Dinsdag 11 november 2008

Marijke
Print
Deze ochtend vult zich weer met kleine klusjes in en rondom ons huis. Joep en Adi zitten samen vrolijk te kletsen over ons poortje. Adi wil dit in alle rust de komende maand maken en Joep zit hem vrolijk te pushen, dat hij er nu aan moet beginnen. Het gaat zo ver dat de heren, samen staand bij het krakkemigge poortje mij filmopnames laten maken, waarbij Adi plechtig beloofd aan Nick en Elise (die in juli komen) dat het poortje dan klaar zal zijn. Dit gaat echter allemaal met zoveel humor gepaard dat we op een gegeven moment alle vier niet meer bijkomen van het lachen. Ja, de humor is hier geweldig, Joep zegt altijd: "We lachen hier in een maand meer, dan in Nederland in een jaar". En ik moet zeggen het is waar! Joep wil ook nog even een lijstje met de foto van onze kleine Lara ophangen en wil een betonspijker in onze harde muur slaan. Hij heeft deze extra uit Nederland meegenomen. Adi is hem voor en wil dit even doen. Spijker na spijker slaat hij krom en na vijf spijkers, neemt Joep het over en slaat de eerste spijker meteen in de muur. Het gezicht van Adi is zo komisch, dat ik gewoon niet meer bijkom. Hij snapt er niets van. Er komt nog even een meisje langs, dat m.i.v volgend jaar ook in ons project komt. Ze zit al in de 3de klas, maar ze is dit jaar met haar familie in de kampung komen wonen. Even later komt vader ook even langs om kennis te maken. Dan blijkt dat hij nog een dochter op junior high-school heeft en een dochter die volgend jaar juni naar school gaat, dus maar liefst 3 kinderen uit een gezin die we kunnen helpen. Vader vertelt ons hoe dankbaar hij hiervoor is. We worden er bijna verlegen van en leggen uit dat we dit alleen maar kunnen doen door de hulp van onze sponsors. Hierna besluiten we om even lekker te gaan plonzen bij Graha. Lekker zwemmen, nu het nog kan. Herman, de security van Graha, komt ook nog even bijkletsen en we amuseren ons prima, tot we langzaam maar zeker de lucht weer zien betrekken. Richting huis voor dat de bui ons inhaalt. En inderdaad we zijn net een half uurtje thuis als de bui losbarst. We merken dat we al een beetje aan de lucht kunnen bepalen of de bui in ons dal zal vallen of in het volgende dal. De regen houdt de nodige uurtjes aan. Als het dan eindelijk droog wordt, komt Boung even langs en vertelt ons dat hij met Sareah vannacht twee uur in het ziekenhuis gezeten heeft. Ze had een extreme aanval van astma en kreeg bijna geen lucht meer. Ik ga even later naar Sareah toe om te kijken hoe het met haar is. Ze zit wat bibberig op hun bruga en vertelt haar verhaal. Afgelopen dag had ze al drie keer haar medicijnen genomen, wat meestal na de eerste keer verlichting gaf, nu bleef ze zich beroerd voelen. Rond twaalf uur werd het steeds erger en Ana werd wakker en gaf Sareah wat te drinken. Boung was in de woonkamer, kijkend naar het voetballen, in slaap gevallen. Toen Sareah het steeds benauwder kreeg, vroeg ze Ana om Boung wakker te maken en wilde ze naar het ziekenhuis. Half slapend achter op de motor is ze met Boung toen vertrokken. Ik mopper op haar en vraag waarom ze niet met de bemo is gegaan. Nee, ze wilde niemand lastig vallen en zei dat het wel ging, maar ze vertelt ook dat ze achter op de motor in slaap viel. Je zou ze toch.....! Ik laat haar plechtig beloven dat ze de volgende keer met de bemo zal gaan. Tenslotte is die ook voor zo'n situaties. In ieder geval, ze heeft anderhalf uur zuurstof toegediend gekregen en mocht met nieuwe medicijnen huiswaarts keren. Ze doet het nog wat kalm aan, maar je ziet dat ze bij lange na niet fit is. De moessontijd is dan ook niet bevorderlijk voor mensen met astma. De vochtige hitte, die je hier constant voelt momenteel, is niet bepaald gezond. Sane komt er met kleine Zara bijzitten en onze kleine Zara komt lekker bij me zitten en lacht met haar prachtige snoet van oor tot oor. Zij was vorige week vier dagen ziek maar dat is gelukkig weer helemaal goed gekomen. Met Ana, Ani, Nur, Daan, Sitie en Anita, de jonge meiden van het dorp, er nog bij, wordt het een gezellige boel. Ze praten half Indonesisch en half Engels met me en het onderwerp is natuurlijk "Boys". Ze zijn elkaar voor de gek aan het houden door jongensnamen te noemen, die dan zogenaamd "boyfriend" zouden moeten zijn. En weer wordt er volop gelachen. Sareah doet voorzichtig mee. Het wordt al snel donker. Dat gaat hier binnen 15 minuten en ik ga naar huis. Joep en ik maken ons op om even naar internet te gaan en een hapje eten. Onderweg horen we dat Aprilia een van de sponsorkindjes ook ziek is. Ja, in deze periode is het niet gemakkelijk en zijn er veel zieken. Als we rond negen uur weer thuis komen, is Adi bezig om de heg voor ons muurtje te knippen. Best wel slim om dit 's avonds te doen. Het weer is nu heerlijk. We kletsen nog even bij en als dan even later de regen weer in bakken naar beneden valt, houden we het vandaag voor gezien.