Zaterdag 8 november 2008

Marijke
Print
Times flies when you are having fun. We beginnen vandaag aan onze laatste week Lombok. Vakantiedag, dus lekker naar het zwembad bij hotel Graha. Daar kijken we nog even waar de flyers liggen die we afgegeven hebben van het project. Goh, ze zijn weg en niemand weet waar ze liggen. Zelfs het meisje dat ze van ons aangenomen heeft, weet het niet meer. Och, we geven wel nieuwe mee aan de volgende die naar Lombok gaat. We genieten van zon en water en Joep is aan de beurt voor een heerlijke massage van Ibu Iba. Ondertussen komt Andrea aanlopen. Hij heeft gepakt en laat nu de rekening opmaken. Voor hem valt het afscheid niet zo zwaar, hij zit boordevol nieuwe uitdagingen, dus gaat gewoon lekker door. Rond de middag gaan we weer naar huis en hoewel ik keurig onder de boom (dibawah pohon, he Marianne) heb gelegen, ben ik weer eens lekker rood geworden. Och niet klagen, we hebben tenminste zon en volgens de laatste berichten is dat in Nederland momenteel wel anders. Tegen drieën gaan we naar de bruga van Boung, waar Andrea, Rian en Boung al lekker zitten te kletsen. Sareah heeft urab-urab gemaakt. Een tradioneel groentegerecht uit Lombok. Een klein afscheidsdiner voor Andrea. We laten ons de urab lekker smaken. Vooral ik geniet ervan en vind het heerlijk. Joep is er niet zo weg van, met als gevolg dat ik even later ook de rest van zijn bord opsmikkel. Nog wat laatste foto's, nog wat handen schudden en dan stappen we met Andrea, Eful, Adi, Cuk en een lading kinderen in de Bemo, op naar het vliegveld. Bij het international gedeelte is het echt druk. We kijken ons ogen uit, want wij vertrekken altijd bij domestic en daar is het nooit zo druk. Andrea schudt de handen van zijn vrienden uit Lombok en onder het toeziend oog van vele moslimmensen geef ik hem toch een dikke smakkerd. Zijn glimlach als hij naar binnen loopt, is toch met weemoed. Even is de schil eraf en zien we zijn emoties. Het is een fantastische jongen, die het hart op de juiste plaats heeft en we hopen hem zeker nog eens te zien in Nederland of Lombok, dat maakt niks uit. Via ons project zal hij zeker betrokken blijven. Terug naar de kampung, waar de dames bij het winkeltje van June rondhangen. Met de jongste zoon van Bahman, die braaf bij moeders op de arm zit, begin ik een beetje te stoeien en waarachtig hij lacht tegen mij. Ik mag hem zelfs even vasthouden. Ik geniet hier wezenloos van, wetende dat hij volgend jaar achter moeders sarong wegkruipt als hij mij ziet. Nu, met zijn zes maanden vind hij mij nog niet echt eng. Even spullen pakken thuis en dan naar internet. Het systeem is vandaag tergend langzaam, maar we maken ons er niet echt druk om. Een andere Nederlander (dat horen we aan het accent) echter wel. We raken even later in gesprek met hem en zijn vrouw. Ze zijn al 16 maanden onderweg en hebben aardig wat gezien en meegemaakt. Ze ervaren Lombok niet echt als prettig, aangezien ze meteen bij aankomst al opgelicht werden. Ja en dat is dan de eerste indruk. Zij vonden de Balinezen veel prettiger, terwijl wij het net andersom ervaren. Zo zie je maar weer dat iedereen zijn eigen verhaal en waarheid schrijft. Het gaat volgens mij niet om de eilanden, maar om de mensen persoonlijk. Overal zitten rotte appels tussen. Het is maar net of je ze tegen komt of niet. Nog even naar Angel en Emma komt stralend aanlopen. We worden begroet met een handkus en weer legt ze onze hand op haar hoofd. Het is respectvol maar ik moet er iedere keer bij slikken. Terwijl we daar zitten, komen de nodige mensen langs. Run en Jan de horlogeverkopers komen allebei een praatje maken. De meeste mensen hebben last van de verkopers, voor ons zijn het vrienden geworden, die we altijd als ze weer weglopen, succes wensen met hun business. Na op het eind nog een toneelstukje op te voeren, (ik doe alsof ik een heel rijke dame ben, die in het Sheraton logeer en de dames liggen dubbel), vertrekken we naar huis. Lekker nog even met Adi op het terras bijkletsen. Adi vertelt ons dat wij wereldberoemd zijn in Senggigi, want al zijn vrienden brengen iedere keer verslag aan hem uit. Zo in de trant van: "He Adi, we hebben jou vrienden weer gezien, weet je wel die man met de lange haren en die vrouw met de rasta". Adi doet dan altijd heel verbaasd van: "Och dat meen je niet, waar dan?" Niet iedereen weet dat Adi en wij buren zijn. We hebben het nog even over de verkopers en Adi vertelt ons, dat de andere verkopers ons altijd zo beleefd vinden, aangezien we altijd netjes zeggen: "Tidak, terima kasih (nee dankjewel)". Maar we vinden dat niet meer als logisch als je beseft hoe weinig ze hebben en ze proberen gewoon wat geld te verdienen. Als je daar even over nadenkt, moet het toch niet moeilijk zijn om beleefd te blijven.