Donderdag 30 oktober 2008

Joep en Marijke
Print
Vandaag lukt het wel. Om zes uur staan we naast ons bed en een kwartiertje later zitten we bj June op het stoepje om te kijken hoe de kinderen naar school gaan...en even later terugkeren. Hebben wij weer. Alle kinderen hebben vrij vandaag in verband met verkiezingen van een of andere hooggeplaatse meneer in Lombok-Barat (west-Lombok). Bij Bumi Adytia (het kleine guesthouse in de kampung) wordt alles voorbereid voor de verkiezingen. Joep gaat naar huis maar ik zit nog even bij June op het stoepje. Het is ook zo leuk om rond te kijken. De andere June, de vrouw van Bagman, is de afwas aan het doen in een teiltje buiten. Dan gaat de jongste telg in dezelfde teil en krijgt deze zijn wasbeurt. Even later komt ze aanlopen met de jongste in de slendang (draagdoek) terwijl ze hem rijstepap te eten geeft. Het ziet er zo ontzettend gemakkelijk uit, je kind in de slendang op de heup en dan dus allebei je handen vrij voor een bordje en de lepel. Ik stap ook maar eens op. Onderweg naar huis zie ik Radna, een schat van een vrouw, die ik allang niet meer gezien heb. Ze heeft een meisje op haar arm, inmiddels al haar kleinkind. Ja, ook hier vliegt de tijd. Na het ontbijt besluiten we om onze allang geplande wandeling te gaan maken en gaan we het strand op. We lopen richting Senggigi Beach hotel en praten her en der wat met de verkopers. Aan het strand bij het hotel liggen grote golfbrekers, maar op twee plaatsen zijn die door een storm behoorlijk vernietigd. Als ik die grote brokken steen zie liggen, besef ik dat dat toch wel een enorme oerkracht moet zijn geweest. Dat hebben wij hier (gelukkig) nog niet meegemaakt. Aangekomen bij het strandwinkeltje van de ouders van Siti, Yunus, Samsul en Aprilia (alle vier de kinderen zitten in het project) houden we even pauze voor een kopje koffie. Vader vertelt ons hoe blij hij is dat zijn kinderen nu allemaal naar school kunnen. Ja, dan besef je dat het allemaal wel degelijk zin heeft. We praten ook even over een familie waarvan de vader al 2 jongens van school heeft gehaald. De mensen in het dorp vinden dit allemaal erg dom, maar ze vinden ook dat iedereen zijn eigen beslissingen neemt. Toch zegt vader, dat hij zijn kinderen, Samsul wil nog wel een met die kinderen spelen, een beetje weg houdt van deze familie. Hij wil niet dat Samsul beïnvloed wordt door die kinderen en straks ook niet meer naar school wil. Het is interessant om te horen, hoe men hier probeert de kindern op het rechte pad te houden. Hij vertelt ons ook dat Yunus nu een speciale junior high-school volgt en daar dus tijdelijk intern is, maar morgen komt hij naar huis. Toevallig had ik er al met Joep over gehad, dat ik Yunus nog niet gezien had. Dus morgen zetten we hem snel op de foto, anders lukt dat niet meer. We ontdekken dat ze vaak de kinderen naar een strenge junior high-school sturen. De kinderen krijgen daar meer discipline en worden strak aangepakt. De ouders leggen ons uit dat men vaak probeert de kinderen op zo'n speciale school te krijgen. Het gevolg is dat die kinderen daarna als ze high-school gaan doen, een goede basis hebben en ook goed zelfstandig willen en kunnen leren, door die achtergrond. Geen slecht idee. We wandelen maar weer eens verder en via het straatje naast Senggigi Beach hotel gaan we richting thuis. Onderweg bij Graha nog even een ice lemon tea (sorrie Nick, ik weet dat je nu even moet slikken) en dan thuis snel douchen en even liggen. Ja sorry hoor maar zes uur is ook wel erg vroeg. We hebben misschien vijf minuten geslapen als Cuk belt. Er staat een bemo klaar die we kunnen bekijken. Dit is nummer drie. Dus het bed uit en even bezichtigen. Hij is niet slecht, maar de eerste die we zagen wint het toch wel. De eigenaar van de eerste is er ook bij en zegt dat hij toch uiterlijk morgen een antwoord wil. Ja nu moeten we snel gaan schakelen. We willen toch ook even informeren of de bemo van Yessy café te koop is, dat is echt een prachtstuk. Dus op naar Yessy café waar we even wat gaan drinken. Eful gaat dan terloops even naar achter om te informeren of de baas er ook is. Ja, zoiets moet je tactvol aanpakken. De baas komt pas om zes uur vanavond, dus hier hebben we nog geen antwoord. We beseffen dat we ook nog al de kinderen op de foto willen zetten, dus het wordt tijd voor actie. Terug naar huis. Eful trommelt alle kinderen op die er momenteel zijn en Joep begint met het maken van de foto's. Cuk had een map met overzicht van ieder kind, naam, naam van de ouders, hoeveel kinderen het gezin heeft, enz. Ik besluit om al die gegevens over te nemen voor de sponsors thuis. Maar dat is aardig wat typewerk. Och ja, je moet er wat voor over hebben. Inmiddels is Andrea aan komen wandelen en die neemt met ondersteuning van Adi, want de namen zijn vaak voor ons abacadabra, het typewerk over en kan ik helpen met het checken van de lijst van kinderen en nieuwe kinderen die nu op de foto worden gezet. We gaan door tot het langzaamaan te donker wordt om nog foto's te maken. Zo, dat was flink werken. Even opruimen, douchen en weer op bad. Boodschappen doen, internet en eten bij Sunshine. Bij de supermarkt treffen we Eful en Cuk die zojuist bij Yessy café waren geweest om te informeren over de bemo. Die is dus niet te koop. Tidak apa apa. Eful vraagt of we nu verder kunnen bespreken wat we doen met de andere bemo's. We spreken af bij Sunshine, waar wij dan meteen een hapje kunnen eten. Wij gaan snel naar internet en zetten weer twee dagen door naar de site en dan naar Sunshine. We sturen een smsje naar Eful en ook naar Andrea en dan praten we nog even over de bemo's. Eigenlijk zijn we unaniem, de eerste bemo was het beste, maar met 70 miljoen ruphia ook het duurste, dus belt Cuk de eigenaar en vraagt nogmaals naar de prijs. De eigenaar doet er meteen 3 miljoen ruphia af. Cuk zegt dat we nu gaan vergaderen en dat hij hem later nog wel even terug belt. We willen toch proberen om de bemo te krijgen voor 65 miljoen, dat was ook de prijs voor de andere bemo's, hoewel die wel een stuk slechter waren en ouder, maar proberen kan altijd. Na een half uurtje gewacht te hebben, belt Cuk nog een keer en geeft zijn mobiel over aan Eful. Ooh, wat erg als je dan de taal niet kunt verstaan. Ik zit met spanning te kijken en te wachten. Eful beëindigd het gesprek en zegt met een big smile:"WE HEBBEN DE BEMO!!!" Dat is kicken. Wat voelt dit goed, na een jaar van spanning, veel geweldige sponsors en steun van iedereen, is het dan toch gelukt. Morgenvroeg komt de eigenaar de bemo brengen. Wij nemen allemaal nog een drankje, want dit moeten we vieren. Dan praten we nog tot middernacht. We horen zelfs dat we nog een speciaal ritueel krijgen voor de bemo. We gaan samen bidden en er wordt gegeten om te zorgen dat de bemo veilig gaat rijden. Prachtig, daar doen we zeker aan mee. Het is echt zo dat bij elke opening van een zaak, restaurant er een openingsritueel is. Bij bedrijven worden dan alle weeskinderen van het dorp uitgenodigd om te komen eten en samen te bidden. Andrea zegt met een nadenkende blik dat hij dat eigenlijk mooier vindt dan de opening van bedrijven in het westen waar meestal de VIPs uitgenodigd worden, om aanzien te verwerven. Ik sluit me daar volledig bij aan. Hoewel we niet bezig zijn met de religies, Islam, Hindu zijn in het dorp beiden vertegenwoordigd, zit het toch helemaal verweven in het dorpje en zien we ook veel. Het is zeer leerzaam en het zou prachtig zijn als meer mensen de kans kregen om zo te kijken hoe andere religies de dingen doen en oplossen. Voor ons zit er nu een lange maar geweldige dag op en bekaf gaan we naar huis.