Dinsdag 4 november 2008

Joep en Marijke
Print
Het is weer een vakantiedag. Lekker rustig opstaan en klungelen. Het is leuk om thuis bezig te zijn. Even een wasje doen, ja dat gaan gewoon met de hand en kost dus de nodige tijd. Alles wordt ook gewoon gewassen met koud water. We hebben geen warm water en missen het eigenlijk ook niet. Als ik hier sta te soppen in een emmer, waardeer ik het wasmachine in Nederland des te meer. Was erin, knopje om en wassen maar. Toch heeft het hier ook zijn charmes. In deze hitte is het heerlijk om gewoon lekker de was te doen. Joep is ondertussen bezig met het verslag van gisteren. Ja, ook dat moeten we bijhouden, anders lukt het niet meer. We besluiten om tegen de middag richting Ampanan te gaan. We willen al langer een klein bijzettafeltje en een mooie schemerlamp kopen. Dus eerst maar eens op zoek naar een tafeltje. Op de weg richting Ampanan zitten verschillende meubelzaken, dus we stoppen regelmatig. We vinden een mooi opiumtafeltje, maar vinden de prijs wat aan de hoge kant. "Harga pas" zegt het meisje, m.a.w. vaste prijs dus niks te "tawar" (afdingen). We gaan verder en even later gaan we links af richting Montong. Daar vinden we nog een meubelzaak maar die heeft alleen van die foei-lelijke (tenminste dat vinden wij) zwaar bewerkte meubels. Als we daar weer op de motor willen stappen, komt Oekie aangereden. Iemand die we al jaren geleden bij café Berry ontmoet hebben. Dus weer even bijkletsen. Omdat we toch allebei dat opiumtafeltje het mooiste vinden en de prijs, omgerekend naar Nederlands maatstaven, nog belachelijk laag is, gaan we terug. Ze laten ons twee verschillende tafeltjes zien, beiden zijn van teakhout, maar het ene is wat lichter getint dan het andere. We kiezen voor de donkere en zeggen dat later in de middag een bemo het wel op komt halen. Nee, zegt het dametje, 2 weken levertijd en het wordt thuis bezorgd. "Echt niet" ga ik hierop in, "dan zijn we alweer thuis". Dus uiterlijk morgen of niet. Er volgt een intensieve discussie met een van de meubelmakers. Dan wordt ons beloofd dat het tafeltje morgen om 16.00 s' middags afgeleverd wordt. Dit hele gesprek gaat dus op z'n Indonesisch en Joep moet nu toch wel toegeven dat het gemakkelijker is, als je wat van de taal kent. Ik kan zelfs in het Indonesisch uitleggen waar ze moeten zijn. Vrij vertaald komt het op het volgende neer: Voor hotel Graha ligt een brug, daarvoor ga je rechtsaf de zandweg in. In het dorpje vraag je naar Yup en/of bapu Belande, die kent iedereen en ze wijzen jullie dan wel ons huis. Ja, zo moet het wel, aangezien we geen straatnaam of huisnummers hebben. Dan rijden we terug naar Senggigi. Bij Batu Bolong zien we dat het in Senggigi flink regent. Mooi om op een afstand naar te kijken. We wachten gewoon even. We zien langzaam de lucht opklaren en rijden Senggigi in om bij Coco Loco wat te gaan drinken. Maar onderweg in Senggigi is de straat weer veranderd in een rivier. Terwijl we er voorzichting doorrijden worden we ingehaald door een ander motortje. Het gevolg, allebei een zeiknatte broek. Och, tidak apa apa. Als we goed en wel bij Coco Loco binnen zitten, valt het weer met bakken uit de lucht. Hier zittend aan de zee is het goed toeven, dus lekker rustig drinken we nog wat tot het weer droog wordt. We lopen nog even over de pasar en worden aangesproken door een jongen, die een eigen winkeltje heeft op de pasar. Hij heeft vorig jaar de foto's gezien van onze stand en geprobeerd zijn indeling ook zo te maken. Een leuk gezicht. Het is een aardige knul en hij wil graag proberen wat meer richting toeristen te denken. We leggen hem uit, dat hij de toeristen niet moet pushen als ze komen kijken. Dat is echt iets Indonesisch en we merken dat de toeristen eerder weglopen als ze constant aangesproken worden. Hij vindt het allemaal heel interessant en wil dit ook proberen. We zijn benieuwd. Terwijl we richting motor lopen, gaat de telefoon. Adi belt ons, dat er mensen op bezoek zijn van Belanda. "Oke" zegt Joep "binnen 5 minuten zijn we thuis". Op ons terras zitten Izaak en Lory. Adi heeft ze keurig ontvangen en al wat te drinken aangeboden. Heerlijk zulke buren. Izaak is de drijvende kracht in Indonesië achter Lombok Care, een stichting uit Roermond, die vele projecten hier in Lombok ondersteund. We wilden hem al eerder ontmoeten en hadden dit tegen Mohni gezegd. Die is dus weer bevriend met Izaak en gaf de boodschap door met als gevolg dat Izaak besloot om maar naar ons toe te komen. Lory is een mevrouw uit Zwitserland, die Izaak als sinds hij een knulletje was, samen met Marita een Nederlands mevrouw, in de gaten houdt en begeleidt. Het is mooi om het verhaal van Izaak te horen. Hij was jong en behoorlijk lui toen hij de dames ontmoette. Zij bleven er maar op aandringen dat hij moest leren en werken en vooral sparen. Dit is iets wat ze in Indonesië absoluut niet kennen. Langzaam maar zeker is Izaak toch, onder invloed van de dames, begonnen met sparen. Vooral Marita zat hem behoorlijk op zijn nek, zoals hij lachend toegeeft. Het gevolg is wel dat Isaak inmiddels zijn eigen huis kon laten bouwen. Maar ik vraag hem ook naar de andere kant van het verhaal. Ik weet dat men in Indonesië, erg jaloers kan zijn als iemand het beter heeft en inderdaad vertelt Izaak hoe de bewoners van de kampung jaloers waren en vroegen of hij alles gekregen had van de vrienden uit het buitenland. Dat Izaak gespaard had, konden en wilden ze niet snappen. Het gevolg is dat Izaak geen contact meer heeft met zijn kampung, maar daardoor zich ook ontwikkeld heeft tot een sterke persoonlijkheid met veel zelfvertrouwen. Adi zit erbij en luistert met grote oren mee. Ik heb het vermoeden dat ook Adi te maken heeft met jaloezie uit de kampung. Hij woont namelijk in een prachtig huis. Hij vertelt het ook in bedekte termen, bijvoorbeeld als hij uitlegt aan ons dat de mensen van de kampung toch wel moeten snappen dat hij niet rijk is, anders ging hij toch niet iedere dan naar de hotels om te proberen horloges te verkopen. Het is heerlijk om met Izaak en Lory te praten, want hierdoor krijgen weer meer inzicht in Indonesië. Izaak heeft al zoveel meegemaakt en een heel westerse mentaliteit gekregen. We praten uren en voor we het weten is het acht uur en besluiten Izaak en Lory weer om te vertrekken. We spreken af dat we Izaak een keertje thuis gaan opzoeken en Lory zien we beslist nog wel een keer bij Graha, waar ze logeert. We praten nog na met Adi en dan zien we dat het al half tien is, te laat voor boodschappen (dus morgenvroeg geen brood) te laat voor internet en te laat om nog te gaan eten. Daarop besluit Joep om voor ons te gaan koken. Jawel hoor hij kookt water voor popmie. Een plastic bakje waar mie in zit dat je gewoon met kokend water overgiet en na 3 minuten heb je een snelle, redelijk smakende hap. Vol trots en met het woord emancipatie in zijn mond komt hij naar buiten en Adi maar lachen. Hamad, die vroeger bij Bumi Aditya werkte, komt er ook nog even bij. Ik vind het heerlijk om hem weer eens te zien, want we hebben zo'n leuke tijd gehad samen bij Bumi Aditya. Hij is veranderd en stiller geworden. Momenteel werkt hij bij Senggigi Beach hotel. Zijn taak is om de verkopers bij het strand van het hotel weg te houden. Er staan paaltjes met een ketting eraan op het strand. Een idioot gezicht vinden wij. We horen dus nu dat Senggigi Beach hotel een afspraak heeft met de Kepala Desa. Deze huurt lokale mensen in om de verkopers weg te houden. De truc is namelijk dat de verkopers en de security elkaar kennen en omdat ze elkaar niet in verlegenheid willen brengen (Hamad moet soms zijn eigen buren en vrienden weg sturen) blijven de verkopers uit respect voor Hamad weg. De Kepala Desa vangt natuurlijk ook het nodige geld en de jongens hebben een baan. Het betaalt beter als de baan die Hamad vroeger bij Bumi had, maar het is triest om te zien, als hij demonstreert hoe onderdanig hij met de gasten van Senggigi Beach hotel moet omgaan. Contact is nauwelijks toegestaan. Hoe duurder het hotel, hoe onderdaniger het personeel moet zijn. We begrijpen het wel, maar zien aan Hamad dat hij nog maar een schaduw is van de zelfverzekerde,lachende jongen bij Bumi Aditya. Hoe langer we hier komen, hoe meer we zien, hoe meer we leren. Het maakt ons verblijf hier soms moeilijker, maar soms ook makkelijker, omdat we steeds meer leren hoe de mensen hier in het leven staan. Het enigste waar ik met echt zorgen over maak, is hoe ik de sponsors in Nederland uit moet leggen, waarom een kind soms stopt met school en waarom de ouders zo anders in het leven staan als in Nederland. Eigenlijk zou je een tijdje in Indonesië moeten wonen om alles te begrijpen. Izaak wist het mooi uit te leggen: "Soms zeggen de ouders, ik heb het toch ook gered zonder lezen of schrijven, dus waarom mijn kind niet". Gelukkig denkt het merendeel van de ouders er inmiddels anders over. Indonesië verandert, maar het heeft allemaal veel tijd nodig.