloven hem, dat we zullen proberen meer mensen, die ooit zoiets willen laten maken, naar hem toe te sturen. Jongens die zo serieus proberen iets te maken van hun leven, willen we graag helpen. We willen hem een royaal voorschot geven, maar daar wil hij niets van weten. Hij neemt een klein voorschot, zodat hij de pennen kan kopen en de rest moeten we maar betalen als het klaar is. Marianne had het goed gezien, een zuivere, eerlijke jongen. Een mooie afsluiting van deze dag.
Maandag 28/12
Marijke
Nee, geen hari Libur, geen vrije dag. Adi is naar de haven in Lembar, omdat daar een groot cruise schip aan zou komen. Alle verkopers gaan er dan ook naar toe om te proberen wat zaken te doen. Maan zou zich alleen redden, maar Joep ziet hem bezig en ondanks de taalbariërre ziet Joep heel goed dat hij hulp nodig heeft. Dus wordt Joep vandaag de assistent. Je kunt Maan toch niet alles alleen laten doen. Ze werken prima samen, alleen komt Joep een keertje vragen, waar Maan het over heeft. Maan wilde alleen maar even sociaal doen en had het over Adi. Hij hoopte dat Adi succes zou hebben in de haven. Ze werken rustig samen door. Ja, er valt niet zo veel verder te praten als je elkaar niet verstaat. Maan is nu met de bematting van het dak bezig.
Tussendoor komt Mariam me de post brengen. Een historisch moment, post op ons adres in Lombok. Als je nagaat dat er geen straat of huisnummers zijn, dan is het toch knap dat hier de post aankomt. Maar het adres is dus als volgt:
Marijke Klomp en Joep Valize,
Jalan Raya Senggigi
Gang Bumi Adytia hotel. Kampung Loco,
Senggigi-Lombok NTB Indonesia.
En dat wordt dus keurig bij ons thuis afgeleverd door een echte postbode met een dikke jas aan en helm op. Ja het kan wel eens koud zijn in deze tijd van het jaar. Het is een hartstikke leuk pakketje van Gerda van Hulst, met een mooie nieuwsjaarswens en een prachtige Indonesische CD, die dus waarschijnlijk van Indonesië naar Nederland en weer terug gereisd is. Maar ook een handig opvouwbaar schaartje. Dat is erg leuk, want een zelfde soort schaartje is me jaren geleden ontnomen door de douane, na eerst een jaar met me meegereisd te zijn door heel wat landen. Ach ja, zo'n schaartje is toch heel wat belangrijker als al die gevaarlijke dingen die de laatste dagen het vliegtuig in gaan (zie het nieuws). Om twaalf uur is er twee uur pauze. Goed geregeld hier. Joep komt even een boterham eten en een bakkie doen. Daarna begint het te regenen en dan kun je maar een ding doen, juist ja slapen. Tegen de tijd dat de regen stopt, is ook Adi weer present. Het was niet zo geslaagd. Hij heeft maar een paar horloges verkocht, dus vind hij dat hij zich thuis veel nuttiger kan maken. Maar goed ook, want nu komt het zware werk. Met behulp van een autokrik wordt de beruga gedeeltelijk opgetild en worden er, vooraf gemetselde vierkantie blokken onder gelegd. Waarom dat nu gebeurt en niet voordat de beruga geplaatst wordt, is me een raadsel. Maar ik heb het gevoel dat Maan weet wat hij doet. Dit is nogal zwaar werk en Joep is nog herstellende, d.w.z. dat hij nog maar een beetje krom loopt. (Wie Joep ooit heeft zien lopen na een spit aanval, weet hoe dit eruit ziet). Ik klungel dus maar een beetje thuis, wat was doen en Indonesische woordjes naar het Engels vertalen, met behulp van Google. De kinderen krijgen nu iedere zaterdagavond wat extra woordjes mee, die ze dan als huiswerk voor de volgende week moeten leren. Ja, we willen ze toch een beetje laten werken. Tegen de avond zien we dat Nick en Elise op de chat zitten. Via de mail is de chat bijna niet te doen. Je typt wat tekst in en moet dan wachten tot die tekst op het scherm verschijnt, dus ik probeer Yahoo Messenger te openen. Het lukt absoluut niet, wat ik ook probeer. Dan maar opnieuw installeren. O wat stom, met dit tempo duurt dat ook eeuwen. Inmiddels komt Gilang (de zoon van Eful en Kartini) voor het modem vragen. Midden onder het downloaden breek ik het af. Morgen maar opnieuw proberen. We sms-en even naar Nederland dat de chat niet meer gaat lukken. Dan maar op ons motortje voor het avondeten. Na het eten, als we terug willen rijden, draait Joep richting supermarkt. Ik kijk hem vragend aan. Voor ons op de straat was dus politiecontrole. Op het kleine stukje naar Senggigi centrum, hebben wij dus nooit een helm op. Ja, ik weet het stom, maar toch. Dan gaan we maar even bij internet onze mail kijken. Dat zal wel sneller gaan dan thuis en dan kunnen we meteen alle gestuurde kerstwensen downloaden. Iets wat thuis niet te doen is. Nou dat was helemaal niks. We kunnen niet eens onze mail binnen halen, het duurt en het duurt maar. Ik hoop niet dat er iets met onze mail mis is, want dan wordt het straks wel heel stil vanuit de rest van de wereld. Nou, morgen maar weer verder kijken.
Dinsdag 29/12
Marijke
Vandaag dus ontbijtje bij Graha en lekker zwemmen. Mata Hari schijnt weer volop, dus we kunnen weer genieten. Na een royaal ontbijt, een eitje bij het ontbijt hebben we alleen hier, steken we de straat over voor een paar uurtjes genieten bij het zwembad. Er zijn best veel gasten, maar de meesten zijn locals uit Java. Je merkt dat deze mensen heel wat moderner zijn dan de mensen van Lombok. Ze dragen namelijk badpakken en zelfs eentje in bikini. Dit is heel vooruitstrevend voor Indonesië. Rond het middaguur meldt de lucht ons dat het tijd is om naar huis te gaan. Donkere wolken pakken zich samen. Wij springen weer op ons motortje en gaan richting kampung. Bij Cuk zijn winkeltje is Eful met twee al wat oudere toeristen. Ze verblijven een paar dagen in Bumi Adytia. Hij laat net de medicijnen zien. Wij stappen natuurlijk ook even af en het blijken twee mensen uit Canada te zijn. Zij is een Nederlandse, geboren op Java en later naar Nederland vertrokken. Ze heeft later ook nog verschillende jaren op Borneo gewerkt. Daarna is ze naar Canada vertrokken met haar familie. Haar vader is tijdens de oorlog in Indonesië overleden en haar moeder is onlangs overleden en daarop besluit ze om nog een keer terug te gaan naar haar geboortegrond in Soerabaja. Een kaartvriend van haar, wilde dolgraag een keer naar Indonesië, maar wist niet goed hoe dat te organiseren. Dus vroeg hij haar of het akkoord was om samen te gaan. Nu zijn ze dus 3 maanden aan het rondreizen in Indonesië. Na Java, Bali en nu Lombok, willen ze nog naar Flores gaan. Ja, voor haar zitten er hele verhalen en emoties achter dit verblijf. Er zijn volgens mij nog heel veel mensen in Nederland die met weemoed en mooie herinneringen rond lopen over Indonesië. Kijk maar eens rond op de Pasar Malam in Den Haag. We praten een tijdje bij Cuk op het platje, terwijl het flinkt regent. Geen hoosbui zoals normaal, maar gewoon een flinke regenbui. Dat kan dus ook hier. Na een poosje wordt de regen iets minder en gebruiken wij dat moment om snel naar huis te gaan. Wauw, de dakpannen liggen al op de beruga. Ja, het begint op te schieten. Maar lang kunnen we niet kijken, want de regen wordt alweer heftiger. Dan zit er maar een ding op. Lekker weer een siesta. Ja, ik weet we vallen in herhaling, maar zo zit het leven hier nu eenmaal in elkaar. Tegen de avond zit ik met Marianne te chatten (messenger doet het gelukkig weer) en dan komen Nick en Elise on-line. Nu moet ik dus even Adi en Mariam erbij halen. Schitterend hoe die twee naar dat scherm zitten te roepen. Zelfs Mariam, die normaal toch heel rustig is, wordt helemaal enthousiast als ze Elise ziet. Ze kijkt haar ogen uit, als Elise met de laptop in de hand, haar huis rondloopt. Zo ziet ze ook hoe Elise en Nick wonen en ze geniet. Daarna neem ik het weer over en anderhalf uur later, zijn de laatste foto's en laatste nieuwtjes weer uitgewisseld. Vooral de foto waar Nick sneeuw schept op de dag dat ze thuis gekomen zijn, maakt ook op ons echt indruk. Laat ons voorlopig maar lekker hier blijven, dat is duidelijk. We gaan een hapje eten en nemen dit keer een restaurantje waar we nog niet eerder zijn geweest. Behalve Mario's, waar de expats luidruchtig aanwezig zijn en Mata Hari waar de bedrijfsleider een kleine gestoorde freak is, willen we alle restaurantjes wat klandizie gunnen. Het obertje, Andy, is een knul die we vroeger ooit eens mee uit eten genomen hebben bij Cak Poer. Hij was toen een straatverkopertje. Hij is goed terecht gekomen en spreekt uitstekend Engels. Dat is het grote voordeel van de straatverkopers, ze leren allemaal binnen de korste keren Engels spreken. Het eten is prima en overdadig en de prijs normaal. Hier komen we dus beslist nog eens terug. Yan, een horloge verkoper die we al jaren kennen, komt er even bij zitten en deelt met ons de watermeloen partjes, die we tot onze verrassing als toetje krijgen. Yan voert tussendoor een telefoongesprek en tot mijn verbazing kan ik het gesprek in grote lijnen volgen. Hij spreekt dus bahasa Indonesië en geen Sasak. Daar zit de clou. Het is heel moeilijk om de taal onder de knie te krijgen als iedereen in dialect spreekt, wat ze hier constant doen, maar ook op Bali (een ander dialect uiteraard). Maar het bahasa kan ik in grote lijnen nu redelijk volgen. Alleen zijn er maar een paar mensen die de moeite nemen om goed Indonesisch met me te praten. Och ooit zal het Sasak wel tot me doordringen, hoop ik. Maar dat gaat deze keer echt nog niet lukken. Och de tijd zal het leren.
Woensdag 30/12
Marijke
Rond half elf komen Iba en Ina. Ze komen of te vroeg of te laat, maar het gekke is je went eraan en we maken ons dan ook niet meer druk of de dames op tijd komen. De massage doet vooral Joep erg veel goed, omdat hij nog steeds wat voorzichtig beweegt met zijn rug. Iba besteedt dan ook extra zorg daaraan en masseert zijn onderrug wat langer en grondiger. Ruim een uur worden we weer heerlijk vertroeteld. Nadat de dames vertrokken zijn, steekt niet veel later Adi zijn hoofd om de hoek. Het eten is klaar. Mariam heeft weer uitgepakt. Weer is er rijst en kentang goreng , groente, kippepootjes, garnalen en kleine maiskoekjes. We smullen weer als vanouds, maar na het eten is Adi alweer meteen naar buiten, Maan helpen. Joep baalt dat hij niet kan helpen, maar twee mensen aan de beruga is genoeg. Joep gaat met een kopje koffie even erbij zitten en Mariam en ik oefenen weer wat Engels. Ja, onze Mariam is fanatiek en probeert echt de Engelse woordjes erin te stampen. Na een poosje houden we het voor gezien. Joep houdt zich nog een tijdje bezig met de foto's van de kinderen voor het project. Zo tussendoor staat er nog eentje voor de deur. We missen nu nog vier kinderen, waarvan er eentje maar heel af en toe thuis is, maar het gaat lukken we krijgen ze allemaal op de foto. Hariadi, het sponsorjongetje van school de Keg, heeft zo'n hekel aan die foto, dat hij, toen ik hem laatst vroeg of hij al op de foto stond, volmondig ja zei. Ja inderdaad, vorig jaar, want als ik thuis de lijst nakijk, zie ik hem nergens staan. Het is een leuk ventje, maar die foto's maken vindt hij maar niks. Och, ook hem krijgen we nog op de foto. Even later wandelen we naar Sareah om even bij te kletsen. Ze vertelt me dat ze onze was aan het strijken was en toen plotseling een stroomstoot kreeg. De kabel van het strijkijzer was kapot en langs een stukje bloot. Dat stukje kreeg ze tegen haar arm. Met veel armgezwaai en vertoon, maakt ze duidelijk hoe ze het strijkijzer van zich af gooide. Een smalle brandwond op haar arm is het bewijs. Boung heeft er meteen een nieuwe kabel aangemaakt. Ze durft nu niet meer te strijken en laat Nur het strijkwerk doen. Ze vraagt of we koffie willen. Oké Sareah, vandaag drinken we een bakje koffie. Tussendoor komt Ryan thuis. Hij woont op kamers bij Boung en Sareah en is een rustige, verstandige jongen uit Flores. Hij zit in Mataram op de universiteit en probeert als ober zijn lessen te betalen. Hij studeert Engels en tussendoor ook nog Nederlands, Duits en Japans. Het is echt een talenwonder, alleen jammer dat hij zo bescheiden is , want je hoort hem amper. Toch heeft hij nu het lef om te vragen of Joep en ik een keertje naar de universiteit willen komen om een gesprek aan te gaan met de klas. Goh, dat overkomt me in Nederland nou nooit dat ik als gastspreker uitgenodigd wordt op de universiteit. Ik vertel hem dat we educatie ontzettend belangrijk vinden en daarom ook het project gestart zijn. Daarom zullen we graag van zijn uitnodiging gebruik maken. Ik vraag hem, waarom hij dat nu pas vraagt. Ja, hij had er vaak aan gedacht, maar durfde het niet te vragen. Omdat ik hem nu zelf aansprak en vroeg hoe het met zijn studie ging, had hij moed genoeg om ons te vragen. Hij is ontzettend slim, maar ook ontzettend verlegen. Niet zo'n makkelijke combinatie. Sareah heeft tijdens het gesprek, gebruik gemaakt van de tijd om even pisang goreng te maken. Je zou ze toch!! Met een big smile op haar gezicht komt ze met de banaantjes aanzetten. Hoe kan ik dit nou weigeren. Even later komt ook Boung thuis van zijn werk en we kletsen nog even na. We lopen nog even door naar Cuk en June om nog wat medicijnen af te geven die we gekregen hadden. Malarone (tegen malaria) heeft een lange houdbaarheidsdatum en wordt vaak door de toeristen afgegeven. Terwijl we met June zitten te kletsen, komt Cuk thuis en meteen valt ook de stroom uit. Natuurlijk we waren aan de beurt! Tidak apa apa. We lopen naar huis om nog even in de avondschemering te douchen en dan gaan we op het stoepje zitten bij Adi en Mariam. Het is volle maan en het is prachtig buiten. Ik mis de lamp helemaal niet en het gekke is dat dit maanlicht weer uitnodigd tot intensieve gesprekken. We praten over sommige dingen hier die ik moeilijk kan begrijpen. Zoals het feit dat als een moeder weduwe wordt en opnieuw trouwt, de kinderen vaak in het dorp achterblijven en de moeder vertrekt. Adi legt uit dat wanneer de kinderen niet echt meer afhankelijk zijn van de moeder, dit vrij normaal is en de kinderen worden dan door familie opgevangen. We zien ook aan de twee jongste broers van Boung en Cuk dat ze allebei goed terecht gekomen zijn, maar ik blijf het een moeilijk iets vinden. Ook komt het gesprek op een heel moeilijk onderwerp. Adi en Mariam hebben geen kinderen. Het zou dan heel normaal zijn, dat Adi een tweede vrouw neemt. Hij is daar ook al op aangesproken door anderen. Maar Adi ziet dit helemaal niet zitten. Ik verwacht dat hij zegt omdat hij zoveel om Mariam geeft, maar een van de belangrijkste redenen voor hem is dat hij dan altijd zou moeten schipperen tussen twee vrouwen en dat hij dan waarschijnlijk zou moeten liegen. Want beiden zullen hem vragen of zij de liefste is of de eerste en liegen is iets wat Adi absoluut niet kan. Het blijkt ook dat de eerste vrouw officieel toestemming moet geven aan haar man om opnieuw te trouwen. Er was hier onlangs een hele discussie over op TV. Omdat een tweede vrouw, bijna niet meer voor komt, willen ze het in Indonesië afschaffen. Maar de fanatieke moslim willen er niet naar luisteren. Ik persoonlijk zie hoe geweldig goed het gaat tussen Adi en Mariam en ik kan me niet voorstellen dat daar ooit nog iemand bij komt. Hoewel man en vrouw hier redelijk gelijk zijn, heb ik nog steeds moeite met het feit dat de mannen de vrouwen commanderen. De meeste mannen kunnen nog geen kopje koffie zelf maken. Ik vind het pijnlijk om te zien en zal nooit aan deze manier van omgang kunnen wennen. Vrouwen hoeven niet bovenaan te staan en ik vind het allerbelangrijkste dat man en vrouw samen leven op een manier die hun beiden bevalt. Maar er zijn toch wel erg veel religies en leefwijzes waarbij vrouw het onderspit delft. Ik blijf om me heen kijken en zie steeds meer details van het leven hier. Wie ben ik om daar verandering in te brengen, maar dat hoeft nog niet te zeggen dat ik alles wil begrijpen. Het is inmiddels tien uur geworden en het licht floept weer aan. De betovering is weg en Joep en ik keren huiswaarts.
Donderdag 31/12
Marijke
De laatste dag van 2009. Maan en Adi werken nog volop aan onze beruga. Nu wordt de bodem gestort en het ziet er naar uit, dat we begin volgende week op onze beruga kunnen zitten. Hij is zo mooi geworden. We zijn er echt blij mee. De beruga is voor Nederlandse begrippen een raar ding, maar voor Indonesische begrippen een must voor bij je huis. Het is een afdak gesteund op vier palen, waaronder een platje met een bamboematbodem. Daar kun je op zitten. De beruga is meestal op de meeste winderige plek bij een huis gelegen. Gezien de hitte in Indonesië dus de prettigste plek. Daar kun je relaxen, ontvang je je gasten en leef je eigenlijk een groot gedeelte van de dag. Binnen ben je alleen om te eten en te slapen. In feite heeft ieder huis  hier een beruga en Joep en ik zijn de beruga gaan waarderen als een super leefruimte. Adi en Mariam zijn er ook dolblij mee. We wilden om 10.00 uur richting strand gaan. Daar zijn we nog niet echt geweest en dat hadden we Adam beloofd. Adam is de jongen die voor ons de sleutelhangers en pennen voor het project maakt. Maar hier moet je dus niets plannen. Eerst komt dus de zus van Adi voor een paar dagen op bezoek met haar man en de kinderen Egin en Sakila. Die moeten dus begroet worden. Dan komt Eful het modem brengen. Dat blijkt niet meer te werken, dus Eful gaat er achter aan om dat ding weer actief te maken. Hij blijft wat bellen en op en neer rennen en kijkt ondertussen naar de live begrafenis van Gus Dur, een oud president, blijft even wat drinken en raken we aan de praat. Hij vertelt ons dat zijn zus een weduwe is met 6 kinderen. Drie ervan zijn al zelfstandig maar de drie jongste zitten nog op de elementry school. Zijn zus woont in central Lombok. Nu heeft zijn zus het aanbod gehad van een Yaya-san (een stichting) uit Mataram, om haar kinderen naar de elementry school te sturen. Eful vraagt ons advies. Hij belt naar zijn zus en vraagt de naam van de yaya-san. En zoals we al vermoeden, gaat het om Penduli Anak, een omstreden stichting in Lombok. We zagen en hoorden de eerste keer van deze stichting via de omroep Link op TV. Toen heb ik met tranen in de ogen zitten kijken naar een jongen uit Eindhoven, Chaim die dit probeerde op te zetten. Nu, een paar jaar later hebben wij het project nog niet gezien, maar veel vrienden wel en het plaatje is een beetje als volgt: de kinderen komen intern en worden dus uit hun eigen leefomgeving weggehaald. De leefomstandigheden die ze dan krijgen, zijn totaal anders dan thuis. Naar Westerse maatstaven veel beter. De scholen die ze bezoeken zijn van  het hoogste niveau. ze hebben allemaal een eigen fiets. Het samen delen is dus uit den boze.Ze maken regelmatig uitstapjes, bijvoorbeeld naar Bali. Dus wij zouden zeggen dat ze het veel beter hebben. Het grote nadeel is dat hun manier van leven helemaal niet meer past in het Indonesische plaatje. Ze hebben een redelijk strakke dagindeling, lopen allemaal de hele dag in een groen met geel uniformpje en worden omringd door een groot aantal medewerkers. Naar wij gehoord hebben, meer medewerkers dan kinderen. Wat ons het meeste raakt is dat de kinderen (als ze nog een thuis hebben) daar weg worden gehaald en het supersociale dorpsleven gaan vergeten, iets wat er juist voor zorgt dat de mensen zo ontzettend lief en behulpzaam zijn. We zeggen Eful dan ook eerlijk, dat de kinderen qua opleiding niet beter af kunnen zijn, maar qua familie leven hebben we grote twijfels. We willen liever niet oordelen, maar het komt erop neer, dat wij heel anders denken over het ondersteunen van de kinderen dan het project Penduli Anak. Dan krijgen we het over het afval in de rivier. Na de laatste poging van het project om het huisvuil opgehaald te krijgen, wordt nu weer alles in de rivier gedumpt. Eful wil naar de Kepala Kampung gaan om gezamelijk weer iets op te zetten. Madé van Bumi Adytia heeft al aangegeven dat hij hier ook aan bij wil dragen, omdat de toeristen zich groen en geel ergeren aan de rotzooi. Het is dan ook een doorn in het oog om al die rotzooi in de rivier te zien liggen. Bij een hevige regenbui stroomt dan alles naar de zee. Maar het kost jaren om de mensen hier iets bewuster te maken. Eful stelt voor dat we met het project zorgen dat er, op kosten van het project, naast de rivier een grote bak komt om het huisvuil te verzamelen. De Kepala Desa moet er dan voor zorgen dat die bak ook regelmatig leeg gemaakt wordt. Het project zou dan, samen met Bumi Adytia, een stuk van de kosten op zich kunnen nemen. Een goed idee, waar we 100% achter staan. Hij zal het voorstel aan de Kepala Kampung gaan voorleggen. Het is inmiddels middag en we gaan snel op ons motortje richting strand. We parkeren bij Senggigi Beach hotel en lopen dan links tussen kleine kraampjes door naar het laatste kraampje, waar de schoonmoeder van Adam een kleine warung heeft. Adam wordt snel gehaald en wij worden bij nenek (oma) op het matje gedirigeerd. Nenek is 70 jaar en heeft 10 kinderen en 40 kleinkinderen en natuurlijk ook al de nodige achterkleinkinderen. Nenek praat bahasa Indonesia en omdat ze meestal langzaam praat kan ik een redelijk gesprek met haar voeren. Yes, ik kan haar echt verstaan. Adam komt erbij en laat ons zien hoe de sleutelhangers gemaakt worden. Er wordt garen omheen gedraaid met de naam van Kampung Loco erop. Ik mag het ook proberen, maar het is zo'n ontzettend priegelwerk dat ik er helemaal gek van wordt. Echt niets voor mij dus. Er komt iemand uit de zee, die daar aan het snorkelen was en die heeft een echt zeepaardje gevangen. Het beestje is tot onze verbazing zo'n 20 centimeter groot. Iedereen is het erover eens dat ze zelden zo'n groot zeepaardje gezien hebben. Ik ken ze alleen van plaatjes of tv, dus het is erg leuk om er eentje te zien. Hij wordt in een grote glazen pot gedaan en wij kunnen hem in alle rust bekijken en zelfs filmen. Als ik het goed begrepen heb, zouden ze hem later terug zetten. Wij lopen nog even door naar het winkeltje van Awal en zijn vrouw. Daarbij passeren we het strand dat grenst aan Senggigi Beach Hotel. Het hotel heeft nu bijna het hele strand ingepikt om een podium en dansvloer te bouwen voor het feest van vanavond. De mensen van hier is het niet toegestaan om over een gedeelte van dat strand bij het hotel te lopen. Ze worden met paaltjes en kettingen, plus security weggehouden. Wij blijven het schandalig vinden, dat de lokale mensen, maar ook andere toeristen moeten wijken voor de gasten van dat hotel, maar het gebeurd overal op de wereld. We hopen Awal te spreken want hij zou ons nog altijd laten weten of hij een gedeelte van de kosten terug betaald aan het project. Awal is er niet, maar met zijn vrouw heb ik een gezellige babbel. Even later komt Awal aan, maar behalve een selamat siang, zien we hem amper. Hij heeft het plotseling ontzettend druk en geen tijd om met ons te praten. Jammer, want wij willen graag een dikke streep onder dit verhaal zetten. Dan gaan we maar weer een keertje 's avonds naar zijn huis. Nu besluiten we zelf maar naar huis te gaan voor een lekkere mandi en een dutje want het zal wel laat worden vanavond. Thuis kletsen we wat met onze buurtjes en langzaam maar zeker ontdooit kleine Sakila en durft ze in mijn buurt te komen. Egin is totaal niet verlegen en stoeit met Joep. We gaan op tijd, zo rond vijf uur al eten, want we hebben gehoord dat het vanavond ontzettend druk wordt in Senggigi. Op de terugweg kan ik het niet laten om twee durians mee te nemen als toetje voor de buurtjes en mij. Joep maak je daar niet blij mee. Daarna stuur ik nog snel wat mailtjes naar Nederland, omdat we vannacht waarschijnlijk er niet door kunnen komen. Ik wil toch de kinderen nog even wat laten weten. Het is inmiddels acht uur en we gaan naar Adi en Mariam. Daar smullen we allemaal (met uitzondering van Joep) van de heerlijke durian en zitten tot 10 uur onder het genot van een kopje koffie te tutten. Dan gaan we met de kinderen richting strand. Als we bij de grote weg aankomen, schrikken we. Het is een onafgebroken rij van motortjes en auto's en een kabaal van jewelste. Bij Graha staat Herman als security om de mensen van het hotel de straat over te helpen. Maar gelukkig helpt hij ons ook, anders hadden we echt niet over kunnen steken. Bij Hotel Lina gaan we richting strand, waar ook al de nodige mensen zitten. Wij lopen verder bij het licht van de maan, richting Senggigi beach, waar straks prachtig vuurwerk te zien moet zijn. Naast de decadente dansvloer van Senggigi Beach Hotel is een mooi plekje en daar gaan we met z'n allen zitten. Dan is het mensen kijken. Het voelt goed om samen met de mensen van hier op het strand te zitten bij volle maan. De kinderen slapen op het strand om zometeen bij het vuurwerk wakker te worden. Nu zit ik dus aan de andere kant en zie de toeristen van Senggig Beach Hotel feest vieren. Wat een raar gezicht als je ze ziet eten en hupsen op die dansvloer, uiteraard voor een gigantisch bedrag. Nu zie ik het eens van de andere kant en begrijp een beetje dat de locals, die toeristen maar rare mensen vinden. Dan is het twaalf uur. Joep en ik pakken elkaar vast en wensen elkaar gelukkig nieuwjaar. De rest kijkt naar het vuurwerk wat begint. Niemand wenst elkaar gelukkig nieuwjaar, maar waarom ook, ze hebben het veel te druk met kijken. Het vuurwerk van Senggigi Beach Hotel, Sheraton en Santiosa is prachtig en we genieten ervan. Na een half uurtje is het voorbij en willen we via een smal steegje terug lopen naar de grote weg. Nu komen we dus in een echte file terecht van lopende mensen. Het duurt een half uurtje om een klein steegje door te komen. Bij de grote weg is het nog steeds een gekkenhuis. Maar niet getreurd, Herman staat nog steeds bij Graha om ons de weg over te helpen. Bij de Pos Ronda aangekomen, blijven Joep en ik bij de vele mensen van onze kampung staan om te kijken naar de drukte. Even later komt ook Annette en Edu erbij staan. Velen wensen ons nu wel selamat tahun baru (gelukkig nieuwjaar). Waarschijnlijk omdat ze weten dat wij dat ook altijd doen. We blijven kijken tot twee uur en dan gaan we vermoeid richting huis. Daar ga ik me nog even te buiten aan een glaasje cola en Joep een orange. De drank moet tenslotte vloeien. Het is tenslotte nieuwjaar en dan gaan we moe en voldaan ons bed opzoeken.
Vrijdag 1/1 2010
Marijke

Selamat tahun baru. Voor alle lieve vrienden, sponsors (de meeste ook goede vrienden) en allen die ons dierbaar zijn: een lief, warm en super goed 2010.

Laten we het jaar maar eens goed beginnen, met dat waar we goed in zijn. Juist ja, heerlijk uitgeslapen, daar zijn we heel goed in. Leker rustig ontbijten, zijn we ook ontzettend goed in. Dan lekker wat rommelen in ons huisje, ook een hobby van ons. Vervolgens de mail checken, die natuurlijk zo goed als leeg is. Heel Nederland is nog in de roes van het nieuwe jaar en slaapt zijn of haar kater weg. We hebben nog een mooie moment: de officiële overhandiging van het pakje kretek sigaretten van Adi aan Joep. Inderdaad, de beruga is nog niet af. Dit moment is natuurlijk op foto vastgelegd voor de thuisblijvers. Dan nemen we afscheid van de zus van Adi met haar club en zien hoe ze met vier man op het motortje kruipen om een afstand van 85 kilometer af te leggen. Dat met een kindje in een draagdoek en de ander voor tussen pa zijn benen geklemd. Ik heb al na 25 kilometer een vierkantie ko.. Hoe doen ze dat toch hier. Dan bedenken we in een actief moment dat we wel eens de straat op kunnen gaan, begint het meteen ontzettend te sauzen. De hujan doet ook nog mee. Oke, geen probleem, er is nog iets waar we ontzettend goed in zijn. Nogmaals worden de ogen gesloten en dromen we van wat we hadden kunnen doen als het niet geregend had..... Zo sluimert deze dag voorbij en moeten we toch nog even actief worden, want er zitten wat mensen te wachten op ons verhaal. Nederland is langzaam aan het wakker worden en gezien de kater, lukt het ze net om even de pc op te starten en te kijken of er iets op de site staat. Laten we ze dus maar niet teleur stellen, want buiten het verhaal van vandaag staat er misschien toch nog wat zinnigs tussen.

Maandag 21/12
Marijke
We slapen bijna een gat in de dag. Om negen uur opstaan is echt laat voor ons. Schijnbaar zijn we toch moe van ons uitstapje naar Bali. Maar wel heerlijk om weer thuis te zijn. Het is maandag, dus op naar Graha. Daar nemen we een lekker uitgebreid ontbijt en raken weer aan de praat met een ouder echtpaar. Ditmaal zijn het Heinz en Gerda uit Nettental, net over de grens bij Venlo. Respectievelijk 77 en 75 jaar oud en nog vol levenlust. Het zijn leuke mensen, die genieten van alles en al ontzettend veel gereisd hebben. Het is zo gezellig, dat we pas tegen de middag aan het zwembad gaan liggen. Dat is toch wel weer erg wennen, zo met z'n tweetjes. Geen Elise en Nick om mee te keuvelen. We zijn wel erg verwend de afgelopen 3 weken. Rond 2 uur krijgen we het bericht binnen dat ze veilig in Nederland aangekomen zijn, maar 2 uur moesten wachten op hun koffer en rugzak. Daar staat Schiphol inmiddels om bekend. Nergens duurt het zolang als daar. Jammer, terwijl het verder een van de leukste luchthavens is. De lucht begint hier te betrekken en wij gaan naar huis. Daar is Sane inmiddels volop bezig om het metselzand vanaf de watertank naar ons huis te dragen. In Nederland denkt men waarschijnlijk, waarom laat je een vrouw dit werk doen? Maar Sane is dolgelukkig dat ze wat bij kan verdienen op deze manier. Dit is echt een taak die de vrouwen graag op zich nemen. Vooral Sane, die keihard werkt en op allerlei manieren probeert iets te verdienen voor haar gezin van 5 kinderen. Even later barst er een flinke bui los, het is net of heel Lombok huilt omdat Nick en Elise weg zijn. Adi kijkt bezorgd, omdat hij bang is dat het metselzand weer wegspoelt, maar gelukkig blijft alles liggen. We drinken maar even een bakkie koffie samen en kletsen nog na over het indrukwekkende weekend in Bali. Ja, Adi en Mariam zijn er nog niet over uit, dat ze echt hebben gevlogen. Inmiddels is al zo'n 3 keer de stroom uitgevallen vandaag. Je went eraan. We gaan thuis wat opruimen en uiteraard ons verslag doorsturen. Dat we later zijn dan normaal, hebben we uitgebreid op het forum te lezen gekregen. We hebben eigenlijk wel plezier in al die verhalen op het forum. Tegen de avond barst er weer een flinke regebui los. Ja, het regenseizoen is nu op zijn hoogtepunt, maar het valt ons ontzettend mee. Ik persoonljk had veel heftigere en langere buien verwacht. Je past gewoon je plannen een beetje aan en hebt er daardoor weinig last van. Na deze plensbui gaan we een hapje eten bij Angel en dan valt voor de 4de keer vandaag de stroom uit. Ze hebben een generator, dus we merken er weinig van. Daarna lekker terug naar huis, waar Mariam al met de kaarten zit te wachten. Ja, we moeten nog even kaarten, want dat doet ze zo ontzettend graag. Als dan tegen elven voor de 5de keer de stroom uitvalt, vinden we het wel genoeg voor vandaag. We kletsen nog even na tot de stroom terug komt, want slapen lukt echt niet als er geen stroom is. Iedere nacht houdt de fan ons namelijk redelijk koel. Dat moet voor jullie in Nederland met deze kou een raar verhaal zijn. Zo kunnen wij ons nu onmogelijk voorstellen dat het bijna kerst is. De boompjes die we af en toe ergens zien staan, wekken alleen maar de slappe lach op. Kerst is mijlen ver van ons vandaan.
Dinsdag 22/12
Joep
Vandaag proberen we weer in ons oude ritme te komen alhoewel we daar gisteren bij het zwembad ook al aardig mee bezig waren. Redelijk vroeg staan we op, nemen ons ontbijtje en ik lees het boek uit waar ik gisteren mee ben begonnen. Had uit Bali een stuk of 6 boeken meegenomen want de tweedehands boeken hier in Senggigi hebben we bijna allemaal gehad.
De hoop zand langs het huisje is al aardig gegroeid en Maan, de metselaar is al bezig met het betonnen fundament voor de beruga. Adi assisteert hem daarbij door cement aan te maken. Voor mij zit er niets anders op als toe te kijken. Totdat we krijgen te horen dat het eten klaar is. De soto ayam die we nu voorgeschoteld krijgen is net zo lekker als op het vliegveld in Bali, aangevuld met rijst, kentang goreng, sate ayam en maiskoekjes. Wat wil een mens nog meer. O, ja, gisteren hoorden we het nieuws dat Graha is verkocht aan iemand uit Soerabaja. Hij is al eigenaar van een dertigtal Ferry's over Indonesie, dus geld genoeg. Had al aardig wat plannen, villa's erbij, zwembad aan de zeekant en nog veel meer. Het personeel stond gisteren bij elkaar te praten omdat niemand weet wat er met hen gebeurd. De huidige manager blijkt een vriend te zijn van de nieuwe eigenaar, zo dus hij blijft. Marijke gaat nog even bij Sareah en June langs, doet de kleine was en dan is het al weer avond. We hebben allebei geen honger, we zitten nog helemaal vol van de maaltijd van vanmiddag, dus lezen we wat en kijken sinds lange tijd weer tv, waarbij we zien dat het in Europa aardig wit is met flink wat verkeersoverlast. Hier kun je dat niet voorstellen.
Woensdag 23/12
Joep
Terwijl we zitten te ontbijten hoor ik dat Adi en Maan alweer bezig zijn aan de beruga. Drie muurtjes zijn gemetseld en daartussen in is Sane de boel al vol aan het storten met zand. Daarover komt weer beton en dan is de ondergrond klaar. Maan is nu bezig met een gootje te maken waar het hemelwater zich een weg kan vinden naar lager gelegen plaatsen en zo naar het erf van de buren stroomt. Niemand die dat erg vindt, zo werkt het hier. Als we iets later beginnen met het afbreken van de beruga op Efuls plaats en de rieten dakmatten verwijderen, maak ik een verkeerde beweging en schiet het me in de rug. Spit!! Ik kan geen been meer verzetten en kan me gelukkig staande houden aan een muurtje. Uitgerekend dat dat nu moet gebeuren. Met behulp van Adi strompel ik naar huis waar ik gelukkig de uit Nederland meegebrachte medicijnen kunnen innemen. Zitten gaat amper en rustig wacht ik af tot ze beginnen te werken. Ik voelde vanmorgen al bij het opstaan iets in mijn rug, maar ja, dat hou je toch niet tegen. In Nederland gebeurt me dit ook ook gemiddeld twee keer per jaar. Er zijn ergere dingen in het leven.
Marijke
Iba was vanmorgen alleen gekomen voor de massage. Ina zit bij haar dochter in het ziekenhuis. Die dochter van 15 jaar heeft dus een dochtertje gekregen. Wat er precies mis is, weet ik niet. Terwijl ik na de massage buiten kom, zie ik Joep op het terras staan. Zijn houding en gezicht zeggen boekdelen. Het is dus weer in zijn rug geschoten. We schrikken hier niet meer van en niets moet, dus Joep kan rustig bijkomen. Hij loopt voorzichtig rondom ons huisje en probeert in beweging te blijven. Ik ga na de middag naar Lombok Dive. Ik had Mohni beloofd om even samen met Opan naar de administratie te kijken. Nou voor Indonesische maatstaven hebben ze het keurig voor elkaar. Tegen vieren komt ook Mohni terug met zijn club en kletsen we nog even gezellig. Hij gaat Sofie en de kinderen ophalen die in de kampung op bezoek waren. Dus nu kan ik ook kennismaken met Sofie, Dita en Monita. Ik neem afscheid en loop terug. Bij de pos ronda, wordt door een vrouwtje uit het dorp durian verkocht. Ja, daar kan ik dus niet aan voorbij lopen. Ik bedenk dat die durian bijna niet te dragen is met al zijn stekels en juist op dat moment komt Odjong op zijn motortje eraan. Hij zegt dat hij in geen jaren meer durian heeft gegeten. Ik koop er dus twee, eentje voor hem en zijn familie en eentje voor ons. Hij brengt ze even. De mangistan (een paarse vrucht met heerlijk wit vruchtvlees) neem ik zelf mee. Nou dat wordt smullen vanavond. Aangezien Joep aan huis gebonden is en ik nog niet op ons motortje heb geoefend, vraag ik Adi of hij vanavond bunkus wil halen. Even later valt de stroom uit. O ja, we waren weer aan de beurt. Adi en Mariam hebben ontzettend zin in een burger. Erg he, maar zo werkt het altijd, wat je zelden krijgt, lijkt veel lekkerder. Dus er wordt een mie goreng, 2 nasi goreng en 3 burgers gehaald, voor het schandalige bedrag van 7 euro. Daarna als toetje de durian. We noemen vanavond een Elise pesta (Elise feestje). Bunkus en durian, 2 dingen die zo ontzettend bij haar horen. Als afsluiting kijken we de foto's van Nick en Elise, die inmiddels op onze laptop staan. Het is zo gezellig, dat we niet eens in de gaten hebben dat de stroom inmiddels al terug is. We wennen aan het donker. Joep gaat thuis meteen plat, want het is toch wel vermoeiend om zo rond te strompelen. Een klein half uurtje later volg ik hem.
Donderdag 24/12
Marijke
Lekker om zes uur weer boven water. Het is 's morgens zo heerlijk fris hier. Ik geniet van de koelte, terwijl ik ons terrasje veeg en meteen een supergrote kever, die op zijn rug lig, weg veeg. Ja, je moet niet flauw doen over de insecten die je hier ziet, het zijn er genoeg en je went er vanzelf aan. Even later mag ik Joep letterlijk ondersteunen terwijl hij het bed uitkomt. Het gaat redelijk, we hebben wel eens erger meegemaakt. Rond half acht begint de werkploeg aan de beruga. Sane sjouwt het zand met een plastic cementbak op haar hoofd, naar de opgemetselde bak. Dat wordt later overdekt met cement. Adi wast de dakpannen schoon, die we 2e hands van Martin konden overnemen. Maan schuurt de nieuwe planken, die we voor de beruga gaan gebruiken. Mariam wast buiten haar pannen af met as en de harige schil van de kokos. Joep maakt foto's van het geheel en ik geniet. Ondertussen houdt Saton, de 2e dochter van Sane en Mami, kleine Zara bezig. En dat allemaal recht voor de deur. Dus je ziet, hier is altijd wel iemand om je heen. Misschien voor andere mensen wat druk, maar wij vinden het heerlijk. Ik ben weer de woordjes aan het ophalen van onze Indonesische les. Ik ben er al aardig wat vergeten. Meteen vertaal ik ze naar het Engels en iedere dag schrijft Mariam trouw de woordjes over. Zij kan dan haar Engels oefenen en ik mijn Indonesisch. Een prima combinatie. Vanmiddag ga ik toch maar lekker een half uurtje plat. Zes uur is ook erg vroeg, daar hoort gewoon een siesta bij. Daarna wandelen Joep en ik naar de grote weg. Joep loopt voorzichtig maar is blij dat hij kan lopen. Het gaat wel goed komen met hem. We lopen naar Mohni's kantoortje en laten Opan de foto's zien van het duiken van Nick en nog wat andere foto's. Daarna gaan we op de Pos Ronda zitten, mensen kijken. Lekker zo in het late zonnetje. Dan komt Mohni met zijn club terug van de haven en vraagt ons of we even mee gaan wat drinken bij het 24-uurs winkeltje. Tuurlijk even bijkletsen. Even later komt Marita eraan, ook zij praat even bij met ons. Mohni krijgt een telefoontje of hij naar huis wil komen. Dita heeft weer veel last van asthma en ze moeten even naar de dokter. Dat is en blijft een probleem hier, maar we hebben geen idee hoe we hier ergens mee kunnen helpen. Het blijft een lastige kwestie. Wij gaan richting rumah makan padang. Op de grond waar vroeger Pondok Senggigi was,langs de ingang naar de kampung, is nu een klein eethuisje. Aangezien we nog niet mobiel zijn, gaan we daar maar eten. Het eten is prima en Joep krijgt er gratis zes muggenbulten bij. Ze lusten hem rauw. We zien ook Martjan, de vader van Bagus. Zijn vrouw en kinderen zijn naar Soerabaya vertrokken, om hun ouders op te zoeken. Hij komt dus even eten halen. Hij zit er slecht uit en bibbert van de koorts. Ja, hij was net bij de dokter geweest. Hij voelt zich behoorlijk beroerd. Het zou malaria kunnen zijn. Ook hij heeft 3 zakjes medicijnen gekregen, maar geen idee wat er in zit. Na het eten lopen we rustig terug en maken even een tussenstop bij Boung op de beruga. Sareah begint weer meteen te roepen: Kopi atau teh. Maar we willen alleen even zitten en praten, we hoeven niks. Ze blijft het moeilijk vinden. Ik zeg haar, als de andere vrouwen van de kampung komen, blijf je toch ook zitten. Ja maar, zegt ze, dat zijn vrienden van de kampung. Nu heb ik haar, ja en dat ben ik dus ook nu, een vriendin van de kampung, want ik woon hier ook. Nu begrijpt ze wat ik bedoel, maar ik moet wel beloven dat ik af en toe nog koffie bij haar drink. Ja, het valt niet mee om erbij te horen. We praten ook even met een jongen die ontzettend goed Engels praat. Hij gaat in het komende jaar naar Nederland. Hij wordt gesponsord door Theo van Kempen uit Den Haag. We weten even niet wie het is, maar hij meent zeker dat we Theo 2 jaar geleden bij Happy cafe ontmoet hebben. We weten het echt niet meer. We lopen terug naar huis en dan staat, tot onze verbazing, een kleine kerstboom op het tafeltje op ons terras. Er zit een kaartje bij met de volgende tekst: God bless you Marijke en Yupi, you are very precious to us. Ja, het is dus kerstavond. Het boompje heeft mooie versieringen en kleine gehaakte spulletjes erin hangen. Natuurlijk is dit het werk van Kartini. Ondanks haar drukke werkzaamheden, heeft ze getracht om ons toch het kerstgevoel te geven. Ik ga even naar haar toe om haar ontzettend te bedanken. Hoewel we niets met kerst hebben, zit hier toch even de kerstgedachte achter en als ik haar uitbundig bedank, springen bij haar de tranen in de ogen. Even later komen Adi en Mariam netjes aankloppen. Adi had in Senggigi ontdekt dat het kerstavond was en nou komen ze samen om ons een merry christmas toe te wensen. Nou lieve mensen, dit is dus kerstavond in Lombok. Ik hoop dat jullie allemaal net zo'n mooie en pure kerst hebben als wij en niet teveel tijd verdoen met eten en drinken, maar meer met aandacht voor al die anderen, die het zo hard nodig hebben. Selamat Hari Natal..................
Vrijdag 25/12
Marijke
Bijna de hele morgen slaap ik met tussendoor krampen en een spurt naar de pot. Wat een zalig kerstgevoel. Het zal de padang van gisteren wel geweest zijn. Och, het maakt niks uit. Joep zit op een krukkie toe te kijken hoe de beruga langzaam maar zeker model krijgt. Via de mail had ik gisteren 2 prachtige foto's van Lara ontvangen en nu krijgen we een mail toegestuurd met de beste wensen en een van de foto's verwerkt in de mail. Ja, natuurlijk missen we de kinderen en zeker als ik zie hoe snel dat koppie van Lara veranderd en hoe snel ze groeit. Gelukkig houden Chico en Cindy ons regelmatig op de hoogte, zodat we toch een beetje haar vorderingen meekrijgen. Verder krijgen we ontzettend veel mailtjes met kerstwensen via een bijlage, maar daar is ons systeem te traag voor en zouden we ze willen openen kost ons dat hele dagen. Dat vinden we zonde van de tijd en we besluiten dat we een keer naar het Internet gaan waar ze een sneller systeem hebben. Het lijkt wel echt eerste kerstdag, want beiden voeren we niks uit. We lezen wat en ik (Marijke) slaap me bijna de hele dag door. Ik vraag me af of ik gisteravond en toen die keer bij Isaak iets gegeten heb wat mijn lijf niet kan verdragen, want de pijn is hetzelfde en ik voel me echt beroerd. Kom daar maar eens achter, dan is het probleem opgelost. Het blijft dus een dagje sukkelen. Jammer mensen, geen spannende verhalen vandaag. Die houden jullie nog te goed. Je bent ook zo klaar met lezen, want het zijn maar vier dagen. Volgende week doen we (hopelijk) weer normaal...............