We nemen het er nog even van want we hebben bijna onze laatste vakantiedag en de zon staat weer hoog aan de hemel. Tijd voor een bezoekje aan het zwembad bij Graha. Odjong de badmeester zag ons al aankomen en heeft ons plekje onder de palmboom al weer keurig in orde gemaakt. Hij vraagt of hij even de motor mag lenen om naar de kampung te gaan en wij vragen hem of hij dan meteen aan Cuk wil vertellen dat wij tegen 13.00 uur Yudi nog even op de foto willen zetten. Even later komt hij terug en vertelt dat het met Cuk geregeld is. Tien minuten later komen Cuk en Yudi aangewandeld, Odjong had hun verteld dat ze nu op de foto moesten dus waren ze meteen maar aangelopen. Als ik Cuk vertel wat we tegen Odjong hadden gezegd begint hij te lachen en zegt met een grijns: "Communicatie ". Niet getreurd, we trakteren op een drink en maken de foto van Yudi. Hij zit al te popelen om terug te gaan want hij komt maar bij hoge uitzondering thuis van school en wil met zijn oude vriendjes in de kampung nog wat spelen. Als zij weer weg zijn krijgen we bezoek van de Sales manager van Graha met een map in de hand. We hadden hem gevraagd of er niets te regelen valt als er sponsors komen die gebruik maken van hun hotel. En dat zijn er in het verleden nogal wat geweest. Hij zij toen dat hij dat nog moest bekijken. (toestemming van de General-manager uiteraard) In de map zat buiten de folders van het hotel ook een "Ratekontrakt" voor 2008-2009. Marijke merkte op dat dit maar tot maart 2009 geldig was waarop het meteen werd veranderd in november 2009. In het contract stonden de huidige prijzen en de prijzen voor onze sponsors. Ruim 20% hebben we van de prijs afgekregen. Je hebt dan een kamer voor twee personen, afhaalservice van het vliegveld, ontbijt en diverse andere faciliteiten. Kortom je bedje is gespreid. Dus Theo en Sjan, als jullie willen is de eerste korting voor jullie!! Als de Sales-manager weg is kunnen we eindelijk genieten van de rust en het heerlijke zwembad. Rond een uur houden we het voor gezien en wil ik nog even, gezeten op de Pos Ronda aan de grote weg, de bemo vastleggen op film. Maar die laat zich niet zien. We komt Ibu Marsia even bij ons zitten voor een praatje. Haar kennen we al zo lang we hier op Lombok komen. Maar dan moeten we terug naar ons huisje want Marijke had beloofd dat ze met Mariam zou koken. Cuk belt nog even om te zeggen dat hij nu in Ampanan is en dat de bemo onderweg is naar Senggigi. In Ampanan regent het trouwens behoorlijk. Te laat voor de bemo, want wij zijn inmiddels thuis. Ik vermaak me thuis met wat leeswerk en even later komt Adi binnengestormd. Hij was door Marijke de keuken uitgejaagd omdat hij zich constant met het eten en het moeizame bahasa Indonesia van Marijke bemoeide. Uiteraard wel op een lachende manier. Ik laat Adi de foto's zien van de vakantie van de familie Geurts afgelopen juli. Als de geuren van het eten onze kant op komen, loopt Adi richting keuken. Even later loop ook ik mijn neus achterna en als blijkt dat alles klaar is vallen we dan ook meteen aan en laten het ons goed smaken. We zullen niet in details treden anders worden er mensen jaloers in Nederland, of niet Marianne? Na het eten praten we nog lang na over alledaagse dingen waarop we regelmatig "gestoord" worden door kinderen die een nieuw schrift of een pen nodig hebben voor school en waarvan de voorraad in ons huisje ligt. Het gekke is dat we met Adi nooit uitgepraat zijn. Hij vertelt ook nog dat een vriend van hem, ook een verkoper, wilde weten hoe het is om met toeristen samen te wonen. Een Australiër had dat gevraagd. Adi vertelt lachend dat dat echt geen verschil maakt. Het is gewoon gezelliger dan alleen wonen. Maar het ligt natuurlijk ook aan de relatie die je samen hebt en die is bij ons gelukkig gelijkwaardig. Je ziet het wel eens anders. We zien toch regelematig dat de expats een beetje een arrogante houding hebben naar de lokale bevolking toe. Net alsof ze zich meer voelen dan de mensen hier. Vroeg in de avond ondernemen we de lange tocht naar huis ( een deur verder) en kijken we nog naar een film op de laptop.