Ik ben weer vroeg uit de veren, maar echt lekker voel ik me niet. Ik heb het even gehad met alles. Ik weet dat het mijn eigen probleem is, ik wil alles in mijn tempo klaar hebben, maar dit is Indonesië. Ik wil graag alle foto's van de kinderen afgerond hebben en zeker weten dat we niemand vergeten, maar het gaat naar mijn idee allemaal te pelan-pelan. Toch doen ze ontzettend hun best. We hebben een intensief gesprek met Adi over het leven hier en even later, net alsof ze het wisten, komen de andere heren. Ze hebben het nieuwe kasboek van de bemo bij zich en laten ons alle rekeningen tot nu toe zien. Aankoop, licentie, registratie, maandelijkse betalingen en een boekje dat iedere 6 maanden afgetekend wordt na keuring van de bemo. Het is nogal wat. Maar alles staat keurig op naam van Eful. Op naam van het project kan natuurlijk niet, want dan is niemand aansprakelijk. Aangezien de bankrekening op naam van Cuk staat, hebben we nu, in overleg, gekozen op naam stellen van Eful. Het is ook een verantwoording, want het maakt hem aansprakelijk. Adi wordt gevraagd om het kasboek van de bemo bij te houden. Fair genoeg als je ziet wat Cuk al allemaal registreert. Eful gaat nog een jongen van de berg halen, die nog niet op de foto stond. Nu nog twee kinderen en dan is alles compleet. We bespreken nog eens hoe we het systeem van de schoolgaande kinderen waterdicht houden. We spreken af dat de ouders zelf hun kinderen moeten aanmelden, i.p.v. dat wij kinderen zoeken. Dan voelen de ouders zich ook meteen meer aansprakelijk. Het blijkt gewoon dat sommige ouders geen moeite ervoor willen doen, met als gevolg dat zo'n kind op een gegeven moment toch uit het project stapt. Op dit moment is het zo, dat we eigenlijk in oktober al de namen door willen krijgen van de kinderen die het komende schooljaar in juni gaan beginnen, maar de mensen hier denken niet vooruit. Ze leven veel meer bij de dag en plannen niet in de toekomst. Frustrerend voor ons, maar ook zeker voor de sponsor, die zich inzet heeft voor dit kind, als later blijkt dat het kind er weer uitstapt, om diverse redenen. Als de heren weer vertrekken, gaan Adi en Joep aan het werk. Ze gaan de bamboegordijnen buiten ophangen. De eerste heeft aardig wat tijd nodig. We merken dat Adi heel lang na moet denken over iets wat Joep hem uitlegt, maar daar staat weer tegenover dat ze hier heel secuur werken. Het is een bamboemat zonder ophangsysteem, dat mag je allemaal zelf bedenken. Het enigste wat Joep verandert is de loop van de touwtjes van zo'n rolgordijn. Hij zorgt dat het tweede touwtje samen loopt met het eerste. Klinkt ingewikkeld, maar is het niet en het ziet gewoon beter uit. Adi loopt fronsend rond en probeert het te begrijpen. Het ophangen van het eerste rolgordijn duurt dan ook bijna anderhalf uur, maar dan breekt een big smile door bij Adi. Hij vindt het prachtig zo en het hangt veel netter dan bij de buren. Het tweede rolgordijn hangt dan ook binnen een half uurtje. Mariam en ik mogen ook af en toe hand en spandiensten leveren. Het wordt een gezellig middag. Sareah komt aanlopen met de schone was. Grote stukken wast zij voor ons, uiteraard tegen betaling, wat altijd aardig wat gesteggel tussen haar en mij opleverd. Ik sta er altijd op om haar wat te geven en zij wil nooit niks aannemen. Ze is voor mij een ideale test voor mijn Indonesisch, aangezien Sareah geen woord Engels spreekt. Ja, ja het gaat steeds beter. Ik ga zeker door met mijn lessen bahasa Indonesia, want het lukt langzaam maar zeker. Alleen het verstaan gaat met vlagen. Als ze maar rustig praten is er niks aan de hand, maar hun eigen tempo is voor mij nu nog te snel. Tegen half zes krijgen we een smsje van Andrea. Hij heeft zijn ticket zonder problemen kunnen wijzigen en hij vertrekt dus a.s. zaterdag. Hij heeft beloofd nog wat foto's van hem door te zetten naar onze laptop en hij wil graag onze foto's meenemen. Drie uur lang zet hij dingen door en terug in een tempo, waar Joep en ik niks van snappen. Maar we krijgen ook een paar ontzettend leuke filmpjes van hem. Ik hoop dat we die straks op de site kunnen zetten. Tussendoor komt Sareah nog even wat tempe goreng met sambal brengen, omdat we zo druk waren. Wauw, de tempe goreng van Sareah is de beste ter wereld. We smullen. Eindelijk is Andrea klaar en wij hadden Nick beloofd rond half tien met hem op de chat te gaan, dus we snellen naar het internetcafe. De jongen die daar werkt, heeft net alles afgesloten en zijn jas al aan om naar huis te gaan. Hij had geen klanten gehad sinds zeven uur, maar voor ons wordt alles weer aangezet en blijft hij rustig wachten. We gaan de chat op met Nick en Edgar en kletsen even over van alles en nog wat. Nick en vooral Elise zijn niet meer te houden. Ze hebben geboekt en zijn al driftig aan het aftellen. We willen bij Happy Cafe nog wat gaan eten, maar daar is alles vol. Dan maar door naar Angel. Het meisje wat ons bediend is nog erg jong en zeer beleefd. Er zijn twee Australische mannen binnen, waarvan er eentje behoorlijk grof in de mond is en zeer luid en onbeleefd. Als hij ons meisje vastgrijpt wordt het haar even teveel. Ze komt even later bij ons aan tafel haar verhaal doen. Ze zegt in keurig Engels: "Volgens mij denkt hij dat ik toch niks terug durf te doen, omdat ik student bent en stagiair en anders misschien bang ben voor ontslag, maar dit pik ik niet!" We geven haar helemaal gelijk en krijgen nog een heel gesprek. Ze heet Emma en studeert in de ochtend uren Engels op de universiteit en 's middags en 's avonds werkt ze bij Angel. Als we haar vertellen van ons projekt, begint ze te huilen. Ik pak haar even vast. Het is begrijpelijk. Ze is behoorlijk van streek door die lompe gast uit Australië, maar ze vertelt ons ook dat ze zo blij is om iemand te ontmoeten, die opleiding ook zo belangrijk vind. Ze wil ons op de moslim manier bedanken en haar respect tonen. Dat wil zeggen dat ze onze hand kust en dan onze hand op haar hoofd legt. Ik heb dit al veel kinderen bij volwassenen zien doen, maar dit gebaar ontroerd me ontzettend. Nu sta ik met tranen in de ogen. Wat een schatje. Het liefst gooide ik die Australische boer nu de tent uit, maar ja ze zal toch moeten leren om ook met zo'n figuren om te gaan. We gaan nog even naar de mini-markt naast café Berry. Deze winkel is 24 uur open gelukkig, want we hebben vandaag nog geen tijd gehad voor boodschappen. De eigenaresse hadden we al eerder ontmoet, maar nu maken we kennis met haar man. Ook hier krijgen we weer een verhaal aan te horen. Hij heeft 10 jaar voor een Zwitser gewerkt. Deze man raakte gewond, een messteek in zijn achterhoofd. Vraag me niet hoe en wat, maar de eigenaar leende 34 miljoen ruphia en bracht samen met zijn vrouw de Zwitser naar Bali met het vliegtuig, bang dat ze waren dat het ziekenhuis in Mataram niet goed genoeg zou zijn. In Bali in het ziekenhuis kwam de Zwitser weer bij en hij beschuldigde de eigenaar en zijn vrouw dat ze hem neergestoken hadden om hem te bestelen. De eigenaar kijkt me aan en zegt: "Kunt u zich dat voorstellen, na tien jaar voor deze man gewerkt te hebben?" Hij vertrok samen met zijn vrouw, zwaar teleurgesteld terug naar Lombok en zwaar in de problemen vanwege de lening eerder afgesloten. Met behulp van iemand uit Nederland is hij nu weer aan het opkrabbelen en hebben ze dus een winkel geopend. Door 24 uur open te blijven, hopen ze snel hun schulden af te kunnen lossen. Je krijgt hier echt de meest waanzinnige verhalen te horen. Of het allemaal waar is of zwaar overdreven, laat ik in de midden. Ik ken de waarheid niet...............