Gisteren toch nog alles op tijd afgekregen en zelfs nog even rustig kunnen voorgenieten voor onze reis. We staan om 7.00 uur op. Tijd genoeg, aangezien de vlucht pas om 14.00 uur is. Nick (die vorig jaar samen met ons in Lombok was) komt ons ophalen. Wat een heerlijke luxe, vrienden die je wegbrengen naar Schiphol. We zijn lekker op tijd op Schiphol en kunnen dankzij On-line inchecken, snel onze spullen inleveren. Nog even een bakkie koffie samen met Nick en dan nemen we afscheid. Best wel sneu om hem hier achter te laten. We weten gewoon dat hij en zijn lieve vriendin Elise het liefste mee zouden gaan. Maar ook zij zijn al aan het aftellen want ze gaan in juli. De tijd verloopt best snel en na nog een mooi boek gevonden te hebben, mogen we al instappen. Cathay Pacific is een goede verhouding service en prijs. Alleen deze keer ben ik een beetje terleurgesteld. Op de menukaart staat kip maar, terwijl we als een van de eerste gevraagd worden wat we willen eten, is de kip al op. In de stoelen voor ons zit een schermpje waar je lekker een film kunt kijken of de vluchttijd kunt volgen. Maar op welk knopje ik ook druk er gebeurt niets. Als ik even later nog een glaasje wijn bestel (dat slaapt zo lekker) wordt ik vergeten. Dit is klacht nummer 3 op de lijst en zo bescheiden als ik ben, vind ik dit even genoeg en besluit de manager aan te spreken. Ik weet niet of je zo iemand de manager noemt, maar mevrouw ziet er in haar mantelpakje zo uit. Joep duikt in zijn stoel. Je ziet hem denken: "Daar heb je Marijke weer. Ze moet weer zo nodig". Maar ik vind zelf dat ik het best netjes doe. Ik vertel de manager dat ik normaal altijd zo te spreken ben over Cathay Pacific, maar dat ik nu toch wel een beetje teleurgesteld ben. Voor wat betreft het eten, krijg ik volop excuses, de wijn wordt meteen gebracht en met het schermpje stoeit ze even om te concluderen dat het inderdaad niet meer werkt. Het gevolg: Bij het ontbijt worden Joep en ik het eerste gevraagd wat we willen hebben en krijgen we het ook als eerste.Een klein half uur later krijgt de rest pas een ontbijt! Iedereen om ons heen zit te kijken waarom wij als VIP worden behandeld en wij krijgen uiteraard de slappe lach. Na bijna 11 uur (natuurlijk heb ik tussendoor geslapen, maar dit klinkt tragischer) dezelfde film gezien te hebben over "the love guru" (4 x opnieuw begonnen) en dat zonder geluid, krijg ik tot onze verbazing een check in mijn handen gedrukt van de manager en mag ik voor 50 dollar (ja, dat lezen jullie goed) iets uitzoeken bij de tax-free verkoop aan boord.Volgens mij ga ik nu op de terugweg (hier wil ik dus echt een maand over nadenken) voor de eerste keer van mijn leven dure parfum kopen of zoiets. Ja, eerlijk is eerlijk ik vind het allemaal niks, maar 50 dollar is ook niet niks. Joep ziet inmiddels echt de humor van het verhaal in en vraagt of ik geen andere klachten heb.