Proyek Kampung Loco

De vlucht van Hongkong naar Denpasar wordt zoals in eerdere jaren bijna helemaal slapend doorgebracht, dus dat schiet goed op. Op het vliegveld staan de lange rijen weer voor het visumloket en de pascontrole. Deze keer duurt het alles bijelkaar anderhalf uur in de rij. Vooral de paspoortcontrole duurt een eeuwigheid. Gelukkig hadden we een gezellige babbel met een ander echtpaar wat de tijd gevoelsmatig wat verkortte. Onze tassen staan allang naast de band en na even pinnen zijn we snel buiten. De warme deken van Indonesië valt meteen over ons heen. Ja, we zijn weer thuis. We slenteren richting Domistic airport en boeken bij I.A.T (Indonesian Air Transport) onze vlucht voor dinsdagochtend naar Lombok. Lekker vroeg, om 8.00 uur gaat dan onze vlucht. We nemen de taxi naar Adus Beach Inn en bemerken dat we nu een totaal andere route rijden. Later ontdekken we dat er op het strand de hele week traditionele dansdemonstraties zijn en het is er nu zo druk, dat er geen auto doorkomt. Pas om half zes zijn we op de kamer en best wel gaar. Even lekker douchen en dan wandelen. Joep heeft het geweldige idee om maar gelijk de hele Legianstreet door te lopen. Kenners onder jullie weten dat dit een behoorlijke afstand is. Met dikke enkels van de vlucht loopt dit ook niet echt lekker, maar met het nodige gemopper (van mijn kant) sjouw ik toch achter hem aan. Via de straat langs het strand lopen we terug. Gelukkig zegt Joep eerlijk dat het toch wel een eind is, zo voor de eerste avond. Maar het gevolg is wel dat we behoorlijk moe zijn en prima slapen.

Lekker op tijd uit bed, lekker douchen en dan naar het ontbijt. Heerlijk vers fruit staat voor ons klaar en uitkijkend over het zwembad genieten we van ons ontbijtje. Hierna duik ik lekker even het water in. Joep komt ook zo, zegt hij. Na een uurtje ga ik maar eens terug naar onze kamer en zie hem prinsheerlijk liggen slapen op bed. Ja, ja we hadden wat in te halen. We sturen Dewa een sms-je. Dewa is een jongen uit Bali die als gids werkt. Hij spreekt vloeiend Nederlands en is een goede bekende van de familie Geurts (zie eerdere reisverslagen). Hij heeft via e-mail Marianne Geurts en mij ook al regelmatig geholpen bij de vragen in de lessen Bahasa Indonesia waar we zelf niet uitkwamen. Ik beschouw hem zo beetje als onze guru, maar heb hem dus nog nooit ontmoet. We spreken via sms af om vanavond samen te gaan eten bij Kopipot, een leuk restaurant in Kuta. Vervolgens gaan we, met grote tas, op stap. We weten precies waar we moeten zijn, we gaan nl. inkopen voor ons bedrijfje. Het zaakje waar we naartoe gaan is altijd bloedheet binnen en we zweten dan ook verschrikkelijk. Ja het duurt even voor we gewend zijn aan de tropische temperaturen. Na een leuke bestelling geplaatst te hebben, slenteren we verder. We merken dat we hier wel zo ongeveer alles gezien hebben en er komen winkeltjes bij en er gaan winkeltjes af, maar iets nieuws zien we niet echt. Dan maar een terrasje pikken. Met dit weer geen slecht idee. De ober doet populair en spreekt ons aan met "hy mate". Het blijkt een populaire bar voor Australiers te zijn. Als we even doorpraten blijkt dat hij uit Lombok komt en wordt hij minder popie-jopie en begint er een leuk gesprek. Net als Adi (onze buurman in Lombok) blijkt hij met een Balinese vrouw te zijn getrouwd. Alleen is hij in Bali gebleven, terwijl Adi zijn vrouw mee naar Lombok heeft genomen. De ober gaat een keer per jaar terug naar Lombok, na de ramadan, maar hij vind zijn leven op Bali erg prettig. Dat komt ook grotendeels, zo zegt hij, omdat hij een geweldige relatie met zijn schoonvader heeft. De familiebanden in Indonesië zijn en blijven ontzettend belangrijk. We wandelen terug naar onze kamer en doen nog even een "schoonheidslaapje" voor we met Dewa gaan eten. Dan weer jalan kaki (wandelen) naar Kopipot. We worden weer als oude bekenden begroet. Madé is er nog niet (een van de obers die we al jaren kennen) maar men beloofd ons dat hij later op de avond nog komt. Dewa komt even later binnen en we zijn overdonderd door zijn Nederlands. Hij spreekt echt vloeiend Nederlands en weet ontzettend veel over ons landje. Zelfs meer dan wij. Het wordt een leuke avond en hij geeft ons vele goeie tips voor als we voor de bemo gaan kijken. Even later komt Madé ook aanlopen en praten we met hem ook weer een jaartje bij. Al met al een leuke avond. Maar het kriebelt, morgen gaan we naar huis...........

Deze keer supervroeg uit bed, maar dat is geen probleem, we gaan naar huis. Op het vliegveld raken we in de smokingroom (ja, in Indonesië mag dat nog) in gesprek met een paar Indo's uit Nederland, die op weg zijn naar Ambon. Het is zo gezellig dat we bijna onze vlucht missen. Laat deze nu toch lekker op tijd gaan. Ja ja, Merpati staat bekend om zijn vertragingen (vraag maar aan de familie Geurts of Nick en Elise). In het vliegtuig krijg ik de kriebels, maar voor we het weten zet de landing al in en zetten onze voeten op Lombok bodem. De tassen komen al snel en weg zijn we. Daar zijn de heerlijke vertrouwde gezichten van Eful en Adi. In de auto zit de broer van Eful en ik popel om naar huis te gaan. Het is maar een kort stukje naar de kampung. Als we aan komen rijden, komt Sareah (de vrouw van Boung) net aanlopen. Ik vlieg uit de auto en knuffel haar, meteen zie ik achter haar June (de vrouw van Cuk) nog een knuffel en dan lopen we, langs de fantastische watertank, een van de beste dingen die het dorp gekregen heeft, naar huis.Onderweg staat Sane met haar nieuwe prachtige dochter op de arm. Zara is nog zo klein dat ze niet echt bang van mij is en me met een prachtige glimlach beloond. De meeste kleine kinderen zijn doodsbang voor dat witte mens met die vreemde blauwe ogen, iets wat ze maar zelden zien in de Kampung. Mariam staat ons al op te wachten. Ons huisje ziet er weer prachtig uit. Het bed opgemaakt en alles superschoon. De tuin is een plaatje. We begroeten ook de moeder van Mariam,die een paar dagen uit Bali is overgekomen. Mariam heeft een fles met lekker koud water voor ons gekocht. Lief en attent.Binnen in ons huisje kletsen we even bij. Even later komt Andrea aanlopen. Als je onze laatste nieuwsbrief gelezen hebt, dan weet je wie Andrea is. We vinden het zo ontzettend leuk om hem te ontmoeten en we zitten de nodige uren te kletsen. Mariam, de schat, komt tussendoor koffie brengen, aangezien we nog niets in huis hebben. Andrea heeft een hart van goud en zijn gevoelens voor het dorpje, lijken ontzettend veel op de onze. We zeggen altijd lachend: "Kampung Loco is net als in het liedje Hotel Calefornia, You check in, but you never check out!". Tegen vieren nemen we afscheid en spreken met Andrea af, dat we morgenavond met hem en de ouders van een vriendin (Pascalle) van hem uit Nederland, samen te gaan eten. We zijn nog niet aan de hitte gewend en gaan lekker mandieën (douchen). Joep ligt al even op bed en ik ga ook even liggen. Het gevolg is dat we allebei heerlijk een uurtje slapen. Dat kan ook makkelijk omdat het regent dat het giet. De moesson is al begonnen. Lekker verfrist staan we op en gaan snel richting Kartini (de vrouw van Eful) en ook daar praten we even bij. Door naar Sareah, waar we de kinderen Nur, Ani en Ana zien. Daan en Nurul komen ook aanlopen. Het worden al echte dames. Dan door naar June waar even later ook Cuk thuiskomt en we praten en praten en roepen hallo naar al de mensen van de kampung die langskomen. De tijd dringt (hoezo vakantie) we moeten nog eten en boodschappen doen. Op naar tenta Cak Poer, het super restaurant van Senggigi. De insiders weten dat je daar heerlijk kunt eten voor belachelijke lage prijs. Vergelijk het absoluut niet met een echt restaurant, want je zit op de straat met een blauw zeil boven je hoofd. De rook van de wok blaast af en toe recht in je gezicht, maar het is authentiek en puur. Na het eten gauw de boodschappen doen en dat is net alsof ik bij de C1000 loop. Als je een eigen huis hebt moet je toch echt wekelijkse boodschappen doen. Het gekke is dat het hier super leuk is en thuis super saai ha-ha. We lopen even naar de buren van de supermarkt, omdat we weten dat Mohni daar een buro heeft staan. Hij heeft een duikschool en is een vriend van de familie Geurts. Ook hem hebben we nog nooit ontmoet. Hij is er niet, maar na een telefoontje staat hij voor onze neus. Terwijl we samen met hem onze site bekijken, zien we hoe Marianne Geurts via Yahoo contact maakt met Mohni. Hij begint te lachen en zegt: "Willen jullie voor mij in het Nederlands antwoorden". Ja, Marianne is ook niet van gisteren en begrijpt meteen dat ik erachter zit. Prachtig toch dat bij de kennismaking met Mohni, Marianne ook meteen aanwezig is. Het gesprek verloopt dan ook schitterend, pratend met Mohni en chattend met Marianne. De boter en kaas in de tas beginnen te smelten en dus nemen we afscheid. Gauw naar huis en op het terras bij Adi praten we met Adi en Mariam nog even na. Dit zijn de mooiste momenten van de dag. Zo aan het begin en einde van de dag hebben we met Adi altijd van die mooie persoonlijke gesprekken en Adi kan het altijd zo fijn en rustig uitleggen. Bijvoorbeeld op de vraag of het goed is om de vader van Paiza (het meisje dat vorig jaar overleden is) aan te spreken hierover, legt hij uit, dat het misschien beter is om dat niet te doen. Het haalt teveel naar boven. Het is al moeilijk in Nederland om met zo'n dingen om te gaan, dus hier moet je nog voorzichtiger zijn om het netjes te doen. Al met al ...............we zijn weer thuis.

We slapen heerlijk. Raar toch, zonder airco maar waarschijnlijk omdat we het gevoel hebben dat we weer thuis zijn, slapen we prima. Even ontbijten, als echte kaaskoppen, roti dengan keju (brood met kaas) en dan aan het werk. We gaan het verslag intypen. We weten dat er velen wachten op de eerste verhalen dus aan de slag. Terwijl we bezig zijn met het intikken, komen Eful en Cuk even langs. Wat later komt ook Boung binnenvallen. Hoewel we de eerste vergadering van het project nog niet gehad hebben, praten we er eigenlijk constant over. Ja, na elf maanden moeizame communicatie, hebben we allemaal ontzettend veel behoefte om bij te praten. De informatie verzamel ik eerst even en na de eerste vergadering, vrijdagavond, zal ik zaterdag uiteraard braaf hierover verslag uitbrengen. We hebben trouwens ook Andrea uitgenodigd voor deze vergadering. Hij heeft ontzettend veel voor het project gedaan en denkt continu mee. Daarbij vinden wij het ook belangrijk dat er een van de sponsors bij de vergadering aanwezig is. Boung vraagt of we zometeen naar zijn bruka (overkapt bamboeplekje waar je kunt zitten) komen. Andrea komt ook. We zeggen hem dat we eerst het verslag af willen maken, maar dan zeker komen. Dan maar even doorwerken. Tijd is hier een totaal ander begrip, want je bent altijd uren kwijt met alleen maar bijkletsen. We gaan naar de Bruka, waar de pisang goreng (gebakken banaan) al klaarstaat. Sorrie Elise, maar ze waren echt weer super lekker. We kletsen gezellig met iedereen en ik knuffel weer wat met Ana, de jongste dochter van Sareah en Boung is echt mijn troetelkindje. Dan wordt het tijd om ons verhaal op internet te gaan zetten. We rijden naar Millenium, waar we meestal het internet gebruiken en beginnen. Met een briefje van Tom (onze webmaster) erbij, leest Joep precies op wat ik moet doen. Ja we hebben instructies meegekregen van Tom, hoe we de verhalen rechtstreeks op de site kunnen zetten. We denken dat het gelukt is, maar niet helemaal zoals het hoort. Hopelijk kan Tom onze fouten rechttrekken en krijgen jullie de verhalen keurig te zien. We willen ook nog even mail checken maar het systeem is hopeloos langzaam, dus we stoppen ermee en gaan naar een ander internetcafe. Hier gaat het allemaal wat sneller gelukkig. Als het moet kunnen we ook nog op het kantoor van Mohni terecht, maar we willen het eerst zelf proberen. Nog even een beetje rondtoeren (ja, uiteraard hebben we alweer een motortje (natuurlijk in de kleur paars) tot onze beschikking). Het voordeel is dat je heerlijk kunt uitwaaien op dat ding, want het is bloed heet. Wij Hollanders moeten gewoon altijd over het weer zeuren!We besluiten om even naar Graha hotel te rijden, omdat Hannie Nijzingh, een lieve vriendin uit Nederland, ons gevraagd heeft om het personeel de groeten te doen. Wij kennen ze inmiddels ook al jaren en het is leuk om iedereen even te begroeten. Terwijl we met Juliana kletsen, komt er een knul aanlopen in het security uniform. Het is Herman (oftewel Surherman). We zullen jullie eerst even bijpraten. Vorig jaar toen we hier waren hadden we ook vier vrienden bij ons,waaronder Maan en Monique. Terwijl wij bezig waren met het maken van de foto's van ieder kind, kwam er een jongen rechtstreeks naar Monique toe en vroeg haar of zij hem wilde sponsoren. Monique kwam ons daarna vragen om Herman in het project op te nemen. Het probleem was dat Herman toen al 20 jaar was, maar hij wilde proberen om terug te gaan naar de junior high-school. We hebben toen afgesproken, dat, als hij weer toegelaten zou worden, Monique en Maan de sponsoring op zich zouden nemen. Later hoorden we van Eful via SMS dat dat niet meer lukte. De school accepteerde hem niet meer, hij was te oud. Een tijdje later kwam de volgende vraag van Eful: Herman kon een cursus volgen voor security en daarna proberen een baan te krijgen in die richting. Dus of Monique en Maan deze cursus wilden sponsoren. Ze gingen akkoord en Herman kon zijn cursus gaan doen. Monique vroeg me speciaal, voor we vertrokken, om na te gaan hoe het met Herman gaat. Nou Monique en Maan en alle andere sponsors, julie kunnen je wel voorstellen hoe heerlijk we het vinden om Herman te zien als security bij hotel Graha.
Het voelt als het eerste succesverhaal van ons project, want eigenlijk is het hoofddoel, de kinderen een opleiding te geven, zodat ze een baan krijgen en voor hun familie kunnen zorgen. Wat zijn we blij met dit eerste succes. Het blijkt dat de familie Geurts Herman ook al vaak gezien hadden. Marianne vroeg me of de security bij Graha Herman was.
Ik kon het niet geloven dat hij zo snel een baan had gevonden, dus dacht van niet. Achteraf dus wel!!!! Met dit heerlijke nieuws gaan we naar huis. Vanavond hebben we afgesproken met de familie Anthonijs. Zij komen ieder jaar naar Indonesië en hun dochter Pascalle werkt momenteel bij Google in Ierland en is een vriendin van Andrea. Zo komen de contacten dus tot stand. De heer en mevrouw Antonijs komen van Indonesie en mevrouw heeft zelfs tot haar zesde jaar op Lombok gewoond. Ze hebben ook nog een famiielid van hier meegebracht en samen met Andrea zijn we een bont gezelschap. We proberen zo veel mogelijk het gesprek in het Engels te voeren, zodat Andrea en het familielid de verhalen ook meekrijgen, maar af en toe vervallen we toch in het Nederlands. Het praat gewoon even wat makkerlijker. Terwijl we praten besef ik dat iedere Indonersiër in Nederland zijn eigen verhaal en geschiedenis heeft. Daarbij hebben ook zij een schokkend verhaal. Het blijkt dat hun familie hier op Lombok al twintig jaar een weeshuis heeft en proberen inmiddels 80 kinderen op te vangen. De familie had hen dit niet verteld, omdat ze bang waren dat zij zich als familie verplicht zouden voelen. Mevrouw Antonijs vond het zo erg, dat ze dit niet wist. Ze hadden ons een flinke sponsoring gegeven voor ons project, terwijl hun eigen familie een prachtig project hadden. Wij voelden echt met ze mee. Het weeshuis heeft nog heel veel hulp nodig en we hebben ze beloofd om te proberen of we ze in contact kunnen brengen met Lombokcare, een stichting in Nederland van een groep fantastische mensen die vele projecten in Lombok ondersteunen. We zullen er alles aan doen om ze te helpen. Dat zet je dan zelf ook weer aan het denken. Ja er zijn altijd meer schrijnende gevallen dan ons project. Andrea vertelde ook, dat toen hij bezig was geld in te zamelen voor ons project, een vriend van hem zei: "Jullie vragen 25 euro. Voor 5 euro kan ik al een kind helpen in Afrika". Andrea's antwoord was toen: "Doe dat dan en help daar 5 kinderen!" Het blijft een zoeken naar balans. Overal op de wereld is hulp nodig, maar wij hebben ons hart hier in de kampung liggen en voelen dat dit project goed is en ook daadwerkelijk iets doet. Zeker als we in de ochtend al die kinderen naar school zien gaan in hun keurige uniformen. Dit is onze keus en we staan ervoor met heel ons hart! Nadat de familie terug is gegaan naar Mataram, kletsen wij nog even na met Andrea. Het is echt een jongen van ons hart. We liggen helemaal op een lijn. Hij bruist van de ideeën (je proeft hier de Google ervaring) en hij wil ons werkelijk op alle manieren helpen. Hier gaan we ook zeker nog iets mee doen. Maar ook over het reizen, raken we niet uitgepraat. Hij is inmiddels negen maanden onderweg en zijn verhalen zijn zo ontzettend herkenbaar. Je hoort hoe ook hij gegroeid is in de maanden dat hij onderweg is en met wat hij al meegemaakt heeft. Langzaamaan wordt om ons heen alle tafels afgeruimd en mogen bij het laatste drankje ook even afrekenen. We zijn zo in gesprek dat we niet eens doorhebben dat de een na de andere van de bediening verdwijnt. Plotseling komt daar de vader van Hamad aanlopen. Hij werkt hier elke nacht als security en komt even bijpraten. Dan beseffen we dat het al aardig laat is en ja hoor het is 2.00 uur 's nachts, dus we besluiten om er voor vandaag maar een punt achter te zetten. Er komen nog genoeg dagen om bij te praten!

Gisterenavond veel te laat geworden voor ons, we zijn ook niet meer de jongsten, en zodoende staan we laat op. De bedoeling van ons is om even bij te komen bij het zwembad van Hotel Graha maar als we buiten komen zien we donkere wolken naderen dus waarschijnlijk beloofd dat regen.We gooien de plannen om en besluiten om aan het verslag te gaan werken. Tegen het eind van de middag lopen we naar het strand,Marijke met Ana aan haar hand en de nodige jongens van de kampung, want waarschijnlijk vlak voor zonsondergang gaan de boys een partijtje voetballen. Daar aangekomen is er nog zoveel voetballers te zien maar gezeten op een muurtje, genietend van een zeewindje wachten we af. Langzaamaan komt er leven in de brouwerij en als dan ook nog een bal ariveert kan het spel beginnen. Terwijl we daar zitten te kletsen met de locals, Komen er paar toeristen aanlopen. De jongens zeggen zachtjes, orang Beland (Nederlanders). We raken in gesprek met dit echtpaar uit Aalsmeer, volgens ons Henk en Tiny genaamd maar we weten het niet zeker en hebben er een leuk gesprek mee, uiteraard ook over ons project. Als Marijke mij om een kaartje van het project vraagt, vertel ik lachend dat ik dat net al gegeven heb. Het voetballen laten we even voor wat het is en als ik me op een gegeven moment omdraai blijkt dat al iedereen is vertrokken en is het al donker. Dan terug naar huis ons motortje oppikken en ergens een hapje eten. Als we ons eten net op hebben komt Andrea aanlopen en gezamelijk drinken we nog wat na terwijl de een na de andere bekende ons hallo komt zeggen.We genieten van de bedrijvigheid van een meisje van een jaar of drie die net doet of ze daar in de bediening werkt.Alle servetten worden een voor een verzameld en een andere gast krijgt deze op zijn tafel neergelegd. Vervolgens zijn de placemats aan de beurt.Daarna noteert ze de bestelling. Een genot om te zien. Maar tegen elf uur besluiten we toch maar even naar Internet te gaan om de mail te checken en te kijken of er nog nieuws staat in het gastenboek van onze site. Warm worden we van de reacties die we te lezen krijgen in het gastenboek en tussendoor chatten nog even met Marianne. Het lijkt wel of ze ruikt wanneer wij bij internetcafe zitten. Want het is iedere keer raak.

Eindelijk komt het er toch nog van. Na heerlijk een ontbijtje te hebben genuttigd aan de zee bij Graha steken we de weg over naar het zwembad.De badmeester,Odjong, die ook in de kampung woont, werkte vorig jaar nog als kok en had ons al begroet tijdens het ontbijt. Vorig jaar brachten we Graha enkele gasten, wat erin resulteerde dat wij de entree van het zwembad als bezoeker niet hoefden te betalen. Nu hebben we de pech dat we alleen zijn en moeten dus het normale tarief betalen. Na dit voldaan te hebben treffen we de Sales-manager van het hotel die vraagt wat hij voor ons kon betekenen. Daar gaan we dus even goed over nadenken. Het zou natuurlijk leuk zijn als we een korting kunnen bedingen voor de proyek kampung loco sponsors die hier overnachten. Als we bij het zwembad aankomen is er keurig een plekje voor ons klaargemaakt, handdoeken over de ligbedden, parasolletje en zelfs bloemetjes op tafel. Odjong staat er glunderend bij. Wat een verwelkoming. Of is dit zijn dank dat zijn kind in het project zit? Als Nick en Elise, die vorig jaar bij ons waren dit zagen, lagen ze in een deuk. Ja,ja, verschil moet er zijn. Het water is heerlijk en ook laat Joep nog even zijn stramme spieren masseren door Ibu Iba. Je knapt er echt van op. We hadden afgesproken in de kampung dat we de verschillende kasboeken vóór de vergadering wilden nachecken omdat dit veel tijd in beslag neemt tijdens de vergadering dus direct na de middag op naar Cuk.Daar zitten de heren alle vier al te wachten. De boeken zien er keurig uit. Kasboek een is van de schoolkinderen, kasboek 2 van de medicijnen, kasboek 3 is voor bijdrage voor het hele dorp zoals bijv. de watertank en kasboek 4 is de rente van de rest. Deze wordt gebruikt voor noodgevallen, zoals bijv. doktersbezoek en/of een bijdrage bij een begrafenis. Bij elk kasboek heeft Cuk ook nog een map waar alle bonnetjes en kwitanties in zitten, keurig geregistreerd. We kijken alles na en het ziet er prima uit. Alleen is het een beetje verwarrend dat het geld dat voor de bemo in Indonesië binnengekomen is, is verwerkt in de kasboeken. Dus dat is tellen geblazen en omrekenen van euro's naar ruphias. Aangezien we het geld voor de bemo bij elkaar hebben, gaan we meteen ook maar even uitellen wat de nieuwe sponsoringbedragen voor junior high-school en highschool gaan worden, want het transport wordt nu gratis. Ze vertellen ons dat elementryschool wat krap begint te worden met 25 euro, dus jammer genoeg moeten we dat bedrag verhogen naar 30 euro. Hier zitten geen transportkosten in. Maar junior high-school Gaat nu van 120 euro naar 75 euro en highschool van 210 naar 125 euro. Dit geeft ons hoop om zo nieuwe sponsors te vinden voor de vervolgopleidingen. Elementry school is geen probleem, maar vind maar eens een sponsor voor de verdere opleidingen. Toch aangezien de sponsors ons al meer dan eens verbaasd hebben doen staan over hun bijdrage, zijn we zeer hoopvol gestemd. We hebben bij het sparen voor de bemo gemerkt dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Om vijf uur houden we het even voor gezien en gaan naar huis. Dan wordt iedereen weer opgetrommeld om met de hele bubs en Andrea te gaan eten bij tenta Cak Poer. Dit is zo langzaamaan een traditie geworden en wij tracteren (niet het project!). Adi is op dat moment niet aanwezig. Hij is de jongere broer van Mariam gaan zoeken. Deze was er met een paar jongens van het dorp tussenuit, zonder te zeggen waar naartoe. Aangezien hij van Bali is en niet van hier, vind Adi dat hij tegen zijn moeder of Mariam moet zeggen waar hij zit. Als we bij Cak Poer arriveren (een eettentje wat elke avond opgebouwd wordt) is het zoals gewoonlijk weer hartstikke druk. We zijn met zes personen en ze hebben een wok, dus dat is doorwerken. Als wij allemaal ons eten al op hebben, blijkt dat ze Boung vergeten zijn. Hij had een nasi goreng special besteld. Wij maar lachen dat het héél speciaal moet zijn als hij zolang moet wachten. Dan blijkt dat hij vergeten is. Zo zien we onze altijd vriendelijke Boung kwaad worden. Hij had ook zo'n honger. Maar hij cancceld zijn bestelling en met een rammelende maag gaat hij mee terug. Bij ons huisje aangekomen is inmiddels ook Adi terug en zorgen we dat Boung voor de rest wat te drinken krijgt en wat koekjes. Had hij verdiend vinden we. Dan gaan we verder met de vergadering. De euro's uit Nederland worden overhandigd en Cuk noteert alles keurig voor de kasboeken. Er zijn weer enkele kinderen gestopt met school. Het blijken twee gezinnen te zijn, waar de ouders werkelijk geen animo tonen om de kinderen verder te helpen. Van een gezin waar 2 broers en 1 meisje in het project zitten is alleen het meisje nog over. Het huilde bittere tranen, toen Eful tegen de ouders zei dat ze goed na moesten denken of het meisje nog naar school gaat, omdat het project geen zin heeft om te betalen voor een kind wat niet gaat. De ouders zijn laks, maar het meisje wil dolgraag. Ze zit nog in het project. Laten we hopen dat het goed gaat. Jammer dat net deze twee gezinnen het beeld vertroebelen van alle anderen die zo ontzettend goed hun best doen. Eful wil graag een bijeenkomst met alle ouders en goede en duidelijke afspraken maken. Bijvoorbeeld: Als een kind bij de vervolgopleidingen (die zijn tenslotte het duurst) halverwege het schooljaar stopt, moeten de ouders het geld terug betalen. Als een kind blijft zitten omdat hij of zij te lui is ook. Blijft een kind echter zitten, omdat het wat langzamer is maar wel zijn best doet, dan gaat het project door. Het wordt een stok achter de deur voor de ouders en de kinderen. De jongens gaan zelfs een contract maken voor de ouders en het kind. Dit klinkt theatraal, maar het werkt wel. We vinden het een fantastisch idee en staan er helemaal achter. Tevens spreken we af dat alle kinderen die op school zitten op de foto gaan. Dan kunnen we precies zien welke kinderen (deze zijn allemaal van de vervolgopleidingen) nog geen sponsor hebben. Dit geeft sponsors in het project de kans om zelf te kijken welk kind ze willen sponsoren. Andrea merkt dat ons probleem de communicatie is het hele jaar door. We proberen nu in een maand alles te bespreken. Hij gaat proberen onze administratie op de website te zetten in overleg met webmaster Tom (die dit nu pas leest) en wij kunnen dan een keer per week of twee weken straks via de pc alles checken en via skype bespreken. Hij beloofd om voor ons te kijken hoe dit zo makkelijk mogelijk gaat, want de jongens maar ook wij zijn niet zo'n sterren in die systemen. Het is fijn om Andrea bij deze vergadering te hebben. Zeker gezien zijn bijdrage van het afgelopen jaar. Voor Andrea is het ook nuttig om te zien, hoe we werken en waar we tegen aanlopen. Laten we eerlijk zijn, we zijn geen proffesionals, maar slechts een paar mensen die proberen een kampung te helpen. Ook wij leren iedere dag bij.
Het is een lange, vermoeiende maar o zo nuttige dag geweest. We besluiten om morgen op bemojacht te gaan. Dus weer vroeg op, maar het voelt wel goed om een taak te hebben hier.

Gisterenavond Andrea uitgenodigd om vandaag mee te gaan op bemo jacht.De bedoeling is om om 9.00 uur te vertrekken en we weten dat dat voor hem nog midden in de nacht is. Dus vertelde hij dat als hij er op dat tijdstip niet is, hij niet meegaat. Maar als hij keurig op tijd over het zandpaadje de kampung in komt lopen krijgt hij een daverend aplaus. Dan is het nog even wachten op Eful en Cuk die een auto aan het regelen zijn. Even later komen ze aangereden met een gecharterde bemo. Geweldig. Met een bemo op bemo jacht. Ons eerste doel is het buro waar we info willen hebben over een bemo licentie. Je mag er namelijk wel kinderen mee vervoeren maar als je hem wilt gebruiken voor wat te verdienen moet je een licentie hebben. Die worden echter maar beperkt uitgegeven omdat men niet wil hebben dat er teveel zijn en er daardoor niets meer te verdienen is voor de bemo-rijder. Ergens een logische zaak. Een licentie word uitgegeven voor 5 jaar. Dan schijnt het zo te zijn dat je van iemand die een licentie heeft maar geen bemo meer, deze kunt overnemen. Alles loopt dan via een instantie genaamd "LLAJR" oftewel "lalu lintas angkutan jalan raya". Dit hadden we gehoord van Dewa uit Bali. En dat willen we uitzoeken. Aangekomen bij dit buro blijkt dat dit verhuisd is en krijgen we een adres door. Daar blijkt dat dat buro alleen voor de bemo's uit Mataram is en worden we doorverwezen naar een ander buro. Je raad het al, normaal wordt er zaterdags tot 12.30 uur gewerkt, maar laat nou net de verantwoordelijke ambtenaar juist deze dag eerder naar huis te zijn gegaan voor een ceremonie. We moeten toch echt bij hem zijn omdat niemand anders daar een uitspraak over mag doen. Dus worden we vriendelijk verzocht om maandag vanaf 07.00 uur terug te komen. Dus na 3 kantoren en twee uur, zijn we nog geen stap verder. Ook dit is Indonesië. Tidak apa apa (het maakt niks uit). We gaan toch op pad voor een bemo. We willen de prijzen weten. Het probleem is alleen dat we zonder licentie geen geld kunnen verdienen voor de bemo te laten rijden. Dat is toch echt de opzet. Het onderhoud en alle verdere kosten moeten verdiend worden, door de bemo als transport te laten rijden, tussen de schooluren door. We rijden naar een grote dealer van Suzuki en meneer loopt meteen met Marijke naar een grote auto. Even uitleggen dat we voor een bemo komen. Er staat een pick-up naast de big car en dat is de reden voor ons bezoek. Deze pick-ups worden nl. altijd omgebouwd tot bemo. Het model wat er staat is een zwaardere uitgave en dus vragen we om een lichtere. Hij kan deze leveren, maar we schrikken wel van de prijs. We hadden rekening gehouden met het feit dat er een jaar tussen zat en dus de marge wat groter genomen, maar het blijkt niet genoeg. Ook hadden we via internet een folder met prijslijst uitgedraaid, vlak voor vertrek. Wat blijkt, deze folder had nog de prijzen van 2005. Daar heb je wat aan! Na een flinke discussie over cashback (dit wil zeggen dat je bij contante betaling een korting krijgt) begint hij half te lachen. Dat doen ze op Bali zegt hij, maar hier niet. Als we dan zeggen dat we net zo goed naar Bali kunnen gaan, zegt hij lachend dat dat niet echt een optie is. De bemo's worden ieder half jaar gekeurd, om te kijken of ze motorisch en technisch nog in orde zijn. We zouden dan met de bemo ieder half jaar terug naar bali moeten. Na uitleg over ons project en dat we het geld met veel moeite bij elkaar hebben gesprokkeld, wil hij er 1 miljoen af doen. Joep en Andrea lopen naar buiten en beginnen ieder apart theatraal te bellen met onze zogenaamde baas. Er wordt moeilijk gekeken en vanalles gezegd tegen een stille telefoon. De rest moet zich af en toe omdraaien om een lach te verbergen. Uiteindelijk krijgen we voor een complete bemo, dwz met opbouw voor persoonsvervoer een korting van 3 miljoen. Omgerekend toch nog 500 euro boven ons budget. We vragen hem hoe lang deze optie geldt. We krijgen een briefje mee waarop gegarandeerd wordt dat deze prijs staat tot 31 oktober 2008. Vervolgens gaan we naar de volgende dealer. Daar beginnen we met de prijs die we zojuist gekregen hebben. Nou hier zijn ze zo klaar mee. Daar kunnen zij hem niet voor leveren en al gaan we op de kop staan, hier blijft het bij. De levertijd is hier zowiezo langer dan bij de eerste dealer die ons een levertijd van 2,5 week toezegd. Er is nog een dealer in oost-Lombok, maar die is kleiner en daar valt beslist ook niks te regelen. We laten het even bezinken, aangezien we maandag nog terug moeten voor de licentie. Vervolgens met de hele club naar Mataram Mall, even wat drinken. Tot onze verbazing is Mataram Mall verdubbeld qua oppervlakte en is er zelfs een parkeergarage toegevoegd met lift. Als we lachend zeggen dat dit de eerste lift is in Lombok, worden we gecorrigeerd. Het ziekenhuis van Mataram heeft ook een lift. Na een lekkere verfrissing en een rondleiding voor Andrea, die hier nog nooit geweest is, gaan we richting huis. Vanaf Ampanan trekken zich weer donkere wolken samen en in Senggigi heeft het al weer flink geplensd. Grote plassen water staan over de weg. Vermoeid gaan we naar huis om even bij te komen. Even later komt Sareah ons vragen of we mee gaan kijken naar de bruiloftsstoet die zometeen door het centrum van Senggigi komt. Wij zeggen dat we zo komen en ze gaat weer. Snel springen we op ons motortje en gaan zoeken. Er is niemand te zien en we snappen er niks van. Dan komt Kartini aanrijden met Sareah achterop. Maaf (sorrie) ze hadden zojuist te horen gekregen dat de stoet pas over een uur gaat. Dan gaan we maar even naar internet om de mail te checken. Terwijl we bijna klaar zijn, komt Sareah weer te voorschijn (ze vinden ons altijd). De stoet komt eraan en we moeten opschieten. We rijden terug tot Graha en daar wordt net de stoet opgesteld. Jonge knulletjes in prachtige kleding staan klaar en de muziek daarachter. Dan komen alle bruidsmeisjes en de zeer serieuse bruid en bruidegom met familie en dorpsgenoten. De kleine mannekes beginnen te dansen, een prachtig gezicht. Andrea, die in Graha verblijft en wij staan te genieten. Als de stoet met alle toeters en bellen verdwijnt gaan we even samen met Andrea een kopje koffie drinken. Maar er moet nog gewerkt worden, dus hup naar huis en de verslagen van donderdag en vrijdag nog verder intikken. Als we dat klaar hebben, gaan we eten en alles weer op de site zetten. Weer is Marianne er als de kippen bij om het te lezen en op de chat te komen. Plotseling zitten we met 4 vrienden te chatten, leuk maar verwarrend. We sluiten af en Joep gaat nog even pinnen naast het kantoortje van Mohni. Marijke loopt even bij Mohni binnen en ziet dat hij ook met Marianne aan het chatten is. Gelijk springt ze ertussen en chat naar Marianne, dat die ook overal in Senggigi te vinden is. Mohni vindt het schitterend. We praten even met Mohni over de mogelijkheid dat we samenwerken met de internetverbinding van hem. We stellen hem voor om samen de verbinding te betalen en zo Eful de kans geven om vaker contact met ons op te nemen via skype verbinding. Het overrompelt hem een beetje, dus we zeggen: "Denk er maar eens rustig over na en we komen erop terug". We hopen dat hij akkoord gaat, want als we een keer per week met Eful overleg kunnen plegen, houden we het project en alle informatie veel meer up-to-date. We horen het wel. Het is weer genoeg geweest voor vandaag en door een overdruk Senggigi (het is zaterdagavond, uitgaansavond) rijden we terug. Voor aan het zandpad staat Boung en we horen van hem dat Cuk met zo'n 25 andere mensen van de dorpen hier in de buurt, security doet. Dat wil zeggen dat ze op hun motortjes op en neer rijden van Batu Bulayar tot aan het andere uiteinde van Senggigi. Mochten er dan ongeregeldheden zijn van jongeren dan gaan ze daar op af. Geen politie nodig, de mensen regelen dit zelf. Gelukkig is het nog nooit nodig geweest. Het feit dat ze hier rondrijden is al genoeg voor de jeugd om zich rustig te houden. Boung noemt het "good control". Voor ons zit er weer een dag op en we gaan naar huis. Morgen hebben we vrij!!!!

Ongelooflijk maar waar, we hebben een vrije dag. Dus opstaan wanneer we zelf willen en dan lekker thuis tuttelen. Een beetje opruimen, de was doen, ja-ja ook op zondag en buiten op ons terrasje zitten. De moeder en broer van Mariam komen afscheid nemen. We weten stiekem van Adi dat hij best wel blij is dat ze weer gaan, niet om zijn schoonmoeder, maar de 16-jarige broer van Mariam is een druk ventje, terwijl Adi zo van zijn rust houdt. Samen met zijn broer Ossie brengt Adi moeder en broer naar de haven in Lembar, waar ze de boot nemen naar Bali en opgehaald zullen worden door de zus van Mariam. Ze worden nog overladen met geschenken voor het thuisadres en dan zijn ze weg. We zijn rustig aan ons verslag van gisteren begonnen. We zijn nog prima bij, dat valt niet tegen. Hoewel we altijd achteraf merken dat we leuke details vergeten zijn. Maar hoe beschrijf je het leven hier aan mensen die hier nog nooit geweest zijn? Bijvoorbeeld: Iedere morgen zie je de kippen rondscharrelen en komt Sane de koeien onder het afdak uithalen om ze met een touw ergens onder de kokosnootbomen vast te maken, waar nog wat groen staat. De kalfjes rennen los rond. De kinderen gaan netjes gekleed in uniform (vandaag uiteraard niet, want het is zondag) naar school. Allemaal met fris gewassen snoetjes en de haren nat in model gebracht. De vrouwen lopen op het pad voor ons huis op en neer met bakken en gaan bij de watertank hun nieuwe voorraad halen en gelijk even alle nieuwtjes uitwisselen. De allerkleinsten rennen rond, of hangen in de slendang (draagdoek) aan moeders heup. De mannen die werk hebben vertrekken met hun motortje of te voet om de bemo te nemen aan de grote straat. Sommige vrouwen vertrekken met grote rieten manden op hun hoofd ook richting grote straat om de bemo richting Ampanan te nemen voor de markt. En dat alles zo rond zes of zeven uur in de ochtend. Dan is het nog heerlijk buiten en niet te warm. Mariam de buurvrouw begint met het vegen van ons erf met een speciale takken bezem. Het gebeurt met een speciale houding met een arm op de rug. Dan wordt de was gedaan, meestal bij een waterput. Ook dan kletsen de dames weer gezellig bij. De kinderen amuseren zich met knikkeren of tikkertje onder de kokosbomen. Honden en katten rennen rond en niemand heeft last van niemand. De mensen die langs ons huisje lopen roepen allemaal vriendelijk hello en de kleinsten kruipen angstig weg bij het zien van die orang putih dengan mata biru (dat witte mens met die blauwe ogen). Ze hebben me uitgelegd dat de kinderen die blauwe ogen best wel angstig vinden en eigenlijk ook wel begrijpelijk als je al die zwarte kijkers ziet, dan moet dat wel akelig zijn voor zo'n kleintje. Maar we dwalen af. Adi en Ossie zijn inmiddels terug en terwijl we ons eigenlijk opmaken om een stukje te gaan lopen, komen we niet verder dan het terras van onze buren en onder het genot van een kopje kopi tubruk (traditionele koffie en super lekker) kletsen we weer honderd uit. Adi wil weten hoe families met elkaar omgaan en of de kinderen ook verantwoordelijk zijn voor de ouders. Een bejaardenhuis snapt hij niks van. Leg dat maar eens uit. Tussendoor ga ik nog even naar June haar winkeltje voor roti dan air (brood en water) en onderweg oefen ik uitbundig mijn bahasa Indonesia, waar ik afgelopen jaar zo mijn best op heb gedaan. Het gaat wel beter, maar ik ben er nog lang niet. Zo glijdt de middag door onze vingers en wordt het tijd voor main bolah (voetballen). We besluiten samen met Adi en Mariam naar het strand te lopen waar om vijf uur fanatiek en op blote voeten gevoetbald wordt. Op het stoepje voor het huis van Cuk en June hebben zich een grote groep vrouwen van het dorp verzameld en weer word er flink gekletst. Deze keer kijken we wel echt naar het voetballen en het verbaasd ons dat het zo hard gaat. Maar ze hebben de grootste lol en regelmatig wordt de bal weer uit de zee gevist. De wedstrijd stopt automatisch als het te donker wordt en iedereen keert huiswaarts. Adi heeft buikpijn maar dat is ook zijn eigen schuld. Hij had net gegeten voor ze gingen voetballen en als je al die flink bezwete lijven ziet, dan is het niet niks, zo rennen in deze hitte. Terug thuis aangekomen pakken Joep en ik ons motortje en gaan richting Senggigi voor ons avondeten. Vanavond gaan we "Angel" proberen. We hadden deze naam doorgekregen van de familie Geurts en trouwens op zondagavond is Cap Poer dicht. Het is een leuk restaurantje en de sfeer herinnert ons aan de sfeer die vroeger bij ons favoriete restaurantje was nl. Mata Hari. Daar komen we nu niet meer omdat daar een draak van een ober werkt, waar ik niet bepaald een goede band mee heb. Hij is brutaal en overdreven, dus is daar de lol er vanaf. We eten super en wat blijkt, in de keuken staat het kleine lieve meisje dat vroeger de kokkie was bij Mata Hari. Ze komt even later ons begroeten en beloofd meteen om morgen weer een ouderwetse ice-koffie te maken. Hoezo klanten winnen? Trots, omdat we zo goed bij zijn met het verslag duiken we internet binnen. Het internet waar we tot nu toe steed kwamen is vandaag dicht, dan toch maar weer naar Millenium. Daar gaat het mis. Onze USB-stick moet opnieuw geformatteerd worden volgens het systeem en we krijgen er niks meer uit. Jammer dan, moeten alle fans van de site een dagje langer wachten. We rijden terug naar huis en bij Cuk zijn huis is het een drukte van belang. Het huis zit vol, op straat staan bij de open deur van Cuk's huis nog wat mannen en een paar jonge knullen hebben een verhoging gemaakt buiten waar ze op zitten. Wat blijkt alle mannen kijken samen naar de Grand Prix voor motors. Het is een prachtig gezicht. Wij rijden onze eigen grand prix op de steile oprit naar ons huisje en daar kijken we of de stick nog aan de praat krijgen. Jammer dan, hij moet echt opnieuw geformatteerd worden. Nou dan maar opnieuw het verhaal erop zetten en nog even deze heerlijk zondag beschrijven. Toch niet te geloven dat we nu op dezelfde avond al ons verhaal intypen. Krijgen we hier ook bonuspunten voor?? Maar voor jullie allemaal dus nog een dag geduld ................en morgen gaan we weer op jacht voor de bemo en de licentie. De dag vakantie is voorbij.

Indonesië is Indonesië en hier gaat altijd alles anders dan je denkt. We beginnen eraan te wennen. Lees en probeer het te begrijpen. We gaan dus weer op pad voor de licentie. Bij het kantoor van de licenties aangekomen, gaan Joep en Eful naar binnen. Na 5 minuten zijn ze terug en ik vrees het ergste, maar het valt mee. Het verhaal is als volgt. Er worden dus geen nieuwe licenties uitgegeven, maar we kunnen van iemand die geen bemo meer heeft de licentie overnemen. Je moet dan met de auto naar het licentieburo. Daar wordt notitie gemaakt van welke auto het is. Je moet deze laten keuren, ongeacht de leeftijd van de auto. Dan ga je terug naar het buro en krijgt een ander nummerbord met de licentie. De normale nummerborden zijn zwart met witte letters, maar de bemo's hebben een geel nummerbord met zwarte letters. Oke, zover begrijpen we het nog en nu op naar de dealer om onze nieuwe bemo te bestellen. Daar aangekomen is de baas op dat moment niet aanwezig en praten we met een jongedame die hier werkt als verkoopster. Raar dat het in deze branche dames zijn, vind ik persoonlijk. Ze vertelt Eful een heel verhaal en wij zitten erbij als dummies die hier niets van snappen. Eful staat op loopt naar buiten en begint een gesprek met Cuk en de bemorijder. Het begint al een beetje te kriebelen in mijn onderbuik. Het zal toch niet?? Even later komt Eful terug en begint zijn verhaal zoals gewoonlijk met: "oke, it's like this". De verkoopster vertelt hem dat het erg tegenvalt om de bemo omgeschreven te krijgen en dat het zeker 3 maanden duurt. Ze weet van een eigenaar dat hij al bijna 3 maanden wacht op zijn licentie. Dan blijkt dat de licentie ook nog eens 11 miljoen ruphia kost, omgerekend nog eens 900 euro. De bemo wordt steeds duurder. We praten en praten, gaan terug naar onze bemo, waar we mee gekomen zijn en gaan daar nog eens uitgebreid ons beraden over wat te doen. We willen het sponsorgeld zo goed mogelijk gebruiken, maar dit lijkt wel een "never ending story". We besluiten unaniem om te gaan kijken voor een goede 2-handse bemo met licentie. We hebben dan genoeg geld om de bemo helemaal op en top in orde te maken en tevens nog wat extra. De licentie is dan geen probleem want die hoort bij de bemo. We houden zelfs geld over om de eerste maanden op te vangen. Dan komt de baas van het bedrijf aanlopen, roept ons terug naar binnen en probeert ons alsnog de bemo te verkopen. Terwijl Eful met hem praat, komt de verkoopster erbij staan en zij verteld haar baas nogmaals het verhaal van de extra tijd en kosten. Hij kijkt haar gefronsd aan en zegt:"Ik weet nergens van, ik verkoop alleen maar auto's". Als we naar buiten lopen, zien we nog net hoe die aardige verkoopster een uitbrander krijgt van haar baas. Haar eerlijkheid zorgt namelijk voor dat de auto niet verkocht wordt. Van de ene kant voel ik regelmatig argwaan bij sommige zaken, aan de andere kant verbaas ik me over de eerlijkheid die sommige mensen tentoon spreiden. Ja, ook dit is Indonesië. De chauffeur van de bemo die we nu hebben, blijkt al gevraagd te hebben aan Eful of hij de chauffeur mag worden voor de nieuwe bemo. Dit idee bevalt ons wel, omdat we hem tot nu toe hebben ervaren als een grote hulp. Hij wist al diverse malen tijdens onze zoektocht naar bemo en licentie goed advies te geven. Als hij gaat werken voor het project, gaat het als volgt. Hij zorgt iedere dag dat de kinderen op tijd op school en thuis komen, gratis. Tussendoor rijdt hij de route Senggigi-Ampanan. Het geld wat hij daarmee verdient wordt op de eerste plaats gebruikt voor benzine. Wat overblijft gaat 50-50, dus de helft voor hem en de helft voor het project. Aangezien wij geen winst hoeven te maken, kunnen we het geld opsparen voor onderhoud van de bemo. De chauffeur is verantwoordelijk voor het netjes en schoon houden van de bemo. Alle verder kosten van onderhoud zijn voor ons. Rondvraag her en der bevestigd dit verhaal. Terwijl we terugrijden, praten Joep en ik over deze wijziging in plannen. We merken dat we allebei Indonesië een beetje beter gaan begrijpen en de dingen makkelijker op ons af laten komen. Het is wat het is en mooier kunnen we het niet maken. (Oeps, de belasting slogan per ongeluk!) Onderweg naar huis vraagt Eful of we nog ergens naar toe willen. Eigenlijk wil ik naar huis en het bed in, want ik voel me alles behalve fit en heb een flinke kou te pakken (en dat bij 30 graden!), maar we besluiten toch nog even via de "bamboe"straat te rijden. Hier worden overal bamboemeubeltjes gemaakt. Wij zijn nog op zoek naar een klein setje voor op ons terras. De meubels zijn inderdaad allemaal van bamboe, maar daardoor ook nogal grof, terwijl we, zo blijkt, eigenlijk op zoek zijn naar een rotansetje. Tussen alle bamboebedrijfjes vinden we er een met rotan. Er staat een leuk modern setje, maar dat is best wel duur. Dan maar naar huis. Op het laatste stuk tussen Ampanan en Senggigi zien we plotseling nog een bedrijfje en dus moet de chauffeur op de rem. Hier staat een leuk setje helemaal zoals wij het graag willen hebben en het lukt Joep ook nog om wat van de prijs af te krijgen. Dus 2 stoelen en een tafeltje worden in de bemo geladen. Wij proppen onszelf er nog bij en dan naar huis. Ik ben blij als we thuis zijn en kruip meteen het bed in. Joep amuseert ondertussen met wat lezen en hij geniet van de rust. Rond vier uur kom ik ook weer boven water en zie dat Cuk, die zich net zo beroerd voelt als ik, medicijnen heeft gehaald voor hem en voor mij. Ik neem er wat van in en doe rustig aan. We hebben trouwens onze 2de stroomstoring vanmiddag achter de rug. Het is hier normaal. Terwijl we rustig op ons nieuwe setje op het terras zitten te kletsen met Adi, komt Boung ons halen. De eerste bemo staat klaar voor bezichtiging. Ja, nieuws reist hier erg snel. Joep en Adi gaan kijken. Joep bekijkt het ding van alle kanten,40.000 km. op de teller, bouwjaar 2005, kruipt eronder, rijdt een stukje, voelt of er speling zit in het stuurhuis en in de wielen, geen lekkages, goede banden, goede uitlaat, nieuwe accu kortom de bemo zit er goed uit. Het is belangrijk dat de auto zelf geen of weinig of geen roestplekken vertoond en hij motorisch in orde is. De eigenaar beloofd ons morgen een prijs te laten weten. We hebben onderling al afgesproken, indien we in zee gaan met iemand, de bemo eerst naar een garage gaat voor een algemene keuring. We willen zeker weten dat we geen kat in de zak kopen. Ook zullen we eerst naar de politie en licentiekantoor gaan. De eerste om te kijken of de bemo helemaal legaal op naam staat en de tweede om zeker te weten dat de licentie helemaal officieel is. We proberen ons zo goed mogelijk in te dekken. We beseffen maar al te goed, dat we werken met geld dat geschonken is door anderen, dus willen we zeker weten dat we alles goed doen. We horen morgen wel hoe dit verder gaat en doen rustig aan. We willen niet over een nacht ijs gaan (trouwens rare beeldspraak voor hier). We gaan weer lekker bij Angel eten en vervolgens op naar internet om eindelijk onze verhalen van de stick op de site te zetten. Och het is vandaag echt een positieve dag. Het verhaal van zaterdag is onleesbaar geworden, met allemaal vreemde tekens. Terwijl we proberen via de mail aan familie Geurts uit te leggen dat er vandaag weer geen verhaal komt, valt de stroom uit. Nou hier leer je dus echt wel relativeren en gelaten wachten we tot de stroom terugkomt. We sturen ons mailtje uit en gaan nog even wat boodschappen doen en weer naar huis. Op de bruka (bamboeplatje) bij Boung zitten Boung en wat vrienden. We worden uitgenodigd om er nog even bij te komen zitten. We kletsen nog wat, maar ik voel me nog helemaal niet fit, dus we gaan lekker op tijd naar huis en ik duik weer het bed in.

Vanmorgen het ontbijtje genuttigd op ons terrasje waar de zon er al voor zorgt dat we toch willen gaan kijken voor een soort van rolgordijn wat we aan de voorkant van het terras ophangen. Tussendoor de virusscanner zijn werk offline laten doen op de laptop.
We hadden nogal wat problemen om de verhalen doorgestuurd te krijgen via een internet cafe met onze memory-stick. Gelukkig hebben we een reserve bij ons. Andrea hebben we al drie dagen niet gezien, misschien dat hij over Lombok rondzwerft. Vroeg in de middag sturen we de verslagen door en rijden dan door naar Pasar Sini. Een klein pleintje waar kleine kiosken staan met souveniers.Als we het motortje parkeren onder het afdakje worden we al begroet door enkele mensen en krijgen we de vraag "You visit Made?". Made is een neef Kartini en elk jaar maken we met hem een praatje en aangezien hij kleding verkoopt blijft er altijd wat hangen aan Marijkes vingers. Vaste prik. Terwijl anderen waarschijnlijk thuis achter hun bureau zitten, met de verwarming aan, het buiten aardig koud is tuffen wij voor wat verkoeling op ons motortje naar een plekje om wat te drinken. Maar dan krijgen we een telefoontje van Cuk dat er weer een bemo ter bezichtiging staat in de kampung. Het blijkt de bemo te zijn die we twee dagen hebben gecharterd. De chauffeur had tegen zijn baas gezegd dat wij op zoek waren naar een bemo en die wilde zijn bemo wel verkopen. We checken het ding visueel, maar eerlijk gezegd was de bemo van gisteren in een veel betere staat dan deze. Hier moeten zeker drie nieuwe banden op want er zit totaal geen profiel op, heeft een stuurspeling van heb ik jou daar,veel hoger kilometerstand als de vorige, start slecht en is twee jaar ouder. Volgens de nummerplaat moet hij volgende maand gekeurd worden. We vragen de prijs en laten de chauffeur weten dat hij nog iets van ons hoort.Het wachten is nu op de volgende aangeboden bemo's want zoiets loopt als een vuurtje rond. We hebben enkele exemplaren gezien die zeker de moeite waard zijn, maar of ze ook te koop zijn? Berry van Berry's Cafe had al een paar keer naar ons geroepen maar elke keer waren we ergens op weg naar toe. Dus daar maar even naar toe.Hij begroet ons heel hartelijk en nog geen 5 minuten later liggen de speelkaarten weer op tafel. We hadden hem een paar jaar geleden het kaartspel "Pesten"geleerd en hij heeft nu een italiaans of spaans kaartspel wat hierop gebaseerd is. Uren hebben we hier doorgebracht om met hem en zijn staff een kaartje te leggen.Daarna kwam het project en hadden we er geen tijd meer voor. Terwijl we er nu weer zitten valt de regen met bakken uit de lucht en doen ons tegoed aan een kaartspel. Tegen vijf uur als het weer opklaart stoppen we ermee en lopen nog even naar de buren van Berry's Cafe want er zit sinds 4 maanden een winkeltje wat 24 uur per dag open is. We maken kennis met de eigenaresse en Marijke praat honderduit met haar in Bahasa Indonesisch. Joep staat er een beetje bij als decoratie want hij beheerst de taal nog lang niet. Marijkes taallessen met Marianne beginnen wel zijn vruchten af te werpen.Dan op voor wat te eten en vroeg in de avond zijn we weer thuis om heerlijk een meegebrachte dvd te kijken op onze laptop. Een beetje rust..............

De bedoeling was om vandaag vroeg op te staan om de kinderen naar school te zien gaan maar om 06.00 uur draaien we ons nog lekker een keer om. Nog dik twee uur doorgeslapen en heel rustig de dag begonnen. Samen met Adi en Mariam foto's zitten kijken van ons verblijf van vorig jaar. Heerlijke herinneringen opgehaald aan Nick en Elise, Maan en Monique, Wim en Joyce, en Roy en Adrie, die in dezelfde periode hier waren. Is dat al zo lang geleden? Dan denken we ook even speciaal aan Joyce, omdat we van Wim hoorden, via e-mail, die een operatie aan haar knie heeft ondergaan, wat niet helemaal goed is gegaan. Ze heeft best veel pijn en het herstel zal nog wat tijd in beslag nemen. Vanuit Lombok en ook namens Yunus, jullie sponorkind, heel veel sterkte Joyce en we hopen dat je toch in mei of juni lekker naar Lombok kunt gaan. We denken aan je. Vandaag gaan we weer proberen om een stukje te gaan wandelen. Op het moment dat we willen vertrekken komt Boung ons halen. Andrea zit bij hem op de bruka en we moeten samen koffie drinken. Oke, we hebben Andrea al drie dagen niet gezien, dus het is wel leuk om even bij te kletsen. Dat even wordt dus in het totaal vijf uur en dat ook niet geheel vrijwillig. Na een tijdje komt de hujan (regen) weer uit de lucht vallen en hoe. Zelfs als we de 20 meter naar huis zouden lopen, zijn we al drijfnat. De kinderen komen uit school en zijn nat tot op hun lijf. Wij bespreken inmiddels samen met Eful, Andrea, Boung en Sareah alle wereldproblematiek. We doen zelfs alsof we de oplossingen weten. Cuk komt er wat later ook nog bijzitten. Boung kijkt naar de rivier en even later staat die oerjongen tot zijn knieën in het water van de rivier om alle takken en rotzooi die blijft hangen door te duwen, het stromende water in. Nog geen half uur later heeft hij zijn nette kleren aan om te gaan werken bij Madalika homestay. Als de regen eindelijk iets minder wordt en de kleine riviertjes die tussen de huizen doorstromen, begaanbaar zijn, keren ook wij weer huiswaarts. Deze wandeling viel dus letterlijk in het water, maar och tidak apa apa. Hier zeurt niemand over het weer, want veranderen kun je toch niet dus waarom zou je je er druk over maken. Door de regen valt de stroom momenteel minimaal 2 keer per dag uit. Ook daar hoor je niemand over. Een goede les voor ons, Belanda (Nederlanders). Als we willen vertrekken om te gaan eten, zit Adi met een dikke jas buiten. Hij vind het zo koud, terwijl wij het nu juist lekker vinden, niet te warm. Maar het is maar net, wat je gewend bent. Onderweg op het zandpad komen we Samsul tegen (sponsorkind van Jan Knapen). Heel beleefd zegt hij in keurig bahasa Indonesisch, dat zijn vader ons graag wil ontmoeten. Marijke's antwoord is bijna goed, want hij denkt dat we meteen mee gaan, terwijl ze eigenlijk bedoelde dat we later deze week een keer naar het strandwinkeltje van zijn ouders gaan. Hij fietst op een oud krakkemikkig fietsje als een dolleman voor ons op. Als we hem eindelijk ingehaald hebben, kunnen we hem uitleggen wat nu echt de bedoeling is. Deze keer lukt het wel en met een big smile neemt hij afscheid. Wat zijn het toch allemaal schatjes. We gaan weer naar Angel. Aan het tafeltje naast ons komt een blonde mevrouw zitten, die de eigenaresse is van de galerie ernaast. We hebben een leuk gesprek. Ze woont al negen jaar in Lombok en kent al aardig de ins en outs van hier. Ze vertelt ons ook dat het vrij gemakkelijk is om een visum te krijgen voor een langer verblijf. Een social permit. We zullen eens kijken of dat interessant is voor ons in de toekomst. Dan valt weer de stroom uit en drinken we nog maar wat, want internetten is nu toch niet mogelijk. Als dan eindelijk letterlijk het licht terugkeert gaan we op pad. Onze standaard internet, waar we tot nu toe iedere keer heen gaan is al gesloten. Dan maar een andere proberen. We houden het maar even op mail checken, want om weer een virus te krijgen op de usbstick hebben we geen zin in. We kletsen nog wat met Run, een van de horlogeverkopers en keren dan tevreden huiswaarts. Ons dorpje is vroeg op de avond al in diepe rust en we treffen niemand meer. Geeft niks, wij genieten van de rustige avonden in ons eigen huisje, want overdag kletsen we wat af.

Vandaag lukt het wel. Om zes uur staan we naast ons bed en een kwartiertje later zitten we bj June op het stoepje om te kijken hoe de kinderen naar school gaan...en even later terugkeren. Hebben wij weer. Alle kinderen hebben vrij vandaag in verband met verkiezingen van een of andere hooggeplaatse meneer in Lombok-Barat (west-Lombok). Bij Bumi Adytia (het kleine guesthouse in de kampung) wordt alles voorbereid voor de verkiezingen. Joep gaat naar huis maar ik zit nog even bij June op het stoepje. Het is ook zo leuk om rond te kijken. De andere June, de vrouw van Bagman, is de afwas aan het doen in een teiltje buiten. Dan gaat de jongste telg in dezelfde teil en krijgt deze zijn wasbeurt. Even later komt ze aanlopen met de jongste in de slendang (draagdoek) terwijl ze hem rijstepap te eten geeft. Het ziet er zo ontzettend gemakkelijk uit, je kind in de slendang op de heup en dan dus allebei je handen vrij voor een bordje en de lepel. Ik stap ook maar eens op. Onderweg naar huis zie ik Radna, een schat van een vrouw, die ik allang niet meer gezien heb. Ze heeft een meisje op haar arm, inmiddels al haar kleinkind. Ja, ook hier vliegt de tijd. Na het ontbijt besluiten we om onze allang geplande wandeling te gaan maken en gaan we het strand op. We lopen richting Senggigi Beach hotel en praten her en der wat met de verkopers. Aan het strand bij het hotel liggen grote golfbrekers, maar op twee plaatsen zijn die door een storm behoorlijk vernietigd. Als ik die grote brokken steen zie liggen, besef ik dat dat toch wel een enorme oerkracht moet zijn geweest. Dat hebben wij hier (gelukkig) nog niet meegemaakt. Aangekomen bij het strandwinkeltje van de ouders van Siti, Yunus, Samsul en Aprilia (alle vier de kinderen zitten in het project) houden we even pauze voor een kopje koffie. Vader vertelt ons hoe blij hij is dat zijn kinderen nu allemaal naar school kunnen. Ja, dan besef je dat het allemaal wel degelijk zin heeft. We praten ook even over een familie waarvan de vader al 2 jongens van school heeft gehaald. De mensen in het dorp vinden dit allemaal erg dom, maar ze vinden ook dat iedereen zijn eigen beslissingen neemt. Toch zegt vader, dat hij zijn kinderen, Samsul wil nog wel een met die kinderen spelen, een beetje weg houdt van deze familie. Hij wil niet dat Samsul beïnvloed wordt door die kinderen en straks ook niet meer naar school wil. Het is interessant om te horen, hoe men hier probeert de kindern op het rechte pad te houden. Hij vertelt ons ook dat Yunus nu een speciale junior high-school volgt en daar dus tijdelijk intern is, maar morgen komt hij naar huis. Toevallig had ik er al met Joep over gehad, dat ik Yunus nog niet gezien had. Dus morgen zetten we hem snel op de foto, anders lukt dat niet meer. We ontdekken dat ze vaak de kinderen naar een strenge junior high-school sturen. De kinderen krijgen daar meer discipline en worden strak aangepakt. De ouders leggen ons uit dat men vaak probeert de kinderen op zo'n speciale school te krijgen. Het gevolg is dat die kinderen daarna als ze high-school gaan doen, een goede basis hebben en ook goed zelfstandig willen en kunnen leren, door die achtergrond. Geen slecht idee. We wandelen maar weer eens verder en via het straatje naast Senggigi Beach hotel gaan we richting thuis. Onderweg bij Graha nog even een ice lemon tea (sorrie Nick, ik weet dat je nu even moet slikken) en dan thuis snel douchen en even liggen. Ja sorry hoor maar zes uur is ook wel erg vroeg. We hebben misschien vijf minuten geslapen als Cuk belt. Er staat een bemo klaar die we kunnen bekijken. Dit is nummer drie. Dus het bed uit en even bezichtigen. Hij is niet slecht, maar de eerste die we zagen wint het toch wel. De eigenaar van de eerste is er ook bij en zegt dat hij toch uiterlijk morgen een antwoord wil. Ja nu moeten we snel gaan schakelen. We willen toch ook even informeren of de bemo van Yessy café te koop is, dat is echt een prachtstuk. Dus op naar Yessy café waar we even wat gaan drinken. Eful gaat dan terloops even naar achter om te informeren of de baas er ook is. Ja, zoiets moet je tactvol aanpakken. De baas komt pas om zes uur vanavond, dus hier hebben we nog geen antwoord. We beseffen dat we ook nog al de kinderen op de foto willen zetten, dus het wordt tijd voor actie. Terug naar huis. Eful trommelt alle kinderen op die er momenteel zijn en Joep begint met het maken van de foto's. Cuk had een map met overzicht van ieder kind, naam, naam van de ouders, hoeveel kinderen het gezin heeft, enz. Ik besluit om al die gegevens over te nemen voor de sponsors thuis. Maar dat is aardig wat typewerk. Och ja, je moet er wat voor over hebben. Inmiddels is Andrea aan komen wandelen en die neemt met ondersteuning van Adi, want de namen zijn vaak voor ons abacadabra, het typewerk over en kan ik helpen met het checken van de lijst van kinderen en nieuwe kinderen die nu op de foto worden gezet. We gaan door tot het langzaamaan te donker wordt om nog foto's te maken. Zo, dat was flink werken. Even opruimen, douchen en weer op bad. Boodschappen doen, internet en eten bij Sunshine. Bij de supermarkt treffen we Eful en Cuk die zojuist bij Yessy café waren geweest om te informeren over de bemo. Die is dus niet te koop. Tidak apa apa. Eful vraagt of we nu verder kunnen bespreken wat we doen met de andere bemo's. We spreken af bij Sunshine, waar wij dan meteen een hapje kunnen eten. Wij gaan snel naar internet en zetten weer twee dagen door naar de site en dan naar Sunshine. We sturen een smsje naar Eful en ook naar Andrea en dan praten we nog even over de bemo's. Eigenlijk zijn we unaniem, de eerste bemo was het beste, maar met 70 miljoen ruphia ook het duurste, dus belt Cuk de eigenaar en vraagt nogmaals naar de prijs. De eigenaar doet er meteen 3 miljoen ruphia af. Cuk zegt dat we nu gaan vergaderen en dat hij hem later nog wel even terug belt. We willen toch proberen om de bemo te krijgen voor 65 miljoen, dat was ook de prijs voor de andere bemo's, hoewel die wel een stuk slechter waren en ouder, maar proberen kan altijd. Na een half uurtje gewacht te hebben, belt Cuk nog een keer en geeft zijn mobiel over aan Eful. Ooh, wat erg als je dan de taal niet kunt verstaan. Ik zit met spanning te kijken en te wachten. Eful beëindigd het gesprek en zegt met een big smile:"WE HEBBEN DE BEMO!!!" Dat is kicken. Wat voelt dit goed, na een jaar van spanning, veel geweldige sponsors en steun van iedereen, is het dan toch gelukt. Morgenvroeg komt de eigenaar de bemo brengen. Wij nemen allemaal nog een drankje, want dit moeten we vieren. Dan praten we nog tot middernacht. We horen zelfs dat we nog een speciaal ritueel krijgen voor de bemo. We gaan samen bidden en er wordt gegeten om te zorgen dat de bemo veilig gaat rijden. Prachtig, daar doen we zeker aan mee. Het is echt zo dat bij elke opening van een zaak, restaurant er een openingsritueel is. Bij bedrijven worden dan alle weeskinderen van het dorp uitgenodigd om te komen eten en samen te bidden. Andrea zegt met een nadenkende blik dat hij dat eigenlijk mooier vindt dan de opening van bedrijven in het westen waar meestal de VIPs uitgenodigd worden, om aanzien te verwerven. Ik sluit me daar volledig bij aan. Hoewel we niet bezig zijn met de religies, Islam, Hindu zijn in het dorp beiden vertegenwoordigd, zit het toch helemaal verweven in het dorpje en zien we ook veel. Het is zeer leerzaam en het zou prachtig zijn als meer mensen de kans kregen om zo te kijken hoe andere religies de dingen doen en oplossen. Voor ons zit er nu een lange maar geweldige dag op en bekaf gaan we naar huis.

Marijke
We hebben net ons ontbijt achter de kiezen, als Boung voor de deur staat. De bemo is er. We gaan snel mee. Jawel hoor, daar staat hij onze "nieuwe" bemo. Er wordt nog eens rondom gelopen en alles wordt nog een goed bekeken. De eigenaar krijgt 10 miljoen ruphia en wij schrijven een kwitantie uit. Daarop schrijft Eful, dat we vandaag de auto naar de garage, politie en licentiekantoor brengen om te kijken of alles in orde is. Zoniet, dan krijgen we de 10 miljoen terug. Is alles in orde, dan krijgt de eigenaar morgen de rest. Een waterdicht systeem, zodat we zeker weten dat we niet voor verrassingen komen te staan achteraf. De eigenaar vertrekt en Joep, Cuk en Eful gaan met de bemo op pad, om alles te controleren. Ik ga terug naar huis en begin ons verhaal van donderdag weer bij te werken. Ja we moeten het wel bijhouden, want er gebeurt zoveel.

Joep
Dus op naar het eerste kantoor voor de papieren te checken, nou ja, dat hadden we ook wel zelf kunnen doen. Het chassis, motornummer en kenteken word vergeleken met wat in de papieren staat en dat is allemaal in orde. Het volgende kantoor wat we dan aandoen is voor alle papieren op onze naam te krijgen maar dan moeten we ook de indentiteitskaart hebben van de vorige eigenaar. Dit alles kan een hele dag duren, dus dat word aankomende week geregeld en dan op naar de garage. Hier word de auto van onder tot boven bekeken en goed bevonden. De eigenaar van de "Bengkel" is een bekende van Cuk en hij geeft er een naar mijn mening eerlijk antwoord op. Het gekke is dat als ik vraag wanneer de olie vervangen moet worden ik te horen krijg dat het beste is dat om de drieduizend kilometer te doen omdat dat op de fles olie staat.Als ik vertel dat dat bij ons in het instructieboekje staat van de auto zelf kijken ze me raar aan. Vooral als ik vertel dat ik maar twee keer per jaar olie verwissel. Leuke opzet van de oliemaatschappijen hier! Gelukkig is de olie hier niet zo duur als bij ons. Na dit gedeelte van het verslag ingetikt te hebben zitten we allebei te gapen, dus tijd voor een middagdutje. We liggen nog geen 10 minuten of Eful staat weer voor de deur. Hij heeft weer wat kinderen opgetrommeld voor de beroemde foto. Marijke en ik gaan weer aan het werk en Eful en Cuk gaan de betaling van de bemo afhandelen met de oude eigenaar. Zo word het de hele middag een komen en gaan van de kinderen die nog op de foto moeten. Andrea, onze Italiaanse vriend komt er ook weer bij en Adi helpt waar nodig is bij de vertalingen. Als uiteindelijk Ismail komt, met zijn vriendjes, is het een gezellige boel. Als de rust is wedergekeerd komen Eful en Cuk terug. Trots overhandigen zij Marijke een etui met de papieren van de auto. Vol verbazing haalt Marijke daar een pakje geld uit. Wat blijkt, de heren hebben op de heen- en terugweg naar Ampenan al klanten in de bemo meegenomen. We schieten in de lach als we ons eerst verdiende geld zien binnenkomen. Zo gemakkelijk gaat dat dus hier. We maken samen nog wat plannen om a.s. zondag een leuk uitstapje te maken met de families van onze projectmedewerkers. Ze doen zoveel voor het project, dat ze wel een leuk uitstapje verdiend hebben. Andrea, onze adviseur in deze periode, gaat ook mee. Vanaf maandag gaan dan de kinderen van junior high-school en high-school gratis naar school, YES!!!!!!!!!!!!!!! Als we naar een restaurantje willen gaan om wat te eten begint het te regenen en kletsen we nog wat met Adi en Mariam, rustig wachtend tot de bui is overgedreven. Na het eten tuffen we naar de internet shop waar de eigenaar al op het punt staat om te sluiten maar hij wachtte nog op ons en starte de boel weer op. Vroeg in de avond rijden we terug naar de kampung. Zaten we vroeger altijd op het stoepje voor Cuk's winkeltje, nu is het al gesloten. June is meestal alleen thuis, omdat Judy extern op school zit en ze is bang alleen geworden, vandaar. Op de bruka bij Boung zit ook niemand meer. Dus dan maar naar huis want het was weer een drukke dag vandaag.

Het zonnetje staat al aardig te steken als we vroeg op pad gaan om bij Hotel Graha ons ontbijt te nuttigen om vervolgens afkoeling te zoeken in het zwembad. Andrea vertelde ons gisteren dat hij op het terras aan de zee amper een boek kon lezen omdat er zoveel verkopers waren. En inderdaad, een stuk of 12 mannen/vrouwen hebben zich geposteerd voor het terras met hun handelswaar. Er zit een groep vakantiegangers uit Jakarta en die lopen aardig te kopen en gaan rustig een gesprek met al die verkopers aan. Voor de meeste toeristen worden ze echter als irritant ervaren en is het moeilik om ze weg te sturen. Toch is dat gewoon de beste manier. Wij nestelen ons rustig aan een tafeltje, eten ons ontbijt en genieten van het schouwspel wat voor ons afspeelt en van de zee. Niemand valt ons lastig. Je moet er mee leren omgaan, denk ik, negeren en een keer nee is nee. Komt denk ik ook wel dat wij met z'n tweeen zijn en rustig door kunnen gaan met onze conservatie terwijl als je alleen bent men graag een praatje met je wil maken om vervolgens proberen wat te verkopen. Bij het zwembad aangekomen meteen even afkoelen en terwijl Marijke heerlijk ligt te dobberen haal ik mijn laptop te voorschijn om alle kinderen die we op de foto hebben gezet over te hevelen van de camera naar de laptop. Gelukkig heb ik ergens een stopcontact ontdekt en reikt Odjong, de badmeester, mij een verlengsnoer aan. Erg nodig omdat de accu allang niet meer een van de jongsten is. Het is erg moeilijk om enigzins goed te kijken op het scherm vanwege de zon. Jammer, want ik wilde ook nog de namen bij de foto's zetten. Even later komt Andrea aangelopen en komt er bij zitten. Hij was vroeg wakker geworden van de bus met de vakantiegangers die met stationair draaiende motor bijna in zijn kamer stond te wachten. Veel mensen hier laten hun auto lange tijd stationair draaien voordat ze er in de morgen mee weg rijden. Hij is dan nog veel te koud om er direct mee te rijden, zeggen ze. Terwijl Marijke van een massage geniet van Ibu Iba begint het te onweren en ruim ik vlug onze spullen op en begeef me naar een kleine bruka om te schuilen voor de regen die even later uit de lucht komt vallen. Andrea is inmiddels al weer terug naar zijn kamer. Als Marijke klaar is, vertelt ze me dat Ibu Iba erg vermoeid is en haar vertelde dat haar dochter al sinds het einde van de Ramadan ziek is. Ze heeft het constant over de "not looking". Navraag later lijkt als of er bedoeld wordt dat haar dochter door een "geest" bevangen is. Iba heeft inmiddels al 27 "genezers" bij haar dochter gehad, die uiteraard allemaal betaald moeten worden, met zakken rijst of andere dingen. Het verbaasd ons hoezeer hier nog steeds met de "stille kracht" bezig is. Maar ook bij Adi en anderen in het dorp, merken we dat dit nog heel erg leeft. Er lopen aardig wat genezers rond. Marijke adviseert Iba om haar dochter en zichzelf even rust te gunnen en te kijken hoe het dan verder gaat. Ook nemen de mensen hier vrij snel medicijnen als er iets aan de hand is. Adi vertelde ons al eerder, dat wanneer hij thuis kwam met hoofdpijn, een medicijn in nam en dan even ging slapen. Dan was zijn hoofdpijn altijd over. We adviseerden hem om eens gewoon zonder medicijn even te gaan slapen, omdat dan waarschijnlijk zijn hoofdpijn ook over zou gaan. We zien en horen ieder jaar meer over de levenswijze hier en het is zeker ook interessant, maar af en toe ook een beetje schrikbarend hoe men hier tegen de dingen aankijkt. We lopen door de laatste regendruppels naar het restaurant voor een bakje koffie en laten we het personeel wat foto's zien op de laptop. Een Nederlander komt er bij waar we een leuk gesprek mee hebben en natuurlijk komt het project ter sprake waarna hij om een kaartje vraagt. We zijn al net zo erg als de verkopers hier!! Eerst een algemeen gesprek en dan reclame maken voor het project. Na deze leuke onderbreking terug naar huis waar de de hele middag bezig zijn om alle foto's te voorzien van de juiste namen. Een heel werk, soms moeilijk omdat als een kind vaak ziek is, de ouders zijn/haar naam veranderen en zo hopen dat het kind ook een nieuwe identiteit krijgt en dan minder ziek is! Ook dit is weer zo'n idee van "stille kracht". Ook moeten we vooruit kijken omdat de scholen hier in juni beginnen en er zijn al wat kinderen die dan de overstap maken naar de Junior High School. Ook hopen we dat we nog wat kinderen vinden die naar de elementry school gaan, anders zullen we wat sponsors teleur moeten stellen. Je wilt zo graag alles goed doen, maar het lukt gewoon niet altijd. Als we daar mee klaar zijn rijden we naar het centrum om ons internet uurtje af te werken, wat te eten om vervolgens de hele avond op het stoepje te zitten met Adi en Mariam waar regelmatig de tranen vloeien van het lachen.

In de morgen dreigt de regen al. Tidak apa apa. We blijven lekker thuis. Er ligt nog een flinke map te wachten met informatie van de kinderen, ouders enz. Die is pas half af, dus ik ga lekker aan de slag. Terwijl het buiten steeds donkerder wordt en de regen langzaam op komt zetten, ben ik flink aan de slag. Het valt niet mee om die rare namen te lezen en bij het beroep van de ouders, heb ik regelmatig mijn woordenboekje nodig voor de vertaling. Maar het voordeel is dat ik nu alle namen correct heb (denk ik). Joep amuseert zich goed met een boek. De temperatuur is nu heerlijk. Ja wij Belanda hebben het al gauw te warm. Rond de middag komen Eful en Cuk om ons te vertellen dat ze hebben besloten dat vanavond de ceremonie voor de bemo gaat plaatsvinden. Dat is het beste, aangezien er morgen al de eerste kinderen mee vervoerd worden. Wij vinden het prima en met de bemo gaan de heren met hun dames naar de markt om eten te kopen voor vanavond. Daarna beginnen ze met koken. Wij lopen richting Boung en Sareah om gezellig op de bruga te gaan zitten. Onderweg zie ik nog 2 kinderen die nog niet op de foto staan. Hebben, weer twee. Boung kijkt samen met ons de foto's na en haalt ook nog gauw een kind op voor de foto. Ja, het eind van de foto's komt in zicht. Al snel begint Boung weer gekkigheid te verkopen en krijgt zoals gewoonlijk alle lachers op zijn hand. Cuk komt erbij zitten en sorteert de foto's van het project, die hij allemaal keurig in 2 mappen opbergt. Hij gebruikt deze mappen ook om ze aan bezoekers te laten zien. Het ziet er keurig uit. Andrea is inmiddels ook gearriveerd. Joep, Cuk en Andrea besluiten een testrit te gaan maken met de bemo. Gewoon een smoesje om even lekker te kunnen tuffen, maar ala. Ze gaan fijn op pad en ik gebruik die tijd om op het stoepje bij June, samen met andere dames mijn bahasa Indonesisch te oefenen. Het lukt vrij aardig en ik krijg toch iedereen, soms met handen en voeten, uitgelegd wat ik wil zeggen. Eigenlijk zijn deze gewone momenten, de momenten waar ik het meeste van geniet. Gewoon bij elkaar zitten, samen wat kletsen, lekker ontspannen, terwijl de kinderen om ons heen spelen en de kleintjes bij moeder op de schoot met grote ogen naar die rare blanke vrouw kijken met die rare haren en die blauwe ogen. Maar heel langzaam beginnen ze weer aan me te wennen. kleine Zara van Sane, is nog te jong om bang van me te zijn en ze geeft me regelmatig een big smile. Dat is wel af en toe slikken, want dan zie ik dat andere kleine snoetje voor me van kleindochter Lara. Ik hoop dat die niet al te veel veranderd is in een maand. Zoon Chico is wel al zo aardig geweest om twee foto's door te sturen, die ik na superlang downloaden even kon bekijken. Maar terug naar onze dag. De heren komen terug en zijn dol enthousiast. De bemo is prima. Natuurlijk, anders hadden we deze toch niet gekocht! Andrea gaat even terug naar Graha en ook wij trekken ons nog even terug. Tegen acht uur gaan we naar Eful's huis en daar druppelen langzaam zo'n twintig mannen binnen, inclusief de iman en de Kepala Kampung (hoofd van het dorp). Als iedereen binnen is begin de iman te bidden en valt de rest regelmatig in. Het klinkt mooi, als zingen. Als even later, midden in het gebed de stroom uitvalt en men in het pikkedonker doorbidt, krijgt het iets magisch. Gelukkig heeft Joep een zaklamp bij zich en richt deze naar het plafond waarddor alle vliegende insecten richting Joep komen. Na het gebed, legt Cuk de mensen uit dat de bemo gebruikt gaat worden voor de kinderen voor junior- en high-school. Aangezien de bemo iedere avond in het dorp geparkeerd wordt, is hij tevens beschikbaar voor eventueel vervoer in de avond naar ceremonies. Men moet dan echter wel de auto weer laten voltanken op eigen kosten. Het allerbelangrijkste is waarschijnlijk wel, dat de bemo 's avonds en 's nachts ook beschikbaar is voor noodgevallen. Ze mogen Cuk altijd uit bed halen en hij zal de zieke naar de dokter of ziekenhuis brengen. Kosten hiervan zijn voor het project. Er wordt aandachtig geluisterd en geknikt. Dan komt het eten op tafel. Voor iedereen is er een vol bord rijst (en dan bedoel ik ook echt supervol), kip en groenten. Een bekertje water word erbij gegeven. Na het eten is er ook nog voor alle mannen een kopje koffie en de sigaretten staan in glazen tussen de heren in. Zou je in Nederland eens moeten doen. Toch kan ik me de verjaardagsfeestjes nog herinneren, waar de sigaretten en sigaren op tafel tussen het gebak stonden, dus zo vreemd is het niet. Gewoon 30 jaar terug in de tijd denken. Na de koffie vertrekt iedereen weer. Aan natafelen doen ze hier niet. Wij kletsen met een klein groepje nog een tijdje na, maar niet te lang. Morgenvroeg om half zeven gaat de bemo zijn eerste rit maken en daar willen we bij zijn!

Joep
Om 05.45 uur zijn we al uit de veren om maar niets te missen van de eerste rit met de proyekbemo. Hij staat al keurig klaar voor Cuk's huis. Cuk zal de eerste tijd als chauffeur optreden want dan kunnen we ook zien waar de problemen zich voor kunnen doen. De kinderen die in Mataram naar school toe moeten en waar om om 07.00 uur de school begint worden nog met de motor door de ouders gebracht. De rit met de bemo Ampanan naar Mataram mag nog niet met de bemo worden uitgevoerd omdat dan de bemorijders die dat stuk rijden zich er misschien tegenop gaan zetten. aangezien de bemo maar licentie heeft tot Ampanan. Schoolkinderen vervoeren mag wel, maar dan moet de andere bemorijders weten dat ze verder geen klanten meenemen. Cuk en Eful nemen eerstdaags contact op met die bemorijders om uit te leggen dat dit een soort van schoolbus project is. Ook zijn er nog te weinig kinderen die naar Mataram gaan en zodoende de rit duurder zou zijn met de bemo als door de ouders zelf gebracht. Om half zeven vertrekt de bemo uit de kampung met kinderen die naar de elementeryschool gaan in Senggigi en een paar junior high-school kinderen die naar Kerandangan gaan, iets noordelijk van onze kampung. De elementryschool kinderen genieten omdat die normaal lopend gaan. Er heeft zich al een aardige meute verzameld om mee te gaan en ouders kijken trots toe. Ik rij een stukje mee over het zandpaadje om me bij de grote weg af te laten zetten en neem daar plaats tussen de Junior high school kinderen, op de bruga van Pos Ronda, die richting Ampenan moeten. Even later komt de bemo terug van Kerandangan en stappen we in om in zuidwaartse richting e rijden. Net op dat moment komt er een smsje uit Nederland van Marianne: "Selemat pagi. Geniet van de bemo ingebruikname!" Betere timing bestaat er niet. JHS kinderen maken gebruik van 4 verschillende scholen dus onderweg word de bemo steeds leger en uiteindelijk blijven Cuk en ik alleen over. Terug naar de kampung voor een ontbijtje, maar als ik net zit wordt ik door Cuk gebeld of ik mee wil gaan "for papers polisi en garage" samen met Eful. Had net tegen Adi verteld dat ik even een ontbijtje nam en daarna een half uurtje plat ging. Hij lacht zich kapot als hij mij hoort zeggen dat ik er over 5 minuten ben. Met een grijns op zijn gezicht zegt hij "Tida Tidur" (niet slapen). We rijden naar het grote politieburo om de papieren in orde te maken en daar aangekomen is het weer een uitzoekerij van jewelste. Gelukkig hadden we op de heenweg nog wat kopieën laten maken van de indentieteitskaart van Eful en van de autopapieren zodat we niet nog eens terug moesten. We krijgen te horen dat de overschrijving vanmiddag tegen 15.00 uur klaar is en om tot dan te wachten hebben we ook geen zin in. We rijden dus door naar de garage om een onderhoudsbeurt te laten verrichten. Zal niet teveel in details gaan omdat Marianne thuis in Nederland alles omzet in de Engelse tekst voor de site en ze al die technische termen verschrikkelend vindt. Uiteraard zijn we haar en haar familie heel dankbaar voor het vele werk wat er achter de schermen gebeurt, dus een "Terimah Kasih" (Dank je wel) vanaf deze plaats komt hun zeker ten goede. Als twee uur later de bemo voorzien is van alle maar denkbare nieuwe olie en opnieuw afgesteld is, en Cuk en ik alle overbodige lampen en stickers hebben verwijderd wordt het tijd om het eerste kind op te pikken bij zijn school. Een half uurtje later worden er bij een andere school twee kids opgehaald en als we terugrijden richting kampung, de rest van de kids. Ook hebben zich al "vreemde" kinderen in de bemo genesteld maar die betalen keurig bij het uitstappen bij Cuk. Zwartrijders kent men hier niet. Moe van het hangen en de hitte arriveren we uiteindelijk in de kampung waar we nog even nabespreken hoe de eerste rit is verlopen.In ieder geval is het zo dat we precies moeten weten hoe laat een school begint en uit is, vertrek eerste rit precies op tijd want jammer dan, te laat is te laat en andere kinderen zijn hier dan de dupe van en zo hebben we nog wat aandachtspunten waar volop aan gewerkt gaat worden de komende dagen.

Marijke
In de tussentijd heb ik thuis weer een dagverslag gemaakt, de was gedaan en lekker een boekje gelezen. Het is erg benauwd en drukkend warm. Dat komt vooral omdat het nu regentijd is. Joep komt thuis en we besluiten om lekker een middagdutje te gaan doen. Hebben we wel verdient, aangezien we associaal vroeg op waren. In de namiddag komen we weer boven water, maar ook van boven komt het water. Het regent en onweert, maar we raken er aan gewend en wachten rustig af. Na een tijdje wordt het droog en willen we naar het internetcafe vertrekken, maar net dan komen er nog een paar kinderen aan. Die worden nog even op de foto gezet. Ook Yuliante mag opnieuw. Dit meisje, gesponsord door Vicky en Peter, stond zo slecht op de foto met de ogen dicht, dat we besluiten een nieuwe te maken. 80% van de kinderen stond in een dag op de foto. De laatste 20% gaat mondjesmaat. Bij het internetcafe, vinden we Marianne weer op de chat. We vertellen haar dat we gaan proberen om wat eerste foto's van de bemo door te sturen. Het lukt absoluut niet. Marianne adviseert ons om het bij Mohni te proberen en dus gaan we snel daarheen. Mohni zit al met Marianne te chatten en wij springen er weer tussen. Mohni lacht zich een deuk, als hij van Marianne uit Nederland te lezen krijgt dat wij eraan komen en wij dan even later ook komen binnen stappen. De wereld wordt zo wel heel klein. Mohni lukt het dus wel om de foto's door te sturen, dus met een beetje geluk zien jullie in het verslag onze "nieuwe" bemo. Wij gaan een hapje eten bij Angel en na nog wat boodschappen richting thuis. Daar gaan we lekker met Adi en Mariam op hun terras zitten en via de laptop foto's kijken van eerdere vakantie's in Lombok en wat foto's uit Nederland. Vooral de winterfoto's die we gemaakt hebben, vinden ze heel indrukwekkend. Het is altijd zo heerlijk en gezellig om te kletsen samen. Een rustige afsluiting van de dag.

Het is weer een vakantiedag. Lekker rustig opstaan en klungelen. Het is leuk om thuis bezig te zijn. Even een wasje doen, ja dat gaan gewoon met de hand en kost dus de nodige tijd. Alles wordt ook gewoon gewassen met koud water. We hebben geen warm water en missen het eigenlijk ook niet. Als ik hier sta te soppen in een emmer, waardeer ik het wasmachine in Nederland des te meer. Was erin, knopje om en wassen maar. Toch heeft het hier ook zijn charmes. In deze hitte is het heerlijk om gewoon lekker de was te doen. Joep is ondertussen bezig met het verslag van gisteren. Ja, ook dat moeten we bijhouden, anders lukt het niet meer. We besluiten om tegen de middag richting Ampanan te gaan. We willen al langer een klein bijzettafeltje en een mooie schemerlamp kopen. Dus eerst maar eens op zoek naar een tafeltje. Op de weg richting Ampanan zitten verschillende meubelzaken, dus we stoppen regelmatig. We vinden een mooi opiumtafeltje, maar vinden de prijs wat aan de hoge kant. "Harga pas" zegt het meisje, m.a.w. vaste prijs dus niks te "tawar" (afdingen). We gaan verder en even later gaan we links af richting Montong. Daar vinden we nog een meubelzaak maar die heeft alleen van die foei-lelijke (tenminste dat vinden wij) zwaar bewerkte meubels. Als we daar weer op de motor willen stappen, komt Oekie aangereden. Iemand die we al jaren geleden bij café Berry ontmoet hebben. Dus weer even bijkletsen. Omdat we toch allebei dat opiumtafeltje het mooiste vinden en de prijs, omgerekend naar Nederlands maatstaven, nog belachelijk laag is, gaan we terug. Ze laten ons twee verschillende tafeltjes zien, beiden zijn van teakhout, maar het ene is wat lichter getint dan het andere. We kiezen voor de donkere en zeggen dat later in de middag een bemo het wel op komt halen. Nee, zegt het dametje, 2 weken levertijd en het wordt thuis bezorgd. "Echt niet" ga ik hierop in, "dan zijn we alweer thuis". Dus uiterlijk morgen of niet. Er volgt een intensieve discussie met een van de meubelmakers. Dan wordt ons beloofd dat het tafeltje morgen om 16.00 s' middags afgeleverd wordt. Dit hele gesprek gaat dus op z'n Indonesisch en Joep moet nu toch wel toegeven dat het gemakkelijker is, als je wat van de taal kent. Ik kan zelfs in het Indonesisch uitleggen waar ze moeten zijn. Vrij vertaald komt het op het volgende neer: Voor hotel Graha ligt een brug, daarvoor ga je rechtsaf de zandweg in. In het dorpje vraag je naar Yup en/of bapu Belande, die kent iedereen en ze wijzen jullie dan wel ons huis. Ja, zo moet het wel, aangezien we geen straatnaam of huisnummers hebben. Dan rijden we terug naar Senggigi. Bij Batu Bolong zien we dat het in Senggigi flink regent. Mooi om op een afstand naar te kijken. We wachten gewoon even. We zien langzaam de lucht opklaren en rijden Senggigi in om bij Coco Loco wat te gaan drinken. Maar onderweg in Senggigi is de straat weer veranderd in een rivier. Terwijl we er voorzichting doorrijden worden we ingehaald door een ander motortje. Het gevolg, allebei een zeiknatte broek. Och, tidak apa apa. Als we goed en wel bij Coco Loco binnen zitten, valt het weer met bakken uit de lucht. Hier zittend aan de zee is het goed toeven, dus lekker rustig drinken we nog wat tot het weer droog wordt. We lopen nog even over de pasar en worden aangesproken door een jongen, die een eigen winkeltje heeft op de pasar. Hij heeft vorig jaar de foto's gezien van onze stand en geprobeerd zijn indeling ook zo te maken. Een leuk gezicht. Het is een aardige knul en hij wil graag proberen wat meer richting toeristen te denken. We leggen hem uit, dat hij de toeristen niet moet pushen als ze komen kijken. Dat is echt iets Indonesisch en we merken dat de toeristen eerder weglopen als ze constant aangesproken worden. Hij vindt het allemaal heel interessant en wil dit ook proberen. We zijn benieuwd. Terwijl we richting motor lopen, gaat de telefoon. Adi belt ons, dat er mensen op bezoek zijn van Belanda. "Oke" zegt Joep "binnen 5 minuten zijn we thuis". Op ons terras zitten Izaak en Lory. Adi heeft ze keurig ontvangen en al wat te drinken aangeboden. Heerlijk zulke buren. Izaak is de drijvende kracht in Indonesië achter Lombok Care, een stichting uit Roermond, die vele projecten hier in Lombok ondersteund. We wilden hem al eerder ontmoeten en hadden dit tegen Mohni gezegd. Die is dus weer bevriend met Izaak en gaf de boodschap door met als gevolg dat Izaak besloot om maar naar ons toe te komen. Lory is een mevrouw uit Zwitserland, die Izaak als sinds hij een knulletje was, samen met Marita een Nederlands mevrouw, in de gaten houdt en begeleidt. Het is mooi om het verhaal van Izaak te horen. Hij was jong en behoorlijk lui toen hij de dames ontmoette. Zij bleven er maar op aandringen dat hij moest leren en werken en vooral sparen. Dit is iets wat ze in Indonesië absoluut niet kennen. Langzaam maar zeker is Izaak toch, onder invloed van de dames, begonnen met sparen. Vooral Marita zat hem behoorlijk op zijn nek, zoals hij lachend toegeeft. Het gevolg is wel dat Isaak inmiddels zijn eigen huis kon laten bouwen. Maar ik vraag hem ook naar de andere kant van het verhaal. Ik weet dat men in Indonesië, erg jaloers kan zijn als iemand het beter heeft en inderdaad vertelt Izaak hoe de bewoners van de kampung jaloers waren en vroegen of hij alles gekregen had van de vrienden uit het buitenland. Dat Izaak gespaard had, konden en wilden ze niet snappen. Het gevolg is dat Izaak geen contact meer heeft met zijn kampung, maar daardoor zich ook ontwikkeld heeft tot een sterke persoonlijkheid met veel zelfvertrouwen. Adi zit erbij en luistert met grote oren mee. Ik heb het vermoeden dat ook Adi te maken heeft met jaloezie uit de kampung. Hij woont namelijk in een prachtig huis. Hij vertelt het ook in bedekte termen, bijvoorbeeld als hij uitlegt aan ons dat de mensen van de kampung toch wel moeten snappen dat hij niet rijk is, anders ging hij toch niet iedere dan naar de hotels om te proberen horloges te verkopen. Het is heerlijk om met Izaak en Lory te praten, want hierdoor krijgen weer meer inzicht in Indonesië. Izaak heeft al zoveel meegemaakt en een heel westerse mentaliteit gekregen. We praten uren en voor we het weten is het acht uur en besluiten Izaak en Lory weer om te vertrekken. We spreken af dat we Izaak een keertje thuis gaan opzoeken en Lory zien we beslist nog wel een keer bij Graha, waar ze logeert. We praten nog na met Adi en dan zien we dat het al half tien is, te laat voor boodschappen (dus morgenvroeg geen brood) te laat voor internet en te laat om nog te gaan eten. Daarop besluit Joep om voor ons te gaan koken. Jawel hoor hij kookt water voor popmie. Een plastic bakje waar mie in zit dat je gewoon met kokend water overgiet en na 3 minuten heb je een snelle, redelijk smakende hap. Vol trots en met het woord emancipatie in zijn mond komt hij naar buiten en Adi maar lachen. Hamad, die vroeger bij Bumi Aditya werkte, komt er ook nog even bij. Ik vind het heerlijk om hem weer eens te zien, want we hebben zo'n leuke tijd gehad samen bij Bumi Aditya. Hij is veranderd en stiller geworden. Momenteel werkt hij bij Senggigi Beach hotel. Zijn taak is om de verkopers bij het strand van het hotel weg te houden. Er staan paaltjes met een ketting eraan op het strand. Een idioot gezicht vinden wij. We horen dus nu dat Senggigi Beach hotel een afspraak heeft met de Kepala Desa. Deze huurt lokale mensen in om de verkopers weg te houden. De truc is namelijk dat de verkopers en de security elkaar kennen en omdat ze elkaar niet in verlegenheid willen brengen (Hamad moet soms zijn eigen buren en vrienden weg sturen) blijven de verkopers uit respect voor Hamad weg. De Kepala Desa vangt natuurlijk ook het nodige geld en de jongens hebben een baan. Het betaalt beter als de baan die Hamad vroeger bij Bumi had, maar het is triest om te zien, als hij demonstreert hoe onderdanig hij met de gasten van Senggigi Beach hotel moet omgaan. Contact is nauwelijks toegestaan. Hoe duurder het hotel, hoe onderdaniger het personeel moet zijn. We begrijpen het wel, maar zien aan Hamad dat hij nog maar een schaduw is van de zelfverzekerde,lachende jongen bij Bumi Aditya. Hoe langer we hier komen, hoe meer we zien, hoe meer we leren. Het maakt ons verblijf hier soms moeilijker, maar soms ook makkelijker, omdat we steeds meer leren hoe de mensen hier in het leven staan. Het enigste waar ik met echt zorgen over maak, is hoe ik de sponsors in Nederland uit moet leggen, waarom een kind soms stopt met school en waarom de ouders zo anders in het leven staan als in Nederland. Eigenlijk zou je een tijdje in Indonesië moeten wonen om alles te begrijpen. Izaak wist het mooi uit te leggen: "Soms zeggen de ouders, ik heb het toch ook gered zonder lezen of schrijven, dus waarom mijn kind niet". Gelukkig denkt het merendeel van de ouders er inmiddels anders over. Indonesië verandert, maar het heeft allemaal veel tijd nodig.

Joep
Rondom ons huisje hebben we een muurtje laten metselen om de koeien buiten te houden die anders de mooie tuin, die Mariam met zoveel zorg aangelegd heeft vernielen en de planten opeten. Adi heeft er een poortje voor gemaakt van afvalhout wat bijna uit elkaar valt. We komen op het idee om een nieuw te maken van plastic waterleidingspijpen en wat koppelstukken. Niet te zwaar en plastic rot en roest niet. Dus charteren we onze bemo om het spul ergens te gaan kopen. In Nederland hoef je maar naar de eerste beste bouwmarkt te gaan en je hebt het spul. Hier liggen de zaken anders, niet alles hebben ze hier en je moet roeien met de riemen die je hebt. Ook gaan we op zoek naar wat bamboematten om er rolgordijnen van te maken. (De zon jaagt ons 's morgens na half acht van ons terras af naar binnen.) Die vinden we snel genoeg waarna we de spullen voor het poortje gaan zoeken. Adi wil de scharnieren in de muur spijkeren en als ik zeg dat een verbinding van schroef en plug steviger is blijkt dat er in het hele dorp geen boormachine is. We kopen toch de schroeven en pluggen en als er dan ergens in de buurt een bouwplaats is gaan we daar wel vragen of we de boormachine kunnen lenen. Terug in de kampung is het voor Cuk weer tijd om de kinderen van school te halen en betalen we de bemo voor bewezen diensten. Ja, ja, ook wij.
Marijke
Als Joep weer thuis komt vraagt hij of ik geen zin heb om met de bemo mee te gaan de kinderen ophalen. Natuurlijk, ik heb nog niet in de nieuwe bemo gezeten. Dus samen met Cuk ga ik mee naar de scholen. Bij de eerste school stappen een stuk of vijf junior high-school kinderen in. Bij de eerstvolgende lagere school stapt er eentje uit om Bagus op te wachten en die hier op de elementry school zit. Maar ook om hem te helpen met de drukke weg over te steken. De rest gaat mee richting school van Gilang in Ampanan. Daar wachten we met z'n allen. Niemand klaagt, niemand zeurt, terwijl het best wel even duurt voordat Gilang komt. Cuk en ik gebruiken de tijd om wat bij te praten. Hij praat erover dat hij best wel de chauffeur wil worden van de bemo, maar hij wil nog eerst met June, zijn vrouw praten. Ze hebben ook nog het winkeltje, dus dan wordt het voor June wel erg druk. Cuk is chauffeur in hart en nieren, maar hij wil June niet overal alleen voor laten staan. Ik zeg hem dat hij dat maar samen met June en de jongens van het project moet bekijken. Ik vertrouw erop dat ze zelf een goede keus maken en wil me hier niet mee bemoeien. Gilang stapt in en we rijden terug. Onderweg pikken we Bagus en de andere jongen op. Ik vind het zo goed dat ze een junior high-school kind op Bagus laten wachten, zodat die niet alleen staat. Het valt me hier erg op dat de kinderen de volwassenen erg goed gehoorzamen, ongeacht of het hun eigen ouders zijn of anderen. Terug in ons dorpje neemt Cuk even koffiepauze en hou ik hem en June gezelschap. Hij vertelt me dat de opa van Hamad (die van het verhaal van gisteren) overleden is en de familie heeft gevraagd of hij vanmiddag om vier uur de familie even naar de begrafenis wil brengen. Dus het idee achter de bemo werkt. Men kan elkaar helpen nu. Ik ga terug naar huis en wil eigenlijk stiekem even dutten, maar dan komt Andrea aanwandelen. Hij vraagt of wij het grote nieuws al gehoord hebben. Nee dus. Andrea heeft een baan geaccepteerd in Hongarije en gaat daar als manager cultuur en communicatie werken. Als we het goed begrepen hebben gaat hij ook promo filmpjes ontwikkelen voor de filmindustrie. Hij heeft er zin in, maar ze willen dat hij met spoed naar Hongarije komt. Ze wachten op hem. Dat wil zeggen dat hij zaterdag of maandag vertrekt en dan via Singapore, Italië (heel even zijn ouders opzoeken) verder gaat met een nieuwe uitdaging. We feliciteren hem van harte, maar zullen hem ook missen. Ik zeg hem lachend, dat hij van ons nooit meer afkomt. Tussendoor wordt keurig op tijd ons bijzettafeltje afgeleverd. Gelukkig de Indonesische routebeschrijving heeft gewerkt. Als Andrea weer vertrekt gaan wij ook langzaam richting Senggigi om weer twee dagen verslag door te sturen. Bij het internet zit ik ook weer op de chat met Marianne en Mohni. Mohni vraagt waarom we niet bij hem op de laptop werken, maar eigenlijk willen we hem niet altijd lastig vallen. Even later zitten we te eten en komt Mohni ook even aanlopen. Hij moet nog een gedeelte tekst inleveren voor de site van zijn duikschool. Ik beloof hem te helpen en na het eten gaan we even naar hem toe. Hij wil toch eerst de tekst in elkaar zetten en vraagt of ik dan later alles even kan nakijken. Hij belt wel even als het klaar is. Wij gaan nog even naar de Chinese winkel (ik weet de naam niet, maar ze hebben hele mooie spullen voor een redelijke prijs) en kopen een prachtige schermerlamp. Deze hadden we al twee jaar geleden gezien, maar we wilden eerst het bijzettafeltje hebben. Met de mooie grote schemerlamp in mijn arme geklemd gaan we met ons motortje huiswaarts. Onze huisje voelt steeds meer compleet en we kijken samen bij het licht van de schemerlamp naar een film op de laptop. Wat een luxe............

Ik ben weer vroeg uit de veren, maar echt lekker voel ik me niet. Ik heb het even gehad met alles. Ik weet dat het mijn eigen probleem is, ik wil alles in mijn tempo klaar hebben, maar dit is Indonesië. Ik wil graag alle foto's van de kinderen afgerond hebben en zeker weten dat we niemand vergeten, maar het gaat naar mijn idee allemaal te pelan-pelan. Toch doen ze ontzettend hun best. We hebben een intensief gesprek met Adi over het leven hier en even later, net alsof ze het wisten, komen de andere heren. Ze hebben het nieuwe kasboek van de bemo bij zich en laten ons alle rekeningen tot nu toe zien. Aankoop, licentie, registratie, maandelijkse betalingen en een boekje dat iedere 6 maanden afgetekend wordt na keuring van de bemo. Het is nogal wat. Maar alles staat keurig op naam van Eful. Op naam van het project kan natuurlijk niet, want dan is niemand aansprakelijk. Aangezien de bankrekening op naam van Cuk staat, hebben we nu, in overleg, gekozen op naam stellen van Eful. Het is ook een verantwoording, want het maakt hem aansprakelijk. Adi wordt gevraagd om het kasboek van de bemo bij te houden. Fair genoeg als je ziet wat Cuk al allemaal registreert. Eful gaat nog een jongen van de berg halen, die nog niet op de foto stond. Nu nog twee kinderen en dan is alles compleet. We bespreken nog eens hoe we het systeem van de schoolgaande kinderen waterdicht houden. We spreken af dat de ouders zelf hun kinderen moeten aanmelden, i.p.v. dat wij kinderen zoeken. Dan voelen de ouders zich ook meteen meer aansprakelijk. Het blijkt gewoon dat sommige ouders geen moeite ervoor willen doen, met als gevolg dat zo'n kind op een gegeven moment toch uit het project stapt. Op dit moment is het zo, dat we eigenlijk in oktober al de namen door willen krijgen van de kinderen die het komende schooljaar in juni gaan beginnen, maar de mensen hier denken niet vooruit. Ze leven veel meer bij de dag en plannen niet in de toekomst. Frustrerend voor ons, maar ook zeker voor de sponsor, die zich inzet heeft voor dit kind, als later blijkt dat het kind er weer uitstapt, om diverse redenen. Als de heren weer vertrekken, gaan Adi en Joep aan het werk. Ze gaan de bamboegordijnen buiten ophangen. De eerste heeft aardig wat tijd nodig. We merken dat Adi heel lang na moet denken over iets wat Joep hem uitlegt, maar daar staat weer tegenover dat ze hier heel secuur werken. Het is een bamboemat zonder ophangsysteem, dat mag je allemaal zelf bedenken. Het enigste wat Joep verandert is de loop van de touwtjes van zo'n rolgordijn. Hij zorgt dat het tweede touwtje samen loopt met het eerste. Klinkt ingewikkeld, maar is het niet en het ziet gewoon beter uit. Adi loopt fronsend rond en probeert het te begrijpen. Het ophangen van het eerste rolgordijn duurt dan ook bijna anderhalf uur, maar dan breekt een big smile door bij Adi. Hij vindt het prachtig zo en het hangt veel netter dan bij de buren. Het tweede rolgordijn hangt dan ook binnen een half uurtje. Mariam en ik mogen ook af en toe hand en spandiensten leveren. Het wordt een gezellig middag. Sareah komt aanlopen met de schone was. Grote stukken wast zij voor ons, uiteraard tegen betaling, wat altijd aardig wat gesteggel tussen haar en mij opleverd. Ik sta er altijd op om haar wat te geven en zij wil nooit niks aannemen. Ze is voor mij een ideale test voor mijn Indonesisch, aangezien Sareah geen woord Engels spreekt. Ja, ja het gaat steeds beter. Ik ga zeker door met mijn lessen bahasa Indonesia, want het lukt langzaam maar zeker. Alleen het verstaan gaat met vlagen. Als ze maar rustig praten is er niks aan de hand, maar hun eigen tempo is voor mij nu nog te snel. Tegen half zes krijgen we een smsje van Andrea. Hij heeft zijn ticket zonder problemen kunnen wijzigen en hij vertrekt dus a.s. zaterdag. Hij heeft beloofd nog wat foto's van hem door te zetten naar onze laptop en hij wil graag onze foto's meenemen. Drie uur lang zet hij dingen door en terug in een tempo, waar Joep en ik niks van snappen. Maar we krijgen ook een paar ontzettend leuke filmpjes van hem. Ik hoop dat we die straks op de site kunnen zetten. Tussendoor komt Sareah nog even wat tempe goreng met sambal brengen, omdat we zo druk waren. Wauw, de tempe goreng van Sareah is de beste ter wereld. We smullen. Eindelijk is Andrea klaar en wij hadden Nick beloofd rond half tien met hem op de chat te gaan, dus we snellen naar het internetcafe. De jongen die daar werkt, heeft net alles afgesloten en zijn jas al aan om naar huis te gaan. Hij had geen klanten gehad sinds zeven uur, maar voor ons wordt alles weer aangezet en blijft hij rustig wachten. We gaan de chat op met Nick en Edgar en kletsen even over van alles en nog wat. Nick en vooral Elise zijn niet meer te houden. Ze hebben geboekt en zijn al driftig aan het aftellen. We willen bij Happy Cafe nog wat gaan eten, maar daar is alles vol. Dan maar door naar Angel. Het meisje wat ons bediend is nog erg jong en zeer beleefd. Er zijn twee Australische mannen binnen, waarvan er eentje behoorlijk grof in de mond is en zeer luid en onbeleefd. Als hij ons meisje vastgrijpt wordt het haar even teveel. Ze komt even later bij ons aan tafel haar verhaal doen. Ze zegt in keurig Engels: "Volgens mij denkt hij dat ik toch niks terug durf te doen, omdat ik student bent en stagiair en anders misschien bang ben voor ontslag, maar dit pik ik niet!" We geven haar helemaal gelijk en krijgen nog een heel gesprek. Ze heet Emma en studeert in de ochtend uren Engels op de universiteit en 's middags en 's avonds werkt ze bij Angel. Als we haar vertellen van ons projekt, begint ze te huilen. Ik pak haar even vast. Het is begrijpelijk. Ze is behoorlijk van streek door die lompe gast uit Australië, maar ze vertelt ons ook dat ze zo blij is om iemand te ontmoeten, die opleiding ook zo belangrijk vind. Ze wil ons op de moslim manier bedanken en haar respect tonen. Dat wil zeggen dat ze onze hand kust en dan onze hand op haar hoofd legt. Ik heb dit al veel kinderen bij volwassenen zien doen, maar dit gebaar ontroerd me ontzettend. Nu sta ik met tranen in de ogen. Wat een schatje. Het liefst gooide ik die Australische boer nu de tent uit, maar ja ze zal toch moeten leren om ook met zo'n figuren om te gaan. We gaan nog even naar de mini-markt naast café Berry. Deze winkel is 24 uur open gelukkig, want we hebben vandaag nog geen tijd gehad voor boodschappen. De eigenaresse hadden we al eerder ontmoet, maar nu maken we kennis met haar man. Ook hier krijgen we weer een verhaal aan te horen. Hij heeft 10 jaar voor een Zwitser gewerkt. Deze man raakte gewond, een messteek in zijn achterhoofd. Vraag me niet hoe en wat, maar de eigenaar leende 34 miljoen ruphia en bracht samen met zijn vrouw de Zwitser naar Bali met het vliegtuig, bang dat ze waren dat het ziekenhuis in Mataram niet goed genoeg zou zijn. In Bali in het ziekenhuis kwam de Zwitser weer bij en hij beschuldigde de eigenaar en zijn vrouw dat ze hem neergestoken hadden om hem te bestelen. De eigenaar kijkt me aan en zegt: "Kunt u zich dat voorstellen, na tien jaar voor deze man gewerkt te hebben?" Hij vertrok samen met zijn vrouw, zwaar teleurgesteld terug naar Lombok en zwaar in de problemen vanwege de lening eerder afgesloten. Met behulp van iemand uit Nederland is hij nu weer aan het opkrabbelen en hebben ze dus een winkel geopend. Door 24 uur open te blijven, hopen ze snel hun schulden af te kunnen lossen. Je krijgt hier echt de meest waanzinnige verhalen te horen. Of het allemaal waar is of zwaar overdreven, laat ik in de midden. Ik ken de waarheid niet...............

Vandaag is het vrijdag en biddag voor de overwegend moslim dorpsgenoten. Terwijl de stem van de iman de mensen oproept voor het moskeebezoek zitten wij aan ons ontbijtje op ons terras. De gisteren opgehangen rolgordijnen houden de eerste stralen van de zon tegen en over een half uurtje krijgen we de zon van rechts. Daar hangt geen gordijn maar groeit de bamboe en vormt zo als het wat hoger is beschutting. Een kale plek wordt door Mariam nog even voorzien van een in de grond gestoken tak van een andere plant. Hier hoef je niet te wachten tot er een wortel aan de tak zit maar steek je hem gewoon in de grond en de natuur doet de rest. Adi heeft al 2 ijzers gemaakt waar het touw van het opgetrokken gordijn aan wordt geknoopt. Natuurlijk blijven de ijzers niet goed zitten en even later zie ik hem dan ook met een emmertje vertrekken. Als hij terugkomt zie ik dat hij bij het te bouwen brugje over de rivier cement heeft gehaald. De bouw van dit brugje valt onder de kosten van de regering dus kunnen we zeggen dat dezelfde regering ons sponsort bij de aanleg van onze gordijnen. Na deze ijzers geplaatst te hebben beginnen we aan het gordijn aan Adi's terras. En het gaat een heel stuk vlugger als gisteren, alleen als het touw gemonteerd moet worden komen er diepe rimpels in het gezicht van Adi. Ik stuur hem een beetje en trots bekijkt hij zijn werk. Marijke heeft ondertussen de kleine was gedaan en heeft al wat boodschappen gedaan bij June, en op de terugweg nog even bij Boung en Andrea op de bruga gezeten. Andrea is bezig met zijn laatste volle dag hier op Lombok en is bezig om de laptop van de kinderen op te schonen en vanmiddag een keer mee te nemen naar het internetcafe om er Skype op te zetten. Wij doen dit op onze laptop thuis wel. De bedoeling is dat Eful dit leert en zodoende wekelijks contact met ons kan hebben zodat er een betere en goedkope communicatie onstaat tussen Lombok en Nederland. De hele middag blijven we in en rond ons huisje hangen om tenslotte tegen zevenen richting centrum te gaan om wat te eten en daarna tesamen met Eful het een en ander gedemonstreerd te krijgen bij een internetcafe van Andrea. Daarbij komt Andrea's werkervaring bij Google Dublin ons goed van pas. Hij gaf daar o.a. trainingen. Zelfs wij begrijpen het dus dat beloofd veel goeds. Na deze "cursusavond" rijden we naar de "Pos Ronda" (het platje voor de ingang naar ons dorpje aan de grote weg) waar we Boung treffen. Even nog een dienblad drinken halen bij cafe Berry en tot diep in de nacht zitten we weer te kletsen over van alles en nog wat.

Times flies when you are having fun. We beginnen vandaag aan onze laatste week Lombok. Vakantiedag, dus lekker naar het zwembad bij hotel Graha. Daar kijken we nog even waar de flyers liggen die we afgegeven hebben van het project. Goh, ze zijn weg en niemand weet waar ze liggen. Zelfs het meisje dat ze van ons aangenomen heeft, weet het niet meer. Och, we geven wel nieuwe mee aan de volgende die naar Lombok gaat. We genieten van zon en water en Joep is aan de beurt voor een heerlijke massage van Ibu Iba. Ondertussen komt Andrea aanlopen. Hij heeft gepakt en laat nu de rekening opmaken. Voor hem valt het afscheid niet zo zwaar, hij zit boordevol nieuwe uitdagingen, dus gaat gewoon lekker door. Rond de middag gaan we weer naar huis en hoewel ik keurig onder de boom (dibawah pohon, he Marianne) heb gelegen, ben ik weer eens lekker rood geworden. Och niet klagen, we hebben tenminste zon en volgens de laatste berichten is dat in Nederland momenteel wel anders. Tegen drieën gaan we naar de bruga van Boung, waar Andrea, Rian en Boung al lekker zitten te kletsen. Sareah heeft urab-urab gemaakt. Een tradioneel groentegerecht uit Lombok. Een klein afscheidsdiner voor Andrea. We laten ons de urab lekker smaken. Vooral ik geniet ervan en vind het heerlijk. Joep is er niet zo weg van, met als gevolg dat ik even later ook de rest van zijn bord opsmikkel. Nog wat laatste foto's, nog wat handen schudden en dan stappen we met Andrea, Eful, Adi, Cuk en een lading kinderen in de Bemo, op naar het vliegveld. Bij het international gedeelte is het echt druk. We kijken ons ogen uit, want wij vertrekken altijd bij domestic en daar is het nooit zo druk. Andrea schudt de handen van zijn vrienden uit Lombok en onder het toeziend oog van vele moslimmensen geef ik hem toch een dikke smakkerd. Zijn glimlach als hij naar binnen loopt, is toch met weemoed. Even is de schil eraf en zien we zijn emoties. Het is een fantastische jongen, die het hart op de juiste plaats heeft en we hopen hem zeker nog eens te zien in Nederland of Lombok, dat maakt niks uit. Via ons project zal hij zeker betrokken blijven. Terug naar de kampung, waar de dames bij het winkeltje van June rondhangen. Met de jongste zoon van Bahman, die braaf bij moeders op de arm zit, begin ik een beetje te stoeien en waarachtig hij lacht tegen mij. Ik mag hem zelfs even vasthouden. Ik geniet hier wezenloos van, wetende dat hij volgend jaar achter moeders sarong wegkruipt als hij mij ziet. Nu, met zijn zes maanden vind hij mij nog niet echt eng. Even spullen pakken thuis en dan naar internet. Het systeem is vandaag tergend langzaam, maar we maken ons er niet echt druk om. Een andere Nederlander (dat horen we aan het accent) echter wel. We raken even later in gesprek met hem en zijn vrouw. Ze zijn al 16 maanden onderweg en hebben aardig wat gezien en meegemaakt. Ze ervaren Lombok niet echt als prettig, aangezien ze meteen bij aankomst al opgelicht werden. Ja en dat is dan de eerste indruk. Zij vonden de Balinezen veel prettiger, terwijl wij het net andersom ervaren. Zo zie je maar weer dat iedereen zijn eigen verhaal en waarheid schrijft. Het gaat volgens mij niet om de eilanden, maar om de mensen persoonlijk. Overal zitten rotte appels tussen. Het is maar net of je ze tegen komt of niet. Nog even naar Angel en Emma komt stralend aanlopen. We worden begroet met een handkus en weer legt ze onze hand op haar hoofd. Het is respectvol maar ik moet er iedere keer bij slikken. Terwijl we daar zitten, komen de nodige mensen langs. Run en Jan de horlogeverkopers komen allebei een praatje maken. De meeste mensen hebben last van de verkopers, voor ons zijn het vrienden geworden, die we altijd als ze weer weglopen, succes wensen met hun business. Na op het eind nog een toneelstukje op te voeren, (ik doe alsof ik een heel rijke dame ben, die in het Sheraton logeer en de dames liggen dubbel), vertrekken we naar huis. Lekker nog even met Adi op het terras bijkletsen. Adi vertelt ons dat wij wereldberoemd zijn in Senggigi, want al zijn vrienden brengen iedere keer verslag aan hem uit. Zo in de trant van: "He Adi, we hebben jou vrienden weer gezien, weet je wel die man met de lange haren en die vrouw met de rasta". Adi doet dan altijd heel verbaasd van: "Och dat meen je niet, waar dan?" Niet iedereen weet dat Adi en wij buren zijn. We hebben het nog even over de verkopers en Adi vertelt ons, dat de andere verkopers ons altijd zo beleefd vinden, aangezien we altijd netjes zeggen: "Tidak, terima kasih (nee dankjewel)". Maar we vinden dat niet meer als logisch als je beseft hoe weinig ze hebben en ze proberen gewoon wat geld te verdienen. Als je daar even over nadenkt, moet het toch niet moeilijk zijn om beleefd te blijven.

Joep
Vandaag is het de bedoeling dat we met Mariam, Sareah, Kartini en June oftewel de vrouwen van onze projectleden naar de grote stad Mataram gaan en daar Mataram Mall bezoeken, een groot warenhuis. Zij werken achter de schermen net zo hard mee als de mannen en dit is een soort van Dank je wel. Gezamelijk zal moeilijk worden omdat we weten dat Kartini en June elkaar niet zo liggen. Mariam gaat niet mee omdat ze zegt dat ze daar zoveel ziet en ze niet in de verleiding wil komen om iets te kopen waar ze het bestaan nog niet vanaf wist. Daar is wat van te zeggen. June wil haar winkeltje draaiende houden omdat Cuk meegaat. We bemoeien ons er verder niet mee en gaan zo op pad met Sareah, Diana, Kartini, Gilang, Cuk, Eful en een vriendje van Gilang. De bemo word gereden door Mos, de bemorijder die maandag zal beginnen op onze bemo. Bij de Mall aangekomen splitsen we ons in 2 groepjes, Marijke neemt de vrouwen en ik de mannen onder de hoede. De Mall is stevig onder handen genomen, er is namelijk een heel stuk aangebouwd compleet met parkeergarage en liften. In het nieuwe stuk staan daarom nog aardig wat winkeltjes leeg. Als ik op een gegeven moment samen met Cuk in de Toko Buku ben, waar we een gastenboek willen kopen voor bezoekers van het project, zeg ik hem dat we iets voor June willen kopen en of hij iets weet. Na enig denkwerk word het een pan met een glazen deksel. Daar had June al een keer bij staan kijken, zegt hij. Dus op weg naar de pan die uiteindelijk ook wordt gevonden. Uiteindelijk treffen we de dames weer en traditie is dan dat we met de hele bubs naar Mc.Donald of KFC gaan. Het word deze keer KFC.

Marijke
Ik ga dus met Kartini, Sareah en kleine Ana (Diana wordt door iedereen Ana genoemd) naar Tiara, een super grote kledingzaak. We lopen wat rond en kijken even bij de kinderkleding. Daar ziet Ana een jasje hangen, felrood met roze kraagje en manchetten. Op de jaszakken staat een Mickey Mouse en er zitten glittertjes op de jas. Ze kijkt er met een verliefde blik naar. Ja hoor een echt vrouwtje in notedop. Als ze het jasje even mag passen, loopt ze te stralen. Ja natuurlijk, koopt babu Belande dat jasje voor haar. Soms moet je iemand gewoon verwennen. Ze is dolgelukkig. Ik zeg tegen Kartini en Sareah dat ze ook wat mogen uitzoeken. Kartini loopt naar de mantelpakjes. Colbertje met broek. Ze moet als lerares zich altijd keurig kunnen presenteren. Ze heeft trouwens momenteel een T-shirt aan dat we haar vier jaar geleden gegeven hebben, dus ze zijn echt wel zuinig met hun spullen. Kleren kopen doen ze bijna nooit. Voor haar wordt het dus een mooi pak, donkerbruin met een heel klein goud streepje erdoor. Ook zij staat te glunderen. Sareah gaat bij de moslimkleding kijken en vind een prachtig roze set, broek met lange blouse erop. Laat dit nou ook nog afgeprijst zijn met 50%. Na het einde van de ramadan, gaat al deze kleding in de aanbieding. De stralende blik in de ogen van de dames, laat me echt genieten en we gaan ziels gelukkig richting heren. Dat met de hele club naar Kentucky Fried Chicken. Nee, niet onze keus, maar voor hen is dit super de luxe uit eten. Met een portie rijst, een kippepootje en een gigantische cola, zit iedereen te genieten. Joep en ik gaan daarna nog snel even een fotolijstje halen om onze kleindochter Lara ook een ereplaatsje te kunnen geven in ons huisje. Hierna gaan de dames alvast richting bemo en gaat Joep met de mannen nog even een headset halen voor Eful. Hij zal namelijk straks via skyp iedere week contact met ons hebben en dan is een headset onmisbaar. Het is drukkend warm als we buiten komen. De lucht trekt weer dicht, maar de regen zet niet door. Moe gaan we terug naar huis en we zijn blij als we lekker onder douche kunnen kruipen. Dan even een dutje. Het is ongelooflijk hoeveel we hier slapen, maar de hitte is dan ook erg vermoeiend. Nu snappen we ook, waarom mensen een siesta houden in warme landen. Het is de manier om de heetste uren van de dag door te komen.

Joep
Als we weer boven water zijn en ik Adi zie vraag ik hem wanneer hij met het poortje begint. Lachend verteld hij dat het volgende week word als wij weg zijn omdat hij elke dag nog afspraken heeft met toeristen en hij niet weet op welk uur van de dag hij deze ziet. We hebben meteen door dat dit een smoesje is en ik bied hem aan om samen met hem te wachten aan zee op deze toeristen. Nemen we al het materiaal mee voor het poortje om het daar in elkaar te zetten. Hij komt niet meer bij. Hij beloofd plechtig dat het poortje gereed zal zijn voordat Nick en Elise hier zijn. Ja, dat zal wel, dat duurt nog ruim 8 maanden! Ik denk dat hij niet wil dat wij zijn rimpels in het gezicht zien als hij tidens het maken aan het prakkezeren is. We nemen ons motortje en gaan een hapje eten en tijdens het eten komt Eful er bij zitten. Hij had met Andrea die nu in Singapore zit afgesproken om om 21.00 uur bij internet te zijn om via skyp met hem te praten. We lopen met hem mee en hebben meteen contact met Andrea en ook chatten we nog wat bij met Nick en Elise. Langer als een half uurtje moet je dat niet doen want ondanks het tijdstip is het nog bloedheet en we snakken naar ons ritje op de motor naar huis. Dat is de enigste manier om lekker uit te waaien.
En dan te bedenken dat er vandaag ook nog een triathlon gehouden werd in Senggigi. Die sporters hebben echt ontzettend moeten afzien. Petje af hoor, we kunnen ons niet eens voorstellen dat je hier gaat rennen, laat staan over deze bergen fietsen!!!! Het enigste goede onderdeel is het zwemmen ha-ha. Nick (onze vriend) gaat trouwens ons project onder de aandacht brengen op een ludieke manier. Hij gaat a.s. zondag in Nederland, samen met een vriend, de Zeven Heuvelen loop doen in een shirt met het logo van ons project erop. Terima Kasih Nick.

Het vakantiegevoel begint te komen. Om 9.30 uur begeven we ons op weg naar Mandalika's Homestay, laverend over de zandweg, voorzichtig achter het achterwerk van een koe door, crossen we naar de "grote" weg. Martin, de eigenaar van Madalika, had ons uitgenodigd op de koffie en als we daar aan komen excuseert hij zich een kwartiertje omdat hij zijn zoon Adam af gaat halen van school. Die stopte nl. vandaag iets eerder. Rohanna, zijn vrouw komt er met dochter even bijzitten en heeft een aardig Indonesisch gesprek met Marijke. Af en toe vang ik wat woordjes op en weet globaal waar ze het over hebben. Ik had gehoopt dat ik in de praktijk wat meer er van op zou pakken maar dat valt tegen. Gelukkig heb ik een goede tolk bij me. Als Martin terug is gaat het gesprek verder in het Engels, van mijn kant doorspekt met Indonesische woordjes. Dat dan weer wel. Het is leuk om even weer met Martin bij te praten, we kennen hem dan ook al jaren. Tegen twaalven stappen we op en rijden naar Ampanan voor een jaarlijks bezoekje aan de kapper bij "Salon New York". Daar laten we ons heerlijk verwennen ("ja, Elise, ze werkt er nog steeds", moest ik van Marijke zeggen). Op de terugweg nog even wat drinken op het terras aan zee bij Graha. Daar treffen we Lory en Izaak die net willen vertrekken naar Mataram. We spreken af om woensdag samen te gaan eten. Dan terug naar ons huisje waar we net op tijd arriveren voordat er een gigantische onweersbui losbarst. Soms hebben we pech en blijft de bui geruime tijd in ons dal hangen. Zo ook vandaag, maar het is en blijft een prachtig gezicht. Misschien ook wel een opluchting voor veel vrouwen uit ons dorpje, die vandaag vanaf de vroege ochtend al heen en weer lopen vanaf de rivier. Ze moeten iedere keer omhoog lopen langs ons huis met een cementbak vol met rivierzand balancerend op hun hoofd. Daar wordt namelijk een huis gebouwd. Petje af voor de dames, alleen al door er naar te kijken breekt ons het zweet uit. Waarschijnlijk zijn de dames blij dat ze wat kunnen verdienen, maar het is echt ontzettend zwaar werk. De bui is inmiddels eindelijk overgedreven en wij gaan snel naar internet voor ons dagelijks huiswerk. Ja, we houden het netjes vol.

Deze ochtend vult zich weer met kleine klusjes in en rondom ons huis. Joep en Adi zitten samen vrolijk te kletsen over ons poortje. Adi wil dit in alle rust de komende maand maken en Joep zit hem vrolijk te pushen, dat hij er nu aan moet beginnen. Het gaat zo ver dat de heren, samen staand bij het krakkemigge poortje mij filmopnames laten maken, waarbij Adi plechtig beloofd aan Nick en Elise (die in juli komen) dat het poortje dan klaar zal zijn. Dit gaat echter allemaal met zoveel humor gepaard dat we op een gegeven moment alle vier niet meer bijkomen van het lachen. Ja, de humor is hier geweldig, Joep zegt altijd: "We lachen hier in een maand meer, dan in Nederland in een jaar". En ik moet zeggen het is waar! Joep wil ook nog even een lijstje met de foto van onze kleine Lara ophangen en wil een betonspijker in onze harde muur slaan. Hij heeft deze extra uit Nederland meegenomen. Adi is hem voor en wil dit even doen. Spijker na spijker slaat hij krom en na vijf spijkers, neemt Joep het over en slaat de eerste spijker meteen in de muur. Het gezicht van Adi is zo komisch, dat ik gewoon niet meer bijkom. Hij snapt er niets van. Er komt nog even een meisje langs, dat m.i.v volgend jaar ook in ons project komt. Ze zit al in de 3de klas, maar ze is dit jaar met haar familie in de kampung komen wonen. Even later komt vader ook even langs om kennis te maken. Dan blijkt dat hij nog een dochter op junior high-school heeft en een dochter die volgend jaar juni naar school gaat, dus maar liefst 3 kinderen uit een gezin die we kunnen helpen. Vader vertelt ons hoe dankbaar hij hiervoor is. We worden er bijna verlegen van en leggen uit dat we dit alleen maar kunnen doen door de hulp van onze sponsors. Hierna besluiten we om even lekker te gaan plonzen bij Graha. Lekker zwemmen, nu het nog kan. Herman, de security van Graha, komt ook nog even bijkletsen en we amuseren ons prima, tot we langzaam maar zeker de lucht weer zien betrekken. Richting huis voor dat de bui ons inhaalt. En inderdaad we zijn net een half uurtje thuis als de bui losbarst. We merken dat we al een beetje aan de lucht kunnen bepalen of de bui in ons dal zal vallen of in het volgende dal. De regen houdt de nodige uurtjes aan. Als het dan eindelijk droog wordt, komt Boung even langs en vertelt ons dat hij met Sareah vannacht twee uur in het ziekenhuis gezeten heeft. Ze had een extreme aanval van astma en kreeg bijna geen lucht meer. Ik ga even later naar Sareah toe om te kijken hoe het met haar is. Ze zit wat bibberig op hun bruga en vertelt haar verhaal. Afgelopen dag had ze al drie keer haar medicijnen genomen, wat meestal na de eerste keer verlichting gaf, nu bleef ze zich beroerd voelen. Rond twaalf uur werd het steeds erger en Ana werd wakker en gaf Sareah wat te drinken. Boung was in de woonkamer, kijkend naar het voetballen, in slaap gevallen. Toen Sareah het steeds benauwder kreeg, vroeg ze Ana om Boung wakker te maken en wilde ze naar het ziekenhuis. Half slapend achter op de motor is ze met Boung toen vertrokken. Ik mopper op haar en vraag waarom ze niet met de bemo is gegaan. Nee, ze wilde niemand lastig vallen en zei dat het wel ging, maar ze vertelt ook dat ze achter op de motor in slaap viel. Je zou ze toch.....! Ik laat haar plechtig beloven dat ze de volgende keer met de bemo zal gaan. Tenslotte is die ook voor zo'n situaties. In ieder geval, ze heeft anderhalf uur zuurstof toegediend gekregen en mocht met nieuwe medicijnen huiswaarts keren. Ze doet het nog wat kalm aan, maar je ziet dat ze bij lange na niet fit is. De moessontijd is dan ook niet bevorderlijk voor mensen met astma. De vochtige hitte, die je hier constant voelt momenteel, is niet bepaald gezond. Sane komt er met kleine Zara bijzitten en onze kleine Zara komt lekker bij me zitten en lacht met haar prachtige snoet van oor tot oor. Zij was vorige week vier dagen ziek maar dat is gelukkig weer helemaal goed gekomen. Met Ana, Ani, Nur, Daan, Sitie en Anita, de jonge meiden van het dorp, er nog bij, wordt het een gezellige boel. Ze praten half Indonesisch en half Engels met me en het onderwerp is natuurlijk "Boys". Ze zijn elkaar voor de gek aan het houden door jongensnamen te noemen, die dan zogenaamd "boyfriend" zouden moeten zijn. En weer wordt er volop gelachen. Sareah doet voorzichtig mee. Het wordt al snel donker. Dat gaat hier binnen 15 minuten en ik ga naar huis. Joep en ik maken ons op om even naar internet te gaan en een hapje eten. Onderweg horen we dat Aprilia een van de sponsorkindjes ook ziek is. Ja, in deze periode is het niet gemakkelijk en zijn er veel zieken. Als we rond negen uur weer thuis komen, is Adi bezig om de heg voor ons muurtje te knippen. Best wel slim om dit 's avonds te doen. Het weer is nu heerlijk. We kletsen nog even bij en als dan even later de regen weer in bakken naar beneden valt, houden we het vandaag voor gezien.

Om een uur of 11 rijden we naar het centrum waar we tickets willen regelen voor de vlucht naar Bali aanstaande zondag. Met Merpati gaan we liever niet omdat zij, als het toestel niet vol zit, de vlucht cancelen en zit je maar wat te hangen op de kleine luchthaven tot de volgende vlucht. Op de heenweg hadden we IAT, een kleine indonesische luchtvaartmaatschappij, en deze was ons goed bevallen. Dan horen we dat deze de eerste 2 dagen geen vluchten hebben en kon men niet precies zeggen wanneer zij weer zouden vliegen. Zou de piloot soms ziek zijn? We besluiten maar met TRIWANGAN te gaan. Hun eerste vlucht vertrekt om 08.00 uur. Als alles goed gaat zijn we dan om 08.25 uur in Bali en hebben we nog ruim de tijd om de spulletjes op te halen die we op de heenweg gekocht hebben en nog wat door Kuta - Bali te lopen. Daar nog een nachtje slapen en dan beginnen we maandag de terugreis naar het waarschijnlijk koude Nederland. Maar je weet maar nooit wat nog op ons pad komt. Als we weer buiten staan met onze tickets op zak rijden we Sengiggi door om boven bij hotel Sheraton even lekker uit te waaien. Hier genieten we van het uitzicht over de baai van Sengiggi, zien ons dal liggen waar we in wonen en kijken naar het gebergte wat daar achter ligt. Ook zien we donkere wolken over die bergen aankomen. De Loco-bemo komt luid toeterend voorbij om de eerste kinderen op te halen ten noorden van Sengiggi en paraat met ons fototoestel willen we op zijn terugkomst wachten. Helaas zijn de donkere wolken sneller en spoeden we ons terug naar het centrum. Als we ter hoogte van de restaurantjes zijn zien we voor ons een muur van water uit de lucht komen. Snel stoppen we om hier een kopje koffie te gaan drinken. Marijke komt droog binnen en ik word verrast door de eerste druppels. Maar precies op tijd zijn we binnen. We genieten van een lekker kopje cappuccino. Dit keer geen nescafe, maar de echte, en wachten rustig tot de bui overtrekt. Je leert hier hoe je het weer moet accepteren. Niemand moppert of klaagt, men wacht gewoon rustig en gaat daarna verder. Als we vervolgens thuis aankomen, komt Boung nog even langs om te vertellen dat hij boven naar de berg gaat. Op de eerste plaats om gras te verzamelen voor zijn sapi (koe), maar ook om even te kijken waar de drie kinderen zijn, die we nog niet op de foto hebben. De tijd begint nu toch wel een beetje tegen ons te werken. Eful komt langs met zijn camera, waarop nog een kind staat voor de junior high-school. Zij zit intern, dus kon niet komen voor de foto, waarop haar vader met de camera naar haar school is gegaan om de foto te maken. Nu nog kijken of we voor haar ook een sponsor kunnen vinden. Dan komt Ani langs met twee kommen overheerlijke sop (Indonesisch voor soep). Sareah, die het officieel nog rustig aan moet doen, kon het niet laten om voor ons een heerlijk soepje te maken, die schat. Tegen de tijd dat we willen gaan douchen voor ons dineetje van vanavond, valt de stroom uit. Dit jaar is het trouwens veel vaker raak dan vorig jaar. Met kaarslicht en een zaklamp kun je ook douchen, geen probleem. Hierna gaan we naar Graha hotel waar Lory, Izaak, Ayu en Natalie al op ons wachten. Ayu is de vrouw van Izaak en kleine Natalie is hun vier maanden oude baby. Met deze club wandelen we naar Senggigi centrum en gaan bij Bumbu restaurant een hapje eten. We kiezen voor Bumbu, omdat ze daar een generator en dus licht hebben. Maar buiten dat is het eten prima en hebben we een leuke avond. Het is ontzettend interessant om te horen hoe Izaak toch constant worstelt met zijn leven hier. Als men zich gewoon aanpast aan het leven in de kampung, is alles in orde, maar owee als je boven het maaiveld uitsteekt. Dan is het echt een dorp dat je van alle kanten veroordeelt. Waarom ga je niet iedere keer bidden, waarom ga je niet vaker naar je moeder, waarom woon je niet in de kampung, enz. enz. Het is te vergelijken met Nederland in de jaren vijftig. Daar had je ook je regels als je in een dorp woonde en werd je al snel veroordeeld als je moderne fratsen had. Vooral de uitspraak van Izaak, dat hij zich wel eens afvroeg of hij nu beter af, nu hij dankzij Marita en Lory meer opleiding had en zich zelfstandiger gedraagt dan de rest van de mensen. Begrijpelijk, want hij vecht dagelijks tegen jaloerse gevoelens van de anderen, maar hij beseft ook dat hij niet anders meer kan en hiermee moet leren omgaan. Hoe langer we hier komen, hoe meer we gaan zien en begrijpen. Ook voor ons niet altijd leuk, maar ook ontzettend leerzaam. Marijke heeft last van haar oor. Waarschijnlijk zit er een ontsteking aan te komen. Maar kijken hoe het morgen met haar gaat.

Als ik opsta voel ik hoe mijn oor klopt en mijn hoorapparaat gaat er niet meer in. Dit is dus helemaal mis. Na wat overleg besluiten we om naar Senggigi kliniek te gaan. Een kleine kliniek op het terrein van Senggigi Beach hotel. Rond negenen zijn we daar en een moederlijke verpleegster ontvangt ons. Tussendoor komt en nog een Nederlandse man om zijn bloeddruk te laten meten. Ze pleegt even een telefoontje en dan komt er een jonge man binnen, we schatten hem zo'n 20 jaar. We denken even dat hij komt schoonmaken of zo, maar het blijkt de dokter te zijn. Ongelooflijk. Toch maakt hij een goede en rustige indruk. Hij bekijkt mijn oor en met half Indonesisch, half Engels en een tekeningtje laat hij zien dat mijn oor van binnen helemaal opgezwollen en rood is door een ontsteking. Ja, zoiets hadden wij ook verwacht. Ik krijg vier zakjes mee: antibiotica, pilletjes om de zwelling te laten slinken, oordruppels en zelfs een zakje kleine watjes om alles af te dichten. Wanneer ik hem vertel dat we zondag naar Bali terug vliegen, adviseert hij mij om mijn oren flink dicht te drukken bij het opstijgen, omdat de druk niet bepaald goed is voor mijn oren. Ik herken de hele toestand, omdat ik tijdens ons jaar reizen in Thailand precies hetzelfde heb gehad. De warmte en het zweten in mijn oor, in combinatie met het hoorapparaat is schijnbaar funest. Nu werkt mijn hoorapparaat prima, maar is het oor zelf een probleem. Och je kunt maar wat hebben. Joep zegt lachend, dat hij nooit iets heeft. En het ergste is dat hij gelijk heeft! Op de terugweg stoppen we even bij Cuk. Hij zit met Eful en de politieman waar wij de motor van gehuurd hebben op zijn stoepje. We raken aan de praat en Cuk vertelt de politieman dat Joep een vals internationaal rijbewijs heeft uit Thailand. Oeps.... wat heeft dit nou te betekenen? De politieman is zeer geïnteresseerd en wil het even bekijken. Hij vindt het goed gemaakt en wij zitten wat lacherig te kijken. Ja in Indonesië kan alles. Hij informeert naar Joep zijn achtergrond en luistert geboeid naar het verhaal. Dan geeft hij allerlei tips om te proberen Joep zijn familie in Java terug te vinden. Och als het heel belangrijk was voor Joep, dan was het de moeite waard, maar wij moeten niet zo nodig. We hebben hier op Lombok al, gevoelsmatig, genoeg familie. Cuk legt trouwens even later uit dat deze politieagent eigenlijk een soort van wijkagent is. Hij houdt de dorpjes in de gaten en beslecht problemen in het dorp. Hij staat niet op straat om te controleren. Cuk zegt dan ook lachend, dat hij niet extra bij kan verdienen, wat de politieagent beaamt. Deze vorm van corruptie is helemaal geaccepteerd in Indonesië. Joep besluit om maar alvast het motortje af te rekenen en wij gaan huiswaarts. Ik neem de eerste lading medicijnen in en ga vervolgens slaperig op bed liggen. Meteen ben ik vertrokken. Zijn het de medicijnen of de pijn, ik heb geen idee. Als ik weer boven water kom, ga ik even op de bank liggen en weer ben ik weg. Dat gaat goed! Joep amuseert zolang met een boek. Och we moeten toch wachten op twee kinderen van de berg, die als het goed is vanmiddag komen voor de foto. Ook weten we niet precies wat het verhaal is van die twee, maar iets schijnt er niet in orde te zijn. Als moeder met de kids eindelijk arriveert, vertelt ze het verhaal aan Adi. De oudste van de twee, werd gepest op school. Ja ook hier en vroeg haar moeder of ze naar een andere school mocht en ja haar jongere zusje wil heel erg graag mee. Dus vraagt moeder aan Adi of dit akkoord is. Adi zegt haar dat ze naar Eful moet gaan. Hij gaat dan mee naar de oude en nieuwe school om alles te regelen. Gelukkig zijn we deze kinderen niet kwijt. Dat had ik veel erger gevonden. Een meisje hebben we nog steeds niet op de foto, maar Eful vertelt ons later dat moeder erg vaag doet hierover en Boung die was gaan kijken waar ze bleef, vroeg daarom of vader even langs wilde komen om een en ander uit te leggen. Vader laat verstek gaan en Eful zegt dat het geen zin heeft om de ouders na te lopen. Als zij er niet achter staan heeft het geen zin. We kunnen dit inmiddels alleen maar beamen. Er zijn hier nog altijd ouders die het belang van scholing niet inzien en de kinderen liever thuis houden. Dwingen kunnen en willen we niet, maar later zal de spijt wel komen voor deze kinderen, omdat inmiddels toch 95% van de kinderen naar school gaat. Wij gaan snel nog even naar internet om weer twee dagen verslag door te sturen en vinden Marianne en Nick weer op de chat. We kletsen wat bij en wensen Nick veel succes met de "Zeven heuvelenloop" van a.s. zondag. We vinden het geweldig dat hij loopt in een shirt met het logo van ons project. We gaan met een kopje koffie op een terras zitten, in de hoop dat "onze" bemo langs komt. Joep wil deze graag filmen in aktie. Maar wat we ook zien, vele bemo's maar niet die van ons. Dan weer naar huis. Daar zien we de bemo onder het afdak staan. De chauffeur was vandaag wat vroeger gestopt. Dat maakt hij natuurlijk zelf uit, als de kinderen maar opgehaald worden. We belanden weer bij Cuk op het stoepje. Even later komt ook Mariam erbij zitten en terwijl Joep al richting thuis gaat, praat ik nog wat met de dames. June is echter druk aan het werk. We gaan vanavond bij hen eten, omdat Judy naar huis komt vandaag. Dan komt Cuk aanrijden met onze bink Judy. Hij is niks veranderd, oke ietsje groter geworden, maar nog altijd een scheet om te zien. Toch merk ik dat hij iets serieuzer is geworden. Ja, daar is deze school ook voor bedoeld en na een half jaartje schijnt het al te werken. Ik loop met Mariam naar huis, maar zie Sareah op de bruga zitten. Even kijken hoe het met haar is. Ze vertelt dat ze zich weer helemaal fit voelt. Gelukkig maar. Dan komt ook Kartini erbij en deze nodigt samen met Sareah, Joep en mij uit om zaterdagavond te komen eten. Dat zal dus niet gaan lukken, aangezien Peter Geurts zaterdagavond aankomt en wij gaan hem ophalen en daarna samen eten bij Cap Poer (sorry Marianne, niet om te pesten, gewoon om te vertellen). Kartini kijkt nu even ontzettend zielig, maar het is niet anders. We halen het volgend jaar wel in. Trouwens ik vertel haar en Sareah dat ze al meer dan genoeg hebben gedaan, door al het eten te koken voor de ceremonie van de bemo. Nu snel naar huis even douchen en dan weer samen met Adi terug naar Cuk. Het huis zit vol. June's zus met haar man en twee kinderen is er ook. Dan nog een vriend, die we al eerder hebben gezien, maar nu even niet meer kunnen thuisbrengen. Eful, Boung zijn er ook, dus het is volle bak. June heeft weer flink haar best gedaan en buiten de altijd vertegenwoordige rijst, staat er saté kambing (geit), saté ayam (kip) en nog twee soorten kip, waarvan eentje ontzettend heet en last but not least, twee hele kleine bakjes groente. Ja Cuk en Judy zijn verwoede vlees eters en groente is niet echt aan hun besteed. Dan komen er ook nog twee volle borden kentang goreng (frietjes) bij. Dit speciaal voor Joep, omdat ze weten dat hij dat zo lekker vindt. Dit is een ontzettend attent gebaar. Allemaal zittend op een groot kleed op de grond, wordt dit heerlijk verslonden, lekker met de hand. In een hoek, in een kastje zien we alle mappen staan van de administratie van Cuk. We vragen hoe het gaat met de bemo en vol trots komt de map tevoorschijn. De chauffeur, Mus, draagt iedere dag een bedrag af, dit wisselt naar gelang zijn inkomen van die dag, maar als het zo doorgaat is dit meer dan voldoende om de bemo zichzelf te laten onderhouden. We hoefen immers niet perse winst te maken. Ook vertelt Cuk dat hij de eerste nachtrit er al op heeft zitten. Er was een vrouw uit het dorp die behoorlijk ziek was en bloed opspuugde. Die hebben ze dus met de bemo 's nachts naar het ziekenhuis gebracht. Hoe het nu met haar gaat, weten we niet. We gaan na het eten nog even buiten zitten op het stoepje, waar een heerlijk windje staat. Dan maken we nog een ontwerp van ons project om voor aan de grote weg op te hangen en een sticker voor op de bemo. We merken dat de sponsors als ze hier rondwandelen altijd even twijfelen of kampung Loco inderdaad aan het eind van het zandpad ligt. Ook gaan we het logo ophangen bij Cuk zijn huis, zodat het duidelijk is dat men daar terecht kan voor informatie. Nou, nou het wordt nog echt officieel. We nemen het nieuwe gastenboek even mee naar huis, om voorin wat basistekst te schrijven voor de toekomstige gasten van het project en keren dan huiswaarts. Daar zitten Adi (hij was al iets eerder naar huis gegaan) en Mariam buiten in het licht van de volle maan te genieten van het licht en de geluiden van de nacht. Wij gaan op ons terrasje zitten en meegenieten. Het is jammer genoeg wat bewolkt en de maan verdwijnt dan ook regelmatig uit het zicht, dus jammer maar helaas. Genoeg voor vandaag.

We nemen het er nog even van want we hebben bijna onze laatste vakantiedag en de zon staat weer hoog aan de hemel. Tijd voor een bezoekje aan het zwembad bij Graha. Odjong de badmeester zag ons al aankomen en heeft ons plekje onder de palmboom al weer keurig in orde gemaakt. Hij vraagt of hij even de motor mag lenen om naar de kampung te gaan en wij vragen hem of hij dan meteen aan Cuk wil vertellen dat wij tegen 13.00 uur Yudi nog even op de foto willen zetten. Even later komt hij terug en vertelt dat het met Cuk geregeld is. Tien minuten later komen Cuk en Yudi aangewandeld, Odjong had hun verteld dat ze nu op de foto moesten dus waren ze meteen maar aangelopen. Als ik Cuk vertel wat we tegen Odjong hadden gezegd begint hij te lachen en zegt met een grijns: "Communicatie ". Niet getreurd, we trakteren op een drink en maken de foto van Yudi. Hij zit al te popelen om terug te gaan want hij komt maar bij hoge uitzondering thuis van school en wil met zijn oude vriendjes in de kampung nog wat spelen. Als zij weer weg zijn krijgen we bezoek van de Sales manager van Graha met een map in de hand. We hadden hem gevraagd of er niets te regelen valt als er sponsors komen die gebruik maken van hun hotel. En dat zijn er in het verleden nogal wat geweest. Hij zij toen dat hij dat nog moest bekijken. (toestemming van de General-manager uiteraard) In de map zat buiten de folders van het hotel ook een "Ratekontrakt" voor 2008-2009. Marijke merkte op dat dit maar tot maart 2009 geldig was waarop het meteen werd veranderd in november 2009. In het contract stonden de huidige prijzen en de prijzen voor onze sponsors. Ruim 20% hebben we van de prijs afgekregen. Je hebt dan een kamer voor twee personen, afhaalservice van het vliegveld, ontbijt en diverse andere faciliteiten. Kortom je bedje is gespreid. Dus Theo en Sjan, als jullie willen is de eerste korting voor jullie!! Als de Sales-manager weg is kunnen we eindelijk genieten van de rust en het heerlijke zwembad. Rond een uur houden we het voor gezien en wil ik nog even, gezeten op de Pos Ronda aan de grote weg, de bemo vastleggen op film. Maar die laat zich niet zien. We komt Ibu Marsia even bij ons zitten voor een praatje. Haar kennen we al zo lang we hier op Lombok komen. Maar dan moeten we terug naar ons huisje want Marijke had beloofd dat ze met Mariam zou koken. Cuk belt nog even om te zeggen dat hij nu in Ampanan is en dat de bemo onderweg is naar Senggigi. In Ampanan regent het trouwens behoorlijk. Te laat voor de bemo, want wij zijn inmiddels thuis. Ik vermaak me thuis met wat leeswerk en even later komt Adi binnengestormd. Hij was door Marijke de keuken uitgejaagd omdat hij zich constant met het eten en het moeizame bahasa Indonesia van Marijke bemoeide. Uiteraard wel op een lachende manier. Ik laat Adi de foto's zien van de vakantie van de familie Geurts afgelopen juli. Als de geuren van het eten onze kant op komen, loopt Adi richting keuken. Even later loop ook ik mijn neus achterna en als blijkt dat alles klaar is vallen we dan ook meteen aan en laten het ons goed smaken. We zullen niet in details treden anders worden er mensen jaloers in Nederland, of niet Marianne? Na het eten praten we nog lang na over alledaagse dingen waarop we regelmatig "gestoord" worden door kinderen die een nieuw schrift of een pen nodig hebben voor school en waarvan de voorraad in ons huisje ligt. Het gekke is dat we met Adi nooit uitgepraat zijn. Hij vertelt ook nog dat een vriend van hem, ook een verkoper, wilde weten hoe het is om met toeristen samen te wonen. Een Australiër had dat gevraagd. Adi vertelt lachend dat dat echt geen verschil maakt. Het is gewoon gezelliger dan alleen wonen. Maar het ligt natuurlijk ook aan de relatie die je samen hebt en die is bij ons gelukkig gelijkwaardig. Je ziet het wel eens anders. We zien toch regelematig dat de expats een beetje een arrogante houding hebben naar de lokale bevolking toe. Net alsof ze zich meer voelen dan de mensen hier. Vroeg in de avond ondernemen we de lange tocht naar huis ( een deur verder) en kijken we nog naar een film op de laptop.

Vandaag is poetsdag. Morgen trekt Peter Geurts in ons huisje en we willen het toch schoon afleveren. Toch starten we traag op. Het is de laatste dag en de gevoelens slaan weer op hol. Terwijl het zweet van ons afdruipt, poetsen we ons huisje. Op het moment dat ik buiten ons terras afdoe, wordt ik bewonderd door een aantal dames van het dorp. Het is de eerste keer dat ze een toeriste zien poetsen. Mariam heeft ook al een aantal keren aangeboden om het over te nemen, maar waarom zou ze, we kunnen het goed zelf. Dan nog gauw naar internet om weer 2 dagen door te sturen. Door naar boven naar 'ons'plekje, boven Sheraton hotel, waar we altijd een prachtig uitzicht hebben over de baai van Senggigi. Wat is deze maand toch ontzettend snel gegaan. Och, het vooruitzicht dat we volgend jaar hier waarschijnlijk vier maanden kunnen blijven, maakt veel goed. We rijden terug en gaan weer even bij de pos ronda zitten. Joep hoopt nog steeds dat hij 'onze' bemo in aktie kan filmen. Maar weer een groot aantal bemo's, behalve die van ons. We blijven nog een tijdje zitten en kletsen nog wat na. Terug naar ons dorpje, waar we bij June op het stoepje gaan zitten. Het is allemaal nog even bijpraten en afscheid nemen. Niet echt leuk, maar ja. Door naar Sareah, die weer prompt tempe goreng voor ons gaat maken. Ani helpt weer ijverig mee. Boung gaat naar binnen en vraagt of ik ook even wil komen. Heel serieus biedt hij me twee T-shirts aan. Ik wil ze eigenlijk helemaal niet aannemen, maar zou ze beledigen als ik het niet doe. Wat zijn het toch sieskes. Door naar Kartini, die inmiddels ook thuis is van de universiteit. Ze oogt ontzettend moe. Maar ja, elke ochtend les geven en 's middags naar de universiteit en daarnaast nog een huishouden runnen, gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik spreek af met Kartini, dat ze morgenvroeg lekker uitslaapt. We nemen nu afscheid, dan kan ze morgen eindelijk een keertje echt uitrusten. Terug naar huis en daar spreken we met Adi en Mariam af dat we vanavond de laatste uurtjes met hen op het terras doorbrengen. Inmiddels is het rond zes uur en belt Mohni, of we meegaan om Peter op te halen. Vlug gaan we naar het kantoortje van Mohni en hij staat ons al op te wachten. Terwijl we al onderweg zijn, belt Peter. Hij is al geland en staat te wachten. Nou die heeft het Hollands tempo er nog goed in zitten. Wat is dat leuk om Peter, hier in Indonesie te ontmoeten. Nou nog ooit de rest van de familie ha-ha. We rijden meteen door naar Cak Poer en terwijl we genieten van de authentieke maaltijden, belt Peter met Marianne. Wat gemeen he. Maar ze wist dat we nog even wat zouden laten weten. Mohni brengt Peter naar Bumi Aditya en wij gaan ons motortje ophalen bij het kantoor van Mohni. We lopen nog even langs Angel om van Emma afscheid te nemen. Och gut toch, is dat kind weer in tranen. Het is zo'n lief popje en je zou ze zo mee kunnen nemen. Het hele personeel van Angel komt er even bij. Goh, leuk hoor afscheid nemen. Maar we kunnen Angel aanbevelen. Leuk restaurantje met een goede keuken en lief personeel. We halen de motor op en rijden door naar Bumi. Daar zit Peter al, samen met Boung, te wachten. Met Peter door naar ons huisje, waar we op het terras van Adi en Mariam nog nakletsen. Ik kijk af en toe naar de volle maan en luister naar de heerlijke geluiden van de nacht. We hebben eigenlijk geen zin om te gaan slapen, maar ja, morgenvroeg om half zes moeten we eruit!

Vandaag loopt Nick de Zeven heuvelen loop. We wensen hem heel veel succes!
Het is weer zover, het zit erop. We pakken de laatste spulletjes in, drinken nog een laatste kopje koffie en dan moeten we weg. Sane staat met kleine Zara buiten klaar om afscheid te nemen. Dit zijn altijd de moeilijkste momenten. De bemo staat al klaar en Mus (spreek uit als Moes), de chauffeur laat de motor lopen om de auto warm te draaien. Logisch toch bij 30 graden. Ani en June nemen nog snel afscheid en dan gaan we rijden. We zitten met twintig man in de bemo. Ja, er gaat een compleet afscheidcomite mee. Voorin zitten Eful, Cuk en de chauffeur. Achterin: Ana, Sareah, Mariam, Adi, Daan, Hamad, Gilang, Ismael, Boung, Nur, Badjeri en nog vier jongens waarvan ik de naam niet weet. Daartussen zitten Joep en ik en onze bagage dus ook nog. Hoezo geen plaats genoeg. Een bemo is nooit vol. Op het vliegveld hebben we weinig tijd, maar goed ook, want het rekken van het afscheid is afschuwelijk. Er wordt geknuffeld en als allerlaatste staat daar onze Adi. Joep en ik hebben het allebei weer ontzettend moeilijk. Ook Adi weet niet waar hij kijken moet. Zoals gewoonlijk weer in tranen lopen we weg. Het is ieder jaar hetzelfde. Het lukt ons niet om het droog te houden. Dan zit je daar samen op het vliegveld te kijken en weet gewoon niks te zeggen. De heimwee heeft al toegeslagen. Dit zal nooit wennen. Als we daadwerkelijk opstijgen van Lombok en ik zie Senggigi rechts langzaam verdwijnen, komen weer de tranen opzetten. Wat is het toch dat dit eiland ons zo ontzettend raakt. Vooral de mensen, maar ook de puurheid. Bali is druk en vol herrie en we gaan snel door naar Adus Beach Inn. De spullen naar de kamer en dan onze bestelling van een maand geleden ophalen. Verder kan Kuta ons totaal niet meer boeien. Het heeft niets met Kuta te maken, maar destemeer met ons. We zijn verdrietig, teneergeslagen en hebben ontzettend heimwee. Er is aan ons momenteel gewoon geen lol te beleven. We wandelen nog wel langs het strand en sluiten als vanouds de dag af bij Kopipot, waar we met Madé, de ober, die we al jaren kennen, nog nakletsen. Geestelijk zijn we al vertrokken. We zijn allebei stil en tellen nu gewoon nog de uren tot vertrek.

Al sinds gisteren voel ik me niet lekker. Een soort van opgeblazen gevoel, moet ik nu naar de wc of moet ik overgeven. Weet het niet en daarom neem ik alleen maar wat toast als ontbijt. We zien wel. We hebben ons voorgenomen om alles opnieuw in te pakken en te kijken hoe we dat allemaal meekrijgen in 2 rugzakken, maar hoe we ook persen het lukt niet. Dus buiten de twee rugzakken wordt het dus een extra tas met handel voor ons bedrijfje, een zak met kleding die we onderweg waarschijnlijk een voor een aantrekken, Marijke's dagrugzak, de laptop in mijn dagrugzak en dan nog twee kleine tasjes waar we de papieren en kleine persoonlijke spullen in hebben zitten en een klein buideltasje. Als boordbagage mogen we elk maar voor 20 kg. meenemen en 5 kg. handbagage. Het lijkt wel of we een jaar weg zijn geweest. Nou ja, als we bij moeten betalen horen we het wel. Om twaalf uur checken we uit, betalen onze kamer en gaan dan even gezellig kletsen met een van de jongens van "Adus Beach In " wachtend onder een afdakje op de taxi. Uiteraard over Lombok want dat is het enigste wat ons hier in Bali boeit. Keurig op tijd verschijnt de taxi en laten we ons af zetten bij het vliegveld, waar we meteen al getuige zijn van een luide scheldpartij van een westerling die een kruierskarretje gepikt heeft van een kruier en die hem daarover aanspreekt. Het " asshole " en niet nader te noemen bewoordingen zijn niet van de lucht. Ja ja, we komen weer terug in de westerse maatschappij. Traditioneel laten we ons, voordat we naar binnen gaan op een terrasje zakken en nemen we nog de tijd voor wat te eten, althans Marijke. Ik durf het niet aan en neem genoegen met een drankje. Uiteindelijk pakken we ons op en gaan naar binnen. Gisteren waren we al een internetcafe ingestapt om ons online in te checken en dat heeft zijn voordelen dat we nu niet in de lange rij hoeven te staan en meteen aan de beurt zijn. Als we de drie boordbagagestukken op de weegschaal zetten, zorg ik ervoor dat een tas zo ligt dat hij niet word meegewogen en zodoende zitten we precies op 40,5 kg. De handbagage houden we angstvallig achter onze rug en voor op de grond voor de balie, daar kijken ze toch niet overheen. Truc gelukt en zo lopen we daarna de trap op om de luchthavenbelasting te betalen. Nationale vluchten kosten 20.000 Rp. en Internationale vluchten 150.000 Rp. per persoon. Omgerekend is dat 1.40 euro en 10.50 euro. Heel wat anders als die westerse bedragen. Vervolgens de paspoortcontrole en dan is het wachten op het tijdstip dat we aan boord kunnen gaan. Gelukkig hebben ze hier nog rookruimtes. Uiteindelijk kunnen we aan boord, zoeken ons plekje op en verlaten we om 16.00 uur Indonesie op weg naar een tussenstop in Hong Kong waar we tegen 20.30 uur aankomen. Daar begint dan weer het hangen en wachten. we besluiten de tijd nuttig te besteden en typen de laatste 2 dagen in de laptop. Met het typen komen natuurlijk ook weer de herinneringen terug. We kijken nog even een filmpje waarop "onze" Adi de slappe lach krijgt. He dat lucht weer een beetje op.

Keurig op tijd vertrekt onze vlucht naar Amsterdam. De lange zit gaat beginnen. Het is een modern toestel en we kunnen zelf bepalen welke film we willen zien. Dat wil zeggen dat je gewoon zelf een film opstart, terwijl bij de meeste vluchten je midden in een film kunt vallen. Ik ga ook nog even shoppen, want, ja hoor dat ben ik niet vergeten, ik heb nog een check van 50 dollar. Nou, wie me kent, weet dat ik helemaal uit mijn bol ga van dure parfums en chique horloges ha-ha. Dus kies ik voor echte chique lipgloss (phoei... 10 stuks voor 32 dollar) en een mooi beertje, speciaal uitgave van Cathay Pacific, voor onze kleine Lara. Slapen lukt ons allebei prima gelukkig. Dit verkort de reis aanzienlijk. Het is immers meer dan 12 uur vliegen. Na een supervroeg ontbijt, is het dan zover, we landen in Amsterdam. Het is nog donker, maar in de sluis voelen we al de kou, terwijl we nog op onze slippers rondlopen. Het duurt nog een hele tijd voor onze bagage komt, maar daar staat Schiphol inmiddels om bekend. Dan mogen we eindelijk naar buiten. Daar staan twee prachtmensen met allebei een T-shirt met opdruk: "Proyek Kampung Loco" voor ons klaar. Lieve Nick en Elise zijn midden in de nacht van huis vertrokken om hier op dit moment voor ons te staan. En dat het juist deze twee mensen zijn, betekent ontzettend veel voor ons. Ze zijn enkele van de mensen die Lombok kennen en aan een half woord genoeg hebben. We ratelen en buitelen dan ook over hen heen met verhalen over alles en iedereen en vergeten we iemand, dan vragen zij wel hoe het met die persoon gaat. Na nog een lekkere capuccinno (we willen nog niet aanrijden ivm de files nu) gaan we langzaamaan in de richting. Buiten zou het licht geworden moeten zijn, maar het enigste wat we zien is grauwe lucht en regen. Nou we zijn weer terug hoor. Het is behoorlijk druk op de weg, maar al kletsend krijgen we de tijd wel om. Eindelijk rijden we dan de zandweg in naar onze villa op onze andere kampung in Nederland. Als we binnenkomen is het tot onze grote verrassing warm!!! Dennis en Loes, die al die tijd voor onze kat Shiva hebben gezorgd, hadden het geweldige idee om de kachel aan te maken. Wauw, wat een luxe, een warm huis. Dat is precies wat we nodig hebben. Elise en Nick moeten al snel weer vertrekken omdat Nick vanmiddag moet werken. Ze moeten ook nog een klein probleempje oplossen. Toen ze deze ochtend in alle vroegte vertrokken, hadden ze per ongeluk de deur dichtgetrokken met de sleutel aan de binnenkant erop. Slim he! Dennis komt ook aanlopen en die wordt uiteraard flink geknuffeld, dubbel zo hard vanwege de warme kachel ha-ha. Hij gaat ook nog even Radja (hun zoontje) erbij halen. Lekker om dat manneke weer te zien naar een maand. Onze kat Shiva komt ook aanwandelen en hoewel dat beest normaal zich nooit laat knuffelen is ze vandaag niet bij ons weg te slaan en kruipt keer op keer bij Joep op bij mij op schoot. We weten dat dit na twee dagen over is, dus we genieten van onze "tijdelijke" knuffelkat. Als we weer met zijn tweetjes zijn, worden er de nodige telefoontjes gepleegd en gaan we boodschappen doen. Ik ben slaperig en moe en probeer mijn kop bij de boodschapen te houden, maar dat valt niet mee. Het weer is echt om depressief van te worden. Ik snap best wel dat wij Nederlanders zo chagrijnig kunnen zijn, kijk maar eens naar die grauwe lucht. Valt niet mee om dan vrolijk te zijn. We trekken door en proberen wakker te blijven, maar o wat valt dat tegen. Ik doezel gewoon, zittend op de bank weg, maar dan komen Dennis en Loes nog even aan. Gelukkig, dan kunnen we nog even wakker blijven. Maar dan, zo rond tien uur, lukt het echt niet meer en wil ik alleen nog maar slapen. Het zit erop. Lombok was mooi, leuk, deze keer, drukker dan ooit, maar zeker weer de moeite waard. We hebben veel kunnen doen voor ons project. Veel bij geleerd van Indonesié, de manier van leven en de mensen. Maar we weten ook dat we hier geweldige vrienden hebben. Dankzij de vele uren vertaalwerk van Marianne Geurts hebben ook de Engelstaligen onze belevenissen bijna rechtstreeks kunnen volgen. We zullen altijd blijven laveren tussen twee werelden. Het schitterende Lombok, maar ook het warme Nederland. Warm door alle vrienden die we hier hebben. Lieve mensen allemaal geweldig bedankt voor jullie steun op wat voor manier dan ook. We zijn weer terug!