Zaterdag 7 maart 2015
Marijke
Zondag 8 maart 2015
Marijke
In alle vroegte vertrekken Adi, Mariam en Cuk naar de markt in Ampenan. Er moeten kleine hapjes gehaald worden voor vanavond. Dan hebben we de bijeenkomt met de kepala kampung, de assistenten en de wijze mannen van het dorp. Het hoort zo dat ze dan allemaal een klein doosje krijgen met wat hapjes erin en wat drinken. Ook komen er sigaretten op de vloer (we zitten niet aan tafel) te staan. Net zoals dat bij ons vroeger ging. Ik kijk er wel een beetje tegenop. Het woord voeren voor de wijze mannen valt niet mee. Adi zal alles vertalen wat ik zeg en Eful doet, waar nodig, de verder uitleg. Joep zegt lachend, dat hij wel foto’s zal maken. Ja, ja......... Het weer is nog steeds slecht en het waait behoorlijk. Ook de temperatuur is aardig gezakt, zo rond de 26 graden, echt koud voor hier. Zo nu en dan valt er weer een regenbui. Dus weer een dagje van luieren en het hier zo welbekende niks doen.
Joep
In de namiddag rijden we toch even naar Green Valley omdat daar ons wasadresje zit en tevens nuttigen we even de maaltijd bij Warung Ijo. Probeerde even geld te wisselen bij de officiele moneychanger maar een biljet van 50 werd geweigerd omdat er een ieniemienie klein stukje van een hoekje af was. Andere jaren hebben we nooit gehad dat er iets geweigerd werd. Ja, en als ze dat ene biljet niet inwisselen zoeken we wel een andere moneychanger. Simpel zat. Dus toekomstige Indogangers, check je bankbiljetten! Daarna snel naar huis om de terrassen van Adi en ons leeg te maken en even de bezem er over te halen want het waait behoorlijk losse blaadjes. Gelukkig zijn er dan minder muggen want ondanks dat we trouw Vitamine B1 slikken en ons insmeren is het toch diverse keren raak. De B1 tabletten hadden we ergens gelezen maar waarschijnlijk hebben de muggen dat niet gelezen.
Marijke
Om vier uur gaan Mariam en ik de doosjes voor vanavond maken. 25 doosjes vouwen en vullen met een plastic bekertje water, een banaan en 3 soorten cakejes. Ook worden de glazen klaar gezet voor de kofie vanavond. Wij gaan even snel bij warung Ijo eten en appen even met Elise. Dan thuis wachten. Zo tegen acht uur druppelen de “wijze” mannen binnen. Alle lagen van de kampung zijn vertegenwoordigd. Zelfs voor de huurders is Jackie aanwezig. De leider van de jeugd is er ook. Jammer genoeg is er niemand van de Hindubevolking boven op de berg aanwezig ondanks dat ze uitgenogid waren. De heren krijgen uiteraard eerst koffie van Mariam, waar even vermeld moet worden dat Adi haar helpt, en hun snackdoosje. Ook worden sigaretten in glazen ertussen gezet. Zo gaat dat hier. Dan opent de kepala kampung de vergadering. Hij heet iedereen welkom en legt uit dat ik ze wat zal gaan vertellen namens het project en dat Adi alles zal vertalen. Daarna krijg ik het woord en na een paar zinnetjes in het Indonesisch, ga ik in het Engels verder. Ik leg de mannen uit dat we besloten hebben, gezien onze leeftijd en met blik naar de toekomst, om nog 6 jaar door te gaan met het project. Men knikt begripvol. Vanaf 2015 zullen we de kinderen dus tot 2021 nog ondersteunen. De ouders moeten zich bewust worden dat het kan zijn dat ze zelf de rest van de opleiding moeten betalen. Door ze nu al te laten weten hoe we eindigen, kunnen de ouders dus zelf een keuze maken. Wij vinden dat die beslissing bij de ouders zelf ligt. Men vraagt of we dan toch niet soms bijvoorbeeld dat ene laatste jaar uit willen helpen. Nee, dan is het einde zoek, want daarna zijn er weer kinderen die nog maar een jaar te gaan hebben. We moeten gewoon ergens de knoop doorhakken. En anders krijg je met zittenblijvers hetzelfde probleen. Nu weten ze dat we vanaf volgend jaar geen nieuwe kinderen meer opnemen. Ze begrijpen dit verhaal en zullen het aan de andere mensen in de kampung zo overbrengen. Het volgende gaat over de bemo. Ook hier leg ik uit dat de kosten te hoog worden om deze aan te houden. Iedereen begrijpt dit meteen omdat men ook ziet hoeveel kinderen nu met motors naar school gebracht worden. Aangezien de bemo ook ingezet werd om ernstige zieken te vervoeren naar het ziekenhuis of dokter, wordt gevraagd of hier een oplossing voor is. Ze kunnen op kosten van het project een taxi bellen. Dat is nog altijd goedkoper dan de bemo aan te houden. Gemiddeld gebeurt dit zo’n 8 a 10 keer per jaar. De opbrengst van de bemo zal weer ten goede komen aan de kinderen en dokters en medicijnenpot. Zo wordt dat toch weer in de kampung geinvesteerd. Het volgende onderwerp is de watertank en de douche met toilet ernaast. We willen de watertank dus opknappen, maar zullen geen geld en energie meer steken in de douche en toilet. Hier zijn door het project reeds 2 x de deuren vernieuwd en telkens worden deze weer vernietigd door de jeugd. We zijn het zat. Nu worden de heren wakker en beseffen dat de douche en toilet dan zullen verdwijnen. Er wordt heftig gediscussieerd, in het Sasak uiteraard, waar wij dus niets van verstaan. Maar duidelijk is dat ze willen dat de douche behouden blijft voor de kampung. Taumi, die naast me zit en goed Engels spreekt, legt uit. We beseffen dat de douches nu van de kampung zijn en niet van het project. We hebben ze hard nodig voor de ouderen onder ons die zelf geen stromend water hebben en er regelmatig gebruik van maken. Ook als er soms in de zomer niet genoeg water is, wil men graag gebruik maken van de douche en toilet. Men besluit toezicht te gaan houden op de douche en de jeugd er op aan te spreken. Ik sta niet te springen om de deuren weer te repareren en zeg dan ook dat we met de leden van het project zullen overleggen of er nieuwe deuren in komen. Ik ben een beetje nijdig omdat ze nu pas beseffen, nu wij dreigen om de zaak te laten verpauperen, om aktie te ondernemen. Zolang het project alles opknapte hebben ze gewoon hun ogen de andere kant opgericht en mochten wij er geld in steken. Natuurlijk kan ik dat niet allemaal uitspreken, want dat zou gezichtsverlies zijn. Moeilijk om je mond dicht te houden op zo’n moment, maar het is niet anders. Morgenavond hebben we ons etentje met de leden van het project en zullen het dan daar bespreken. Mijn voorstel is om eerst maar eens te kijken of er inderdaad beter toezicht komt. Ik sluit de avond af en bedank de heren voor hun aanwezigheid. Daarna sluit ook de kepala kampung de bespreking af. Iedereen vertrekt soms stiekem met nog een snackdoosje extra. Van mij mogen ze. Krijgen ze thuis ook wat lekkers. We ruimen de spulletjes op en praten nog wat na. Het was een goede bijeenkomst en we hopen dat de wijze mannen nu begrijpen hoe we verder gaan. Het bed roept, ik ben bekaf.
Maandag 9 maart 2015
Joep
Al met al was de bijeenkost van gisterenavond toch vruchtbaar. We hebben gemerkt dat deze mannen in het dorp die er gisteren waren, door iedereen aangesproken worden, zij zijn de “vraagbaken” van het dorp. Toen we enkele jaren geleden de meeste ouders hadden uitgenodigd om te vertellen over hoe het project in elkaar zat was de opkomst bijzonder groot. Achteraf hebben we gemerkt dat niet iedereen het begreep en hun eigen verhaal er van maakte. Vandaar de reden om het op deze manier te doen. De zon staat weer hoog aan de hemel en het waait behoorlijk dus besluiten we om vandaag eens wat aan onze conditie te doen. Lekker de grote weg oversteken en dan langs het strand te lopen, zoveel mogelijk schaduw opzoekend, al klunend over de brokstukken van het twee jaar geleden met klinkers aangelegde “joggingpad”. Bij Hotel Graha liggen enkele toeristen te bakken in de zon en dat zijn buiten de vele verkopers de enige die we zien. Met elke verkoper maken we wel een praatje, niet over de handel maar over hoe stil het is. Steevast is ons antwoord dat dat elk jaar is rond deze tijd en we wensen hun bij afscheid toch nog good luck. We doen ons vaste eetadresje aan en via de hoofdweg lopen we terug naar huis. Maar niet voordat we halverwege nog een heerlijke coffee Ice Shake nuttigen bij Young Cafe, een van de kleinere restaurantjes. Marijke leert het nieuwe obertje hoe hij deze moet klaarmaken en we genieten van het resultaat. Laat in de middag zijn we blij dat we thuis weer heerlijk van het gemalen water kunnen genieten. Tegen half acht treffen we ons met de rest van het team voor het jaarlijks gesponsorde etentje bij restaurant Sunshine. (Bedankt anonieme sponsor!) Eful komt iets later. Het is een beetje een ongeorganiseerde chaos, voordat we compleet zijn heeft de ander al besteld, ondanks dat we zeiden dat we eerst wat te drinken zouden bestellen. En terwijl de een zijn eten al half op heeft zitten er een paar nog te wachten op hun bestelling. Ook dat is Indonesie. We laten de meeting nog eens de revue passeren en horen dat vrijdagavond bij de moskee alle mensen van de kampung te horen krijgen wat er staat te gebeuren rondom de gemeenschappelijke watertank, douche en toilet. Bij vernielingen of misbruik zullen er sanctie worden genomen door de dorpsleiding. Eindelijk is de roepiah( het dubbeltje) gevallen. We praten ook over de bijdrage van de Universiteit. Al eerder hadden we als regel dat alleen de Staats Universiteit gevolgd kon worden omdat deze hoger aangeschreven staat als talrijke dure andere Universiteiten. Nu blijkt dat er een prijsverschil is tussen s’morgens of s’middags onderwijs te volgen. Maar ’s morgens is de universiteit overvol, zodat sommige wel voor de middag moeten kiezen. Ligt ook aan de vakken die er dan gegeven worden en in welke gebouwen het onderwijs word gegeven omdat je ook betaald voor het gebouw!! Schertsend vraag ik of dat als je geslaagd ben of je dan een stukje van het gebouw mee naar huis mag nemen. Helaas, katjangkaas! We kunnen dit gedeeltelijk opvangen door de verkoop van de bemo. Uiteraard gaat dit Cuk aan het hart omdat hij veel energie heeft gestoken in het in stand houden en opknappen van dit vervoermiddel, maar dit lijkt ons de beste oplossing.Tegen elven besluiten we het etentje en rijden naar huis waar, als we net binnen zijn, de regen met bakken uit de lucht komt vallen. Bij het nachecken van de mail zien we dat Diety en Cor, net terug in Nederland een bedrag hebben overgemaakt voor het project wat we gaan besteden aan medicijnen en medische hulp. Bedankt Diety en Cor voor jullie spontane actie.
Dinsdag 10 maart 2015
Marijke
Omdat het gisteren zo’n prachtig weer was, vatten we voorzichtig het plan op om vandaag te gaan zwemmen. Maar als we wakker worden, horen we de regen kletteren. Dus niet. We draaien ons gewoon nog lekker een keertje om. Het wordt weer zo’n dag van gaat het regenen of niet? Och, prima het blijft lekker warm. We gaan vanmiddag even met Ros bijkletsen. Zij werkt bij een reisburootje naast Bale Tajuk. Als ze haar werk klaar heeft, kan ze rustig met ons bij Bale Tajuk gaan zitten. De baas vindt het prima. We zitten dan ook de nodige uurtjes samen te praten. Het is zo’n schatje. Ze heeft het wat moeilijk nu. Moeder van Zeno van 5 maanden, haar man Belo momenteel geen werk. Ze wonen noodgewongen nu bij haar moeder in, omdat deze ook op Zeno past en ze een eigen woning gewoon niet kan betalen. Belo kan niet zo goed met zijn zoontje omgaan. Vindt het allemaal wat moeilijk en is op zoek naar werk. Het gevolg dat alles momenteel op Ros haar bordje komt. Als ik haar zeg dat het nu vast niet mee valt, werken, thuis meteen Zeno overnemen, Belo die zijn aandacht ook wil omdat hij de hele dag thuis gezeten heeft, haar moeder die haar constant zegt hoe ze de kleine moet opvoeden, krijgt ze tranen in haar ogen. Hoe ik dat allemaal weet, vraagt ze. Och het is niet zo moeilijk, je gewoon even verplaatsen in haar situatie en dan begrijp je dat het allemaal niet makkelijk is. Ja, het lijkt allemaal zo leuk, er samen tussenuit gaan en dan trouwen. Zo snel mogelijk een kindje en dan komen ook meteen de verplichtingen. Ros is een vrij modern meisje, die eigenlijk nog een tijdje had willen wachten met een kind. Ze is flink gepusht door de familie, vooral de familie van Belo uit Central Lombok, die heel traditioneel is. Och ze komen er wel, maar deze tijd is even heel moeilijk. En als je dan ook nog nauwelijks geld hebt, moet je roeien met de riemen die je hebt. Zwaar kun je haar werk nauwelijks noemen, want we zitten zeker 3 uur samen te kletsen en niemand die haar roept of zegt dat ze terug naar kantoor moet. Zou je in Nederland eens moeten proberen. Maar het is hier echt timuntijd (oftewel komkommertijd) en iedereen hangt maar een beetje rond en wacht op de maanden dat het toerisme weer een beetje aantrekt. We halen nog even de was op en gaan huiswaarts. Vanavond wordt het Mata Hari waar we gaan eten. Hier krijgen we standaard een flinke bak popcorn voor onze neus dan een voorgerechtje van kleine springrolls of garlic bread. Daarna komt je bestelling op tafel en dan krijg je ook nog een keertje fruit toe. Veel service voor weinig geld. Het personeel is goed getraind en gaat prima met de klanten om. Toch ook hier weinig te doen in deze tijd. Vanavond hebben ze 3 tafeltjes bezet. Als we dan weer een hoosbui krijgen, weten zij ook dat er vanavond verder geen klanten meer komen. Naast Mata Hari ligt Mario’s. Het cafe annex restaurant voor de expats. Daar gaat het behoorlijk luidruchtig toe en we kunnen bijna letterlijk alles verstaan wat de expats elkaar toeschreeuwen. In een Nederlandse kroeg is die herrie normaal, hier komt het onbeleefd en hard over. Raar dat je in een andere omgeving, meteen ook een ander beeld krijgt. Als het even droog is, snellen we naar huis, waar we lekker genieten van onze e-boeken. Zo makkelijk en zo veel te lezen.
Woensdag 11 maart 2015
Marijke
Iba komt weer keurig om 9 uur aanwandelen. Ik vraag hoe het met haar gaat. Ja hoor alles is prima. Dan begint ze aan mijn massage. Ik voel meteen dat het dus helemaal niet goed gaat. Haar anders zo krachtige handen aaien me een beetje en ze heeft er moeite mee. Ik wil haar niet tekort doen, maar als ze met me klaar is vraag ik nog eens of het wel gaat. Ze vertelt dat ze hoofdpijn heeft, waarop ik zeg, dat ze gerust mag stoppen en naar huis mag gaan als ze wil. Maar nee hoor, ze wil perse ook Joep nog masseren. Wat moet je daar nou mee. Het is duidelijk dat het niet gaat vandaag, maar ze weigert op te geven en wil toch masseren. Ik weet niet goed wat we hier mee aan moeten. Ze is een schatje maar ook behoorlijk eigenwijs. Ze zomaar wegsturen, kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Och, volgende week is de laatste keer massage. Kijken we volgend jaar weer verder. Na de middag besluiten we weer een wandeling te gaan maken. Deze keer gaan we bij de main road links af en meteen de heuvel over bij Alberto. We nemen de tijd en kijken op de brug naar de verrichtingen van de vissers en de surfboys. Er wordt niks gevangen en het surfen wil ook niet echt lukken. Maar ze houden wel allemaal goed vol. We wandelen rustig verder. Tot ongeveer de volgende heuvel en dan richting strand. De lucht boven de zee is pikzwart. Even kijken wat de wind doet. Ja, onze buienradar hier zit gewoon in de lucht en niet op onze mobieltjes. Via het strand lopen we terug naar Alberto, waar we even lekker van een heerlijke ice lemon tea genieten. Joep houdt het bij bananajuice. Zijn buik rommelt nu al dagen. We lopen terug naar de kampung en ter hoogte van het huis van Eful 20 meter van thuis af, begint het te regenen. Eful en Kartini roepen me, maar Joep loopt door, het toilet roept hem. Ik ga bij Kartini en Eful op het terras zitten en dan barst de bui los. Keurig op tijd terug dus. Het bliksemt en knalt door de vallei. Kartini houdt bij iedere donderslag angstig haar oren dicht. Na de bui vertrekt Eful richting strand. Hij gaat vissen. Ik klets nog een hele poos met Kartini. Ondertussen krijg ik een smsje van Inge. We zouden vanavond samen eten bij Angel, maar ze is geveld door een of ander virus en ons etentje gaat jammer genoeg niet door. Geen nood, dan gaan Adi en Mariam vanavond durian halen (sorry Lieske) en wordt er natuurlijk gekaart en gesnoept. Het wordt weer een ouderwetse avond vol van truukjes van Adi, die ons constant probeert te betoepen, maar Joep let op en het lukt dus van geen kanten. Maar lachen is het natuurlijk wel. Om half elf is de competitie klaar en gaan we toch nog genieten van onze durian. Joep krijgt natuurlijk zijn salak pondoh. O ja, voor de insiders bovengetekende heeft gewonnen. YES..........
Donderdag 12 maart 2015
Marijke
Joep slaapt amper vannacht en rent in de ochtend weer regelmatig naar het toilet. Het regent weer pijpestelen, dus we doen gewoon kalm aan. Joep slaapt gewoon nog een uurtje extra deze ochtend. Lekker dat dat allemaal gewoon kan en dat we kunnen doen wat wij willen. We besluiten vandaag lekker thuis te blijven en Joep in alle rust bij te laten komen. Je kunt wel van alles gaan slikken, maar mijn idee is, laat die darmen maar leeglopen en rusten en dan komt alles goed. Ik krijg nog een smsje van Inge van Kinderoase Lombok. Het is erger dan we dachten, Inge, Ade en 2 kinderen zijn geveld door het denguefever oftewel knokkelkoorts. Dit kan dus wel een poosje duren. Inge hoopt dat we elkaar nog gaan zien, ja wij ook. Afwachten maar. Laat ze eerst maar eens genezen, want leuk is anders. We gaan vanavond bij Ijo eten. Daar kan Joep wat rijst nemen met een stukje kip ipv een compleet menu. Veel honger heeft hij niet. Kopje thee erbij en dan kijken hoe het gaat. Tegen die tijd ben ik behoorlijk aan het niezen en het snotteren. Het zal toch niet waar zijn, eentje beter, andere in de lappenmand. Mag och een verkoudheid wordt hier meteen al “flu” genoemd. Het is lastig, maar niet echt ziek, gewoon lastig. We kruipen op tijd onder de wol (hi-hi, onder de wol, laten we dat maar niet doen bij deze hitte) en morgen gezond weer op.
Vrijdag 13 maart 2015
Marijke
Sinds Joep gisterenavond iets voor de diarree heeft gekocht daarvoor, maar nog niet heeft ingenomen voelt hij zich al een heel stuk fitter. Dus dat word niet innemen. Ik snotter gewoon lekker door. Het zonnetje komt voorzichtig te voorschijn. Zou de wind en regen week dan voorbij zijn? Iedereen zegt dat het meestal een week duurt en volgens mij zit die er nu op. Adi en Mariam komen kijken hoe het met de zieke gaat. Nou die heeft al weer flink praatjes, dus dat komt wel goed. Joep en Adi praten over visitekaartjes die Adi nog moet laten maken. Dit werd hem geadviseerd bij het consulaat in Bali. Als ze zien dat hij een bedrijfje heeft, geven ze eerder een visum af. Dat komt hij echt terug, denken ze. En aangezien hij inderdaad tegenwoordig een bedrijfje heeft in motor verhuur, besluiten Adi en Joep naar Mataram te gaan en kaartjes te laten maken. Ik blijf lekker thuis wat rommelen.
Joep
Elke keer als ik Adi vraag wanneer hij de visitekaartjes laat maken krijg ik als antwoord: “ Later on”, dus stel ik voor om nu met hem mee te gaan naar Mataram om dit te regelen. Het is een drukte van belang in de straten van Mataram maar uiteindelijk komen we toch op de plaats van bestemming. Daar duurt het een klein uurtje voordat we aan de beurt zijn en het kaartje is ontworpen. Morgen worden ze gedrukt. We rijden terug en zijn net op tijd terug voor het wekelijkse grote gebed in de moskee. Daarna spreekt, zoals we afgesproken hebben, de Kepala Kampung de mensen toe over het project, althans wat we afgelopen zondag hebben doorgesproken met de “wijze” mannen. Terwijl wij thuis zitten en Adi in de moskee zit horen we de hele conversatie over het hele dorpje galmen, althans van de Kepala Kampung die de enige microfoon vasthoudt, en het gaat er hard aan toe. Als Adi terugkomt en ik vraag waarom het er zo hard aan toe ging verteld hij dat er een paar mensen tussendoor aan het praten waren dat ze de mandi maar af moesten breken, maar dat werd niet zo gewaardeerd door de wijze mannen omdat dit een serieuze zaak was. Het was in het belang van het hele dorp aangezien er toch nog mensen uit het dorp zijn die geen eigen water of wc hebben en dagelijks gebruik maken van de Kamar kecil dan kamar mandi ( toilet en douche). Het dorp neemt nu de verantwoordelijkheid van de watertank en zal bij vernielingen maatregelen nemen en eventueel de polisi inschakelen. Marijke is doodmoe van het snotteren en we besluiten om bij de “Nasiman” eten te gaan halen (bunkus) zo hoeven wij ook niet de deur uit om ergens wat te gaan eten.
