Deze keer supervroeg uit bed, maar dat is geen probleem, we gaan naar huis. Op het vliegveld raken we in de smokingroom (ja, in Indonesië mag dat nog) in gesprek met een paar Indo's uit Nederland, die op weg zijn naar Ambon. Het is zo gezellig dat we bijna onze vlucht missen. Laat deze nu toch lekker op tijd gaan. Ja ja, Merpati staat bekend om zijn vertragingen (vraag maar aan de familie Geurts of Nick en Elise). In het vliegtuig krijg ik de kriebels, maar voor we het weten zet de landing al in en zetten onze voeten op Lombok bodem. De tassen komen al snel en weg zijn we. Daar zijn de heerlijke vertrouwde gezichten van Eful en Adi. In de auto zit de broer van Eful en ik popel om naar huis te gaan. Het is maar een kort stukje naar de kampung. Als we aan komen rijden, komt Sareah (de vrouw van Boung) net aanlopen. Ik vlieg uit de auto en knuffel haar, meteen zie ik achter haar June (de vrouw van Cuk) nog een knuffel en dan lopen we, langs de fantastische watertank, een van de beste dingen die het dorp gekregen heeft, naar huis.
Onderweg staat Sane met haar nieuwe prachtige dochter op de arm. Zara is nog zo klein dat ze niet echt bang van mij is en me met een prachtige glimlach beloond. De meeste kleine kinderen zijn doodsbang voor dat witte mens met die vreemde blauwe ogen, iets wat ze maar zelden zien in de Kampung. Mariam staat ons al op te wachten. Ons huisje ziet er weer prachtig uit. Het bed opgemaakt en alles superschoon. De tuin is een plaatje. We begroeten ook de moeder van Mariam,die een paar dagen uit Bali is overgekomen. Mariam heeft een fles met lekker koud water voor ons gekocht. Lief en attent.
Binnen in ons huisje kletsen we even bij. Even later komt Andrea aanlopen. Als je onze laatste nieuwsbrief gelezen hebt, dan weet je wie Andrea is. We vinden het zo ontzettend leuk om hem te ontmoeten en we zitten de nodige uren te kletsen. Mariam, de schat, komt tussendoor koffie brengen, aangezien we nog niets in huis hebben. Andrea heeft een hart van goud en zijn gevoelens voor het dorpje, lijken ontzettend veel op de onze. We zeggen altijd lachend: "Kampung Loco is net als in het liedje Hotel Calefornia, You check in, but you never check out!". Tegen vieren nemen we afscheid en spreken met Andrea af, dat we morgenavond met hem en de ouders van een vriendin (Pascalle) van hem uit Nederland, samen te gaan eten. We zijn nog niet aan de hitte gewend en gaan lekker mandieën (douchen). Joep ligt al even op bed en ik ga ook even liggen. Het gevolg is dat we allebei heerlijk een uurtje slapen. Dat kan ook makkelijk omdat het regent dat het giet. De moesson is al begonnen. Lekker verfrist staan we op en gaan snel richting Kartini (de vrouw van Eful) en ook daar praten we even bij. Door naar Sareah, waar we de kinderen Nur, Ani en Ana zien. Daan en Nurul komen ook aanlopen. Het worden al echte dames. Dan door naar June waar even later ook Cuk thuiskomt en we praten en praten en roepen hallo naar al de mensen van de kampung die langskomen. De tijd dringt (hoezo vakantie) we moeten nog eten en boodschappen doen. Op naar tenta Cak Poer, het super restaurant van Senggigi. De insiders weten dat je daar heerlijk kunt eten voor belachelijke lage prijs. Vergelijk het absoluut niet met een echt restaurant, want je zit op de straat met een blauw zeil boven je hoofd. De rook van de wok blaast af en toe recht in je gezicht, maar het is authentiek en puur. Na het eten gauw de boodschappen doen en dat is net alsof ik bij de C1000 loop. Als je een eigen huis hebt moet je toch echt wekelijkse boodschappen doen. Het gekke is dat het hier super leuk is en thuis super saai ha-ha. We lopen even naar de buren van de supermarkt, omdat we weten dat Mohni daar een buro heeft staan. Hij heeft een duikschool en is een vriend van de familie Geurts. Ook hem hebben we nog nooit ontmoet. Hij is er niet, maar na een telefoontje staat hij voor onze neus. Terwijl we samen met hem onze site bekijken, zien we hoe Marianne Geurts via Yahoo contact maakt met Mohni. Hij begint te lachen en zegt: "Willen jullie voor mij in het Nederlands antwoorden". Ja, Marianne is ook niet van gisteren en begrijpt meteen dat ik erachter zit. Prachtig toch dat bij de kennismaking met Mohni, Marianne ook meteen aanwezig is. Het gesprek verloopt dan ook schitterend, pratend met Mohni en chattend met Marianne. De boter en kaas in de tas beginnen te smelten en dus nemen we afscheid. Gauw naar huis en op het terras bij Adi praten we met Adi en Mariam nog even na. Dit zijn de mooiste momenten van de dag. Zo aan het begin en einde van de dag hebben we met Adi altijd van die mooie persoonlijke gesprekken en Adi kan het altijd zo fijn en rustig uitleggen. Bijvoorbeeld op de vraag of het goed is om de vader van Paiza (het meisje dat vorig jaar overleden is) aan te spreken hierover, legt hij uit, dat het misschien beter is om dat niet te doen. Het haalt teveel naar boven. Het is al moeilijk in Nederland om met zo'n dingen om te gaan, dus hier moet je nog voorzichtiger zijn om het netjes te doen. Al met al ...............we zijn weer thuis.
